Ik zie het allemaal weer fris ten onder of naar boven gaan.

 Het was er weer één voor in de boeken. 
Zo'n dag waarop "de systemen" besluiten om op volle oorlogssterkte tegen elkaar te gaan vechten. 
En alsof dat niet erg genoeg was, niet alleen tegen elkaar, maar ook met elkaar, tegen ons. 
Tegen de afhandelaars. 
Tegen de airlines. 
Tegen alle partijen. 
Dat veroorzaakte een chaos waar je U tegen zegt, met een hoofdletter waar je (inderdaad: ook al) U tegen zegt. 
Voor ons leverde dat een bijkans bezopen schouwspel op van vluchtnummers die niet correspondeerden met toestelregistraties.
Toestelregistraties die niet correspondeerden met de locatie waar zo'n vliegtuig zich zou moeten bevinden. Bestemmingen die niet klopten met vluchtnummers 
Hoeveelheden passagiers die niet klopten met de hoeveelheid aangegeven bussen. 
Ik leef op bij dit soort chaos. Ik vind het prachtig. 
Uiteindelijk kregen we de uit wanhoop voortkomende boodschap dat we bij binnenkomende vluchten zelf maar via Flightradar moesten kijken of ons toestel bij aankomst uberhaupt al was opgestegen van het vertrekpunt, en zo ja: waar die was en waar die terecht zou komen. En zelfs als die machine al voor de landingsbaan hing, was dat nog geen garantie dat hij ook daar zou komen, waar die verwacht werd te komen. 
Regelmatig klonk het dan over het kanaal of iemand toestel XYZ gezien had, en zo ja: waar. 
Of ook bizar: bij de gate wegrijden voor een vertrekkende kist, om bij aankomst bij die kist te ontdekken dat het toestel waar die mensen mee zouden vertrekken volgens schema, nog helemaal niet in de buurt van Schiphol was, sterker nog: dat stond nog te wachten op toestemming om op te stijgen bij zijn vorige vlucht. 
We kregen de expliciete opdracht om bij zowel gate-agents als bij cabincrew de vluchtgegevens te controleren, om er voor te zorgen dat passagiers voor London ook wel echt in een machine naar London stapten, en niet naar Praag. Die opdracht kregen we niet één, niet twee, niet tien, maar wel twintig keer via portofoon en via de boordcomputer doorgestuurd. 
En dan zie je toch wel een groot gapend gat tussen de ervaren chauffeurs en de nieuwe chauffeurs: het was één amorfe kakafonie van onzekere lieden die bij elk wissewasje de regie nodig hadden.  
Groots respect voor onze regisseur die ondanks dat alles zijn kalmte hield. Ik had er allang een aantal minder formidabele opmerkingen uitgeslingerd over de radio. 
Ik nam die dag een deel van het late pendeltje over van collegaatje N. Zij is één van die toppers voor wie je dat doet, gewoon omdat die pendel erg lang is, het opbreken prettig. En als je dat eerste uurtje doet, heb je een rustige afsluiter van de dag. 
Maar goed, omdat het dus zo'n chaos was, en de regisseur wanhopig vroeg of mensen langer wilden blijven, gaf ik aan met het thuisfront overlegd te hebben, en dat hij me na dat uurtje nog wel even wat langer kon gebruiken, indien nodig. 
Bleek uiteindelijk dat ik mezelf had blootgesteld aan een dienst van 10 uur. Moet kunnen, want het komt ook vaak voor dat we eerder weg kunnen. Maar toch: 10 uur, zolang heb ik lang geen diensten meer gedraaid. En met de chaos die er was, ben je dan nog meer op je qui-vive, dus best pittig, zo alles bij elkaar.
Probleem na 2300 uur is echter wel: we kunnen niet meer de poort uit, want ondanks dat het teamwork moet zijn, als zulke incidenten zich voordoen: de beveiliging van onze poort, trekt gewoon de stekker eruit, en laat het team voor wat het is. So much for "Teamwork Makes The Dream Work". Niet voor de beveiliging in elk geval. Dan zal het wel teamwork zijn: stipt om 2250 de poort sluiten, en laat de laatblijvers het maar uitzoeken. 
Op zo'n dag merk je dan wel welke collega's er bovenuit steken. In dit geval collega N. Ik nam dus haar pendeltje deels over, maar toen wij met de club nablijvers naar huis konden, bood zij aan om in plaats van meteen naar de poort te rijden, waar wij dan wél nog uit kunnen, eerst nog even langs het tenderplein te komen, om ons op te halen. Zoals ik al zei: voor zulke collega's neem je graag een pendeltje over. 
Het was tijdens één van die vluchten, dat het wat regende. Door stom toeval stond ik bij het goede toestel, en de mensen konden gelukkig gelijk boarden ook. Ik zag al dat de 2e bus nog lang niet in de buurt was van de gate, dus vond dat ik alle tijd had. En die namen we ook. Want ik raakte in een extreem gezellig gesprek met een echtpaar dat er voor koos om zo lang mogelijk te schuilen tegen de regen, in mijn bus. Het was waarlijk een heel genoeglijk gesprek. Over het weer. Over onze magnifiek falende systemen. Over mijn baan. Een aangezien de mensen weinig haast maakten op de trap, en het echtpaar weinig zin had om zinloos nat te worden in de regen stonden we daar. 
Tijdens het gesprek hoorde ik ergens wel een "Toettoet", maar ja. Er wordt zoveel getoeterd. De trap was inmiddels half leeg. "Toettoet". Maar goed, het was gezellig, we lachten veel met elkaar, en er was veel te kletsen. "Toettoet". Ik meldde die mensen nog dat sommige figuren op het platform zo weinig geduld hadden. Alsof er haast zou zijn. 
Ik keek toch maar eens naar achteren, om daar een mild-geirriteerde collega te zien staan. Ik keek nog eens op mijn boordsysteem, waar had moeten staan dat de beste man al lang vertrokken was. Maar volgens mijn systeem, had de lieve man die opdracht nog helemaal niet eens geaccepteerd. Sta je dan, met je bek vol tanden. 
Het kan zomaar onverwachts toch sneller gaan dan je op basis van het recente verleden zou verwachten. 
Groots respect voor onze regisseur. Die staat bekend als behoorlijk pittig. Accepteert geen onzin, geen geouwehoer, en eist dat je zonder geneuzel je werk gewoon doet. De manier waarop hij dit met ons doorstond was van een grote klasse. En zelfs met alle wanhopige uitspraken over niet bestaande vluchten, ontbrekende machines en bestemmingen aan de andere kant van de kompasroos, was hij er heel de tijd bij. Professioneel tot het laatst. 
Bij ons afscheid voor de dag heb ik hem maar gezegd dat we hier een biertje op moesten drinken. Zo zout krijg je ze namelijk niet vaak voor je wielen. [Aanvulling: ik vind nagenoeg alle regisseurs toppers. Elk op hun eigen manier, met hun eigen streken, zijn ze prettig als professionals, en als mens].

Kent u dat mopje van dat gezin dat een nieuwe vloer zou gaan leggen? 
Ik inmiddels wel: dat deden ze niet. 
We willen een nieuwe vloer. Want de huidige is wel heel erg gaar. En om zulks praktisch te doen, is de zomer eigenlijk de beste tijd, want dan kunnen alle meubels gewoon buiten in de tuin, gedurende de tijd dat de vloer gelegd wordt. 
Maar ja. De bank stortte ook in, en omdat ik bij thuiskomst het heerlijk vind om lekker nog even op een bank te ploffen die daadwerkelijk lekker zit, ligt, hangt en leunt, was dat ook wel een prio. 
De bank won, en dus kochten we een pracht van een bank. 
Maar ja. We hadden dus geen vakantie gepland of geboekt. Want vloer, weet u nog? En ach: in december naar een schilderachtig Engels eilandje, mag ook vakantie genoemd worden.
Ik hik dus aan tegen een lange zomer doorrijden, tot december waarin we wél een vakantie zouden houden. Ten slotte heb je als loonslaaf recht op 21 dagen onafgebroken vrij. 
Wél was ik zo intelligent om een paar snipperdagen op te nemen in de zomer, zodat ik nog iets kan meemaken van mijn kind in vrije tijd. 
En met een compensatiedag erbij voor extra gewerkte uren, bleek ik ineens toch een mooie 9 dagen op rij vrij te zijn. 
En toen ging het kriebelen. Wat als? Stel je eens voor. Last minute haalbaar? 
In de tijdspanne van een dag ben ik erin geslaagd om inderdaad een paar dagen weg in de Franse Ardennen te boeken. 
Oke, de vorige keer dat we er waren, was het weer kwalitatief uitermate teleurstellend. Maar dit keer gaan we in een stacaravan. Wel op een camping waar we al eens waren, en waar we enorm genoten hebben van mooie eigenaars, een fantastisch lieve "camping-oma" die geheel vrijwillig de animatie op grandioze wijze op zich nam. 
Ilse is wat minder van het teruggaan naar reeds ontdekte plekken. Ik wat meer. Maar zó erg last minute was het serieus meer geluk dan wijsheid dat we nog érgens terecht zouden kunnen, en dan liever terug naar een plek waar we het naar ons zin hadden, dan naar een plek waar het volkomen ruk was. 
Ik ben blij. GROTE BLIJ. Toch nog even naar mijn geliefde Frankrijk. KAAS!!!! VLEES!!!! ik hoop op ZON!!!!. 

Mijn nieuwe brillen zijn binnen. En het is wennen. Heel erg wennen. De gewone bril gaat nog wel, maar als zonnebril koos ik voor een stoere, 'sportzonnebril'. Staat me beeldig. Heel mans. 
Nadeel aan zo'n sportzonnebril is dat het om je hoofd zit als het ware. Het maakt eenzelfde curve als je gezicht. En de glazen ook. 
Als je nu geen afwijking aan je ogen hebt, kan ik me voorstellen dat het niet zoveel uitmaakt. Maar ja. Ik heb nu eenmaal een afwijking. En dan is zo'n gebogen glas toch net even anders. 
Mijn blikveld beweegt als mijn ogen bewegen. 
Volgens de opticien moet ik daaraan wennen. Ik vind het vreemd als een stijve, in driedelig gestoken pak, zakenman, in mijn ooghoek een beetje fluïde staat te zwaaien. 
Dat doet hij niet zelf, dat doen mijn ogen, samen met mijn bril. Enigszins grinniken moest ik daar om. 
Mijn gewone bril is een breuk met het verleden. Ik heb een groter montuur, waardoor er meer zichtbaar wordt, zonder dat ik dat nu per sé had gewild. Minder vierkant-rechthoekig. Ik zie nu dingen, waarvan ik me niet bewust was dat ze er waren. 
Dus ik heb weer een frisse kijk op de wereld. 
En dat kan geen kwaad. 

Uw weekend is aanstaande, ons minivakantietje ook. Ik wens u allen, en onszelf een beste toe.