maandag 29 december 2014

Van alles veel...


Het staartje van 2014
24 december ontmoette ik, zeer tegen mijn zin, een dame die al dagen ziek was. De griep had. Ik ontmoette haar, omdat ik de kerstdienst op Schiphol zou begeleiden, samen met Paul. Dus daar was geen houden aan. Ik had persoonlijk liever gezien dat ze thuis was gebleven.
Maar goed, zij bleef niet thuis, en stak mij vol goede wil, aan. En gisteren was ik dus de spreekwoordelijke klos.
Eigenlijk eergisteren al.
Koud en kleumend, heel de dag rillerig en landerig. De repetitie uitgespeeld, en toen was het ook echt klaar.
De volgende dag, ook een repetitie, maar die heb ik maar gecancelled. Sneeuwbuien achter mijn ogen, dikke pijnlijke holtes, liters snot die ik uitbaggerde en uiteindelijk het hartverscheurende hoesten, waardoor taaie verkoudheidsbagger zich uit mijn luchtpijp losrukt.
Bent u inmiddels al naar het toilet gerend?

Gisternacht dus maar vroeg te bed gegaan. Volgens de echtgenote wilde ik om 0200 uur nog douchen, en vond zij dit -terecht-  geen goed idee. Ook omdat we onverwachte logees hadden, die meer dan 6 uur vertraging opliepen. Hun vliegtuig moest eerst nog even op en neer naar Malaga alvorens het in staat was om de gestrande reiziger naar Amsterdam te brengen. Dat was dus mijn zus, die daardoor niet met de trein naar het donkere zuiden meer kon, en dus met dochter en al hier kwam crashen.

Vandaag voel ik me al weer een beetje mens. Het stomen (met mijn hoofd onder een doek, boven een pan heet water met Vicks, ik vind het een ellende, want overal -zelfs daaruit waar je het niet kon vermoeden- komt vocht van divers kaliber)  leverde in elk geval een enorme hoeveelheid extra lucht op, waardoor ik samen met de vrouw kon zorgen voor een lekkere pan verse snert, een nieuwe plafondlamp die wat meer chique toevoegt aan ons minihuisje (meer dan een rijstpapierenlamp van die Zweedse Boevenbende) en een dikke rubberen anti-slip badmat.
Onze douchebak is op zich nog niet eens heel erg glad, maar wel idioot koud. Ga je lekker onder een warme douche, dan kun je maar beter wel dikke wollen sokken dragen, want onze douchebak lijkt een soort van 2e vrieskist te zijn. Pas als het warme douchewater over je lijf klettert, wordt die bak ook een beetje warm. Dus daarom dacht ik slim te zijn en er gewoon een lekkere dikke anti-slip mat neer te leggen. Vooralsnog heb ik gezien dat de maat die wij kozen volgens mij aan de krappe kant is. Maar als we een beetje kunstig heen en weer hippen, denk ik dat we met redelijk warme voeten de douche kunnen in- en uitlopen.

Wat ik, even terugkomend op de griep waar ik een tik van kreeg, zo lafhartig vind, is dat het letterlijk in de laatste dagen van het jaar moet gebeuren. Ik had zo de hoop dat ik 2014 af kon sluiten zonder extra ziekigheden. Ik had natuurlijk al mijn stuit, die weggesneden werd. En daarmee vond ik het wel prima. Maar dat ik nu nog aan de citrosan, de advil en de kleenex moet, vind ik stuitend. En griep, zoals wij griep noemen (het is geen influenza, waaraan je dood kan gaan) maakt een man tot een zielig, snotterend hoopje ellende. In elk geval deze man. Want komt ook bij dat je met dergelijke zaken, gewoon niet echt lekker aan het spelen bent.

Maar het uitzieken heeft gewerkt, en ik ga er dus vanuit dat ik de komende tijd (want ik ben roker) nog behoorlijk wat zal blaffen, maar wel weer lekker fit zal zijn.

Fit genoeg om te beseffen dat dit de laatste blog van 2014 zal zijn. 

Ik wens alle lezers, vriendjes, vriendinnetjes, collegae, geinteresseerden, ongeinteresseerden en overige lui een heel beste jaarwisseling toe (laat dat vuurwerk maar, kost klauwen met geld) en een heel erg fijn 2015. Waarin eenieder van alles veel krijgt dat hij wenst.

Tot volgend jaar!!!



zaterdag 20 december 2014

We'll always have Paris.

In 2008 haalde ik (pas) mijn rijbewijs, en sindsdien heb ik het openbaar vervoer als reiziger vaarwel gezegd.
Slechts eenmaal maakte ik een uitzondering, toen mijn auto een dringende reparatie behoefde, en toen moest ik van Tiel naar Schin op Geul. Hel op aarde was dat, want waar ik normaal gesproken 2 uur moest rijden, was dat nu bijna het dubbele.
Dus was het ook redelijk onwennig toen ik gisterenmorgen op de tram stapte naar het centraal station.
Een redelijk volle spitstram. En omdat het ook nog in een nieuwe stad was, was het allemaal onduidelijk. Omdat ik met de auto gewend ben om ruim op tijd te vertrekken, en mijn vertrouwen in de RET niet zo hoog was, dat ik het aandurfde om al te strak te plannen, had ik op het centraal station nog ruim de tijd om uit te zoeken waar de Thalys zou vertrekken, een boekje te kopen voor onderweg en nog een voorraadje sigaretten, want die zijn in Frankrijk bezopen duur.
Ook de reis met de Thalys ging vloeiend en vlotjes. Boekje erbij, beetje kletsen met Mattie en de 2,5 uur van Rotterdam naar Parijs waren in een poep en een zucht voorbij. De Thalys gaat behoorlijk rap, maar jammer is wel, dat je dan vrij weinig ziet. En dat komt niet alleen maar door de strategisch geplaatste geluidswallen. Het flitst letterlijk aan je voorbij.

Uiteraard ging het overstappen op de Parijse metro niet vlekkeloos. De metro die we moesten nemen, aan de hand van een wat ongelukkig opgestelde reisbeschrijving, bleek propvol te zijn. In Japan zouden we met geweld naar binnen gedrukt worden, in dit geval moesten we zelf bijna geweld gebruiken. Knus is het dan wel. Warm ook.
Maar uiteindelijk kwamen we er zonder kleerscheuren en zonder gerold te zijn uit, en wisten we zelfs de kerk te vinden alwaar we 's avonds een concert zouden spelen.
We hadden flink wat tijd over, dus besloten we maar een ommetje door de buurt te maken. Een leuke buurt, kan niet anders zeggen. De prijzen voor een appartement met 2 kamers met een oppervlakte van minder dan een postzegel, rijzen hier de pan uit. 450.000. Makkelijk. En dan moet je ook nog behoorlijk strak kunnen inparkeren. Of je zet je auto gewoon in een andere auto. Zodat je met twee smarts ook nog gewoon op 1 parkeerplaats kan staan. Niet gelogen: ik zag een redelijk nieuwe Ferrari (toch geen heel goedkoop autootje) die onder de parkeerschade zat.
 Mooi parkje, alwaar ik heel even, heel erg egogeil ging spelen op een houten bruggetje bij een waterval. Puur voor de foto. Je bent musicerende toerist, of niet.
Een heerlijke hamburger verder en we konden gaan repeteren.

In het hotel wachtte ons een verrassing. Uw nederige stukjesschrijver kreeg namelijk niet één kamer, maar twee kamers aangeboden. Nummer 1 samen met Mattie, nummer 2 alleen. Omdat wij beiden verwoede snurkers zijn, was de keuze niet moeilijk. Met 2 stuks lompe bagage stiefelde ik naar mijn kamer, om daar minimaal 10 minuten op zoek te moeten naar het licht. Dat licht ging alleen maar aan als je de sleutelkaart in een daartoe bestemde gleuf duwde. Maar die gleuf was in het donker niet te vinden. Behoorlijk onhandig. Vooral ook omdat ik ontdekte dat donker, gewoon zwart is, en dat ik zelfs de deurklink niet kon vinden zonder licht.
Dus bij het weer verlaten van de kamer, moest ik kiezen: de gleuf zoeken, of de deur. Dat kostte me weer een paar minuten...

Het concert zelf was een feestelijk geheel van een goed en stemmend zingend koor, een fijne dirigent, fantastische solisten en fijne collega's. De omgeving van de kerk was, zeker in het donker erg mooi en sfeervol te noemen. Voor dergelijke snabbels teken ik vaker. Lekker kunnen spelen, en als dank een razend enthousiast publiek, en koor. Dat is goud! En dat mag nog in Parijs ook.
Na afloop slaagde ik er in om bij het borrelen telkens de resten van de wijn ingeschonken te krijgen. Dat betekende dus veel wijnen door elkaar en dat bleek een onbehoorlijk koppige combinatie te zijn. Na 4 glazen was ik (wellicht door de vermoeidheid) behoorlijk kachel, en moest ik alle zeilen bijzetten om niet onverhoeds door rondvliegend verkeer geraakt te worden.

De naborrel in het hotel was kort maar gezellig, kort want in tegenstelling tot de rest van het orkest/koor/aanverwanten moest ik de Thalys van 7:25 hebben om op tijd in Nederland te zijn voor het laatste kerstconcert van dit jaar. Ik kan gaan lopen mopperen op de late avondmaaltijd, waarbij we voor 20 euro een half vol bakje half lauwe aardappelpuree met gehakt kregen. Of voor 9 euro een clubsandwich die op zijn zachtst gezegd incompleet was (geen chips, geen patat, geen gezonde dingen ertussen). Maar het is een Ibis hotel, dus je betaalt weinig voor de kamer, en de hoofdprijs voor smakeloos voer, dat je slachtvarkens nog niet geeft.

De terugreis was mooi. In het donker met de taxi (die geheel tegen Parijse principes in spotgoedkoop was) naar Gare du Nord. Alwaar ik bij het afrekenen van een kopje koffie niet één, maar twee zwervers van me af moest jagen. Ook hier: de omgeving in het donker tegenover de Mairie en een paar gedenkstenen voor de gevallenen had een bijzondere sfeer.
En ook hier ging het mis in het voordeel van ondergetekende. Aangezien het kaartje van de Thalys geen onderscheid maakte tussen eerste en tweede klas, maar wel duidelijk een plaatsaanduiding bevatte, mocht ik dus mooi eerste klas van Parijs naar Rotterdam. Een heerlijk zachte stoel, lekker breed en voor mij alleen.

Zo is het het leven van een muzikant toch mooi. Prima betaalde klus, effe op en neer naar Parijs, gezelligheid en mooie muziek, waar je je als musicus met hart en ziel in kan storten.
Morgen mag ik zelf even instorten, want vermoeiend was het wel.



woensdag 17 december 2014

Verhuizen, verandering, en kerst in aantocht.

We hebben precies de juiste dag uitgezocht: zaterdag was het een beroerde dag, het regende. Maandag was het een beroerde dag, het regende. Maar zondag was het een prima dag: het regende niet, en de temperatuur was zo, dat je wel warm werd, maar niet ging zweten van de klamme hitte en noeste arbeid.
We zijn over. We mogen ons officieel Rotterdammer noemen. Nou ja... Dat moet natuurlijk nog een beetje groeien, want als Rotterdammer kom ik net kijken, zeg maar.
Ik heb inmiddels heel wat verhuizingen achter mijn naam staan. En toch zal ik me bij elke verhuizing weer blijven verbazen.
Want ondanks dat het huis in Tiel niet eens zo gek veel groter is, hadden we heel veel moeite om alle dozen en spullen op een ordelijke manier in het nieuwe huis kwijt te kunnen. Gelukkig is dit huis dusdanig ingedeeld, dat we niet veel moeite hoeven doen om alle spullen, na wat logisch denkwerk (vooral van Ilse), toch een plaatsje te geven.

Nadat we het hele appartement van laminaat voorzien hadden (dank aan Fokke, Michiel, Matthijs en Niels voor het meedenken, meemeten, meebukken, meezagen) en een paar likken verf (dank aan Anneke voor het meekwasten) en schoonmaken (dank aan Matthijs, Anneke, Michiel voor het inademen van kokhalsopwekkende amoniakdampen) konden we over. Overigens: de IKEA is kut. Ik was namelijk het bonnetje kwijt van laminaat. En dus wilden ze de drie pakken die ik over had, niet innemen. Die drie pakken waren nog helemaal dicht, gesealed en wel, IKEA stond er levensgroot op, maar neeeeee, meneertje, dat kan niet zonder bon. Toen ik vroeg hoe ik dat dan moest koppelen aan klantvriendelijkheid wist de trut achter de balie het ook niet. De pest is wel, als ik ooit schade krijg moet ik weer naar die Zweedse boevenbende...
Er was zelfs een autoverhuurbedrijf open op zondag, dus met een knokploeg van in totaal 6 mannen en vrouwen waren we in 2 keer over. En nee, de verhuiswagen is geen enkele keer compleet overbeladen geweest. Echt niet, dat leek maar zo. De trouwe, trage Iveco had gewoon wat moeite met hellingen van meer dan 1%.
Als we Fokke, Mignon, Bob, Paul, Anneke en Sonja niet hadden gehad, zou het denk ik een stuk minder snel zijn gegaan. Dat weet ik ook eigenlijk wel zeker.

Er resten na een verhuizing altijd wel dingetjes die nog (beter) moeten. Zo is het kraantje van de wasmachine door een ezel zonder inzicht tegen de muur geramd. Het eindstuk zit zo dicht in een hoek, dat je er nauwelijks een kraantje op kan maken. En bovendien lekt het. En dat is dan weer zonde van het laminaat.
Ook moeten er nog wat dingen in de muur geboord worden, maar ik heb dan even een spanningszoeker nodig, want om nu in een electrakabel te boren, vind ik wat jammer. Ik heb al eens mogen ervaren hoe 220 volt door mijn lijft voelt, en dat is niet voor herhaling vatbaar. Echt niet.
Maar inmiddels lig ik lekker onderuitgezakt op de bank, dit epistel te tikken, en dus kan ik ook wel zeggen: hey geslaagd! Met dank aan alle voorgenoemde mensen! Ik word een Rotterdammer.
De buren zijn leuke mensen, en dat scheelt enorm. Buurjongentje is een geinig ventje, die zijn nieuwsgierigheid niet onder stoelen of banken steekt, en heel aandoenlijk (nadat hij keurig netjes aanbelde) even komt inspecteren of we er wel echt netjes wonen, en er geen troep van maken.

Geregeld krijg ik vragen: hoe is het met de studie.
Tja....
Dat is een teleurstelling geworden. Een diepe teleurstelling. Ik had namelijk vanaf juni dit jaar onwijs veel zin om mijn masterdiploma te gaan halen. En met de belofte van rekening houden met mijn werk, en flexibiliteit werd ik binnen gehengeld.
Helaas, bleek in september dat de beloofde flexibiliteit niet in verhouding stond met de geboden flexibiliteit. Sterker nog: codarts vond dat ik maar werk moest opzeggen. Op mijn reactie dat ik dan de studie ook niet kon betalen, kreeg ik te horen dat ik dan maar eens goed moest nadenken.
En dat heb ik gedaan. Het kon niet. Dus ben ik maar gestopt. Teleurgesteld. Maar mijn ervaring met het CVA is dat je niet tegen instituten moet gaan knokken. Want dat verlies je altijd. Die zijn er niet voor de student, die zijn er voor zichzelf. Dus bij Codarts ga ik die strijd niet aan. Ik neem mijn verlies. En ga opgewekt verder.

Gelukkig zijn er muzikaal gezien wel leuke nieuwe ideeen en dingen om te doen. En als ik eenmaal gesetteld ben, ga ik vast wel weer lessen nemen, bij mijn gewenste docent, om in elk geval aan mezelf te blijven knutselen.

Inmiddels de woonkamer bekijkend (die kan ik in zijn geheel bekijken, zelfs zonder mijn hoofd te bewegen, als ik mijn ogen van rechts naar links beweeg, heb ik al een mooi panoramashot van mijn woonkamer) zit ik me af te vragen of ik nog ergens ruimte kan maken voor een hele kleine kerstboom. Het staat wel heel erg gezellig, maar als de poes het in haar kop krijgt, en de boom valt, is er meteen ook wel veel dat kapot gaat.  Nog los van het feit dat ik niet zou weten waar die boom NIET in de weg staat. En natuurlijk of ze bomen verkopen die zeg maar op de vensterbank passen.
Of ergens bovenop een kast. Of net naast de televisie, of op de leuning van de bank.
Dit jaar speel ik wederom in Harderwijk tijdens de kerstdienst. Dat is een gezellige bijeenkomst. En dan door naar huis om een lekkere maaltijd te klussen. We wilden eigenlijk met oud en nieuw ergens een huisje of appartementje huren, maar gezien het budget op is gegaan aan verhuizen, denk ik dat we mooi hier blijven. In Nederland. 

Tot de volgende!


dinsdag 9 december 2014

Klussen en rariteiten.

Met het verhuizen naar ons nieuwe stulpje, komt er ook iets nieuws in mijn leven. Namelijk een "eigen" huis.
Hiervoor woonde ik in studentenkamers en anti-kraak. En nu dan eindelijk een "eigen" huis. Met 33 jaar wordt het misschien wel eens tijd dat ik volwassen word... Niet?
Uiteraard is het huis niet van mij, want vanwege onze financiën is het zo dat we wél 500 euro aan huur mogen en kunnen betalen, maar een hypotheek van 500 euro, neeeeeee zeg, de bank zou het niet durven. Hoe halen we het in ons hoofd. 
Maar goed. Wat we dan ook niet hebben, is het risico op dure reparaties op eigen kosten, duur onderhoud op eigen kosten, het gemeentelijke extraatje van onroerende zaken belasting en dergelijke.
Want dat wordt allemaal voor ons gedaan.
En natuurlijk hangt er geen uitzetting boven ons hoofd, omdat de eigenaar het huis wel of niet wil slopen/verhuren/versieren/renoveren/etcetera.
Afgelopen week begonnen met het op smaak brengen van de woning. Laminaatje uitgezocht, verfje en behangetje en gaan.
Het laminaat:
Met dank aan schoonvader, Niels en woensdag Michiel gaat dat van een leien dakje. Uiteraard niet zonder dat we 1 of 2 planken door onoplettendheid aan gort hebben gezaagd, maar hey, al doende leert men. Omdat we niet de tijd hadden om ons degelijk voor te bereiden en te sparen voor duur laminaat, moesten we genoegen nemen met Ikea laminaat, met de welluidende naam: Slätten. Wij hebben slätten in elke kamer van ons huis. Overigens strekt het tot aanbeveling om als je een pan op laminaat laat vallen, dat je ervoor zorgt dat de scherpe rand het laminaat niet als eerste raakt. Uiteraard moest dat dus bij ons wel gebeuren, en dan sta je tóch even grimmig te wezen.
Het verven:
 Dat had wat meer voeten in aarde. Ilse had (met mijn instemming) gekozen voor gebroken wit. Prima verder. Maar ik zag in alle oprechtheid dus geen verschil tussen de oude en de nieuwe laag verf. Ilse wel, en tot onze frustratie sloeg ik bij het verven dus regelmatig plekken over, terwijl ik er heilig van overtuigd was, dat ik ze wel geverfd had. 
Het behangen:
Leuk patroontje uitgezocht voor dat wat de kinderkamer worden moet. Jammer alleen dat de combinatie muur, lijm en behang totaal niet werkt. De muur was wat grofkorrelig, en tijd om helemaal egaal te maken hadden we niet. Al doende leert men. Dus toch maar een emmer verf erover. Onze slaapkamer, daarvan besloten we maar om niet met behangen te beginnen. Meteen maar wit erover.
Van laminaat leggen ga je stinken als een dooie bunzing, dus om te voorkomen dat mijn leerlingen mijn meur over de longen moesten nemen,  stapte ik gister voor het eerst onder onze nieuwe douche. Heerlijk. Lekker wassen zonder me af te vragen wie er op de benedenverdieping óók een douche kan nemen.

Als woensdag het laminaat af is, datum prikken, vrachtwagentje huren en slepen maar. De buren (boven en naast) zijn aardige mensen. Hebben begrip voor het feit dat er wat in een huis gebeuren moet, dus klagen niet over het lawaai dat we maken.

Er moet tijdens het klussen ook regelmatig even gepauzeerd worden. En al pauzerende keek ik eventjes op gezichtenboek, en kwam langs een pagina met de titel: "Liquid mother love".
Van de titel kreeg ik al een weeig gevoel. Dat kon niet anders dan ranzig zijn.
En ik kreeg gelijk. De persoon achter deze pagina maakt medaillons van 925 zilver, waarover ze gedroogde moederkoek of gedroogde moedermelk plakt.
De reacties van (blijkbaar jonge of minder jonge moedertjes) waren dolenthousiast. Zó enthousiast dat ik eigenlijk voor het eerst in mijn leven geen fris tegengeluid durfde te laten horen.
Ik heb heel wat ranzige filmpjes gezien, maar het idee dat een jonge moeder de placenta van haar spruit bewaart, droogt en opstuurt naar "Liquid Mother Love" om er een medaillon van te maken, daar werd (en word) ik serieus misselijk van.
Mijn fantasie slaat op hol. Het piepjonge gezinnetje komt thuis van de bevalling. En voor ze op bed gaat, stopt de jonge moeder de verse placenta in de vriezer, voor later. 
De jonge vader gaat al rap weer aan het werk. Komt moe thuis. Omdat vrouwlief nog voor pampus ligt, en verzorgd wordt door de kraamhulp, moet papa zelf maar even koken. Moegewerkt graait hij in de vriezer, ontdooit zijn biefstukje, warmt de piepers en de bloemkool op en gaat smaakvol zitten eten. Hoewel... Dat biefstukje smaakt toch wel raar. Om niet te zeggen ranzig. Langzaam daalt het besef bij hem dat hij geen biefstukje aan het eten is. Zijn maag draait zich om, en de placenta verlaat voor de tweede keer (zij het deze keer via antiperistaltische weeen) een warm lijf, om ergens in de oceaan tot vissenvoer te worden.

Ik vraag me oprecht af wat is er in vredesnaam lief of leuk om met resten gedroogde moederkoek rond je nek rond te lopen. En vooral: waar zijn de rationelen in de omgeving van die mensen die dit een prachtig sieraad vinden? Welke onverlaat laat zijn partner dit doen? Heeft die persoon dan zo'n sterke maag? Je zal als vent maar tegenover je vrouw zitten, aan de goulash, en telkens weer geconfronteerd worden met dat moederkoekmedaillon (dat ook nog dezelfde kleur lijkt te hebben als goulash). Gelukkig is mijn Ilse net zo rationeel als ik. Het enige dat ik met die moederkoek wil, is het losknippen van mijn kind. En daarna mag het gewoon de prullenbak in. Of gebruikt worden voor onderzoek. Maar het zal niet aan een stukkie 925 zilver om de nek van mijn vrouw belanden.

Nog een paar snabbels en concerten en 2014 is definitief afgesloten.
Nog een tweetal kerkdiensten, en een tweetal concertjes. En dan maar zien wat 2015 muzikaal te bieden heeft.






zondag 7 december 2014

Mark Rutte, het beschimpte parmantje.

Mark Rutte.
Die arme Mark. Hij deed het zo vreselijk lief, die hele MH17 affaire. Boos piepte hij tegen mannen die vele malen machtiger waren, dat ze als de sodemieter iets moesten doen. Wat, dat wist hij niet. Maar ze moesten iets doen, want Nederland was laaiend.

En nu wordt hij wederom beschimpt. Niet vanwege zijn vertederende optreden tegen buitenlandse kwaaie pieren, maar omdat hij even dacht werkelijk slim te zijn.
Schaamteloos jatte hij de min of meer nieuwe inkomstenbron van artiesten, nadat hij door zijn bezuinigingswoede, toch wel veel cultuur kapot maakte.
Namelijk: crowdfunden. En dat dan voor kankerpatienten.

Het idee is simpel. Pietje heeft kanker, opent via facebook een crowdfund-pagina, stuurt de hele wereld foto's en verslagen en smeekt mensen om zijn leven te redden.

Maar ja. Pietje was bij gezondheid ook al niet zo'n succes. En heel erg hard gaat het crowdfunden dus ook niet. Eigenlijk is tante Toos de enige die 20 euro gedoneerd heeft. Maar dat is niks bijzonders, tante Toos geeft Pietje elk jaar 20 euro. Maar voor de rest denken de meeste van zijn facebook-contacten eigenlijk: "Opgeruimd staat netjes, ik ga die rotzak geen cent geven".
Een paar maanden later sterft Pietje. En pas weer een paar maanden daarna kan hij begraven worden, want hoopvol als hij was, had hij geen uitvaartverzekering en dus moest de familie nog even crowdfunden voor een begrafenis. Want dat is de participatie-maatschappij van Mark Rutte.

Marielle heeft ook kanker. Marielle is een frisse jonge meid van begin 20. Ook zij probeert met crowdfunding haar behandeling bij elkaar te bedelen. Haar vele vriendinnen storten geld, en haar vele aanbidders doneren ook, onder het motto: voor wat hoort wat, als ze straks beter is....
Binnen een maand is het bedrag bij elkaar. Maar helaas. Er zijn inmiddels zoveel crowdfunding pagina's dat je de goeie niet meer van de wat minder goeie kan onderscheiden. De eigenaar van Marielle's crowdfunding-pagina zit inmiddels lekker op de bahama's met een goed boek en twee lekkere en gezonde mokkeltjes aan zijn zijde.
Ook dat is de participatie-maatschappij van Mark Rutte.

En dat allemaal onder het mom van: de zorg wordt onbetaalbaar.
Juist. Daar heb ik wel een mening over.
Dat de zorg onbetaalbaar wordt, ligt niet aan de verpleging. Want voor zover die er nog is, verdienen ze niet genoeg. Ook de artsen zijn niet zo gek duur.
Het probleem begon toen de 'manager' het ziekenhuis binnenstapte. Deze man zei vervolgens tegen de verpleegkundigen dat ze minder tijd moesten spenderen per patient. En vervolgens dat er minder verpleegkundigen nodig waren, want zijn salaris moest ook betaald worden. En omdat hij het niet meer alleen kon, moesten er meer managers komen. Dus nog meer verpleegkundigen moesten weg.
Naja, bekend verhaal.

De zorg wordt onbetaalbaar.
Dus worden de premies hoger. Want de managers op verzekeringskantoren moeten uiteraard een fabelachtig salaris krijgen, om andere managers te vertellen dat er in het ziekenhuis nog meer bezuinigd kan worden.
En natuurlijk moet de winst van de verzekeraar veilig gesteld worden. En omdat dat zo is, moet de consument maar weer dieper in de buidel tasten, voor nog minder zekerheid.
Tja. Zo komt de naam verZEKERing wel erg in het gedrang. Het enige waar je ZEKER van bent is dat je moet betalen. Maar wat je ervoor krijgt, daarvan is ZEKER dat het minder is als het vorige jaar.



Mark Rutte. Dat povere parmantje. Toen hij begon met zijn afbraak-beleid in de cultuur, was ik een van de enigen die vond dat er best wat bezuinigd kon worden.
De meesten stonden op hun achterste benen, en op zich ook wel terecht. Het is nu eenmaal niet leuk als flapdrol III in Den Haag beweert dat jij maar iets anders moet doen. En dat jouw baan niet belangrijk is.
En nu claimt hij dat de cultuursector maar eens verontschuldigingen moet aanbieden.
Die krijgt hij uiteraard niet. In elk geval niet van mij.
Want nog steeds vind ik dat de toenmalige bezuinigingen NIET goed waren, en ook NIET goed zouden uitpakken. En daarin heb ik gelijk gekregen. En nog steeds worden er meer artiesten opgeleid naar een werkveld toe dat veel te klein is.

Regeren is vooruitzien. Met het aantreden van Paars I, is die traditie, net zoals de traditie dat Zwarte Piet bij Sinterklaas hoort, overboord gezet. Er worden stomme beslissingen gecombineerd met bijna schandalig beleid.
En dan vragen ze zich daar in Den Haag af, waarom mensen steeds minder interesse lijken te hebben in de politiek.

Als Nederland zo doorgaat, dan hebben we straks geen enkele vorm van bestaan meer, anders dan dat we slaven (met de Zwartepieten discussie in mijn achterhoofd; excusez le mot) worden van de economie. Geen zorg, geen cultuur, geen onderwijs. 
Ik hoop dat we straks wakker worden. En de hele huidige politieke clownsbende eruit gooien. En vervangen door menselijke mensen. Die de waarde van zorg, onderwijs en cultuur wel inzien. Want een land dat die drie peilers van menselijkheid steeds meer in het gedrang laat komen, is geen eerste wereldland. Maar een derde wereldland.

Als onze dochter straks geboren is, is mijn wens voor haar, dat ze opgroeit in een land waarin we met ons allen besloten hebben om er een mooi land van te maken. Een land waarin iedereen meedoet, naar wat hij kan. Dat iedereen op waarde geschat wordt. In elk geval zal ik proberen haar wel zo op te voeden.

Zo, dat waren mijn overpeinzingen tussen het verhuizen en spelen door.







Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...