vrijdag 30 november 2012

Over verhuizingen, taptoes en AIFOONS

Als je gaat samenwonen, voeg je twee bijna complete en vaak zelfs overcomplete huisraden bij elkaar. Wat een bende.
Alles wat dubbel was, staat nu ergens in een opslag in Almere. De eerste uitleg: we houden de extra wasmachine, want stel de mijne gaat kapot, dan hebben we in elk geval nog een tweede achter de hand.
Deze redenatie wordt al gelijk kapotgeschoten door het feit dat we maandelijks 69 euro betalen voor die opslag, dus al na 9 maanden zouden we een nieuwe wasmachine kunnen kopen.

Er staat uiteraard ook een piano in de opslag. Daarvoor was a) geen plaats in mijn bescheiden stulpje, en b) als er al plaats was, zou die piano zonder meer dwars door de vloer zakken.
Voor het verplaatsen van die piano hadden we twee hondjes gekocht. (In deze context is een hondje niet de gedomesticeerde neef van de wolf, maar een plank met wieltjes). Beide hondjes braken met een diepe zucht toen we de piano erop zetten. Dus dat werd toch een verhuis bedrijf inschakelen. Want je zult net zien, ga je hondje nummer drie gebruiken, breekt die doormidden juist als je op straat staat. En dat is echt geen gezicht. Een op zijn kant staande piano midden op straat in Rotterdam.

Maar goed, eind goed al goed, alle spullen zijn in Tiel belandt. Toen waren we er nog lang niet. Want al die spullen moesten een plaats krijgen. En alle honderden ingepakte dozen moesten uitgepakt worden. Halverwege dat proces moest ik eventjes tussendoor naar Birmingham. Een taptoe wandelen. Twee shows. Waarvoor we twee keer 15 uur in een bus moesten zitten. Zelf buschauffeur zijnde, maak ik er een goed gebruik van nooit met de bus te gaan, en nu weet ik weer waarom. 15 uur lang afhankelijk zijn van een ander voor je je benen kan strekken. Voor je een peuk kan roken. Dat is toch niet echt mijn ding.
Maar los van de 30 uur die we gereisd hebben, was het heel erg leuk om weer eens in het buitenland een taptoeshow weg te wandelen.
En toen uiteraard vlug weer terug, want Ilse wachtte op mij. In een huis waarin een bank op zijn kant was gezet om ruimte te creeeren voor haar spullen.

Inmiddels zijn we weer een week verder, en het huis begint langzaam, heel langzaam vorm te krijgen. En ook de typisch vrouwelijke tutsj komt er bij. Lampjes in de kast, veel kaarsjes, van die paarse bloemen op de vensterbank, die zo ruiken.

Leuk leuk allemaal. Dat samenwonen bevalt mij prima. Altijd samen eten. Samen opstaan (en slapen). De gezelligheid van een hondje die uit frustratie de boel onder kotst, poept en pist, en de prettige humeurigheid van Claus. Claus kent zijn eigen huis niet meer terug, en zal geen mogelijkheid onbenut laten om dit duidelijk te maken.
Samen dingen doen voor sinterklaas (godver, ook bijna vergeten.) Dat is mooi. Zo'n leven. En ik maar denken dat burgerlijkheid niet voor mij zou zijn...

Uiteraard was er dinsdag zo'n dag dat er in Rotterdam nog van alles moest. En ik dit ook deed. En tussendoor met een knorrige hond even over het zuidplein ging wandelen. Eindelijk mocht ik een nieuwe telefoon kopen. De eerste was kapot gevallen (zonde!) de tweede bleek een klereding te zijn, en nu heb ik dan toch een heusche AIfoon. Jaja, ook ik ontkom er niet aan. Ik kreeg dit ding gratis, nadat ik zei weg te gaan bij t mobile. Altijd prettig, om goed zaken te kunnen doen met een bedrijf.
Wat een gaaf ding. Eerst was ik altijd wat sceptisch. Je betaalt hoofdzakelijk voor de naam enzo. Maar goed. Ilse heeft zo'n ding en bij haar gaan spelletjes wel snel, en het beeld is gewoon wel echt heel erg mooi. Goed, veel geouwehoer, ik aan de AIfoon. En verrek: ik vind het toch wel stoer. Goddank voor Ilse, want die kan mijn ongeduld goed handelen. En voorkomen dat ik uit frustratie die AIfoon opvreet, als iets niet meteen helemaal gaat zoals ik het voor ogen had. Mijn ongeduld zal in onze relatie nog wel voor wat bijzondere taferelen gaan zorgen denk ik zo.

Goed, nu Ilse aan het werk is, en ik net thuis ben van een vruchtbare kerstrepetitie met het kwintet, ga ik die hond maar eens uitlaten. Want ook dat is eigenlijk best een leuke aanvulling op mijn wat warrige huishouding. (Hoewel Claus het er niet helemaal mee eens zal zijn).

dinsdag 13 november 2012

Een klaagzang over een kast.

Er moest dus nog een kast uit elkaar. En dan niet een standaard huis-tuin-en-keukenkast van de ikea, maar een zelf gemaakte, van multiplex en 1000 schroeven.
Wie nog durft te zeggen dat een ikea kast de ultieme relatie test is, lach ik vierkant uit.
Deze homemade-kast is niet zozeer een relatietest, als wel een zoek-de-schroeven-en-duik-voor-je-leven-als-je-ze-gevonden-hebt-test.
Zelden een belachelijker constructie meegemaakt als deze kast.

Even terug naar eind oktober vorig jaar. Ik was al niet al te blij met dit bewijs van menselijke inventiviteit, maar aangezien ik wat weinig kastruimte had, nam ik het onafgewerkte kreng maar even voor lief. Ruim een jaar lang heb ik met mijn luiheid kunnen leven, en heeft het ding prima dienst gedaan. Alle rommel waar ik geen idee van had waar ik het laten moest, verdween in die kast. Paste die schoonheid in de rest van mijn met veel en hard werken bij elkaar gesprokkelde interieur? Ja! En nee!
Ja, want mijn interieur bestaat uit een allegaartje. Niks past bij elkaar, en daardoor past alles bij elkaar. En omdat ik een redelijk vrijgezelle vent was, kon het mij niet zoveel schelen. Het was toch wel mijn thuis.
Nee, want zelfs naar mijn maatstaven, is deze kast een lelijke uiting van complete wansmaak. Wie zet zoiets nu in elkaar? Alle wetten van logica en natuurkunde heeft de bouwer op geniale wijze weten te omzeilen. Ook geen kunst trouwens, met een overdaad aan schroeven.
 Regelmatig werd ik door bezoekers gewezen op de afstotende lelijkheid van deze kast. Zelfs de spiegel die erin verwerkt was (waarvoor dank, want spiegels van die grootte en die kwaliteit zijn loeiduur) kon dat niet goedmaken.

FastForward: we leven anno 2012. Mijn meisje komt in Tiel wonen. En met haar, komt een groot gedeelte van de door haar met veel hard werken bij elkaar geschravelde spulletjes. En een hond, waarover later meer. Ergo nu moet ik wel afstand nemen van een kast, waar ik bij voorbaat al geen warme band mee had. Want daarvoor in de plaats komt een zelfde soort kast, maar dan van een wereldberoemd merk: Lundia. (Geen Ikea, dus). En die moet op de plaats van de oude kast.
Wat er dus eerst moest gebeuren: alle troep eruit. En tot mijn verbijstering (die kast is maar 20 centimeter diep) kwam er toch een enorme shitload aan troep uit. Mijn troep dus. Vermengd met honden en kattenvoer, medicijnen en wat administratieve ellende uit een voortijdig afgebroken leven.

Eerst die kast maar eens bekijken. Op het eerste oog veel schroeven. Platleggen was geen optie. Ten minste, niet zonder dat ik de verwarmingsbuizen en twee ramen van mijn woonkamer zou vernielen.
uiteindelijk de schroefboor ter hand genomen (ik zweer het: ik heb hem de hele nacht aan de lader gehangen met dit doel) en van boven naar beneden alle plankjes los geschroefd.
Halverwege was de accu leeg. Ik denk dat ik wel 250 schroeven heb gehad. Wel kon ik de spiegel schadevrij verwijderen. (Claus zit zich af te vragen wie die kat is, die ik in huis heb gehaald).
Maar: sommige platen zaten met 4 schroeven vast, anderen maar met 1. Waardoor ik dus op regelmatige basis een plank tegen mijn kop kreeg, of mijn hand tussen losgeraakte delen geplet werd.
Overigens: de basisconstructie valt me mee (of tegen, afhankelijk van het standpunt dat je hier inneemt) want nu ik halverwege ben, kan ik een peuk roken, koffie drinken, de accuschroef opladen, dit verhaal tikken en mijn wonden verzorgen zonder dat het ding verder met luid gekreun instort.

Even los van de lelijkheid van deze binnenkort overleden kast: ergens voelt het een beetje alsof ik voor jan joker bezig ben. Er komt namelijk een soortgelijke (maar meer meer gemak op te zetten) kast voor terug. Die is 25 centimeter diep. Heeft iets meer ruimte. Het idee erachter is hetzelfde. Alleen is deze kast dus van een merk. En wit in plaats van ongelakt.

Wat ik overhou: een enorme hoeveelheid schroeven. Een stapel hout en een grote spiegel (ik denk voor in de slaapkamer of badkamer). Met dat hout heb ik al wel zo wat plannetjes. Geen ingewikkelde kast (ik zou het niemand aan durven doen), maar wellicht wat plankruimte creeeren ergens op een plek waar dat handig zou kunnen zijn. Of gewoon in een vuurkorf. Das romantisch.

Dan nog iets over de afwerking van muren. Dames en heren: als jullie ooit veilig willen wonen, en je eventuele kinderen met zo min mogelijk schade in een huis willen laten leven, verf je muren dan niet met van die struktuurverf waar na het opdrogen allemaal van die fijne, maar loeischerpe puntjes aan zitten. Dit kostte mij vanmorgen bij het opstaan een stuk huid van mijn pink. (Oke, dit kan te maken hebben met het feit dat ik slaapdronken een vlizo trap afwilde, maar toch). Gewoon wat normale verf van de praxis doet ook wonderen, en is veilig voor vrouw en kind.





donderdag 8 november 2012

Overeenkomst tussen Luuk Koelman en Geert Wilders

Wat is de overeenkomst tussen Luuk Koelman, Geert Wilders, Mariska Orban-de Haas en Kees van der Staaij?

Ze misbruiken allemaal het recht op vrije meningsuiting en of persvrijheid.

In ons land is het een groot goed, die vrijheid van meningsuiting, en die persvrijheid. Daar is hard voor gevochten. En daar mogen we trots op zijn. En vooral: zuinig.

Om het punt dat ik wil maken een beetje te verduidelijken, ga ik even terug naar mijn jeugd. Al heel jong wist ik wat dat was, dat "vrijheid van meningsuiting". Maar om dat goed te gebruiken, dat heeft wat langer geduurd, voor ik dat doorhad.
Ik vond mijn klasgenootje Tom een sukkel. En ik vond dat ik het recht had om dat tegen hem te zeggen, want immers: vrijheid van meningsuiting. Dacht ik triomfantelijk. Tommy vond mijn mening echter niet te pruimen, was verbaal minder sterk, en gaf me een corrigerende tik op mijn kop. Gelijk had hij. Dat wil zeggen: toen ik huilend thuis kwam, vond mijn moeder dat ik a) mijn grote bek moest houden en b) dat Tom gelijk had.
Je mag iemand wel een sukkel vinden, maar het getuigt niet bepaald van goede smaak om dat zo open en bloot op tafel te knallen. Ze zei daarop iets, dat ik tot op heden toch zoveel mogelijk probeer te huldigen (gelukkig: als je dit vanaf je wolkje meeleest, mam, er is toch iets van de opvoeding blijven hangen): jouw vrijheid eindigt waar die van een ander begint.
Wees dus zuinig op die vrijheid. Want een ander heeft ook een vrijheid. En niet zozeer de vrijheid om er maar op los te meppen als een mening hem niet aan staat, maar vooral de vrijheid om gespeend te blijven van andermans "mening".

Terug naar het heden. Geert Wilders vindt dat hij met zijn grote muil alle moslims mag beledigen. Het gevolg is dat de Nederlandse maatschappij mag dokken voor zijn beveiliging. (Ik heb dan zoiets: wie zijn billen brandt, moet maar op de blaren zitten. Niet dat ik geweld goedkeur, maar je kunt nu eenmaal niet verwachten dat iedereen even goed (en grof) gebekt is als Geert Wilders. En iemand die dat niet is, kan uit wanhoop, en boosheid toch verrekt rare dingen doen). Ook de Polen werden door Geert keihard beledigd.

Toch hoor ik over de beledigingen van Geert aan het adres van moslims en polen bijzonder weinig op facebook en social media.
Blijkbaar vinden wij dat dat moet kunnen. Of normaal is.
Als Kees van der Staaij of Mariska Orban-de Haas hun muiltjes opentrekken over verkrachting, of homoseksualiteit dan zijn er een paar mensen die daar wat van vinden, maar ook hier zie ik geen hele heftige emotionele reacties. Terwijl homo's toch echt keihard worden beledigd door dat geloofsgestoorde tuig.

Terug naar Luuk Koelman: deze man stelde de religieuze waanzin van Mariska Orban-de Haas aan de kaak. Op een smakeloze manier. Dat wel. En de reacties erop zijn niet mals.
Maar waarom wel op een wat wazige columnist, en niet op politieke figuren als een Geert Wilders?

Ik vind zelf dat iemand die iets roept, of iets schrijft, is daar verantwoordelijk voor. Zelf verantwoordelijk. Ik vind het in dezen dus ook te schandalig voor woorden dat de Nederlander de beveiliging voor die hufter van een Wilders moet betalen.
Want al deze mensen hebben blijk gegeven van een totaal gebrek aan respect. Gebrek aan respect voor de nabestaanden van een depressieve jong volwassene. Gebrek aan respect voor de medemens, van wat voor kaliber dan ook. En een gebrek aan respect voor de vrijheid die we allemaal zo belangrijk vinden. De vrijheid van meningsuiting.
En dat is niet iets wat je mag misbruiken om elke scheet die dwars ligt, er maar uit te gooien. Dat mag je niet misbruiken om een geloofsgestoorde tot de orde te roepen. Dat soort vrijheden moeten met beleid worden gebruikt.

Ben ik zelf dan zo onschuldig? Nee waarschijnlijk niet. Maar ik draag zelf de consequenties. En verschuil me niet achter een door de Nederlander betaalde beveiliging, of achter een gratis dagblad. Ik ben gewoon ik. En de meesten zullen mij heus wel weten te vinden.



woensdag 7 november 2012

Droevig verhaal en een leuk verhaal

Tim Ribberink. Wat een droevig verhaal. Zijn leven bestond uit gepest worden. Zo zeer, dat hij geheel depressief zichzelf van kant maakte.
Zijn ouders wisten van niks.
Blijkbaar ontbrak het Tim aan de kracht om er overheen te stappen. Om een vuist te maken, en voor zichzelf op te komen. Blijkbaar ontbrak het hem aan kracht om zijn ouders ook maar iets te vertellen. Ik schrijf dit overigens zonder hem verder te veroordelen.

Mensen postten uitgebreid op twitter, facebook en dergelijke allemaal meldingen over pesten, en tegen pesten. En uiteraard met van die uitspraken als: "als je ook maar enig gevoel hebt, of hart hebt, dan deel je deze foto". Dan maar geen gevoel, of geen hart. Als ik iets wil delen, doe ik dat omdat ik daar zelf behoefte aan heb. En dan doe ik het omdat ik daar achter sta. En niet onder het mom van: je-bent-een-gevoelloze-hufter-als-jij-niet-hetzelfde-plaatje-deelt. (Overigens: over kanker of andere ziekten zie ik dat soort miezerige plaatjes ook wel eens voorbij komen, en ik wordt er serieus onpasselijk van, omdat ze veelal gepost worden door mensen die totaal niet weten waar ze over brabbelen).
Met als hoogtepunt (en dit hoorde ik op de radio) een presentatrice die stelde dat we een standbeeld voor de jongen moesten oprichten.
Dat mens is toch compleet van de pot gerukt.
Dat het niet leuk is om gepest te worden, kan ik over meepraten. Is niet leuk. Dat het niet leuk is om depressief te zijn, kan ik niet over meepraten, aangezien ik nooit een depressie gehad heb. Het lijkt me gruwelijk. Dat het eerste het tweede kan aanwakkeren, geloof ik meteen. Maar de lieve jongen heeft zijn probleem nooit opgelost. En eerlijk gezegd: ik vind een standbeeld voor die jongen een belediging en een klap in het gezicht van de mensen die ook gepest zijn, ook depressief waren/zijn, en wel voor zichzelf zijn opgekomen. En wel wat van hun leven gemaakt hebben.
 Want die mensen zijn er ook. En die verdienen wat mij betreft meer een standbeeld. Want zij kozen ervoor om zich te ontworstelen aan hun verleden. Om zich te ontworstelen aan alle problemen, en ze op te lossen. En verder te gaan.

Een leuk verhaal.

Deze heb ik gisteren gehoord in de kantine, is niet van mezelf, maar ik moest er smakelijk om lachen.

Ergens in een dorpje woont een gezin. Een ouder echtpaar, met een inwonende zoon van in de 20. Verstandelijk is de jongen niet veel verder gekomen dan een jaar of 9. Een doodgoeie knul, die geen vlieg kwaad doet, en bij de plaatselijke sociale werkplaats werkt. Zijn grootste hobby: de efteling. Als het zou kunnen zou die jongen elke dag wel naar de efteling willen. Hij kan genieten van de sprookjesbossen vol met laven, en natuurlijk die eeuwige python. Maar ja, niet alles kan.
Op een goeie dag was moeders even naar het dorp gefietst voor de wekelijkse inkopen. Zoonlief was thuis.
En moeders kreeg een telefoontje:"mam, je moet echt gauw naar huis komen!!!" Dit nogal geagiteerd. Op haar reactie dat het nog eventjes zou duren, werd hij nog ongeduldiger en opgewondener. Ze zei dat ze er zo aan zou komen.
Het duurde zoonlief wat lang, dus na 2 minuten belde hij weer:"mam, waar blijf je nu, ik heb een laaf gevangen!!!".
Op de achtergrond hoorde ze wat geroezemoes, dus ze besloot toch maar even wat vlotter naar huis te gaan.
Daar aangekomen, zag ze voor haar deur een oploopje, en op dat moment kwam ook de politie met blauwe lampen de hoek om.
Wat was er nu aan de hand.
Een collectant had aan de deur gebeld. En dat bleek een dwerg te zijn. De zoon had, efteling fan als hij was, meteen in de gaten dat er een laaf uit de efteling ontsnapt was, bedacht zich geen ogenblik, greep de voortvluchtige laaf bij zijn kladden en flikkerde hem zo in het toilet. Om hem later, als moeders thuis zou zijn aan de efteling terug te kunnen geven.
De dwerg, ook niet helemaal de meest slimme van dit verhaal, belde met zijn gsm de politie, maar kon geen adres geven van waar hij van zijn vrijheid beroofd was. Dus de politie is maar wat rondjes door het dorp gaan rijden om te kijken of ze iets verdachts aantroffen.

Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...