Tja, verzin maar eens wat....

Zo'n depressie als ik heb, is eigenlijk best wel een vals en onbetrouwbaar loeder.
Als je in de ochtend je ogen opendoet, is het niet gelijk duidelijk of je met je kop heel de dag in zwarte watten gaat doorbrengen, of dat er toch een grijzige tint te bespeuren is.
Afgelopen donderdag was zo'n gitzwarte dag. En het feit dat ik van staatswege een muziekmap van 1100 euro kreeg, en waar ik werkelijk de ballen van snap, maakte het al niet beter.
Oke, toegegeven: ik kreeg het ding aan. En het lukte me zelfs om er een account op aan te maken. En daar hield het op.
Vloekend van frustratie heb ik het ding (uiteindelijk thuisgekomen) in de kast geflikkerd. Ik wilde niet meer. Geen energie voor. Geen zin in. (Gelukkig kreeg ik daags erna te horen dat ik er hulp bij zou krijgen, maar ik heb nu al een beetje medelijden met de lieve collega die dat met me gaat doen).

Die onbetrouwbaarheid, geldt een beetje voor mijn collega's en vrienden. Want op zo'n gitzwarte dag is het voor mij allerminst duidelijk hoe mensen over me denken. Hoe ik moet reageren op mensen. Hoe ik moet reageren in zijn algemeen. En dan voel ik me heel de dag ongemakkelijk. En dan voelt mijn omgeving zich ook ongemakkelijk in mijn nabijheid. Denk ik. Kan dan wel jankend weer naar huis rijden, maar ik heb inmiddels de ervaring dat dat niet heel handig is, zo met de verkeersveiligheid. Dus dat doe ik dan maar niet.
De schijn ophouden lukt zeker niet. Ik hou me dan afzijdig. Durf en wil niet al te veel met mensen om te gaan, uit angst dat ik lomp ga doen, of mensen te veel lastig val of meer van zulk soort irrationele gedachten.
Dat is een dingetje in mezelf uiteraard, maar dat wil niet zeggen dat dat gevoel niet heel erg realistisch is.

Dus, klaar met de repetitie, rap weg want ik had een afspraak met de zielknijpert. De intakes zijn achter de rug, dus er zou waarschijnlijk wel een soort van uitslag uitrollen en dan kan het grote genezen beginnen.
En dat klopte. Er wordt op 3 verschillende manieren aan mij gesleuteld. Mooimooi.
1) Therapie zus.
2) therapie zo.
3) Pillen.
Godskolere. En ik maar denken dat als ik mijn ziel bij die juffrouw zou uitspugen, en wat tips en tricks zou krijgen, ik weer helemaal het heertje zou zijn.
Fijn om te weten dat ze er dus serieus werk van gaan maken met me, maar ik moet wel zeggen dat die pillen toch wel een dingetje zijn.
Ik kreeg even (uit zenuwen, dus ik begon weer heel zenuwachtig te giechelen) het visioen dat ze me een soort van lachgas pillen of LSD zouden geven, zodat ik de dag gierend van de lach door zou brengen. Maar zo was het niet. Kan ook niet. Maar het zijn wel pillen die de ergste zwartheid weggummen. Zodat er iets van ruimte ontstaat, en ik, al is het maar gevoelsmatig, iets lekkerder door het leven kan banjeren. Dat is fijn. Maar toch. Pillen. Dan is het toch wel erger met me dan ik vreesde.

Dat was dus nog steeds allemaal op die donderdag, dus toen ik bij de zielknijpmevrouw wegreed, was ik totaal, compleet en ver over alle grenzen van redelijke vermoeidheid heen.
Nogmaals godskolere: ik wist niet dat een mens zo moe kon zijn. Maar ja, dat zal erbij horen.

Maar goed. Er gloort hoop, want ze laten me dus wel gewoon nog steeds vrijelijk rond paraderen over de aardkloot, dus ik ben nog steeds geen gevaar voor mezelf of anderen. Dat is fijn, want dat kan niet iedereen zeggen, nietwaar?

Het moeilijke is dus, dat ik van te voren niet vaak weet hoe ik me voel, en hoe ik ga reageren. En dan dus die twijfel. Moet ik achteraf maar tegen iedereen sorry zeggen, of gewoon vooraf melden dat veel van mijn reacties niet tof kunnen zijn, en zo? En dan maar het gevoel krijgen dat ik anderen afstoot?
Lastige shit, dit.

Tijdens een gesprekje met mijn onvolprezen wederhelft, liet ik doorschemeren dat mijn plannen tot een nieuwe tattoo vorm zouden krijgen. Een leuke bus-collega heeft zijn eigen spullen gekocht, en wilde dat wel voor mij doen. Vriendinnetje Miekepiekje, wil misschien wel garant staan voor een mooie, op maat gemaakte tekening, en zelf zat ik te denken aan een helix in mijn oor. Dat zijn zaken die ik al heeeeeel erg lang wil, maar Ilse liet zich ontvallen dat ik gewoon een midlife crisis heb. Dat is al de tweede keer dat ik dat langs hoorde komen, maar ik moet zeggen dat ik nog geen wensen heb in die richting. En ook ontbreekt de wens tot sportwagen en jonge meisjes. Dus ik denk dat dat wel meevalt.
Maar het is mijn lijf, dus ik mag eraan modificeren wat ik wil. Dat dat toevallig samenvalt met een depressie, is in dit geval dus gewoon toeval.

Hoe dan ook, we hadden een korte vakantie en die ging door. Ff lekker naar mijn vader op het Isle of Wight.
De heenreis begon al mooi omdat vriendje Raij ons met de bus naar die vliegende sigaar van Flybe bracht. Dan zijn de gebbetjes niet voor de poes, en we voelden ons echt even priority passagiers.
Prachtige omgeving. Even ergens anders zijn. En dat hielp op zich helemaal niks. Maar het was wel heel fijn, gezellig en mooi. Wat kunnen die Engelsen toch mooie huisjes bouwen. En lekker voedsel maken. Op dat eiland zit een boerderij die zich specialiseert in het verbouwen van knoflook. Driemaal raden waarmee mijn tas zich vult. Jawel: met knoflook-gerelateerde producten. Veel rondgereden daar, genoten van die mooie oude middeleeuwse weggetjes die bedoeld zijn voor peerd met kar, en niet voor auto's. Genoten van de uitzichten over de zee, vanaf meters hoge kliffen. En ons ongans gevreten aan Indiaas, Engels en Italiaanse specialiteiten.
Ik zei dat het niets hielp, maar dat is misschien niet helemaal waar. Want echt gitzwart waren de dagen niet. Misschien niet eens diep donker zwart.
En dat is precies wat ik volgens de zielenmasseuze moest doen. Leuke dingen. Desnoods gedwongen.
Nu weer naar huis.
Want Jente moest gewoon naar school, dus die hadden we bij mijn schoonouders gestald, samen met de poezen. En niet zo heel stiekem moet ik bekennen dat ik die kleine rooie draak wel gemist heb.

Ik ben wat vertraagd geweest met mijn blog, dus u allen een mooi weekend wensen, is te laat (of veeeeeeel te vroeg). Dus zeg ik: zet m op, allen. Deze week.