Kerst-misjes deeltje twee. Tot volgend jaar!

Het is bijna 1300 uur, ik ben net thuis van mijn allerlaatste optreden voor 2017.
Gisteren moest ik op Schiphol in het luchthavenpastoraat spelen, vanmorgen gewoon in een kerk in Rotterdam (of all places. Verhuizen is gek: pas als je ergens vandaan verhuist, krijg je er leuke klussen die blijven.)
Die kerstmis op Schiphol is wat bijzonders. Dit komt omdat ik de sfeer van Schiphol, achter de douane, iets bijzonders vind. Er heerst een bepaald soort dynamiek die ik wel kan waarderen. Vandaar ook dat ik mezelf gelukkig prijs dat ik er vanaf volgend jaar mag werken.

De allereerste keer dat we er gingen spelen, begon en ging niet zonder horten of stoten.
De collega met wie ik in eerste instantie zou gaan, stortte ter aarde, tand door zijn lip, en spelen was onmogelijk. Gelukkig was daar collega Paul met wie ik kon gaan.
Het was ook voor het luchthaven pastoraat een nieuw iets, een probeersel. Dus van alle kanten even zien hoe het gaat, om voor later aanpassingen te doen.
We hadden een bepaalde tijd afgesproken waarop wij van de plaza werden opgepikt door meneer de dominee, die ons van de plaza naar achter de douane zou begeleiden. Dit moet. Je komt als gewoon mens, die weinig te zoeken heeft achter de grens, omdat hij niet op reis gaat, niet zomaar achter die grens.
Omdat het tijdstip van de mis naar het idee van onze magen, niet geheel handig was, vroegen we of we misschien eerst even wat konden eten.
Uiteraard kon dat.
Dus Paul en ik keken rond, zagen de Burger King, keken elkaar eens aan, en stoven -achtervolgd door de dominee- naar de balie.
We bestelden een dubbele whopper met kaas en bacon, een grote portie kipnuggets, een grote portie patat en een grote beker cola om het geheel mee weg te spoelen, en gingen zitten.
Gelukkig was onze bestelling er vrij rap.
De dominee bekeek met enige verbijstering de hoeveelheid vette hap, die we van plan waren naar binnen te werken, en bleef wat bedremmeld naast onze tafel staan.
Om vervolgens toe te zien hoe wij in hoog tempo ons eten van ons blad naar onze mond hesen.
Ik weet wat de man op dat moment, in al zijn verbazing moet hebben gedacht:" dat doen we volgend jaar anders".
Gezien de hoeveelheid voedsel, neem ik aan dat de goede man enigszins bang was dat we alsnog te laat zouden komen.
Maar hij onderschatte ons laadvermogen. Wij kunnen in behoorlijk tempo onverdroten schuiven van bord naar mond. Dus we waren op tijd.
En de dominee was bijzonder in zijn nopjes met ons spel. Zozeer dat we een fles wijn van hem kregen als dank.
Het jaar erop werden we aan een heel andere kant van Schiphol verwacht, ver uit het zicht van de Burger King, en werden we getrakteerd op een maaltijd in de personeelskantine. Gezonder. Dat wel.

Inmiddels is er een nieuwe dominee, die ons wél een gratis parkeerplaats aan kan bieden, maar nog geen inzicht heeft in de maag van ondergetekende. Met rammelende buik zo'n mis spelen, gaat prima (dit jaar helaas niet met Paul, maar met Rianne die ook goed speelt, improviseert en gezellig is) maar is niet echt optimaal.
Dat doen we volgend jaar anders.... Toch maar weer een Burger King.

En dan kom je dus toch wat laat thuis (zomaar terug langs de douane kan ook niet) en moet je in alle vroegte op om een misje te spelen in Rotterdam.
Gelukkig waren de snelwegen leeg, en kon ik dus in een behoorlijk tempo doorrijden.
De dominee aldaar is een heel erg leuke en joviale kerel, die niet snel onder de indruk is van dingen die niet helemaal lopen zoals het zou moeten.
Het mannetje dat de kaarsjes zou aansteken, was bijvoorbeeld gewoon niet aanwezig. Moest uit de gang getrokken worden.
Het schijnt een gewoonte te zijn dat de kinderen tijdens zo'n dienst een klein momentje apart hebben. Misschien omdat de uitleg te lang en te moeilijk is, en om tijd te sparen, nemen ze de kinderen apart.
Dat is leuk, maar op het moment dat de uitleg toch niet zo lang blijkt, en veel minder moeilijk dan gedacht, moet er dus wel gewacht worden op die kinders, om samen de dienst uit te zingen (letterlijk en figuurlijk).
Waarop de dominee, die dit in zijn geheel niet verwachtte, zei:" Maakt u zich geen zorgen, ik verwacht de kinderen wel weer terug, hoor!.... Ooit....".
Het was een mooie dienst, en na afloop wist ik niet hoe snel ik terug naar huis moest rijden.
Om dus nu met een kop koffie in mijn handen deze blog te tikken.
Want vrouwlief ging met Jente naar een dierentuin (die open is op eerste kerstdag?).

Trompet met koffer en al in een hoek geflikkerd, is het nu tijd voor een klein weekje rust.

Voor degenen die deze blog pas na kerst lezen: oke.
Voor degenen die tussen het middags en avonds vreetfestijn nog de tijd hebben om tijdens het uitbuiken deze blog te lezen: fijne kerst gewenst.
En voor allen: een ongelooflijk goed nieuwjaar gewenst. Mag er maar veel leuks/fijns/liefdevols/whatever-aan-positiefs op je levenspad komen.

Dank voor het lezen van mijn soms kruidige epistels vol van emotie, onzin en andere gekkigheid.
Dank voor uw tijd.
Dank voor het feit dat u me na het lezen niet meteen een mantel uitveegt.

Tot volgend jaar!

Kerstconcertjes

Sommige dingen zijn van terugkerende aard.
Elk jaar zo rond kerst is het beestachtig druk. Om de een of andere reden vinden veel muzikale gezelschappen het nodig om dan hun jaarlijkse kerstconcert te geven.
Dat begon 9 december, en eindigt voor mij op eerste kerstdag.
Ilse wil nog wel eens mopperen op mijn vermaledijde afwezigheid, Jente ziet me met lede ogen vertrekken, de vissen en garnalen kijken mij wat treurig na, vanuit hun bak (die ik een dagje te laat schoonmaak, vanwege de drukte) en Claus mept Colette achter mij aan het huis uit.

Voorgaande jaren speelde ik in Den Haag een kerstconcert in de Badkapel.
Dit jaar mocht ik weer. 
De sfeer van de Badkapel is niet echt goed tot uitdrukking te brengen. Het is een behoorlijk fors kasteel, maar men is er in geslaagd om aan de binnenzijde toch een heel erg intieme sfeer te creëren.
Geen felle lampen, maar juist wat warmere lampen. En als je er binnenkomt, word je er altijd vriendelijk ontvangen, hoe lomp je je auto ook neerzet (bij gebrek aan ruimte tot manoeuvreren). Er werd speciaal voor trompet 2 en 3 koffie gezet (2 kopjes extra, want de dirigent kreeg ook) nadat ik op mijn aller- allercharmantst had gesmeekt om koffie. We hadden tenslotte een uur file gehapt om op tijd aanwezig te zijn. (En het grootste deel van mijn lezers zal inmiddels wel weten dat mijn aller- allercharmantste charme op zijn minst een karikatuur van mezelf is).
Dan moet je een smal trappetje op, via een smal gangetje om je instrumentkoffer en zut boven bij het orgel neer te zetten. Ook heel intiem, bijna schemerig verlicht.
En in de zaal is het (ondanks de forse ruimte) altijd weer een beetje proppen.
Dit jaar zaten we om een mij onbekende reden qua podium een beetje "binnenstebuiten".  De trompetten zaten verlaagd, terwijl de rest van het orkest verhoogd zat.
Dat leverde op dat de dirigent eigenlijk niet echt zichtbaar was, en dat ik bekant bij Loes op schoot moest leunen om de inzet te kunnen zien, die de dirigent gaf.
Maar o wee als de violist voor me een onwillekeurige beweging maakte. Dan was het over met het contact tussen dirigent en mij.
Geeft niet. Kwam allemaal goed. En het kwam goed. De dirigent was lekker duidelijk (voor zover zichtbaar) niet bang voor koper, en liet de boel lekker muziekmaken. Heerlijk. De sectie dit jaar was anders dan alle voorgaande jaren. Maar wel met mensen met wie het bijzonder fijn samenspelen is. En voor het eerst in alle jaren kerstconcerten in de Badkapel, kon ik eindelijk eens carpoolen. Vanuit Ede, Tiel en Rotterdam, is het me nooit gelukt om eens samen te reizen, maar nu vanuit Almere wel. Dat is al heel gezellig.
Na afloop van het concert was er gezelligheid in de vorm van heerlijke grillworst, luxe deegknabbels, exquise kazen en wijn. En natuurlijk even napraten met de sectie, en de mensen.
Een heel aparte sfeer waar ik van kan genieten. Dit is hoe ik me een kerstconcert voorstel.

Heel anders, maar niet minder was het kerstconcert van het afgelopen weekend. In Schagen.
Nooit heb ik me voor kunnen stellen dat ik ooit een Weihnachtsoratorium zou spelen in een sporthal. In een concertzaal: check!
In een kerk: check!
In een gymzaaltje, voor repetitie: check.
In een theaterzaaltje van een dorpshuis: check.
Maar in een enorme sporthal was me nog nooit overkomen.
En vanwege de omvang én ook een beetje de bouw van deze sporthal, kreeg ik een soort van flashback naar de concerten met DSWO in de zomer in Noord Frankrijk. Daar speelden we ook in bezopen grote sporthallen. Ook van die uit hout en plaat opgetrokken halfronde dozen.
En een bijna identieke sfeer. Het grote verschil was dat het hier niet om populaire hap-slik muziek ging, maar om een zeer serieuze Bach.
En de uitvoering was groots.
Ook al weer zo'n fijne dirigent, en de sectie (hoewel ik nog nooit in deze samenstelling heb gespeeld) was te gek. Zelden zo'n mooie aria uit het weihnachts naast me gehoord.
Tweede kerstconcert van dit weekend dus ook al geslaagd.
Fijn om met zulke muzikanten te mogen samenspelen.

Naar Schagen toe kon ik niet carpoolen, en was ik dus solo op weg. De heenreis naar de repetitie was echt helemaal te gek. Dwars door het ingepolderde Noord-Hollandse landschap, met die hele karakteristieke huisjes, over karakteristieke dijkjes. Waterig zonnetje. Prachtig. Genoten van elke kilometer.
De reis naar het concert toe, begon wat met horten en stoten. Het had keihard gevroren, en om te beginnen kreeg ik mijn auto niet open. En dat moest, want mijn ruitenkrabber lag in mijn auto. En de ontdooier-spray ook.
Mijn eerste ingeving: om een beetje tegen de deuren te drukken, zodat het ijs langs de rubbers kraakt, werkte niet. Een pannetje lauw water (nooit heet!!!! Loop je de kans dat je ruiten scheuren!!!!) loste de zaak op.
Goed, toen dat gelukt was, kon ik gaan krabben. Hoewel...
Ik heb blijkbaar vaak pech met krabbers. Dan doen alleen de zijkanten van die krabbers het, en het middendeel niet. Is dat herkenbaar?
En daarnaast: het leek er op sommige plekken op dat ik beter hamer en beitel kon pakken, want dikke druppels aangevroren ellende, die lieten zich niet zomaar van het raam krabben.
Goed, het leek erop dat ik mijn auto vrij had gemaakt, en dus draaide ik de snelweg op.
Pieperdepiepieieieieieieiep. Alarm. Ik ben niet heel snel zenuwachtig als mijn auto een alarmsignaaltje laat afgaan. Maar bleek dus dat ik in mijn pogingen om de auto te openen, ook de achterklep had geprobeerd.
Die dus, bij het warmer worden van de auto wél openging. Op de oprit naar de snelweg. Onhandig.
En vlak daarna begon ze te piepen over een klein olie-gebrek.
En over een gebrek aan ruitenvloeistof.
Waarom toch altijd als het glad is, als het koud is en als je eigenlijk gewoon in alle rust naar een concert wil?
Maar goed, ze is niks te kort gekomen. Ik heb er een half litertje in gegooid, anti-vries ruitenvloeistof, dus ze kan er weer even tegen.

Het was een weekend met mooie concerten. Memorabel. Zo hoop ik ze vaker mee te maken.

Nieuwigheid.

Tijdens mijn studie aan het conservatorium, gaf ik al incidenteel les bij wat clubs. En na mijn studie werd het toch een substantieel deel van mijn werk en inkomsten.
Wat prive leerlingen, muziekverenigingen en muziekscholen.
Sommigen bleven lang, anderen een seizoen, soms 2.

Inmiddels geef ik ruim 10 jaar lang les. En heb ik zeker 80 leerlingen door mijn handen laten gaan. De ene meer succesvol dan de andere. Sommige leerlingen had ik een klik mee, anderen waren wat lastiger om mee om te gaan.
Maar na verloop van tijd begon ik steeds meer te twijfelen. Ik ben in de 30, en ik kan me werkelijk niet voorstellen dat ik over 30 jaar nog steeds lesgeef. Begon er ook tegen op te zien.
Weer een dag. Leerlingen die afbellen. Leerlingen die niet oefenen, leerlingen die het niet kunnen, nooit zullen kunnen. Leerlingen die eigenlijk niet willen.
Is dat dan alles?
Nee, als ik eerlijk kijk zijn er ook leerlingen die het wel kunnen. Leerlingen die komen, zelfs als ze hun handen breken. Leerlingen die naar de tandarts geweest zijn, en met een bloedende waffel aan hun les beginnen. Leerlingen met wie het zo goed klikt, dat je je halve les aan het lachen bent, meer dan dat je speelt. Leerlingen die wel oefenen en je het naadje van de kous vragen.
Maar gaandeweg werd het steeds lastiger voor mij om die positieve dingen ook echt te koesteren. Ik begon te merken dat ik een soort van lesboer werd, en dat elke les een herhaling werd. Soms leerling op leerling, soms week op week.
En toen begon ik me te realiseren dat ik hoogstwaarschijnlijk niet echt een heel erg goede docent ben.
Tuurlijk, ik heb echt wel een paar goede leerlingen afgeleverd. Dat is het niet. Maar een goede docent stelt zijn leerlingen centraal, terwijl ik weg dreigde te glijden in een soort van vervlakking.
Een goede docent weet zijn leerlingen te motiveren. Ik kreeg het lastig met mezelf te motiveren om maar weer een lesje af te draaien.
Tijd om te stoppen dus.
Er zijn talloze trompettisten die ongelooflijk goed les kunnen geven. En dat ook geweldig leuk vinden. Waarom zou ik een arbeidsplaats bezet houden, terwijl ik mezelf geen goede docent vind, terwijl er anderen zijn die vele malen beter geschikt zijn?

Toen herinnerde ik me dat ik ooit, in een grijs verleden mijn busrijbewijs heb gehaald. En ik zag een vacature die perfect bij me paste. Minimaal 24 uur in de week. Op een plek die ik altijd al fascinerend heb gevonden: Schiphol, achter de douane, op het platform.
Razend snel begon ik 1+1 te doen, ik solliciteerde, werd aangenomen, kwam door de veiligheidstest (voor eenieder van mijn lezers: ja, heus: ik ben geen gevaar voor de veiligheid, en ik mag dus psychologisch/medisch/etc in staat worden geacht u veilig van de gate naar het vliegtuig te rijden) en ik kan dus op voor mijn code 95 (diploma verlengen).

Toen kwam dus het moment van ontslag nemen. Na 10 jaar lesgeven, is dat toch een wat aparte gewaarwording.
Verrassing, misschien wel wat teleurstelling. Het is ook een redelijk ongebruikelijk moment om te stoppen, zo met de kerst.
En voor mezelf ook. Nooit meer lesgeven. Aan de ene kant een opluchting. Ook omdat ik weet dat ik nu niet meer het risico loop om mensen slechter te gaan opleiden dan waar ze recht op hebben. Opluchting dat ik niet hoef te doen, waar ik zo tegenop zie.
Aan de andere kant ook wel raar. Nooit meer naar Sliedrecht. Nooit meer naar Aalst. Hoe gaan "mijn kids" het doen. Zullen ze veel hebben gehad aan mijn lessen? Zullen ze zich mij herinneren als een vakbekwame docent? Als een prettige docent? Gaan ze verder?

Ik begin pas op Schiphol in 2018. Dus eerst eventjes rust en pas op de plaats (na kerst, want voor kerst is het te druk).
En mezelf even hergroeperen. Een nieuw ritme zien te vinden. Want op Schiphol is het natuurlijk in 24-uurs diensten. En ik wil ook heel graag weer de trompet als instrument oppakken. Los van het snabbelen dat ik doe, wil ik zelf weer eens een poging wagen om meters op het ding te maken. Even zien of ik los van de routine ook weer in staat ben om weer van die maffe filmpjes op te nemen. Bizarre dingen doen.
Tussen het busrijden en de kapel door.

Al met al: voor mezelf een taaie, doch goede keuze gemaakt, die niet zonder slag of stoot is gegaan.

Een fijn weekend.

Toen we (het was hoog zomer) het huis van mijn moeder leeg lieten halen, was ik me niet bewust van kinderen, kinderwensen of de waarde van sommige spullen.
We wilden alles zo snel mogelijk achter de rug hebben, belden een ontruimingsbedrijf en lieten het huis helemaal bezemschoon opleveren.
Stom natuurlijk, want achteraf hadden we veel zooi kunnen verkopen, maar soit.
Stom natuurlijk, want ik had helemaal niet gekeken naar of er nog dingen zouden zijn waavan ik spijt zou krijgen dat ze onherroepelijk zouden verdwijnen.

Inmiddels is Jente bijna 3 en ben ik er in de afgelopen jaren achter gekomen, dat ik toch beter had moeten opletten.
Een heleboel bladmuziek is inmiddels tot kranten gerecycled.
Ettelijke kilo's boeken zijn inmiddels tot toiletpapier verwerkt, en vergaan in de diverse wereldzeeën.
Ik had er wel een paar uitgezocht die ik per definitie mee wilde, maar bij het overgrote deel dacht ik niet na.
Stom dus, want in de loop van de afgelopen 5+ jaar, heb ik regelmatig zitten denken aan boeken die ik niet had weg moeten gooien, omdat het simpelweg mooie (jeugd)boeken waren.
De boeken waar het om gaat, zijn nog lang niet voor Jente geschikt. Ik bedoel, we vinden allemaal dat Jente zo lekker intelligent is, en zo lekker slim en bijdehand, maar lezen, dat kan ze nog echt niet. Het waren wel boeken die ik als tiener bijna letterlijk heb stukgelezen.

Ik heb de afgelopen tijd zo goed als ik kon een lijst gemaakt met boeken die ik heb weggegooid, en die ik dus weer in mijn verzameling wil hebben.
En met dank aan een Sinterklaas in Heerlen, en een ergens in Den Haag (lang leve het kerstpakketgeschenkbonkado) heb ik er inmiddels 4 weer van boven water gehaald. Dat is ongeveer 10% van wat het zou moeten zijn, maar we zijn op de goede weg.
En dan beloof ik mezelf om nooit meer boeken of andere zooi weg te gooien.

Ik moest zaterdag het eerste kerstconcert van het seizoen spelen (en er komen er nogal wat). Dat moest in Veenendaal, en de heenreis was even opnieuw wennen aan het sneeuwrijden. Hoewel er eigenlijk vrij weinig aan de hand was.
Het was een voor mij bijzonder concert. Meestal speel ik kerstconcerten waarbij een heel orkest betrokken is, maar dit jaar bestond het orkest uit een orgel, trompet en een piano.
Dit concert werd door twee koren afwisselend gezongen.
Tot zover niks vreemds. Hoewel...
Ik verbaasde me over de welhaast militaire gang van zaken. Als het ene koor zijn blokje had gezongen, trad de dirigent terug, ik ging op mijn plekje zitten en kwam er een van de leden naar voren, die middels handgebaren het koor een teken gaf dat ze af moesten gaan.
Dan gingen ze, in ganzenpas naar de hun aangewezen plek, en bleven staan, tot het lid (weer middels handgebaren) aangaf dat ze mochten gaan zitten.
Meteen kwam er van het andere koor een lid op, die op diezelfde plek ging staan, en middels handgebaren aangaf dat het koor mocht gaan staan, en wederom met handgebaren, dat ze naar het podium mochten gaan (wederom in ganzenpas).
Kwam heel gedisciplineerd over. Bijna alsof het om een militaire taptoe ging.

Waar ik echter niet op verdacht was: het totale gebrek aan applaus. Dat koor had ongelooflijk zijn best gedaan, echt mooi gezongen vaak, en dan was de reactie van het publiek... Helemaal niks. Doodse stilte. Ik heb dit vaker meegemaakt, en het lijkt me iets religieus. Maar wennen eraan, lukt me niet.
Ook nadat de pianist een solo had gespeeld (prachtig gedaan overigens. Wouter Harbers, volgens mij echt een talent, onthou de naam) wilde ik enthousiast gaan klappen, maar omdat de rest van de zaal bijna apathisch voor zich uit bleef staren, durfde ik dat toch niet helemaal aan.
Het heeft iets heel sinisters. Alsof de zaal almaar zit te wachten tot het gaat beginnen, en dan collectief heeft gemist dat het al begonnen was.

Hoe dan ook de terugweg ging redelijk soepel, en dat was maar goed ook, want ik lag er lekker bijtijds in.
Want zondag zou ik visite krijgen van 2 vriendjes uit mijn Citroën club.
Als je eenmaal bevlogen bent van een auto, wil je ook dat je auto er zo mooi mogelijk bijstaat, leuke nieuwe snufjes toegevoegd krijgt, en wat er voor een liefhebber allemaal langskomt.
En die afspraak hadden we al even geleden gemaakt, niet wetende dat een rit voor hun, die normaal een uur zou duren, door heftige sneeuwval 2 x zo lang zou duren.
En het was een dubbele afspraak: enerzijds lekker gezellig kletsen en smikkelen, anderzijds dus een paar dingetjes op mijn auto monteren.
Ja. Dat werkt natuurlijk niet zo lekker, als het sneeuwt. En hoe rijk ik mezelf ook voel, een eigen garage met brug en andere gereedschappen, zit er eventjes niet in.
Gelukkig was schoonvader zo lief om de carport ter beschikking te stellen, en ons te voorzien van warme dranken en een lekker soepje. Zo konden we de lampen en stootstrips vervangen zonder dat we ter plekke zouden veranderen in menselijke sneeuwpoppen.
Oh ja, en eenmaal op leeftijd, kunnen auto's wat raar gedrag gaan vertonen. Zo was het bij mij regelmatig zo, dat alle alarmlichten aansprongen, alle meters op tilt sloegen, zonder dat daar een reden voor was. Tips die ik kreeg, waren allemaal hetzelfde: het schermpje van je boordcomputer is aan het overlijden.
En bij controle bleek dat ook zo te zijn. Een paar meppen erop, en de verlichting leek stapsgewijs dood te gaan, en gekkigheid uit te willen halen. Dus die ook maar gelijk vervangen. Kijken of dat inderdaad het probleem oplost.
Ik zeg wel dat "we" dat gedaan hebben, maar eigenlijk bestond mijn taak eruit om te zorgen dat er lekker eten was, dat er een ruimte was om even op te warmen, en ervoor zorgen dat ik niet in de weg liep. Want Richard heeft het allemaal voor me gedaan. Samen met zijn onvolprezen vriendin Annika.
Wat was het een gezellige dag. We hebben gekletst, gelachen, geprobeerd de wereldproblemen op te lossen. Lekker gesnacked, en ons verbaasd over de manier waarop sommige mensen omgaan met de sneeuw-ellende.
En mijn auto staat er echt supergaaf bij. Dat dagrijlicht zit op de plek van het oude knipperlicht, en brandt zodra de motor gestart wordt. Als je dan je knipperlichten nodig hebt, gaat het dagrijlicht uit, en doet de knipper wat hij moet doen. En als je dan klaar bent met knipperen, gaat het dagrijlicht weer aan. Echt een heel mooi effect. Jammer dat meneer Appel zijn Aaifoons niet uitrust met wat beter (video)cameraspul, anders dan zou ik een klein videootje maken.
Vanwege het feit dat ik de matte stootstrips door hoogglans vervangen heb, heb ik mede op advies van Annika besloten dat als er nog een spoiler komt, die ook in hoogglans zwart gaat zijn, omdat dan beter past bij de strips.
Het mooie aan dit soort rijdende hobby projecten is, dat je een relatief oude, maar goede auto op de weg houdt, in plaats van hem weg te doen. En dat je dus niet alleen iets moois voor jezelf creëert, maar ook bijdraagt aan duurzaamheid. Want wat is er nu precies duurzaam aan het wegdoen van iets, dat nog functioneert?

Hoe dan ook: ik hoop dat de sneeuw snel gaat wieberen. Ik heb er weinig mee, en zie alleen de nadelen ervan. En ik wil wel gewoon lekker kerstconcertjes spelen, zonder me zorgen te maken of mijn medeweggebruikers niet totaal angstige of overmoedige acties ondernemen die ervoor zorgen dat ik het niet overleef of dat mijn vers gepimpte auto het niet overleeft.

Eerzame beroepen, en #metoo.

Ik weet uit ervaring hoe iemand tot een beroepskeuze komt. Zo snap ik in meer of (soms) mindere mate waarom iemand beroepsmuzikant wordt.
Van buschauffeur weet ik dat ook.
Beide trajecten heb ik naar volle tevredenheid doorlopen.

Ik snap ook dat iemand manager wordt. Een pracht van een beroep. Je verdient geld, terwijl in veel gevallen niemand echt goed snapt waar je mee bezig bent. In sommige andere gevallen uiteraard wel.
Filelezer of nieuwslezer op de radio worden, die snap ik ook. Ten slotte heeft Ilse daarvoor gekozen.

Allemaal mooie en eerzame beroepen.
Net als kledingverkoper of varkensboer.

De eerzaamheid van het beroep radio-dj heeft de laatste paar jaren echter wel een forse knauw gekregen.
Ik noem een Giel Beelen die zich life op de radio door een prostitué laat bedienen. (En daarna iets liep te stamelen over hoe leeg dat het voelt.... Ehhh was dat niet de bedoeling, wink-wink-nudge-nudge?)
Of laatst nog een DJ-koppel waarbij de ene Maat een mes in de rug van de ander zet.
En nu werd er een zangeres grondig te kakken gezet op de radio.
Verhaal is duidelijk: jong zangeresje wordt op radio 538 uitgenodigd om eens wat te komen zingen, en bij wijze van grap werd er een "streaker" geregeld die dan zou dansen en weer weg zou wezen.
Het zangeresje schrikt zich de apentyfus, barst terecht in tranen uit en de rest is geschiedenis.

Dit is, me dunkt, niet helemaal een goede manier om met artiesten/musici om te gaan.
We hebben #metoo nog vers in het geheugen zitten. Los van dat feit, ga zo door, en artiesten willen helemaal niet meer op 538 verschijnen. (En zonder artiesten geen radio. Want CD's en spotify aangevuld met youtube, zijn ook middelen om jezelf te promoten. Daar is geen radio 538 voor nodig).
Oh, en persoonlijk vind ik dit soort grappen van een niveau getuigen dat zó diep in een schimmelig moeras gezonken is, dat ik er zelfs op mijn slechtste dag nog niet aan kan tippen.

Maar goed. Voor die ontzettend jofele grap is er dus een "streaker" geregeld. En omdat ik dus bezig ben met mijn 2e beroepskeuze in uitvoering te brengen, én omdat ik over een nogal rijke fantasie beschik, slaat mijn brein op hol.
Hoe wordt men een "streaker".
Ik weet nog hoe ik muzikant werd. Je doet de opleiding (hoewel niet noodzakelijk, iedereen met een instrument mag er zijn geld mee verdienen, daarom heb ik als docent én uitvoerend muzikant ook vaak zoveel werk om andermans ellende op te knappen, het is ten slotte een vak) en je kunt met wat doorzettingsvermogen aan het werk.
Buschauffeur idem. (Ik hoop alleen niet direct collega te worden van ene meneer Teeven. Straks weet hij nog met allemaal onduidelijke uitspraken mijn bus onder mijn kont vandaan te 'dealen'....)
Daarvoor heb je kwaliteiten nodig. Je moet wat inzicht hebben in verkeer, in mensen en in maten. Welke kwaliteiten heeft een "streaker"?
Als muzikant kwam ik voor 50% uit een muzikaal gezin. Wat zou de achtergrond van een "streaker" zijn? Als ik nu zeg dat zijn ouders nudist zijn, ga ik gegarandeerd heibel krijgen.
Ik stel me een wat onzekere jongeman voor. Een redelijk zachtaardig tiepje. Vatbaar voor rare invloeden. Wist met de hakken over de sloot de HAVO af te ronden, maar kon maar niet aarden op het hoger onderwijs. Raakte bevriend met wat vage figuren, die enthousiast vertelden over hoe ze diverse bijeenkomsten verstoorden door naakt rond te hobbelen. En dat ze daarmee de meest leuke meiden wisten te versieren!
En toen was er geen weg meer terug. Hij werd ook "streaker". Omdat hij op zijn tijd wel een frikadelletje lustte, geen vegan. Dat ging hem een stap te ver.
Er is dus een "streaker" geregeld. Is er dan ook zoiets als een "streaker"-agentschap? Zo'n managementbureau dat op aanvraag "streakers" levert? Je betaalt 190 euro per uur, de "streaker" ontvangt 60 euro en het bureau de overige 130 voor overhead?
En maken die dan ook reclame? Of is dat meer iets voor het duisterdere deel van het wereldwijde web?

Uiteraard zijn de reacties niet voor de poes. Zoals ik al zei: het beroep van radio-dj, is niet meer zo eerzaam. Voor de eerzaamheid kun je beter schoenen gaan verkopen (heb ik afgelopen zaterdag een enorm goede ervaring mee gehad, ik vond het bijzonder aangenaam en eerzaam).
Maar er zijn ook wat reacties van nota bene vrouwen die lopen te roeptoeteren dat dit zangeresje niet zo moet janken.
Ha! Dus die hele #metoo-hype waarin schuldige mannen (terecht) aan de schandpaal genageld worden, en onschuldige mannen inmiddels niet meer naar een mooie vrouw durven te kijken uit angst dat ze de cel in ge-#meetoot worden, kan dus blijkbaar voor sommige vrouwen de prullenbak in? Jottem!

Helaas.
Het zangeresje in kwestie gaat samen met de 538 dj, met een verklaring komen. Heel netjes en diplomatiek wordt deze sneue, van weinig klasse getuigende stunt dus met een laagje poedersuiker bedekt.  Waarmee dus ook vanuit die kant het hele #metoo verhaal gewoon wordt weggeschoffeld. Juist vanuit een branche waarin en waaruit het ontstaan is.
Ongelooflijk stom. Ongelooflijk ongeloofwaardig. Want daarmee geeft ze dus inderdaad aan dat het heus niet zo erg is allemaal, met dat #metoo geneuzel. En daarmee geeft ze aan dat het dus heus niet erg is, om compleet onverwacht, totaal gespeend van respect voor je vak en werk als artiest, geconfronteerd te worden met zwengelende zwanzen. Stom. Hier had een prachtig statement uit voort kunnen vloeien. Hier had dat hele #metoo een enorme boost van kunnen krijgen. Maar misschien is de zangeres nog niet zo hip en gevestigd, dat ze denkt dat ze zich alles maar moet laten welgevallen.

Tja....