Vakantietje

 Het was als thuiskomen. 
Camping du Banel, in het dorpje Matton, in de Franse Ardennen. 2023 waren wij daar voor het eerst, met onze toen nieuwe, oppomp-tent. 
Spijt als haren op ons hoofd, want het weer toen, was op zijn zachtst gezegd niet iets om enthousiast over naar huis te schrijven. In de neergutsende regen een tent opzetten is ook met luchtdruk geen aangenaam begin van een ontspannen vakantie. 
Maar met dank aan een weergaloze 'camping-oma' en diverse leuke kinderen, had Jente het enorm naar haar zin. 
En wij dus ook. 
Dit jaar zouden we dus niet op zomervakantie gaan, en nee, ik zal u niet vervelen met de redenen waarom. Daar heb ik in eerdere blogs al over lopen lamenteren.
Maar we gingen wel. Last minute, er was nog plek in een sta-caravan. En wel ergens waar we al eens waren. Want dat was wat er voorhanden was in de extreem korte tijd die we hadden om wat te vinden. 
Terug naar Camping du Banel, in het dorpje Matton, in de Franse Ardennen. 
Het was als thuiskomen. Een warm bad. 
De sta-caravan was modern, schoon en van alle gemakken voorzien. Een enorme parasol tegen de (frequent verstoppertje spelende) zon, lekkere stoelen. 
Ik zakte neer en voelde gewoon op dat moment alle stress, alle onrust van me wegvloeien. 
We hebben 5 heerlijke dagen gehad. Want ondanks dat de weergaloze 'camping-oma' er niet was, waren er voldoende kinderen voor Jente. En wij? Wij konden lezen, een serie kijken, en even he-le-maal niks doen. 
We werden regelmatig gefeteerd op bezoekjes van extreem harige konijnen, en een eigenwijs rondstampende kip, die zichzelf niet realiseerde hoezeer ik een gegrilde kip op mijn bord meer op prijs stel dan een levend exemplaar dat eigenwijs rondstampt. 
Zoals ik al zei: de sta-caravan (nee, dat is inmiddels niet meer trailer-trash, maar gewoon een ge-adapteerde luxe-vorm van kamperen) was van alle gemakken voorzien. Zelfs een vaatwasser ontbrak niet aan ons geluk. Maar om de een of andere reden vinden eigenaars van hotels, chalets, BNB's etcetera het nog steeds leuk om te trachten vakanties van gelukkig gehuwden in gevaar te brengen door hen op te zadelen met een twee-persoons dekbed. 
Ik ken werkelijk waar niet één stel dat overmatig happy-de-peppie wordt van een tweepersoons-dekbed. 
Dat loopt uit op wanorde in bed. Rondstuivende dekbed-vulling. Oorlog. Tot kussens over gezichten. Hoogst vervelend. Voor de verliezende partij. En ook voor de winnende, die ergens in een Frans-Ardense gevangenis zijn of haar lot af moet wachten.
Die eerste nacht heb ik, om te voorkomen dat een van die kussens over mijn gezicht zou eindigen, die enorme lap maar gewoon aan Ilse gelaten. Voor iedereen veel gezonder. Ilse slaapt beter, en ik overleef de nacht. Iedereen blij. 
De tweede nacht, pakten we, tegen geringe meerprijs, gewoon een extra deken. 
Het bed was sowieso niet echt iets waar we thuis aan gewend waren. Ilse beweegt meer in haar slaap dan ik. Dat heb ik gemerkt. Telkens als zij zich omdraaide, golfde het bed mee, en werd ik automatisch ook een kwartslag gedraaid. 
Op zich wel handig tegen doorligplekken. 
2 jaar geleden gingen we naar het dorpje Charleville-Meziers. Om de regen te ontvluchten. Totale nonsens natuurlijk, want het regende niet alleen op de camping, maar ook in het dorpje. Maar allez, het was de geboorte-/woon-/sterfplaats van Charles Rimbaut. Een of andere lokale/nationale dichter. 
Niks van gezien toen. Want het regende. 
Dit jaar was dat anders. Wij gingen naar het dorpje Charleville-Meziers, want dat was een charmant stadje met mooie pleinen, musea en parkjes. Een heerlijke, Japanse lunch genoten, en mijn echtgenote gaf mij daar (als beloning, of zelfverdediging tijdens woeste gevechten om onder andere dekbedden?) een pracht van een Opinel mes kado. 
Ik had blijkbaar ons eerste bezoek aan het dorpje totaal uit mijn herinnering gewist, maar Ilse begon te gnuiven, en zei dat ik nagenoeg blind naar exact dezelfde parkeerplaats was gereden als waar we twee jaar ervoor ook gestaan hadden. En niet alleen dat: ze wist zelfs nog waar, in welke straat, ter hoogte van welk huisnummer, ze mijn bloedsuikerspiegel stiekem had gemeten, omdat ik zo knorrig werd van de honger (voor mij was het knorrigheid vanwege de regen).
We gingen ook een dagje naar een heuse dierentuin. In het Belgische deel van de Ardennen. Het plaatsje Bouillon. (En dat is dan weer bekend van Godfried van Bouillon, welke een lokale held was, volgens Suske en Wiske). 
Dit deden we met een setje vrienden uit voorbije jaren, die op dat moment dichterbij waren, dan buiten vakantie tijd. 
Daar ontmoette ik een vreemde vogel waarvan de beschrijving meldde dat het dier een vegetarier was. 
En niet alleen was het dier een vegetarier, het was ook een dier dat totaal geen angst of verlegenheid kende ten aanzien van de menselijkheid. 
Dichtbij de tralies stond het dier lokkend lief naar me te kijken. Of ik niet wat lekkers had. Ik had niks lekkers, maar wilde hem best wel, zoals je bij een papegaai zou doen, even over zijn kopje krauwelen. 
Dat was niet zoals dat beest het gewenst had, want na een paar seconden braaf over zijn kopje te hebben gekrauweld, sloot hij zijn snavel om mijn vinger, teneinde te proberen het ding van mijn hand los te koppelen en er eens gretig aan te knagen. Voor zo'n kleine sijs had het dier toch een behoorlijk volwassen knaag in zijn snavel. Ik zal niet zeggen dat het pijnlijk was, maar zijn snavelafdruk stond de rest van de dag duidelijk in mijn vinger gestanst.
Het was verder best een leuke dierentuin, en als je in de buurt bent, en je moet je kinderen uitlaten, is het daar een prima plek. 
Voor het eerst van mijn leven zag ik daar capibara's in het echt. En die dieren zijn dus in het echt net zo relaxed en easygoing als op de filmpjes. Ze lagen daar maar gewoon lekker lui te liggen. 

En na die week moesten we toch echt heel-erg-laas weer naar huis. Dat deed ik bij voorkeur via Luxemburg. Want daar zijn sigaretten voor de "gewone man" nog betaalbaar. Evenals de benzine. (Leest u mee, meneer Wilders, de grootste volksverlakker van de 21e eeuw? In Luxemburg zijn veel producten, waarvan u beloofde dat ze betaalbaar zouden blijven, daadwerkelijk betaalbaar. Iets waarvan u beloofde dat ook weer te laten gebeuren. Iets dat u totaal niet heeft gedaan). 
Er is bij de Belgisch-Luxemburgse grens een straat die in de lengte dus de grens heeft. Links is Luxemburg, rechts is Belgie. Links heeft de pompstations en de supermarkt, rechts niet. 
Dus hoppa: naar het Luxemburgse deel van de straat, en hoppa! Auto geparkeerd op een plek die echt met geen redelijkheid meer een parkeerplek genoemd kon worden en die supermarkt enteren. 
Uiteraard via de uitgang, maar dat wist ik niet, en stond ook nergens aangegeven, en toen viel mij op dat als ik daar naar een willekeurige kassa was gegaan om sigaretten te bemachtigen, ik ruzie had gekregen met alle daar aanwezige Belgen, Nederlanders en alle andere belasting-ontvluchters. 
En dat waren er veel. 
Heel erg veel. 
Ik besloot om de rij naar achteren te volgen en me zoals het hoort, braaf achteraan te positioneren. 
Dat bleek een wandeling van minstens 15 minuten te wezen langs allemaal mensen met karren afgeladen vol drank in alle soorten, maten, smaken en vormen. Het waren 2 gangpaden met de mensen en hun karretjes (en jengelende kutkoters). 
En met elke draai en bocht in dat gangpad, bleek de file groter, dikker en drukker te worden. Na 5 minuten worstelen zakte de moed me in de schoenen. Na 10 minuten werd ik ongeduldig, na 15 minuten simpelweg knorrig en nog een minuut later stond ik tot mijn verbijstering en opluchting weer buiten. Aan de andere kant van het pand. 
Ik snelde naar de auto, en balkte (ja, ik was serieus ontstemd, dus ik balkte) dat we verder Luxemburg in gingen om daar te tanken en de door mij zo gewenste rookwaren aan te schaffen. 
En dat bleek de gouden greep te zijn. 
Slechts 6 kilometer verder, was ik sneller en goedkoper en rustiger uit dan precies bij de grens. 
Helemaal blij konden we onze huiswaartse rit vervolgen. 

Het was kortom: een vakantietje voor in de boeken. Rustig. Kind blij. Wij blij. 
In wederom een prachtige omgeving. 

Ik heb ooit wel eens gememoreerd over de volstrekt buitennissige wijze waarop mijn familie totaal niet functioneerde. Daaruit heb ik voor mezelf lessen getrokken, en bijgestaan door mijn onvolprezen Ilse, lukt het me aardig om die lessen ook in de praktijk te brengen. 
Uiteraard is het zo dat de betrokkenen ook maar producten van hun eigen verleden waren, en moesten roeien met de riemen die ze hadden, hoe rot dan ook. 
Voor de vakantie kreeg ik van één van die mensen (die zelf door de plek waar hij stond binnen al die buitennissigheden, maar zeer zijdelings betrokken was) een mailtje over een bepaalde afsluiting welke hij wilde doen. 
Dat hebben we gedaan. Ouwe zuslief, en ik togen naar het immer pittorske Velp, daar waar voor ons de mooiste jeugdherinneringen lagen om de betreffende persoon wat herinneringen op te halen, en bepaalde zaken te bespreken en te besluiten. 
Wandelend door de bossen van Velp, lukte dat vrij goed. We zagen zoetwatergarnaaltjes (of hoe die beesten in het water die op garnalen lijken, heten), we zagen een hond (die ik vriendelijk begroette met "dag beest", waarop de eigenaresse mij vriendelijk teruggroette, en daarmee voor een sociaal heel grappig, doch erg ongemakkelijk moment zorgde, omdat ik toen het idee kreeg dat die mevrouw zich aangesproken voelde door mijn "beest"). En we zagen een lui zonnende schildpad in het waterige zonnetje liggen. Volgens mij horen schildpadden niet per se op de veluwe thuis, maar dit dier lag erbij alsof hij de koning van de vijver was. 

Al met al geen nare afsluiting van mijn vakantie. 
Weekend is wel bijna voorbij, ik mag nog één dagje genieten van betrekkelijke rust, en dan moet ik weer aan de arbeid. 
Ik wens eenieder een beste rest toe.