zondag 28 juli 2019

Het nieuws is bizar zat.

 Uit het nieuws.

Klik en lach

Als ik zoiets lees, dan beginnen mijn lachspieren en -zenuwen spontaan te steigeren. De volslagen absurditeit van zo'n meninkje, daar kan ik mij onbedaarlijk vrolijk om maken.
Daar schuilt overigens ook een intens treurig feit achter: deze paap mag zijn verhaal doen voor een klasje vol basisschoolleerlingen, en alleen al daarom zouden dit soort halfprimaten hun mond dichtgenaaid moeten krijgen met roestig ijzerdraad.
Even los van de kolderieke parallellen die ik zie (homo's moeten volgens dit soort haatbaarden hun leven lang alleen zijn, maahaar dit soort papen schijnt zelf ook nooit te mogen trouwen, want ze moeten celibatair zijn. En daarbij het feit dat juist dit soort griezels het misbruiken van jonge kinderen tot een walgelijke kunst verheven heeft, om al maar eens wat te noemen) blijven er voor mij als kritische lezer toch wel wat vragen overeind die helaas in dit artikel niet genoemd worden.
Deze geloofsgestoorde meent namelijk dat homo's "ontstaan" doordat hun moeder tijdens de zwangerschap plezier had aan seks via de achterdeur. Dus als de aanstaande moeder keihard verkracht wordt, is er niks aan de hand?
En ik mis de vader. Want de "schuld" wordt wel lekker makkelijk bij mams gelegd, maar 'it takes two, to tango'. Deze haatgedachte volgend, is paps natuurlijk net zo schuldig. Als hij weet dat zijn zwangere mokkeltje geniet van een feestje bij de artiesteningang, én dit toch doet tijdens de zwangerschap, wetende dat hij er op die manier bijdraagt dat er een nieuwe homo komt, is paps net zo schuldig. Toch? Of moet dat dan maar weer doodgezwegen worden...
Vragen. Zoveel vragen.

Wat mij net zo misselijk maakt, is dat er een gozer wil flyeren tijdens de gay-pride. En dat namens het kinderbevrijdingsfront. Dat is een clubje (of eenling, ik kan niks vinden over dit "front" online) van pedofielen die vinden dat zij thuis horen bij gay-pride. Zij vinden dit omdat zij vinden dat pedofilie een geaardheid is die miskend en vertrapt is.
Ik moet zeggen dat de brutaliteit ervan hemeltergend is (een nogal boude woordspeling, gezien mijn vorige onderwerp, maar soit).
En alle begrip voor de organisatie en deelnemers die op geen enkele manier geassocieerd wil worden met een groep van (potentiele) kindermisbruikers. Groot gelijk hebben ze.
Aan de andere kant: moet je dit griezelige clubje helemaal weren uit het straatbeeld?
Persoonlijk zou ik zeggen: nee. En waarom: ik heb liever dat ik weet dat de overbuurman (bij wijze van spreken, want mijn overbuurman is absoluut een brave burger ) een pedofiel is. Dan kan ik hem namelijk in de gaten houden. Als een havik. En dan is het toch makkelijker om leed te voorkomen.
Als ik het niet weet, kan ik achteraf de dader alleen nog onherstelbaar leed en ondraaglijke pijn toebrengen, maar dan is de ellende voor mijn dochter reeds geschied. Dat wil ik niet. Dus volgens mij kun je dit soort lieden maar beter wat meer in de openbaarheid brengen, zodat je er meer "zicht" op hebt. En ze dus beter in de gaten kan houden.
Ik realiseer me net dat ik de naamgeving van dit groepje ongelooflijk walgelijk vind. Kinderbevrijdingsfront. Het is mij wat te likkebaardend allemaal. Alsof kinderen bevrijd zouden moeten worden uit de klauwen van hun ouders, om er vervolgens dingen mee te doen waar ik me geen voorstelling van kan en wil maken.

Omdat wij ons huis in eigen bezit hebben, komt daar ook het een en ander aan onderhoud bij kijken.
Nee, het is niet zo dat wij beiden ineens groene vingers hebben gekregen, de tuin blijft een jungle. Zozeer dat het soms lastig is om tussen het struweel de toch niet bepaald kleine trampoline van Jente nog te ontwaren.
Ik vond al jaren dat we in de zomer de kozijnen eens moesten schilderen. De verf was wel erg afgebladderd. Vervaald en op.
Op sommige plaatsen zag je gewoon het hout erdoor piepen, zeg maar.
Dus via de plaatselijke tam-tam een schilder in de arm genomen. Die kwam kijken, zag, en overwon.
Dat wil zeggen: de man liet zijn vakkundige oog over onze kozijnen gaan, wees een paar dingen aan die ook daadwerkelijk en helaas vervangen moeten worden, en maakte een prijs.
Goed zo, gaan we mee akkoord.
Een nadeel: hij zou pas ergens september of oktober kunnen beginnen.
Jammer.
In de afgelopen week, kregen we ineens een telefoontje: hij kon vrijdag al.
Prima, zeiden wij. Ons verwonderd afvragend of de man misschien geen gevoel in zijn lijf had. Want de temperaturen waren de afgelopen week best om over naar huis te schrijven. Best wel warm. Ongelooflijk warm. En in die brandende zon en met die hoge temperaturen, zou deze man wel even komen schuren en kwasten.
En dat deed hij. De held. Ik loop puffend als een stoomtrein (en zombie) over het platform van Schiphol, het zweet komt uit en op plekken waar ik het eigenlijk liever niet heb, maar hij staat effe in de brandende zon daadwerkelijk fysiek zwaar werk te doen. Het is nog verre van af, maar onze voordeur ziet er inmiddels uit alsof die nieuw is. Zo mooi.
Dus als dat af is....

Ik moet dus nog een dagje werken, en dan mogen wij afzakken naar het land van zon, kaas, wijn, foie gras, ricard en mooie landschappen. Naar het land van bouwers van allemachtig mooie auto's.
Ik ga onverantwoordelijk hard genieten van een poosje niks anders dan mijn vrouw, mijn dochter en totale luiheid bij een tent.
Ilse is weer min of meer mobiel, en de politie is ingeseind. Nee, niet de Franse politie omdat ik verwacht dat Ilse of Jente ter plaatse criminele activiteiten gaan ontplooien (de enige activiteiten die mogelijk als crimineel aan te merken zouden zijn, is de fysieke onhandigheid die tot grote schade en schande zouden kunnen leiden, maar daarvoor zijn we verzekerd), maar de Nederlandse. wij halen namelijk een apparaat in huis dat bij onraad direct de politie alarmeert, waardoor de pakkans vergroot wordt. En dat geeft een veilig gevoel. Fijn dat de "popo" dit doen kan.
Het leuke is dus dat ik afgelopen week een kort gesprekje had met de recruiter van mijn uitzendbureau. Ik heb over het algemeen een pesthekel aan uitzendbureaus, maar deze doet het goed. Vooral ook omdat mijn recruiter mij wist te vertellen dat men zeer tevreden is over mijn werk. Das mooi, ik ging er al bijna vanuit dat ik opslag zou krijgen, maar zover reikte de tevredenheid helaas niet. Wél willen ze gaan kijken of er in de toekomst meer voor en met mij te doen is. En daar word ik dan wel weer blij van.

Dit geschreven hebbende, wens ik u allen een fijn weekend.



dinsdag 23 juli 2019

Noodgedwongen burgerlijkheid.

Een stapje verder richting burgerlijkheid?
Sinds gisteravond zijn wij "in het bezit van" een huishoudelijke hulp.
Enerzijds is dat natuurlijk een beetje beschamend, want welk gezin kan zijn eigen kiet nu niet schoonhouden?
Anderzijds lijkt het pure decadentie om een hulp in de huishouding te hebben.
De waarheid is natuurlijk het eerste. We kunnen het niet. Dat wil zeggen: natuurlijk kunnen we onze eigen toko schoonhouden. Geen probleem. We weten beiden hoe de stofzuiger werkt, en het concept achter de dweil is ons ook niet onbekend.
De waarheid is, dat als ik thuiskom van werk, ik weinig meer te bieden heb. Ilse heeft dat ook niet, en een kleine Jente-boef maakt de bende compleet. Daar is ze vierjarige voor. Voor wat Ilse betreft: de gammele staat van haar (verder verrukkelijke) lichaam laat het niet toe. Voor wat mij betreft: een pittig seizoen waarbij ik werkweken had van 7 dagen, is nu eenmaal niet lang vol te houden.
En daar kwam de laatste tijd natuurlijk bij dat Ilse met haar voet in het gips zat, waardoor er bovenop alle andere zaken, ook nog extra zorgtaken kwamen.
Begrijp me niet, ik ben gelukkig getrouwd, met een vrouw voor wie weinig me te veel is, maar ook ik ben geen superman. Ergens is de grens gewoon bereikt. Misschien heb ik ook wel wat weinig weerstand of zo.
Dus de eerste stap was naar elkaar toe bekennen dat het is zoals het is.
Volgende stap was nog het engste. Een advertentie plaatsen.
Gezocht: hulp in de huishouding.
Daar kwamen behoorlijk wat reacties op af. Sommigen zeer kort, anderen heel uitgebreid.
Ilse en ik waren er samen redelijk rap uit: degenen met de langste reacties, willen we meer van weten.
Enerzijds nogal maf om een heus sollicitatie gesprek te houden. (We noemen het: kennismakingsgesprek 3x woordwaarde) Anderzijds: je gaat wel een vertrouwensband aan met iemand die je wekelijks in huis haalt. En als je dan toch de luxe hebt om te kiezen, dan die luxe ook maar gebruiken nietwaar?
Gisteravond kwam de mevrouw bij ons om kennis te maken, en we begonnen het gesprek eigenlijk allebei met de mond vol tanden.
Ilse vond dat ik het het beste kon doen, en dus stelde ze me voor een fait-accompli, waarop ik begon te schutteren dat ik met mijn lompheid juist de laatste zou zijn die geschikt is voor het openen en onderhouden van een kennismakingsgesprek.
Kortom: het begin van het gesprek was behoorlijk "awkward".
Maar met een paar minuten praten, ontstond er een hele gezellige, gemoedelijke sfeer en waren we eigenlijk na een kleine 20 minuten er al over uit dat deze dame goed bij ons past.
Enerzijds een opluchting dat we werk uit handen kunnen geven, en dus meer energie overhouden voor de zaken die werkelijk van belang zijn.
Anderzijds is het in elk geval voor mij best wel iets om toe te moeten geven dat ik het zelf niet kan.

Er is meer goed nieuws:
Het gips rond Ilse's voet heeft plaats gemaakt voor een steunkous, dus ze is weer zo vrij als een vogeltje.
Enerzijds is dat natuurlijk helemaal te gek. Anderzijds, heeft ze nu zoveel speelruimte (letterlijk en figuurlijk) dat ze nu weer mogelijkheid heeft om alle andere botten in haar lijf te breken.
De rolstoel hoeft dus niet mee op vakantie, maar ik zit me af te vragen of ik plaats daarvan geen ki(a)st moet meenemen om haar daar in op te slaan. Puur om te voorkomen dat ze in Frankrijk allemaal waanzinnige stunts uit gaat halen, die niet anders dan met gips kunnen eindigen.
Maar ik moet zeggen: het waren voor Ilse zware weken (en voor mij ook) en we hebben het toch maar mooi weer gecheft. 

Van de warmte hebben wij eigenlijk geen last. Dat wil zeggen: Mijn lijf heeft het idee dat het bij elke stap die ik zet, meer vocht uit moet scheiden dan ik redelijkerwijs in een uur kan drinken. Zelfs het rammen op het toetsenbord, zorgt al voor klotsende oksels, en zoiets simpels als een boterham smeren voor Jente levert een beekje op van mijn ruggengraat via mijn bilspleet naar mijn tenen.
De airco doet zijn werk aardig, maar voor de rest hebben wij gezorgd voor een verduistering waar ze in de tweede wereldoorlog nog een puntje aan zouden kunnen zuigen.
Deuren dicht, ramen dicht, verduistering in de vorm van reflecterende folie en totaal verduisterende gordijnen.
En als ik dan naar buiten ga om een peuk te roken, krijg ik een klap tussen mijn ogen van de hitte.
Verder ben ik stiekem blij dat ik de komende dagen niet op de bus hoef, ik weet namelijk dat de airco van de bussen in sommige gevallen niet helemaal optimaal werken.
En daarbij: als het 35 graden is, is het op het platform al snel gevoelsmatig nog warmer.

Nog ff en het is tijd om naar het zuiden af te reizen, en daar even een poosje niets meer te hoeven doen dan eten, rusten en met Jente spelen.
Dat hebben we hoe dan ook wel verdiend.





zaterdag 20 juli 2019

Wekelijkse belevenissen.

 Ik ben een paar keer in Italie geweest, en mocht mij altijd verheugen in mooie streken, lekker eten, leuk werk of fijne ontspanning.
Ik mag mij bijvoorbeeld verheugen in het feit dat ik in het ongerepte Assisi geweest ben, voordat moeder natuur er toesloeg met een verwoestende aardbeving. Het was er prachtig.
Ik heb er als musicerende toerist losgelopen in Florence en omgeving, en ik ben heel dicht bij Venetie geweest. De behoefte om Venetie ook daadwerkelijk te enteren had ik niet, ik kende de plaatjes, en heel veel zin om over allemaal Aziatische hoofden te lopen had ik toen niet. Het eten was er excellent, (en met dank aan een voor ons Hollanders, onbegrijpelijke menukaart veel te veel, iets met niet het verschil kunnen zien tussen voorgerecht en hoofdgerecht, en dus twee hoofdgerechten bestellen, en maar niet snappen waarom de serveerster tot 3 keer terugkwam om het voor alle, alle, ALLE zekerheid nog maar te controleren.
Italie stond voor mij altijd garant voor lekker eten, lekker weer en een fijne tijd.
Er zitten natuurlijk heel veel keerzijdes aan datzelfde Italie. Zoals het verre rijden en noem maar op.

Een ervan is te lezen in onderstaande link.
  
 Klik en schrik

Ja, dat is even een duur kopje koffie.
Dat je toeristen zat bent, snap ik ergens wel. Dat je vindt dat toeristen zich een beetje netjes moeten gedragen, absoluut mee eens. In Nederland hebben we ook schoon genoeg van Italiaanse toeristen die in Amsterdam op een terras neerstrijken om met zijn 10-en één glas cola te bestellen met 10 rietjes. Maar vervolgens wel 10 stoelen te bezetten.
Ook zijn bloemenkwekers alle toeristen wel beu die in hun bloemvelden gaan staan, voor de verplichte selfie, waarbij er veel bloemen kapotgetrapt worden.
Toeristen, met andere woorden, dienen zich gewoon netjes te gedragen. Waar ze ook zijn, en waar ze ook vandaan komen.
Maar je kunt ook overdrijven.
Deze mensen wilden gewoon een kopje koffie maken. Om die uit te schelden voor "hufters, die denken dat ze maar mogen doen wat ze willen", vind ik bijzonder ver over de top.  We hebben het over een kopje koffie.
Zijn dat hufters? Is dat een boete van 1000 euro waard? Blijkbaar. Maar een heel goede reden voor mij persoonlijk om Italie in het algemeen en Venetie in het bijzonder te mijden als de spreekwoordelijke pest.
En dan zie ik voor me hoe die burgemeester thuis tegen zijn vrouw bij de pizza tevreden zit te kakelen dat hij 2 Duitse caffeine verslaafden toch maar mooi 1000 euro uit de zak heeft weten te kloppen. Want als je koffie drinkt, dan ben je toch wel een hufter.
Zou die burgemeester zelf door alle gaten in zijn maag geen koffie meer mogen drinken? Was het jaloezie?
Gelukkig ga ik naar Frankrijk.

Ik heb door een aantal omstandigheden de veestapel moeten inkrimpen.
Nee, geen zorgen, zowel Jente als Ilse zijn nog gewoon (meestal) (zeer) (gewaardeerde) gezinsleden.
En ook Claus en Colette mogen zich elke avond nog verheugen in een droge plek met een koud bakje water, een bakje vol met brokken en een schone kattenbak.
Nee, ik heb afscheid genomen van de bak met garnalen en vissen. Ik had niet de tijd/energie om die bak goed bij te houden en algenvrij te krijgen en te houden. Het bleek dat een nanobak veel moeilijker te onderhouden is dan een grote bak, maar een grote bak is dan weer moeilijker in het interieur te passen.
En toen ik onze ein-de-lijk schone en algenvrije bak, ondanks alle goede zorgen weer groen zag worden, was voor mij het einde bereikt.
Een mooie vissenbak is een juweel in je huis, een bak die continu groen wordt, wát je ook doet, is een soort van schimmelvlek in je huis.En frustrerend.
Gelukkig had Ilse een vriendin met een grote bak, die onze garnalen en vissen wel op wilde vangen. En dat voelde voor onze dierenliefhebbers (in de ruimste zin van het woord) toch wel goed. Ik bedoel: die garnalen had ik met wat fantasie nog wel in een cocktail kunnen verwerken, maar waren zo klein dat ik ze waarschijnlijk in de plooien van mijn verhemelte kwijt was geraakt.
Dus wij op een mooie dinsdagmorgen die hele hebben en houden in de auto geladen, om de beesten over te brengen.
Aldaar mocht Jente ook met de aanwezige honden wandelen. Het zag er hoogst koddig uit. De hond waarmee Jente mocht wandelen was blind, en dat was maar goed ook, anders waren we waarschijnlijk nu nog op zoek naar hond en Jente.
Maar hoe mooi was het om Jente helemaal trots te zien wandelen met die hond. Commandootjes uitdelen die vooral bij gebrek aan betere ideeen door die hond maar gewoon opgevolgd werden.

Dat betekent dat ik nu een nanobak heb liggen, waarvoor ik een paar leuke nieuwe ideetjes heb voor in de wintermaanden. Foto's daarvan volgen wellicht later. 



zaterdag 13 juli 2019

Je zal het maar hebben deel 3

We zijn inmiddels al een week aan het schipperen met Ilse haar gebroken been, mijn werkzaamheden en het runnen van een zo normaal mogelijk gezinsleven.
Nu is dat laatste voor ons al een hele uitdaging, maar tel daarbij op dat wij sowieso al niet echt onder de noemer 'normaal' vallen, en ik krijg dagelijks meerdere malen dat gevoel van: "the struggle is real, alright".
Dat begon ermee dat Ilse en ik gezamenlijk een 'guilty pleasure' hebben: namelijk veiligsites en marktplaats afstruinen naar leuke of nuttige dingen die het leven veraangenamen.
Zo begaf een aantal weken geleden onze parasol het tijdens een van die zomerse stormen. Het was zo'n zwevend parasol ding, waarvan niet alleen het doek het begaf, maar ook het touw waarmee het ding vast zat aan zijn voet en waarmee je het ding kon in- en uitklappen.
Dus online eens gezocht naar een parasol, en die krengen kosten dus gewoon serieus duiten.
Nu ben ik absoluut vatbaar voor het verkoelende en schaduwrijke element van zo'n parasol, maar onze smaak is blijkbaar nogal exquise, want een beetje normale, leuke parasol kost meer dan ik per dag als chauffeur of als muzikant verdien.
En stiekem wil ik al een poos een kleine overkapping in de achtertuin, zodat de zon niet zo ongenadig naar binnen schijnt als Ilse en ik uitgeteld op de bank zakken. Zodat er wat schaduw en een minimale hoeveelheid verkoeling is, zodat Jente gewoon lekker zonder compleet te verkolen in de achtertuin kan spelen.
En als bijkomend voordeel: ik kan als het regent gewoon droog staan paffen.
Die overkapping vond en vindt geen genade in de ogen van Ilse, maar een "tuinpaviljoen" kon dan wel.
Zo'n tuinpaviljoen is een soort van stalen overkapping met een doek erin dat verschuifbaar is.
Goed, wij op zoek naar een tuinpaviljoen.
En rap gevonden, op een veilingsite. Want ook die prijzen zijn serieus niet voor de poes.
Dus...
We krijgen dat ding toegestuurd (een boos telefoontje moest ervoor zorgen dat we het tweede pakket nageleverd kregen) en vol goede moed begon ik met de bouw ervan.
Dat "vol goede moed" gedeelte duurde ongeveer een hele minuut, want de bouwbeschrijving is dermate summier (noem het maar volstrekt nutteloos, dat vodje papierverspilling, dat alleen maar kan leiden tot extreme frustratie, EN DIT OOK DEED) dat elke vorm van "goede moed" volslagen aan splinters geslagen wordt.
Oke, het leek me niet al te ingewikkeld, en op zich na een uurtje stevig schroeven, slepen en sjorren kwam ik tot de conclusie dat het frame van pisbakkenstaal is gemaakt.
Maar echt. Het zwiept tegen je harses als je niet oplet.
Als de bouwbeschrijving nu compleet was, en duidelijk, had er gestaan welk deel waar hoort als je je doek wil verschuiven op een bepaalde manier van a, naar b.
In ons geval willen we het doek van het huis af, richting de tuin laten glijden. Zoals een een uitschuifbaar zonneluifel.
Omdat er op geen enkele manier uit de beschrijving was op te maken, hoe om die dan zou moeten staan, heb ik dus ook de kardinale fout gemaakt om het ding overdwars op te bouwen.
En dan blijkt dus dat ik, in mijn ongebreidelde enthousiasme dat ding in mijn eentje helemaal niet had moeten opbouwen. 3 x 3 meter slap staal in je eentje moeten optillen, werkt totaal niet. Niet alleen stond het ding een kwartslag verkeerd, hij stond ook 40 centimenter verkeerd naast het kozijn.
Je snapt t: vloekend en tierend op dat pisbakken-stalen-kut-frame, en dan nog geen flauw benul hebben hoe ik dat doek erin gehangen krijg.
Gelukkig heb ik een zwager die niet te beroerd is om even een handje te helpen. Maar zelfs met 2 man was het griezelig. En ik hoop dat de eerste de beste windvlaag niet zorgt dat dat pleuris ding 20 weken verderop belandt.
Verder zijn we er heel content mee.

U kent ze wel: die auto's met een schoonmoederkoffer op het dak, een zwaar (over)beladen caravan/vouwwagen/aanhanger erachter. Het oerHollandsche gezin op pad.
Ze komen ofwel met onverantwoorde hoge snelheid voorbij. Totaal vergeten dat ze een aanhanger trekken die hotsend en botsend achter de auto wordt aangesleurd.
Of van die klootviolen die op de linkerbaan menen te moeten rijden omdat ze wel 3 hele kilometers moeizaam ploegend en belachelijk overbeladen sneller gaan dan die vrachtwagen.
Pleurisvolk.
Ook zo'n dakkoffer is niet gratis. Nieuw.
En omdat er sprake was/is van een meereizende rolstoel (die ik niet aan mijn trekhaak kan binden, omdat ik niet wil dat Ilse al slingerend achter de auto naar Frankrijk komt) meenden wij er goed aan te doen om zonder aanhanger of caravan, toch wat meer bagageruimte te kweken.
Dus een dakbak op de kop getikt.
Zo'n dakbak zit best heel vernuftig in elkaar. En het mooie is: toen het nieuw was, werkte alles. De slotjes, de beugels om het ding op je dakdragers te monteren en zelfs de gasveertjes om de deksel open te houden, hebben ooit goed gefunctioneerd.
Toen ik hem van de vorige eigenaar overnam (dat was letterlijk de hoek om, want de vorige eigenaar woont een straat verder) bleek dat het ding in goede staat was, maar er waren wel een paar zaken waar ik me aan ergerde.
Zo bleken de gasveren niet te werken. Om twee redenen.
1) De deksel kwam misschien maar voor 20 centimeter omhoog. Als ik de volle capaciteit van de bak wil gebruiken (niet noodzakelijkerwijs voor schoonmoeder of andere levende have) wil ik dat het deksel hoger opengaat.
2) Tijdens de inspectie kreeg ik het deksel niet zozeer op mijn neus als wel in mijn nek (en ja, dat had theoretisch tot onthoofding kunnen leiden want de rand van dat deksel is van behoorlijk scherp plastic).
Stap 1 was dat ik de gasveren demonteerde. Als het niet functioneert, kan het eraf. Denk ik zo.
Daarmee ging de deksel verder open, maar viel ook gelijk weer dicht. Een oude roede van een klerenkast, samen met een plankje hout, en een halve rol ducttape samen, vormden een stok die de deksel flink omhoog houdt.
Nu kan ik daar alle zut in kwijt waarvoor geen plaats is, als we de rolstoel van Ilse meenemen. 
Toen dat gelukt was, besloot ik mijn nieuwe aanwinst een beetje op te fluffen, en zo hebben we beschikking over ongeveer 75 kilo extra ruimte, van het merk "Citroën-Thule-Weekender".

Ik moet nog ff doorhalen qua werken, maar ik ben echt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg toe aan vakantie.
Frankrijk, liters wijn en kilo´s kaas: here we come.

Dit geschreven hebbende mag ik deze week nog éénmaal wat reizigers over het platform jagen, en dan is het eventjes weekend.






zaterdag 6 juli 2019

Je zal het maar hebben deel II

Schrijf je een blog, gebeurt er vlak daarna iets dat absoluut blog-waardig is.

Vorig weekend wilden wij gebruik gaan maken van ons door de postcodeloterij zo lief aangeboden uitje naar de Apenheul, te Apeldoorn.
Dat leek ons een leuk idee. Jente een beetje kennis laten maken met vrolijke, grappige beesten die in de verte iets menselijks hebben.
Uiteraard alle flauwe grappen over afkomst en familie, die maakten we onderweg.
De Apenheul is een prachtig park. Niet alleen vanwege het feit dat er allemaal soorten primaten rondhuppelen, maar ook de overige "hardware" van het park. De bosrijke omgeving. Echt een aanrader.
Ik heb me laten vertellen dat tijdens het 'interbellum' een van mijn voorvaderen daar, in het kader van de arbeidsvoorziening nog zijn steentje aan heeft bijgedragen (letterlijk en figuurlijk) aan de opbouw en aanleg van dit park. Dus ik voel me er redelijk op mijn gemak (en nee, dit heeft dan weer nauwelijks te maken met de bewoners die pas veel later hun intrede deden).

Hoe dan ook: wij betraden dit park, genietend van de schaduw, van de aapjes, en van een genietende Jente, die haar ogen uitkeek bij alle zichtbare aapjes.
Bijna leek het erop dat het een smetteloze dag zou worden.
Helaas besloot een wat onhandig gevormde trap dat het tijd was om een einde te maken aan het idyllische sfeertje dat zich tussen ons drietjes en het park had opgebouwd. Die trap was onhandig gebouwd, en Ilse is niet de meest subtiele, dus die combinatie leidde tot een werkelijk wanstaltige valpartij.
De struikeling zelf heb ik gemist, maar ik zag wel dat Ilse met volle vaart naar beneden kwam, om onbarmhartig hard op haar billen te landen.
Mijn eerste gedachte: "heh, ja. Het zal eens niet".
Mijn tweede gedachte: "Kak, zo hard op je stuitje landen... Die mag blij zijn als ze niet blind is".
Mijn derde gedachte over Jente werd onderbroken door gekerm van Ilse, waardoor mijn bhv-training boven kwam drijven. Meteen slachtoffer afschermen, en hulp (laten) halen.
En hulp kwam.
Niks kwaads over de Apenheul en hun personeel, want dat kwam meteen en ongevraagd met ice-packs om de pijnlijke enkel te koelen, een rolstoel en een begeleider die echt wel wist van wanten.
Maar ja. Allemaal geen artsen, dus wij konden niet voorzien dat het allemaal toch flink ernstiger was dan we hoopten.
De begeleider bracht ons met rolstoel en nieuwe kaarten om terug te komen als Ilse weer genezen zou zijn naar de auto. Op naar de spoedhulp in Almere, alwaar geconstateerd werd dat er een pees was die dermate hard was uitgerekt dat die maar gewoon een stuk bot in de voet had afgebroken.
Ilse in het gips dus.
Stuntelend met krukken, naar de auto gebracht, en op naar huis.
Dat leverde nogal wat logistieke ellende op. Want met mijn rooster zou het zo zijn dat Ilse jente naar school brengt en haalt. Daar moesten we dus wat op verzinnen. De planner van Schiphol was lief en meedenkend. En in de omgeving lukte er ook een en ander.
Maar ja. Dan werk ik dus sinds een jaar weer late diensten, hoe moet Ilse koken voor 2. Ilse zonder gebroken voet en krukken, is al vleesgeworden onhandigheid, laat staan met twee krukken.

En dan heb ik het nog niet over de vakantie. Dat gips zit er waarschijnlijk nog wel om als we vertrekken, en dus hebben we een rolstoel geregeld. Maar zelfs in het onwaarschijnlijke geval dat dat allemaal niet zo is, we hebben een ongelooflijk grote tent, die ik in mijn eentje niet op gezet krijg. Dus hoe we gaan kamperen, zal afhangen van de behulpzaamheid van de mede-camping-gasten en eigenaars, vrees ik.
Het enige waar Ilse dan handig voor is (behalve voor de goede sfeer en ultieme blijmoedigheid): het in de grond trappen van de haringen met haar gipsen poot.
Die rolstoel was nog best een dingetje.
Bij een zorg-winkel, midden in de stad. Geen parkeerplaats te bekennen. Maar wel een lege stoep. Waar een politie auto met alarmlichten stond. Daar ben ik dus heel erg "bad-ass" achter gaan staan, met alarmlichten aan, om die rolstoel op te halen.
Loeizwaar ding. Maar echt. En zelfs ingeklapt geen kleine jongen.
Logistiek probleem 2.
Hoe ga ik alle zooi meenemen? Tent plus overige kampeer-hardware, voor 20 weken kleren want we gaan 2 weken. Koffers vol speelgoed, mogelijk een fietsje voor Jente. Nu is mijn auto niet klein, maar om daar ook nog een rolstoel bij te proppen, gaat gewoon niet passen. Ik wil namelijk geen zooi bovenop die rolstoel leggen. Het is een stevig ding, maar wél geleend, en die moet dus heel weer terug.

Nu wil het feit dat ik, sinds het wegdoen van de caravan, al een poos een beetje aan het azen ben op een aanhangertje. (Overigens, zeer tegen de zin van Ilse-lief, die ziet dat niet zitten, maar ja, nu hebben we mijns inziens geen keuze. Had ze maar niet haar voet moeten breken...). Liefst gemaakt van de kont van een, (je raadt het al) Citroën. Maar aangezien het allemaal weer last minute moet, heb ik daarin eigenlijk geen keuze. Huren wil ik liever niet, want voor de huurprijs, koop ik zo'n ding. Dus wordt het lenen. Of een hele goedkope zien te kopen, en die na de vakantie hetzij naar de sloop, hetzij weer verpatsen. Of we kopen een mooie, en we zien wel waar we die in de tuin stallen.
Of zo.

Los van dit alles, vind ik de wijze waarop Ilse zich hier ook weer doorheen slaat, groots.
En bijkomend voordeel: de krukken die we mochten huren, hebben we gekocht. Bleek uiteindelijk 2 euro goedkoper, en dus heb ik voor 1 euro per stuk alvast wat slagwapens in huis voor als over een poosje de puistige pubermannetjes voor Jente aan de deur komen.

Dit geschreven hebbende begint vandaag mijn weekend.

Geniet ervan!






Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...