zondag 30 maart 2014

Tweemaal stommiteiten.

Het was best vroeg voor een zaterdag-ochtend. Ik zou carpoolen met vriendje/collega Martijn, van de Meern naar Den Haag.
Iets met het bestaan van de grondwet.
Aangekomen bij de carpoolplaats in de Meern, bleek de zuidkant dicht, dus moest ik naar de noordkant. Die een stuk kleiner is en geen Burgerking of Starbucks heeft.
Aldaar aangekomen, gaf ik Martijn wat instructies, en wachtte verder zijn komst af.
Dat duurde niet lang, en na enig overleg besloten we om met zijn auto te gaan. Spullen overladen, en wegwezen.
Den Haag vierde groots de 200ste verjaardag van de grondwet. En wij, als trompetterkorps van de Marechaussee, moesten ook onze opwachting maken. Beginnend op een plein, marcherend naar een volgend plein, daar wat deunen spelen, een verfrissing drinken, en weer terugmarcheren.
Toeristen en wat generaals buiten dienst, waren tevreden en blij en wij ook, want we waren lekker vroeg klaar.
Dus ook lekker vroeg weer in de Meern.
Ik verheugde me al op wat bankhangen.
Bij aankomst, laadde ik mijn spullen uit de auto van Martijn, en klopte zo her en der op mijn zakken. Maar die autosleutels zaten niet daar waar ik ze vermoedde. Trompettas omgekeerd. Jaszakken omgekeerd. Het zweet prikte op mijn rug, en een zekere wanhoop maakte zich van mij meester. Waar de fuck had ik die sleutels gestopt. Auto van Martijn omgekeerd, nog eens mijn zakken omgekeerd, maar die sleutels lieten zich niet horen en zien.
Ik kon wel janken.
Bus van het orkest gebeld, in de hoop dat iemand op zou nemen, en even een kijkje zou willen nemen, of misschien mijn sleutels ontsnapt waren. Helaas nam niemand op. Zou ook geen zin hebben gehad.
Toen viel mijn oog op een briefje onder mijn ruitenwisser. Met een korte tekst en een telefoonnummer. Iemand had gezien dat mijn sleutels waren achtergebleven in het slot van mijn kofferbak, en had een briefje achter gelaten.
De mensen gebeld, die waren even voetballen, en zouden met een uurtje weer terug zijn. Ik kon wel juichen.
Dus Martijn naar huis gestuurd, en in het zonnetje zitten wachten op de terugkomst van de held die mijn auto tegen onverlaten beschermd had.
Zelden heb ik mezelf zo stom gevoeld. Of in elk geval: nog nooit heb ik mezelf om die reden zo stom gevoeld.
Eind goed, al goed.

Een wat minder goed einde voor twee overvallers.
Een juweliersvrouw was het niet eens met een overval, en schoot beide boefjes naar de eeuwigheid.
Voor wat betreft de veiligheid van Nederland is dit misschien wel goed. Hoewel: een totaal ongetrainde vrouw met een wapen, lijkt me ook weer niet het meest veilige voor een land.
Sterker nog: ik vind deze vrouw een beetje dom.
Als je dan al vind dat je een wapen moet hebben, zorg er dan op zijn minst voor dat je het effectief kan gebruiken. De doodstraf voor een overval is best zwaar. Levenslang op water, brood en vitaminepillen (ik ben serieus, ik hoop dat altijd een beetje) is ook goed.
En als je dat wapen dan inzet, schiet dan schouders of knieen aan flarden. Dan weet je zeker dat die stouterds geen overval meer zullen plegen.
Deze vrouw is geen moordenares. Echt niet. Een moordenares had die boefjes na de dood in het riool laten ploffen, en was de piepers gaan jassen, of anderzins over tot de orde van de dag gaan.
Deze vrouw is ontredderd. Geschokt door haar eigen toevallige, doch helaas dodelijke precisie. Iemand doden, zonder daar verder gevoel bij te hebben, is zeldzaam. Gelukkig maar, anders liepen we allemaal zwaar bewapend rond.
Is deze vrouw een held? Welnee. Is deze vrouw een moordenaar, nee dus. Moet ze bestraft worden? M.i. niet. Want ze is al gestraft. En dat draagt ze mee.

Voor alle mensen die vinden dat het plegen van een overval of diefstal onder 'arbeid' valt: het is wellicht een wijs idee om een arbeidsongeschiktheidsverzekering af te sluiten. Je loopt namelijk het risico dat je iemand treft die sterker of sneller is.
Dan hoef je ook niet zielig te gaan lopen doen, want je bent dan net als de meeste nederlanders gewoon verzekerd van een inkomen.
Of je zoekt gewoon een baan. Dat is wellicht nog beter.

woensdag 26 maart 2014

NSS avonturen

De media repten over verkeerschaos, snelweginfarcten, belachelijke drukten in het openbaar vervoer.
De media repten ook over 30 miljoen, straaljagers die continue in de lucht waren en strenge beveiligingen.
Het is niemand ontgaan: de NSS top werd in Den Haag gehouden.

En via vriendje Joost, werd mij gevraagd of ik een roedeltje koperblazers kon strikken om de openingsceremonie te spelen.

Tuurlijk. Ik heb wel een paar vrienden die trombone en hoorn spelen. En die vrienden hebben daar in de regel hun beroep van gemaakt, dus weten kwaliteit en plezier goed aaneen te schakelen.

Aldus geregeld. Hoewel... Vanaf het moment dat ik de bezetting compleet had, werd ik ook op geheel natuurlijke wijze tot contactpersoon, manager, manusje-van-alles gebombardeerd.
Gelukkig deze keer geen zotte of onnozele vragen, maar redelijke vragen, die ik dan weer naar het management doorspeelde.

Vriendje Joost stond weer garant voor een spetterend stukje muziek, en IDTV regelde de ceremonie zelf met dansers, regisseur, geluid en filmopnames.

Bij de opname dagen ging het nog bijna mis. De opnames zouden gemaakt worden bij een bedrijf in Rijen. Maar dan moet je dus wel naar straat x in Rijen gaan, en niet naar straat x in dongen, 4 kilometer verderop, maar wellicht is dat des hoorns...
Vriendje Ho had voorhoofdholte ontsteking, en ook dat was voor de organisatie (en mij) reden om handenwringend af te wachten of hij op tijd beter zou zijn om zijn partij in te spelen.

Na de geluidsopname kwam er een filmopname dag. Met dezelfde aimabele regisseur die ook de postcode loterij happening regisseerde op oud en nieuw 2012-2013. We werden naar Amsterdam noord gedirigeerd, want daar in de studio's zouden wij met ons vieren op de gevoelige plaat komen. Dit ging gepaard met veel grappen en grollen onderling, waarop de regisseur zich een beetje vermoeid liet ontvallen dat het met koperblazers altijd lol was.
Los van alle lol hadden we een paar hele mooie opnames gemaakt, tot tevredenheid. Jammer alleen wel was dat ze die opnames uiteindelijk niet gebruikten voor de ceremonie.

De generale repetitie was veel wachten, veel overdoen. De locatie, het world forum, lag helaas op een goeie 500 meter afstand van de dichtstbijzijnde tramhalte. Nu loop ik dagelijks minimaal 2 en soms wel 3 keer 5 kilometer met een trekkende hond, dus het lopen op zich was het probleem niet. Wat wel heel jammer was, was dat het weer ons verwelkomde met een regenbui. Een regenbui die begon bij aankomst in Den Haag, en pas ophield toen we zeiknat het world forum binnengingen.
Vervolgens werden we geleefd. "Onze" Dikla stuurde ons het hele world forum door, naar de volgende repetitie. En uiteraard gingen de meest gekke dingen mis. Van bepaalde decorstukken die wel of niet hun taak naar behoren uitvoerden, tot artiesten die op het verkeerde moment de goeie noten speelden, of op het goeie moment de verkeerde noten.
Maar uiteindelijk zag de regisseur dat het goed was, en werden we vriendelijk bedankt.

De dag van de ceremonie zelf was spannend. Want ik verwachtte immense files. Dus om 4:45 wilde ik naast mijn bed staan. Mijn onderbewuste was het hier duidelijk niet mee eens, en besloot dat 5:15 meer dan genoeg was. Dus al enigsinds mopperend graaide ik her en der mijn kleding bij elkaar, en met het agressieve brulletje van mijn over de toeren gejaagde auto, verliet ik de straat.
Tot mijn ongenoegen ontdekte ik geen file. Voor jan joker zo vroeg opgestaan. Maar op het station van Den Haag centraal zit een Starbucks. Normaliter vind ik Starbucks overgewaardeerde blerf. Slappe, veel te zoete, namaak-oplos-koffie, die om nog een beetje aan koffie te doen denken, vol geplempt wordt met smaakjes: vanille, aardbei, hazelnoot, caramel...
Maar om 0600 uur, terwijl ik thuis geen koffie gehad had, is alles lekker. Zelfs Starbucks.
Toen alle jongens binnen waren, kreeg ik een kleine verrassing van ze: een mand met heerlijke kazen en wijn. Heerlijke franse kazen. Van die kazen, waarvan de lucht onder de chemische wapens vallen.
Omdat ik zoveel werk verzet had bij het tot stand komen van deze snabbel.
De tramreis naar het World Forum ging zoals het hoort.
Toen we de eerste controle door gingen, bleek dat we door beveiligingspoortjes moesten, en onze bagage moest door het röntgen apparaat. En toen bleek dat mijn fles wijn niet, herhaal NIET door de controle mocht. Blijkbaar waren ze bang dat ik starnakelbezopen alle wereldleiders toe zou spelen.
De oplossing lag voor de hand: mijn mandje met wijn en kazen mocht ter plekke in een kluis gedeponeerd worden.
 De dag zelf ging naar behoren. Een laatste generale repetitie, waarbij een van de decorstukken definitief overleed, maar dat mocht de show niet drukken.

De terugreis verliep niet helemaal soepel. Ik heb last van vallende lompheid. Ik struikel vaak over de meest minuscule obstakeltjes.
Dit leidde geregeld tot hilariteit. Het toppunt was, dat Henk en Alex (die achter me liepen) tegen me zeiden dat ik moest oppassen, en niet moest struikelen over de kabelbeschermers op de grond.
Ik draaide me daarop om, en zei dat ik niet zou struikelen. Waarop ik dus prompt struikelde over de kabelbeschermers, en door een wakkere meid van de beveiliging werd opgevangen.
Genant, omdat iedereen hoorde dat ik zei dat ik niet zou struikelen...

Er moest nog 1 klein ding. Ik moest namelijk mijn presentje uit de kluis halen. Dus ik meldde me braaf aan bij de beveiliging. Of ik van kluis 3060 was, vroegen ze. Jep. En nog voor ik in de kluisruimte was, wist ik al waar die arme jongens de hele dag in hebben moeten staan. De kaas was behoorlijk gaan rijpen en uitlopen. Wat een meur. Wat een vreselijke meur. Alsof ik een lijk in stukken in dat kluisje had gelegd. Ik schaamde me dood. En toen moest ik dus nog met de tram en de trein naar Zoetermeer, alwaar mijn auto stond.
Zelden in de spits zoveel ruimte om me heen gehad.
Inmiddels zijn 3 van de 4 kazen op. Ze waren heerlijk. Ze smaakten gelukkig niet zoals ze roken.

Wat was het een gaaf project, en wat hebben we een lol gehad!
Joost
Alex
Ho
Henk
Dikla
Momo
Peter
Bedankt! En tot een volgende keer!

 Bij deze de ceremonie waar het over gaat :) (klik)





zaterdag 22 maart 2014

Geert Wilders moet maar eens een echte baan gaan zoeken.

Geert Wilders...
Veel over de arme man geschreven. Veel over geroepen. Zijn uitspraak leidde er zelfs toe dat kranten niet meer objectief konden blijven.
Het was dan ook een beetje dom, om maar in de schattige, doch rake termen van ons aller Maxima te spreken.
Weldenkend Nederland was al een tijdje moe van dat eeuwigdurende Marokkanen-mantra van Geert. Sterker nog: het begon lachwekkend te worden. En toen gebeurde het: na de verkiezingen stond Wilders in een zaal vol mentaal wat beperkte mensen, en hij overspeelde zijn hand. Hij trapte de bal voor de zoveelste keer weg, en deze keer gaf hij zoveel effect dat de bal als een boemerang terugkeerde. Over zijn waanzinnige haardos (ik denk dat hij binnenkort een scheiding draagt) in de rechter bovenhoek.

"Nederland" stond op de achterste benen. Het vergelijk met Goebbels en Hitler werd snel gemaakt. Twitter en facebook ontploften, en zelfs zijn eigen partijgenoten (men schijnt geen lid te zijn van die partij) zetten het op een lopen, en spreken er schande van.

En juist die partijgenoten, daar krijg ik kriebels van. Uit de keuzes die Wilders maakte, blijkt dat hij a) geen keuze had, en dat hij het moest doen met het tuig dat zich bij hem aan wilde sluiten. Of
b) totaal geen kijk heeft op mensen en veel te goed is van vertrouwen.

Ik denk een beetje dat laatste.
Regelmatig moesten mensen het veld ruimen omdat ze een te grote bek hadden, het niet eens konden worden of omdat ze allemaal frauduleuze of regelrecht criminele daden op hun kerfstok hadden. Ik heb het dan nog niet eens over totaal van de pot gerukte uitspraken, zoals een uitspraak over een trombone-clubje, van een ambtenaar, die het over een orkest had, of over de hilarische, doch zeer kostbare tijdverspilling van Flut Agema.

Dat Wilders zijn hand zou gaan overspelen, was in feite onontkoombaar. Met zo weinig visie, met zo weinig argumenten maar lukraak wat meningen opkotsen, zonder met oplossingen te komen, leidt nu eenmaal tot niks.
En dat blijkt, want de ratten die Wilders aan zich wist te binden, beginnen het zinkende schip te verlaten. Ineens kunnen ze zich niet meer verenigen met zijn uitspraken. Zomaar ineens... Jaja.
Na jaren van beledigingen, na jaren van vernederingen en stupide uitspraken, is het ineens genoeg. Nooit eerder was er een moment dat ze dachten:"Goh, die baas van mij is eigenlijk een enorme kwal. En dat gezeur over die Marokkanen begint stierlijk te vervelen. Laat ik maar eens op zoek gaan naar een minder geldverslindende partij."
Pas toen een hele natie het wel welletjes vond, kozen de ratten eieren voor hun geld, en verlaten ze het zinkende (?) schip. Lafheid, niets dan lafheid.
Als je ook maar een beetje kloten hebt, dan blijf je. En je doorstaat de storm samen. Je baas maakt een enorme publicitaire blunder (als een soort van Goebbels gaan staan orakelen over de Marokkanen-endlösung, terwijl er pers in de zaal is, is nu eenmaal een publicitaire blunder van heb ik jou daar, dat soort dingen moet je in bierkelders doen, liefst met je aanhang getooid in bruine hemden en niet in min of meer openbare ruimten) en dan moet je achter hem gaan staan.
Je was erbij toen hij een rising star was, heb dan ook het lef om erbij te zijn als het de andere kant opgaat.

Tijdens een van mijn studentenbaantjes had ik een zakenman aan de lijn, die mij het volgende wist te melden: Inspraak zonder inzicht, leidt tot uitspraak zonder uitzicht.
Een hele mooie. Wilders heeft inspraak. Maar heeft vaak geen flauw benul waar hij over kwebbelt. Doet vervolgens uitspraken, die totaal uitzichtloos zijn. Niet alleen voor hemzelf en zijn Partij voor Verdriet, maar ook voor de mensen over/voor wie hij praat, en het hele land.

Hoe dan ook, hoop ik oprecht en hartgrondig dat dit het einde zal gaan zijn voor de PVV. De PVV heeft ons allemaal veel geld gekost, en weinig tot niks goeds gebracht.
Het was bij tijd en wijlen een hilarisch, doch veel te kostbaar circus, waarbij de clown slechts bij vlagen blijk gaf van talent...

woensdag 19 maart 2014

Ik stem af op A=440


Vanwege alle verkiezingsreclame zit ik me toch af te vragen of ik de moeite moet nemen om 250 meter te lopen naar het gemeentehuis om te gaan stemmen.
Waarom zou ik in godesnaam....

Eerst een paar losse opmerkingen:
Voor alle mensen die vinden dat NIET stemmen gelijk staat aan het recht verliezen om te klagen: oprotten met die dooddoener. Juist alle mensen die wel stemmen mogen niet klagen. Ten slotte zijn juist de stemmers de oorzaak van veel ellende. Zij stemmen op totaal van de pot gerukte leugenaars, die op het moment dat de macht binnen is, al hun beloften door de plee spoelen.

Voor alle mensen die nog steeds geloven dat je stem automatisch naar de grootste partij gaat, als je niet stemt: doe wat algemene kennis op! Is niet zo. Blanco stemmen is ongeldig, maar niet stemmen net zo zeer. Alleen bij blanco stemmen geef je aan dat het je wat kan schelen. Bij niet stemmen geef je aan dat je er toch geen vertrouwen in hebt, en dat het je om het even is, welke praatjesmakers er op het pluche komen te zitten.

Gemeenteraadsverkiezing. Dat is minimaal 3x + 2x de woordwaarde bij scrabble. Of, voor de jeugd: bij Wordfeud.
Hier in Tiel zou ik totaal niet weten waarop ik moet stemmen. Zou ik stemmen op een van de landelijke partijen, dan zou ik de VVD of PVDA belonen. En ik zie werkelijk waar, geen enkele reden om Rutte of Samsom te belonen voor hun tot nu toe geleverde prestaties. Simpelweg omdat die er niet zijn.
Strategisch stemmen op bijvoorbeeld D66 heeft totaal geen zin, dat zou evenzeer een blanco stem zijn. En uiteraard is een stem op Wilders een stem dieper de afgrond in, nog even daargelaten of de Partij Voor Verdriet uberhaupt een Tielse afdeling heeft. Ik hoop het niet.

Tiel. Ik heb niks tegen Tiel, ik heb er niks voor. Er wonen veel vriendelijke mensen. En we zijn lid van de hondensportvereniging, en ik kan blind de winkels vinden die ik nodig heb.
Mijn contacten met de gemeente beperken zich tot het verlengen van een parkeervergunning (wat altijd erg soepel en prima verloopt) en een incidentele mailwisseling met een over het paard getilde ambtenaar die al 20 jaar geleden aan zijn pensioen toe was.
Alle lokale partijen willen hetzelfde: een beter Tiel, al dan niet voor de gewone man.
De christelijke partijen willen hetzelfde als de lokalen, al dan niet in vrezen Gods, of met een god die over de schouder meekijkt.
En dan zijn er nog van die snuiters die zich samenpakken onder de naam PRO"vul plaatsnaam in".
Die noemen zich progressief-liberaal. Meestal gewoon VVD klonen zonder dat zelf in de gaten te hebben.

Dus ik zie werkelijk waar niet waarom ik zou moeten stemmen. Net als altijd zijn er geen partijen die mijn stem waard zijn. Die mijn moeite waard zijn.

Soms krijg ik te horen dat als ik niks doe, er ook niks verandert. In dezen ben ik het wederom oneens. Want als ik wel ga stemmen, zal er ook niks veranderen. Hooguit dat het politieke steekspel met een stem meer, gewoon verder gaat. Men heeft de 'macht', snapt niet hoe dat werkt, is er eigenlijk doodsbang voor, en doet maar wat.

Over de reclameslogans voor partijen ga ik het maar niet hebben. Want die zijn serieus om te huilen.
En als ik dat voorbij zie komen, vaak vergezeld van een foto van een meneer waar je bij daglicht al een stevig blokje voor zou omlopen, dan moet ik grinniken. Hoe kun je stemmen op een partij die blijkbaar totaal geen aandacht besteedt aan opmaak van reclameposters? Om nog maar te zwijgen van de oneliners van de VVD. Die telkens, een jaar na dato dus inderdaad stuk voor stuk loze beloften blijken.

Ik heb wel een beetje spijt. Ik had mijn kans moeten nemen toen Johan Vlemmix de politiek in ging.
Dat is ook kostbaar. Want net als Wilders met zijn talloze kamervragen á 10.000 euro per stuk en zijn beveiliging (ik zie een bezuinigingspost, wie zijn billen brandt, moet maar eens op de blaren zitten!), zou een joker als Vlemmix ons klauwen met geld kosten. Maar het zou wel totaal komisch zijn.
Helaas is zijn partij nooit echt doorgebroken, en heeft hij geen plaatselijke afdelingen. In elk geval niet in Tiel.
Anders had hij mijn stem van harte gekregen.



maandag 17 maart 2014

Voor de verandering...

Een vakantie in Spanje.
Dat is levensgenieten tot en met. Dat is lekker eten, lekker drinken en heerlijk tot rust komen. Dit in goed gezelschap. Van vriendje John, zijn lieftallige vriendin, hun twee honden en natuurlijk mijn aanstaande.
Dat begon niet allemaal even soepel. Want vroeg opstaan is aan Ilselief niet besteed (blijkbaar met zonder t erachter, voor de taalpuristen, en met excuses van de schrijvende staf). Het gevolg was dat ik met 135 geflitst werd, en van de boete nog een vakantie naar Spanje had kunnen betalen.
Maar eenmaal in Spanje kwamen we een beetje tot rust.
Mooie omgeving gezien, levensgevaarlijke wandelingen gemaakt (Ilse op hakken, ik op teva's, maar we lieten ons mooi niet kisten!).
En uiteraard eventjes naar Benidorm geweest, om te zien waar de gemiddelde bierzuip-schreeuw-en-misdraag-me-want-ik-ben-niet-thuis-toerist zich mee bezighoudt. Ergo: het was heerlijk.

Bij thuiskomst hing ons een voorgenomen besluit boven het hoofd: we bieden sinds vrijdag namelijk permanent onderdak aan een hond. Jawel; een hond. Het is een niet te herleiden kruising tussen iets herder-achtigs en iets labrador-achtigs. Heel jong nog, dus groot en lomp. Vanwege het feit dat ze een rugzakje heeft, is ze nog wat onzeker, en weet ze nog niet zo goed hoe het er in een liefdevol huis aan toe gaat.
Bij haar vorige baasje was het korte wandelingetjes, geschreeuw, slaag en andere mishandelingen.
Bij ons is het: duidelijke regels, consequentie, genoeg eten, lange wandelingen en oefeningen doen.
En daar moet ze nog aan wennen. Maar het gaat steeds beter. Onderweg buiten speelt ze heel leuk met andere hondjes, en bij de hondensportvereniging leert ze via ons van een instructeur hoe ze zich moet gedragen.
Dat gaat niet altijd goed. Soms wordt er in de kamer geplast. Dan krijgt ze moppers. Soms rent ze naar boven, dan wordt ze weer naar beneden gestuurd. Maar als het wel goed gaat, dan krijgt ze aaien, of snoepjes. En ook daar moet ze aan wennen.

In de tussentijd moest er ook een kleine maar regelmatig terugkerende zenuwslopende zaak worden afgehandeld: ik had drie leerlingen die een examen moesten doen. En een week voor de examens was ik dus op vakantie. Niet heel handig geregeld.
Examens... Als docent ben ik waarschijnlijk net zo zenuwachtig als mijn leerlingen. Want ik wil dolgraag dat ze slagen. En dat ze laten horen waar we de afgelopen tijd aan gewerkt hebben.
En mijn leerlingen vinden het allemaal maar wat spannend. Spelen voor een commissie van strenge, oude mannen.
En hoera!!! Alle drie geslaagd! De rest van de dag heb ik grijnzend doorgebracht. Apetrots ben ik op die schavuiten. Mijn lessen, vol van grapjes, maar ook serieus gemopper, hebben vruchten afgeworpen. Mijn leerlingen zijn geslaagd. Ze hebben het uiteraard zelf gedaan. Als leraar geef ik tips, tricks & tools, maar zij hebben moeten spelen. Zij hebben hun zenuwen aan de kant geschoven, en laten horen dat ze een examen waardig zijn.

Een verjaardag. Die zat er ook nog tussen. Ik was in Spanje. Vriendje John had samen met zijn meisje voor de gelegenheid een tiramisutaart gekocht, en 's avonds gingen we uit eten bij een door Nederlanders gerunde Italiaanse toko. Alwaar ik ontzettend gesmuld heb. Ravioli gevuld met eendenlever en bacon, overgoten met een groene pesto saus.
Eenmaal terug in Nederland vierden we mijn verjaardag wederom in 't Gerucht. Dat is een eettent op het station van Den Bosch. En niet zomaar een eettent. Maar een restaurant waar honden welkom zijn, maar ook totaal geschifte families die zover uit elkaar wonen (Heerlen-Den Haag-Tiel-Engeland) dat voor een familiediner het station van Den Bos veruit het handigste is.
De bediening is er geweldig. Klantvriendelijk, meegaand (erg prettig met een gestoorde familie) en de kok is ook al zo'n held. Dit jaar voor de derde keer mijn verjaardag gevierd in combinatie met die van mijn pa. En wederom kregen we ijs met een stuk vuurwerk erin.

Het gewone leven neemt weer een aanvang.
Lesgeven, snabbelen, spelen bij de kapel (die ik eigenlijk geen kapel meer mag noemen, maar een fanfare, maar omdat kapel 2 letters korter is, noem ik het lekker gewoon kapel) nog meer snabbelen en nog meer lesgeven. En dus minimaal 3 keer per dag een uurtje wandelen met de hond (vanaf nu Noortje geheten).
Dat gaat niet zonder slag of stoot: inmiddels heb ik van al dat wandelen een ijzeren conditie gekregen, maar ook een paar blaren waar de gemiddelde vierdaagse wandelaar jaloers op zou zijn.
Maar dat geeft niet. Want hoe meer ik wandel, hoe dunner ik word (ik heb in Spanje een shirt gekocht met de tekst: "This is not a belly, but a padded shirt") en hoe meer eelt ik onder mijn maatje 43 kweek.

Stiekem wil ik wel weer op vakantie. Adios!

vrijdag 14 maart 2014

NedphoGo? Nee, Nedpho GO!!!!!!



Nederlands Philharmonisch Orkest.
Nederlands Symfonie Orkest.

De ene in Amsterdam, de ander in Enschede.
De ene heet al jaren zo, de ander pas sinds redelijk kort.

Die uit Amsterdam is boos, want de namen lijken te veel op elkaar. En daar zijn inmiddels heel wat peperdure rechtzaken en dwangsommen uit voortgevloeid.

Het Nedpho heeft dus blijkbaar geld zat. Geld om te verkwisten aan zoiets futiels als een naam.
En ik maar denken dat al die orkesten op zwart zaad zitten, elk dubbeltje drie keer om moeten draaien, en handenwringend hopen dat ze volgend seizoen nog een beetje een acceptabel programma op het podium kunnen brengen.
Maar zoals blijkt heeft het NedPho (dus niet te verwarren met NedSo(?)) keiharde poen op de bank. Ik zeg: opdoeken die hap. De cultuur zit in zwaar weer, en in plaats van je centen te besteden aan je kerntaak: namelijk muziek maken, gaan die idioten bij het Nedpho hun geld verkwisten omdat er een orkest zit die een naam heeft die een heel klein beetje lijkt op die van hun.
Blijkbaar is dat belangrijker dan muziek maken.
En dat is eerlijk gezegd niet waar ik als belastingbetaler op zit te wachten. Twee orkesten die ruzieen om een naam. Die geld verspillen waar ze ook prachtige concerten van hadden kunnen spelen.

De moeite die ik hier heb geldt niet voor de musici. Die willen gewoon doen waar ze goed in zijn: muziek maken. Het echte probleem zit hem in het management. Ik heb vaker gezegd: Nederland gaat nog eens dood aan een overdosis management. Managers, dat zijn van die mensen, die op de een of andere manier op een plek zitten waar ze niet horen, werk niet doen waar ze teveel voor betaald krijgen, die andere mensen -die de kerntaken wel vervullen- het leven zuur maken en op de een of andere manier ervoor zorgen dat die mensen die de kerntaken vervullen het makkelijkst en snelst te ontslaan zijn. En helaas, het NedPho blijkt dus ook een roedeltje van dat soort idioten in dienst te hebben.

Als ik zeg dat bezuinigingen in de muziek best mogelijk zijn, dan bedoel ik dus dat de orkesten massaal dit soort managers gaan ontslaan. Daar zijn de bezuinigingen te halen. Niet bij de muzikanten, maar bij de managers, die zonder dat ze ook maar 1 noot kunnen lezen of spelen, beslissen over musici, en orkesten. Dat soort kwallen moeten ze als de sodemieter, de laan uit sturen. En in het geval van het Nedpho doen de musici er heel erg goed aan om dit krijsend van het lachen te doen.

De hippe nieuwe merknaam, waarmee NedPho zieltjes probeert te winnen is: NedPhoGo! Dat krijgt bij mij nu ineens een heel ander gevoel: Rot maar op NedPho!
Je kost teveel geld.

Ik herhaal: dit bedoel ik niet tegen de musici, maar wel tegen het management. Sneue sukkels!
 Laat iedereen gewoon lekker muziek maken. Het is al moeilijk genoeg in de cultuur zonder dat er allemaal kinderachtige rechtszaken komen over zoiets futiels als een naam. Dit soort geldverkwisting kun je niet goedpraten, en al helemaal niet uitleggen aan buitenstaanders.


 


Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...