zaterdag 30 november 2019

Update

R.I.P Madame Jeanette 3

Ik had een redelijk gesprek met de therapeute, en was eigenlijk vol goede moed op weg naar huis om eens lekker met Jente te gaan knuffelen en spelen. Die had namelijk een Sinterpieten-sportles gehad, dus zou vast vol goede verhalen zitten.
Bovendien was het de bedoeling dat ik de dag in majeur zou eindigen door wat leuke dingen te gaan doen.
Dat is namelijk de opzet van de therapie: leren om weer te genieten van dingen die leuk zijn, zodat de dag op zijn minst neutraal eindigt en niet somber.

Dat liep anders.

Want vlak voor ik de snelweg op wilde draaien, werd er voor me enorm hard geremd. Onverwacht. En ik moest dus ook enorm hard remmen. Als in: door de abs heen trappen, je rempedaal voelen trillen, en geen kant op kunnen omdat er overal verkeer is.
Zo hard remmen dat je al je spieren aanspant om dat rempedaal desnoods door de bodem heen te trappen, om maar tot stilstand te komen.
Zo hard remmen, dat je eigenlijk al beseft dat je kansloos bent, en dat de adrenaline spuitend je oren uit komt gieren. En inderdaad: ik haalde het nét niet. Als ik iets meer tijd en ruimte had gehad, was er niks aan de hand geweest.
Het bleek een kusje te wezen, maar voor ik uit kon stappen om dat eens te bekijken, kreeg ik een enorme dreun van achteren. Mijn achterligger had blijkbaar nog minder tijd en ruimte, en daverde met 30-35 kilometer per uur mijn achterbak binnen, en madame Jeanette de 3e is geschiedenis.

Ik begon met het afstoffen van alle heiligen die ik kende, maar toen ik uitstapte was ik alleen maar vreselijk geschrokken en ontdaan.
Ik bekeek de schade en wist meteen dat het gedaan was met madame. Bumper stuk, achterklep stuk, schade onderzijde. Achterlichtunit stuk. De lijst is langer dan de dagwaarde, ergo total loss.
Goed. De pandemonie even achter ons gelaten, me eerst maar om de voorligger bekommerd die slecht Nederlands sprak, en dus een hulplijn inschakelde in de vorm van een vriend die stom toevallig in de buurt aan het wandelen was. Fijn.
De achterligger had bijna geen schade (hoe dan?) en vertelde dat hij al 40 jaar bij Citroën werkt. Mijn vraag of hij klantjes aan het werven was, werd niet helemaal begrepen, en gezien de situatie snap ik dat wel.
Deze meneer, wilde rap weg, want had ook wel wat anders te doen, en beloofde die avond nog langs te komen.
En dat deed hij ook netjes.

Ik moet in zulke situaties dus leren om beter met het thuisfront te communiceren, want ik had wel de tegenwoordigheid van geest om Ilse te laten weten dat ik een aanrijding had, maar verder geen updates te sturen over hoe het verder ging. Die dus gedurende het afhandelen en mijn afwezigheid steeds ongeruster en onrustiger werd.
Maar goed, eenmaal thuisgekomen heb ik mijn verdriet en frustratie er eens even uitgejankt.
Mijn auto, die steeds meer naar mijn zin werd. Mijn auto waar ik telkens weer een leuke gadget bij wist te plaatsen. Waar veel tijd, geld en energie in is gaan zitten om hem helemaal naar mijn smaak te maken, is niet meer.
Ik belde vriendje Ken op, om het verhaal te vertellen, die onderbrak me en sommeerde me om meteen naar de huisarts te gaan. En later maar met die auto naar de garage te komen. Ik knotterde wat, maar hij was onverbiddelijk: eerst naar de huisarts, om me te laten checken. Goed, ik voelde mijn nek die wat onprettig aanvoelde, maar ik vond dat ik niet te zeer moest klagen.
Maar om iedereen ter wille te zijn, ben ik maar meteen naar de huisarts gegaan, die me daadwerkelijk goed controleerde, en vaststelde dat er weinig meer aan de hand was dan dat ik alle spieren in mijn lijf tot scheurens toe (bij wijze van spreken) aan had gespannen, en dus nog wel even last zou houden van stijve en pijnlijke spieren.

He ja. Ik had hier zo ontzettend geen zin in. Nu ook nog eens op zoek te moeten naar een nieuwe auto die ik dan weer helemaal de mijne moet maken. Kak! En dat was nog de meest milde uitspraak die ik gedurende dat hele proces deed.

Na 3 maal een c5 gehad te hebben, ben ik toch wel een beetje bijgelovig geworden. Het zijn door en door betrouwbare wagens (als je ze niet aan puin (laat) rijd(t)en), ongelooflijk comfortabel en zeer luxe.
Maar het lijkt geen gelukkig huwelijk, zo'n c5 en ik. Dus ik ben nog een beetje aan het aarzelen om maar weer een C5 te kopen.
Gelukkig is er geen haast, en kan ik gewoon lekker rustig aan gaan rondneuzen, en mijn licht opsteken over een andere auto. Het zal u allen niet verbazen dat ik wél trouw ga blijven aan het merk dat mijn wereld hoe dan ook wél verbreedde, door alle leuke mensen die ik erdoor heb mogen ontmoeten.

Dus kan ik mevrouw de therapeute volgende keer melden dat mijn week op zich niet zo denderend positief verliep. Want verzekeringsafwikkelingschijtzooi en zo.
Hoewel: Om even verder te reutelen over die Aipad: dat functioneert gewoon. Echt ongelooflijk. En gelijk de eerste repetitie al het gemak ervan mogen ervaren. Nog steeds flikker ik het ding bij thuiskomst in de kast, want ik durf hem niet open en bloot in de kamer te laten slingeren. Niet dat ik bang ben voor ongewenste snuiters in mijn huis, maar meer omdat ik bang ben dat Jente er echt blij mee gaat zijn.
En dat is dus niet de bedoeling.

Verder gaat het leven dus gewoon door, en ben ik vandaag aangesproken op het feit dat ik een tankchauffeur in de weg stond. Een tankchauffeur is een vent die met een paar duizend liter kerosine de vliegtuigen af gaat tanken. Je rijdt dus met een hoogexplosieve bom achter je trekker. Spannend genoeg, lijkt me.
Helaas hebben die jongens er nogal een handje van om op willekeurige, en vaak volstrekt ongemakkelijke plaatsen te wachten tot ze bij hun vliegtuig kunnen, en dan hebben wij als overig verkeer daar gewoon immens veel last van.
En je kunt er zo moeilijk doorheen.
Dus vandaag stond ik (geheel ongewild overigens) eens een tankwagen in de weg.
Terwijl ik nog zo goed op mijn omgeving aan het letten was.
Maar misschien hoorde dat ook wel bij de afsluiting van een toch al (hopelijk!!!) geen alledaagse week. Want je zou kunnen stellen dat ik mijn achterligger ook in de weg stond toen die mijn auto 17 centimeter korter maakte.

Goed, nog steeds een beetje last van stijve spieren, wens ik u allen toch maar weer een prettig weekend. 



zondag 24 november 2019

Update

Oke, het is tijd om ook weer eens iets leuks of minder beladens te schrijven.

...


...


...


......


........

Okee, zo erg is het misschien niet. Ik ga even wat beter mijn best doen...

Ik heb ooit wel eens gememoreerd aan het feit dat technologie en ik een bitter slechte combinatie zijn. Volgens mij heb ik dat vaker geroepen dan "ooit wel eens".
Nu kregen wij een poos terug te horen dat we van de baas een heuse Ipad zouden krijgen om onze bladmuziek van te lezen. Iedereen in rep en in roer, want oh, hoe geweldig en ahhhh wat geniaal en makkelijk en fantastisch en meer van dit soort blije reacties.
Maar zoals dat bij defensie wel vaker gaat: eerst zien en dan geloven.
Goed, een week geleden kreeg ik dat ding in mijn maag gesplitst, en mijn gevoel van ongemak bleek een soort van self-fulfilling-profecy te zijn: ik kreeg het ding met geen mogelijkheid aan de gang.
Pure, blinde frustratie. Er werd gemeld dat we per se met ons defensie-account een Ipad account aan moesten maken. Want het ding was puur voor zakelijk gebruik, en maar zeer beperkt privé gebruik.
Dat lukte, nog net.
Maar om er vervolgens de noodzakelijke apps op te zetten om ermee te werken.... Ho maar. Dat lukte gewoonweg niet. Vloekend van ellende heb ik het klereding in mijn tas geflikkerd om er een week niet meer naar te kijken.
Afgelopen week samen met een collega geprobeerd om het kreng aan de gang te krijgen met een eigen account. Want ook ik had ooit een Iphone, en dus een eigen account. Maar ja. Een eigen account dat inmiddels alweer bijna een jaar ongebruikt ergens in die wolk rondhangt, omdat ik heel tevreden geen Apple gebruiker meer ben, is bij het installeren van een nieuwe Ipad net zo nutteloos. En accountherstel van Apple moet serieus uren in beslag nemen. En dan nog, als dat herstel volgens Apple gedaan is, kom je er niet in omdat je dan de code van je oude Iphone ergens op moet duiken.
Zelden zoiets gebruiksonvriendelijks meegemaakt als die zooi van Apple. Maar dat zal wel aan mij liggen.
Wederom landde het ding ergens in mijn tas.
Uiteindelijk kreeg ik een -wat dit onderwerp betreft zeldzaam- intelligente ingeving. Ik prakte er mijn defensie account weer op, ten slotte was dat een soort van opgelegde verplichting. Als er dan vervolgens geen apps op konden waarmee ik mijn werk met het ding kon doen, was het niet mijn probleem, en kon ik het ding met opgeheven hoofd daar achterlaten waar het hoort: bij defensie. Om er nooit meer naar terug te hoeven kijken.
Er was iemand intelligenter en in elk geval technologisch nog slimmer: die pakte die Ipad, deed even zwiepen met zijn vingers en mijn vooraf genoteerde codes, en alles lijkt te werken.
Ik heb zelfs al één liedje van dat ding gespeeld.
Mooi, zou je haast zeggen. Eind goed, al goed.
Ik zal er geen andere apps op zetten dan dropbox en een muziek-lees-en-aanpas-programma. Daar heb ik simpelweg het talent niet voor en ook niet de interesse in.
Bovendien staat er in de door de Staat verstrekte handleiding in dat prive gebruik maar zeer beperkt mag zijn. De enige die er prive lol van zou hebben, is Jente, maar dan vrees ik dat ik binnen een week al een nieuw scherm kan gaan kopen.
Ik ben de betrokken collega's dan ook zeer dankbaar voor het feit dat zij hun talenten op mijn toverdoos hebben botgevierd. Ik zag al helemaal voor me hoe ik op het matje werd geroepen omdat ik uit frustratie een door de overheid verstrekte Ipad twv 1100 euro door de zaal zou hebben gesmeten, waarbij niet alleen die Ipad verbrijzelde, maar ook een of meerdere schedels van toevallig passerende en onschuldige collega's.
De waarde van die toverdoos is voor mijn sociaal ingestelde ziel toch wel een dingetje.
Het praktische gebruik ervan (voor mij dan in elk geval) is puur en alleen bladmuziek lezen. Puur praktisch dus, heb ik nu dus een muziekmap ter waarde van 1100 euro. Als ik naar mijn huidige insteek-karton kijk, propvol bladmuziek, dan kost dat nog geen 5 euro alles bij elkaar. Ik vind daar wat van.
Toegegeven: het zal best wel wat papier besparen. Maar ik vraag me af of al die Ipadden die regelmatig gestekkerd moeten worden, opgeladen middels door bruinkool opgestookte energiecentrales, nu echt zoveel milieuvriendelijker zijn. Dit nog los van de accuproductie en de transport-uitstoot.
Maar soit.

Verhip... Alles teruglezend, is dit (op de zelfspot na) ook weer niet denderend leuk. Dus om er een leuke twist aan te geven: ja. Het is fijn dat ik dus collega's heb die mijn anachronistische ziel tegen mezelf in bescherming namen, om me te helpen. Dit hoefde ik dus niet in mijn eentje klaar te spelen.

Om toch even mijn gekokketteer met mijn technologische onmacht te relativeren: het had in theorie gekund dat ik dit zelf had klaar kunnen spelen. Dit is louter theorie.
Toen ik nog een Iphone had, heeft Ilse voor het grootste gedeelte voorkomen dat die krengen een voortijdige dood stierven. Maar met veel opschrijven van eindeloze reeksen passwords, codes en andere onzin heb ik me er doorheen weten te slaan.
Maar nu ik al ruim een jaar ben overgestapt op Android (dat veel beter en makkelijker in te stellen is, en waarbij alle accounts zijn samengevoegd in 1 account) kan ik zeggen dat dat laatste me veel beter bevalt. Computer en telefoon zijn 1 account dat ongemerkt en ongevraagd synchroniseert. Iets dat me met de combi ios- windows nooit gelukt is.
Het feit dat mijn motorola telefoon ook in staat is om mijn frustratielevel tot nieuwe hoogten te doen stijgen, is iets dat ik aan die telefoon wijt. Die dus ook echt op het punt staat om vervangen te worden, en als dat zo is, gewoon van pure opluchting mijnerzijds, zijn leven met vliegende vaart te eindigen tegen de dichtstbijzijnde (en hardste) muur. Maar Android en Marnix is, voor zover mogelijk, een betere, zachtaardiger combinatie dan ios.

Ik begon deze zondag om ongeveer half 8. Jente was al vroeg wakker, maar voor mij is half 8 echt uitslapen. En dit keer zonder keihard afgestraft te worden met een daverende hoofdpijn. Het moet niet veel gekker worden.
Ik wens eenieder een mooi (resterend) weekend.



dinsdag 19 november 2019

Tja, verzin maar eens wat....

Zo'n depressie als ik heb, is eigenlijk best wel een vals en onbetrouwbaar loeder.
Als je in de ochtend je ogen opendoet, is het niet gelijk duidelijk of je met je kop heel de dag in zwarte watten gaat doorbrengen, of dat er toch een grijzige tint te bespeuren is.
Afgelopen donderdag was zo'n gitzwarte dag. En het feit dat ik van staatswege een muziekmap van 1100 euro kreeg, en waar ik werkelijk de ballen van snap, maakte het al niet beter.
Oke, toegegeven: ik kreeg het ding aan. En het lukte me zelfs om er een account op aan te maken. En daar hield het op.
Vloekend van frustratie heb ik het ding (uiteindelijk thuisgekomen) in de kast geflikkerd. Ik wilde niet meer. Geen energie voor. Geen zin in. (Gelukkig kreeg ik daags erna te horen dat ik er hulp bij zou krijgen, maar ik heb nu al een beetje medelijden met de lieve collega die dat met me gaat doen).

Die onbetrouwbaarheid, geldt een beetje voor mijn collega's en vrienden. Want op zo'n gitzwarte dag is het voor mij allerminst duidelijk hoe mensen over me denken. Hoe ik moet reageren op mensen. Hoe ik moet reageren in zijn algemeen. En dan voel ik me heel de dag ongemakkelijk. En dan voelt mijn omgeving zich ook ongemakkelijk in mijn nabijheid. Denk ik. Kan dan wel jankend weer naar huis rijden, maar ik heb inmiddels de ervaring dat dat niet heel handig is, zo met de verkeersveiligheid. Dus dat doe ik dan maar niet.
De schijn ophouden lukt zeker niet. Ik hou me dan afzijdig. Durf en wil niet al te veel met mensen om te gaan, uit angst dat ik lomp ga doen, of mensen te veel lastig val of meer van zulk soort irrationele gedachten.
Dat is een dingetje in mezelf uiteraard, maar dat wil niet zeggen dat dat gevoel niet heel erg realistisch is.

Dus, klaar met de repetitie, rap weg want ik had een afspraak met de zielknijpert. De intakes zijn achter de rug, dus er zou waarschijnlijk wel een soort van uitslag uitrollen en dan kan het grote genezen beginnen.
En dat klopte. Er wordt op 3 verschillende manieren aan mij gesleuteld. Mooimooi.
1) Therapie zus.
2) therapie zo.
3) Pillen.
Godskolere. En ik maar denken dat als ik mijn ziel bij die juffrouw zou uitspugen, en wat tips en tricks zou krijgen, ik weer helemaal het heertje zou zijn.
Fijn om te weten dat ze er dus serieus werk van gaan maken met me, maar ik moet wel zeggen dat die pillen toch wel een dingetje zijn.
Ik kreeg even (uit zenuwen, dus ik begon weer heel zenuwachtig te giechelen) het visioen dat ze me een soort van lachgas pillen of LSD zouden geven, zodat ik de dag gierend van de lach door zou brengen. Maar zo was het niet. Kan ook niet. Maar het zijn wel pillen die de ergste zwartheid weggummen. Zodat er iets van ruimte ontstaat, en ik, al is het maar gevoelsmatig, iets lekkerder door het leven kan banjeren. Dat is fijn. Maar toch. Pillen. Dan is het toch wel erger met me dan ik vreesde.

Dat was dus nog steeds allemaal op die donderdag, dus toen ik bij de zielknijpmevrouw wegreed, was ik totaal, compleet en ver over alle grenzen van redelijke vermoeidheid heen.
Nogmaals godskolere: ik wist niet dat een mens zo moe kon zijn. Maar ja, dat zal erbij horen.

Maar goed. Er gloort hoop, want ze laten me dus wel gewoon nog steeds vrijelijk rond paraderen over de aardkloot, dus ik ben nog steeds geen gevaar voor mezelf of anderen. Dat is fijn, want dat kan niet iedereen zeggen, nietwaar?

Het moeilijke is dus, dat ik van te voren niet vaak weet hoe ik me voel, en hoe ik ga reageren. En dan dus die twijfel. Moet ik achteraf maar tegen iedereen sorry zeggen, of gewoon vooraf melden dat veel van mijn reacties niet tof kunnen zijn, en zo? En dan maar het gevoel krijgen dat ik anderen afstoot?
Lastige shit, dit.

Tijdens een gesprekje met mijn onvolprezen wederhelft, liet ik doorschemeren dat mijn plannen tot een nieuwe tattoo vorm zouden krijgen. Een leuke bus-collega heeft zijn eigen spullen gekocht, en wilde dat wel voor mij doen. Vriendinnetje Miekepiekje, wil misschien wel garant staan voor een mooie, op maat gemaakte tekening, en zelf zat ik te denken aan een helix in mijn oor. Dat zijn zaken die ik al heeeeeel erg lang wil, maar Ilse liet zich ontvallen dat ik gewoon een midlife crisis heb. Dat is al de tweede keer dat ik dat langs hoorde komen, maar ik moet zeggen dat ik nog geen wensen heb in die richting. En ook ontbreekt de wens tot sportwagen en jonge meisjes. Dus ik denk dat dat wel meevalt.
Maar het is mijn lijf, dus ik mag eraan modificeren wat ik wil. Dat dat toevallig samenvalt met een depressie, is in dit geval dus gewoon toeval.

Hoe dan ook, we hadden een korte vakantie en die ging door. Ff lekker naar mijn vader op het Isle of Wight.
De heenreis begon al mooi omdat vriendje Raij ons met de bus naar die vliegende sigaar van Flybe bracht. Dan zijn de gebbetjes niet voor de poes, en we voelden ons echt even priority passagiers.
Prachtige omgeving. Even ergens anders zijn. En dat hielp op zich helemaal niks. Maar het was wel heel fijn, gezellig en mooi. Wat kunnen die Engelsen toch mooie huisjes bouwen. En lekker voedsel maken. Op dat eiland zit een boerderij die zich specialiseert in het verbouwen van knoflook. Driemaal raden waarmee mijn tas zich vult. Jawel: met knoflook-gerelateerde producten. Veel rondgereden daar, genoten van die mooie oude middeleeuwse weggetjes die bedoeld zijn voor peerd met kar, en niet voor auto's. Genoten van de uitzichten over de zee, vanaf meters hoge kliffen. En ons ongans gevreten aan Indiaas, Engels en Italiaanse specialiteiten.
Ik zei dat het niets hielp, maar dat is misschien niet helemaal waar. Want echt gitzwart waren de dagen niet. Misschien niet eens diep donker zwart.
En dat is precies wat ik volgens de zielenmasseuze moest doen. Leuke dingen. Desnoods gedwongen.
Nu weer naar huis.
Want Jente moest gewoon naar school, dus die hadden we bij mijn schoonouders gestald, samen met de poezen. En niet zo heel stiekem moet ik bekennen dat ik die kleine rooie draak wel gemist heb.

Ik ben wat vertraagd geweest met mijn blog, dus u allen een mooi weekend wensen, is te laat (of veeeeeeel te vroeg). Dus zeg ik: zet m op, allen. Deze week.





zaterdag 9 november 2019

Update.

Als ik zenuwachtig ben, om wat voor reden dan ook, krijg ik een droge strot, ik krijg klamme zweethanden, ik ga ratelen of dom grinniken. Vaak, slechts één van deze symptomen.
Afgelopen maandag, de dag van intake nummer twee, kreeg ik ze allemaal tegelijk.
Of ik maar even de dag (en de week) wilde openen met een lekker pijnlijke herinnering.
Damn. Een zenuwen-hinnikje verliet mijn keel, mijn handen werden klam en ik begon te stamelen.
Ik vond het nogal wat. Om 0845 uur. Op maandag. Ik bedoel, kom op. Laten we in vredesnaam de week een beetje mild starten, maar dat zat er niet in. Deze dame lag vol op ramkoers met mijn gewenste kalme begin van de week. En ze won...
Ik neem aan dat daar een bedoeling achter zit, namelijk het schoon schrobben van mijn innerlijkheid, maar dat had ook met een zacht doekje gekund, in plaats van met een dot prikkelend staalwol.
Ik moet ook zeggen dat ik best wel wat van dat soort herinneringen heb. Meer dan me lief is. Het moet ergens vandaan komen. Dus stuntelde ik me door het eerste deel van de tweede intake heen. (Ze nemen me wel serieus, dat moet gezegd).
Na een korte break (mijn zenuwen hunkerden naar een peuk, maar daarvoor was de tijd tekort en als ik te vlak bij de deur ga staan paffen, denk ik dat ik stante pede geëxecuteerd zou worden) kwamen de dames deskundigen terug met het feit dat ze zaten te dubben over twee opties.
De eerste zou zijn om te beginnen met wat verlichting van de voortdurende somberheid.
Het wegplukken van de zwarte wattigheid in mijn kop. Ik dacht meteen aan pillen, en verslikte me in mijn haast om daar een akkoord op te geven. Maar zo zou dat niet werken. Daarnaast moet de "doos van pandora" in mijn hoofd ook open, en dat zou dan later volgen.
Tja, dan ben ik (op welke manier dan ook) mijn eigen vrolijke, lompe zelf weer, moet ik alsnog die kist weer openen.
De tweede optie is, om dat gelijktijdig te doen.
Godsammekrake, ik moet toegeven: ik zie er best wel tegenop.
Sterker nog: als ik niet een paar verrekt goeie redenen zou hebben om ermee door te gaan, had ik toch best wel willen toegeven aan mijn nijging om het op een lopen te zetten...

However... Ook het gewone leven gaat gewoon door.
Om al eens te beginnen met Ilse haar auto. Die was eigenlijk een beetje tijdelijk, omdat de Picasso onverwacht overleed.
En tijdelijk betekende: voor heel weinig geld een klein, onooglijk autootje kopen en maar zien wat er tegen de APK allemaal aan vertimmerd moet worden om hem op de weg te houden.
Dat bleek een waslijst te zijn die langer en breder was dan die hele AX.
Dus de afgelopen weken stonden in het teken van een kleine zoektocht naar een vervangende wagen.
Mijn eis was vooral: de AX moest van onze naam af, en als er al iets voor terug kwam, moest het minimaal 1 jaar meekunnen. Voorlopig zou er toch geen absolute noodzaak zijn voor twee auto's. Dus hetzij inruil op iets betrouwbaars, of door de sloper op laten halen.
Uiteindelijk hebben we de AX kunnen achterlaten bij een liefhebbender liefhebber dan Ilse en ik op dit moment kunnen zijn, en kwam er een groene Xsara break. Dus toch een Citroen.
Een groene auto hadden we nog niet eerder. Het is een soort van sperzieboon.
Een onvervalscht werkpeerd. En in de Citroën kringen wordt de Xsara altijd een beetje ondergewaardeerd. Zelfs in die kringen. Het werd als werkpaard beschouwd. En boze tongen beweren dat het "geen Citroën" is.
Maar stiekem ben ik eigenlijk wel daverend jaloers op deze groene draak. Want het rijdt als een tierelier. Onbehoorlijk comfortabel voor een auto uit 1999. Er zit geen airco op, maar er hoeft niet meer als een bezetene geslingerd te worden. En de stoelen zitten nog alsof ze geen 20 jaar oud is, en al bijna 3 ton gereden heeft. Kortom: wederom een tijdelijke (?) auto gevonden waarvan ik nu al hoop dat het geen tijdelijke auto gaat zijn. Ik begin steeds meer lol te krijgen in dit soort ondergewaardeerde gebakjes. Ik vond de picasso al een bizar ding, vooral vanwege het feit dat het uiterlijk totaal niet overeenkomt met de rijeigenschappen, bij deze "saaie, suffe break, heb ik dat nog meer.
En ik garandeer nu al, dat ik meer kilometers in deze sperzieboon ga maken dan ik in de AX deed.
Dat weet Ilse nog niet, dus daar moet ik haar nog op voorbereiden.

Vandaag kreeg ik op Schiphol een compliment van een reiziger.
Dat zat zo:
Er waren voor vandaag een paar buitjes voorspeld in de ochtend. Nu weet ik al jaren dat de weersvoorspellingen in Nederland met een vrachtwagenlading zout genomen moet worden, maar dit sloeg alles.
Rond de klok van 0800 uur ging de douche open, en die bleef tot ongeveer 1300 openstaan.
Slagregens, frisse regens, gore vette druppelbuien, en alle andere soorten van natte ellende kregen over ons heen. Zelfs de meest kalende chauffeurs beklaagden zich over aan puin geregende kapsels.
En dan is het dus de bedoeling dat je je bus met de voordeur zo dicht mogelijk bij de trap zet, om mensen via alleen die voordeur naar boven te laten stommelen.
Ja, dan krijg je dus van die "premium" passagiers, die gaan lopen mekkeren dat ze als eerste naar boven willen.
Of van die snuiters die zich van jou niks aantrekken, en gewoon in de regen gaan staan, alles om maar "als eerste" boven te zijn.
Inmiddels ben ik ertoe overgegaan om met mijn niet al te schriele lijf gewoon fysiek de doorgang te blokkeren. Als ik alleen mijn arm gebruikte, was er altijd wel een assertieve Jodocus die dan mijn arm opzij duwde, om vervolgens lekker in de regen te gaan staan. Wat ik verder prima vind. Maar er zijn dan ook altijd wel een roedeltje gedweëe schaapjes die erachteraan hobbelen. Om ook in de regen te eindigen. En die mensen wil ik dan wel tegen zichzelf in bescherming nemen.
Dus als ik zie dat het bovenaan de trap opstroopt, zet ik mijn lijf voor de deur, en laat ik de mensen even wachten.
Bij één van die vluchten, kon ik helaas door weinig inzicht van de dienst-doende tlo'er mijn bus niet lekker aan de trap krijgen. En moesten mensen dus bij het uitstappen, een paar flinke passen maken tot de trap. En laat het beton van de platforms nu echt vele goede eigenschappen hebben, water doorlaten, doen ze minder goed. Dus helaas voor de mensen met iets te zomers schoeisel. Ach, droogt ook wel weer op, nietwaar?
Hoe dan ook, een vlucht naar een exotisch land, en ik liet mijn passagiers via enkel de voordeur naar het toestel gaan. Een meneer ergens halverwege moest even wachten en knoopte een praatje aan. Dat hij het zo fijn van me vond dat ik slechts één deur opende. Dat het zo prettig was om nog even in een warme bus te wachten, en niet nodeloos nat te worden. Want het weer was echt, werkelijk bar en boos.
Hij had het een fijne rit gevonden. 

Dit alles geschreven hebbende, wens ik u allen een prettig weekend.






zondag 3 november 2019

Zomaar uit mijn leven gegrepen.

Ik zat in een stil, heeeeel steriel kamertje aan een bureautje, met een stapeltje lijsten die ik in moest vullen.
"Er zijn geen goede of foute antwoorden." Zo stond er geruststellend op elk voorblad. Ik kreeg een uur de tijd.
Uiteraard was ik met een goeie 25 minuten klaar. En vroeg aan de receptioniste of ik kon gaan roken.
En daarmee begon de intake. Na het roken uiteraard, want tegenwoordig zijn ziekenhuizen rookvrij en dus moest ik buiten roken.
Intake nummer 1. Want ik wordt pas aanstaande donderdag in het overleg met alle hoge piefen besproken, en dus is morgen intake gesprek nummer twee met een andere hoge pief.
Ik ga niet precies opschrijven wat er precies besproken is, maar waar de huisarts zei dat er wel 2 jaar voor zou staan, zei de psycholoog dat het misschien wel met 15 gesprekken opgelost was.
Oke. 2 jaar had me een enorme heuvel geleken, maar 15 gesprekken lijkt me dan weer iets te optimistisch. Maar goed, dat zeg ik als ras-realist.
De waarheid zal hopelijk ergens in het midden liggen.
Ik heb ooit in een verleden bij een heel andere therapeute gezegd dat ik haar collega (buiten defensie) een duinkonijn vond. Dat kon die betreffende dame niet waarderen. En ergens snap ik dat.
Uiteindelijk bleek wel dat zij goed om kon gaan met mijn toch wat buitenissige humor en mijn onvervalste lompheid.
Bij deze therapeute heb ik maar gelijk eerlijk aangegeven dat ik wel iemand nodig heb die sterk genoeg is om met mijn rauwe randjes om te gaan. Die me ook op mijn flikker durft te geven als dat zo uitkomt. Kortom: ik moet er vertrouwen in hebben, en me niet in hoeven houden omdat de hulpverlener een teer zieltje heeft. Die heb ik zelf namelijk al.
Ze kon dit waarderen, en vond dat er met mijn gevoel voor humor niks mis is.
Nou, dat is dan een mooie opsteker. In een depressie zitten en dan toch nog een goed functionerend gevoel voor humor hebben.
Ik lach me mijn ballen uit mijn broek. 

Ik ben zo iemand die continu kleine, doch belangrijke onderdelen van dagelijkse dingen kwijtraakt.
Zo kan het zijn dat ik hele strooptochten door het huis onderneem om een bitje te zoeken. Een zeer specifiek bitje dat past op de schroefjes waarmee modelautootjes op hun plaatje geschroefd zitten.
Of mijn tondeuse/trimmer.
Die is wat bewerkelijker. Want voor mijn hoofd heb ik een opzetkammetje nummer 1 (1 millimeter). En een opzetkammetje nummer 4 (dit is, het zal u niet verbazen, 4 millimeter). Deze laatste gebruik ik voor mijn baardje. En deze is echt van belang, want als mijn baard te lang wordt, past mijn masker niet meer goed en adem ik Ilse een permanent in het haar tijdens onze slaap.
Maar ook naar de lader van dit accu-aangedreven toestel leverde me vaak gefrustreerde zoektochten op.
Met als absolute dieptepunt afgelopen week.
Ik vond het weer eens tijd worden om mijn gezicht te ontdoen van de steeds bavianerige trekjes die erop zichtbaar werden. Ik merkte al dat het scheren wat stroever werd, en hoopte dat er nog net genoeg prik in zat om deze scheerbeurt af te maken.
Helaas.
En nog helaser: Het ding hapte zijn mesjes in mijn haar om met een pijnlijke klap tot stilstand te komen.
Hangend aan mijn haar.
In mijn hals.
Dat is zo godsgeniepig pijnlijk. Als je dat net niet verwacht, begin je vloeiend aan een ontzettend pijnlijke epileerbeurt waar een vrouw respect voor krijgt.
Vloekend en jammerend dat zelfs de apparaten in het huis erop uit zijn om mijn depressie alleen maar te vergroten (depressie en materiele tegenslag zijn geen denderend goede combinatie) rukte ik het ding los, en ging op zoek naar het snoer. En niet te vinden. Nergens. Op geen enkele logische plaats.
Val maar kapot, zo dacht ik en ik stofte de Bol.com app van mijn telefoon af, om een nieuwe tondeuze/trimmer te kopen. Klaar was ik met al die zelfstandig verdwijnende dingen. Dan maar een frisse, nieuwe.
Die arriveerde gisteren. En omdat elke tondeuse een beetje anders is, loop ik nu (op zondagochtend) met een klein, ongenood matje in mijn nek rond.
Dat moet dus nog even wennen.
En je raadt het al: met dat ik begon aan deze blog, ontwaarde ik tussen alle aan de computer gelieerde snoeren, een snoer dat er niet thuishoorde en er niet op aangesloten was.
 Jawel...
Het snoer van mijn vermaledijde tondeuse.
Waarom ik ooit besloot om mijn tondeuse ver van de badkamer (met spiegel) op te laden, zal ik echt niet kunnen achterhalen. Gewoon niet. Hetzelfde als dat je je telefoon in de koelkast legt, nadat je boodschappen hebt gedaan. Niet te herleiden beslissingen van een tijdelijk in ongerede geraakte frontale hersenkwab of zo.
Nu ja, je zal maar zonder zitten. Heb ik er nu twee.

Een poosje terug begon ons gezamelijke we-struinen-veiligsites-af-naar-leuke-nuttige-dingen-avontuur.
Hebben we veel leuke, goeie dingen vandaan, ook een paar teleurstellende dingen. Zaken van Vida-XL zijn zaken die je moet overslaan. Gewoon niet kopen. Ook niet omdat de prijs zo leuk is. Gewoon niet doen. Kwalitatief Uitermate Tragisch. Echt niet aan beginnen.
Maar we kochten meer op veiligsites. Een hele vrachtwagenlading aan slaapzakjes voor kinderen in vluchtelingenkampen. Een goed-doel-donatie-actie die geheel en al door Ilse opgezet werd, en afgerond.
Top. Toch, zo'n echtgenote?
De verlichting op onze bovenverdieping was ons al langer een doorn in het oog.
Niet alleen omdat de architect verzonnen had dat die verlichting niet tegen het plafond moest, maar tegen de wanden. Maar ook omdat de door ons geinstalleerde verlichting om de haverklap kaduuk ging.
Omdat met name de gang verstoken is van natuurlijk licht was het er al snel onhandig donker, zeker als dan ook nog eens blijkt dat de armatuurtjes lampjes vreten. Op een van deze veilingsites ontdekte Ilse hele lelijke, doch wel praktische ledpanelen.
Ja, lelijk, maar belangrijker: het was ons niet geheel duidelijk hoe deze dan geinstalleerd dienden te worden.
Omdat ik me door diverse zaken even niet echt op verlichting kon focussen, bleven die paneeltjes dus waar ze waren: in hun doos.
Maar gisteren was ik dus een dagje aan het sturen op het platform, en zag Ilse kans om een van die paneeltjes tegen het plafond te hangen. Keurig netjes weggewerkt met twee houten klosjes, een paar klodders kit, en zelfs een keurig nette kabelgoot.
Prachtig. En geheel niet in de stijl van 'help mijn vrouw is klusseres'.
Mateloos trots was ik. En bijzonder ingenomen met het feit dat onze overloop dus helder verlicht is. Het is net daglicht.
Maar alsof de voorzienigheid ons wilde bestraffen voor ons toch wat euforische gevoel:
Moe en (afge)mat zaten wij beneden nog even af te dieselen van een lange (werk/klus)dag. Jente lag al in haar bed, toen er boven een enorme klap klonk. Even vreesde ik voor een huilbui en een Jente die uit haar bed was geduveld. Maar het bleek dat het zo liefdevol en knap opgehangen paneel naar beneden was gelazerd.
Een van de verbindingen had geen stand gehouden, en die gaan we straks nog eens overdoen.

Vandaag dus een dag van relatieve rust. En wat is er leuker op een dag van relatieve rust om samen met mijn dochter kruidnoten te bakken?
Ten slotte is het weer die tijd van het jaar. En hoezeer ik ook mezelf ertoe moet gaan dwingen om iets leuks te gaan doen, denk ik dat het goed is om het te doen. Jente gaat er veel plezier van hebben, en ik denk dat het echt geen kwaad kan als ik los probeer te komen van die continu aanwezige zwarte wolk om me heen.

Dit alles geschreven hebbende, wens ik u allen een prettig weekend.








Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...