zaterdag 21 december 2019

Jankblog of puur chagerijn.

Mijn eerste verjaardag, met Ilse aan mijn zijde, werd ik getrakteerd op een nespresso apparaat.
Dit omdat wij beiden vinden dat koffie de belangrijkste maaltijd van de dag is, en omdat vooral ik, toch best wel op zoek was naar een upgrade van de senseo machine die zijn beste tijd echt wel gehad had.
Dus er kwam een Nespresso apparaat met een bon erbij voor koffies ter waarde van heeeeeeeel veeeeeel cupjes.
En dat was een schot in de roos. Een heel erg kostbaar schot in de roos, want met een gemiddelde prijs van 30 cent per kopje, is onze liefhebberij (het slempen van vele koppen koffie per dag) niet goedkoop te noemen.
Maar vergeleken met de senseo is het spul letterlijk engelenpis die over je tong rolt. En zelfs de goedkopere cupjes van bijvoorbeeld mijnheer Douwe Egberts, zijn bijzonder goed weg te werken.
Na een jaar of drie, begon dit apparaat echter mankementen te vertonen. Welke dat precies waren, weet ik niet meer, maar het apparaat deed niet helemaal meer dat wat wij ervan wilden: onbekommerd koffie tappen.
We werden er via diverse kanalen op gewezen dat de imitatiecupjes van plastic de boosdoener waren, en dat we alleen maar aluminium cups mochten gebruiken. Dat maakte voor het apparaat weinig uit, dat was dood en bleef dood.
Omdat wij beiden vinden dat we niet zonder koffie kunnen, werd er met grote haast een nieuw apparaat gekocht. Met name uw nederige ondergetekende is ernstig onmenselijk zonder dat eerste kopje koffie.
Dat betreffende apparaat staat nu in de keuken. En op sterven na, is het eigenlijk dood. Uiteraard drie jaar later, uiteraard na de garantietermijn.
Het apparaat heeft besloten om zijn water niet louter door het koffiecupje te persen, maar ook via andere, zelf verzonnen openingen komt het water uit het apparaat zetten.
In eerste instantie eindigt dat water in het lekbakje. Maar als we niet opletten, dan eindigt dat water over de magnetron, op het aanrecht en op de grond.
Dit ontdekten we uiteraard toen we tijdens het tappen van een kopje koffie een enorme (en hete!!!) kliederbende ontdekten naast het apparaat. En ín het kopje zat de helft van wat we normaal krijgen van het apparaat.
Bij nadere inspectie zagen we dus wat er aan de hand was: het apparaat gooit het (hete) water eruit voordat het door het cupje geperst wordt.
En dat proces versnelde zich, want telkens raakte dat lekbakje voller dan de gewenste kop koffie.
Gelukkig kunnen we met de instellingen nog wel wat spelen, maar dat leidde er dan wel toe dat we voor één kopje koffie, ongeveer 0,6 liter water nodig hebben.
Lekker zo, voor de kerst. 
Dat werd me wat te gortig, dus ik toog naar het centrum van Almere Buiten om een nieuw apparaat te scoren. Jente heeft vakantie en is dus veel thuis en wij moeten dus ook vroeg op en menselijk zijn, dus die koffie is meer dan brood nodig.
Overigens: mijn onvolprezen betere helft heeft serieus geprobeerd om dat apparaat te repareren, maar die dingen zijn dus zó in elkaar gezet, dat dat dus niet kan. Je komt nergens bij. Nergens zijn schroeven geplaatst, dus als je hem al open krijgt, is dat niet zonder schade, of het risico dat je hem niet meer in elkaar krijgt. Totaal zwakzinnige constructie.
Maar goed. 
In Almere Buiten zit een Blokker, en die adverteren zich als de huishoudelijke zaak bij uitstek. Daar zou ik wel even een nieuwe nespresso kopen.
Dacht ik.
Maar mijn hoop werd grondig de grond in geboord, want de winkelbediende (waarschijnlijk overwerkt) snauwde me toe dat ze dat niet hadden.
Geen wonder dat de Blokker in zwaar weer zit. Dan maar op Cool Blue bestellen, die leveren blijkbaar zelfs op zondag af, dus vanaf vanmiddag zit ik met een mooi, lief, fijn en nieuw en goed functionerend nespresso apparaat.
Een witte.

Het auto-leed is ook nog niet geleden.
ASR (de verzekeraar) vindt het doodnormaal dat hun klanten zonder enige vorm van communicatie maar moeten spartelen. En dan durven ze te stellen dat ze er zijn, als er wat aan de hand is.
Ja, ze zijn er. Vooral om de premie te innen. Maar voor de rest kan je barsten.
De oude auto is nog niet opgehaald. Het geld is nog niet overgemaakt. En ondertussen moet ik wel ervoor betalen.
Jaja.
Nu, goed, daar valt mee te leven. (Ten slotte is een overstap naar een andere verzekeraar zo gedaan).
Wat jammerder is: mijn volgende auto staat klaar om (met een fonkelnieuwe APK) aan mij afgeleverd te worden. Eigenlijk al afgelopen donderdag.
Maar om die fonkelnieuwe APK te krijgen, moest er een klein onderdeel, dat iets op zijn plek houdt, vervangen worden.
En dat onderdeel werd nét op tijd geleverd. Maar wél kapot. Dus nutteloos. Dat is jammer. De hoop dat ik voor de kerst nog in mijn eigenste auto zou kunnen rijden, is daarmee vervlogen. Maar je weet maar nooit. Aan vriendje Ken zal het niet liggen, die heeft zijn best gedaan.

Nog meer leed, ik moet en zal het jaar jammerend en jankend afsluiten.
Ik heb oprecht bewondering voor de inflexibele tot op het bot ambtelijke gebrek aan inzicht en denken bij de gemeente Almere.
Het is namelijk zo dat wij als brave inwoners 3 containers hebben. 1 gft/rest afval. 1 plastic en 1 papier.
Dat word 2 wekelijks geleegd. De ene week komen ze voor de duo-bak, en de week erop komen ze maandag voor plastic en woensdag voor papier.
Op papier is dat prachtig.
Ware het niet dat de woensdag aankomende week een tweede kerstdag is, en ook de (door mij zeer gewaardeerde) vuilnismannen gewoon vrij zijn.
Oke, niet erg.
Niet erg, ware het niet dat de gemeente dan niet een andere dag kiest voor het ophalen van het papier. Nee, we moeten dan maar zien dat we een maand lang alle oude papier maar ergens stallen. Juist in die maand waarin je als simpele consument die wat geschenken geeft en krijgt en dus al opgezadelt bent met een hoeveelheid karton en papier waar je een heel daklozendorp mee zou kunnen bouwen. 
Ik vind daar wat van, en dat wat ik daarvan vind, is niet bijster positief.

Goed. Dus.
Een hele zeikblog vol jankverhalen, komt dat nu door mijn depressie?
Nee, dat denk ik niet. Zoals Jurgen zou zeggen: Marnix, wat ben je toch een lekker stuk chagerijn.
Mijn depressie kabbelt aardig voort, en zorgt er volgens mij niet voor dat ik humeuriger ben, dan ik al was. Of misschien ook wel, maar dan valt het mij niet meer op.
Wel heeft die therapie tot (positief) gevolg dat ik weer iets makkelijker kan doen alsof het goed gaat. En als je dat maar vaak genoeg herhaalt....
Nee, dat doet het dus niet. Ik kan misschien wat makkelijker toneel spelen, zonder dat het me meer energie kost. En dat was broodnodig. Ik ben nu nog steeds continu moe, maar niet meer zo ongelooflijk afgemat en uitgeput. Wel is mijn geheugen echt een zeef. Ik onthou helemaal niks, dit tot grote ergernis van Ilse, die zelf al geen best geheugen heeft.
Volgend jaar, zo heb ik met mijn peute besproken, gaan we niet alleen in op verlichting van de depressie, maar ook in op de oorzaken ervan. In op het verleden.
En ik moet zeggen: ik heb er een vergiet vol met zin in. Dat is wel iets waar ik ongelooflijk tegenop zie, eigenlijk. Maar goed, die kist moet open, en liefst leeg. Zodat ik verder kan.

Maar ik heb ook leuke dingen te melden.
Het afgelopen kerstconcert met het orkest van de KMar was eigenlijk best wel leuk. Er werd lekker ongedwongen muziek gemaakt, we kregen lekker te eten en het publiek (dat ons gemakshalve buiten opsloot omdat het met 28 graden in de zaal toch wel erg koud werd, toen we buiten gingen roken) was enthousiast.
Gelukkig was dit concert in de enorme hallen van de muziekfirma Adams. Want de demperkist was voor het gemak maar uit de vrachtwagen gesprongen, dus konden we gebruik maken van de winkelinventaris.
Jammer alleen dat de kwaliteit van de geleende dempers varieerde van erg matig tot onbeholpen slecht.
Hebben we ons niet door laten weerhouden. Gewoon lekker hompen op dat podium.
En mijn tweede kerstconcert is met een gezellig koperkwartet in het immer pittoreske Voorschoten. Of Voorburg. Ik moet nog even uitzoeken waar precies.
Ik kwam er gisteravond dat dat helemaal geen concert is, die we 24 december spelen, maar dat we in de nachtmis spelen. Om 2230 uur.
Dat was even een aparte ontdekking. Ik was er grif van uit gegaan dat ik op christelijke tijden zou spelen. Blijk ik dat dus ook echt te doen...  De laatste keer dat ik daadwerkelijk in de nacht op kerstavond speelde, was toen ik 17 jaar was. Dus 22 jaar geleden. Eens kijken of ik dat nog kan.

Goed, dit alles maar weer geschreven te hebben, wens ik iedereen een goed weekend.
Maar vooral ook fijne feestdagen en zo.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...