zaterdag 28 december 2019

Het kerst-ontbijt.

Mijn gezin bestaat uit één kleuter, twee volwassenen en twee katten (die elkaar de tent uit vechten).
Maar om de een of andere reden hebben al die entiteiten nog geen reden gehad of gezien om de kerstboom aan te vallen.
Al jaren gaat dat goed.
Toen Colette (ons rode, onschuldige doch vreselijk lompe poesje) voor het eerst een kerstboom zag, wilde ze er wel even wat aandacht aan geven, maar veel meer dan dat, was het niet.
Ook Jente hebben we van meet af aan geleerd: Ja, het glimt, het is mooi, het is gezellig, maar je blijft met je tengels van, en met je lijfje uit die boom.
Toch vind ik het telkens weer spannend, want brekende kerstboomversiering heeft in mijn ervaring de onhebbelijke nijging om overal verspreid te raken.
Om toch elk jaar wat nieuws in die boom te kunnen hangen, proberen we elk jaar wat nieuws te kopen. (Wisten jullie al).
En dit jaar hadden we onder andere een prachtig gestyleerde locomotief gevonden. Dat wil zeggen: ik vond hem prachtig. Ilse wat minder. Veel minder. Eigenlijk gewoon niet. Maar omdat ik zo enthousiast was, kochten we hem toch.
En een 3 tal glazen vogeltjes, die we beiden prachtig vonden, waarmee het totaal op 5 vogels komt, en dat kwam met name dit jaar mooi uit, omdat ons boompje precies onder de piek een soort van kroontje heeft van, je raadt het al: 5 takjes.
Goed, dus die boom staat al ruim 2 weken dik te pronken in onze woonkamer. Gaat ook prima. Soms moet ik Jente er streng aan herinneren dat ze geen reden heeft om aan of in die boom te zitten, maar dat accepteert ze best goed. Zeker sinds ik haar een keer woedend naar haar kamer heb gestuurd omdat ze in zo'n fase zit waarin het opzoeken van de grenzen blijkbaar iets van levensbelang is.
De poezen talen er niet naar. Dus in alle vreedzaamheid en rust mogen wij toezien hoe de takjes van onze boom slapper worden, zonder hun naalden te verliezen, en hoe het toch allemaal bijzonder sfeerverhogend werkt. 
Hoe dan ook: zo'n boom staat toch altijd een beetje in de weg. Maar gelukkig heb ik ooit een klein bijzettafeltje op wielen gemaakt, en dan kan die boom (binnen de lengte van het lichtjessnoer) een beetje heen en weer gerold worden.
Geen overbodige luxe, want Jente blijft dan over het algemeen wel uit die boom, haar speelgoed heeft de onhebbelijkheid dat het altijd dáár heenrolt, waar je het het moeilijkst bij kan. Onder de piano, onder de kast, of jawel: onder de kerstboom.
Maar niet onoverkomelijk: papa of mama to the rescue.
Ilse zou dat wel even opknappen. En jawel: een doffige "pats" weerklonk. En jawel: mijn zo zeer begeerde locomotiefje, overleefde die actie dus niet.
Om mijn lieve huishouden ter wille te zijn, maar ook om het locomotiefje te beschermen tegen wat al te woest langslopende gezinsleden, had ik het al achterin de boom gehangen, in de hoop dat het dan weliswaar minder zichtbaar zou zijn, maar dan in elk geval dit jaar gewoon zou overleven. Helaas, het mocht niet zo zijn, en dan heb ik er nog niet eens voor de volle 100% van kunnen genieten.
Ik kan nu wel zeggen dat ik vermoed dat er toch een heel klein beetje boosaardige opzet in dit spel was, maar dat doe ik niet, om te voorkomen dat Ilse dit jaar nog wil gaan scheiden (nu die regels nog gunstig zijn).

Ik heb geloof ik wel eens gezegd dat ik het geluk heb dat ik grofweg 80% van mijn collega's echt wel te pruimen vind. En dit geldt dan voor beide werkplekken.
Een van deze dames vroeg mij bij het kerstconcert of ik was afgevallen.
Omdat ik niet heel erg scherp was (ten slotte had ik er al een rit van ongeveer 2 uur opzitten), reageerde ik nogal schutterig en niet geheel conform de waarheid.
Maakte er maar een flauw grapje omheen, omdat ik vermoedde dat het om een grapje ging.
Maar ze bleek gewoon nogal direct te zijn. En de waarheid is ook wel dat ik een kleine hoeveelheid Marnix ben verloren in de afgelopen maanden.
Dat heeft meerdere oorzaken (nee, niet het verlies van dat locomotiefje).
Ik eet minder, want het smaakt me gewoon niet zo. Dat kan te maken hebben met mijn huidige mentale conditie (of gebrek daaraan). Zet me iets lekkers voor, en ik denk er blij van te worden, maar dan valt het, rollende over mijn smaakpapillen toch tegen. Dus ik eet, maar vooral omdat het moet.
Wat ik de afgelopen maanden wél ben gaan doen: ontbijten.
Als je me een jaar geleden had gezegd dat ik zou gaan ontbijten, had ik je vierkant uitgelachen. Bulderend hard.
Ik, die voor 11:00 uur in de ochtend, geen hap door mijn strot gedrukt kreeg, zou ineens gaan ontbijten? Dank je de koekoek. Zelfs een hap vla bracht mijn maag al in opperste staat van Frans of boeren protest. Hoezo ontbijten? Gewoon een dikke, volumineuze lunch erin.
Maar omdat ik hoofdzakelijk dagdiensten doe op Schiphol, en daartoe toch wel erg vroeg mijn nest uit moet, begon mijn lijf omstreeks 0800 uur toch wel heel erg duidelijk te maken dat er brandstof in moest.
Dus met de grootste tegenzin, en de meest lange tanden die je je maar kan voorstellen, ben ik een paar maanden geleden begonnen met ontbijten.
Mezelf vermanend toespreken. Mijn maag vooral ook vermanend toespreken. "Nee, lief buikje, ik weet het, het is veel te vroeg om al iets meer dan alleen maar koffie te verwerken, maar je mag niet kokhalzen, je mag niet overgeven, je moet die troep die ik erin douw, gewoon binnenhouden. Succes!".
En dan begon ik, met een droge waffel, te kauwen op een (naar mijn smaak voor het tijdstip) veel te droge boterham. Die ik dan weg trachtte te spoelen met water of koffie.
Tot ik me bedacht dat een frisse, verse appel niet alleen lekker is, maar ook nog eens heel gezond.
Ik paste mijn ontbijt aan: twee frisse, verse, zure en sappige groene appels. En twee boterhammen.
Mijn maag vindt me op die momenten nog steeds een gore klootzak. Een verrader.
Maar de rest van mijn lijf, lijkt er wel blij van te worden. Ik ben dus met wat minder. En ik moet zeggen (eerst even mijn knokkels blauw meppen van het afkloppen op de massief houten tafel) dat ik nog niet verkouden of grieperig ben geworden.
En het duidelijkste en genantste bewijs van mijn afvallerij: mijn broekriem houdt mijn broek niet meer netjes omhoog. En dat is een probleem omdat ik mijn priem niet kan vinden om wat meer gaatjes te prikken.

Of ik nog goede voornemens heb voor 2020? Nee. Ja. Beter worden. Maar vooral mezelf nergens meer druk om maken.
Ik wil alle mensen die ook dit jaar weer met me meeleefden bedanken. Bedanken voor het feit dat ze de tijd namen om mijn schrijfsels te lezen. Bedanken voor de vele lieve woorden. De steun. Of gewoon omdat ze in mijn leven zijn.
Voor iedereen wens ik dat 2020 een jaar wordt dat een beter jaar is dan 2019.
Voor iedereen een mooie en gezellige en veilige jaarwisseling.

Tot volgend jaar.







zaterdag 21 december 2019

Jankblog of puur chagerijn.

Mijn eerste verjaardag, met Ilse aan mijn zijde, werd ik getrakteerd op een nespresso apparaat.
Dit omdat wij beiden vinden dat koffie de belangrijkste maaltijd van de dag is, en omdat vooral ik, toch best wel op zoek was naar een upgrade van de senseo machine die zijn beste tijd echt wel gehad had.
Dus er kwam een Nespresso apparaat met een bon erbij voor koffies ter waarde van heeeeeeeel veeeeeel cupjes.
En dat was een schot in de roos. Een heel erg kostbaar schot in de roos, want met een gemiddelde prijs van 30 cent per kopje, is onze liefhebberij (het slempen van vele koppen koffie per dag) niet goedkoop te noemen.
Maar vergeleken met de senseo is het spul letterlijk engelenpis die over je tong rolt. En zelfs de goedkopere cupjes van bijvoorbeeld mijnheer Douwe Egberts, zijn bijzonder goed weg te werken.
Na een jaar of drie, begon dit apparaat echter mankementen te vertonen. Welke dat precies waren, weet ik niet meer, maar het apparaat deed niet helemaal meer dat wat wij ervan wilden: onbekommerd koffie tappen.
We werden er via diverse kanalen op gewezen dat de imitatiecupjes van plastic de boosdoener waren, en dat we alleen maar aluminium cups mochten gebruiken. Dat maakte voor het apparaat weinig uit, dat was dood en bleef dood.
Omdat wij beiden vinden dat we niet zonder koffie kunnen, werd er met grote haast een nieuw apparaat gekocht. Met name uw nederige ondergetekende is ernstig onmenselijk zonder dat eerste kopje koffie.
Dat betreffende apparaat staat nu in de keuken. En op sterven na, is het eigenlijk dood. Uiteraard drie jaar later, uiteraard na de garantietermijn.
Het apparaat heeft besloten om zijn water niet louter door het koffiecupje te persen, maar ook via andere, zelf verzonnen openingen komt het water uit het apparaat zetten.
In eerste instantie eindigt dat water in het lekbakje. Maar als we niet opletten, dan eindigt dat water over de magnetron, op het aanrecht en op de grond.
Dit ontdekten we uiteraard toen we tijdens het tappen van een kopje koffie een enorme (en hete!!!) kliederbende ontdekten naast het apparaat. En ín het kopje zat de helft van wat we normaal krijgen van het apparaat.
Bij nadere inspectie zagen we dus wat er aan de hand was: het apparaat gooit het (hete) water eruit voordat het door het cupje geperst wordt.
En dat proces versnelde zich, want telkens raakte dat lekbakje voller dan de gewenste kop koffie.
Gelukkig kunnen we met de instellingen nog wel wat spelen, maar dat leidde er dan wel toe dat we voor één kopje koffie, ongeveer 0,6 liter water nodig hebben.
Lekker zo, voor de kerst. 
Dat werd me wat te gortig, dus ik toog naar het centrum van Almere Buiten om een nieuw apparaat te scoren. Jente heeft vakantie en is dus veel thuis en wij moeten dus ook vroeg op en menselijk zijn, dus die koffie is meer dan brood nodig.
Overigens: mijn onvolprezen betere helft heeft serieus geprobeerd om dat apparaat te repareren, maar die dingen zijn dus zó in elkaar gezet, dat dat dus niet kan. Je komt nergens bij. Nergens zijn schroeven geplaatst, dus als je hem al open krijgt, is dat niet zonder schade, of het risico dat je hem niet meer in elkaar krijgt. Totaal zwakzinnige constructie.
Maar goed. 
In Almere Buiten zit een Blokker, en die adverteren zich als de huishoudelijke zaak bij uitstek. Daar zou ik wel even een nieuwe nespresso kopen.
Dacht ik.
Maar mijn hoop werd grondig de grond in geboord, want de winkelbediende (waarschijnlijk overwerkt) snauwde me toe dat ze dat niet hadden.
Geen wonder dat de Blokker in zwaar weer zit. Dan maar op Cool Blue bestellen, die leveren blijkbaar zelfs op zondag af, dus vanaf vanmiddag zit ik met een mooi, lief, fijn en nieuw en goed functionerend nespresso apparaat.
Een witte.

Het auto-leed is ook nog niet geleden.
ASR (de verzekeraar) vindt het doodnormaal dat hun klanten zonder enige vorm van communicatie maar moeten spartelen. En dan durven ze te stellen dat ze er zijn, als er wat aan de hand is.
Ja, ze zijn er. Vooral om de premie te innen. Maar voor de rest kan je barsten.
De oude auto is nog niet opgehaald. Het geld is nog niet overgemaakt. En ondertussen moet ik wel ervoor betalen.
Jaja.
Nu, goed, daar valt mee te leven. (Ten slotte is een overstap naar een andere verzekeraar zo gedaan).
Wat jammerder is: mijn volgende auto staat klaar om (met een fonkelnieuwe APK) aan mij afgeleverd te worden. Eigenlijk al afgelopen donderdag.
Maar om die fonkelnieuwe APK te krijgen, moest er een klein onderdeel, dat iets op zijn plek houdt, vervangen worden.
En dat onderdeel werd nét op tijd geleverd. Maar wél kapot. Dus nutteloos. Dat is jammer. De hoop dat ik voor de kerst nog in mijn eigenste auto zou kunnen rijden, is daarmee vervlogen. Maar je weet maar nooit. Aan vriendje Ken zal het niet liggen, die heeft zijn best gedaan.

Nog meer leed, ik moet en zal het jaar jammerend en jankend afsluiten.
Ik heb oprecht bewondering voor de inflexibele tot op het bot ambtelijke gebrek aan inzicht en denken bij de gemeente Almere.
Het is namelijk zo dat wij als brave inwoners 3 containers hebben. 1 gft/rest afval. 1 plastic en 1 papier.
Dat word 2 wekelijks geleegd. De ene week komen ze voor de duo-bak, en de week erop komen ze maandag voor plastic en woensdag voor papier.
Op papier is dat prachtig.
Ware het niet dat de woensdag aankomende week een tweede kerstdag is, en ook de (door mij zeer gewaardeerde) vuilnismannen gewoon vrij zijn.
Oke, niet erg.
Niet erg, ware het niet dat de gemeente dan niet een andere dag kiest voor het ophalen van het papier. Nee, we moeten dan maar zien dat we een maand lang alle oude papier maar ergens stallen. Juist in die maand waarin je als simpele consument die wat geschenken geeft en krijgt en dus al opgezadelt bent met een hoeveelheid karton en papier waar je een heel daklozendorp mee zou kunnen bouwen. 
Ik vind daar wat van, en dat wat ik daarvan vind, is niet bijster positief.

Goed. Dus.
Een hele zeikblog vol jankverhalen, komt dat nu door mijn depressie?
Nee, dat denk ik niet. Zoals Jurgen zou zeggen: Marnix, wat ben je toch een lekker stuk chagerijn.
Mijn depressie kabbelt aardig voort, en zorgt er volgens mij niet voor dat ik humeuriger ben, dan ik al was. Of misschien ook wel, maar dan valt het mij niet meer op.
Wel heeft die therapie tot (positief) gevolg dat ik weer iets makkelijker kan doen alsof het goed gaat. En als je dat maar vaak genoeg herhaalt....
Nee, dat doet het dus niet. Ik kan misschien wat makkelijker toneel spelen, zonder dat het me meer energie kost. En dat was broodnodig. Ik ben nu nog steeds continu moe, maar niet meer zo ongelooflijk afgemat en uitgeput. Wel is mijn geheugen echt een zeef. Ik onthou helemaal niks, dit tot grote ergernis van Ilse, die zelf al geen best geheugen heeft.
Volgend jaar, zo heb ik met mijn peute besproken, gaan we niet alleen in op verlichting van de depressie, maar ook in op de oorzaken ervan. In op het verleden.
En ik moet zeggen: ik heb er een vergiet vol met zin in. Dat is wel iets waar ik ongelooflijk tegenop zie, eigenlijk. Maar goed, die kist moet open, en liefst leeg. Zodat ik verder kan.

Maar ik heb ook leuke dingen te melden.
Het afgelopen kerstconcert met het orkest van de KMar was eigenlijk best wel leuk. Er werd lekker ongedwongen muziek gemaakt, we kregen lekker te eten en het publiek (dat ons gemakshalve buiten opsloot omdat het met 28 graden in de zaal toch wel erg koud werd, toen we buiten gingen roken) was enthousiast.
Gelukkig was dit concert in de enorme hallen van de muziekfirma Adams. Want de demperkist was voor het gemak maar uit de vrachtwagen gesprongen, dus konden we gebruik maken van de winkelinventaris.
Jammer alleen dat de kwaliteit van de geleende dempers varieerde van erg matig tot onbeholpen slecht.
Hebben we ons niet door laten weerhouden. Gewoon lekker hompen op dat podium.
En mijn tweede kerstconcert is met een gezellig koperkwartet in het immer pittoreske Voorschoten. Of Voorburg. Ik moet nog even uitzoeken waar precies.
Ik kwam er gisteravond dat dat helemaal geen concert is, die we 24 december spelen, maar dat we in de nachtmis spelen. Om 2230 uur.
Dat was even een aparte ontdekking. Ik was er grif van uit gegaan dat ik op christelijke tijden zou spelen. Blijk ik dat dus ook echt te doen...  De laatste keer dat ik daadwerkelijk in de nacht op kerstavond speelde, was toen ik 17 jaar was. Dus 22 jaar geleden. Eens kijken of ik dat nog kan.

Goed, dit alles maar weer geschreven te hebben, wens ik iedereen een goed weekend.
Maar vooral ook fijne feestdagen en zo.




zaterdag 14 december 2019

HP, Kerst en keuzestress.

Omdat ik afgelopen jaar weer een brave onderofficier ben geweest, kreeg ik van de grote baas wederom een "kerstpakket".  In de vorm van een kadobon. Van het bedrijf met de wat smeuïge naam "Tintelingen".
Tintelingen is ontstaan in de tijd dat de metroman helemaal hip en hot was, en is genadeloos meegegroeid naar een bedrijf waar hipster mannen met dito baarden en knotjes zich ongelooflijk thuis voelen. Ten minste, de producten waar je uit kan kiezen, doen mij dit vermoeden.
Ik dus wat minder want tussen al die metro/hipster-verantwoorde meuk, zit werkelijk niks dat ik ook maar enigszins vrolijk in huis zou halen. Wat ze dan wel weer goed doen: de mogelijkheid om het om te zetten in een bon voor Bol.com. (Of voor de meer altruistische medemens: je zou het om kunnen zetten in een schenking aan een goed doel. Dat ik mijn eigen huishouding en gezin een goed doel op zich vind, moge duidelijk zijn). En omdat je een gegeven hipster niet in de baard mag kijken, vervang ik mijn tinteling voor een bolletje, en ben ik alsnog zielsgelukkig.

Maar ja, dan heb je een bol.com bon, en dan begint de keuze stress pas echt. Want in tegenstelling tot voorgenoemd bedrijf, kun je bij Bol dus kiezen tussen alle soorten producten waar je met wat pech nog jaren in de digitale winkel verdwaalt, puur omdat je dus geen keuze kan maken. Elk nadeel en zo...
Koop ik iets voor mezelf (ten slotte ben ik -zij het met moeite- toch een heel jaar weer braaf geweest).
Koop ik iets leuks voor dat kleine Jente-draakje van me? Ja, ho ff. Dat kind is de schok van alle verwennerijen van Sinterklaas nog nauwelijks te boven. Nu weer een kadootje is vragen om pure bedorvenheid, als je het mij vraagt.
Koop ik iets voor mijn dierbare echtgenote? Dat heeft ze na 5 jaar huwelijk toch wel verdiend...
Of, en die optie werd het pas toen ik het al gekocht had, koop ik iets voor ons 3'en.

Ik koos voor iets waar in elk geval Ilse en ik plezier aan zouden beleven. Namelijk een lego bouwdoos van Harry Potter. Want beiden vinden wij Harry Potter leuk, en tijdens onze vakantie afgelopen zomer ontdekten wij, na het kopen van een lego-pakketje voor Jente, hoe leuk wij het eigenlijk ook nog steeds vonden.
Dus voor het budget de meest uitgebreide bouwdoos besteld, en in mijn eentje, en later met ons drietjes toch wel genoeglijk zitten bouwen. Hoewel de deelname van Jente niet echt gewenst was, althans door mij, want ik vind dat zij haar eigen lego heeft. Laat ook iets voor ons. Dat idee. Maar soit.
Wat me enorm opvalt: met haar nog net geen 5 jaren, heeft dat kind er wel echt kaas van gegeten. Ze kijkt naar de tekening, en eigenlijk zonder verder veel aanwijzingen, kan ze die instructie gewoon uitvoeren. Lijkt me best knap, voor zo'n turfje hoog.
Wat me ook enorm opvalt: ze heeft weinig behoefte aan of uberhaupt weinig creativiteit. En dat heeft ze van mij.
Want Ilse kwam vandaag thuis met een doos lego van marktplaats, en dat was beslist geen bouwpakket. Naar mijn mening heeft ze haar geld weggeflikkerd aan een bak ellende waarin niks zat dat bij elkaar past. Maar het is wel 5 kilo lego. Dat dan wel.
Maar zowel Jente als ik hebben totaal geen kaas gegeten van het fantaserend bouwen. In elk geval ik, ben niet in staat om lol te halen uit het "from scratch" opbouwen van een auto. Alleen al omdat ik me misschien wat geïntimideerd voel door de hoeveelheid zooi die je dan uit moet zoeken. En omdat er geen bouwinstructies bij zitten. En als je dan uit die bak de stukken hebt gezocht die met veel geluk een auto zouden kunnen worden, lijkt het nergens naar. In elk geval niet in mijn ogen.
Ik heb het geprobeerd hoor. Een treinwagon te maken. Het werd uiteindelijk iets dat met heeeeeeeel veel fantasie voor een locomotief kan doorgaan. Ik ben dus boven mezelf uitgestegen. Ilse helemaal blij dat ik het geprobeerd heb, terwijl ik alleen maar kan denken aan de totale lelijkheid, de niet-kloppend-heid ervan.
Dat moet voor Ilse dus echt lastig zijn.

Ik heb dit jaar mijn (onze) 7e kerstboom gekocht. We zouden ervoor naar die Zweedse boevenbende gaan, maar dat hebben we niet gehaald. We vonden het tuincentrum in Almere-buiten toch ff makkelijker. Bijna nog ruzie gekregen omdat ik een lelijke boom wilde, met niet één, niet 2, maar wel drie pieken. En ook nog bijna onenigheid over wel of geen kluit. Ik vind mét kluit leuker, want mét kluit kun je dan in de tuin plaatsen.
Zo staat de eerste boom die wij in Almere kochten nog steeds, springlevend in de voortuin. En een tweede ernaast, als vriendje, leek me kostelijk. Vraag me niet waarom.
Maar Ilse wees er fijntjes op dat de vorige boom met kluit inmiddels lang en breed dood in zijn pot nog steeds in de tuin staat te staan. Dus van dat planten is weinig terecht gekomen. Daarbij, zo sprak ze me steeds strenger toe, wilde ze geen naaldbomenbos in onze tuin. En dat vond ik dan wel een argument dat hout snijdt. ;)
Deze boom is de tweede waarbij Jente zich (te) actief bemoeide met het versieren van het ding.
Dat leverde tot onze vreugde maar één gesneuvelde bal op. Maar hoe trots was ze toen we samen die boom klaar kregen. Hoe trots was ze dat ze de versierselen mooi en goed in de boom geplaatst kreeg, al dan niet met mijn hulp in verband met haar tekort schietende lengte.
Wij vinden het leuk om elk jaar gezamenlijk één bal te kopen. Gewoon als romantisch idee.
Vandaar ook dat dat niet alle jaren lukt, vandaar ook dat we dit jaar met een locomotief van glas, drie vogels, een slinger en een werkelijk wanstaltig lelijke, lichtgevende sneeuwpop voor in het raam terugkwamen. Want we wilden ook iets van sfeer aan de buitenkant van het huis.

Dus alles bij elkaar voldoe ik volgens mij best wel aan de opdracht die ik van mevrouw de zielenknijpster heb meegekregen: ga leuke dingen doen.
Ik doe zoveel leuke dingen, dat de beerput volgens mij alleen maar meer dichtgetimmerd wordt, en dat als die open gaat, ik weer in een diep gat stort. Toch maar eens over praten, want open moet die toch, en ik hoop niet dat ik dan in een spiegel ga kijken, die ik liever zou overslaan. Of zo.
Dus de depressie is een alom aanwezig zijnd ding. Ik moet wel zeggen, en ik weet helemaal niet of dat positief of negatief is, ik kan weer wat makkelijker zeggen dat het wel gaat. Als het eigenlijk helemaal niet zo goed gaat. Blijkbaar toch ergens de energie gekregen om veel zaken onverschillig af te handelen.
Maaaaar zoals de Zeeuwen al tegen de koningin van Engeland zeiden:"Ik worstel en kom boven".

Dit geschreven hebbende, maak ik mij gedurende het komende weekend op voor een drukke week, die me van Utrecht, naar Schiphol, via de Klomp, Apeldoorn en Ittervoort zal voeren. Want ondanks dat ik nauwelijks nog snabbeltjes doe, heb ik toch nog 2 kerstconcertjes weten te bemachtigen.

Ik wens u allen een heel prettig weekend. 

zaterdag 7 december 2019

Mijmeringen.

Ik had vandaag weer een korte dienst op Schiphol.
Het wordt weer winter, en dus wordt het rustiger, er zijn minder ritten, de diensten worden korter, en dus is er meer tijd om te denken.

En dat denken ging eigenlijk alle kanten op.
Vooral terug proberen te denken aan de leuke dingen. Zoals Sinterklaas. Wat was het hartverwarmend fijn om Sinterklaas te mogen vieren met mijn schoonfamilie. En me dan vooral focussen op het toetje van Jente die overduidelijk in spanning zat op wat komen ging.
Was ze wel lief genoeg? Zou Sinterklaas wel komen? Ja, op school. Maar was ze braaf genoeg voor ook nog een tweede bezoekje in de avond?
En ze werd gruwelijk verwend. Haar snoetje gaf op het laatst gewoon licht van blijdschap over alle gekregen spelletjes, speeltjes, boekjes en lekkers.
Op het laatst werd het zelfs bijna genant hoe erg ze verwend werd. En het oplichtende snoetje kreeg zowaar rode koontjes van vermoeidheid.
Prachtig was dat.
Minder charmant was dat madammeke besloten had om bij thuiskomst (ver, heeeeeeeeel ver na bedtijd) met al haar nieuwe speeltjes te gaan spelen. En dat zo zeer in haar koppie had vastgezet dat er ook geen redelijkheid meer aan te pas kwam. Gelukkig was ze zo moe dat ze met enige aandrang toch maar gewoon lekker is gaan slapen.
Mijn schoonvader is een keukenprins die zelf de gevulde speculaas maakte en andere lekkernijen. Dus de innerlijke mens kwam ook niks tekort.

En omdat ik tussen halen en brengen van de passagiers toch best wat tijd overhad, gingen mijn gedachten naar een andere vader. Een vader van een inmiddels 16-jarige dochter. Die man is dus wat verder als ik.
Hoe moet het voor een vader zijn als zijn 16-jarige dochter ongewild in de belangstelling staat? Alleen omdat hij nu eenmaal koning van zijn land is.
Het lijkt me hemeltergend moeilijk om te zien (zou hij het zien) dat zijn dochter door dat volk waar hij koning van is, continu beschimpt wordt. Dat er allemaal mensen zitten te zaniken over wat die dochter wel niet kost. En dan nog maar eens wat beledigingen erachteraan.
Het lijkt me drie keer niks. Zo'n baantje. Hoeveel het ook betaalt, ik ben blij dat mijn dochter niet op die manier in de belangstelling staat van dat soort figuren.
Want uiteraard moet er weer gejankt worden over de toelage die Amalia (pardon: prinses Amalia) krijgt.
Ruwweg kun je de Nederlandse bevolking wat dit betreft in 2 groepen opdelen.
1) De groep die een welhaast walgelijke devotie aan de dag legt op alles wat Koningshuis is. Het volk dat de leden van het koningshuis praktisch dwingt om in droevige steden te gaan klootschieten of koekhappen of zich over te geven aan andere plaatselijke folklore. Van die mensen die om 3 uur in de nacht al langs de route van de gouden koets te gaan zitten, om maar een mooi plekje te hebben bij prinsjesdag.
2) De groep die zo mogelijk nog walgelijker is, en die alles wat het koningshuis betreft compleet affakkelt. Weten bijzonder goed dat die mensen zich nauwelijks tot niet kunnen verdedigen, vinden het nodig om zo'n meisje dus uit te maken voor alles dat lelijk is. Let wel: we hebben het met 16 jaar dus nog steeds over een kind, die uberhaupt nog geen keuzevrijheid heeft gehad, en dat door de plek van haar wieg ook maar zeer beperkt heeft.
Maar toch vinden dat soort zure pruimen het nodig om zo'n kind te beledigen. Te kwetsen. Is waarschijnlijk de enige mogelijkheid voor dit soort minne toetsenbord ridders om nog eens klaar te komen. Op hun eigen spitsvondige, stoere beledigingen.

Ik heb erg weinig met het koningshuis. Maar Nederland is nu eenmaal een monarchie, en mensen die beweren dat een republiek goedkoper is, zijn nauwelijks goed snik. Kijk maar even naar Amerika. Ik geloof niet dat dat land er financieel nu echt denderend goed voor staat. En dat kun je voor een deel wijten aan mijnheer Trump en zijn voorgangers.
Of een Frankrijk. Waar mijnheer Macron niet echt bijster populair is. Worden we ook niet vrolijk van. Continu die protesterende mensen.
Maar goed, we zijn nu eenmaal een monarchie, en met beide groepen die ik net uiteenzette in mijn achterhoofd: die Amalia wordt dus straks koningin van dit volk, en alleen al daarom vind ik dat haar toelage maar verdubbeld zou moeten worden. Gewoon omdat het kut is om van dit volk, dat van zeiken zijn levensmotto heeft gemaakt, koningin te moeten zijn.

Maar dit is geheel mijn mening.

Ik mijmer verder. De verzekering was en is bijzonder traag met het afhandelen van de schade. Dus nu betaal ik voor een auto die ik niet kan rijden omdat de schade-expert nog niet geweest is. Maar ik kan hem nog niet van mijn naam halen, omdat.... Jawel.... De schade expert nog niet is geweest. En dat allemaal vanwege miscommunicatie in de afhandeling. Right...
Er gloort wel hoop: ik heb een andere auto. En dat behoeft uitleg.
Voordat de lezer van verbijstering van zijn stoel lazert: nee, het is geen Fiat Multipla. En ook is het geen frAudi of Renooit geworden. Ik blijf keurig netjes bij het door mij zo geliefde merk met de 2 chevronnetjes.
Maar geen C5 meer. Ik stap af van de veerbollen. Dat is puur een kwestie van logisch nadenken. Ten eerste hebben we zoveel ruimte simpelweg niet nodig. We vervoeren geen babywagens of buggies meer. En ja, ondanks dat ik de C5 een heel warm hart toedraag, was het op korte termijn ook lastig om een vervangende c5 te vinden binnen budget die betrouwbaar genoeg zou zijn, en aan mijn wensen zou voldoen.
Een C4 however, was wel aan te komen. En wat meer info leerde me dat een c4 in wegenbelasting voordeliger is, in verbruik voordeliger is, en dat grote reparaties ook voordeliger zijn.
Dus qua kosten ga ik erop vooruit.
De looks ervan, samen met de trekkracht van deze voiture waren voor mij een pluspunt. Tot ik dus in de auto stapte en hem even over de snelweg mocht jagen. Éen grote grijns op mijn smoel. Wat een pit, wat een rijgenot in die wagen.
Ik hoefde niet lang na te denken.
Tuurlijk: de airco is niet automatisch, maar handmatig (én werkt). En de pdc bestaat uit een massieve knop aan de bumper. Ook wel trekhaak genoemd. Regen en lichtsensoren zitten er niet op.
Maar daar staat dan wel weer tegenover dat ik weer een nieuw hobbieproject heb, waar ik nog lekker veel kan leren en ontdekken. Oh, en de stoel zat beter dan alle stoelen die ik ooit in een C5 heb gehad.

Dus wat dat betreft ben ik optimistisch.

En zo kwam ook deze werkweek weer tot een einde. Al mijmerend.



Ik ga genieten van een weekend waarin we naar de IKEA gaan om gebruik te maken van de family-pas om een kerstboom te kopen. En ook echt alleen maar een kerstboom. Niks anders dan een kerstboom. Maar ik heb vaker gemeld dat we voor slechts 1 ding naar de Ikea gaan, om dan vervolgens alsnog een aanhanger te moeten regelen voor alle andere bende die we er kochten.
Nare winkel.

Dit geschreven hebbende, wens ik u allen een prettig weekend.




zaterdag 30 november 2019

Update

R.I.P Madame Jeanette 3

Ik had een redelijk gesprek met de therapeute, en was eigenlijk vol goede moed op weg naar huis om eens lekker met Jente te gaan knuffelen en spelen. Die had namelijk een Sinterpieten-sportles gehad, dus zou vast vol goede verhalen zitten.
Bovendien was het de bedoeling dat ik de dag in majeur zou eindigen door wat leuke dingen te gaan doen.
Dat is namelijk de opzet van de therapie: leren om weer te genieten van dingen die leuk zijn, zodat de dag op zijn minst neutraal eindigt en niet somber.

Dat liep anders.

Want vlak voor ik de snelweg op wilde draaien, werd er voor me enorm hard geremd. Onverwacht. En ik moest dus ook enorm hard remmen. Als in: door de abs heen trappen, je rempedaal voelen trillen, en geen kant op kunnen omdat er overal verkeer is.
Zo hard remmen dat je al je spieren aanspant om dat rempedaal desnoods door de bodem heen te trappen, om maar tot stilstand te komen.
Zo hard remmen, dat je eigenlijk al beseft dat je kansloos bent, en dat de adrenaline spuitend je oren uit komt gieren. En inderdaad: ik haalde het nét niet. Als ik iets meer tijd en ruimte had gehad, was er niks aan de hand geweest.
Het bleek een kusje te wezen, maar voor ik uit kon stappen om dat eens te bekijken, kreeg ik een enorme dreun van achteren. Mijn achterligger had blijkbaar nog minder tijd en ruimte, en daverde met 30-35 kilometer per uur mijn achterbak binnen, en madame Jeanette de 3e is geschiedenis.

Ik begon met het afstoffen van alle heiligen die ik kende, maar toen ik uitstapte was ik alleen maar vreselijk geschrokken en ontdaan.
Ik bekeek de schade en wist meteen dat het gedaan was met madame. Bumper stuk, achterklep stuk, schade onderzijde. Achterlichtunit stuk. De lijst is langer dan de dagwaarde, ergo total loss.
Goed. De pandemonie even achter ons gelaten, me eerst maar om de voorligger bekommerd die slecht Nederlands sprak, en dus een hulplijn inschakelde in de vorm van een vriend die stom toevallig in de buurt aan het wandelen was. Fijn.
De achterligger had bijna geen schade (hoe dan?) en vertelde dat hij al 40 jaar bij Citroën werkt. Mijn vraag of hij klantjes aan het werven was, werd niet helemaal begrepen, en gezien de situatie snap ik dat wel.
Deze meneer, wilde rap weg, want had ook wel wat anders te doen, en beloofde die avond nog langs te komen.
En dat deed hij ook netjes.

Ik moet in zulke situaties dus leren om beter met het thuisfront te communiceren, want ik had wel de tegenwoordigheid van geest om Ilse te laten weten dat ik een aanrijding had, maar verder geen updates te sturen over hoe het verder ging. Die dus gedurende het afhandelen en mijn afwezigheid steeds ongeruster en onrustiger werd.
Maar goed, eenmaal thuisgekomen heb ik mijn verdriet en frustratie er eens even uitgejankt.
Mijn auto, die steeds meer naar mijn zin werd. Mijn auto waar ik telkens weer een leuke gadget bij wist te plaatsen. Waar veel tijd, geld en energie in is gaan zitten om hem helemaal naar mijn smaak te maken, is niet meer.
Ik belde vriendje Ken op, om het verhaal te vertellen, die onderbrak me en sommeerde me om meteen naar de huisarts te gaan. En later maar met die auto naar de garage te komen. Ik knotterde wat, maar hij was onverbiddelijk: eerst naar de huisarts, om me te laten checken. Goed, ik voelde mijn nek die wat onprettig aanvoelde, maar ik vond dat ik niet te zeer moest klagen.
Maar om iedereen ter wille te zijn, ben ik maar meteen naar de huisarts gegaan, die me daadwerkelijk goed controleerde, en vaststelde dat er weinig meer aan de hand was dan dat ik alle spieren in mijn lijf tot scheurens toe (bij wijze van spreken) aan had gespannen, en dus nog wel even last zou houden van stijve en pijnlijke spieren.

He ja. Ik had hier zo ontzettend geen zin in. Nu ook nog eens op zoek te moeten naar een nieuwe auto die ik dan weer helemaal de mijne moet maken. Kak! En dat was nog de meest milde uitspraak die ik gedurende dat hele proces deed.

Na 3 maal een c5 gehad te hebben, ben ik toch wel een beetje bijgelovig geworden. Het zijn door en door betrouwbare wagens (als je ze niet aan puin (laat) rijd(t)en), ongelooflijk comfortabel en zeer luxe.
Maar het lijkt geen gelukkig huwelijk, zo'n c5 en ik. Dus ik ben nog een beetje aan het aarzelen om maar weer een C5 te kopen.
Gelukkig is er geen haast, en kan ik gewoon lekker rustig aan gaan rondneuzen, en mijn licht opsteken over een andere auto. Het zal u allen niet verbazen dat ik wél trouw ga blijven aan het merk dat mijn wereld hoe dan ook wél verbreedde, door alle leuke mensen die ik erdoor heb mogen ontmoeten.

Dus kan ik mevrouw de therapeute volgende keer melden dat mijn week op zich niet zo denderend positief verliep. Want verzekeringsafwikkelingschijtzooi en zo.
Hoewel: Om even verder te reutelen over die Aipad: dat functioneert gewoon. Echt ongelooflijk. En gelijk de eerste repetitie al het gemak ervan mogen ervaren. Nog steeds flikker ik het ding bij thuiskomst in de kast, want ik durf hem niet open en bloot in de kamer te laten slingeren. Niet dat ik bang ben voor ongewenste snuiters in mijn huis, maar meer omdat ik bang ben dat Jente er echt blij mee gaat zijn.
En dat is dus niet de bedoeling.

Verder gaat het leven dus gewoon door, en ben ik vandaag aangesproken op het feit dat ik een tankchauffeur in de weg stond. Een tankchauffeur is een vent die met een paar duizend liter kerosine de vliegtuigen af gaat tanken. Je rijdt dus met een hoogexplosieve bom achter je trekker. Spannend genoeg, lijkt me.
Helaas hebben die jongens er nogal een handje van om op willekeurige, en vaak volstrekt ongemakkelijke plaatsen te wachten tot ze bij hun vliegtuig kunnen, en dan hebben wij als overig verkeer daar gewoon immens veel last van.
En je kunt er zo moeilijk doorheen.
Dus vandaag stond ik (geheel ongewild overigens) eens een tankwagen in de weg.
Terwijl ik nog zo goed op mijn omgeving aan het letten was.
Maar misschien hoorde dat ook wel bij de afsluiting van een toch al (hopelijk!!!) geen alledaagse week. Want je zou kunnen stellen dat ik mijn achterligger ook in de weg stond toen die mijn auto 17 centimeter korter maakte.

Goed, nog steeds een beetje last van stijve spieren, wens ik u allen toch maar weer een prettig weekend. 



zondag 24 november 2019

Update

Oke, het is tijd om ook weer eens iets leuks of minder beladens te schrijven.

...


...


...


......


........

Okee, zo erg is het misschien niet. Ik ga even wat beter mijn best doen...

Ik heb ooit wel eens gememoreerd aan het feit dat technologie en ik een bitter slechte combinatie zijn. Volgens mij heb ik dat vaker geroepen dan "ooit wel eens".
Nu kregen wij een poos terug te horen dat we van de baas een heuse Ipad zouden krijgen om onze bladmuziek van te lezen. Iedereen in rep en in roer, want oh, hoe geweldig en ahhhh wat geniaal en makkelijk en fantastisch en meer van dit soort blije reacties.
Maar zoals dat bij defensie wel vaker gaat: eerst zien en dan geloven.
Goed, een week geleden kreeg ik dat ding in mijn maag gesplitst, en mijn gevoel van ongemak bleek een soort van self-fulfilling-profecy te zijn: ik kreeg het ding met geen mogelijkheid aan de gang.
Pure, blinde frustratie. Er werd gemeld dat we per se met ons defensie-account een Ipad account aan moesten maken. Want het ding was puur voor zakelijk gebruik, en maar zeer beperkt privé gebruik.
Dat lukte, nog net.
Maar om er vervolgens de noodzakelijke apps op te zetten om ermee te werken.... Ho maar. Dat lukte gewoonweg niet. Vloekend van ellende heb ik het klereding in mijn tas geflikkerd om er een week niet meer naar te kijken.
Afgelopen week samen met een collega geprobeerd om het kreng aan de gang te krijgen met een eigen account. Want ook ik had ooit een Iphone, en dus een eigen account. Maar ja. Een eigen account dat inmiddels alweer bijna een jaar ongebruikt ergens in die wolk rondhangt, omdat ik heel tevreden geen Apple gebruiker meer ben, is bij het installeren van een nieuwe Ipad net zo nutteloos. En accountherstel van Apple moet serieus uren in beslag nemen. En dan nog, als dat herstel volgens Apple gedaan is, kom je er niet in omdat je dan de code van je oude Iphone ergens op moet duiken.
Zelden zoiets gebruiksonvriendelijks meegemaakt als die zooi van Apple. Maar dat zal wel aan mij liggen.
Wederom landde het ding ergens in mijn tas.
Uiteindelijk kreeg ik een -wat dit onderwerp betreft zeldzaam- intelligente ingeving. Ik prakte er mijn defensie account weer op, ten slotte was dat een soort van opgelegde verplichting. Als er dan vervolgens geen apps op konden waarmee ik mijn werk met het ding kon doen, was het niet mijn probleem, en kon ik het ding met opgeheven hoofd daar achterlaten waar het hoort: bij defensie. Om er nooit meer naar terug te hoeven kijken.
Er was iemand intelligenter en in elk geval technologisch nog slimmer: die pakte die Ipad, deed even zwiepen met zijn vingers en mijn vooraf genoteerde codes, en alles lijkt te werken.
Ik heb zelfs al één liedje van dat ding gespeeld.
Mooi, zou je haast zeggen. Eind goed, al goed.
Ik zal er geen andere apps op zetten dan dropbox en een muziek-lees-en-aanpas-programma. Daar heb ik simpelweg het talent niet voor en ook niet de interesse in.
Bovendien staat er in de door de Staat verstrekte handleiding in dat prive gebruik maar zeer beperkt mag zijn. De enige die er prive lol van zou hebben, is Jente, maar dan vrees ik dat ik binnen een week al een nieuw scherm kan gaan kopen.
Ik ben de betrokken collega's dan ook zeer dankbaar voor het feit dat zij hun talenten op mijn toverdoos hebben botgevierd. Ik zag al helemaal voor me hoe ik op het matje werd geroepen omdat ik uit frustratie een door de overheid verstrekte Ipad twv 1100 euro door de zaal zou hebben gesmeten, waarbij niet alleen die Ipad verbrijzelde, maar ook een of meerdere schedels van toevallig passerende en onschuldige collega's.
De waarde van die toverdoos is voor mijn sociaal ingestelde ziel toch wel een dingetje.
Het praktische gebruik ervan (voor mij dan in elk geval) is puur en alleen bladmuziek lezen. Puur praktisch dus, heb ik nu dus een muziekmap ter waarde van 1100 euro. Als ik naar mijn huidige insteek-karton kijk, propvol bladmuziek, dan kost dat nog geen 5 euro alles bij elkaar. Ik vind daar wat van.
Toegegeven: het zal best wel wat papier besparen. Maar ik vraag me af of al die Ipadden die regelmatig gestekkerd moeten worden, opgeladen middels door bruinkool opgestookte energiecentrales, nu echt zoveel milieuvriendelijker zijn. Dit nog los van de accuproductie en de transport-uitstoot.
Maar soit.

Verhip... Alles teruglezend, is dit (op de zelfspot na) ook weer niet denderend leuk. Dus om er een leuke twist aan te geven: ja. Het is fijn dat ik dus collega's heb die mijn anachronistische ziel tegen mezelf in bescherming namen, om me te helpen. Dit hoefde ik dus niet in mijn eentje klaar te spelen.

Om toch even mijn gekokketteer met mijn technologische onmacht te relativeren: het had in theorie gekund dat ik dit zelf had klaar kunnen spelen. Dit is louter theorie.
Toen ik nog een Iphone had, heeft Ilse voor het grootste gedeelte voorkomen dat die krengen een voortijdige dood stierven. Maar met veel opschrijven van eindeloze reeksen passwords, codes en andere onzin heb ik me er doorheen weten te slaan.
Maar nu ik al ruim een jaar ben overgestapt op Android (dat veel beter en makkelijker in te stellen is, en waarbij alle accounts zijn samengevoegd in 1 account) kan ik zeggen dat dat laatste me veel beter bevalt. Computer en telefoon zijn 1 account dat ongemerkt en ongevraagd synchroniseert. Iets dat me met de combi ios- windows nooit gelukt is.
Het feit dat mijn motorola telefoon ook in staat is om mijn frustratielevel tot nieuwe hoogten te doen stijgen, is iets dat ik aan die telefoon wijt. Die dus ook echt op het punt staat om vervangen te worden, en als dat zo is, gewoon van pure opluchting mijnerzijds, zijn leven met vliegende vaart te eindigen tegen de dichtstbijzijnde (en hardste) muur. Maar Android en Marnix is, voor zover mogelijk, een betere, zachtaardiger combinatie dan ios.

Ik begon deze zondag om ongeveer half 8. Jente was al vroeg wakker, maar voor mij is half 8 echt uitslapen. En dit keer zonder keihard afgestraft te worden met een daverende hoofdpijn. Het moet niet veel gekker worden.
Ik wens eenieder een mooi (resterend) weekend.



dinsdag 19 november 2019

Tja, verzin maar eens wat....

Zo'n depressie als ik heb, is eigenlijk best wel een vals en onbetrouwbaar loeder.
Als je in de ochtend je ogen opendoet, is het niet gelijk duidelijk of je met je kop heel de dag in zwarte watten gaat doorbrengen, of dat er toch een grijzige tint te bespeuren is.
Afgelopen donderdag was zo'n gitzwarte dag. En het feit dat ik van staatswege een muziekmap van 1100 euro kreeg, en waar ik werkelijk de ballen van snap, maakte het al niet beter.
Oke, toegegeven: ik kreeg het ding aan. En het lukte me zelfs om er een account op aan te maken. En daar hield het op.
Vloekend van frustratie heb ik het ding (uiteindelijk thuisgekomen) in de kast geflikkerd. Ik wilde niet meer. Geen energie voor. Geen zin in. (Gelukkig kreeg ik daags erna te horen dat ik er hulp bij zou krijgen, maar ik heb nu al een beetje medelijden met de lieve collega die dat met me gaat doen).

Die onbetrouwbaarheid, geldt een beetje voor mijn collega's en vrienden. Want op zo'n gitzwarte dag is het voor mij allerminst duidelijk hoe mensen over me denken. Hoe ik moet reageren op mensen. Hoe ik moet reageren in zijn algemeen. En dan voel ik me heel de dag ongemakkelijk. En dan voelt mijn omgeving zich ook ongemakkelijk in mijn nabijheid. Denk ik. Kan dan wel jankend weer naar huis rijden, maar ik heb inmiddels de ervaring dat dat niet heel handig is, zo met de verkeersveiligheid. Dus dat doe ik dan maar niet.
De schijn ophouden lukt zeker niet. Ik hou me dan afzijdig. Durf en wil niet al te veel met mensen om te gaan, uit angst dat ik lomp ga doen, of mensen te veel lastig val of meer van zulk soort irrationele gedachten.
Dat is een dingetje in mezelf uiteraard, maar dat wil niet zeggen dat dat gevoel niet heel erg realistisch is.

Dus, klaar met de repetitie, rap weg want ik had een afspraak met de zielknijpert. De intakes zijn achter de rug, dus er zou waarschijnlijk wel een soort van uitslag uitrollen en dan kan het grote genezen beginnen.
En dat klopte. Er wordt op 3 verschillende manieren aan mij gesleuteld. Mooimooi.
1) Therapie zus.
2) therapie zo.
3) Pillen.
Godskolere. En ik maar denken dat als ik mijn ziel bij die juffrouw zou uitspugen, en wat tips en tricks zou krijgen, ik weer helemaal het heertje zou zijn.
Fijn om te weten dat ze er dus serieus werk van gaan maken met me, maar ik moet wel zeggen dat die pillen toch wel een dingetje zijn.
Ik kreeg even (uit zenuwen, dus ik begon weer heel zenuwachtig te giechelen) het visioen dat ze me een soort van lachgas pillen of LSD zouden geven, zodat ik de dag gierend van de lach door zou brengen. Maar zo was het niet. Kan ook niet. Maar het zijn wel pillen die de ergste zwartheid weggummen. Zodat er iets van ruimte ontstaat, en ik, al is het maar gevoelsmatig, iets lekkerder door het leven kan banjeren. Dat is fijn. Maar toch. Pillen. Dan is het toch wel erger met me dan ik vreesde.

Dat was dus nog steeds allemaal op die donderdag, dus toen ik bij de zielknijpmevrouw wegreed, was ik totaal, compleet en ver over alle grenzen van redelijke vermoeidheid heen.
Nogmaals godskolere: ik wist niet dat een mens zo moe kon zijn. Maar ja, dat zal erbij horen.

Maar goed. Er gloort hoop, want ze laten me dus wel gewoon nog steeds vrijelijk rond paraderen over de aardkloot, dus ik ben nog steeds geen gevaar voor mezelf of anderen. Dat is fijn, want dat kan niet iedereen zeggen, nietwaar?

Het moeilijke is dus, dat ik van te voren niet vaak weet hoe ik me voel, en hoe ik ga reageren. En dan dus die twijfel. Moet ik achteraf maar tegen iedereen sorry zeggen, of gewoon vooraf melden dat veel van mijn reacties niet tof kunnen zijn, en zo? En dan maar het gevoel krijgen dat ik anderen afstoot?
Lastige shit, dit.

Tijdens een gesprekje met mijn onvolprezen wederhelft, liet ik doorschemeren dat mijn plannen tot een nieuwe tattoo vorm zouden krijgen. Een leuke bus-collega heeft zijn eigen spullen gekocht, en wilde dat wel voor mij doen. Vriendinnetje Miekepiekje, wil misschien wel garant staan voor een mooie, op maat gemaakte tekening, en zelf zat ik te denken aan een helix in mijn oor. Dat zijn zaken die ik al heeeeeel erg lang wil, maar Ilse liet zich ontvallen dat ik gewoon een midlife crisis heb. Dat is al de tweede keer dat ik dat langs hoorde komen, maar ik moet zeggen dat ik nog geen wensen heb in die richting. En ook ontbreekt de wens tot sportwagen en jonge meisjes. Dus ik denk dat dat wel meevalt.
Maar het is mijn lijf, dus ik mag eraan modificeren wat ik wil. Dat dat toevallig samenvalt met een depressie, is in dit geval dus gewoon toeval.

Hoe dan ook, we hadden een korte vakantie en die ging door. Ff lekker naar mijn vader op het Isle of Wight.
De heenreis begon al mooi omdat vriendje Raij ons met de bus naar die vliegende sigaar van Flybe bracht. Dan zijn de gebbetjes niet voor de poes, en we voelden ons echt even priority passagiers.
Prachtige omgeving. Even ergens anders zijn. En dat hielp op zich helemaal niks. Maar het was wel heel fijn, gezellig en mooi. Wat kunnen die Engelsen toch mooie huisjes bouwen. En lekker voedsel maken. Op dat eiland zit een boerderij die zich specialiseert in het verbouwen van knoflook. Driemaal raden waarmee mijn tas zich vult. Jawel: met knoflook-gerelateerde producten. Veel rondgereden daar, genoten van die mooie oude middeleeuwse weggetjes die bedoeld zijn voor peerd met kar, en niet voor auto's. Genoten van de uitzichten over de zee, vanaf meters hoge kliffen. En ons ongans gevreten aan Indiaas, Engels en Italiaanse specialiteiten.
Ik zei dat het niets hielp, maar dat is misschien niet helemaal waar. Want echt gitzwart waren de dagen niet. Misschien niet eens diep donker zwart.
En dat is precies wat ik volgens de zielenmasseuze moest doen. Leuke dingen. Desnoods gedwongen.
Nu weer naar huis.
Want Jente moest gewoon naar school, dus die hadden we bij mijn schoonouders gestald, samen met de poezen. En niet zo heel stiekem moet ik bekennen dat ik die kleine rooie draak wel gemist heb.

Ik ben wat vertraagd geweest met mijn blog, dus u allen een mooi weekend wensen, is te laat (of veeeeeeel te vroeg). Dus zeg ik: zet m op, allen. Deze week.





zaterdag 9 november 2019

Update.

Als ik zenuwachtig ben, om wat voor reden dan ook, krijg ik een droge strot, ik krijg klamme zweethanden, ik ga ratelen of dom grinniken. Vaak, slechts één van deze symptomen.
Afgelopen maandag, de dag van intake nummer twee, kreeg ik ze allemaal tegelijk.
Of ik maar even de dag (en de week) wilde openen met een lekker pijnlijke herinnering.
Damn. Een zenuwen-hinnikje verliet mijn keel, mijn handen werden klam en ik begon te stamelen.
Ik vond het nogal wat. Om 0845 uur. Op maandag. Ik bedoel, kom op. Laten we in vredesnaam de week een beetje mild starten, maar dat zat er niet in. Deze dame lag vol op ramkoers met mijn gewenste kalme begin van de week. En ze won...
Ik neem aan dat daar een bedoeling achter zit, namelijk het schoon schrobben van mijn innerlijkheid, maar dat had ook met een zacht doekje gekund, in plaats van met een dot prikkelend staalwol.
Ik moet ook zeggen dat ik best wel wat van dat soort herinneringen heb. Meer dan me lief is. Het moet ergens vandaan komen. Dus stuntelde ik me door het eerste deel van de tweede intake heen. (Ze nemen me wel serieus, dat moet gezegd).
Na een korte break (mijn zenuwen hunkerden naar een peuk, maar daarvoor was de tijd tekort en als ik te vlak bij de deur ga staan paffen, denk ik dat ik stante pede geëxecuteerd zou worden) kwamen de dames deskundigen terug met het feit dat ze zaten te dubben over twee opties.
De eerste zou zijn om te beginnen met wat verlichting van de voortdurende somberheid.
Het wegplukken van de zwarte wattigheid in mijn kop. Ik dacht meteen aan pillen, en verslikte me in mijn haast om daar een akkoord op te geven. Maar zo zou dat niet werken. Daarnaast moet de "doos van pandora" in mijn hoofd ook open, en dat zou dan later volgen.
Tja, dan ben ik (op welke manier dan ook) mijn eigen vrolijke, lompe zelf weer, moet ik alsnog die kist weer openen.
De tweede optie is, om dat gelijktijdig te doen.
Godsammekrake, ik moet toegeven: ik zie er best wel tegenop.
Sterker nog: als ik niet een paar verrekt goeie redenen zou hebben om ermee door te gaan, had ik toch best wel willen toegeven aan mijn nijging om het op een lopen te zetten...

However... Ook het gewone leven gaat gewoon door.
Om al eens te beginnen met Ilse haar auto. Die was eigenlijk een beetje tijdelijk, omdat de Picasso onverwacht overleed.
En tijdelijk betekende: voor heel weinig geld een klein, onooglijk autootje kopen en maar zien wat er tegen de APK allemaal aan vertimmerd moet worden om hem op de weg te houden.
Dat bleek een waslijst te zijn die langer en breder was dan die hele AX.
Dus de afgelopen weken stonden in het teken van een kleine zoektocht naar een vervangende wagen.
Mijn eis was vooral: de AX moest van onze naam af, en als er al iets voor terug kwam, moest het minimaal 1 jaar meekunnen. Voorlopig zou er toch geen absolute noodzaak zijn voor twee auto's. Dus hetzij inruil op iets betrouwbaars, of door de sloper op laten halen.
Uiteindelijk hebben we de AX kunnen achterlaten bij een liefhebbender liefhebber dan Ilse en ik op dit moment kunnen zijn, en kwam er een groene Xsara break. Dus toch een Citroen.
Een groene auto hadden we nog niet eerder. Het is een soort van sperzieboon.
Een onvervalscht werkpeerd. En in de Citroën kringen wordt de Xsara altijd een beetje ondergewaardeerd. Zelfs in die kringen. Het werd als werkpaard beschouwd. En boze tongen beweren dat het "geen Citroën" is.
Maar stiekem ben ik eigenlijk wel daverend jaloers op deze groene draak. Want het rijdt als een tierelier. Onbehoorlijk comfortabel voor een auto uit 1999. Er zit geen airco op, maar er hoeft niet meer als een bezetene geslingerd te worden. En de stoelen zitten nog alsof ze geen 20 jaar oud is, en al bijna 3 ton gereden heeft. Kortom: wederom een tijdelijke (?) auto gevonden waarvan ik nu al hoop dat het geen tijdelijke auto gaat zijn. Ik begin steeds meer lol te krijgen in dit soort ondergewaardeerde gebakjes. Ik vond de picasso al een bizar ding, vooral vanwege het feit dat het uiterlijk totaal niet overeenkomt met de rijeigenschappen, bij deze "saaie, suffe break, heb ik dat nog meer.
En ik garandeer nu al, dat ik meer kilometers in deze sperzieboon ga maken dan ik in de AX deed.
Dat weet Ilse nog niet, dus daar moet ik haar nog op voorbereiden.

Vandaag kreeg ik op Schiphol een compliment van een reiziger.
Dat zat zo:
Er waren voor vandaag een paar buitjes voorspeld in de ochtend. Nu weet ik al jaren dat de weersvoorspellingen in Nederland met een vrachtwagenlading zout genomen moet worden, maar dit sloeg alles.
Rond de klok van 0800 uur ging de douche open, en die bleef tot ongeveer 1300 openstaan.
Slagregens, frisse regens, gore vette druppelbuien, en alle andere soorten van natte ellende kregen over ons heen. Zelfs de meest kalende chauffeurs beklaagden zich over aan puin geregende kapsels.
En dan is het dus de bedoeling dat je je bus met de voordeur zo dicht mogelijk bij de trap zet, om mensen via alleen die voordeur naar boven te laten stommelen.
Ja, dan krijg je dus van die "premium" passagiers, die gaan lopen mekkeren dat ze als eerste naar boven willen.
Of van die snuiters die zich van jou niks aantrekken, en gewoon in de regen gaan staan, alles om maar "als eerste" boven te zijn.
Inmiddels ben ik ertoe overgegaan om met mijn niet al te schriele lijf gewoon fysiek de doorgang te blokkeren. Als ik alleen mijn arm gebruikte, was er altijd wel een assertieve Jodocus die dan mijn arm opzij duwde, om vervolgens lekker in de regen te gaan staan. Wat ik verder prima vind. Maar er zijn dan ook altijd wel een roedeltje gedweëe schaapjes die erachteraan hobbelen. Om ook in de regen te eindigen. En die mensen wil ik dan wel tegen zichzelf in bescherming nemen.
Dus als ik zie dat het bovenaan de trap opstroopt, zet ik mijn lijf voor de deur, en laat ik de mensen even wachten.
Bij één van die vluchten, kon ik helaas door weinig inzicht van de dienst-doende tlo'er mijn bus niet lekker aan de trap krijgen. En moesten mensen dus bij het uitstappen, een paar flinke passen maken tot de trap. En laat het beton van de platforms nu echt vele goede eigenschappen hebben, water doorlaten, doen ze minder goed. Dus helaas voor de mensen met iets te zomers schoeisel. Ach, droogt ook wel weer op, nietwaar?
Hoe dan ook, een vlucht naar een exotisch land, en ik liet mijn passagiers via enkel de voordeur naar het toestel gaan. Een meneer ergens halverwege moest even wachten en knoopte een praatje aan. Dat hij het zo fijn van me vond dat ik slechts één deur opende. Dat het zo prettig was om nog even in een warme bus te wachten, en niet nodeloos nat te worden. Want het weer was echt, werkelijk bar en boos.
Hij had het een fijne rit gevonden. 

Dit alles geschreven hebbende, wens ik u allen een prettig weekend.






zondag 3 november 2019

Zomaar uit mijn leven gegrepen.

Ik zat in een stil, heeeeel steriel kamertje aan een bureautje, met een stapeltje lijsten die ik in moest vullen.
"Er zijn geen goede of foute antwoorden." Zo stond er geruststellend op elk voorblad. Ik kreeg een uur de tijd.
Uiteraard was ik met een goeie 25 minuten klaar. En vroeg aan de receptioniste of ik kon gaan roken.
En daarmee begon de intake. Na het roken uiteraard, want tegenwoordig zijn ziekenhuizen rookvrij en dus moest ik buiten roken.
Intake nummer 1. Want ik wordt pas aanstaande donderdag in het overleg met alle hoge piefen besproken, en dus is morgen intake gesprek nummer twee met een andere hoge pief.
Ik ga niet precies opschrijven wat er precies besproken is, maar waar de huisarts zei dat er wel 2 jaar voor zou staan, zei de psycholoog dat het misschien wel met 15 gesprekken opgelost was.
Oke. 2 jaar had me een enorme heuvel geleken, maar 15 gesprekken lijkt me dan weer iets te optimistisch. Maar goed, dat zeg ik als ras-realist.
De waarheid zal hopelijk ergens in het midden liggen.
Ik heb ooit in een verleden bij een heel andere therapeute gezegd dat ik haar collega (buiten defensie) een duinkonijn vond. Dat kon die betreffende dame niet waarderen. En ergens snap ik dat.
Uiteindelijk bleek wel dat zij goed om kon gaan met mijn toch wat buitenissige humor en mijn onvervalste lompheid.
Bij deze therapeute heb ik maar gelijk eerlijk aangegeven dat ik wel iemand nodig heb die sterk genoeg is om met mijn rauwe randjes om te gaan. Die me ook op mijn flikker durft te geven als dat zo uitkomt. Kortom: ik moet er vertrouwen in hebben, en me niet in hoeven houden omdat de hulpverlener een teer zieltje heeft. Die heb ik zelf namelijk al.
Ze kon dit waarderen, en vond dat er met mijn gevoel voor humor niks mis is.
Nou, dat is dan een mooie opsteker. In een depressie zitten en dan toch nog een goed functionerend gevoel voor humor hebben.
Ik lach me mijn ballen uit mijn broek. 

Ik ben zo iemand die continu kleine, doch belangrijke onderdelen van dagelijkse dingen kwijtraakt.
Zo kan het zijn dat ik hele strooptochten door het huis onderneem om een bitje te zoeken. Een zeer specifiek bitje dat past op de schroefjes waarmee modelautootjes op hun plaatje geschroefd zitten.
Of mijn tondeuse/trimmer.
Die is wat bewerkelijker. Want voor mijn hoofd heb ik een opzetkammetje nummer 1 (1 millimeter). En een opzetkammetje nummer 4 (dit is, het zal u niet verbazen, 4 millimeter). Deze laatste gebruik ik voor mijn baardje. En deze is echt van belang, want als mijn baard te lang wordt, past mijn masker niet meer goed en adem ik Ilse een permanent in het haar tijdens onze slaap.
Maar ook naar de lader van dit accu-aangedreven toestel leverde me vaak gefrustreerde zoektochten op.
Met als absolute dieptepunt afgelopen week.
Ik vond het weer eens tijd worden om mijn gezicht te ontdoen van de steeds bavianerige trekjes die erop zichtbaar werden. Ik merkte al dat het scheren wat stroever werd, en hoopte dat er nog net genoeg prik in zat om deze scheerbeurt af te maken.
Helaas.
En nog helaser: Het ding hapte zijn mesjes in mijn haar om met een pijnlijke klap tot stilstand te komen.
Hangend aan mijn haar.
In mijn hals.
Dat is zo godsgeniepig pijnlijk. Als je dat net niet verwacht, begin je vloeiend aan een ontzettend pijnlijke epileerbeurt waar een vrouw respect voor krijgt.
Vloekend en jammerend dat zelfs de apparaten in het huis erop uit zijn om mijn depressie alleen maar te vergroten (depressie en materiele tegenslag zijn geen denderend goede combinatie) rukte ik het ding los, en ging op zoek naar het snoer. En niet te vinden. Nergens. Op geen enkele logische plaats.
Val maar kapot, zo dacht ik en ik stofte de Bol.com app van mijn telefoon af, om een nieuwe tondeuze/trimmer te kopen. Klaar was ik met al die zelfstandig verdwijnende dingen. Dan maar een frisse, nieuwe.
Die arriveerde gisteren. En omdat elke tondeuse een beetje anders is, loop ik nu (op zondagochtend) met een klein, ongenood matje in mijn nek rond.
Dat moet dus nog even wennen.
En je raadt het al: met dat ik begon aan deze blog, ontwaarde ik tussen alle aan de computer gelieerde snoeren, een snoer dat er niet thuishoorde en er niet op aangesloten was.
 Jawel...
Het snoer van mijn vermaledijde tondeuse.
Waarom ik ooit besloot om mijn tondeuse ver van de badkamer (met spiegel) op te laden, zal ik echt niet kunnen achterhalen. Gewoon niet. Hetzelfde als dat je je telefoon in de koelkast legt, nadat je boodschappen hebt gedaan. Niet te herleiden beslissingen van een tijdelijk in ongerede geraakte frontale hersenkwab of zo.
Nu ja, je zal maar zonder zitten. Heb ik er nu twee.

Een poosje terug begon ons gezamelijke we-struinen-veiligsites-af-naar-leuke-nuttige-dingen-avontuur.
Hebben we veel leuke, goeie dingen vandaan, ook een paar teleurstellende dingen. Zaken van Vida-XL zijn zaken die je moet overslaan. Gewoon niet kopen. Ook niet omdat de prijs zo leuk is. Gewoon niet doen. Kwalitatief Uitermate Tragisch. Echt niet aan beginnen.
Maar we kochten meer op veiligsites. Een hele vrachtwagenlading aan slaapzakjes voor kinderen in vluchtelingenkampen. Een goed-doel-donatie-actie die geheel en al door Ilse opgezet werd, en afgerond.
Top. Toch, zo'n echtgenote?
De verlichting op onze bovenverdieping was ons al langer een doorn in het oog.
Niet alleen omdat de architect verzonnen had dat die verlichting niet tegen het plafond moest, maar tegen de wanden. Maar ook omdat de door ons geinstalleerde verlichting om de haverklap kaduuk ging.
Omdat met name de gang verstoken is van natuurlijk licht was het er al snel onhandig donker, zeker als dan ook nog eens blijkt dat de armatuurtjes lampjes vreten. Op een van deze veilingsites ontdekte Ilse hele lelijke, doch wel praktische ledpanelen.
Ja, lelijk, maar belangrijker: het was ons niet geheel duidelijk hoe deze dan geinstalleerd dienden te worden.
Omdat ik me door diverse zaken even niet echt op verlichting kon focussen, bleven die paneeltjes dus waar ze waren: in hun doos.
Maar gisteren was ik dus een dagje aan het sturen op het platform, en zag Ilse kans om een van die paneeltjes tegen het plafond te hangen. Keurig netjes weggewerkt met twee houten klosjes, een paar klodders kit, en zelfs een keurig nette kabelgoot.
Prachtig. En geheel niet in de stijl van 'help mijn vrouw is klusseres'.
Mateloos trots was ik. En bijzonder ingenomen met het feit dat onze overloop dus helder verlicht is. Het is net daglicht.
Maar alsof de voorzienigheid ons wilde bestraffen voor ons toch wat euforische gevoel:
Moe en (afge)mat zaten wij beneden nog even af te dieselen van een lange (werk/klus)dag. Jente lag al in haar bed, toen er boven een enorme klap klonk. Even vreesde ik voor een huilbui en een Jente die uit haar bed was geduveld. Maar het bleek dat het zo liefdevol en knap opgehangen paneel naar beneden was gelazerd.
Een van de verbindingen had geen stand gehouden, en die gaan we straks nog eens overdoen.

Vandaag dus een dag van relatieve rust. En wat is er leuker op een dag van relatieve rust om samen met mijn dochter kruidnoten te bakken?
Ten slotte is het weer die tijd van het jaar. En hoezeer ik ook mezelf ertoe moet gaan dwingen om iets leuks te gaan doen, denk ik dat het goed is om het te doen. Jente gaat er veel plezier van hebben, en ik denk dat het echt geen kwaad kan als ik los probeer te komen van die continu aanwezige zwarte wolk om me heen.

Dit alles geschreven hebbende, wens ik u allen een prettig weekend.








zondag 27 oktober 2019

Het past niet.


Ik werk voor werkgevers die een enorme zucht hebben naar passen. En elke zoveel tijd, moet je zelf die passen maar weer laten vernieuwen, anders kom je de terreinen waar je werkt niet op.
Liefst hebben die bedrijven dat je dat buiten werktijd (dus in je eigen tijd) doet, maar ik vind dat het maar binnen werktijd moet. Het is ten slotte niet mijn wens om een hoop passen in mijn bezit te hebben.
Die passen moet je zichtbaar dragen, want je kunt in het veld zomaar geconfronteerd worden met beveiligers, of officieren die jouw pas te pas en te onpas eens aan een nadere inspectie willen onderwerpen. (Dat je anders dat terrein in die kleding niet op komt, doet niet terzake).
En o wee als je je pas niet zichtbaar draagt... Dan is een reprimande jouw deel.
Ik heb dus twee van die passenhouders, die je aan je kleding kan bevestigen (beiden van het soort: het-mag-niks-kosten-dus-het-valt-in-no-time-bij-normaal-gebruik-uit-elkaar).
En dat is waar het soms misgaat.
Ik kom aan bij de kazerne, en druk mijn (net nieuwe) pas tegen de lezer bij de poort. Gaat niet open.
Nog eens.
En nog eens.
En nog eens.
Mijn frustratie wordt groot, maar de frustratie in de auto's achter me wordt nog groter. Ik sta namelijk in de weg, en men heeft blijkbaar een ontembare drang om op tijd te komen, staat er weer zo'n sukkel voor de poort te stuntelen. De beveiliging komt kijken, inspecteert mijn pas, en vraagt (zoals een boer met kiespijn zou lachen) of het niet handiger is om mijn defensie-pas tegen de lezer te houden.
Ik kijk, en zie dat ik inderdaad al 5 minuten verwoede pogingen doe om met mijn schipholpas (die er overigens echt niet op lijkt) het terrein op te komen.
Het is nog vroeg.

Ik reed gisteren een wel heel erg over de dag uitgesmeerde dienst. Ik kon de busregie een goedemorgen, -middag en -avond toewensen. (Drie keer einde dienst krijgen is dan gevoelsmatig wel weer aardig).
Het was een normale dag. Alle passagiers werkten eens aardig mee. Er zaten niet meer storingen in het materieel dan normaal, de chauffeurstekorten waren niet dusdanig dat we onszelf helemaal het schompes moesten rijden en ik had goed voor mezelf gezorgd voor wat betreft mijn innerlijk deel.
Aan het einde van zo'n dienst ben je wel behoorlijk gaar. Vooral gaar van het niks doen, maar dat hoort nu eenmaal bij een gebroken dienst. Dat "gebroken" slaat in eerste instantie op het feit dat je dienst in stukken is geknipt (wat voor de werkgever goed uitkomt). Maar het is een feit dat je na zo'n dienst gewoon gebroken bent (wat voor ons niet echt goed uitkomt).
Hoort erbij.
Ik kreeg mijn einde dienst toegewezen, en vrolijk banjerde ik naar de bus, die me naar het parkeerterrein brengt.
En bij het parkeerterrein aangekomen, steek ik een peukje op. Wandel naar mijn auto, en rij naar de poort. Daar moet ik mijn pas aanbieden. Mijn schipholpas, maar dat ging goed. Die hoefde ik namelijk maar van mijn jas te trekken.
Raampje omlaag en ik bood het pasje aan. Poortje open, Marnix weg.
Alleen ergens had ik opgeslagen dat mijn peuk bijna op was, en die moest ik dus wegtikken voor ik mijn raam weer dicht zou doen.
En met een royaal gebaar deed ik dat ook. Dat wil zeggen: met een royaal gebaar smeet ik achteloos mijn schipholpas uit mijn raam, en niet mijn peuk.
Gelukkig had ik dat door, en gelukkig dat er maar 6 auto's achter me met een woeste noodstop tot stilstand kwamen, omdat ik uit moest stappen om mijn pas te redden.

Mijn darmen zijn bij tijd en wijlen wat levendiger dan gemiddeld. Is een familiekwaaltje, en kan in mijn geval niet echt kwaad. De laatste paar dagen uit zich dat in een winderigheid waar een gemiddelde Boeing 737 nog een puntje aan kan zuigen. Dan vompt en kraakt het dat het een lieve lust is.
Meestal kan ik het goed binnenhouden, om het ongegeneerd te laten gaan als ik niet omringd ben door passagiers of collega's.
En als ik dan buiten sta of ik loop te marcheren, dan laat ik het gaan. Niemand die daar last van heeft.
Een poosje terug stond ik mijn passagiers op te wachten, en voelde ik weer allemaal borrels naar buiten willen.
Ik stond te wachten, en had niet echt het gevoel dat het kwaad zou kunnen als ik mij even een beetje zou ontgassen.
Mijn stommiteit zat erin dat ik op dat moment stond te kijken naar de verrichtingen van een marshaller die een vliegtuig op zijn plek aan het zetten was, en niet naar de deur waardoor alle passagiers naar buiten zouden komen.
En net toen de piloot zijn motor uitzette, liet ik mijn gassen gaan. Hardop deze keer. En met het loslaten van de eerste ruft, zag ik in mijn ooghoek iemand langs mij de bus instappen. En nog iemand. Kak! Daar had ik even niet op gerekend. Ik moest alle zeilen bijzetten om niet rood van schaamte te worden en om mijn gezicht in de plooi te houden. Wat moeten die mensen niet gedacht hebben...

En Fin. Totaal ongepast dus.

Ook voor mij is het nu weekend, zij het voor één dag. Want morgen is de grote dag. De gevreesde dag ook wel. Mijn eerste afspraak om mijn ziel tot rust te brengen.
Ja, het is fijn dat ik hulp krijg. Maar ik zie er ook vreselijk tegenop. De rugzak die ik meesleep zal eindelijk eens open gaan en opnieuw ingepakt gaan worden. En ik zie erg op tegen het uitpakken ervan. Ja ja ja ja ja, ik weet het, ik loop de kans dat ik er beter uitkom. Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet tegenop zie. Er zelfs geen zin in heb. Misschien zelfs wel bang voor ben. Want ik vrees dat er meer uitkomt dan ik zou willen. Meer uitkomt dan ik in een paar gesprekken kan benoemen.
Maar goed.
Eerst maar eens genieten van een dagje vrij.

Dit alles maar weer geschreven hebbende: goed weekend allen.


zaterdag 19 oktober 2019

Daar vind ik wat van.

Ik heb een mening. En die mening is vaak op feiten gebaseerd, soms op gevoel. En soms op eerste intuitie, en dan is die meestal fout.
Ik ben dan ook niet te lullig om mijn mening te herzien. Tenzij het me wat minder kan schelen. Dan laat ik het bij wat losse flodders, om mensen aan het denken te zetten, of gewoon om ze te irriteren. Dat laatste lukt zonder uitzondering. Dat eerste wat minder vaak, maar dat ligt dan weer niet aan mij.

Over het klimaat heb ik ook een mening. Niet gebaseerd op feiten, want ik heb net even te weinig kennis van zaken om een degelijk gefundeerde mening te formuleren. Dus meestal hou ik me wat afzijdig.
Er vallen mij wel dingen op in dat hele verhaal, en over die opvallende dingen, heb ik dan een (vaak afwijkende) mening.

Met de ver-hip-pisering van stikstof is er een dwaas soort situatie ontstaan. In onder andere Almere.
In Almere is er een gigantisch tekort aan betaalbare woningen. In Almere is er een gigantisch tekort aan leerkrachten. Door het stikstofbeleid blijft dat zo. Want als er al leerkrachten willen komen werken, kunnen ze niet anders dan in een auto wonen, en ik kan me voorstellen dat mensen nu weer niet zó graag ergens willen lesgeven.
Je zou bijna geloven dat de anti-stikstof-beweging de mensen dom willen houden.
Aan de andere kant: geen onderwijs, geen kennis over stikstof: ergo het probleem lost zich vanzelf wel op. Of zo.
Hoe dan ook: ik vind het dwaas.

Boeren zijn inmiddels de boosheid voorbij en in een radeloos soort roes spoedden zij zich naar Den Haag. CO2 en Stikstof uitstoot tot grote hoogte opjagend, met die trekkers over de snelweg.
Prima.
Ik heb echter wel een mening over die boerenlul (pun intended) die een agente te paard aanreed. Dat vind ik stom. En ik hoop oprecht dat die man geen veehouder is, want dan weten we meteen hoe hij zijn varkentjes wast, en zijn oude koeien in de sloot flikkert en wat hij bij de kippen op stok uitvreet. Weinig diervriendelijks aan.
Ook heb ik een mening over die zak die zijn trekker in de deurpost van een monumentaal pand parkeerde. Stom. Dat kost ons (ik ga heel naïef uit van het aloude credo: de maatschappij, dat ben jij) wederom belachelijk veel extra geld.
Ik zat me wel te bedenken: de minister wil boeren die stoppen of verkleinen compenseren of uitkopen. En dan denk ik: grijp die kans. De overheid biedt geld aan.
Ik ken een heleboel mensen die nadat de overheid hun branche verwoestte, totaal geen compensatie kregen. Kijk maar eens naar alle musici die noodgedwongen maar wat anders zijn gaan doen. Nu krijg je de kans om op kosten van de overheid iets anders te gaan doen, pakken wat je pakken kan. Honderden muzikanten zullen jaloers op je zijn.
Ja, maar je werd boer omdat je dat leuk vond, of omdat het je levensstijl was. Welkom bij de club. Soms is het niet anders.
En ons eten komt voor een deel al uit het buitenland, als er hier boeren stoppen, kunnen die allemaal in de transport gaan werken. Want ook daar weten ze van gekkigheid niet hoe ze aan chauffeurs kunnen komen. Van vlees fokken naar vleesvervoer. Toch nog een beetje met je oude beroep bezig.
Mooi, heb ik ook even in oplossingen gedacht.

Ik heb ook een mening over mensen die vinden dat ze zo goed bezig zijn met het klimaat. Het milieu.
Prachtig vind ik dat. Geweldig.
Van die mensen die helemaal blij met zichzelf zijn omdat ze geen plastic bekertjes meer gebruiken. En zichzelf ook door anderen daarvoor heel hard op de schouders laten bonken. En hun hele omgeving aan willen sporen om dat ook te doen.
Ja, goed. Diezelfde (best aardige) griet, gaat wel ergens ver weg met een vliegtuig op reis. En ergens anders ver weg met een vliegtuig wat familie bezoeken. Maar ja. Dat moet dan kunnen.
Ik vind het prima dat die dame praktisch aan plastic-shaming doet. Het kan allemaal best veel minder. Absoluut.
Maar het punt is wel dat plastic met wat goede wil, nog best gerecycled kan worden. De uitstoot van een Boeing 747 ligt wat dat betreft net wat moeilijker. En ik geloof (weet zeker, aangezien ik die troep nogal eens in mijn bus aantref, reizigers zijn soms gemakzuchtige varkens) dat de maaltijden in een vliegtuig ook vaak in plastic verpakt zijn....
Elke stap is er één, maar als je vervolgens met droge ogen in een vliegtuig stapt, en er dus meteen maar 10 terug zet, gaat het volgens mij een beetje mis. Ik zal niet zeggen dat zo iemand boter op zijn hoofd heeft, maar een flinke klodder halvarine is het wat mij betreft wel.
Uiteraard had ik me er niet mee moeten bemoeien. Maar ja, het is soms sterker als ik.

Ik doe ook mijn ding voor het milieu. Voor het klimaat.
Jahaaa, dat is even onverwacht...
Wij kopen vaak dingen van marktplaats, zodat er geen nieuwe zooi bij geproduceerd hoeft te worden.
En onze auto's zijn zeker niet nieuw. Dus voor ons niet elke vier jaar een nieuwe leasebak, omdat de buren ook een mooie nieuwe leasebak hebben. Gewoon oprijden. Niks geen "milieuvriendelijke" elektrische auto, waarvan de herkomst en de afbraak van de batterijen tot ongelooflijke vervuiling leidt.
Maar gewoon het bestaande materiaal opmaken. Kost minder grondstoffen. Een auto is met 4 jaar en 120000 km echt nog niet op.
En die van Ilse spant de kroon. Zuinig, klein en heel erg oud.
Ik ben nu voor de verandering eens niet cynisch. Ik geloof echt dat alle zooi die je nieuw koopt, een extra belasting vormen. En alles wat je eerst eens opgebruikt gewoon veel beter, duurzamer en minder vervuilend is.

Op het meer persoonlijke vlak, gloort er hoop voor me.
Over minder dan de beloofde maand ga ik hulp krijgen. Iemand wist me te melden dat het oplossen van mijn depressie (wat een kutwoord) net zolang duurt, als dat je er voor nodig had om hem te krijgen. Fuck yeah. Dat was echt een bericht waar ik op zat te wachten. Ik hoop dus dat de zielenknijper die mijn ziel gaat beknijpen dermate goed is, dat we daar wat vanaf kunnen halen.

Dit alles gevonden te hebben, wens ik u allen een prettig weekend. 




maandag 14 oktober 2019

Vreemde zaken.

Op mijn vorige blog veel en uitsluitend vriendelijke reacties gekregen. Op zich best fijn. 
Zonder cynisme: fijn ook dat mensen me niet ineens gaan behandelen alsof ik een breekbaar porcelijnen poppetje ben.
Als dat zou gaan gebeuren, denk ik dat ik echt rijp ben voor opname in een gesloten inrichting.


Ik meldde al dat ik vreselijk opzag tegen het bezoek aan de kazerne dokter die mij moest doorverwijzen. Ik had er tegenop gezien, en bevond me bij aankomst in de "fight & flight-modus". Ik zat klaar om de man finaal de grond in te trappen. Klaar om te vechten voor wat ik nodig had.
Uiteraard verliep het totaal niet zoals ik verwacht had, en na 3 zinnen moest ik bijna letterlijk mijn onderkaak naar boven duwen, omdat die van verbazing omlaag was gezakt. Gewoon helemaal geen gevecht nodig. Uiteraard is het niet echt heel feestelijk om mijn verhaal nog eens te doen, maar dat is het gevolg van een keuze.
Ook deze arts vroeg of ik suicidaal ben. Nee, dat ben ik niet. Dat is op zich jammer, want dat betekent dat er niet echt haast is met me, en dat ik dus een maand zou kunnen wachten tot er plek voor me is.
Even voelde ik de neiging om dan toch maar voor de suicidale optie te kiezen, maar dat voelde niet heel goed. Misbruik ergens van maken, is niet helemaal mijn stijl.
Ik bedoel: ik voel me miserabel genoeg, dat is het niet. Maar de wil om dood te gaan, wil maar niet bij me binnenkomen. Lijkt me op zich een gunstig gegeven.
Maar goed.
Ik zou die donderdag voor een collega invallen tijdens een show-repetitie, en ik stiefelde naar de sportzaal, alwaar ik (nog vol van ongebruikte adrenaline -fight-modus was er nog niet helemaal uit-) totaal niemand aantrof.
Ja, ik trof er wel mensen aan, maar niet van het soort dat met muziekinstrumenten al spelende bepaalde figuren op een bepaald ritme met bepaalde tonen, lopen. En aangezien ik me vaag herinnerde dat onze show, geen sportieve elementen met ballen bevatte, had ik het vermoeden dat ik niet in de goede sporthal stond.
Die showrepetitie bleek niet in Apeldoorn te zijn, maar in Wezep, een slordige 30 minuten verder rijden. Dat ik een paar minuten later zou zijn, wist ik, wisten mijn collega's. Dat een paar minuten er eerder 30 zouden zijn, was een redelijke verrassing.

Overigens: voor de mensen die iets willen weten over wat mij overkomt, zonder dat het precies over mij gaat, (of eigenlijk wel, zij het niet tot in detail) is dit een behoorlijk goed filmpje.

klik hier op

Awkward momenten. 
Op Schiphol werken we als buschauffeur nauw samen met de grondstewards en -dessen van de vliegmaatschappij. Soms gaat dat zoals het moet. Soms niet, en soms heb je er een uitschieter bij die het heel fijn doet.
Zo ook de dame die mijn bus een paar dagen geleden volgooide met mensen. Een pittige jonge meid, die in haar eentje 101 passagiers moest wegwerken. Ticket scannen, mensen met kinderwagen melden dat ze die kinderwagen in moesten vouwen, en mensen die hun laatste Euro's hadden stuk geslagen op veel te dure koffie van de starbucks, moest ze melden dat ze die veel te dure drab maar weg moesten gooien, of ter plaatse en stante pede naar binnen moesten gieten.
Kortom: she was doing a hell of a job.
Dat ging dan ook in 99% van de gevallen prima.
Alle mensen met voedingswaren, propten dat snel achter hun huig, en de veel te hete koffie zorgde voor brandblaren in slokdarmen.
Op één humeurige etterbak na. Die gaf weerwoord, en zijn toch al niet al te appetijtelijke gezicht werd roder en bozer. Schoorvoetend boog hij zich naar de gereedstaande prullenbak, en toen hij zag dat de stewardess zich weer omdraaide, liep hij snel door de draaideur naar buiten, mét zijn koffie.
In mijn armen.
Jammer joh.
Ik meldde de man zo vriendelijk als ik kon, dat koffie in mijn bus toch echt verboden was, en dat hij de volgende keer bij de prullenbak toch echt niet moest vergeten die koffie ook echt los te laten.
Ik voegde daar nog aan toe, dat hij het wat mij betreft buiten nog wel mocht opdrinken. Maar dat werd genegeerd en woest mompelend en vloekend gooide de vent zijn veel te dure starbucks-blerf in de prullenbak.
Waarop ik dan weer net iets te hard mompelde:"Dan niet, ook best".
De stewardess kwam even naar buiten om iets aan een passagier te vragen, en toen ze weer uitstapte om binnen verder te gaan, gaf ik haar een oprecht en goedbedoeld compliment. Dat het zo fijn was dat ze haar taken zo goed en serieus uitvoerde, en dat dat prettig werken was. Ik kreeg daarop een wat wazige blik. Alsof dat meiske nog nooit een compliment had gekregen. Of dat ze bang was dat ik haar van pure dankbaarheid ter plekke zou verkrachten of zo.

Nog zo´n situatie die nogal raar verloopt.
Deze komt vaker voor, en ik kan me daar mateloos over verbazen.
Vaak als mensen naar buiten komen om door mij naar een vliegtuig gebracht te worden, krijg ik een knikje. Ik knik dan met mijn meest vriendelijke gezicht terug.
Soms krijg ik een vriendelijke begroeting. Ik breek dan vaak mijn tong om zo snel mogelijk iets vriendelijks terug te zeggen. Voor je het weet, zijn ze gevlogen.
Vaak wordt ik straal genegeerd. Ik zal me niet opdringen, de mensen betalen nu eenmaal een vliegticket om te vliegen, en niet om vriendelijk, of zelfs maar beleefd te doen tegen lagere levensvormen, zoals bijvoorbeeld een buschauffeur.
Wat ik dan wel hoogstkomisch vindt, is om zo´n onbeleefde chauffeurnegeerder een beetje te laten spartelen.
Geen goeiemorgen kan eraf, maar ineens bedenken ze dat het rijden met een bus op een vliegveld toch wel heel erg buitenissig is, en dan willen ze toch wel wat van me weten.
Dus zonder verder een beleefde begroeting wordt mij in gebroken Engels of Nederlands een vraag toegebalkt. Mijn eerste reactie is dan slechts:"Goeiemorgen meneer/mevrouw".  Ik laat met opzet een stilte vallen, zodat degene tegenover me kan bedenken dat ook een chauffeur het op prijs stelt om gewoon een vriendelijke begroeting naar zijn hoofd te krijgen in plaats van een gesnauwde vraag.
Je ziet die mensen dan denken... "Kut, ik was toch wel onbeleefd. Hoe moet ik mezelf hieruit redden, zonder gezichtsverlies te lijden....".
Dan krijg ik toch vaak een besmuikte begroeting.
Vind ik leuk. Dan geef ik vaak als troost nog wel het antwoord.
Als mensen echt weigeren om beleefd te doen, wijs ik naar mijn bus, en zeg ik verder niks meer.
Dat heeft dan geen enkele zin.
Verbazend vind ik het wel.

Hoe dan ook... In overleg met mezelf, wat van de artsen, een enkele echtgenote en betreffende overige leidinggevenden heb ik besloten om toch niet al te veel ziek te melden.
Laat ik dat maar bewaren voor als het echt nodig is.

Dit geschreven hebbende, wens ik u allen een prettig weekend (ja, mijn weekend begon vanmorgen, en eindigt morgenavond om 21:00 uur, als ik naar bed ga voor een vroege en zeer lange dagdienst op mijn zo geliefde Schiphol.

Werk ze allemaal.











maandag 7 oktober 2019

 Had ik het moeten zien aankomen? Ja, ik heb verschillende kortdurende fysieke ongemakjes. Weinig last van, en snel over. Maar toch, ze waren er wel.
Mijn stemming, was de laatste tijd niet best, en mijn reacties naar totaal onschuldige medemensen waren in sommige gevallen zozeer veel te lomp, dat ik er zelf van schrok. Dat gaf te denken.
Mijn cynisme (toch al nooit afwezig in mijn karakter) van de laatste tijd blijkt als "coping-mechanism" niet echt meer te werken.
En het feit dat ik lusteloosheid en vermoeidheid niet meer uit elkaar kan houden, had me misschien ook wel iets moeten zeggen. 

Ik moest van de week van de dokter een flinke vragenlijst invullen, aangaande mijn gezondheid.
En gedurende het invullen, merkte ik dat het toch echt niet voor niks is, dat ik even om hulp aanklopte.
Eigenlijk probeerde ik deze blog al een week geleden te tikken, maar ik kwam er niet goed uit. En nu nog niet.
Het gesprek over die vragenlijst was heftig.
Als je iemand bent voor wie het glas altijd halfvol is, valt het allemaal wel mee met me.
Ik heb geen burn-out. Ik heb ook geen angststoornissen.
Geweldig.
Ook is er nog geen reden om een busje te laten komen met witte jassen, die me gekleed in een dwangbuis naar het Pieter Baan centrum afvoeren. Ook dat stelt gerust.
Dat was dan ook gelijk het enige goede nieuws.
Want mijn stress niveau was ver boven wat nog gekwalificeerd kan worden als "lekker leven", en de daaraan verwante uitslag wat depressie betreft (en de uit beiden voortkomende lichamelijke kwalen) waren ook meer dan het zou moeten zijn.

Ergo: met 99% zekerheid dat ik het niet met een paar pilletjes afkan, maar dat ik baat zou hebben bij therapie bij een heuse therapeut. Psycholoog. Want dat schijnen mensen met een depressie te doen.
De dokter had het nog even lacherig over het feit dat veel vrouwen "mannen een beetje autistisch vinden", maar laten we 1 labeltje, 1 ziekte tegelijk doen.
Die is namelijk al erg genoeg.
Ik moet dus eerst in Apeldoorn toestemming vragen om behandeld te worden. Iets met een militaire verzekering en militaire huisartsen die helemaal in de stress schieten (pun intended) als je je zorg dichter bij huis haalt, dan ergens in de ommelanden, waar dan toevallig een kazerne zit.
Ergens is dat wel begrijpelijk, maar totaal onwerkbaar als je de euvele moed hebt om in een plaats te gaan wonen waar geen kazerne zit. Of je moet niet ziek worden, maar dat is een gemiste kans mijnerzijds.

Ik zal achteraf echt niet nieuw zijn in de wondere wereld van de depressie (ik geloof namelijk niet dat ik pas 2 weken aan de depressie ben, dat heb ik -vrees ik- al langer), maar er zal een hoop te ontdekken zijn.
Het is namelijk niet zo dat ik continu jankend in een hoekje zit. En gedachten aan zelfmoord heb ik ook niet, en ik gok erop dat ik die niet zal krijgen ook. Ik heb namelijk een vrij sterke drang tot leven. Iets met een kleine rooie draak, die ondanks het feit dat ze feilloos aanvoelt hoe ze het bloed onder je nagels vandaan haalt, toch het liefste kleine rode monster is dat ik ken. Sterker nog: ik meen me te herinneren dat ik gisteren nog goed gelachen heb.
De huisarts zei iets heel intelligents (mag ook wel, ze heeft ervoor geleerd). Ze zei dat ik nooit om heb leren gaan met stress. Ik sprak dat tegen: ik kan prima omgaan met stress. Ik kan prachtig een signaal taptoe spelen, als er een groot publiek staat. Ik kan prima functioneren op het platform van Schiphol, zonder in blinde paniek te raken als er iets verandert.
Maar dat soort stress bedoelde ze niet. Ze bedoelde meer de stress van het diepere leven. Over zorgen voor je vrouw die nog niet helemaal boven jan is. Voor een bijzonder energieke dochter, terwijl je zelf moe bent. Over je salaris en je arbeidsomstandigheden. Dat soort stress.
Dat moet je leren van je ouders.
Aha. Aiai.
Ja, goed. Daar was mijn moeder met haar depressie-verleden en haar opvoedkundige onhandigheid inderdaad geen beste in. In tegendeel. Haar stress over mijn leven, landde regelmatig op mijn hoofd, in verschillende gradaties van hardheid.
En toen realiseerde ik me dat ik het dan ook aan Jente over zou dragen, en dat ik hoogstwaarschijnlijk op dit moment niet de ideale vader ben. En dat doet pijn.
Tuurlijk, ik relativeer het lekker weg, want ik ga er wat aan doen. Maar dat maakt het niet minder pijnlijk. En ik maak me er zorgen om. Want ik wil dus wel de beste vader zijn voor mijn kleine rooie draakje.
Ik probeerde tegen Ilse te grappen, dat het beter een burnout kon wezen, want dan lag het niet aan mij, maar aan alle anderen. Helaas, dat grapje kwam niet helemaal goed over, en los daarvan: dat is natuulijk onzin. En ook bij een burnout moet je knokken om er bovenop te komen. Maar een depressie.... Godsamme. Ik had en heb daar eigenlijk helemaal geen zin in. Maar misschien, dat als ik er nu wat aan ga doen, dat ik Jente niet de volgende generatie maak die daar last van gaat krijgen.
Het zou volgens de huisarts één tot twee jaar kunnen duren. Top! Gaan we aansluitend door voor de midlife crisis, want dan ben ik 40. Dus meiden van een jaar of 20: ga maar vast in de rij staan... Of zo.

Ondertussen weet ik niet zo goed wat ik nu met mijn blogpagina aanmoet. Ik betwijfel of mensen heel erg geinteresseerd zullen zijn in ellenlange jankverhalen van een volwassen vent, en nog meer twijfel ik eraan of ik uberhaupt in staat ben om leuke verhaaltjes te vertellen. Aan de andere kant: wat voor kwaad kan het om lekker van me af te blijven tikken. Elk verteld verhaal, is er een....

Ik ga er maar het beste van maken. Zal ook wel weer zoiets zijn dat met veel op mijn bek vallen, en wankelend opkrabbelen gepaard gaat.







zaterdag 21 september 2019

Soms zit het mee, soms moet je van je af tikken.

Het zal je maar gebeuren...
Voor het eerst in de 12 jaar die ik nu bij het orkest van de marechaussee werk, mochten we met prinsjesdag daadwerkelijk eens een eind lopen, in plaats van als een stel bakstenen naast de route "mooi" staan wezen. En op het moment dat we ons klaar maakten voor deze blijde gebeurtenis, vond mijn maag het nodig om op werkelijk banale wijze in opstand te komen. HUUARGGGHH HUHG HUAAAAAARRRRRRWWWWWWGRRRGGGGRRR. Maar echt iets in het haastig toegestopte zakje kotsen, ho maar.
Witjes en slapjes ben ik maar in de bus gebleven. Het zou toch awkward zijn als ik, precies wanneer zijne koninklijke hoogheid uit de glazen koets zou stappen, eens groots en meeslepend over mijn pak zou braken. Doen we niet.
Ik werd achtergelaten bij de buschauffeur, die voor de gelegenheid door connexxion en defensie was ingehuurd vanuit Twente om ons van de Meern naar Den Haag te rijden.
Deze man had zo'n feestje nog nooit eerder meegemaakt en wilde dat graag eens bekijken. Althans, ik begreep dat uit zijn verder volstrekt onverstaanbare betoog. (Ik bedoel: sommige mensen hebben moeite met het verstaan van Limburgers, nou.... Deze man was zelfs met de beste wil van de wereld niet te verstaan).
Dus hij wilde mij alleen laten ("best") maar wilde ook de deur op slot doen. Daar had ik moeite mee, want je zult zien, als hij de deur van de bus op slot doet, ik wél raak braak of gierende spuitpoep krijg, en we moesten dus nog wel terug met die bus.
"Laat maar open, dan heb ik, als het moet, de kans om naar die dixies te rennen. Want dat wat er eventueel uitkomt, wil je niet in je bus hebben." Zei ik tegen de man. Dat snapte hij.
En weg was hij. En dus was ik alleen, met puur mijn schuddende rechterbeen om mezelf af te leiden van de misselijke misère waarmee mijn ingewanden mij opzadelden.
However.... Het ging allemaal zonder al te veel braak- en diarheelozingen mijnerzijds, hoewel deze chauffeur het met zijn rijstijl allemaal niet heel erg veel makkelijker maakte.
Jammer dit alles.
Jammer.

Even door naar iets minder leuks.
Inmiddels zit mijn meissie, alweer ruim een jaar ziek thuis. Een burn-out. Een jaar waarin ik heb mogen meemaken hoe dat precies werkt. Of niet. Een jaar waarin ik met mateloze trots mocht of moest toezien hoe ze, ondanks alle tegenslagen, zichzelf omhoog knokte.
Maar ook een jaar dat een stevig litteken achter liet, en zal laten. Op haar, op mij, op ons.
Het laat ontegenzeggelijk littekens achter op mij.
Mijn boosheid op haar werkgever kent inmiddels bijna geen grenzen meer. Op zich niet gek, ik word als echtgenoot geconfronteerd met de smeulende resten als Rijkswaterstaat weer eens faalt. En Rijkswaterstaat doet veel zaken best aardig, maar omgaan met werknemers die door hun acties (liegen, bedriegen, draaikonten, beloften niet nakomen, arbeidsomstandigheden slechter maken) met een burn-out thuis komen te zitten, kunnen ze niet. Willen ze niet. Doen ze niet.
Na talloze malen aangegeven te hebben waarom het niet werkt, wat er misgaat, blijft Rijkswaterstaat simpelweg weigeren om een fatsoenlijk reintegratietraject te starten. En telkens als het lijkt dat het re-integratie traject positief is, verzinnen ze wel weer een stunt om het inmiddels bereikte resultaat teniet te doen.
Zo werd ze in eerste instantie gedetacheerd (op eigen verzoek, dat dan wel) bij een ander bedrijf. Om te reintegreren. (Wat in principe natuurlijk fout is, want dat had in het eerste spoor, dus bij Rijkswaterstaat zelf gemoeten). Maar goed. Dat leek goed te gaan. Tot er ineens zomaar besloten werd om dat stop te zetten. Ze moest maar zien dat ze in een bijkantoor in Lelystad "iets" ging doen. Wat dat "iets" was, werd volslagen in het midden gelaten. Zoek het maar uit.  Stik er maar in. Dat idee.
Net toen die klap een beetje uitgedaverd was, moest ze toch maar weer naar dat andere bedrijf terug. Oh nee, toch niet. Of wacht, toch wel. Nee, kan toch niet. Of, nou ja, doe maar wel. Een gejojo, alsof het om een werktuig van een weginspecteur ging.
Elke keer als er een gesprek heeft plaats gevonden met zo'n kansloos baggerfiguur die iets moet vinden van het reintegreren, zie ik een wit, uitgeteerd vogeltje op de bank zitten.
Godverdegodverdomme. Stel respectloze kutjanussen. Jullie zijn wel met een mens bezig. Een mens die door jullie toedoen ziek is geworden. Zorg nu eens voor de medewerker.
Het doet mij wat. Het raakt me. Ik ben niet meer zo flexibel, ik ben veel minder positief dan ik zou moeten zijn. Ik word er namelijk moe van. Omdat ik er hoe dan ook mee bezig ben.
Ik liet me ontvallen dat ik de eerstvolgende afspraak maar eens mee moet. Om mijn strot open te trekken, en eens heel duidelijk te laten horen wat ik er van vind. Wat het doet met de directe omgeving van betrokkene, Ilse.
Maar ik zei net al: mijn boosheid op de kansloze faalhazen van Rijkswaterstaat is inmiddels grenzeloos, en ik vraag me af of mijn woedeuitbarsting daar echt zoden aan de dijk zou zetten. Mijn gebrek aan respect voor dat tuig is inmiddels zo groot, dat ik in staat ben om te jongleren met al die minkukels die mijn vrouw de kreukels wél in kunnen helpen, maar niet zo goed hun best doen om ze weer netjes glad te strijken.
Klootzakken.
En dus loop ik rond, met een boosheid in me, die ik eigenlijk nergens kwijt kan. Thuis niet. Op mijn werk niet. Daarbuiten niet. Dus ben ik ook moe. Niet zomaar moe. Maar echt moe. En ik moet alle zeilen bijzetten om niet overal vreselijk cynisch op te reageren. Terwijl er best in mijn eigen arbeidsrelaties zaken zijn die hun eigen aandacht vragen. Waarop ik dus alleen maar heel erg secuur kan zijn in wat er van me gevraagd wordt. Want ik zorg er verdomde goed voor, dat ik niet dezelfde weg in zal gaan als Ilse. Misschien wat overbeschermend naar mezelf, maar ik moet wel overeind blijven. Koste wat kost. En ook dat is vermoeiend.
Overigens: de enige voor wie ik binnen dat hele klotekutkleretyfustakke Rijkswaterstaat een heel klein beetje respect heb, is voor de bedrijfsarts, die geheel tegen zijn functie in, realistisch genoeg is om ook daadwerkelijk de kant van Ilse te bekijken. Voor de rest denk ik dat het goed is dat deze mensen niet heel erg vaak op bezoek komen, want ik denk dat ik te weinig gras heb om mensen onder te schoffelen.
Disclaimer: mochten de hoge omes van Rijkswaterstaat dit lezen, en er iets van vinden, en mogelijk het idee hebben om deze blog op mijn vrouw te "verhalen": doe dit vooral niet. Kom rustig langs, als jullie daar het lef voor hebben, en laat je vooral door mij de oren wassen over wat menselijk handelen is, nadat je een werknemer de afgrond hebt ingetrapt. Kom vooral langs, maar heb niet het gore lef om mijn verhaal, mijn mening over jullie bezopen slechte wijze van omgaan met mensen, te wijten aan mijn vrouw. Mijn deur staat open... Maar ik denk dat ik weet wat er volgt. Niks... Helaas. 

Maar goed.
Nu ik mijn boosheid een (veel te) klein beetje van me af heb geschreven, is er ook goed nieuws.
De schilder die hier voor onze vakantie begon, is om 0730 uur al begonnen met verder gaan met ons huis. En wat wordt het mooi. De kleuren blijven een beetje bij het oude. Maar wel nieuw. Fris. En beschermend. En om de een of andere reden had de architect van ons huis besloten om gehalveerde palen tegen ons huis te plakken. In het bruin. Die heb ik blauw laten meenemen. En dat ziet er toch mooi uit. Onze voordeur, eerst vaal-zwart, nu fris nassau-blauw.
Hij gaf ons geruststellend mee dat we precies op tijd waren met deze klus. Want ondanks dat het het beste hardhout is wat er gebruikt had kunnen worden, de verf was nog de originele verflaag vanaf nieuwbouw, en meer dan hard toe aan een nieuwe laag. Maar het hout was echt het beste van het beste.
En dus voegen we nog even wat overwaarde toe aan ons huis.
Als het af is, kunnen we vol trots kijken naar een fris ogend huis. En dan misschien wat asfalt in de tuin, want echt tijd of energie voor tuinieren hebben we beiden niet.

Volgende week mogen we weer een weekje militair dansen. Hoewel... Ondanks dat de show "200 jaar militaire muziek in Nederland" schijnt te heten, is de bijdrage van één van die militaire orkesten absurd klein gehouden. Geen eigen item. We mogen een paar seconden wat grotere items vullen.
Ik vind dat vreemd. Maar goed, ik heb dus wel andere zaken om me mee bezig te houden.
Gelukkig heb ik toffe collega's waarmee ik het gezellig genoeg heb om die uren door te komen. En dat is natuurlijk wel weer heel leuk.

Maar nu voor het eerst weer eens een zaterdag en een zondag vrij. En dat is ook wel eens leuk.

Dit alles (van me af) geschreven hebbend, wens ik u een prettig weekend.

zondag 15 september 2019

Vreemde zaken.

Gisteren bleek een dag van rare zaken te zijn.
Hoe het mogelijk is, weet ik niet, maar mijn onvolprezen echtgenote kreeg het voor elkaar om de toiletbril te mollen. Precies daar waar je als volwassen mens je benen zet om te zitten, brak de bril genadeloos in tweeën. Als je dan argeloos gaat zitten teneinde onuitsprekelijke zaken te gaan doen, zou het kunnen dat het velletje van je bovenbeen achter tussen dat geniepige spleetje komt, en dat je jezelf echt enorm pijn doet. Zoiets als je zus die je met haar lange nagels tot bloedens toe knijpt, met zo'n heel klein stukje vel ertussen. Net genoeg om lang pijnlijk te zijn, net niet genoeg om van structurele mishandeling te spreken.
Nou dat dan, maar dan in het groot.
Mijn echtgenote wist me te vertellen dat ze niks bijzonders deed, dat het gewoon ineens van "PANG" was, maar ik heb de ervaring dat op het moment dat Ilse haar bed verlaat, er altijd wel iets bijzonders op de loer ligt, dus heel erg verbaasd ben ik eigenlijk ook weer niet.
Op zich moet ik zeggen dat ik me nog nooit bezig heb gehouden met het kopen van een WC-bril. Die dingen zijn namelijk gewoon altijd een standaard gegeven. Ik had in mijn stoutste dromen niet kunnen denken dat die dingen kapot kunnen gaan. Tuurlijk, met grof geweld is alles kapot te krijgen, maar bij normaal gebruik, zou het simpelweg verboden moeten zijn dat zoiets triviaals als een wc-bril kapot gaat. Dat is gewoon vreemd. Toen we dit huis kochten, hebben we de toilet ontsmet, en wel (voor het gevoel) een nieuwe bril gemonteerd. Een met soft-close, omdat een soft-close toch iets prettiger is, dan een bril die daverend neerkomt, als je hem laat zakken. Dus dat is in 2015 geweest. Dus die bril is nog geen 5 jaar oud. Zoiets hoort (net als Miele apparatuur) gewoon je hele leven mee te gaan. Ik vind oprecht dat je in het leven gewoon vrij dient te blijven van zoiets onbenulligs als het kopen van een wc-bril, tenzij je verhuist en je de anale bacteriën van de vorige bewoners en hun vieze vriendjes niet wil overnemen.
Maar goed, ik zit nog te twijfelen om meteen naar de gamma te rijden, of dat ik deze bril nog heel even bewaar voor als er Jehova's langs komen met hoge nood.

We hadden gisteren een concert in Apeldoorn, en ook hier waren er sommige dingen niet helemaal 100%.
Het was een best leuk concert. Fijn gespeeld. Paar kleine randzaken echter gingen mis.
Het is een gebruik (bij trompettisten althans) om na een solo van een collega, eventjes kort met de voetjes te schuifelen ten teken van waardering voor het harde werk van de man/vrouw naast je.
Dat is een leuk en onschuldig gebruik, en ik hou het graag en enthousiast in ere. Dan moet er dus niet een demper voor je voeten staan, zoals gisteren. Want vriendje Martijn gaf een leuke solo weg, ik schuifelde met mijn voet, en schuifelde zonder pardon ZIJN demper van het podium af. Jammer, dit.
Martijn had zijn demper ook ergens anders kunnen zetten. Bedoel je het zo goed...
Deel van het concert was een stukje "showcase" van wat het ceremonieel gebruik van militaire muziek is. Daar kwam ook de taptoe hymne voorbij. In wezen gewoon het signaal taptoe infanterie waar een slimmeling wat akkoorden onder heeft gegooid. Mooi ding, eigenlijk. Dus ik mocht naar voren komen om dat signaal, begeleid door het orkest voor een uitverkochte zaal te spelen. Toch altijd spannend.
Ver na afloop van het concert kwam een nieuwe saxofoniste op me af, en sprak mij met (naar wat mij op volslagen verbijsterde toon leek) aan dat ik zo mooi had gespeeld. Alsof ik normaliter speel alsof de duivel in me is gevaren...
Op mijn vraag waar haar verbijstering vandaan kwam, begon ze te schutteren.

Telkens als ik bij mijn onvolprezen vriendje Bram ben, is het mateloos (niet mateNloos) gezellig, en doen we leuke dingen.
Zoals olie naast de motor gieten. Dat kan, dan zit het tuitje niet heel erg goed vast aan de kan.
Waarop een mooi verhaal volgde over iemand die zijn olie wilde verversen. Zijn auto omhoog zette, carterplug los, olie eruit.
Even iets anders doen. Auto omlaag, en olie erin. Peilen. Nog meer olie erin. Peilen. Nog meer olie erin. Peilen. Huh? Nóg niet genoeg? Nog maar olie erin. Peilen... Nee heh?? Toch maar eens onder de auto kijken. En jawel: daar lag bijna 9 liter motorolie. En de carterplug lag netjes naast de auto. Beter is het om die carterplug weer in het carter te steken voor je 9 liter olie gaat verspillen. 
Dit deed me dan weer denken aan een verhaal van mijn inmiddels gesloopte Berlingo. Ik was met vriendinnetje Sabine onderweg naar een repetitie weekend van een studenten orkest. In mijn berlingo. Het was winter, en alle pekel op de weg maakte mijn ruit schmutzig, zoals de Duitsers zouden zeggen. En wat doe je dan? Ruiten sproeien, en hopen dat je ruitenwissers op dit moment net niet zo versleten zijn dat ze de ruitenvloeistof en pekelbrij tot één dikke schmutzige laag ellende op je voorruit vermengen. Dus nieuwe en extra ruitenvloeistof gehaald bij een pompstation, en omdat ik nog wat andere zaken moest, zou Sabine de vloeistof wel even in het daartoe bestemde reservoir gooien.
Ik was rap klaar en zag Sabine nogal oncharmant voorover gebogen staan over mijn motor, en tussen haar benen zag ik een enorme straal vloeistof zomaar op de grond stromen. Zag er nogal awkward uit, en toen ik poolshoogte kwam nemen, zag ik dat de vloeistof niet alleen door de vanuit de fabriek geconstrueerde opening van die jerrycan kwam, maar ook door een flinke scheur ergens halverwege die jerrycan. Je zult het maar hebben.






Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...