24 uur per dag liefdevol

Moederdag in een hospice. Dat is bossche bollen eten (heueueueuele grote hap slagroom). En een grote lunch met zalm, iets van een slaatje en een lekker stukje brood.
Moederdag in een hospice. Dat is mijn moeder (of dat wat er van over is) in een rolstoel hijsen, en haar naar buiten rollen. Even in het zonnetje zetten. Letterlijk.
Dan eventjes een frietje halen. Op de bank uitploffen. Even niet hoeven horen hoeveel pijn ze heeft. (Ja, lieve ex-huisarts, ook mentale pijn is pijn). En dan weer terug. Nog eventjes een peukje buiten roken, vooraleer moeders met pijn (echt waar!!!) weer naar bed wordt gebracht.
Vanmorgen vroeg de knoop doorgehakt. Er moet een andere huisarts komen. Iemand die de pijnklachten niet wil oplossen met een spelletje rummicub. Maar gewoon kijkt wat er wél nog kan gebeuren. En in elk geval iemand die het gevoel geeft dat ze wel serieus omgaan met patienten.
 Ik kreeg een hele lieve assistente aan de lijn, die me verzekerde dat ze nog patienten aannamen. "Fantastisch, geregeld", brulde ik in de telefoon, voordat ze zich zou kunnen/willen bedenken.

Het hospice zelf. Gevestigd in containerachtige ruimten. Maar schoon. Redelijk klein, waardoor een tocht van de kamer naar het toilet haalbaarder is. Hoewel. De ruimte is veel kleiner, maar van de kamer naar het toilet lopen, gebeurt niet meer. 2,5 meter. En dat moet in een rolstoel.
Letterlijk de deur uit, en je staat in het Geulpark. Een grote plas water, met wat bomen, en kleine paadjes. Prima plek om de gemiddelde rolstoel met inhoud eventjes uit te laten.
Maar wat veel en veel belangrijker is: de mensen die er werken. Ik heb inmiddels al heel wat mensen gezien daar. Letterlijk van alle leeftijden werken er mensen op vrijwillige basis om de gasten (zo noemen ze dat) het naar de zin te maken. Meisjes die niet ouder zijn dan 20, tot kerels die de pensioengerechtigde leeftijd al 3 keer gepasseerd zijn. En de liefdevolle vanzelfsprekendheid waarmee ze de gasten behandelen is ontroerend.
Hoezo, vaste etenstijden? Als mevrouw honger heeft, maken wij het klaar. Toen mijn moeder eens om wat chips vroeg, duurde dat drie kwartier. De winkels waren reeds dicht, dus wat deed die vrijwilliger? Zelf met de hand piepers jassen, snijden en frituren. Mevrouw wil chips dus krijgt ze chips, al moeten we het zelf maken. Ook ik kan mee-eten. Zonder enig probleem. Tegen een geringe bijdrage. Die ik zeer tot mijn schande, gewoon stomweg vergeten ben te betalen. Schandalig, want ze worden maar zeer beperkt gesubsidieerd. En moeten dus leven van giften. De eerst volgende keer een bijdrage doen.

Hun beloning is niet in geld, maar zoals een van de vrijwilligsters zei:"die kleine glimlach van u, daar doen we het voor".

Waar ik vaak niks meer te zeggen weet, als het weer over de pijn gaat (en wanneer gaat het daar niet over) staan zij er toch vaak wat makkelijker in. Toch eens vragen hoe ze dat doen. Want ze blijven lief, vriendelijk en opgewekt.
Niet anders dan groots respect voor deze mensen. Heel erg groots respect.