zaterdag 25 oktober 2014

Updatejes.

Een kast.

"Lief, ik heb goed nieuws!!, We gaan een nieuwe kast kopen".
De oude kast, een groot, uit zijn krachten gegroeid en gezakt ding, was ook lelijk. Miste een deur, hing op half 7.
Ilse had er al vaker op gemopperd.
En toen bracht ze haar gemopper in de praktijk. Namelijk: de slaapkamer diende weer verbouwd te worden. En een oude, op half 7 hangende kast laat zich moeilijk verplaatsen. Laat zich niet verplaatsen zonder definitief dood te gaan.

Dus na het nodige gerommel van boven, kwam Ilse blij naar beneden met de mededeling dat we een nieuwe kast gingen kopen.

Eerst wat gezocht, en lang leve de ikea die een kast heeft die dumbass heet. Ik vond die wel heel goed bij Ilse passen. Maar de praktische kant van de zaak (ik zat en zit met een nog niet herstelde wond aan mijn stuit) leidde ons naar de Leen Bakker. Die ook allemaal redelijk betaalbare kasten in de aanbieding heeft. En ook allemaal zo eenvoudig in elkaar te zetten zijn. En ook allemaal zo hoog van kwaliteit is.
Ja, het klopt, de ironie druipt hier in dikke klodders van je beeldscherm.

De pakketten die we meekregen pasten ternauwernood in de auto, en als Ilse zwangerder was geweest, had ze niet meer op de bijrijdersstoel kunnen zitten.
Bij het uitpakken, viel al snel op dat de meegeleverde beschrijving bedoeld is voor mensen met een microscoop, of een andersoortige bril die in staat is tot 1000x vergroting. Over de beschrijving zal ik maar niet uitweiden, die was gewoonweg te summier om snel even een kast in elkaar te flansen.
Bij nadere inspectie bleek: 1 paneel waarbij het spaanplaat niet goed gelamineerd was, 1 paneel waarbij er schade was aan het lamineerwerk, 1 lade die letterlijk al uit elkaar viel, nog voor we hem in elkaar hadden kunnen zetten.

Het bouwproces verliep op zich allemaal wel voorspoedig. Niet snel, niet zonder her en der wat blasfemische beledigingen, maar het liep.
Sterker nog: we waren in staat om die kast in elkaar te zetten zonder elkaar dood te wensen of te maken. En we waren in staat om die kast tegen alle logica in elkaar te zetten in een ruimte waarbij er eigenlijk geen plaats was. Want eigenlijk stond het bed gewoon gruwelijk in de weg.

Bij de afmontage (dat klinkt zo lekker professioneel) bleek dat de jubelende reclame van Leen niet echt klopte. De kast staat, en komt niet meer van zijn plek. Maar zo scheef als een toren van Pisa. Scharnieren die de deuren gewoon niet recht wensen te houden. Schroeven die erin moesten die het Spaanplaat wisten te beschadigen ondanks dat de gaten al voorgeboord waren.

Bijkomend voordeel: ik werd weer eens gedwongen om mijn kast fatsoenlijk in te ruimen. En wat kleren weg te donderen omdat ik ze nooit draag.
En nog een voordeel: de deuren kunnen (hoewel scheef) dicht, waardoor de poes niet meer in de kast klimt, en ik dus geen schone kleren uit de kast trek, waarbij ik onder de kattenharen mijn kleding moet zoeken.

Mensen die van nature gezegend zijn met extreem goede ogen, en gezegend zijn met meer geduld als ik (dat is op zich niet moeilijk) en net als wij niet zoveel geven om een scheef deurtje in een kast, die bij opbouw van ellende al half doodgaat, hebben aan de kasten van Leen Bakker een prima keus. Want je betaalt er ook niet bijster veel voor. Maar mensen die ook maar een geringe oogafwijking hebben, of hun gebrek aan geduld voelen borrelen als ze schroefje x niet gelijk kunnen vinden, die moeten Leen Bakker mijden als de pest.

Afscheid.

De afgelopen weken stonden in het teken van een naderend afscheid. Het gaat hier om Noor. Een paar maanden geleden begonnen we vol goede moed met Noor. We wisten dat het hier om een hond met een vreselijk verleden ging. Mishandelingen, opgejaagd worden en nog meer mishandelingen waren haar deel. En toen kwam ze bij ons. Wij wilden haar oprecht een beter leven geven. Een goed thuis.
Maar we bleken uiteindelijk niet in staat om de hond werkelijk veel vertrouwen te geven. Enorm veel in het dier geinvesteerd aan tijd, geld en liefde. Maar het mocht niet baten. De dieptepunten waren de twee keer dat Noor in blinde paniek Ilse tot bloedens toe beet. Dat was voor mij ook gelijk een grens die niet overschreden mocht worden. Blijkbaar matchten wij niet met de hond, en vice versa. We hebben toen besloten om de hond weer terug te geven aan de stichting. Wij konden het dier blijkbaar niet dat geven wat zij nodig had, en ik weiger om met een kind in aantocht ook maar het kleinste risico te nemen dat de hond het kind grijpt. Om welke reden dan ook. 
Hoezeer het ook beter is voor de hond, is het jammer dat wij niet in staat waren om de hond het beste te geven. En dat doet pijn.

Trompet.

Het begint weer lekker druk te worden.
Gisteren moest had ik voor mezelf een primeur te pakken: het spelen van het signaal Taptoe Bereden Wapens.
De KMar is een bereden wapen, en bij interne herdenkingen is het dus ook wel zo logisch dat er een taptoe gespeeld wordt, die betrekking heeft op de bereden wapens, en niet op de infanterie. En dat werd dus gisteren voor het eerst van mij verwacht.
Het is heel erg wennen, want het signaal taptoe infanterie kent iedereen. Maar (nog maar) weinig mensen die het signaal taptoe bereden wapens herkennen.
En ook voor mezelf: jarenlang de taptoe infanterie gespeeld, moet ik mezelf toch overtuigen dat dit veel snellere signaal dezelfde functie en emotie moet oproepen en vergezellen.

 Dit heeft dan ook weer betrekking op een les die ik had, waarin me gezegd werd dat ik minder op kracht en meer op emotie moet gaan spelen.  Mijn docent vertelde me dat ik nogal hard binnen kan komen, en dat ik teveel probeer te redeneren. Voor mezelf begon ik meteen met verklaringen te zoeken, waarop ik halverwege stopte en moest grijnzen.
Ik ga dus de komende tijd proberen om meer van binnenuit te spelen. Meer te vertrouwen op de emotie en van daaruit te spelen, en niet zoveel meer op routine en kracht te vertrouwen.
Dat zal niet van het ene moment op het andere zomaar eventjes lukken. Maar ik denk dat ik er wel uitkom.

Mijn Stuit.
Mijn stuit geneest wonderbaarlijk. En dit gaat gepaard met nogal wat ongemakken. Jeuk. Om er maar eens een te noemen.
En niets is zo erg om gruwelijk jeuk te hebben en niet te moeten krabben.
Ga maar na, hoe naar ziet het eruit als een collega, of vriend of zelfs maar random dude op straat openlijk de jeuk aan zijn stuit (ligt in de buurt van de kont) staat te bestrijden.
Plus dan de verzorging... Gaasje uit de wond trekken. Gaasje in de wond drukken. Dat wordt allengs minder pijnlijk, maar de sensatie is gewoon heel naar.
Maandag 2e nacontrole op de chirurgische poli. Ik hoop dat de dokter dan iets gaat zeggen in de trant van: Je bent genezen, opgedonderd! Of zo.







dinsdag 7 oktober 2014

Over stuiten, overpeinzen.

Na 5 jaar te hebben gekwakkeld met mijn stuit, was het afgelopen donderdag eindelijk zover: het mes erin.
Een fistel bemoeilijkte mijn leven elk jaar in juni en soms wat vaker, en dat was al eens eerder aanleiding tot ziekenhuisbezoek, maar deze keer zou het voorgoed verholpen worden.
De anesthesist wilde mij middels een ruggenprik plaatselijk verdoven, maar eerdere ervaringen met ruggenprikken leerde mij dat er 3 potige broeders nodig waren om mij in bedwang te houden. En toen was ik een schriel 15 jarig mannetje. Nu ben ik zeker niet schriel en ook geen 15 meer.
Dus dat werd een volledige narcose.

Nadat ik bijgekomen was, had ik gelijk het idee dat ik wel naar huis kon, maar omdat ik nog op de verkoeverkamer lag, en zeker niet in staat was tot de hachelijke tocht naar buiten, liet de lieve verpleegkundige zich van haar strengste kant zien, en sommeerde mij te blijven liggen.
Maar eenmaal terug op de verpleegafdeling was er geen houden meer aan. In no-time stond ik naast mijn bed, bedelend om een rookpauze en om een medium-gebakken biefstuk. Die biefstuk kreeg ik niet. Maar wel 2 boterhammen met vlees. Na een uurtje waren ze me denk ik zat, en lieten me vertrekken, mijn armen vol verbandjes, gaasjes en pillen.

So far, so good.

De wond genas wonderbaarlijk goed, de arts was ook best wel tevreden over haar werk. Dus ik dacht al rap dat ik wel aan het werk kon. Zaterdag repetitie, zondag repetitie, maandag een crematie en lesgeven. Dat bleek teveel van het goede. Los van het feit dat een wond op je stuitje maakt dat je erbij loopt als iemand die gedurende langere periode onvrijwillig, snoeihard anaal genomen is, was de druk op de wond van continu zitten, staan, lopen, weer gaan zitten en langere tijd in een auto zitten teveel. Toen ik bij thuiskomst uit de auto stapte, zag ik dat het kussen waarop ik was gaan zitten (goddank dat ik dat kussen op mijn autostoel had gelegd) rood was van het bloed. En de pijn was toch wel behoorlijk heftig.
Dus vandaag op doktersvoorschrift maar weer rust ingelast. En dat doe ik de komende dagen.
Want uiteindelijk is het de bedoeling dat ik ervan genees. En niet dat ik blijf kwakkelen met die stuit.
Alle lof voor mijn Ilse, die mij uitstekend ondersteunt en verzorgt. 

Dit gaf me uiteraard wat tijd om weer eens wat te overpeinzen...

Politie.
Een redelijk recent bericht op de NOS meldde dat in Brabant er nogal wat agenten ontslagen worden. En wel om de volgende reden: ze hebben financiele problemen, en zijn dus mogelijkerwijs chantabel en dus moeten we ze ontslaan. Typische PVV/VVD oplossing. Typisch een oplossing waar totaal niet over nagedacht is. Want volgens mij moet men eerst eens bedenken waarom een agent in de problemen komt. En of dat niet een beetje te maken heeft met het feit dat een agent gewoon teveel verantwoordelijkheid heeft, en dat het bedrag op het salarisstrookje daar totaal niet bij past. Schandelijk weinig.
En in plaats van agenten tegemoet te komen en ze te helpen, douwen ze hem nog verder de ellende in door hem te ontslaan. Logica komt blijkbaar niet van de politiek. Want inmiddels kampt men in Brabant met een tekort aan agenten. Goh, hoe zou dat nu toch komen?

Mijn taalgebruik kent soms nogal kleurrijke momenten. Ik wil namelijk nogal eens uiting geven aan ongemak, boosheid of frustratie. Beter dat ik dat verbaal doe, dan dat ik de vrouw sla, het servies aan stukken smijt, of een van mijn instrumenten door het raam slinger. Verbale uitingen van ongenoegen kosten niks, en luchten toch (een heel klein beetje) op.
Toen ik vanmiddag na een behoorlijk pijnlijk momentje aan mijn stuit een paar bloemrijke krachttermen bezigde, trok mijn vrouw mij na afloop van dit zeer pijnlijke moment (ze is best slim) aan mijn mouw. Ik moest toch een beetje op mijn taalgebruik gaan letten, want als ons kind er eenmaal is, is het blijkbaar niet de bedoeling dat hij/zij allemaal onwelvoeglijke taal gaat overnemen van zijn/haar verder liefhebbende papa.
En ik moet stiekem toegeven dat ik daar wel de redelijkheid van inzie. Hoe schokkend moet het voor de zoete kleuterleidster zijn om een turfje hoog allemaal bootwerkerstaal te horen uitkramen, op het moment dat het kleuren binnen de lijntjes niet helemaal volgens verwachting loopt. En als ze mijn genen ook maar een beetje eer aandoet, zal het kleuren binnen de lijntjes niet haar sterkste punt zijn.
Ergens moet ik grijnzen bij dit idee, maar het lijkt wel alsof ik inmiddels in de verantwoordelijke modus van mijn leven sta, want ook ik vind dit niet echt kunnen.
Dus zal ik voortaan proberen om mijn taalgebruik wat milder te houden. Kijken of POTVOLBLOEMEN!!!, of GIRAFFENEKJES!!!!!
 Net zo prettig oplucht als:  %^*)$!!!@%#!~!~!!!

Als ik dus dadelijk volledig weer operationeel ben, ga ik me lekker voorbereiden op een periode vol met leuke snabbeltjes. De messiahtjes, weihnachtsjes, requiemmetjes, misjes en zelfs een verkorte armed man gaan langskomen. Plus natuurlijk allemaal leuke solostukjes.

Ik heb er wel weer zin in. Met leuke mensen leuke moppies spelen. En wellicht nog wel wat te dirigeren ook.










Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...