Pareltjes, en een culinaire snob

Ik schrijf vaak over pareltjes van het platform. Dat kan positief en negatief zijn. De negatieve pareltjes, noem ik dus ook cynisch "pareltjes". Vriendje F. noemt ze dan 'kadootjes'. 
De cynisch aangeduide pareltjes komen bij mij voort uit mijn voortdurende verbazing over het gebrek aan gezond verstand bij mensen. Mensen die oprecht lijken te denken dat het feit dat je geld betaalt voor een vliegticket, je gelijk een vrijbrief geeft tot het vervuilen van een bus. Tot het geven van grote monden. Tot het uithalen van de meest bizarre stunt. 
Er staat bijna altijd als je een ticket boekt, dat je je (ondanks dat je een klap geld uitgeeft) toch dient te houden aan de regels die gelden bij de airline waar je boekt, alsook die van de luchthaven waar die airline gebruik van maakt. En dat je, door het boeken, je akkoord gaat met die regels, en je je daaraan zult houden. 
Een van die regels: volg aanwijzingen van het personeel van airline en luchthaven op. Die doen dat niet voor niks: veiligheid en soepele afhandeling voor alle reizigers. 
Tuurlijk: ik snap heus wel dat je niet alle regels kent. Dat je wat gespannen bent. Dat je het even niet zo goed weet. 
 Maar de meeste mensen van airlines en luchthavens zijn echt wel vriendelijk, professioneel en empathisch genoeg om je fatsoenlijk te verzoeken om iets wel dan wel niet te doen. En daar zelfs (mits daar tijd voor is) uitleg over te geven.
Blijkt voor sommige reizigers echt een stap te ver te zijn. Het ego kan maar moeilijk wennen aan het idee dat iemand anders het voor het zeggen heeft. Mensen die botweg weigeren om je aanwijzing op te volgen. En dan vervolgens boos worden, omdat ik streng optreed. Mensen die werkelijk denken dat de afhandeling een tot een stop komt, omdat zij iets vergeten zijn. Zo werkt dat niet. En als je enigszins logisch kan nadenken, snap je dat ook. Maar dat vereist wel het aan de kant zetten van het ego. En dat.... 
Meestal leidt dat voor hun nergens toe. En inmiddels weet ik hoe ik ermee om moet gaan. Ik heb gladde schouders. En die waardeloze werkplunje is dan weliswaar nauwelijks waterdicht te noemen, het is wél glad, dus onnadenkende pax glijden er moeiteloos langs af. Ik heb wat te vertellen, en met collega's kan je dan vervolgens bizarre ervaringen uitwisselen en er hartelijk om lachen, of misschien wat tips and tricks uitwisselen.
Overigens: zo'n luchthaven is een stad op zich. De mensen die er werken, zijn net zo divers als de mensen die er reizen. En dat kan ook tot strubbelingen leiden. Niet omdat we er doelbewust op uit zijn om elkaars werkdag te verknoeien (hoewel bij sommige bedrijven het een soort van sport lijkt om zo debiel mogelijke chauffeurs in dienst te nemen. Ik noem geen namen, maar grondsnelheid is daar één van) maar gewoon omdat we allemaal mensen zijn die wel of niet hun dag hebben. En ik ben een voorstander van elkaar ook wat ruimte te laten. Ook als ze even wat minder lekker in hun vel zitten. Je weet nooit wat er achter dat gezicht allemaal speelt. 

Gelukkig zijn er ook échte, oprechte pareltjes.
 Ik was met een volle bus afgestuurd naar een toestel. En ik was het toestel tot op spuugafstand genaderd. Ik zag de stewardess al vrolijk naar me kijken en met haar opgestoken duimpje naar me zwaaien.
En dat was het moment waarop de regie mij de volgende mededeling gaf: "Marnix, op verzoek van de gate-agent graag terug, want er is nog één verlate passagier die mee mag". Ik antwoordde nog dat ik op het toestel zou kunnen spugen, als ik niet zo goed was opgevoed, maar goed: regie's wil is wet, dus ik draaide vrolijk zwaaiend naar de stewardess mijn bus weg van het vliegtuig en reed terug naar de gate. Ik zag de verbijstering in haar ogen toen ik de draai maakte. 
Bij de gate aangekomen werd de deur door een erg enthousiaste gate-agent weer geopend en er stapte een dolblije oudere dame uit met de woorden:"Thank you, THANK YOU SO MUCH. I'm going to kiss you". 
En voor ik in blinde paniek achter mijn stuur kon vluchten, voegde zij de daad bij het woord. 
Dat had ze nou écht níet hoeven/moeten doen. 
Bij de tweede aankomst bij het toestel, stond de stewardess nóg enthousiaster te zwaaien, haar duim bijna ter hoogte van de regenwolken boven ons. Tijdens het uitstappen meldde de laatkomster nogmaals hoe dankbaar dat ze was en dat ze voor me zou bidden. Ik vond dat laatste persoonlijk wat luguber, maar hey: het komt uit een goed, doch ietwat gestressed hart, denk ik dan maar. 
En daar kan ik dan best weer even op teren. Zulke paxen. 
Of dat hele kleine meisje, dat leunend op haar vaders schouder, tijdens het traplopen, nog even "kiekeboe" met me speelde. 
De dreinende kleuter die hongerig was, en wiens moeder me dankbaar aankeek, toen ik hem een pakje Sultana's kon geven. 
Maar ook de afhandelaren. 
De schoonmaker die me elke keer dat hij me ziet, een box komt geven, gewoon omdat het een leuke gozer is. 
De tankchauffeur, die haast verlegen komt vragen of ik even plaats wil maken, in plaats van lomp te toeteren, terwijl hij ziet dat ik a) op de juiste plaats sta, en b) dat ik met paxen bezig ben. 
De bagage-afhandelaar die even in mijn bus wacht omdat het pijpenstelen regent, en als dank een komisch zonnedansje doet. 

In de categorie "mooi nieuws":  

Ik ben gezond verklaard door mijn huisarts. Mijn bloedwaardes waren zó enorm mooi, dat ze spontaan uit de bocht vloog en verklaarde dat ik zelfs geen diabetes heb. Ik moest grinniken, want dat heb ik natuurlijk wel, maar blijkbaar ben ik zó goed ingesteld dat zelfs minder nuchter mijn bloedwaardes prachtig zijn. Wat diabetes betreft dan. 
Daar moesten we dus gezamelijk om grinniken. 
Maar goed. Ook geen gedonder in het voor-onder. 
Geen gedonder, er is niks gevonden dat zorgwekkender is dan wat we al wisten: prikkelbare-darm-syndroom. 
En na doorvragen kreeg ik ook de tip om eens te kijken of lactose-vrij voedsel misschien ook wat verlichting zou kunnen brengen. En dat zou logisch zijn, want de meeste last heb ik in de ochtend, als ik een bak brinta naar binnen heb zitten globberen. En brinta maak je aan met melk. 
Meegekregen om eens te kijken wat een lactose-vrij dieet eventueel voor verlichting zou kunnen brengen. En dat moet streng, want anders kun je het laten. 
Als je lactosevrije melk zoekt, en lactose vrije toetjes, dan kom je dus in de veganistische hoek van de Albert Heijn uit. 
Jawel: de VEGANISTISCHE hoek. 
Sta ik daar: Petje, ongeschoren, tattoo's, oorbelletje. Ik straal helemaal uit dat ik gewoon een carnivoor pur-sang ben. 
Dat straal ik uit, want ik heb een bak gemarineerde plofkippenpoten en een kilo half-om gehakt in mijn handen. Te kijken naar lactose vrije melk en yoghurt in het veganistische vak van de koeling.
Dat ingevallen paardenhoofd naast me, lange grijze haren, dat uitstraalt dat ze geen vlees, melk, honing en leer gebruikt en zich daarmee heel prettig superieur voelt, kijkt misprijzend naar mijn plofkippenpoten. Ik voel haar denken. 
Ja, Gerda, mijn maag lust geen gewone melk, maar een kilo kip gaat er zonder meer en zonder problemen gewoon in (en uit). Beat-it. Ik hoef je onuitgesproken haat over mijn vlees-smikkelarij niet. Want het boeit me niet. Mijn maag, die boeit me wel. Ze hield haar kanis dicht. Fijn. Staat zo lomp om in een supermarkt een frisse discussie met een uitgemergelde veganiste aan te gaan.
Dan pak ik een beker "Kokos-gurt".  Zo heet het echt. Klinkt wel beter dan "Haver-gurt". Ik neem aan dat ze bedoelen dat het een soort van yoghurt moet voorstellen, maar dan op basis van opgeklopte en aangedikte kokos of haver blerf. Het voelt wel heel grachtengordeliaans. Brinta met havermelk, kokos-gurt. Nog even en mijn darmen verplichten me om aan de haver-cappucchino te gaan. 
Bij de gedachte aan vooral die laatste voel ik het zuur oprispen. 
Een voordeel is wel: het afvallen dat ik niet bewust of opzettelijk doe, is dus niet ongezond. Van dad-bod, naar fit-bod zonder moeite. 
Thuis gekomen, de volgende ochtend, maakte ik mijn brinta dus aan met lactose-vrije melk. 
Ik was half en half voorbereid op ontploffende RAL9001 in de magnetron, maar het leek wel op melk. Qua kleur. Qua geur ook best aardig. Zelfs het velletje dat je krijgt als je melk kookt, was aanwezig. 
Toen ik de Brinta toevoegde, was de verrassing compleet: het leek zelfs op echte brinta. Scheutje honing erbij, en ik was klaar voor mijn bakje ochtend-diesel. 
Maar zoals wel vaker in het leven: je verwacht op basis van wat je ziet, het ene. Maar je krijgt iets totaal anders. 
Het had de consistentie van.... Brinta....ish... Min of meer. 
De geur.... Brinta-ish.... 
De smaak.... heel erg ver weg deed het denken aan.... Brinta? Dat is zonder honing al een soort van behanglijm, met is het net te beren. Maar met lactose-vrije melk.... 
Ik denk dat alle bijen van de wereld hier niet genoeg honing voor kunnen maken. 
Voor mijn gevoel was ik een soort van ingedikt glijmiddel met klontjes en schilfers aan het eten. 
Het mengde toch minder goed. Hoe het smaakte... 
Ik had ook veganistische kwark in de lemon-cake smaak gekocht. Die lemoncake smaak komt het meest in de buurt van een kruising tussen glorix en allesreiniger met citroengeur. En dat dan met een textuur waar men ooit de term 'mannenpap' voor heeft uitgevonden. 
Ik snap dat lactose-vrije-veganisten zo uitgemergeld-zuur van worden: hun eten is nagenoeg niet te doen. Chemisch, nep, verkeerd aan alle kanten.
Als ik dit de rest van mijn leven moet eten, ga ik een doorlopend abonnement afsluiten bij de GGD, vanwege diepe, zwarte, culinaire depressie. 
Ik denk dat ik mijn punt wel aardig duidelijk heb gemaakt: niet alleen sociaal heb ik niks te zoeken op de lactose-vrije afdeling, maar ook ben ik culinair gezien te zeer een snob. (En dat is dan ook gelijk het enige waar ik aardig snobistisch in ben, al zeg ik het zelf). 

En dat geschreven hebbende, begint uw weekend bijna, en Jente's vakantie. Ik moet gewoon werken. Want ja. De economie moet wel gewoon doordraaien. 
Ik wens eenieder een goeie toe.