Over verhuizingen, taptoes en AIFOONS

Als je gaat samenwonen, voeg je twee bijna complete en vaak zelfs overcomplete huisraden bij elkaar. Wat een bende.
Alles wat dubbel was, staat nu ergens in een opslag in Almere. De eerste uitleg: we houden de extra wasmachine, want stel de mijne gaat kapot, dan hebben we in elk geval nog een tweede achter de hand.
Deze redenatie wordt al gelijk kapotgeschoten door het feit dat we maandelijks 69 euro betalen voor die opslag, dus al na 9 maanden zouden we een nieuwe wasmachine kunnen kopen.

Er staat uiteraard ook een piano in de opslag. Daarvoor was a) geen plaats in mijn bescheiden stulpje, en b) als er al plaats was, zou die piano zonder meer dwars door de vloer zakken.
Voor het verplaatsen van die piano hadden we twee hondjes gekocht. (In deze context is een hondje niet de gedomesticeerde neef van de wolf, maar een plank met wieltjes). Beide hondjes braken met een diepe zucht toen we de piano erop zetten. Dus dat werd toch een verhuis bedrijf inschakelen. Want je zult net zien, ga je hondje nummer drie gebruiken, breekt die doormidden juist als je op straat staat. En dat is echt geen gezicht. Een op zijn kant staande piano midden op straat in Rotterdam.

Maar goed, eind goed al goed, alle spullen zijn in Tiel belandt. Toen waren we er nog lang niet. Want al die spullen moesten een plaats krijgen. En alle honderden ingepakte dozen moesten uitgepakt worden. Halverwege dat proces moest ik eventjes tussendoor naar Birmingham. Een taptoe wandelen. Twee shows. Waarvoor we twee keer 15 uur in een bus moesten zitten. Zelf buschauffeur zijnde, maak ik er een goed gebruik van nooit met de bus te gaan, en nu weet ik weer waarom. 15 uur lang afhankelijk zijn van een ander voor je je benen kan strekken. Voor je een peuk kan roken. Dat is toch niet echt mijn ding.
Maar los van de 30 uur die we gereisd hebben, was het heel erg leuk om weer eens in het buitenland een taptoeshow weg te wandelen.
En toen uiteraard vlug weer terug, want Ilse wachtte op mij. In een huis waarin een bank op zijn kant was gezet om ruimte te creeeren voor haar spullen.

Inmiddels zijn we weer een week verder, en het huis begint langzaam, heel langzaam vorm te krijgen. En ook de typisch vrouwelijke tutsj komt er bij. Lampjes in de kast, veel kaarsjes, van die paarse bloemen op de vensterbank, die zo ruiken.

Leuk leuk allemaal. Dat samenwonen bevalt mij prima. Altijd samen eten. Samen opstaan (en slapen). De gezelligheid van een hondje die uit frustratie de boel onder kotst, poept en pist, en de prettige humeurigheid van Claus. Claus kent zijn eigen huis niet meer terug, en zal geen mogelijkheid onbenut laten om dit duidelijk te maken.
Samen dingen doen voor sinterklaas (godver, ook bijna vergeten.) Dat is mooi. Zo'n leven. En ik maar denken dat burgerlijkheid niet voor mij zou zijn...

Uiteraard was er dinsdag zo'n dag dat er in Rotterdam nog van alles moest. En ik dit ook deed. En tussendoor met een knorrige hond even over het zuidplein ging wandelen. Eindelijk mocht ik een nieuwe telefoon kopen. De eerste was kapot gevallen (zonde!) de tweede bleek een klereding te zijn, en nu heb ik dan toch een heusche AIfoon. Jaja, ook ik ontkom er niet aan. Ik kreeg dit ding gratis, nadat ik zei weg te gaan bij t mobile. Altijd prettig, om goed zaken te kunnen doen met een bedrijf.
Wat een gaaf ding. Eerst was ik altijd wat sceptisch. Je betaalt hoofdzakelijk voor de naam enzo. Maar goed. Ilse heeft zo'n ding en bij haar gaan spelletjes wel snel, en het beeld is gewoon wel echt heel erg mooi. Goed, veel geouwehoer, ik aan de AIfoon. En verrek: ik vind het toch wel stoer. Goddank voor Ilse, want die kan mijn ongeduld goed handelen. En voorkomen dat ik uit frustratie die AIfoon opvreet, als iets niet meteen helemaal gaat zoals ik het voor ogen had. Mijn ongeduld zal in onze relatie nog wel voor wat bijzondere taferelen gaan zorgen denk ik zo.

Goed, nu Ilse aan het werk is, en ik net thuis ben van een vruchtbare kerstrepetitie met het kwintet, ga ik die hond maar eens uitlaten. Want ook dat is eigenlijk best een leuke aanvulling op mijn wat warrige huishouding. (Hoewel Claus het er niet helemaal mee eens zal zijn).