donderdag 17 mei 2012

Turkse zanger? Welnee! Arrogante kwal!

Iets compleet anders.
Gisteren kon ik in de krant lezen dat een Turkse zanger zijn concert in Nederland heeft afgeblazen. De lieve man moest namelijk voor de tweede keer in korte tijd zich onderwerpen aan een onderzoek bij de grens. Hij werd ondervraagd. En omdat dit de tweede keer was in korte tijd, en omdat dit meneer te lang duurde, is hij spoorslags op de eerste vlucht terug naar Turkije vertrokken.
Vele (linkse) reacties waren:"Je schaamt je om Nederlander te zijn", en:"Die man werd het optreden onmogelijk gemaakt".
Een mooi detail hieraan was dat de vent was uitgenodigd om te spelen op een concert ter ere van 400 jaar betrekkingen tussen Nederland en Turkije.
Natuurlijk moest de Marechaussee het ontgelden. Want dat zouden, en ik citeer: "jonge snotbakken van 18 met gevechtspakken en een geweer zijn, die zich heel wat voelen".
En uiteraard moest dit "Nederland op zijn smalst" genoemd worden.

Bovenstaande heb ik schaamteloos uit een facebookdiscussie gehaald.

Ten eerste vraag ik me af waarom een routinecontrole (want er staat nergens dat het NIET om een routinecontrole gaat) meteen "Nederland op zijn smalst is". Of moet er sprake zijn van omgekeerd positieve discriminatie? Een Turkse zanger die zich per definitie juist niet zou moeten onderwerpen aan dergelijke grenscontroles. En waarom dan niet?

Toen ik de boel tijdens die discussie wat wilde relativeren, kreeg ik als antwoord: "weet jij ook hoe het voelt om als buitenlander over één kam geschoren te worden".  Het ontbreekt deze linkse rakkers aan elk gevoel voor proporties. Wat ik van grenscontroles weet, is dat ze niet over huidskleur, religie of kunst gaan, ze gaan over de veiligheid in Nederland. Maar dat is blijkbaar een te moeilijk te bevatten concept.

En wat mij verder opviel: Nergens was sprake van een toegangsverbod. De man mocht Nederland, na controle gewoon in. Dus hij had zijn concert gewoon kunnen zingen.
Toen ik in Lissabon een auditie ging doen, moest ik mijn (belachelijk grote) handbagage openen. En de ambtenaren aldaar wilden het naadje van de kous. Mijn dempers werden enigszins argwanend bekeken. En toch ging ik door. Want het zou toch jammer zijn om als een kleuter gefrustreerd weg te gaan, en een auditie te missen.
Deze man niet. Ziedend was hij. Hij de GROTE SOLIST!!!! Het duurde hem te lang. En hij was zo in zijn kloten getrapt, dat hij zijn ongemak belangrijker vond, dan zijn eventuele fans. En hij vertrok.
En de linkse rakkers trappen er allemaal in. Het is niet de schuld van een luie, arrogante "artiest" dat het concert niet doorging, nee, het is de schuld van de grenscontroleurs.

En waar deze linkse rakkertjes zich schamen om Nederlander te zijn, schaam ik me plaatsvervangend voor deze "artiest". Hij liet zijn publiek willens en wetens in de steek, omdat hij zichzelf belangrijker vond dan zijn concert. Ik hoop dat zijn fans dit lezen, wat realiteitsbesef opdoen, en deze man nooit meer uitnodigen. Het is niet altijd de schuld van de staat, het leger en het kapitaal. Soms zijn mensen gewoon klootzakken. En deze turk is er een van. Ik hoop nooit met zo'n arrogante hufter te moeten spelen. 





maandag 14 mei 2012

24 uur per dag liefdevol

Moederdag in een hospice. Dat is bossche bollen eten (heueueueuele grote hap slagroom). En een grote lunch met zalm, iets van een slaatje en een lekker stukje brood.
Moederdag in een hospice. Dat is mijn moeder (of dat wat er van over is) in een rolstoel hijsen, en haar naar buiten rollen. Even in het zonnetje zetten. Letterlijk.
Dan eventjes een frietje halen. Op de bank uitploffen. Even niet hoeven horen hoeveel pijn ze heeft. (Ja, lieve ex-huisarts, ook mentale pijn is pijn). En dan weer terug. Nog eventjes een peukje buiten roken, vooraleer moeders met pijn (echt waar!!!) weer naar bed wordt gebracht.
Vanmorgen vroeg de knoop doorgehakt. Er moet een andere huisarts komen. Iemand die de pijnklachten niet wil oplossen met een spelletje rummicub. Maar gewoon kijkt wat er wél nog kan gebeuren. En in elk geval iemand die het gevoel geeft dat ze wel serieus omgaan met patienten.
 Ik kreeg een hele lieve assistente aan de lijn, die me verzekerde dat ze nog patienten aannamen. "Fantastisch, geregeld", brulde ik in de telefoon, voordat ze zich zou kunnen/willen bedenken.

Het hospice zelf. Gevestigd in containerachtige ruimten. Maar schoon. Redelijk klein, waardoor een tocht van de kamer naar het toilet haalbaarder is. Hoewel. De ruimte is veel kleiner, maar van de kamer naar het toilet lopen, gebeurt niet meer. 2,5 meter. En dat moet in een rolstoel.
Letterlijk de deur uit, en je staat in het Geulpark. Een grote plas water, met wat bomen, en kleine paadjes. Prima plek om de gemiddelde rolstoel met inhoud eventjes uit te laten.
Maar wat veel en veel belangrijker is: de mensen die er werken. Ik heb inmiddels al heel wat mensen gezien daar. Letterlijk van alle leeftijden werken er mensen op vrijwillige basis om de gasten (zo noemen ze dat) het naar de zin te maken. Meisjes die niet ouder zijn dan 20, tot kerels die de pensioengerechtigde leeftijd al 3 keer gepasseerd zijn. En de liefdevolle vanzelfsprekendheid waarmee ze de gasten behandelen is ontroerend.
Hoezo, vaste etenstijden? Als mevrouw honger heeft, maken wij het klaar. Toen mijn moeder eens om wat chips vroeg, duurde dat drie kwartier. De winkels waren reeds dicht, dus wat deed die vrijwilliger? Zelf met de hand piepers jassen, snijden en frituren. Mevrouw wil chips dus krijgt ze chips, al moeten we het zelf maken. Ook ik kan mee-eten. Zonder enig probleem. Tegen een geringe bijdrage. Die ik zeer tot mijn schande, gewoon stomweg vergeten ben te betalen. Schandalig, want ze worden maar zeer beperkt gesubsidieerd. En moeten dus leven van giften. De eerst volgende keer een bijdrage doen.

Hun beloning is niet in geld, maar zoals een van de vrijwilligsters zei:"die kleine glimlach van u, daar doen we het voor".

Waar ik vaak niks meer te zeggen weet, als het weer over de pijn gaat (en wanneer gaat het daar niet over) staan zij er toch vaak wat makkelijker in. Toch eens vragen hoe ze dat doen. Want ze blijven lief, vriendelijk en opgewekt.
Niet anders dan groots respect voor deze mensen. Heel erg groots respect.


donderdag 10 mei 2012

Over pijn, clowns en leugens.

We zijn eruit!!! Het is allemaal een grote leugen!!!! Mijn moeder heeft helemaal geen pijn. Het is allemaal psychosomatisch. Dus gaat u maar lekker een potje dammen, of halma spelen. Dan zult u zien, dan bent u zo van de pijn af.
Aldus de huisarts en het palliatieve team.

Mijn broek zakt af. Dus dit is waar de eminente meneren en mevrouwen dokters van de pijnpoli na lang beraad op uit zijn gekomen. We weten het niet: mevrouw verzint maar wat, het is psychologisch, ergo mevrouw heeft geen pijn.

Bovenstaande is net zo reeel als de pijn die mijn moeder heeft. Ik weet wanneer iemand pijn heeft. En ik zie dat ze pijn heeft. En eerlijk gezegd kan het mij nog niet eens zoveel schelen of de pijn psychologisch van aard is of niet, er moet wat aan gebeuren. Een spelletje doen, is dat de oplossing? Is dat de uitkomst van jarenlange studie aan dure opleidingsinstituten? Ga maar een spelletje doen? Is dit de medische wereld anno 2012? Je kunt verdomme beter in een derde wereld land creperen van de honger. Dat is minder smerig sterven dan op deze manier. Wat mij betreft doeken ze het hele KWF kankerbestrijdingsfonds op, en ook alle opleidingen in de richting van oncologie. Je geld is beter besteedt als je het met een shuttle naar Andre Kuipers in de ruimte stuurt. Kan hij het gebruiken voor een potje poker. Is hij gelijk ook van zijn hoofdpijn af.

Ik geloof best dat er waarheid zit in het feit dat de pijn deels psychologisch is, maar de aangedragen oplossing lijkt me meer van een geestelijk gestoorde lama afkomstig dan van een universitair opgeleide arts.

Euthanasie wil de huisarts niks van weten. Hij vindt het lijden nog niet erg genoeg. En nog niet uitzichtloos genoeg. Het potje dammen zal eerst zijn werk moeten doen.
Ik vraag me af wanneer dan eindelijk iemand eens serieus gaat kijken naar de pijn van mijn moeder. En met serieus bedoel ik dus een realistische oplossing aandragen. En geen potjes dammen. Of een spelletje monopoly.
Soms denk ik wel eens: ik zou gewoon liefdevol een kussen in haar gezicht moeten drukken. Dan is ze er vanaf. Dan is ze af van die clown die zichzelf huisarts noemt. Hoeft ze niet meer te lijden. Heeft ze geen pijn meer, en geen verdriet. Is dat niet veel menselijker?
Ik weet ook niet of het zin heeft om een second opinion te vragen, en om nu nog een andere clown, pardon huisarts, in de arm te nemen. Ik weet ook niet zo goed wat ik verder moet. Bij wie ik dan moet zijn. Ik wil best geloven dat dat palliatieve team allemaal experts zijn. Maar dit kan toch geen serieuze optie zijn?
Ik kan, wil en mag mezelf niet bemoeien met een euthanasieverzoek. Maar als de clown, pardon huisarts, weigert om mee te denken en mee te werken, raken we in een impasse.

Voor zover ik me afvroeg waar mijn slechte slapen toch vandaan komt...

Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...