maandag 28 mei 2018

Over PostNL, kamperen en Jente.

Soms zijn wij wat ongeorganiseerd. Ja, je zou het niet zeggen, maar soms gaat het niet allemaal zoals het bij normale huishoudens gaat.
Zo had ik een leuk ideetje gekregen voor een verjaardagskadootje voor mijn betere helft. Dat ideetje kreeg ik van haarzelf, maar ik ben uiteindelijk degene geweest die het idee uitwerkte, de bestelling plaatste, en tevreden achterover leunde.
Tot ik zag dat de leverdatum niet geheel in de buurt van haar verjaardag zou zijn.
Kak.
Naja. Niks aan te doen en inmiddels zijn we een caravan armer en een tent met prullaria rijker.

Afgelopen donderdag kreeg ik dan het heugelijke bericht dat het pakketje verzonden was, en dat de bezorger langs zou komen.
Joepie.
Alleen waren wij donderdag niet thuis. De track&trace volgende van PostNL, kon ik een nieuwe bezorgafspraak maken voor een moment dat het ons zou schikken. Dit à raison van 1,95 euro.
Goed, voor 1,95 (terwijl de bezorging al betaald was bij bestelling) hoefden we geen zorgen te hebben, en zou het pakketje vrijdagavond bij ons bezorgd worden, en kon ik eindelijk mijn echtgenote haar kadootje geven. Een kadootje waar ik ( ik kan dat niet genoeg benadrukken) erg blij mee ben. Ik hoop zij ook.
Hoe dan ook: het was inmiddels ver na 23:00 uur op vrijdagavond, en er werd door niemand aangebeld.
Dat is even een teleurstelling.
Gelijk contact opgenomen met postNL omdat zij zelf via de Track&Trace niet verder komen dan "de bezorger is vertraagd, excuses voor het ongemak". En even later:"Het pakketje wordt morgen bezorgd, als u niet thuis bent, wordt het bij de buren afgegeven. De mogelijkheid tot aanpassen, is ineens niet meer beschikbaar. Heel raar allemaal. Met geen woord wordt er gerept over de extra service waar je voor betaalde.
En dan moet je maar gewoon vergeten dat je hebt betaald voor extra service, en je maar schikken naar de agenda van PostNL. Dikke pech, je geld ben je kwijt en je ziet maar wanneer je pakje dan wel verschijnt.

Aangezien bellen bij postNL sowieso niet tot de opties hoort, mailen blijkbaar niet bestaat, heb ik maar via de Facebookchat contact opgenomen, en de zaak voorgelegd.
De uitkomst was dat het pakketje zaterdag ergens bezorgd zou worden.
Ja, hoor eens, daar heb ik niet voor betaald. Ik heb betaald zodat het bezorgd zou worden op een moment dat het mij schikt. Niet wanneer postNL er toevallig tijd voor heeft.
En zaterdag waren wij niet thuis.
Dus toen maar gemeld dat ik de 1,95 voor de niet geleverde service terug wilde.
Ten slotte: niemand gaat betalen voor service die niet geleverd wordt, toch?
Toen wilde die juf, of meneer al onze gegevens, tot aan de meest recente telling van mijn rughaar aan toe.
Prima.
Ze zei toen dat het tot wel 3 weken kon duren voordat we het geld terugkregen.
Ik verslikte me in mijn koffie.
3 weken om een terugbetaling te doen? Als ik zolang wacht met het betalen van een rekening aan een bedrijf, staat er niet alleen een deurwaarder aan de stoep, maar zullen ze me op een zwarte lijst zetten en kan ik mezelf niet meer op straat vertonen zonder dat er knokploegen paraat staan, die mijn huis willen leeg komen trekken. Alles om maar aan hun geld te komen.
Als een bedrijf echter geld terug moet betalen, vanwege wanprestatie, moet je als consument maar 3 weken geduld hebben. (En dan is postNL nog snel. Dela doet er meer dan 6 maanden over).
En laat dat nu net niet mijn sterkste kant zijn.
"Ja meneer, dat moet via verschillende afdelingen, en die hebben wel meer te doen".
Pardon? Hoe de fuck is dat mijn probleem? Jullie leveren aan mij niet de service waar ik voor betaal, en vervolgens heb ik niet alleen de pech dat ik die service niet krijg, maar ook nog eens 3 weken kan wachten op mijn geld?
Belachelijk.
Let wel: de bezorger zal vast een urgente reden hebben gehad waardoor hij vertraagd is, en 1,95 is geen bedrag om van om te vallen. Hem verwijt ik ook niks. Ten slotte is de bezorger gewoon de onderbetaalde werknemer die weinig aan het verkeer kan doen. Die voor een hongerloontje en als hij pech heeft, als ZZP'er, maar aan de praktisch onhaalbare eisen moet voldoen die zijn arrogante werkgever hem stelt. En de bezorger(s) in onze wijk, zijn echt wel prima jongens.
Maar het volslagen gebrek aan fatsoenlijke communicatie, en het gemak waarmee postNL ervan uit gaat dat je je wel schikt in het falen van de service en daar zelf maar de kosten voor draagt of afschrijft, vind ik beneden alle peil.

Gelukkig waren er ook allemaal leuke zaken.

Met de kapel gaven wij dit jaar weer acte de presence op de nationale veiligheidsdag in Almere.
Een paar keer op en neer hobbelen door het uitgebreide centrum van Almere. Omdat mijn betere helft ook moest werken, en het heel raar staat als ik strak in uniform muziek tracht te maken, met Jente aan mijn hand, werden opa en oma maar weer ingeschakeld.
Jente heeft er haar ogen uitgekeken, en kwam zeer regelmatig kijken naar de strapatsen van haar papa in uniform.
En niet zonder trots kan ik melden, dat de reacties die ik op mijn dochter kreeg behoorlijk positief waren.

We hebben dus de caravan verruild voor een tent, en omdat er in een tent standaard dingen niet zitten die wél in een caravan zitten, moesten we een moment zien te vinden waarop we diverse aanvullingen konden kopen.
Zoals goede bedden, een kookstel, een nieuwe stoel voor Jente (die nu echt niet meer in een kinderstoeltje kan), een kast voor benodigde opslagruimte en nog zo wat kleine frutsels.
Ik had van te voren, om te voorkomen dat we gruwelijk over budget heen gingen, een lijstje gemaakt van spullen, met de daarbij behorende nieuwprijzen.
Online bestellen was wellicht goedkoper, maar we willen toch ook wel zien wat we kopen, en de prijzen online verschillen niet heel erg van de winkelprijzen.
Gisteren hadden we beiden vrij, en togen we naar een Vrijbuiter filiaal.
En hoewel we niet helemaal binnen budget zijn gebleven, hebben we niet meer gekocht dan strikt noodzakelijk.
Dat zat zo:
Ik had een pracht van een luchtmatras gezien van zeker 25 centimeter dik. Met een opstaande rand, en ingebouwde elektrische pomp om het ding op te blazen.
Die kostte niet de hoofdprijs.
Ilse zag in de winkel echter een matras die half zo dik is, met een soort van mix van schuim en lucht. Heel duurzaam, sterk en (dit moet ik toegeven) heel comfortabel. Comfortabeler dan dat hele dikke luchtmatras waar ik mijn oog (en in de winkel mijn lijf) op had laten vallen.
Die kostte meer dan de hoofdprijs. Zeg maar meer dan de helft van ons totale beschikbare budget...
Omdat ook ik niet helemaal te pruimen ben als ik slecht slaap, duurde het niet bijzonder lang voordat ik om was. Ten slotte gaan we op vakantie en vakantie moet leuk zijn, en als Ilse en ik samen niet te nassen zijn vanwege slechte slaap, heeft Jente twee helse weken in Frankrijk, en ik ben net menselijk genoeg om haar dat niet aan te willen doen.
En er moest nog een stoel, kast, kookstel etc.
Gelukkig is de Vrijbuiter een rijkgesorteerde tent (pun intended) en kostte de rest de kop niet. En konden we redelijk wat bezuinigen op bijvoorbeeld de kookplaat. (Vrijbuiter eigen merk, en een duurdere variant, die als enige verschil de lakkleur had, maar voor de rest identiek was, dat idee).
Een geslaagde strooptocht dus.
Een koelkastje koop ik bij een vriendje die sinds kort ook zijn eerste stappen heeft gezet in de wondere wereld van het kamperen, en zich wel meteen en grondig heeft ingelezen in de materie. 
Nu maar hopen dat een tent van 50 kilo, en al die aangekochte zut ook in de auto passen, iets waar ik nu al mijn bedenkingen bij heb, maar gelukkig is Ilse een die-hard kundige inpakker, dus maak ik me nog niet al te veel zorgen.

Jente begint nu op de leeftijd te komen dat ze zich overal gevraagd en ongevraagd mee bemoeit, en vaak tot mijn verbijstering, gaat dat niet altijd zonder slag of stoot (figuurlijk, wees gerust, het is niet zo dat wij of zij onder de blauwe plekken zitten).
Op de meest onhandige momenten wil ze iets hebben, en als dat niet kan, wordt ze niet meer eventjes boos of verdrietig. Nee, ze zet een keel op die gewoon genant is. Schreeuwen, stampen, krijsen, janken, huilen, met speelgoed (vervelend), deuren (irritant, naast het toch al oorverdovende gekrijs) of inboedel (onacceptabel) smijten, om maar aan te geven dat ze het met de gang van zaken niet eens is.
Ook begint ze te ontdekken dat ze zelf initiatief kan nemen. Best leuk. Maar niet op het moment dat ze besluit om op straat te gaan staan dansen, midden op zo'n vermaledijde champignon die de snelheid eruit moet halen bij hersenloze automobilisten.
En als ik haar daar dan weghaal, wordt ze boos. Niet te filmen.
Ik had haar reeds gewaarschuwd dat ze niet zomaar de straat op mocht, en dat we anders naar huis zouden gaan. Dus ik voegde de straf bij de daad, en dat viel in zeer, zeeeeer slechte aarde.
2 rode hoofden (Jente vanwege het brullen en schreeuwen, en ik van schaamte voor deze toestand in het openbaar) stiefelden door de straat naar huis.

Het is een fase (herhaling x100000)...

Maar verder is het een leuk kind. Dat dan weer wel.






zondag 20 mei 2018

Update.

Als ik naar mijn werk rij, ga ik in de regel eerst even naar de Albert Heijn om wat te eten te halen.
Want ten slotte is het in mijn geval linke soep om hongerig achter het stuur van een bus plaats te nemen.
Ik raak dan op een gegeven moment zó hongerig dat ik in staat ben om mijn passagiers te verslinden.
En hoezeer mijn baas ook blij met me is, aangevreten menselijke resten zullen ze beslist niet waarderen. Geeft ook zo'n troep in de bus.
Bovendien is de schoonmaker een hele hardwerkende en vriendelijke man die ik niet wil opzadelen met een trauma naar aanleiding van half-kaal gesmikkelde lichamen.
En met camera's op elke straathoek is het op Schiphol nog behoorlijk lastig om een gekannibaliseerde passagier te verstoppen, zonder dat ik gesnapt word.
Ik denk ook, nu ik er over nadenk, dat ik rauw mensenvlees helemaal niet lekker vind. En aangezien een barbecue niet echt door de beveiliging komt, wordt het opbakken van een menselijk "filet-lapje-a-la-minute", toch een uitdaging.
Ook als ik muziek ga maken, is het verstandig om dat met enigszins gevulde maag te doen. Uit ervaring kan ik melden dat mijn maag harder rommelt dan mijn trompet in geval van honger.
Ook de directe collegae naast me stellen het niet op prijs als ik ineens aan hun ledematen ga knagen. Kannibalisme schijnt in Nederland verboden te zijn, en op een opleidingscentrum van een militaire politiedienst dan maar happen te gaan nemen uit collega's is vragen om juridische ellende. En ontslag. 
Ergo: naar de plaatselijke grutter voor het halen van verantwoord voedsel.

Welke grutter ik ook kies: de Deen of de Appie, in beide gevallen is de weg erheen verkeerstechnisch en qua comfort zo'n beetje een dodemansweg.

Het is niet alleen letterlijk zo dat er elke 50 meter een drempel ligt, maar op elke straathoek ligt er zo'n van ruwe, getrommelde klinkers gemaakte "paddenstoel" of microrotonde.
Alles om de vaart eruit te halen, en eruit te houden.
Nu ben ik gezegend met een auto die op zichzelf genomen geen moeite zou moeten hebben met drempels en dat soort shit. En dat heeft ze ook niet. Maar omdat ik haar (het oog wil ook wat) heb laten verlagen, heeft ze dat wel. Dat wil zeggen: de bodem ligt wat lager.
Als je al deze drempels neemt met de maximale toegestane snelheid in een woonwijk/woonerf (30 km/u) is het al bijna niet te doen. Zelfs hydropneumatische vering krijgt het op haar heupen als ze elke 50 meter een drempel van een meter hoog moet zien te overwinnen.
Kom je aan bij zo'n kruispunt, waar zo'n paddenstoel ligt, loop je het risico dat je wordt afgesneden door verkeer van rechts of links.
Die nemen namelijk de bochten zó bizar krap om die klote-paddestoel min of meer te omzeilen, dat je oog in oog kan komen te staan met iemand die op dat moment als een heuse spookrijder de bocht afsnijdt.
Ik betrap me erop dat ik dat ook doe. Gevaarlijk, want veel van die bochten zijn door hoge tuinbegroeiing of hekken niet te overzien. Maar als ik hem recht neem, gaat de auto weer protesteren.
Ik betrap me er ook op dat ik drempels schuin neem. Niet om sneller thuis te zijn, maar om mijn (en als ik in Ilses auto rij, haar) auto te ontzien. Die drempels zijn er zó gruwelijk veel en zó achterlijk hoog (of als ze van straatklinkers gemaakt zijn: verzakt, ongelijk en volkomen kut) dat je gewoon het gevaar loopt dat je je schokbrekers erop lek rijdt.
Of -en dit dan in mindere mate bij Ilse's hoge voiture- dat je toch iets té enthousiast bent, en vervolgens een heel verklaarbare, maar zeer ontsierende bult in je dak krijgt.

Aldus met de fouragementen voor een dagje bussen of muziekmaken in mijn auto, rij ik terug naar huis om daar nog een paar uurtjes genoeglijk met Jente en of Ilse te spelen.
Maar omdat Jente met iets bezig is, en Ilse ook, heb ik even weinig te doen en sla ik aan het denken.

"Ik bepaal zelf wel wat veilig is of niet, daar heb ik geen wetgeving voor nodig".
Aldus een of andere lul die weer loopt te zeiken over een verkeersboete.

Als dat zo zou zijn, zouden woonwijken en straten in Nederland niet zo ontzettend kansloos volgeplempt worden met drempels. Blijkbaar kan men zelf niet bepalen wat veilig is, en zijn er altijd kansloze eikels die menen dat het veilig is om met meer dan 30 km/u langs/door schoolzones en woonwijken te knallen.
Dank aan dat soort minkukels.
Begrijp me niet verkeerd: ik ben vader van een 3-jarig ukkie, dus ik ben op zich wel blij met die drempels. Het haalt de vaart eruit bij die leeghoofden die denken zelf wel kunnen bepalen wat veilig is.
Maar dat het nodig is, is te zielig voor woorden.
Zo vreselijk moeilijk is het namelijk niet: 30 kilometer per uur rijden. En nee: je hoeft niet continu op je wijzer te kijken of je wel 30 rijdt. Als je dat nodig hebt, ben je rijp voor een nieuwe serie rijlessen bij een goede instructeur. Als je ook maar een beetje kan rijden, weet je wel ongeveer wanneer je 30 rijdt. Het ego is in dit geval echt, heus, werkelijk waar minder belangrijk dan een veilige leefomgeving.

Maar goed.

We hebben dus een tent gekocht als vervanging voor de "good ol' Wilk".
Om nu te voorkomen dat we aangekomen in Frankrijk op de camping, op erg ongemakkelijke manier worden geconfronteerd met incomplete, beschadigde ellende (een tweedehands tent op marktplaats kopen, is nu eenmaal een risico), besloten we om vandaag in dat lekkere zonnige weer, een leuk veldje in de buurt op te zoeken, waar honden nog niet massaal hun toilet van gemaakt hebben, om toch even ons voor te bereiden en al vast te oefenen met het opzetten. 
Die tent blijkt echt ENORM te zijn. Dat wist ik al, maar eenmaal geconfronteerd met de 2 zakken waar alles inzat, die letterlijk niet in je eentje comfortabel te tillen zijn, én geconfronteerd met de enorme maten van buiten en binnentent die dan uit die zakken komen, zonk mij de moed eventjes deerlijk in de schoenen.
Vooral ook omdat we in eerste instantie al verkeerd begonnen. Elke set stokken heeft zijn eigen plekje, en als je dat verwisselt, krijg je die tent van zijn levensdagen niet overeind. Niet stabiel en stevig, that is...
Maar, omdat wij ook ikea-meubelen in elkaar kunnen zetten zonder dat dat tot doffe echtscheidingen leidt, lieten wij ons niet uit het lood slaan, en onverdroten gingen wij door.
Dju, en hebben wij even een mooie tent gekocht. Ziet er knap uit, zit stevig in elkaar en is verrassend compleet.
Ons gewenste bed kan er 2 keer in, en Jente heeft haar eigen slaapkamertje. Iets dat ze in de caravan niet eens had.
En de apart aan te ritsen luifel, maakt er helemaal een beschamend grote unit van.
De auto van Ilse, de caravan mét voortent én mijn auto passen er zonder mankeren in.
En aangezien ik nu niet meer bang ben dat we een eventueel natgeregende tent niet meer kunnen drogen (ten slotte hebben we inmiddels een slordige twee jaar een tuin) gaan wij met frisse zin toeleven naar de zomervakantie.
Voor zover ik weet, is dat mijn eerste echte lange, buitenlandse vakantie met mijn gezin.

Dat moest er ook eens van komen.






zondag 13 mei 2018

Het Gesprek....

Bijna iedereen kent het wel, want in vele relaties komt het voor. Of is het voorgekomen.
Het Gesprek.
Een gesprek dat kan beginnen met:"Liefje, luister eens, ik moet je wat vertellen".
En 'Liefje' voelt dan zijn of haar hart in de schoenen zinken.
Persoonlijk heb ik zo'n "Het Gesprek" met praktisch al mijn levensgezellinnen wel eens gevoerd. Of ondergaan.
Bij alle voorgaande partners zakte mijn/haar hart in de schoenen om daar de eerste weken niet meer uit te komen. Dan voer de relatie op de klippen.

Vijf jaar geleden kochten Ilse en ik een caravannetje. Om eens te proberen of het wat voor ons was.
Omdat het lekker makkelijk was voor het orkest waarmee we toen nog naar Frankrijk afzakten.
Comfort. Lekker. Etc.
De Wilk die we kochten voor erg weinig geld, had wat reparaties nodig. De remmetjes, want zonder remmen, is het een gevaarlijk, nauwelijks geleid projectiel achter je auto.
En gaandeweg moesten we steeds meer kleinere (nood)reparaties uitvoeren om de Wilk achter de auto te mogen houden. Een aanhanger-supplement bij de ANWB. Een stalling.
En het verbruik van de auto dat met Wilk erachter schrikbarende vormen aannam. In de categorie: niet-tegen-milieudefensie-vertellen-want-die-komen-ons-met-kapmessen-uitbenen.

Maar het was maar wat fijn om met die caravan op pad te kunnen. Nooit lekkage. Nooit kou. Gezellig. Knus.

En toch.

Elk jaar hadden we wel bizarre uitgaven eraan.
200 euro stalling hier, 160 euro banden daar.
400 euro nieuwe voortent zus, remmerij à 500 euro rondom zo.
En dan nog uberhaupt: wanneer gaan we ermee op vakantie. Want dat was een weekendje met hemelvaart/pinksteren. In de afgelopen 5 jaar was er nauwelijks gelegenheid of tijd of kans of geld om met het ding verder weg te gaan. Er kwam telkens wel wát tussen.

En dan klonk het weer uit mijn of Ilses keel:"lieverd, luister eens..."
En begonnen we met "Het Gesprek".

Ons "Het Gesprek" ging nooit over 'ons' maar over de Wilk. Elk jaar weer, sinds dat we hem hadden.
En elk jaar mondde ons "Het Gesprek" uit in 2 dingen: we hielden de Wilk, en we zouden "Het Gesprek" niet meer voeren.

Tot een paar dagen geleden.
Ik begon een beetje lauw te worden van de Wilk. Zomaar ineens.
Berekende wat de Wilk ons kostte, en wat hij opbracht. Ik vond de kosten niet meer tegen de baten opwegen.
En tuurlijk. De Wilk was een fijne reisgenoot. Hing lomp, zwaar, maar stabiel achter de auto. En het was fijn om zeker te weten dat een regenbuitje niet heel erg zou leiden tot natte kleren.
Maar toch. Jaarlijks 200 euro in mijn zak houden is fijn. Jaarlijks de bijdrage aan de ANWB verkleinen is ook fijn. En op vakantie naar Frankrijk niet de hoofdprijs aan brandstof en tol betalen: ook helemaal top.
En Ilse ging schoorvoetend akkoord, nadat we eens goed hadden rondgekeken of er geen tenten waren die voor ons in aanmerking zouden komen.
En die tenten waren er. Een tunneltent voor 6 personen. Zó groot dat de complete caravan, met voortent uitgebouwd erin past, en dan is er nog ruimte voor de auto én kunnen wij er nog naast slapen.
Dikke matrassen erin, kooktoestel kopen, kastje kopen en koelkast en gaan. Alles past in mijn of Ilses auto.

Uitgekiende timing dus om de Wilk te koop te zetten.
We zetten hem te koop als "opknapper". Want dat was het toen wij hem kochten. En we hebben er best wel veel aan gedaan, maar heus niet alles. En mooi? Zeker niet!
Dus voor bizar weinig geld te koop gezet.
En dan krijg je dus mensen die (en hier quote ik vriendje Emiel) voor een appel, een bounty en een bosje konthaar denken een caravan te kopen.
Het begon met een redelijk serieus lijkende koper, die er wel erg vroeg bij was. Ik had nog geen foto's, maar gaf een heel gedetailleerde en eerlijke beschrijving van uiterlijk en innerlijk en noemde mijn prijs: 400 ekkies.
Het begon er mee dat hij me vroeg of hij dan aan het einde van de maand mocht betalen. Ik voelde nattigheid, en hield me wat op de vlakte. Dus dat hij maar eerst de foto's moest afwachten.
Toen vroeg hij of hij in twee keer mocht betalen.
Maar na het zien van de foto's, zag hij er toch maar vanaf. Want de caravan zag er toch wel heel oud uit.
Mijn broek schoot los. Mensen verwachten dus echt dat je voor 400 euro een "als nieuwe" (en zeker niet zo geadverteerde) caravan zonder schade, gebruikssporen etc. koopt.

En fin. Op marktplaats ermee. En ook daar allemaal geinteresseerden, die er dan allemaal bizarre eisen op na houden. Mijn advertentie liet aan duidelijkheid weinig te wensen over. En toch krijg je dan van die slampampers die voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten.
Of van die handelaartjes die hem voor 100 euro "vandag nog ophallen, gen gezuir, als hij mar wel rijdbar is, niet lekd, gen problemen heft".
Mijn standaard (geworden) reactie: U mag voor 100 euro komen kijken hoe ik het ding in de Oostvaardersplassen parkeer. Zet zelfs een stoeltje voor u neer, maar die moet u wel achterlaten als de show voorbij is.
Of mensen waarmee je bijna tot een akkoord bent, die dan vervolgens gewoon geen reactie meer geven. Ook mooi.

Tot ik wat later op de dag een kort en bescheiden berichtje ontving van iemand van een scoutinggroep die een goedkope opknapcaravan zocht. Staat maakte hem niet zoveel uit, want ze zouden het ding samen met de kids opknappen en gebruiken voor hun kampen. Ze hadden niet zoveel geld te verteren, maar er wel heel dankbaar gebruik van kunnen maken.
Hun bod was iets lager dan vele anderen (welke ik niet helemaal vertrouwde) maar de aankoopreden verregaand charmanter.
Ik heb ze teruggemaild dat als ze hun bod nog ietsjes konden oprekken, ik de caravan naar ze toe zou brengen.




En zo kon het gebeuren dat ik gisteravond de caravan voor de laatste keer achter de auto hing, en ermee op pad ging. Naar zijn (laatste? ik hoop dat ze daar serieus zijn, en er lekker aan klussen en er fijn gebruik van maken) nieuwe baasje(s).

Toch. Na 5 jaar grappen maken over onze Wilk, en schertsend tegen elkaar zeggen dat we altijd nog in de Wilk kunnen wonen als we geen woning konden vinden (verhuizing Tiel-Rotterdam) of we de hypotheek niet konden betalen.
Na 4 jaar Noord-Franse regen- en onweersbuien en stormen. Na 5 jaar elke keer weer met knarsende tanden van liefde weer die stalling betalen, of kleinere en grotere onderhoudsbeurtjes doen, is het bitterzoet.
Daar gaat ons kleine tweede thuisje. Gelukkig naar een soort van goed doel.
En we hebben altijd nog de voortent. Die zat niet bij de koop inbegrepen.

En het levert ons een probleem op.
Want waar moet ons jaarlijkse "Het Gesprek" nu over gaan.
Gisteren moederdag gevierd, en ik blijf erbij: Ilse is de vrouw met wie ik oud wil worden. En ik heb het gevoel dat dat gevoel wederzijds is.
Dan moeten we maar eens gaan kijken of er een lichter onderwerp is om "Het Gesprek" over te laten gaan.






zaterdag 5 mei 2018

Dat kleine zetje.


Er zijn lieden die 'de herdenking' kapen voor hun eigen, minder frisse, politieke ideetjes. Mensen die zichzelf tekort gedaan voelen, en dat middels respectloos gekrakeel op het verkeerde moment tot uiting willen brengen. Tot het dreigen met een luchtalarm aan toe.
Dan ben je wel heel erg diep gezonken.
Dat je geen respect wil tonen, is een vrijheid die ooit zwaar bevochten is. Dat je zo kinderachtig, stupide en onmenselijk wil zijn, door dat te doen tijdens een herdenking voor hen die vielen voor onze veiligheid en vrijheid, is zó ironisch dat zelfs ik er met mijn toch wel cynisch ingestelde ziel er niet meer bij kan.
Waar sta ik dan voor te spelen? Voor de domme, egocentrische en constant beledigden?

Er zijn ook lieden die alleen maar herdenken om sociaal aanvaardbaar te willen zijn. Om politiek correct te willen zijn. Voor het plaatje. "Kijk mij eens herdenken". Mensen die op zo'n Dam (of ander plein) een grafgezicht opzetten, doen alsof ze luisteren, plechtige kleding aantrekken, in de hoop dat men ziet dat zij toch wel heel begaan zijn met onze herdenking. Onze tradities.
Lieden die zo'n herdenking tot een complete, zielige poppenkast maken.
Lieden die (al dan niet stiekem) vinden dat hun vrijheid tot alles, belangrijker is dan die van een ander. Lieden die na de herdenking opgewekt verder reutelen dat andere religies toch maar kut zijn. Lieden die na de herdenking net zo hard verder feesten als er weer een paar honderd vluchtelingen verzopen zijn in de Middellandse zee.
Lieden die vinden dat anderen geen recht hebben op vrijheid en veiligheid.
Lieden die niet om kunnen gaan met andermans vrijheid om een afwijkende mening te hebben, en dus maar gaan lopen schelden en tieren.
Ook hierin schuilt een ironie die ik niet te pruimen vind. Want deze figuren kapen evenzeer een herdenking, en missen compleet de diepere filosofie die erachter schuilt.
Maar hebben evenzeer een grote bek over dat zogenaamde respect dat ze zouden hebben. En dan op 5 mei met een grote grijns en veel alcohol de vrijheid vieren die ze een ander misgunnen.
Waar sta ik dan voor te spelen? De schijnheilige poppenkast speler?

Soms heb je maar een klein zetje nodig.
Want mijn reden om het wel weer te doen, werd me aangeleverd door een dutchbat veteraan die vertelde dat hij 4 mei ergens ver weg zou zitten. Jankend om zijn herinneringen. Zijn littekens.
Mijn reden om wel te spelen, werd me aangeleverd door diverse oud-militairen die elk op eigen manier kenbaar maakten hoe zij de nationale herdenking ervaren.
En iets verder terug: die piepjonge veteranen die mij toegaven dat ze tijdens het signaal Taptoe en het Wilhelmus toch wel natte wangen kregen.

Los van het feit dat ik natuurlijk gewoon speel voor de overledenen en de overlevenden, gaven deze mensen mij weer even een boost. Een "waar doe ik het voor".

En dus stond ik gisteravond op een plein in Rotterdam mijn best te doen om de mensen te eren die voor onze veiligheid en vrijheid heel veel en soms wel te veel in de waagschaal stelden.
Die mensen deden en doen ertoe. De bovenstaande groepen, die alleen maar over vrijheid en respect kunnen kakelen, zonder daadwerkelijk te snappen waar het over gaat, tellen dan niet meer mee.

Voor al die mensen die mij al dan niet bewust duidelijk maakten waar ik voor speelde: dank. Dank voor de kleine terechtwijzing.
Ik ben ook maar een mens, en soms heb ook ik gewoon even een klein zetje nodig. Voor die mensen speelde ik. Heb ik mijn best gedaan. Ten slotte is het maar een klein stukje respect dat ik terug kan geven.




Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...