Update.

Als ik zenuwachtig ben, om wat voor reden dan ook, krijg ik een droge strot, ik krijg klamme zweethanden, ik ga ratelen of dom grinniken. Vaak, slechts één van deze symptomen.
Afgelopen maandag, de dag van intake nummer twee, kreeg ik ze allemaal tegelijk.
Of ik maar even de dag (en de week) wilde openen met een lekker pijnlijke herinnering.
Damn. Een zenuwen-hinnikje verliet mijn keel, mijn handen werden klam en ik begon te stamelen.
Ik vond het nogal wat. Om 0845 uur. Op maandag. Ik bedoel, kom op. Laten we in vredesnaam de week een beetje mild starten, maar dat zat er niet in. Deze dame lag vol op ramkoers met mijn gewenste kalme begin van de week. En ze won...
Ik neem aan dat daar een bedoeling achter zit, namelijk het schoon schrobben van mijn innerlijkheid, maar dat had ook met een zacht doekje gekund, in plaats van met een dot prikkelend staalwol.
Ik moet ook zeggen dat ik best wel wat van dat soort herinneringen heb. Meer dan me lief is. Het moet ergens vandaan komen. Dus stuntelde ik me door het eerste deel van de tweede intake heen. (Ze nemen me wel serieus, dat moet gezegd).
Na een korte break (mijn zenuwen hunkerden naar een peuk, maar daarvoor was de tijd tekort en als ik te vlak bij de deur ga staan paffen, denk ik dat ik stante pede geëxecuteerd zou worden) kwamen de dames deskundigen terug met het feit dat ze zaten te dubben over twee opties.
De eerste zou zijn om te beginnen met wat verlichting van de voortdurende somberheid.
Het wegplukken van de zwarte wattigheid in mijn kop. Ik dacht meteen aan pillen, en verslikte me in mijn haast om daar een akkoord op te geven. Maar zo zou dat niet werken. Daarnaast moet de "doos van pandora" in mijn hoofd ook open, en dat zou dan later volgen.
Tja, dan ben ik (op welke manier dan ook) mijn eigen vrolijke, lompe zelf weer, moet ik alsnog die kist weer openen.
De tweede optie is, om dat gelijktijdig te doen.
Godsammekrake, ik moet toegeven: ik zie er best wel tegenop.
Sterker nog: als ik niet een paar verrekt goeie redenen zou hebben om ermee door te gaan, had ik toch best wel willen toegeven aan mijn nijging om het op een lopen te zetten...

However... Ook het gewone leven gaat gewoon door.
Om al eens te beginnen met Ilse haar auto. Die was eigenlijk een beetje tijdelijk, omdat de Picasso onverwacht overleed.
En tijdelijk betekende: voor heel weinig geld een klein, onooglijk autootje kopen en maar zien wat er tegen de APK allemaal aan vertimmerd moet worden om hem op de weg te houden.
Dat bleek een waslijst te zijn die langer en breder was dan die hele AX.
Dus de afgelopen weken stonden in het teken van een kleine zoektocht naar een vervangende wagen.
Mijn eis was vooral: de AX moest van onze naam af, en als er al iets voor terug kwam, moest het minimaal 1 jaar meekunnen. Voorlopig zou er toch geen absolute noodzaak zijn voor twee auto's. Dus hetzij inruil op iets betrouwbaars, of door de sloper op laten halen.
Uiteindelijk hebben we de AX kunnen achterlaten bij een liefhebbender liefhebber dan Ilse en ik op dit moment kunnen zijn, en kwam er een groene Xsara break. Dus toch een Citroen.
Een groene auto hadden we nog niet eerder. Het is een soort van sperzieboon.
Een onvervalscht werkpeerd. En in de Citroën kringen wordt de Xsara altijd een beetje ondergewaardeerd. Zelfs in die kringen. Het werd als werkpaard beschouwd. En boze tongen beweren dat het "geen Citroën" is.
Maar stiekem ben ik eigenlijk wel daverend jaloers op deze groene draak. Want het rijdt als een tierelier. Onbehoorlijk comfortabel voor een auto uit 1999. Er zit geen airco op, maar er hoeft niet meer als een bezetene geslingerd te worden. En de stoelen zitten nog alsof ze geen 20 jaar oud is, en al bijna 3 ton gereden heeft. Kortom: wederom een tijdelijke (?) auto gevonden waarvan ik nu al hoop dat het geen tijdelijke auto gaat zijn. Ik begin steeds meer lol te krijgen in dit soort ondergewaardeerde gebakjes. Ik vond de picasso al een bizar ding, vooral vanwege het feit dat het uiterlijk totaal niet overeenkomt met de rijeigenschappen, bij deze "saaie, suffe break, heb ik dat nog meer.
En ik garandeer nu al, dat ik meer kilometers in deze sperzieboon ga maken dan ik in de AX deed.
Dat weet Ilse nog niet, dus daar moet ik haar nog op voorbereiden.

Vandaag kreeg ik op Schiphol een compliment van een reiziger.
Dat zat zo:
Er waren voor vandaag een paar buitjes voorspeld in de ochtend. Nu weet ik al jaren dat de weersvoorspellingen in Nederland met een vrachtwagenlading zout genomen moet worden, maar dit sloeg alles.
Rond de klok van 0800 uur ging de douche open, en die bleef tot ongeveer 1300 openstaan.
Slagregens, frisse regens, gore vette druppelbuien, en alle andere soorten van natte ellende kregen over ons heen. Zelfs de meest kalende chauffeurs beklaagden zich over aan puin geregende kapsels.
En dan is het dus de bedoeling dat je je bus met de voordeur zo dicht mogelijk bij de trap zet, om mensen via alleen die voordeur naar boven te laten stommelen.
Ja, dan krijg je dus van die "premium" passagiers, die gaan lopen mekkeren dat ze als eerste naar boven willen.
Of van die snuiters die zich van jou niks aantrekken, en gewoon in de regen gaan staan, alles om maar "als eerste" boven te zijn.
Inmiddels ben ik ertoe overgegaan om met mijn niet al te schriele lijf gewoon fysiek de doorgang te blokkeren. Als ik alleen mijn arm gebruikte, was er altijd wel een assertieve Jodocus die dan mijn arm opzij duwde, om vervolgens lekker in de regen te gaan staan. Wat ik verder prima vind. Maar er zijn dan ook altijd wel een roedeltje gedweëe schaapjes die erachteraan hobbelen. Om ook in de regen te eindigen. En die mensen wil ik dan wel tegen zichzelf in bescherming nemen.
Dus als ik zie dat het bovenaan de trap opstroopt, zet ik mijn lijf voor de deur, en laat ik de mensen even wachten.
Bij één van die vluchten, kon ik helaas door weinig inzicht van de dienst-doende tlo'er mijn bus niet lekker aan de trap krijgen. En moesten mensen dus bij het uitstappen, een paar flinke passen maken tot de trap. En laat het beton van de platforms nu echt vele goede eigenschappen hebben, water doorlaten, doen ze minder goed. Dus helaas voor de mensen met iets te zomers schoeisel. Ach, droogt ook wel weer op, nietwaar?
Hoe dan ook, een vlucht naar een exotisch land, en ik liet mijn passagiers via enkel de voordeur naar het toestel gaan. Een meneer ergens halverwege moest even wachten en knoopte een praatje aan. Dat hij het zo fijn van me vond dat ik slechts één deur opende. Dat het zo prettig was om nog even in een warme bus te wachten, en niet nodeloos nat te worden. Want het weer was echt, werkelijk bar en boos.
Hij had het een fijne rit gevonden. 

Dit alles geschreven hebbende, wens ik u allen een prettig weekend.