zondag 27 december 2015

Jente... Lekker kind.


Een paar dagen voor kerst, togen we naar Baambrugge. Of zo'n soort gekke plaats ergens onder in Zeeland.
Zeeland. Vast een hele mooie provincie. Maar altijd als ik er moet zijn, lijkt het wel alsof ik naar Frankrijk moet of zo. Pokke-end weg. De eerste keer vanuit Zaandam nog, overwoog ik heel even om er te blijven slapen. Vanuit Tiel was het niet veel beter, maar ook vanuit Rotterdam ligt Zeeland gewoon belachelijk ver weg.
Daar in het Zeeuwse landschap, (op een bungalowparkje dat niet als zodanig herkenbaar was, zodat we in de middle of no-where (haha, Zeeland IS the middle of no-where) uitkwamen. Maar goed, uiteindelijk vonden we het parkje) hadden twee bevriende componisten/musici zichzelf verstopt/opgesloten om wat werk te kunnen verzetten. Of wij voor de gezelligheid eens even langs wilden komen. Ilse zei ja, en omdat ik het ook wel gezellig vond, gingen we. Naar dat verrekt ver afgelegen Zeeland.
Jente met bedje en benodigdheden ingeladen, en karren maar.
Heerlijk gegeten. Koe, en aardappels in ganzenvet gebakken, met wat groenten. Leon kan veel, en nog goed koken ook.
Maar Jente, die had het niet zo naar haar zin. Het handig inklapbare campingbedje, afgevuld met knuffels, speeltjes, speentjes en knuffels ten spijt, slapen wilde ze niet. Te veel indrukken. Te veel vreemde geluiden, geuren, mensen, omgevingen.
En dus was het voor ons toch een beetje ongemakkelijk. Zie namelijk maar eens gezellig te eten met een krijsende baby op de niet zo heel erg veraf gelegen achtergrond.
Af en toe even oppakken, kietelen, gooien, knuffelen, weer in bed stoppen, een lekkertje erin. Nee, nee en nogmaals nee. Het hielp niks. Madam bleef onrustig. Zelfs toen ze op het toppunt van moe was, wenste ze niet te slapen.

Eerste kerstdag bij de schoonouders. Heerlijke kalkoen gesmikkeld. Onder het genot van (voor de vleeseters LEKKERE, en voor de viseters MINDER LEKKERE) wijn heerlijk gezellig getafeld. Een amuse van slak. Met look en spinazie of zo.
Ik heb filmpjes van ene Geerhard, die al kokhalzend een oestertje wegslobbert. Mijn reactie was (zij het iets ingetogener) bijna dezelfde. Slak. Dat hinderlijke ding, dat zo kraakt als je er per ongeluk op gaat staan, en die je dan nog kilometers onder je schoenzool voelt glibberen. Blijkt dus gebakken met knoflook en wat groens, nog best appetijtelijk. Niet voor elke dag, maar voortaan als ik escargot zie staan zal ik dus niet meteen griezelend nee zeggen.
En onze Jente? Die vermaakte zich uitstekend met haar opa en oma (die ook nog zo lief waren om de nacht van ons over te nemen, zodat wij lekker konden uitslapen. Waar overigens niet zo gek veel van kwam, omdat ik zo stom was om mijn masker te vergeten, en dus waarschijnlijk onbeschoft heb liggen snurken).

Tweede kerstdag. Bij Cindy en Ben op bezoek. Gezellig eten en kletsen. Heerlijke malse varkenshaas met groenten aardappels en een lekkere saus.
Jente in Almere ingeladen, met bedje en toebehoren, en gas erop. Naar Arnhem. Hartje centrum, dus dichtbij parkeren is een illusie. Dat betekende sjouwen met Jente, bed, tas, matras.
Alle meegenomen knuffels, speeltjes, spenen, naar zichzelf geurende kleedjes ten spijt: Jente had het niet naar haar zin. Teveel nieuwe indrukken, teveel mensen, teveel... Noem het maar op. En zie dan maar eens gezellig bij te kletsen, als er heel de tijd een klein mensje aan het krijsen is. En ook hier, tot ver over haar vermoeidheid heen, bleef ze maar aangeven dat er iets niet goed was.

We hadden dus plannen om oud en nieuw bij vriendjes te vieren. Maar we hebben besloten dat dat niet handig is, met een kleine meid die blijkbaar makkelijk overprikkeld is, en niet zo goed slaapt op andere plekken. Dus met lood in onze schoenen dit toch maar afgebeld. Want hoe gezellig is het voor ons, als we ons heel de tijd moeten bekommeren om een huilend kind? Hoe prettig is het voor Jente, om blijkbaar zich niet op haar gemak te voelen op andere plaatsen? En hoe prettig is het voor andere gasten om heel de tijd lastig gevallen te worden met een krijsende Jente? Ik weet nog hoe ik het vroeger vond. Lastig gevallen worden met andermans krijsende baby staat nu eenmaal niet op ieders bucket-list. Neem ik aan.

Dit klinkt heel sneu, maar ik zou Jente niet meer willen missen. Blijkbaar gaan we in dit opzicht wat te snel voor haar, en dan kunnen we ons maar beter een beetje aan haar tempo aanpassen. Als dit soort bezoeken voor haar nu nog wat teveel zijn, is het een kleine moeite om haar dit te besparen, als het kan. Want als het niet kan, dan heeft ze gewoon eventjes pech. Maar nu hebben wij dus eventjes "pech".
Plus daarbij komt, dat we gewoon niet weten hoe ons kleine wurmpje gaat reageren op al het verplichte (en zinloze, en lompe, en economisch en milieutechnisch, maar vooral dier- en mensonvriendelijke) vuurwerk. Dik kans dat ze totaal in paniek raakt. Maar evenzeer is de kans groot dat het haar totaal niet boeit, en ze lekker verder knort.

Inmiddels ben ik ook het grootste deel van 2015 vader geweest. Er zijn meer dan eens momenten geweest dat ik het toch wel ff zwaar had. En degene die ooit verzonnen heeft "dat je er zoveel voor terugkrijgt" die moeten ze verzuipen in een bad van volgebaggerde babyluiers. Want zoveel krijg je er niet voor terug. Ja, ondergekotste truien. Een kind dat doorheeft hoe ze haar drinken uit moet spuwen op een manier dat er een leuk fonteintje ontstaat. Een kind dat een voorliefde lijkt te hebben voor papa's schoenveters, waardoor papa bij elke stap bijna zijn nek breekt. Een kind dat ineens, uiteraard na 1700 uur op vrijdag middag ineens zo ziek lijkt dat we niet naar de huisarts, maar naar de huisartsenpost moeten. Een kind dat mijn hart doet smelten als ik 's ochtends haar kamertje opkom, en ze naar me glimlacht. Een kind dat haar eerste boterhammetje met smeerworst met veel smaak opeet. Een kind dat zo heerlijk kan kraaien als ik haar "op de grond laat vallen". Een kind dat, als ze in bed ligt, nog zo heerlijk kan liggen pruttelen tegen haar knuffels, en de wereld in het algemeen. Een kind dat samen met mij zo heerlijk kan genieten van een lekkere warme douche. Een kind dat zo heerlijk verwonderd en nieuwsgierig rondkruipt.

Ilse gaat volgend jaar een post HBO opleiding doen tot muziekjuf. En afgelopen jaar is ze dus moeder geworden. En heeft ze telkens maar weer gesolliciteerd. En een paar keer haar gouden keeltje gestrekt.
Als echtgenoot ben ik een beetje bevooroordeeld, maar ik ben toch wel apetrots op dat gekke mens. Die al die balletjes toch maar mooi in de lucht houdt.

En zelf heb ik ook een mooi jaar gehad, en komen er mooie nieuwe projecten aan. Een albumopname met een gave band, een nieuw etude boek (voor piccolotrompet) een paar leuke buitenlandreisjes (die hopelijk niet langs een ziekenhuis gaan).

Ik wens iedereen een mooi uiteinde, een prachtig 2016. Laten we er allemaal maar een prachtig jaar van maken.




zondag 20 december 2015

Kerstzaken.

Het is weer de tijd voor allemaal kerstgerelateerde zaken.
Zaken zoals kerstconcerten, kerstmaaltijden, kerstbomen, kerstpakketten en andersoortige kerstaangelegenheden.
Heel erg veel met kerst heb ik niet, en had ik niet. Ik genoot altijd het meest van de lekkernijen.

Een paar dagen (noem het een week) na het inmiddels verguisde sinterklaasfeest (kom op zeurpieten, laat Zwarte Piet met rust) kocht ik bij 's lands grootste grutter een kerstboom. Het ding is echt maar een centimeter of 25 hoog. Jawel: centimeter. De witgekwastte rieten mand eronder is ook nog een goeie 20 centimeter hoog, en dat is alleen maar om het petieterig boompje nog wat sjeu mee te geven.
Lekker makkelijk, dacht ik. Want heel veel plaats voor een boom hebben we niet (want erg bereid om die in de box van Jente te zetten, waren we niet, om praktische en theoretische redenen), maar dit exemplaartje kan zo op de kast.
Versierd met een strookje ledlampjes waaraan heel kunstig wat pluizige witte balletjes zijn geknoopt. En een ster naast de piek.
Hoe jammer is het dat de batterij die de ledlampjes aanstuurt, het met 2 dagen al begaf. Er komt nog wel een heeeeeel klein beetje licht vanaf, maar dat is te weinig om echt van sfeer te spreken.
Hoe dan ook: Ilse was er toch wel blij mee, en dat stemde mij blij. Dus vol trots staat ons kleine, dappere boompje hier heel erg kerstig te wezen. Een minuscuul klein stalletje staat eronder, die komt nog uit de kerstrequisiten van Ilse.

Kerstpakketten.
Een paar maanden terug kregen we van een blije organisatie een cadeaubon. Als extraatje voor ons mooie spelen. En van de baas kregen we een VVV-bon, als kerstpakket.
Verder geef ik geen les bij verenigingen die heel veel zien in een kerstpakket. Aan de andere kant: mijn leerlingen pakten dit jaar over het algemeen groots uit toen ik verkondigde dat Jente geboren was, dus mijn leerlingen hebben dat meer dan goed gemaakt. Mijn cadeaubonnen heb ik vandaag verzilverd voor een Dremel. Wereld: sidder en beef. Marnix met zijn 2 linkerhanden gaat kleine klussen klaren. Wat precies weet ik nog niet, de mogelijkheden van die dingen zijn nagenoeg eindeloos, dus daar kan ik echt wel een paar jaar mee voort.
Wat ik overigens nogal zot vind: het garantiebewijs van zo'n ding is het bonnetje. Maar de kluswinkel in kwestie print het bonnetje standaard uit op zo'n vetvrij dun vodje, en in mijn geval met te weinig inkt. Dus toog ik opgewekt naar de klantenservice, of ze even voor mij een nieuwe en betere bon konden uitprinten voor het geval ik garantie nodig zou hebben. (Dit in de veronderstelling dat ik daarvoor bij de klantenservice moest wezen).
Nou..... Dat was te makkelijk gedacht. Het probleem dat ik noemde, was bekend. (DOE ER DAN WAT AAN!) Maar er wat aan doen, nee, ik moest toch niet denken dat ik een andere bon meekreeg. (Klantenservice? Huh? Waar? Hier? Nee hoor!) Ik moest thuis maar een kopietje maken, en het originele bonnetje erbij doen.
Juist. Nou...
Maar toch: zo blij als een kind ging ik met mijn nieuwe gereedschap naar huis. Dank lieve luitenant-generaal!

Kerstconcerten. Daarvan heb ik er dit jaar maar 3. Vind ik op zich niet zo heel erg, want al met al was het behoorlijk druk.
Het eerste kerstconcert was een samenraapsel van de Weihnachts en Magnificat van Bach. Mooi op piccolo hompen. Omdat het zo is dat je bij dergelijke concerten ongeveer 4/5 deel van je tijd rust hebt en dus 1/5 deel speelt, maar niet achter elkaar, maar verdeeld over de hele avond. Dus tussen het spelen door, zit je nogal eens wat te niksen.
En van dat niksen, wordt je trompet koud. En van koud worden, wordt het laag.
Gelukkig: de concertmeester laat voor onze inzet nog even afstemmen. Hobo speelt, ik speel en hoor dat ik meters te laag ben. Om mij heen begonnen nogal wat mensen te lachen. Want blijkbaar was ik niet de enige die door had dat ik meters te laag was. Waarom dat nu zo komisch was, ontgaat me ten ene malen, maar ik ben blij dat ik de avond een extra vleugje vrolijkheid kon geven. Uiteindelijk werd het zoals gebruikelijk met deze sectie weer een bijzonder prettige en goed geslaagde aangelegenheid.
Het tweede kerstconcert was gisteren, in mooi Buren. Elk jaar weer een terugkerend feestje van mensen die in en uit wandelen, gluhwein wegslempen en weer verder gaan, en tijdens dat slempen luisteren ze dan naar ons. Als nieuwigheidje hebben we dit jaar een drumstel aan ons kwintet toegevoegd. Maarten die met allemaal potten en deksels ons optreden toch wat dynamischer en aantrekkelijker maakt. En dat met wat nieuwe stukjes hadden we een leuke show. De directeur van het museum waar we spelen, is nieuw en weet nog niet zo goed hoe hij het allemaal moet inschatten. Wij ook niet, trouwens, want telkens als wij even een pauze nodig hadden, kwamen er verse luisteraars in groten getale binnen. Maar ja, een setje koperblaas-lippen, moet af en toe gewoon even wat water/koffie/fris weghaggelen, want anders loop je vast. Voor volgend jaar maar weer wat nieuwe arrangementen voor de kerst zoeken/laten maken.

Nog 2 dagen lesgeven, 1 kerstconcertje en dan is het vakantie. Dan ga ik hele dagen van Jente en Ilse genieten.


vrijdag 11 december 2015

Over Radiomannetjes, etudes, dikke koppen en Jente

Toen ik 1,5 jaar geleden vol trots verkondigde dat ik met een heusch etudeboek bezig was, kon ik me niet voorstellen dat er uberhaupt enige interesse was. Waarom zouden mensen mijn liedjes kopen, als er al zoveel op de markt is?
Maar goed, ruim een jaar geleden had ik er 18 klaar (in mijn geheugen staat 19, wellicht heb ik die zelf ooit erbij gefantaseerd, of ben ik ergens vergeten en nummertje boven te kalken), en wist ik niet zo goed hoe nu verder.
Want ja, als je die dingen wil verkopen, kun je niet aankomen met een stapeltje kopietjes van een handgeschreven blaadje en bovendien: met mijn handschrift is niet zozeer de etude de uitdaging, alswel het lezen ervan.
Michiel wist raad, en die nam mijn pakketje geklieder mee. Het zou wel goedkomen.
Inmiddels ben ik verhuisd, heb ik 2 of 3 auto's versleten (laat het er 2 geweest zijn) een paar Weihnachtsoratoria gespeeld, ben ik naar Wenen op en neer gereden, en zijn er ettelijke liters water langs de haven van Rotterdam gestroomd.
Tot er ineens out of the blue een boekje voor mijn neus lag. 18 etudes van Marnix Coster. Met een foto van mij, en mijn naam erboven. Bijna klaar om verzonden te worden naar 2 (dat kan beter!) geinteresseerde collegae/trompettisten.

Tja.

Ik moet bekennen: er zijn ook heel wat liters water langs de Rotterdamse haven gestroomd zonder dat ik ook maar 1 seconde dacht aan dat stapeltje geklieder met een vulpen.
Tot ik dus dat telefoontje kreeg over de prijs van papier, van dikte van papier, van glanzend papier of juist niet. En hoe en wat en geniet of gebonden of gelijmd.
Waarom ik het zelf niet allemaal uitgeef en doe? Dat is heel simpel: ik kan totaal niet omgaan met muzieknotatieprogramma's en heb ook totaal niet de interesse om dat te leren. Ik schrijf sneller mijn stukjes met de hand en een vulpen dan dat ik moet leren om te gaan met weerbarstige, onduidelijke software. Die ook nog eens duur is -nee-want-gekraakt-dus-gratis-maar-je-kunt-dan-wel-niet-alles-opslaan-of-doen-maar-dan-moet-je-met-dit.... ja daaaaahaaaag, ik doe het wel handmatig. Los daarvan heb ik totaal geen interesse in het hele uitgeefproces. Dus als iemand anders dat wil doen: prima. En als die iemand anders daar dan voor zijn werk (want mijn handschrift ontcijferen is werken) ook een paar stuivers verdient, best.

Maar nu het er is: ben ik best wel een beetje trots. De lessen aan het conservatorium blijken toch niet voor niks. En niet alleen trots, ik ontdek dat ik het schrijven van deze dingen ook gewoon ontzettend leuk vind. Uitdagingen verzinnen en uitschrijven. Dat is gewoon tof. Zó tof, dat ik begonnen ben aan deeltje twee.


Uit het nieuws: Giel Beelen onderbreekt een live optreden van een jongensband, want het zou vals zijn.
Deze jongensband is ontstaan bij een van de vele """"talenten"""shows, en daarna door media (waaronder Giel Beelen) gehyped. Natuurlijk weten bijna alle beroepsmusici dat muziekmaken meer is dan op het juiste moment je keeltje openzetten en ongeveer de juiste toon kraaien. Maar Giel Beelen vond het vals, en slecht.
Giel Beelen, die ooit riep:"Fuck het cynisme". Die valt nu wel even hard door de mand. Want wat voor treurige, grafcynicus ben je als je een band die je eerst hyped en in de picture zet, uitnodigt, om ze vervolgens tot zwijgen te brengen, omdat ze niet aan het professionele level zullen kunnen voldoen? Dus voortaan is het: Fuck het cynisme, fuck Giel Beelen.
Ik vind dit alles hoogst komisch. De ironie ervan is om van te smullen.

De laatste tijd heb ik een beetje uitgevonden hoe ik mijn telefoon kan gebruiken voor wat gekkigheidjes. Zo heb ik ontdekt dat als ik de videocamera gebruik, dat ik best bruikbare opnames kan maken. Bruikbaar als in: snel, of geinig. Want echt goeie kwaliteit biedt mijnheer Apple niet. Ook niet voor een toestel dat nieuw 600 euro of meer moet kosten, en waarvan ik als argeloze consument verwacht dat het dan super is. Maar een paar geintjes met de door mij zo geliefde piccolotrompet, dat kan wel. Vooral omdat de overspraak op het microfoontje zo groot is, dat het bij hele hoge passages klinkt alsof er in de juiste toonsoort een telefoon rinkelt. En op een van de locaties waar ik regelmatig opneem, staat een oude grote trom, van een zwarte pietenband. En die dan vol in beeld hebben als ik wat kerstmuziek sta te hompen. Prachtig toch. Wat wel jammer is, is dat die camera wel redelijk natuurgetrouw weergeeft wat er in de lens verschijnt. En daar wordt opa niet vrolijk van. God, wat ben ik lelijk als ik speel. Mijn nek lijkt te verdwijnen, mijn hoofd zwelt op en wordt rood, en.... Naja. Het is een wonder dat Ilse uberhaupt wat in me zag ooit... Maar goed, het gaat om het geluid, en niet om het beeld. Denk ik. Hoop ik... Wat ik serieuzer wil opnemen, daarvoor maak ik gebruik van de door Ilse op mijn verjaardag gegeven Zoom recorder, die ik op de Iphone kan aansluiten. Dan is de opnamekwaliteit ineens een stuk beter. Maar dan neem ik wat serieuzere etudes op, waarvan ik vind dat ze door meer mensen gespeeld zouden moeten worden. Of gewoon omdat etudes een ondergewaardeerde manier van muziekmaken zijn geworden.
Ik ga dit weekend in met kerstmuziek, met weihnachtsen, harmoniemeuk en magnificats. Lekker de piccolo uitlaten. Dat vindt ze leuk.

Jente is een karaktertje, en begint al serieus boos te worden als ze haar zinnetje niet krijgt. Dan trekt ze haar lippen naar binnen, haar schoudertjes komen omhoog, haar hoofdje wordt rood en vervolgens begint ze te bleren. Maar ons Jente meisje is ook zo gruwelijk lekker. Met die bolle wangetjes, en die kromme beentjes (had ik ook als kind, en dat had ik zelfs vrij lang als kind. Toen de dokter dit kwam bekijken werd ik uit bed gehaald, en razend van woede, stampte ik al plassend in mijn blote kont door de kamer, achterna gezeten door en op handen en knieen voortkruipende dokter, die toch echt naar mijn malle waggeltje moest kijken.) en haar waanzinnig lieve lachje. Eten doet ze als geen ander. Alles schuift dat gekke kind naar binnen. Van kabeljauw, tot spinazie met ei en voor een hele mandarijn draait ze haar hand niet om. (Dat doe ik). Het enige waar ze echt minder mee lijkt te hebben, is banaan. Ik kan wel juichen. Nu al delen we dezelfde aversies. Dus straks is het alleen nog moeders die in haar eentje een tros bananen weg moet werken, want Jente en haar vader zitten bij de visboer aan een verse haring te knagen.

Met dit prachtige beeld wens ik u allen een prettig weekend.





Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...