Verhuizen, verandering, en kerst in aantocht.

We hebben precies de juiste dag uitgezocht: zaterdag was het een beroerde dag, het regende. Maandag was het een beroerde dag, het regende. Maar zondag was het een prima dag: het regende niet, en de temperatuur was zo, dat je wel warm werd, maar niet ging zweten van de klamme hitte en noeste arbeid.
We zijn over. We mogen ons officieel Rotterdammer noemen. Nou ja... Dat moet natuurlijk nog een beetje groeien, want als Rotterdammer kom ik net kijken, zeg maar.
Ik heb inmiddels heel wat verhuizingen achter mijn naam staan. En toch zal ik me bij elke verhuizing weer blijven verbazen.
Want ondanks dat het huis in Tiel niet eens zo gek veel groter is, hadden we heel veel moeite om alle dozen en spullen op een ordelijke manier in het nieuwe huis kwijt te kunnen. Gelukkig is dit huis dusdanig ingedeeld, dat we niet veel moeite hoeven doen om alle spullen, na wat logisch denkwerk (vooral van Ilse), toch een plaatsje te geven.

Nadat we het hele appartement van laminaat voorzien hadden (dank aan Fokke, Michiel, Matthijs en Niels voor het meedenken, meemeten, meebukken, meezagen) en een paar likken verf (dank aan Anneke voor het meekwasten) en schoonmaken (dank aan Matthijs, Anneke, Michiel voor het inademen van kokhalsopwekkende amoniakdampen) konden we over. Overigens: de IKEA is kut. Ik was namelijk het bonnetje kwijt van laminaat. En dus wilden ze de drie pakken die ik over had, niet innemen. Die drie pakken waren nog helemaal dicht, gesealed en wel, IKEA stond er levensgroot op, maar neeeeee, meneertje, dat kan niet zonder bon. Toen ik vroeg hoe ik dat dan moest koppelen aan klantvriendelijkheid wist de trut achter de balie het ook niet. De pest is wel, als ik ooit schade krijg moet ik weer naar die Zweedse boevenbende...
Er was zelfs een autoverhuurbedrijf open op zondag, dus met een knokploeg van in totaal 6 mannen en vrouwen waren we in 2 keer over. En nee, de verhuiswagen is geen enkele keer compleet overbeladen geweest. Echt niet, dat leek maar zo. De trouwe, trage Iveco had gewoon wat moeite met hellingen van meer dan 1%.
Als we Fokke, Mignon, Bob, Paul, Anneke en Sonja niet hadden gehad, zou het denk ik een stuk minder snel zijn gegaan. Dat weet ik ook eigenlijk wel zeker.

Er resten na een verhuizing altijd wel dingetjes die nog (beter) moeten. Zo is het kraantje van de wasmachine door een ezel zonder inzicht tegen de muur geramd. Het eindstuk zit zo dicht in een hoek, dat je er nauwelijks een kraantje op kan maken. En bovendien lekt het. En dat is dan weer zonde van het laminaat.
Ook moeten er nog wat dingen in de muur geboord worden, maar ik heb dan even een spanningszoeker nodig, want om nu in een electrakabel te boren, vind ik wat jammer. Ik heb al eens mogen ervaren hoe 220 volt door mijn lijft voelt, en dat is niet voor herhaling vatbaar. Echt niet.
Maar inmiddels lig ik lekker onderuitgezakt op de bank, dit epistel te tikken, en dus kan ik ook wel zeggen: hey geslaagd! Met dank aan alle voorgenoemde mensen! Ik word een Rotterdammer.
De buren zijn leuke mensen, en dat scheelt enorm. Buurjongentje is een geinig ventje, die zijn nieuwsgierigheid niet onder stoelen of banken steekt, en heel aandoenlijk (nadat hij keurig netjes aanbelde) even komt inspecteren of we er wel echt netjes wonen, en er geen troep van maken.

Geregeld krijg ik vragen: hoe is het met de studie.
Tja....
Dat is een teleurstelling geworden. Een diepe teleurstelling. Ik had namelijk vanaf juni dit jaar onwijs veel zin om mijn masterdiploma te gaan halen. En met de belofte van rekening houden met mijn werk, en flexibiliteit werd ik binnen gehengeld.
Helaas, bleek in september dat de beloofde flexibiliteit niet in verhouding stond met de geboden flexibiliteit. Sterker nog: codarts vond dat ik maar werk moest opzeggen. Op mijn reactie dat ik dan de studie ook niet kon betalen, kreeg ik te horen dat ik dan maar eens goed moest nadenken.
En dat heb ik gedaan. Het kon niet. Dus ben ik maar gestopt. Teleurgesteld. Maar mijn ervaring met het CVA is dat je niet tegen instituten moet gaan knokken. Want dat verlies je altijd. Die zijn er niet voor de student, die zijn er voor zichzelf. Dus bij Codarts ga ik die strijd niet aan. Ik neem mijn verlies. En ga opgewekt verder.

Gelukkig zijn er muzikaal gezien wel leuke nieuwe ideeen en dingen om te doen. En als ik eenmaal gesetteld ben, ga ik vast wel weer lessen nemen, bij mijn gewenste docent, om in elk geval aan mezelf te blijven knutselen.

Inmiddels de woonkamer bekijkend (die kan ik in zijn geheel bekijken, zelfs zonder mijn hoofd te bewegen, als ik mijn ogen van rechts naar links beweeg, heb ik al een mooi panoramashot van mijn woonkamer) zit ik me af te vragen of ik nog ergens ruimte kan maken voor een hele kleine kerstboom. Het staat wel heel erg gezellig, maar als de poes het in haar kop krijgt, en de boom valt, is er meteen ook wel veel dat kapot gaat.  Nog los van het feit dat ik niet zou weten waar die boom NIET in de weg staat. En natuurlijk of ze bomen verkopen die zeg maar op de vensterbank passen.
Of ergens bovenop een kast. Of net naast de televisie, of op de leuning van de bank.
Dit jaar speel ik wederom in Harderwijk tijdens de kerstdienst. Dat is een gezellige bijeenkomst. En dan door naar huis om een lekkere maaltijd te klussen. We wilden eigenlijk met oud en nieuw ergens een huisje of appartementje huren, maar gezien het budget op is gegaan aan verhuizen, denk ik dat we mooi hier blijven. In Nederland. 

Tot de volgende!