zaterdag 28 december 2019

Het kerst-ontbijt.

Mijn gezin bestaat uit één kleuter, twee volwassenen en twee katten (die elkaar de tent uit vechten).
Maar om de een of andere reden hebben al die entiteiten nog geen reden gehad of gezien om de kerstboom aan te vallen.
Al jaren gaat dat goed.
Toen Colette (ons rode, onschuldige doch vreselijk lompe poesje) voor het eerst een kerstboom zag, wilde ze er wel even wat aandacht aan geven, maar veel meer dan dat, was het niet.
Ook Jente hebben we van meet af aan geleerd: Ja, het glimt, het is mooi, het is gezellig, maar je blijft met je tengels van, en met je lijfje uit die boom.
Toch vind ik het telkens weer spannend, want brekende kerstboomversiering heeft in mijn ervaring de onhebbelijke nijging om overal verspreid te raken.
Om toch elk jaar wat nieuws in die boom te kunnen hangen, proberen we elk jaar wat nieuws te kopen. (Wisten jullie al).
En dit jaar hadden we onder andere een prachtig gestyleerde locomotief gevonden. Dat wil zeggen: ik vond hem prachtig. Ilse wat minder. Veel minder. Eigenlijk gewoon niet. Maar omdat ik zo enthousiast was, kochten we hem toch.
En een 3 tal glazen vogeltjes, die we beiden prachtig vonden, waarmee het totaal op 5 vogels komt, en dat kwam met name dit jaar mooi uit, omdat ons boompje precies onder de piek een soort van kroontje heeft van, je raadt het al: 5 takjes.
Goed, dus die boom staat al ruim 2 weken dik te pronken in onze woonkamer. Gaat ook prima. Soms moet ik Jente er streng aan herinneren dat ze geen reden heeft om aan of in die boom te zitten, maar dat accepteert ze best goed. Zeker sinds ik haar een keer woedend naar haar kamer heb gestuurd omdat ze in zo'n fase zit waarin het opzoeken van de grenzen blijkbaar iets van levensbelang is.
De poezen talen er niet naar. Dus in alle vreedzaamheid en rust mogen wij toezien hoe de takjes van onze boom slapper worden, zonder hun naalden te verliezen, en hoe het toch allemaal bijzonder sfeerverhogend werkt. 
Hoe dan ook: zo'n boom staat toch altijd een beetje in de weg. Maar gelukkig heb ik ooit een klein bijzettafeltje op wielen gemaakt, en dan kan die boom (binnen de lengte van het lichtjessnoer) een beetje heen en weer gerold worden.
Geen overbodige luxe, want Jente blijft dan over het algemeen wel uit die boom, haar speelgoed heeft de onhebbelijkheid dat het altijd dáár heenrolt, waar je het het moeilijkst bij kan. Onder de piano, onder de kast, of jawel: onder de kerstboom.
Maar niet onoverkomelijk: papa of mama to the rescue.
Ilse zou dat wel even opknappen. En jawel: een doffige "pats" weerklonk. En jawel: mijn zo zeer begeerde locomotiefje, overleefde die actie dus niet.
Om mijn lieve huishouden ter wille te zijn, maar ook om het locomotiefje te beschermen tegen wat al te woest langslopende gezinsleden, had ik het al achterin de boom gehangen, in de hoop dat het dan weliswaar minder zichtbaar zou zijn, maar dan in elk geval dit jaar gewoon zou overleven. Helaas, het mocht niet zo zijn, en dan heb ik er nog niet eens voor de volle 100% van kunnen genieten.
Ik kan nu wel zeggen dat ik vermoed dat er toch een heel klein beetje boosaardige opzet in dit spel was, maar dat doe ik niet, om te voorkomen dat Ilse dit jaar nog wil gaan scheiden (nu die regels nog gunstig zijn).

Ik heb geloof ik wel eens gezegd dat ik het geluk heb dat ik grofweg 80% van mijn collega's echt wel te pruimen vind. En dit geldt dan voor beide werkplekken.
Een van deze dames vroeg mij bij het kerstconcert of ik was afgevallen.
Omdat ik niet heel erg scherp was (ten slotte had ik er al een rit van ongeveer 2 uur opzitten), reageerde ik nogal schutterig en niet geheel conform de waarheid.
Maakte er maar een flauw grapje omheen, omdat ik vermoedde dat het om een grapje ging.
Maar ze bleek gewoon nogal direct te zijn. En de waarheid is ook wel dat ik een kleine hoeveelheid Marnix ben verloren in de afgelopen maanden.
Dat heeft meerdere oorzaken (nee, niet het verlies van dat locomotiefje).
Ik eet minder, want het smaakt me gewoon niet zo. Dat kan te maken hebben met mijn huidige mentale conditie (of gebrek daaraan). Zet me iets lekkers voor, en ik denk er blij van te worden, maar dan valt het, rollende over mijn smaakpapillen toch tegen. Dus ik eet, maar vooral omdat het moet.
Wat ik de afgelopen maanden wél ben gaan doen: ontbijten.
Als je me een jaar geleden had gezegd dat ik zou gaan ontbijten, had ik je vierkant uitgelachen. Bulderend hard.
Ik, die voor 11:00 uur in de ochtend, geen hap door mijn strot gedrukt kreeg, zou ineens gaan ontbijten? Dank je de koekoek. Zelfs een hap vla bracht mijn maag al in opperste staat van Frans of boeren protest. Hoezo ontbijten? Gewoon een dikke, volumineuze lunch erin.
Maar omdat ik hoofdzakelijk dagdiensten doe op Schiphol, en daartoe toch wel erg vroeg mijn nest uit moet, begon mijn lijf omstreeks 0800 uur toch wel heel erg duidelijk te maken dat er brandstof in moest.
Dus met de grootste tegenzin, en de meest lange tanden die je je maar kan voorstellen, ben ik een paar maanden geleden begonnen met ontbijten.
Mezelf vermanend toespreken. Mijn maag vooral ook vermanend toespreken. "Nee, lief buikje, ik weet het, het is veel te vroeg om al iets meer dan alleen maar koffie te verwerken, maar je mag niet kokhalzen, je mag niet overgeven, je moet die troep die ik erin douw, gewoon binnenhouden. Succes!".
En dan begon ik, met een droge waffel, te kauwen op een (naar mijn smaak voor het tijdstip) veel te droge boterham. Die ik dan weg trachtte te spoelen met water of koffie.
Tot ik me bedacht dat een frisse, verse appel niet alleen lekker is, maar ook nog eens heel gezond.
Ik paste mijn ontbijt aan: twee frisse, verse, zure en sappige groene appels. En twee boterhammen.
Mijn maag vindt me op die momenten nog steeds een gore klootzak. Een verrader.
Maar de rest van mijn lijf, lijkt er wel blij van te worden. Ik ben dus met wat minder. En ik moet zeggen (eerst even mijn knokkels blauw meppen van het afkloppen op de massief houten tafel) dat ik nog niet verkouden of grieperig ben geworden.
En het duidelijkste en genantste bewijs van mijn afvallerij: mijn broekriem houdt mijn broek niet meer netjes omhoog. En dat is een probleem omdat ik mijn priem niet kan vinden om wat meer gaatjes te prikken.

Of ik nog goede voornemens heb voor 2020? Nee. Ja. Beter worden. Maar vooral mezelf nergens meer druk om maken.
Ik wil alle mensen die ook dit jaar weer met me meeleefden bedanken. Bedanken voor het feit dat ze de tijd namen om mijn schrijfsels te lezen. Bedanken voor de vele lieve woorden. De steun. Of gewoon omdat ze in mijn leven zijn.
Voor iedereen wens ik dat 2020 een jaar wordt dat een beter jaar is dan 2019.
Voor iedereen een mooie en gezellige en veilige jaarwisseling.

Tot volgend jaar.







zaterdag 21 december 2019

Jankblog of puur chagerijn.

Mijn eerste verjaardag, met Ilse aan mijn zijde, werd ik getrakteerd op een nespresso apparaat.
Dit omdat wij beiden vinden dat koffie de belangrijkste maaltijd van de dag is, en omdat vooral ik, toch best wel op zoek was naar een upgrade van de senseo machine die zijn beste tijd echt wel gehad had.
Dus er kwam een Nespresso apparaat met een bon erbij voor koffies ter waarde van heeeeeeeel veeeeeel cupjes.
En dat was een schot in de roos. Een heel erg kostbaar schot in de roos, want met een gemiddelde prijs van 30 cent per kopje, is onze liefhebberij (het slempen van vele koppen koffie per dag) niet goedkoop te noemen.
Maar vergeleken met de senseo is het spul letterlijk engelenpis die over je tong rolt. En zelfs de goedkopere cupjes van bijvoorbeeld mijnheer Douwe Egberts, zijn bijzonder goed weg te werken.
Na een jaar of drie, begon dit apparaat echter mankementen te vertonen. Welke dat precies waren, weet ik niet meer, maar het apparaat deed niet helemaal meer dat wat wij ervan wilden: onbekommerd koffie tappen.
We werden er via diverse kanalen op gewezen dat de imitatiecupjes van plastic de boosdoener waren, en dat we alleen maar aluminium cups mochten gebruiken. Dat maakte voor het apparaat weinig uit, dat was dood en bleef dood.
Omdat wij beiden vinden dat we niet zonder koffie kunnen, werd er met grote haast een nieuw apparaat gekocht. Met name uw nederige ondergetekende is ernstig onmenselijk zonder dat eerste kopje koffie.
Dat betreffende apparaat staat nu in de keuken. En op sterven na, is het eigenlijk dood. Uiteraard drie jaar later, uiteraard na de garantietermijn.
Het apparaat heeft besloten om zijn water niet louter door het koffiecupje te persen, maar ook via andere, zelf verzonnen openingen komt het water uit het apparaat zetten.
In eerste instantie eindigt dat water in het lekbakje. Maar als we niet opletten, dan eindigt dat water over de magnetron, op het aanrecht en op de grond.
Dit ontdekten we uiteraard toen we tijdens het tappen van een kopje koffie een enorme (en hete!!!) kliederbende ontdekten naast het apparaat. En ín het kopje zat de helft van wat we normaal krijgen van het apparaat.
Bij nadere inspectie zagen we dus wat er aan de hand was: het apparaat gooit het (hete) water eruit voordat het door het cupje geperst wordt.
En dat proces versnelde zich, want telkens raakte dat lekbakje voller dan de gewenste kop koffie.
Gelukkig kunnen we met de instellingen nog wel wat spelen, maar dat leidde er dan wel toe dat we voor één kopje koffie, ongeveer 0,6 liter water nodig hebben.
Lekker zo, voor de kerst. 
Dat werd me wat te gortig, dus ik toog naar het centrum van Almere Buiten om een nieuw apparaat te scoren. Jente heeft vakantie en is dus veel thuis en wij moeten dus ook vroeg op en menselijk zijn, dus die koffie is meer dan brood nodig.
Overigens: mijn onvolprezen betere helft heeft serieus geprobeerd om dat apparaat te repareren, maar die dingen zijn dus zó in elkaar gezet, dat dat dus niet kan. Je komt nergens bij. Nergens zijn schroeven geplaatst, dus als je hem al open krijgt, is dat niet zonder schade, of het risico dat je hem niet meer in elkaar krijgt. Totaal zwakzinnige constructie.
Maar goed. 
In Almere Buiten zit een Blokker, en die adverteren zich als de huishoudelijke zaak bij uitstek. Daar zou ik wel even een nieuwe nespresso kopen.
Dacht ik.
Maar mijn hoop werd grondig de grond in geboord, want de winkelbediende (waarschijnlijk overwerkt) snauwde me toe dat ze dat niet hadden.
Geen wonder dat de Blokker in zwaar weer zit. Dan maar op Cool Blue bestellen, die leveren blijkbaar zelfs op zondag af, dus vanaf vanmiddag zit ik met een mooi, lief, fijn en nieuw en goed functionerend nespresso apparaat.
Een witte.

Het auto-leed is ook nog niet geleden.
ASR (de verzekeraar) vindt het doodnormaal dat hun klanten zonder enige vorm van communicatie maar moeten spartelen. En dan durven ze te stellen dat ze er zijn, als er wat aan de hand is.
Ja, ze zijn er. Vooral om de premie te innen. Maar voor de rest kan je barsten.
De oude auto is nog niet opgehaald. Het geld is nog niet overgemaakt. En ondertussen moet ik wel ervoor betalen.
Jaja.
Nu, goed, daar valt mee te leven. (Ten slotte is een overstap naar een andere verzekeraar zo gedaan).
Wat jammerder is: mijn volgende auto staat klaar om (met een fonkelnieuwe APK) aan mij afgeleverd te worden. Eigenlijk al afgelopen donderdag.
Maar om die fonkelnieuwe APK te krijgen, moest er een klein onderdeel, dat iets op zijn plek houdt, vervangen worden.
En dat onderdeel werd nét op tijd geleverd. Maar wél kapot. Dus nutteloos. Dat is jammer. De hoop dat ik voor de kerst nog in mijn eigenste auto zou kunnen rijden, is daarmee vervlogen. Maar je weet maar nooit. Aan vriendje Ken zal het niet liggen, die heeft zijn best gedaan.

Nog meer leed, ik moet en zal het jaar jammerend en jankend afsluiten.
Ik heb oprecht bewondering voor de inflexibele tot op het bot ambtelijke gebrek aan inzicht en denken bij de gemeente Almere.
Het is namelijk zo dat wij als brave inwoners 3 containers hebben. 1 gft/rest afval. 1 plastic en 1 papier.
Dat word 2 wekelijks geleegd. De ene week komen ze voor de duo-bak, en de week erop komen ze maandag voor plastic en woensdag voor papier.
Op papier is dat prachtig.
Ware het niet dat de woensdag aankomende week een tweede kerstdag is, en ook de (door mij zeer gewaardeerde) vuilnismannen gewoon vrij zijn.
Oke, niet erg.
Niet erg, ware het niet dat de gemeente dan niet een andere dag kiest voor het ophalen van het papier. Nee, we moeten dan maar zien dat we een maand lang alle oude papier maar ergens stallen. Juist in die maand waarin je als simpele consument die wat geschenken geeft en krijgt en dus al opgezadelt bent met een hoeveelheid karton en papier waar je een heel daklozendorp mee zou kunnen bouwen. 
Ik vind daar wat van, en dat wat ik daarvan vind, is niet bijster positief.

Goed. Dus.
Een hele zeikblog vol jankverhalen, komt dat nu door mijn depressie?
Nee, dat denk ik niet. Zoals Jurgen zou zeggen: Marnix, wat ben je toch een lekker stuk chagerijn.
Mijn depressie kabbelt aardig voort, en zorgt er volgens mij niet voor dat ik humeuriger ben, dan ik al was. Of misschien ook wel, maar dan valt het mij niet meer op.
Wel heeft die therapie tot (positief) gevolg dat ik weer iets makkelijker kan doen alsof het goed gaat. En als je dat maar vaak genoeg herhaalt....
Nee, dat doet het dus niet. Ik kan misschien wat makkelijker toneel spelen, zonder dat het me meer energie kost. En dat was broodnodig. Ik ben nu nog steeds continu moe, maar niet meer zo ongelooflijk afgemat en uitgeput. Wel is mijn geheugen echt een zeef. Ik onthou helemaal niks, dit tot grote ergernis van Ilse, die zelf al geen best geheugen heeft.
Volgend jaar, zo heb ik met mijn peute besproken, gaan we niet alleen in op verlichting van de depressie, maar ook in op de oorzaken ervan. In op het verleden.
En ik moet zeggen: ik heb er een vergiet vol met zin in. Dat is wel iets waar ik ongelooflijk tegenop zie, eigenlijk. Maar goed, die kist moet open, en liefst leeg. Zodat ik verder kan.

Maar ik heb ook leuke dingen te melden.
Het afgelopen kerstconcert met het orkest van de KMar was eigenlijk best wel leuk. Er werd lekker ongedwongen muziek gemaakt, we kregen lekker te eten en het publiek (dat ons gemakshalve buiten opsloot omdat het met 28 graden in de zaal toch wel erg koud werd, toen we buiten gingen roken) was enthousiast.
Gelukkig was dit concert in de enorme hallen van de muziekfirma Adams. Want de demperkist was voor het gemak maar uit de vrachtwagen gesprongen, dus konden we gebruik maken van de winkelinventaris.
Jammer alleen dat de kwaliteit van de geleende dempers varieerde van erg matig tot onbeholpen slecht.
Hebben we ons niet door laten weerhouden. Gewoon lekker hompen op dat podium.
En mijn tweede kerstconcert is met een gezellig koperkwartet in het immer pittoreske Voorschoten. Of Voorburg. Ik moet nog even uitzoeken waar precies.
Ik kwam er gisteravond dat dat helemaal geen concert is, die we 24 december spelen, maar dat we in de nachtmis spelen. Om 2230 uur.
Dat was even een aparte ontdekking. Ik was er grif van uit gegaan dat ik op christelijke tijden zou spelen. Blijk ik dat dus ook echt te doen...  De laatste keer dat ik daadwerkelijk in de nacht op kerstavond speelde, was toen ik 17 jaar was. Dus 22 jaar geleden. Eens kijken of ik dat nog kan.

Goed, dit alles maar weer geschreven te hebben, wens ik iedereen een goed weekend.
Maar vooral ook fijne feestdagen en zo.




zaterdag 14 december 2019

HP, Kerst en keuzestress.

Omdat ik afgelopen jaar weer een brave onderofficier ben geweest, kreeg ik van de grote baas wederom een "kerstpakket".  In de vorm van een kadobon. Van het bedrijf met de wat smeuïge naam "Tintelingen".
Tintelingen is ontstaan in de tijd dat de metroman helemaal hip en hot was, en is genadeloos meegegroeid naar een bedrijf waar hipster mannen met dito baarden en knotjes zich ongelooflijk thuis voelen. Ten minste, de producten waar je uit kan kiezen, doen mij dit vermoeden.
Ik dus wat minder want tussen al die metro/hipster-verantwoorde meuk, zit werkelijk niks dat ik ook maar enigszins vrolijk in huis zou halen. Wat ze dan wel weer goed doen: de mogelijkheid om het om te zetten in een bon voor Bol.com. (Of voor de meer altruistische medemens: je zou het om kunnen zetten in een schenking aan een goed doel. Dat ik mijn eigen huishouding en gezin een goed doel op zich vind, moge duidelijk zijn). En omdat je een gegeven hipster niet in de baard mag kijken, vervang ik mijn tinteling voor een bolletje, en ben ik alsnog zielsgelukkig.

Maar ja, dan heb je een bol.com bon, en dan begint de keuze stress pas echt. Want in tegenstelling tot voorgenoemd bedrijf, kun je bij Bol dus kiezen tussen alle soorten producten waar je met wat pech nog jaren in de digitale winkel verdwaalt, puur omdat je dus geen keuze kan maken. Elk nadeel en zo...
Koop ik iets voor mezelf (ten slotte ben ik -zij het met moeite- toch een heel jaar weer braaf geweest).
Koop ik iets leuks voor dat kleine Jente-draakje van me? Ja, ho ff. Dat kind is de schok van alle verwennerijen van Sinterklaas nog nauwelijks te boven. Nu weer een kadootje is vragen om pure bedorvenheid, als je het mij vraagt.
Koop ik iets voor mijn dierbare echtgenote? Dat heeft ze na 5 jaar huwelijk toch wel verdiend...
Of, en die optie werd het pas toen ik het al gekocht had, koop ik iets voor ons 3'en.

Ik koos voor iets waar in elk geval Ilse en ik plezier aan zouden beleven. Namelijk een lego bouwdoos van Harry Potter. Want beiden vinden wij Harry Potter leuk, en tijdens onze vakantie afgelopen zomer ontdekten wij, na het kopen van een lego-pakketje voor Jente, hoe leuk wij het eigenlijk ook nog steeds vonden.
Dus voor het budget de meest uitgebreide bouwdoos besteld, en in mijn eentje, en later met ons drietjes toch wel genoeglijk zitten bouwen. Hoewel de deelname van Jente niet echt gewenst was, althans door mij, want ik vind dat zij haar eigen lego heeft. Laat ook iets voor ons. Dat idee. Maar soit.
Wat me enorm opvalt: met haar nog net geen 5 jaren, heeft dat kind er wel echt kaas van gegeten. Ze kijkt naar de tekening, en eigenlijk zonder verder veel aanwijzingen, kan ze die instructie gewoon uitvoeren. Lijkt me best knap, voor zo'n turfje hoog.
Wat me ook enorm opvalt: ze heeft weinig behoefte aan of uberhaupt weinig creativiteit. En dat heeft ze van mij.
Want Ilse kwam vandaag thuis met een doos lego van marktplaats, en dat was beslist geen bouwpakket. Naar mijn mening heeft ze haar geld weggeflikkerd aan een bak ellende waarin niks zat dat bij elkaar past. Maar het is wel 5 kilo lego. Dat dan wel.
Maar zowel Jente als ik hebben totaal geen kaas gegeten van het fantaserend bouwen. In elk geval ik, ben niet in staat om lol te halen uit het "from scratch" opbouwen van een auto. Alleen al omdat ik me misschien wat geïntimideerd voel door de hoeveelheid zooi die je dan uit moet zoeken. En omdat er geen bouwinstructies bij zitten. En als je dan uit die bak de stukken hebt gezocht die met veel geluk een auto zouden kunnen worden, lijkt het nergens naar. In elk geval niet in mijn ogen.
Ik heb het geprobeerd hoor. Een treinwagon te maken. Het werd uiteindelijk iets dat met heeeeeeeel veel fantasie voor een locomotief kan doorgaan. Ik ben dus boven mezelf uitgestegen. Ilse helemaal blij dat ik het geprobeerd heb, terwijl ik alleen maar kan denken aan de totale lelijkheid, de niet-kloppend-heid ervan.
Dat moet voor Ilse dus echt lastig zijn.

Ik heb dit jaar mijn (onze) 7e kerstboom gekocht. We zouden ervoor naar die Zweedse boevenbende gaan, maar dat hebben we niet gehaald. We vonden het tuincentrum in Almere-buiten toch ff makkelijker. Bijna nog ruzie gekregen omdat ik een lelijke boom wilde, met niet één, niet 2, maar wel drie pieken. En ook nog bijna onenigheid over wel of geen kluit. Ik vind mét kluit leuker, want mét kluit kun je dan in de tuin plaatsen.
Zo staat de eerste boom die wij in Almere kochten nog steeds, springlevend in de voortuin. En een tweede ernaast, als vriendje, leek me kostelijk. Vraag me niet waarom.
Maar Ilse wees er fijntjes op dat de vorige boom met kluit inmiddels lang en breed dood in zijn pot nog steeds in de tuin staat te staan. Dus van dat planten is weinig terecht gekomen. Daarbij, zo sprak ze me steeds strenger toe, wilde ze geen naaldbomenbos in onze tuin. En dat vond ik dan wel een argument dat hout snijdt. ;)
Deze boom is de tweede waarbij Jente zich (te) actief bemoeide met het versieren van het ding.
Dat leverde tot onze vreugde maar één gesneuvelde bal op. Maar hoe trots was ze toen we samen die boom klaar kregen. Hoe trots was ze dat ze de versierselen mooi en goed in de boom geplaatst kreeg, al dan niet met mijn hulp in verband met haar tekort schietende lengte.
Wij vinden het leuk om elk jaar gezamenlijk één bal te kopen. Gewoon als romantisch idee.
Vandaar ook dat dat niet alle jaren lukt, vandaar ook dat we dit jaar met een locomotief van glas, drie vogels, een slinger en een werkelijk wanstaltig lelijke, lichtgevende sneeuwpop voor in het raam terugkwamen. Want we wilden ook iets van sfeer aan de buitenkant van het huis.

Dus alles bij elkaar voldoe ik volgens mij best wel aan de opdracht die ik van mevrouw de zielenknijpster heb meegekregen: ga leuke dingen doen.
Ik doe zoveel leuke dingen, dat de beerput volgens mij alleen maar meer dichtgetimmerd wordt, en dat als die open gaat, ik weer in een diep gat stort. Toch maar eens over praten, want open moet die toch, en ik hoop niet dat ik dan in een spiegel ga kijken, die ik liever zou overslaan. Of zo.
Dus de depressie is een alom aanwezig zijnd ding. Ik moet wel zeggen, en ik weet helemaal niet of dat positief of negatief is, ik kan weer wat makkelijker zeggen dat het wel gaat. Als het eigenlijk helemaal niet zo goed gaat. Blijkbaar toch ergens de energie gekregen om veel zaken onverschillig af te handelen.
Maaaaar zoals de Zeeuwen al tegen de koningin van Engeland zeiden:"Ik worstel en kom boven".

Dit geschreven hebbende, maak ik mij gedurende het komende weekend op voor een drukke week, die me van Utrecht, naar Schiphol, via de Klomp, Apeldoorn en Ittervoort zal voeren. Want ondanks dat ik nauwelijks nog snabbeltjes doe, heb ik toch nog 2 kerstconcertjes weten te bemachtigen.

Ik wens u allen een heel prettig weekend. 

zaterdag 7 december 2019

Mijmeringen.

Ik had vandaag weer een korte dienst op Schiphol.
Het wordt weer winter, en dus wordt het rustiger, er zijn minder ritten, de diensten worden korter, en dus is er meer tijd om te denken.

En dat denken ging eigenlijk alle kanten op.
Vooral terug proberen te denken aan de leuke dingen. Zoals Sinterklaas. Wat was het hartverwarmend fijn om Sinterklaas te mogen vieren met mijn schoonfamilie. En me dan vooral focussen op het toetje van Jente die overduidelijk in spanning zat op wat komen ging.
Was ze wel lief genoeg? Zou Sinterklaas wel komen? Ja, op school. Maar was ze braaf genoeg voor ook nog een tweede bezoekje in de avond?
En ze werd gruwelijk verwend. Haar snoetje gaf op het laatst gewoon licht van blijdschap over alle gekregen spelletjes, speeltjes, boekjes en lekkers.
Op het laatst werd het zelfs bijna genant hoe erg ze verwend werd. En het oplichtende snoetje kreeg zowaar rode koontjes van vermoeidheid.
Prachtig was dat.
Minder charmant was dat madammeke besloten had om bij thuiskomst (ver, heeeeeeeeel ver na bedtijd) met al haar nieuwe speeltjes te gaan spelen. En dat zo zeer in haar koppie had vastgezet dat er ook geen redelijkheid meer aan te pas kwam. Gelukkig was ze zo moe dat ze met enige aandrang toch maar gewoon lekker is gaan slapen.
Mijn schoonvader is een keukenprins die zelf de gevulde speculaas maakte en andere lekkernijen. Dus de innerlijke mens kwam ook niks tekort.

En omdat ik tussen halen en brengen van de passagiers toch best wat tijd overhad, gingen mijn gedachten naar een andere vader. Een vader van een inmiddels 16-jarige dochter. Die man is dus wat verder als ik.
Hoe moet het voor een vader zijn als zijn 16-jarige dochter ongewild in de belangstelling staat? Alleen omdat hij nu eenmaal koning van zijn land is.
Het lijkt me hemeltergend moeilijk om te zien (zou hij het zien) dat zijn dochter door dat volk waar hij koning van is, continu beschimpt wordt. Dat er allemaal mensen zitten te zaniken over wat die dochter wel niet kost. En dan nog maar eens wat beledigingen erachteraan.
Het lijkt me drie keer niks. Zo'n baantje. Hoeveel het ook betaalt, ik ben blij dat mijn dochter niet op die manier in de belangstelling staat van dat soort figuren.
Want uiteraard moet er weer gejankt worden over de toelage die Amalia (pardon: prinses Amalia) krijgt.
Ruwweg kun je de Nederlandse bevolking wat dit betreft in 2 groepen opdelen.
1) De groep die een welhaast walgelijke devotie aan de dag legt op alles wat Koningshuis is. Het volk dat de leden van het koningshuis praktisch dwingt om in droevige steden te gaan klootschieten of koekhappen of zich over te geven aan andere plaatselijke folklore. Van die mensen die om 3 uur in de nacht al langs de route van de gouden koets te gaan zitten, om maar een mooi plekje te hebben bij prinsjesdag.
2) De groep die zo mogelijk nog walgelijker is, en die alles wat het koningshuis betreft compleet affakkelt. Weten bijzonder goed dat die mensen zich nauwelijks tot niet kunnen verdedigen, vinden het nodig om zo'n meisje dus uit te maken voor alles dat lelijk is. Let wel: we hebben het met 16 jaar dus nog steeds over een kind, die uberhaupt nog geen keuzevrijheid heeft gehad, en dat door de plek van haar wieg ook maar zeer beperkt heeft.
Maar toch vinden dat soort zure pruimen het nodig om zo'n kind te beledigen. Te kwetsen. Is waarschijnlijk de enige mogelijkheid voor dit soort minne toetsenbord ridders om nog eens klaar te komen. Op hun eigen spitsvondige, stoere beledigingen.

Ik heb erg weinig met het koningshuis. Maar Nederland is nu eenmaal een monarchie, en mensen die beweren dat een republiek goedkoper is, zijn nauwelijks goed snik. Kijk maar even naar Amerika. Ik geloof niet dat dat land er financieel nu echt denderend goed voor staat. En dat kun je voor een deel wijten aan mijnheer Trump en zijn voorgangers.
Of een Frankrijk. Waar mijnheer Macron niet echt bijster populair is. Worden we ook niet vrolijk van. Continu die protesterende mensen.
Maar goed, we zijn nu eenmaal een monarchie, en met beide groepen die ik net uiteenzette in mijn achterhoofd: die Amalia wordt dus straks koningin van dit volk, en alleen al daarom vind ik dat haar toelage maar verdubbeld zou moeten worden. Gewoon omdat het kut is om van dit volk, dat van zeiken zijn levensmotto heeft gemaakt, koningin te moeten zijn.

Maar dit is geheel mijn mening.

Ik mijmer verder. De verzekering was en is bijzonder traag met het afhandelen van de schade. Dus nu betaal ik voor een auto die ik niet kan rijden omdat de schade-expert nog niet geweest is. Maar ik kan hem nog niet van mijn naam halen, omdat.... Jawel.... De schade expert nog niet is geweest. En dat allemaal vanwege miscommunicatie in de afhandeling. Right...
Er gloort wel hoop: ik heb een andere auto. En dat behoeft uitleg.
Voordat de lezer van verbijstering van zijn stoel lazert: nee, het is geen Fiat Multipla. En ook is het geen frAudi of Renooit geworden. Ik blijf keurig netjes bij het door mij zo geliefde merk met de 2 chevronnetjes.
Maar geen C5 meer. Ik stap af van de veerbollen. Dat is puur een kwestie van logisch nadenken. Ten eerste hebben we zoveel ruimte simpelweg niet nodig. We vervoeren geen babywagens of buggies meer. En ja, ondanks dat ik de C5 een heel warm hart toedraag, was het op korte termijn ook lastig om een vervangende c5 te vinden binnen budget die betrouwbaar genoeg zou zijn, en aan mijn wensen zou voldoen.
Een C4 however, was wel aan te komen. En wat meer info leerde me dat een c4 in wegenbelasting voordeliger is, in verbruik voordeliger is, en dat grote reparaties ook voordeliger zijn.
Dus qua kosten ga ik erop vooruit.
De looks ervan, samen met de trekkracht van deze voiture waren voor mij een pluspunt. Tot ik dus in de auto stapte en hem even over de snelweg mocht jagen. Éen grote grijns op mijn smoel. Wat een pit, wat een rijgenot in die wagen.
Ik hoefde niet lang na te denken.
Tuurlijk: de airco is niet automatisch, maar handmatig (én werkt). En de pdc bestaat uit een massieve knop aan de bumper. Ook wel trekhaak genoemd. Regen en lichtsensoren zitten er niet op.
Maar daar staat dan wel weer tegenover dat ik weer een nieuw hobbieproject heb, waar ik nog lekker veel kan leren en ontdekken. Oh, en de stoel zat beter dan alle stoelen die ik ooit in een C5 heb gehad.

Dus wat dat betreft ben ik optimistisch.

En zo kwam ook deze werkweek weer tot een einde. Al mijmerend.



Ik ga genieten van een weekend waarin we naar de IKEA gaan om gebruik te maken van de family-pas om een kerstboom te kopen. En ook echt alleen maar een kerstboom. Niks anders dan een kerstboom. Maar ik heb vaker gemeld dat we voor slechts 1 ding naar de Ikea gaan, om dan vervolgens alsnog een aanhanger te moeten regelen voor alle andere bende die we er kochten.
Nare winkel.

Dit geschreven hebbende, wens ik u allen een prettig weekend.




Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...