Over PostNL, kamperen en Jente.

Soms zijn wij wat ongeorganiseerd. Ja, je zou het niet zeggen, maar soms gaat het niet allemaal zoals het bij normale huishoudens gaat.
Zo had ik een leuk ideetje gekregen voor een verjaardagskadootje voor mijn betere helft. Dat ideetje kreeg ik van haarzelf, maar ik ben uiteindelijk degene geweest die het idee uitwerkte, de bestelling plaatste, en tevreden achterover leunde.
Tot ik zag dat de leverdatum niet geheel in de buurt van haar verjaardag zou zijn.
Kak.
Naja. Niks aan te doen en inmiddels zijn we een caravan armer en een tent met prullaria rijker.

Afgelopen donderdag kreeg ik dan het heugelijke bericht dat het pakketje verzonden was, en dat de bezorger langs zou komen.
Joepie.
Alleen waren wij donderdag niet thuis. De track&trace volgende van PostNL, kon ik een nieuwe bezorgafspraak maken voor een moment dat het ons zou schikken. Dit à raison van 1,95 euro.
Goed, voor 1,95 (terwijl de bezorging al betaald was bij bestelling) hoefden we geen zorgen te hebben, en zou het pakketje vrijdagavond bij ons bezorgd worden, en kon ik eindelijk mijn echtgenote haar kadootje geven. Een kadootje waar ik ( ik kan dat niet genoeg benadrukken) erg blij mee ben. Ik hoop zij ook.
Hoe dan ook: het was inmiddels ver na 23:00 uur op vrijdagavond, en er werd door niemand aangebeld.
Dat is even een teleurstelling.
Gelijk contact opgenomen met postNL omdat zij zelf via de Track&Trace niet verder komen dan "de bezorger is vertraagd, excuses voor het ongemak". En even later:"Het pakketje wordt morgen bezorgd, als u niet thuis bent, wordt het bij de buren afgegeven. De mogelijkheid tot aanpassen, is ineens niet meer beschikbaar. Heel raar allemaal. Met geen woord wordt er gerept over de extra service waar je voor betaalde.
En dan moet je maar gewoon vergeten dat je hebt betaald voor extra service, en je maar schikken naar de agenda van PostNL. Dikke pech, je geld ben je kwijt en je ziet maar wanneer je pakje dan wel verschijnt.

Aangezien bellen bij postNL sowieso niet tot de opties hoort, mailen blijkbaar niet bestaat, heb ik maar via de Facebookchat contact opgenomen, en de zaak voorgelegd.
De uitkomst was dat het pakketje zaterdag ergens bezorgd zou worden.
Ja, hoor eens, daar heb ik niet voor betaald. Ik heb betaald zodat het bezorgd zou worden op een moment dat het mij schikt. Niet wanneer postNL er toevallig tijd voor heeft.
En zaterdag waren wij niet thuis.
Dus toen maar gemeld dat ik de 1,95 voor de niet geleverde service terug wilde.
Ten slotte: niemand gaat betalen voor service die niet geleverd wordt, toch?
Toen wilde die juf, of meneer al onze gegevens, tot aan de meest recente telling van mijn rughaar aan toe.
Prima.
Ze zei toen dat het tot wel 3 weken kon duren voordat we het geld terugkregen.
Ik verslikte me in mijn koffie.
3 weken om een terugbetaling te doen? Als ik zolang wacht met het betalen van een rekening aan een bedrijf, staat er niet alleen een deurwaarder aan de stoep, maar zullen ze me op een zwarte lijst zetten en kan ik mezelf niet meer op straat vertonen zonder dat er knokploegen paraat staan, die mijn huis willen leeg komen trekken. Alles om maar aan hun geld te komen.
Als een bedrijf echter geld terug moet betalen, vanwege wanprestatie, moet je als consument maar 3 weken geduld hebben. (En dan is postNL nog snel. Dela doet er meer dan 6 maanden over).
En laat dat nu net niet mijn sterkste kant zijn.
"Ja meneer, dat moet via verschillende afdelingen, en die hebben wel meer te doen".
Pardon? Hoe de fuck is dat mijn probleem? Jullie leveren aan mij niet de service waar ik voor betaal, en vervolgens heb ik niet alleen de pech dat ik die service niet krijg, maar ook nog eens 3 weken kan wachten op mijn geld?
Belachelijk.
Let wel: de bezorger zal vast een urgente reden hebben gehad waardoor hij vertraagd is, en 1,95 is geen bedrag om van om te vallen. Hem verwijt ik ook niks. Ten slotte is de bezorger gewoon de onderbetaalde werknemer die weinig aan het verkeer kan doen. Die voor een hongerloontje en als hij pech heeft, als ZZP'er, maar aan de praktisch onhaalbare eisen moet voldoen die zijn arrogante werkgever hem stelt. En de bezorger(s) in onze wijk, zijn echt wel prima jongens.
Maar het volslagen gebrek aan fatsoenlijke communicatie, en het gemak waarmee postNL ervan uit gaat dat je je wel schikt in het falen van de service en daar zelf maar de kosten voor draagt of afschrijft, vind ik beneden alle peil.

Gelukkig waren er ook allemaal leuke zaken.

Met de kapel gaven wij dit jaar weer acte de presence op de nationale veiligheidsdag in Almere.
Een paar keer op en neer hobbelen door het uitgebreide centrum van Almere. Omdat mijn betere helft ook moest werken, en het heel raar staat als ik strak in uniform muziek tracht te maken, met Jente aan mijn hand, werden opa en oma maar weer ingeschakeld.
Jente heeft er haar ogen uitgekeken, en kwam zeer regelmatig kijken naar de strapatsen van haar papa in uniform.
En niet zonder trots kan ik melden, dat de reacties die ik op mijn dochter kreeg behoorlijk positief waren.

We hebben dus de caravan verruild voor een tent, en omdat er in een tent standaard dingen niet zitten die wél in een caravan zitten, moesten we een moment zien te vinden waarop we diverse aanvullingen konden kopen.
Zoals goede bedden, een kookstel, een nieuwe stoel voor Jente (die nu echt niet meer in een kinderstoeltje kan), een kast voor benodigde opslagruimte en nog zo wat kleine frutsels.
Ik had van te voren, om te voorkomen dat we gruwelijk over budget heen gingen, een lijstje gemaakt van spullen, met de daarbij behorende nieuwprijzen.
Online bestellen was wellicht goedkoper, maar we willen toch ook wel zien wat we kopen, en de prijzen online verschillen niet heel erg van de winkelprijzen.
Gisteren hadden we beiden vrij, en togen we naar een Vrijbuiter filiaal.
En hoewel we niet helemaal binnen budget zijn gebleven, hebben we niet meer gekocht dan strikt noodzakelijk.
Dat zat zo:
Ik had een pracht van een luchtmatras gezien van zeker 25 centimeter dik. Met een opstaande rand, en ingebouwde elektrische pomp om het ding op te blazen.
Die kostte niet de hoofdprijs.
Ilse zag in de winkel echter een matras die half zo dik is, met een soort van mix van schuim en lucht. Heel duurzaam, sterk en (dit moet ik toegeven) heel comfortabel. Comfortabeler dan dat hele dikke luchtmatras waar ik mijn oog (en in de winkel mijn lijf) op had laten vallen.
Die kostte meer dan de hoofdprijs. Zeg maar meer dan de helft van ons totale beschikbare budget...
Omdat ook ik niet helemaal te pruimen ben als ik slecht slaap, duurde het niet bijzonder lang voordat ik om was. Ten slotte gaan we op vakantie en vakantie moet leuk zijn, en als Ilse en ik samen niet te nassen zijn vanwege slechte slaap, heeft Jente twee helse weken in Frankrijk, en ik ben net menselijk genoeg om haar dat niet aan te willen doen.
En er moest nog een stoel, kast, kookstel etc.
Gelukkig is de Vrijbuiter een rijkgesorteerde tent (pun intended) en kostte de rest de kop niet. En konden we redelijk wat bezuinigen op bijvoorbeeld de kookplaat. (Vrijbuiter eigen merk, en een duurdere variant, die als enige verschil de lakkleur had, maar voor de rest identiek was, dat idee).
Een geslaagde strooptocht dus.
Een koelkastje koop ik bij een vriendje die sinds kort ook zijn eerste stappen heeft gezet in de wondere wereld van het kamperen, en zich wel meteen en grondig heeft ingelezen in de materie. 
Nu maar hopen dat een tent van 50 kilo, en al die aangekochte zut ook in de auto passen, iets waar ik nu al mijn bedenkingen bij heb, maar gelukkig is Ilse een die-hard kundige inpakker, dus maak ik me nog niet al te veel zorgen.

Jente begint nu op de leeftijd te komen dat ze zich overal gevraagd en ongevraagd mee bemoeit, en vaak tot mijn verbijstering, gaat dat niet altijd zonder slag of stoot (figuurlijk, wees gerust, het is niet zo dat wij of zij onder de blauwe plekken zitten).
Op de meest onhandige momenten wil ze iets hebben, en als dat niet kan, wordt ze niet meer eventjes boos of verdrietig. Nee, ze zet een keel op die gewoon genant is. Schreeuwen, stampen, krijsen, janken, huilen, met speelgoed (vervelend), deuren (irritant, naast het toch al oorverdovende gekrijs) of inboedel (onacceptabel) smijten, om maar aan te geven dat ze het met de gang van zaken niet eens is.
Ook begint ze te ontdekken dat ze zelf initiatief kan nemen. Best leuk. Maar niet op het moment dat ze besluit om op straat te gaan staan dansen, midden op zo'n vermaledijde champignon die de snelheid eruit moet halen bij hersenloze automobilisten.
En als ik haar daar dan weghaal, wordt ze boos. Niet te filmen.
Ik had haar reeds gewaarschuwd dat ze niet zomaar de straat op mocht, en dat we anders naar huis zouden gaan. Dus ik voegde de straf bij de daad, en dat viel in zeer, zeeeeer slechte aarde.
2 rode hoofden (Jente vanwege het brullen en schreeuwen, en ik van schaamte voor deze toestand in het openbaar) stiefelden door de straat naar huis.

Het is een fase (herhaling x100000)...

Maar verder is het een leuk kind. Dat dan weer wel.