zondag 31 maart 2013

Over een nafeestje

Omdat ik toch blijkbaar niet jarig genoeg was, werd het gisteren nog maar eens wat dunnetjes overgedaan.
Dit ter ere van het feit dat ook mijn vader jarig was, en afgelopen week in het land was.
De plannen waren om in Den Bosch bij 't Gerucht te gaan eten. Dit zit vlak bij het station, wat voor iedereen makkelijk bereikbaar is.
Omdat Ilse nieuwe kleren wilde zoeken, en ik niks beters te doen had, togen wij al vroeg richting Den Bosch. Zuchtend en steunend (en niet alleen vanwege het shoppen alleen) hobbelde ik achter haar aan, winkel in, winkel uit.
Het zuchten en steunen was een gevolg van een best wel opspelende maag. Die later tot mijn grote schande gewoon afgevuld bleek met lucht. ( Het voordeel van een roker zijn in een restaurant, is dat als zulks je overkomt, je gewoon naar buiten gaat, met als smoes een peuk, en als doel winden te laten waar een paard de hik van krijgt. Ik heb dus met mijn winderigheid niemand lastig gevallen!!).

De vorige keer dat wij in 't Gerucht waren, waren we er een uurtje later. En waren we de luidruchtigste gasten. En ook de gasten die het langste bleven hangen. Dit had als oorzaak dat het kokend personeel toch echt wel goed weet hoe ze moeten koken, en het bedienend personeel gewoon heel erg aardig is.
Deze keer verliep het een klein beetje anders. Ze zagen ons komen, gaven ons een tafel ergens aan de zijkant van het restaurant, en zetten ons wederom heerlijk voedsel voor. (Als tip: de varkensmedaljons zijn supermals en met een heerlijke championsaus overgoten).
Net toen we klaar waren met eten (ons toetje werd ons voorgeschoteld met een vlammende toetjeskaars erin, bij wijze van verjaarsverrassing, en het hele restaurant zong mee) kwam er een grote groep mannen binnen die een vrijgezellenfeest hielden.
Toen waren we opeens niet meer de meest luidruchtige gasten. Want de aanstaande bruidegom had een paar liedjes die hij wilde zingen. En hard dat dat ging.... En niet eens heel erg vals. In tegendeel.
De groep en sich was zich goed bewust van wat ze aanrichtten in dat restaurant, want alle andere gasten werden getrakteerd op diverse rondjes. Vanwege de vrolijke overlast.
Overlast was het eigenlijk niet echt. We hebben meegedeind op de muziek, vreselijke lol gehad. Vooral toen een ouder echtpaar het blijkbaar zat was, betaalde en de zaak wilde verlaten via een niet bestaande deur. Die arme man heeft zeker een halve minuut staan rukken aan een deurpost, toen hij in de gaten kreeg dat zijn vrouw (het kreng) al omgelopen was en bijna buiten stond door de wel bestaande deur.

Uiteindelijk na een paar liedjes gezongen te hebben, en vele bieren weggeklokt, is de hele groep vertrokken. Ons ineens in een oorverdovende stilte achter latend. In de vrolijke chaos die er heerste, was ons ontgaan dat alle overige gasten verdwenen waren. Blijkbaar waren wij de enigen die het onverwachte feestje naar waarde wisten te schatten, en ervan konden genieten. Normaal heb ik het niet zo op die vrijgezellenfeestjes. Maar deze was gewoon heel leuk. In alle gemoedelijkheid de bruidegom een beetje te kakken zetten, en de omgeving er op een respectvolle manier bij betrekken. Dat vind ik gewoon leuk. Beter dan die zatladders die naar bananenbarren gaan, of mensen tegen hun wil erbij betrekken.
En wederom waren wij als laatste over.
Een geslaagd onverwacht feestje. Voor de bruidegom, die ik verder niet ken, maar die me toch goed wist te laten lachen: ik hoop dat je huwelijk net zo'n feest wordt.

Vanmorgen moest ik toch maar eens aan de slag voor de accountant. Want blijkbaar is het morgen alweer 1 april, en moet de aangifte gedaan worden enzo.
Minder dan voorgaande jaren leverde dat stress op. Ik weet wat ik doen moet, weet waar het ligt, en was er met een uurtje klaar mee.
De vacature die ik had voor een handige administratieve duizendpoot is dus komen te vervallen. Duurde alleen wat langer dan verwacht.

woensdag 20 maart 2013

Treurige zwangerschappen

Vier handen op een buik. Een programma waarin BNN een paar zwangere pubertjes probeert te begeleiden.
Dat begeleiden gebeurt door een paar bekende Nederlandse dames die ook op jonge leeftijd een kind wierpen.
In het beste geval was het tenenkrommend, in het slechtste geval was het ronduit schandalig. Beschamend. Deze begeleidsters, in het dagelijks leven komen ze met hun snuit op tv, met allemaal onzin, zijn geen kundige maatschappelijk werkers. En helaas was jeugdzorg of maatschappelijk werk in deze gevallen afgetroefd door BNN, die net even sneller ter plaatse was.

BNN zocht de slechtste gevallen uit, graaide ze naar zich toe, en liet Nederland zien hoe een oversized puber (en dit niet alleen vanwege de zwangerschap) vlak voor de geboorte van haar kind nog een peukje rookte en een bak patat met satesaus naar binnen werkte.

De laatste aflevering ging over de dochter van Mona. (Jawel, die van Big Brother, over kansloze kinderen en kansarme omgevingen gesproken). Dit wicht heet Romana, en zou begeleid worden door Fayah Lourens. Die we schijnen te kennen van GTST en Expeditie Robinson.
Deze Romana heeft zichzelf in een koninklijke rol geplaatst, waarbij iedereen alles voor haar doet, en zelf te lui is om voor de duivel te dansen. Alles onder het motto: maar ik ben zwanger!!!!!111!one!11! Uiteraard schoot dit Fayah in het verkeerde keelgat, en dat was het punt waarop bleek dat professionele zorg echt geen overbodige luxe is.
Er ontstond een beschamende en ordinaire ruzie, waarbij ik me afvroeg hoe het in vredesnaam mogelijk is dat een vrouw van 31 zich zo vreselijk verlaagt tot het niveau van een pubertje. Deze ruzie werd overigens besloten met de hilarische (maar zeer terechte) opmerking:"Alsof jij zo volwassen bent". En dit was gericht aan Fayah... Was ook de enige keer dat deze droevige Romana gelijk had.

Mijn conclusies:

1) Er moet niet bezuinigd worden op maatschappelijk werk en jeugdzorg. Dat kan niet. Zolang er tuig rondloopt, dat zich laat bezwangeren, zonder enige realistische kijk op het leven, moeten we in elk geval ervoor zorgen dat de kinderen die ze werpen, een kans maken. Ik hoop dat de kinderbescherming mee heeft gekeken, en die babies meteen na de geboorte weghalen en bij een liefdevol adoptiegezin plaatsen.

 2) Bekende nederlandse moedertjes zijn GEEN maatschappelijk werkers, en zouden voortaan nee moeten zeggen als ze voor een dergelijk programma gevraagd worden. Ze denken dat ze alles weten, maar wat ze in wezen laten zien, is dat ze totaal geen respect hebben voor het ambacht van echte maatschappelijk werkers en jeugdwerkers.

3) Het leven is oneerlijk. Want er zijn talloze vrouwen die prima moeders zouden zijn, maar om wat voor reden dan ook niet zwanger kunnen worden. Hoe pijnlijk moet het voor hun zijn, om te zien dat een kansloos tienerwicht zomaar eventjes zwanger kan worden. En dan ook het kind nog mogen houden. De volgende kansloze generatie staat te trappelen.
Let wel: die meiden kunnen er zelf ook vrij weinig aan doen dat ze lege doppen zijn. Hun omgeving stimuleert niet bepaald enige vorm van ontwikkeling. Maar in plaats van dat BNN die meiden echt helpt door ze de weg te wijzen naar professionele instellingen, helpen ze ze alleen maar dieper de ellende in. En de babies die komen gaan ook.
Als dat geen kindermishandeling is, weet ik het ook niet meer. 

En het allerergste is nog: dit programma werd gemaakt door een publieke omroep. Deze genante blerf werd dus op ons aller kosten gemaakt. En eerlijk gezegd: als er dan toch geld wordt verspild aan deze meiden, heb ik liever dat het op gaat aan professionele begeleiding. Waardoor ze wel nog een heel klein kansje hebben op een beter leven.

vrijdag 8 maart 2013

Verjaardag en koffie!

7 maart 2012, rond de klok van 7 uur in de ochtend. Mijn telefoon gaat. Een zwak, ziek, van de pijn bibberend stemmetje, probeert uit alle macht het 'lang zal ik leven' voor me te zingen.
Waarna ze aangeeft, dat ze inderdaad pijn heeft. En dat ze het zo erg vindt dat ze niks voor mijn verjaardag kon doen.
Vond en vind ik niet erg. Die dag komt ten slotte elk jaar weer terug. En alle voorgaande jaren kon ze  dat wel, en deed ze dat dus ook uit alle macht. Dus ach... Tis maar een verjaardag.
Het envelopje met geld (voor haar afstotelijk, want onpersoonlijk) heb ik meteen omgezet in een beurt voor mijn auto. Met alle kilometers die ik maakte, was  dat ook meer dan broodnodig.

7 maart 2013, rond de klok van 7 uur in de ochtend. Mijn telefoon blijft stil. Geen moeder die in welke conditie dan ook, mijn humeur vertederend weet te verpesten door een telefonische aubade. Het is mijn eerste verjaardag waarbij mijn moeder geen rol speelt. En net als bij kerst, is dat toch weer iets waar ik even van moet slikken. Al die jaren nooit veel zin gehad in dit soort dagen, en al die jaren waarin dat vrolijk genegeerd werd, laten zich toch gelden. Blijkbaar weet je pas wat je mist, als het er niet meer is.
En net als met kerst, is daar Ilse. Ilse die, net als mijn moeder voor haar, mijn verjaardag belangrijker vindt dan ikzelf. Die mijn afwijzende reacties op de vraag:"wat wil je hebben voor je verjaardag?" opgewekt negeert, en net zolang doorzeurt, tot ik overstag ga. Of eigenlijk: die gewoon onthouden heeft wat ik leuk/lekker vind, en dat samen met haar ouders koopt. Mijn gezeur over geld verspillen botweg negeren.

Uiteraard ben ik meer dan blij met het kado. Een heuse Nespresso. Waar ik wel heel erg aan moet wennen: de titels die die verschillende koffies dragen.
INDRYA from India.
ROSABAYA de Colombia
DULSAO (en dan met zo'n golfje op de A) do Brasil.

De beschrijvingen die erbij zitten, lijken wel te komen van een wijnproeverij-cursus.
"Krachtig en contrastrijk"
"Bloemachtig en verfrissend"
"Licht en Citroenachtig"

Gewoon even een 'bakkie pleuah' drinken, zoals ze dan op zijn Haags zeggen, is er niet meer bij. En, voor gemiddeld 35 cent per kopje, is het welbekende doorslempen van ettelijke bakken koffie ook verleden tijd.
Maar daar staat dan wel weer tegenover dat de smaak onovertroffen is. Los van de wat snobistische benamingen en beschrijvingen, is de Nespresso gewoon een traktatie.
In de verpakking zat een doosje met allemaal smaken. En uiteraard, direct na het openen, moest ik daar toch wel een paar varianten van proberen. Dit leidde tot een tocht naar de dichtstbijzijnde Bijenkorf, want eenmaal in de ban van de smaak, was er voor mij ook geen houden meer aan.

Zei ik net snobistisch? De Nespresso afdeling van de Bijenkorf, is daar een overtreffende trap van.
Hele lieve medewerkers, en je mag gratis koffie proeven, met koekjes erbij (een doosje amandelkoekjes met de omtrek van een 20 cent stuk, kost er net geen 14 euro), en ze gaan absoluut heel ver om je in te wijden in het geheimzinnige Nespresso-genootschap.
Het nieuwe leden welkomstgeschenk bestaat uit een doos van 250 cupjes van divers allooi. Plus een totaal onhandig, maar zeer hip opberg systeem. Het geschenk is dat opbergsysteem, want dat kost 30 euro, maar als je als nieuw lid zo'n grote voorraad koopt, krijg je dat opbergding gratis.

En ecologisch ook zeer verantwoord, want je krijgt gratis een zak mee, waarin je de gebruikte cups dient te verzamelen, die gerecycled kunnen worden.

Neemt niet weg, dat er voor mij niet veel veranderde. Nog steeds is mijn eerste gang naar beneden, een kop koffie wegslurpen met een peuk erbij, voor ik de dag kan beginnen.
Alleen moet ik met mijn slaperige hersens dan wel de beschrijving goed lezen. En vooral kijken dat ik geen espresso met een Lungo hoeveelheid water neem. Ofzo.
En als ik dan eenmaal de heerlijke smaak van een Arpeggio (intens en smeuig, dat staat er echt: smeuig) over mijn tong voel rollen, begint de dag wel heel goed.

Proost!






Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...