Over pijn, clowns en leugens.

We zijn eruit!!! Het is allemaal een grote leugen!!!! Mijn moeder heeft helemaal geen pijn. Het is allemaal psychosomatisch. Dus gaat u maar lekker een potje dammen, of halma spelen. Dan zult u zien, dan bent u zo van de pijn af.
Aldus de huisarts en het palliatieve team.

Mijn broek zakt af. Dus dit is waar de eminente meneren en mevrouwen dokters van de pijnpoli na lang beraad op uit zijn gekomen. We weten het niet: mevrouw verzint maar wat, het is psychologisch, ergo mevrouw heeft geen pijn.

Bovenstaande is net zo reeel als de pijn die mijn moeder heeft. Ik weet wanneer iemand pijn heeft. En ik zie dat ze pijn heeft. En eerlijk gezegd kan het mij nog niet eens zoveel schelen of de pijn psychologisch van aard is of niet, er moet wat aan gebeuren. Een spelletje doen, is dat de oplossing? Is dat de uitkomst van jarenlange studie aan dure opleidingsinstituten? Ga maar een spelletje doen? Is dit de medische wereld anno 2012? Je kunt verdomme beter in een derde wereld land creperen van de honger. Dat is minder smerig sterven dan op deze manier. Wat mij betreft doeken ze het hele KWF kankerbestrijdingsfonds op, en ook alle opleidingen in de richting van oncologie. Je geld is beter besteedt als je het met een shuttle naar Andre Kuipers in de ruimte stuurt. Kan hij het gebruiken voor een potje poker. Is hij gelijk ook van zijn hoofdpijn af.

Ik geloof best dat er waarheid zit in het feit dat de pijn deels psychologisch is, maar de aangedragen oplossing lijkt me meer van een geestelijk gestoorde lama afkomstig dan van een universitair opgeleide arts.

Euthanasie wil de huisarts niks van weten. Hij vindt het lijden nog niet erg genoeg. En nog niet uitzichtloos genoeg. Het potje dammen zal eerst zijn werk moeten doen.
Ik vraag me af wanneer dan eindelijk iemand eens serieus gaat kijken naar de pijn van mijn moeder. En met serieus bedoel ik dus een realistische oplossing aandragen. En geen potjes dammen. Of een spelletje monopoly.
Soms denk ik wel eens: ik zou gewoon liefdevol een kussen in haar gezicht moeten drukken. Dan is ze er vanaf. Dan is ze af van die clown die zichzelf huisarts noemt. Hoeft ze niet meer te lijden. Heeft ze geen pijn meer, en geen verdriet. Is dat niet veel menselijker?
Ik weet ook niet of het zin heeft om een second opinion te vragen, en om nu nog een andere clown, pardon huisarts, in de arm te nemen. Ik weet ook niet zo goed wat ik verder moet. Bij wie ik dan moet zijn. Ik wil best geloven dat dat palliatieve team allemaal experts zijn. Maar dit kan toch geen serieuze optie zijn?
Ik kan, wil en mag mezelf niet bemoeien met een euthanasieverzoek. Maar als de clown, pardon huisarts, weigert om mee te denken en mee te werken, raken we in een impasse.

Voor zover ik me afvroeg waar mijn slechte slapen toch vandaan komt...