dinsdag 7 oktober 2014

Over stuiten, overpeinzen.

Na 5 jaar te hebben gekwakkeld met mijn stuit, was het afgelopen donderdag eindelijk zover: het mes erin.
Een fistel bemoeilijkte mijn leven elk jaar in juni en soms wat vaker, en dat was al eens eerder aanleiding tot ziekenhuisbezoek, maar deze keer zou het voorgoed verholpen worden.
De anesthesist wilde mij middels een ruggenprik plaatselijk verdoven, maar eerdere ervaringen met ruggenprikken leerde mij dat er 3 potige broeders nodig waren om mij in bedwang te houden. En toen was ik een schriel 15 jarig mannetje. Nu ben ik zeker niet schriel en ook geen 15 meer.
Dus dat werd een volledige narcose.

Nadat ik bijgekomen was, had ik gelijk het idee dat ik wel naar huis kon, maar omdat ik nog op de verkoeverkamer lag, en zeker niet in staat was tot de hachelijke tocht naar buiten, liet de lieve verpleegkundige zich van haar strengste kant zien, en sommeerde mij te blijven liggen.
Maar eenmaal terug op de verpleegafdeling was er geen houden meer aan. In no-time stond ik naast mijn bed, bedelend om een rookpauze en om een medium-gebakken biefstuk. Die biefstuk kreeg ik niet. Maar wel 2 boterhammen met vlees. Na een uurtje waren ze me denk ik zat, en lieten me vertrekken, mijn armen vol verbandjes, gaasjes en pillen.

So far, so good.

De wond genas wonderbaarlijk goed, de arts was ook best wel tevreden over haar werk. Dus ik dacht al rap dat ik wel aan het werk kon. Zaterdag repetitie, zondag repetitie, maandag een crematie en lesgeven. Dat bleek teveel van het goede. Los van het feit dat een wond op je stuitje maakt dat je erbij loopt als iemand die gedurende langere periode onvrijwillig, snoeihard anaal genomen is, was de druk op de wond van continu zitten, staan, lopen, weer gaan zitten en langere tijd in een auto zitten teveel. Toen ik bij thuiskomst uit de auto stapte, zag ik dat het kussen waarop ik was gaan zitten (goddank dat ik dat kussen op mijn autostoel had gelegd) rood was van het bloed. En de pijn was toch wel behoorlijk heftig.
Dus vandaag op doktersvoorschrift maar weer rust ingelast. En dat doe ik de komende dagen.
Want uiteindelijk is het de bedoeling dat ik ervan genees. En niet dat ik blijf kwakkelen met die stuit.
Alle lof voor mijn Ilse, die mij uitstekend ondersteunt en verzorgt. 

Dit gaf me uiteraard wat tijd om weer eens wat te overpeinzen...

Politie.
Een redelijk recent bericht op de NOS meldde dat in Brabant er nogal wat agenten ontslagen worden. En wel om de volgende reden: ze hebben financiele problemen, en zijn dus mogelijkerwijs chantabel en dus moeten we ze ontslaan. Typische PVV/VVD oplossing. Typisch een oplossing waar totaal niet over nagedacht is. Want volgens mij moet men eerst eens bedenken waarom een agent in de problemen komt. En of dat niet een beetje te maken heeft met het feit dat een agent gewoon teveel verantwoordelijkheid heeft, en dat het bedrag op het salarisstrookje daar totaal niet bij past. Schandelijk weinig.
En in plaats van agenten tegemoet te komen en ze te helpen, douwen ze hem nog verder de ellende in door hem te ontslaan. Logica komt blijkbaar niet van de politiek. Want inmiddels kampt men in Brabant met een tekort aan agenten. Goh, hoe zou dat nu toch komen?

Mijn taalgebruik kent soms nogal kleurrijke momenten. Ik wil namelijk nogal eens uiting geven aan ongemak, boosheid of frustratie. Beter dat ik dat verbaal doe, dan dat ik de vrouw sla, het servies aan stukken smijt, of een van mijn instrumenten door het raam slinger. Verbale uitingen van ongenoegen kosten niks, en luchten toch (een heel klein beetje) op.
Toen ik vanmiddag na een behoorlijk pijnlijk momentje aan mijn stuit een paar bloemrijke krachttermen bezigde, trok mijn vrouw mij na afloop van dit zeer pijnlijke moment (ze is best slim) aan mijn mouw. Ik moest toch een beetje op mijn taalgebruik gaan letten, want als ons kind er eenmaal is, is het blijkbaar niet de bedoeling dat hij/zij allemaal onwelvoeglijke taal gaat overnemen van zijn/haar verder liefhebbende papa.
En ik moet stiekem toegeven dat ik daar wel de redelijkheid van inzie. Hoe schokkend moet het voor de zoete kleuterleidster zijn om een turfje hoog allemaal bootwerkerstaal te horen uitkramen, op het moment dat het kleuren binnen de lijntjes niet helemaal volgens verwachting loopt. En als ze mijn genen ook maar een beetje eer aandoet, zal het kleuren binnen de lijntjes niet haar sterkste punt zijn.
Ergens moet ik grijnzen bij dit idee, maar het lijkt wel alsof ik inmiddels in de verantwoordelijke modus van mijn leven sta, want ook ik vind dit niet echt kunnen.
Dus zal ik voortaan proberen om mijn taalgebruik wat milder te houden. Kijken of POTVOLBLOEMEN!!!, of GIRAFFENEKJES!!!!!
 Net zo prettig oplucht als:  %^*)$!!!@%#!~!~!!!

Als ik dus dadelijk volledig weer operationeel ben, ga ik me lekker voorbereiden op een periode vol met leuke snabbeltjes. De messiahtjes, weihnachtsjes, requiemmetjes, misjes en zelfs een verkorte armed man gaan langskomen. Plus natuurlijk allemaal leuke solostukjes.

Ik heb er wel weer zin in. Met leuke mensen leuke moppies spelen. En wellicht nog wel wat te dirigeren ook.










Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...