vrijdag 29 juli 2016

De extra kosten van mijn Citroen....

Ik ben een grote boef! (...met blijkbaar nogal wat schrijf-inspiratie, maar ik heb dan ook nogal wat in te halen).
Als er iemand op facebook loopt te mauwen over een snelheidsboete, dan ben ik snel geirriteerd. Want ik hou daar niet zo van. Dat soort zielige lieden, vinden dan dat zij wel even expert zijn, en dat er volgens hun mening geen gevaarzetting was. Of, nog slapper:"De politie moed maar is boeve gaan fange".  (Maar dat is meer de terminologie van de gemiddeld sociaal minder capabele medemensch).
Dus als daar iemand over loopt te jeremiëren, dan krijgt hij/zij van mij in elk geval geen medelijden. Meestal een sneer.
Want als je een boete krijgt, heb je de wet overtreden, ergo: je bent een boef, en verdien je het ook om te pakken te zijn genomen door de politie.
Meestal gaan dat soort simpele waarheden totaal voorbij de verbeeldingskracht van de zielige overtreder.

Maar nu ikzelf.
Ik ga niet lopen zeuren op de politie dat ik wederom fanmail kreeg van het beruchte bedrijf in Leeuwarden.
Wel op mezelf. KAK!, weer 33 euro door de plee. 4 kilometer te hard. Pijnlijk. Dom, zeker gezien het feit dat ik cruise controle heb...

En dan valt me alweer iets op, waar ik moeilijk de vinger op kan leggen.
Ten tijden van mijn eerste auto, de peugeot, was ik nog te verlegen, te onervaren in het verkeer. Dus daar geen boetes. Toen kwamen er 2 Citroëns. Veel boetes. Vooral van die lullige bedragjes. En soms wel 2 per maand ook. Bij de C3 was dat op zich wel logisch, als je bedenkt dat ik die inzette om 2, en vaak wel 3 keer per week naar Limburg op en neer te rijden voor de mantelzorg van mijn ma. En meer kilometers rijden, terwijl je met je hoofd bezig bent met een stervend mens, leidt nu eenmaal niet tot heel veel interesse in de geldende snelheidslimiet. Is dat om mezelf goed te praten? Nee, integendeel, ik voer slechts een reden aan, zonder dat ik mezelf daarmee van de zonde wil schoonwassen.
De mooiste was nog wel de 90 euro die ik (verdiend) kreeg van een agente omdat ik mijn gordel niet droeg. Stomweg vergeten. Ik was in alle vroegte op pad om naar de sportschool te gaan, en reed met slechts één kop koffie achter de kiezen richting de dijk. Totaal niet in de gaten dat ik vanaf de rotonde gevolgd werd door een politieauto. Die politieauto deed alle moeite om mijn aandacht te krijgen. Eerst wat groot-licht-seintjes. Niks gezien. Vervolgens ging blauw-blauw aan. Marnix ziet niks. 2 kilometer verder, blauw-blauw en sirene en ja hoor, Marnix ziet wat, en stuurt de berm in, zodat de politieauto er langs kan. Op een plek waar dus geen ruimte was om eens even rustig aan de boete uit te schrijven... Met de agente in kwestie nog even een poging tot flirten gedaan, en gegrapt dat ze nu mijn nummer had. Maar daar is ze nooit op ingegaan.
Toen volgde de BMW. Waar ik zelf bang was dat het dan helemaal boetes zou gaan regenen (tja, dat stigma rondom BMW.....) viel dat heel erg mee. Om precies te zijn: 0.
De Nissan leverde me 1 boete op, en dat was weliswaar mijn schuld, maar anders hadden we de vlucht gemist. (Hoewel ik van het boete bedrag ook twee nieuwe tickets had kunnen kopen). Bovendien was het Ilse die zich verslapen had, dus eigenlijk moest ik tegen haar slaapkoppigheid op racen. (Sorry lief :p )
De volvo, leverde me geen boetes op. Hoewel ik dat wel verwachtte toen ik Ilse vanuit Tiel midden in de nacht naar het ziekenhuis in Rotterdam moest racen.
De Ford had ik te kort in bezit, dus daar kan ik niks van zeggen.
Met de Citroën saxo van Ilse, heb ik 1 keer een boete gereden. 5 km te hard.
En nu mijn eigen C5. Ook hier regent het boetes. En ook weer van die lullige kak-bedragen. 140 euro omdat ik 3 centimeter verkeerd geparkeerd stond. In mijn eigen straat. Die te weinig parkeermogelijkheden biedt. Met net iets te enthousiaste leeghoofden van parkeerbeheer. Tja, mijn eigen schuld, want ik had zelf mijn auto niet netjes geparkeerd.
33 euro voor 4 kilometer te hard op de A20. 33 euro voor 4 kilometer te hard op de A12.En nog zo'n bedrag voor een overtreding op de A15.

Wat is dat toch? Een Citroën is er in mijn beleving niet voor gemaakt om te hard te rijden. Een C3 niet, een saxo op diesel niet, een Berlingo zeker niet. Maar ook mijn huidige C5, is eerder een comfortabele cruiser, dan een snelheidsmonster.
Van mezelf ben ik geen overtuigde hard-rijder. Vind het niet nodig, en in 99% van de gevallen, is de tijdswinst nihil, en het brandstofverlies maximaal. Bovendien is het met hele hoge snelheden ook al niet goed voor je remmen, want die moeten bij file of tragere voorliggers toch flink aan de bak, meestal redden mensen het niet op alleen het loslaten van het gaspedaal.
Ook rij ik nauwelijks andere routes dan voorheen, en verander ik niet ineens in een Audi-rijder als ik in een Citroën stap.
Misschien is het juist wel dat comfort, dat maakt dat ik niet vaak op de snelheid let, omdat ik zo heerlijk rustig over het asfalt rij.
Er zit een prima werkende cruise controle op mijn auto. Die gebruik ik zelden.
Dat zit zo: (en hier volgt een totaal bezopen redenering) Als ik niet kan roken, dan sta ik vaak mijn mijn handen en armen maar wat te schutteren. Ik weet niet zo goed waar ik die staketsels moet laten, en die slingeren dan maar wat om me heen. Met een peuk in mijn hand, is dat veel vanzelfsprekender. (Nogmaals: een totaal bezopen redenering, maar geef toe: lachwekkend is hij wel).
Nu die cruise controle. Schakel ik die in, dan heb ik niet één (want mijn linkerbeen doet al vrij weinig op de snelweg) maar twee nutteloze hompen vlees onder mijn dashboard liggen. Trek je been dan iets naar achter, weg van het gaspedaal, dan is dat been ook gelijk weg van het rempedaal. Moet je dus eens stevig in de ankers gaan, kost je dat toch extra tijd. Doe je dat niet, dan kan je voet per ongeluk onder de pedalen schuiven, en op het moment supreme, eerst klem komen te zitten onder je pedaal, voor je kan remmen.
Of je moet remmen, en je ramt je voet net even verkeerd, en in plaats van te remmen, trap je het gaspedaal dieper in.
Ik ben geen heel onervaren chauffeur, en dit is ook puur mentaal, maar tja.
Misschien toch eens wat meer gewend zien te raken aan die cruise controle. Gewoon om boetes te voorkomen.
Want ondanks dat ik er zelf gewoon bij was tijdens het verzamelen ervan, vind ik het wel zonde van mijn geld.
Geld dat ik kan steken in nieuwe visjes voor mijn bak. Nieuwe modelautootjes, nieuw speelgoed voor Jente.






donderdag 28 juli 2016

update :)

Eindelijk!!!!!
Sleutels ingeleverd, we hebben niks meer te maken met het appartementje in Rotterdam.
Nu zijn alle spullen over (te veel) of naar het stort (te weinig).
Zoals gezegd: dat ging niet zonder slag of stoot. Als laatste ging ik nog even naar Rotterdam om de deuren te repareren. De kattenluikjes moesten eruit. Dus na overleg besloten om de deur niet te verven, maar gewoon een nieuwe deur erin. Scheelde 60 euro aan verf, rollers, bakjes en shit.
Dat moest dinsdag, want woensdag zou ik met behulp van een sterk maatje en twee verhuizers van een meubeltaxi de piano ophalen.
De jongen van de Gamma heeft mij behoed voor vele hoge verf onkosten, en legde me uit hoe ik die deur erin moest jassen.
Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan, want de oude deur en de nieuwe deur scheelden 1 centimeter in breedte en een halve centimeter in lengte. Dat betekende dat het zaagtalent van Gamma Rotterdam eraan te pas kwam, om precies een halve centimeter in lengte en een hele in de breedte van die deur te zagen.
Daarmee was ik er niet. Want de constructie van de oude deur was op zijn zachtst gezegd nogal dubieus. (Die deur sloot niet helemaal). Dus toen ik de scharnieren één op één over zette, sloot de nieuwe deur ook niet. Kwam zelfs niet in de buurt.
Fuck, wat nu...
Oude deur terughangen, en eens goed kijken of ik erachter kon komen waarom die deur niet sloot.
Bleek dat de klusjesmannen van de verhuurder, die scharnieren te ver naar binnen hadden geplaatst, waardoor die te veel ruimte innamen tussen deur en kozijn.
Alle scharnieren van de deur, alle scharnieren van het kozijn en nog eens passen en meten.
Toen ik ettelijke liters zweet in mijn kleren (en op de grond) had achter gelaten, en die deur door zijn omvang maar bleef wankelen als een dronken vrouw van 50, begon ik zo zoetjes aan mijn geduld (dat toch al niet mijn sterkste punt is) te verliezen. Met de schroefboor het middelste scharnier maar gewoon op het oog in de deur, en vervolgens in de deurpost geramd, en toen ineens, alsof het vanzelf ging, ging de rest dus ook makkelijk mee. Had ik eerder moeten weten. Maar hey, het mag heel gek klinken, tot afgelopen dinsdag heb ik nog nooit een deur moeten vervangen. Laat staan zonder enige vorm van hulp. En het resultaat mag er wezen. Er hangt een prachtige deur. De oude deur heb ik maar laten staan. Die mogen ze hebben.

Dat heeft een reden:
Wij hebben ons een kleine 3 weken ingeschreven in de gemeente Almere. Zoals een goed inwoner het betaamt. Maar toen waren we wat verhuizen betreft nog lang niet klaar. Er stond nog een bank (welke ik gratis wilde weggeven aan een of andere rotterdamse trut, maar die heeft nooit meer gereageerd) een piano en een fornuis en nog wat overige zaken (waarmee ik toch tot 2 keer toe een hele auto heb kunnen afvullen).
Die bank, een matras en vele zaken zoals ijzeren en houten rekjes wilde ik dus niet meer mee naar Almere nemen, maar gewoon als een brave burger naar het milieupark in Rotterdam brengen. Gewoon over het balkonhek op het grasveld achter smijten, staat slordig, tokkie en is niet helemaal mijn stijl. Daar aangekomen bleek dat niet zo vanzelfsprekend. Want mijn kenteken stond in Almere geregistreerd, en ik moest als inwoner van Almere mijn zooi daar maar afleveren. Op zich terecht. Ik legde mijn verhaal voor aan de dienstdoende ambtenaar, en die bleek maar een heel klein beetje te vermurwen. De bank en het matras mocht ik bij gratie van de ambtenaar dan wel in de containers mikken, maar de rest (zeg maar, mijn auto en aanhanger vol) moest maar mee naar Almere.
Ik snap de regels, maar dit is natuurlijk wel de manier om ervoor te zorgen dat de minder brave burger bij zichzelf denkt:"Stik er maar in met je regels, ik flikker die bank in het park, of langs de snelweg of ergens anders!" Niet echt goed te praten, maar ik snap het wel.
Dus toen ik die deur moest vervangen, had ik niet bepaald de wens om de oude deur mee naar Almere te nemen. Regels zijn regels, en dus heb ik hem laten staan voor de volgende inwoner van Rotterdam.

Nadat alles echt over was, was er nog maar 1 klein dingetje. Een klein futiliteitje. Een piano. Van ongeveer 3000 kilo.
Die piano is een erfstuk, dus het was ondenkbaar dat we het ding stomweg zouden vergeten. Of zo. Nee, bij de inrichting van onze nieuwe woonkamer, hadden we (lees Ilse) al rekening gehouden met die piano. De bank een kleine twee meter van de muur, zodat tussen de bank en de muur ruimte was om de piano neer te zetten.
Gelukkig wist ik een sterke vent te wonen in Krimpen, dus die heb ik gisterenmorgen opgehaald. Kilometers omrijden, zweet tussen de billen, want we zouden mogelijk te laat komen. De enige toegangsweg tot Krimpen via de snelweg, (die sowieso tijdens de spits tot wanhoop leidt, omdat er maar 1 is) was namelijk dicht. Voor onderhoud.
Maar gelukkig de mannen van de meubeltaxi waren ook wat later, en dus konden we (geheel arbo- en piano onverantwoord) dat ding de trap af smijten en vervoeren.
De piano staat op zijn plaats. Gert Jan, was een grote hulp met die piano, en niet te lullig om hier nog even wat tips te geven voor mijn aquarium. Niet alleen delen we de passie voor muziek, maar ook voor drijvende dieren.

Nu wonen we er dus echt helemaal. Zonder voorbehoud.
Wat schertst mijn verbijstering: nog geen 3 dagen nadat vodafone eindelijk eens tijd had om een nieuwe klant aan te sluiten, sturen ze een mail dat we vanwege "betere dienstverlening" een sportpakket krijgen. Nou, krijgen. Nee, dat wordt ons door de strot geramd, en daar moeten we nog 1,50 extra voor betalen ook. Onderaan die heugelijke mail stond dat als we het er niet mee eens waren, dat we dan ons contract konden opzeggen. Ik stond op het punt om het te doen. Die voorgeilende tekst over dat we nu alle wedstrijden van de ere-divisie konden kijken... Blegh, moet er niet aan denken.
Hallo!!! Stel apen, ik heb dat abonnement net, en geen zin om weer een maand te moeten wachten tot er een provider het schikt om een nieuwe klant aan te sluiten. Omdat ik dat dus geen optie vond, heb ik de klantendame maar even om de oren geslagen met wat loze kreten als: "dat is geen klantenservice". Dat is natuurlijk een loze kreet, want ik kon niet anders. En als goedmakertje heb ik dan maar genoegen genomen met een korting van 30 euro op mijn eerste factuur. Die zou volgens de dame moeten compenseren. Ik denk van niet, maar ja. Wat voor keuze heb ik...
Dit soort stunts kan ik maar zeer matig waarderen, dus de lopende periode verwacht ik van vodafone een onberispelijke staat van dienst...

En natuurlijk rest er ons nog een boel inruim werk, en ook een nieuwe vaatwasser. Want de vaatwasser is zeg maar, nog net niet dood. Hij doet het wel, maar dan moet Ilse haar magic-fingers gebruiken, en dat betekent rommelen met emmertjes, ergens frotten, wat knopjes doen, en veel geduld hebben. Nu ben ik over het algemeen niet snel van mijn stuk te krijgen, maar van apparaten vind ik dat ze het gewoon moeten doen. Geen gefrot of gefrummel in- en onder kastjes, maar gewoon op de knop en klaar. Dus als er iemand is die een goed bod wil doen op ons super de luxe fornuis (en niet van die halve gare onzin biedinkjes van 100 euro) dan kan ik meteen naar de media markt om een werkende vaatwasser te kopen.



dinsdag 19 juli 2016

Update. Eindelijk.

Een hele tijd geen blog van mijn hand verschenen. De mensen die mijn schrijfsels al kakkend op het toilet lazen, zullen nu onderhand een slordige 8 kilo zijn aangekomen.
Inmiddels is de verhuizing voor nagenoeg 99% afgerond.
Er is:
Geschilderd (2x)
Geschuurd (2x)
Geschilderd (2x)
Electra gerepareerd
Electra nogmaals gerepareerd (2x)
en uiteindelijk de wasmachine gerepareerd om de electra aan de praat te houden.

De verhuizing is niet zonder slag of stoot gegaan: zo kneep ik met een tang op één vinger drie bloedblaren, voor ik in de gaten had, dat wat ik wilde niet zo handig was. Mijn scheen is meerdere malen in onzachte aanvaring gekomen met de trekhaak kogel van mijn auto, die ik erop laat zitten omdat het zo handig is om een trekhaak op mijn auto te hebben, en het zo'n gedoe is om hem eraf te halen.
Bij het aanbellen, gebeurde er aanvankelijk erg weinig. Dus een briefje op de deur, dat mensen moeten kloppen, want de bel doet het niet.
Een nieuwe draadloze bel gehaald, want om elke keer met Samson en Gert geconfronteerd te worden als ik bezoek ontvang, daar pas ik voor. Uiteraard moest wel het oude drukknopje van de muur af. Terwijl ik dat deed, kwamen de draadjes van dat belletje tegen elkaar, en jawel: "ding dong". Die verrekte bel, deed het dus wel.
Maar goed, nu hebben we een bel die klinkt als een mooi trompetconcert. En toen bleek dat de panelen die tegen ons huis aanzitten, niet bepaald van hout zijn, want de houtboor, die brak spontaan af toen ik het eerste gat van ons nieuwe belletje wilden boren.
Nieuwe gemeente, nieuwe regels: dus helemaal weten wanneer welke bak (ja, alles wordt hier gescheiden, en de voortuin is dus ook niet meer dan een pad tussen de huisvuilcontainers door) aan de straat moet. Dat had als gevolg dat met name onze oudpapier container verdween onder een berg papier en karton, waar de gemiddelde oud-papier handelaar jaloers op zou zijn. Koop voor de grap maar eens een flinke 3-persoons IKEA bank met chaise longue. Dan hou je bekant meer karton over dan bank.
De vaatwasser doet het niet. Dat wil zeggen: die doet het wel, maar als je het water eruit wil halen, moet je de afvoerslang loshalen, die bijna helemaal plat leggen in een emmer en dan voor dat het water weer uit die (ook platgelegd anders is de hoek te hoog, en komt er geen water uit) emmer gooien. Kortom: meer werk dan goed voor ons is. En toen kwam mijn eega tot de ontdekking dat ik in de ruim 2 weken dat we hier nu wonen, nog niet eenmaal de afwas heb gedaan.  Ik noem dat intelligent plannen, want sinds we een logeerhond hebben, heb ik wel wat beters te doen dan afwassen. Ergo: er moet gewoon een nieuwe wasmachine komen.
De robotstofzuiger is leuk, maar met drie huisdieren en een kind, moet je vaker stofzuigen. Onze eigen stofzuiger staat nog in Rotterdam, dus op dit moment lenen we een stofzuiger van de schoonouders. Een leuk economisch ding, maar die zuigt zich continu vacuum. En als je hem dan los wil trekken, trek je meestal de zuigmond los, of de slang van de stang. Die daardoor op de grond lazert... Via. MIJN. TEEN. En dat niet éénmaal per zuigbeurt...
De kwantum levert zeer voordelig allemaal spulletjes die je als consument nodig denkt te hebben. Zo ook een tuinbank, die totaal niet comfortabel zit, maar wel erg lollig staat in de voortuin. Die werd geleverd met torxschroeven zo lang als 2 pakjes sigaretten om hem in elkaar te zetten. En zelfs had de kwantum eraan gedacht om het gereedschap er bij te voegen. Een inbussleutel... Die dus niet op die torxschroeven paste.
Zo zoetjes aan zijn we toe aan het leegmaken van de laatste dozen (en dan wil ik de komende 365 jaar geen verhuisdoos meer zien), maar alles wat we tegenkomen: niet de sleutels van de fietsen. Er staat namelijk nog wat in Rotterdam, en dus ook nog onze twee fietsen. Veilig verankerd aan een beugel. Op slot. En ik heb ergens ons hele sleutelrekje in een doos geflikkerd. Maar tot nu toe, en we hebben álle dozen gehad, zijn we die verrekte sleutels niet tegen gekomen. Gezien mijn laatste aanvaringen met parkeerbeheer in Rotterdam, ben ik bang dat ik straks met de slijptol aan de slag moet, en dan gedonder krijg met die ezels.
Het electrisch koken is even wennen. Voor je het weet, ga je te ver, en ben je te traag met het afkoelen van de kookplaat, waardoor je tegen een geblakerd stuk vlees of vegablerf zit aan te staren.

Het verkopen van mijn geliefde bosch-fornuis gaat minder voorspoedig dan ik wil. Mijn vraagprijs is fors, en de bijbehorende tekst is vrij helder. En dan krijg je toch van die halve gare lui die gaan zeuren.

Bieder:"Voor 150 uiro, morgen haal ik op, deze mashine".
Ik:"Voor 150 euro, mag u morgen lekker thuisblijven".

Bieder 2: "150 euro, kom ik hem vanavond nog ophalen".
Ik:"Voor 150 euro mag u vanavond een maaltijd komen eten, die ik erop zal bereiden, maar dat ding blijft dan mooi staan".

Bieder 3: "Gezien het feit dat er een beschadiging op zit, vind ik 250 euro een mooi bod"
Ik:"Plaats maar een bod, dan".
Bieder:"Maar ik kan geen bod plaatsen van 250 euro, want u heeft een vanafprijs van 350 ingesteld".
Ik:"Dus u heeft de tekst gelezen, u heeft gezien dat er niet onder de 350 geboden kan worden, en dan besluit u me maar lastig te vallen met een absurd laag bod, terwijl er in de tekst al staat dat ik daar niet op inga?"
Bieder:"Ja".
Ik:"Ik heb een voorstel".
Bieder:"Laat maar horen"...
Ik:"U komt morgen naar me toe, met die 250 euro. Die overhandigt u me, en dan mag u in onze woonkamer plaats nemen. Ik zet mijn beste zetel voor u klaar, en dan mag u toekijken hoe ik dat apparaat helemaal aan gort trap".
Bieder:"Wat een raar antwoord".
En dat klopt dan ook wel weer.

Gelukkig is me de ellende van in het slecht Engels opgestelde mails over "items" en "agents" die "items" ophalen, tot nu toe bespaard gebleven. Maar heel vlot verkopen doet het niet, zo'n mooi fornuis. Gelukkig, we hebben hier wel wat ruimte over, dus als ik hem niet meteen verkoop, dan verplaats ik hem naar Almere, en dan later een keer. Maar sukkels die ondanks mijn tekst en ondanks de beperkte biedings-mogelijkheden toch zo stom zijn om me lastig te vallen met allemaal beledigende biedingen, daar heb ik wat tabak van. 

 Er zijn inmiddels wat tegels uit de tuin gehaald, omdat ik dolgraag fruit in de tuin wil. Niet dat ik met het kopen van een huis een klap van de molen heb gehad en inmiddels een grote fruitliefhebber ben geworden, nee, ik wil graag fruit omdat Jente het zo lekker vind om bij opa en oma vers fruit uit de tuin te plukken. Okee, ik geef toe: vers fruit uit eigen tuin, dat lust ik ook wel.
Er staat een heuse zwevende parasol in onze tuin, waaronder het in de zon (dus eigenlijk uit de zon) heerlijk toeven is. En een mooi schelpenbadje voor Jente. En tuinmeubels.
De vissen in mijn nanobakje hebben het allemaal wel overleefd, met uitzondering van 1 die op een gegeven moment ondersteboven ging zwemmen. Nu staat mijn bak op een beschutte plek, met 3 nieuwe planten erin, 3 nieuwe grondwroeters. En hij staat te shinen als nooit te voren. Algen lijken een probleem uit Rotterdam en niet meer voor nu. Ik ben er bijzonder mee in mijn nopjes.
De vuurkorf heeft inmiddels zijn vuurdoop gehad. En wat is dat leuk. Genieten van de eerste warme zomeravonden in mijn eigen tuin, met eigen parasol, met eigen... Naja...
En ik kan nu buiten roken, zonder dat ik me op anderhalve vierkante meter hoef te verplaatsen.
Dus ondanks dat het Almere is, denk ik hier best wel eens gelukkig te kunnen worden.








Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...