dinsdag 25 september 2018

Jente Spam

Jente-spam op mijn blog.
Ik ben na een uur of 9 op de bus rijden op Schiphol toch wel een beetje gaar.
Dus ik kom thuis, en Ilse is met Jente even de dagelijkse boodschappen doen. Dat vind ik op zich wel fijn, want het betekent dat ik heel even op mijn gemakje met een kopje verse koffie kan landen zogezegd.
Dan komen ze thuis en is het een spraakwaterval tot en met. Heel gezellig. Als ze niet uit haar hum is.
En vandaag is ze dat niet. Wél heeft ze blijkbaar behoefte om 'de baas' te spelen. Wij mogen pas praten als ze met haar 'pakketje' rammelt.
Dat pakketje is een puntenslijper waarin ze een knoop en een haarelastiekje gestoken heeft.
Dan rammelt ze ermee, en mogen we elkaar vertellen hoe onze dag was. Maar als ze weer rammelt, moeten we beslist onze mond houden, op straffe van "bozigheid" van haar. En als we helemaal niet meespelen... Enfin, de trommelvliezen moesten toch nog herstellen van een dagje taptoe repetitie en een dagje Schiphol.
En toen?
Toen werd het tijd om doktertje te spelen.
Vooooooordat u nu meteen de jeugd- en of zedenpolitie op mij afstuurt, dit is nog onschuldig, en ondanks dat ze eigenlijk wel verwacht dat ik een ziekenhuiskleedje aantrek, gaat het niet veel verder dan dat ik me toch moest omkleden, en ik in dat proces best wel even "ziek" op bed wil liggen.
Haar manier van doktertje spelen (voor veel ouders misschien wel bekend) is dat ze de oordoppen van mama's iphone pakt, en met de plug niet heel zachtzinnig ermee in mijn been, buik, arm of (als ik hier geen paal en perk aan stel) in mijn mond te duwen. Dit bij wijze van prik.
Het feest voor haar is natuurlijk helemaal compleet, als ik doe alsof (en vaak is het door haar woeste enthousiasme geen kwestie van doen alsof) het heel erg pijnlijk is.
Dan krijg ik een beetje het gevoel dat het hoe pijnlijker hoe leuker is.
Daarna moet er, gelijk een heuse, echte dokter ook met de stethoscoop geluisterd worden naar mijn buik. Ook hier vervullen de oordopjes van mama's iphone een ware glansrol. Het ene dopje wordt in haar eigen oor gerost, het andere dopje tegen mijn buik.
Om dit proces voor haar zo makkelijk mogelijk te maken, kruipt ze op bed, gaat nonchalant op mijn buik zitten (dit doen de knappe verpleegsters in het ziekenhuis niet, jammer genoeg) en drukt bijkans dat oordopje dwars door mijn middenrif.
Tot hier geen echte onoverkomelijkheden, behalve dan dat ik vergat om haar haar schoentjes uit te laten doen, en ik hiervoor onevenredig zwaar bestraft werd toen ze een van die schoentjes uit het niets (en ik geloof ook wel per ongeluk) in mijn edele delen plantte om haar evenwicht te houden.
De tranen van ellende biggelen nog steeds langs mijn smoel.
Fijn hoor, doktertje spelen...
Het eindigde ermee dat ik moest slapen.
Met dat ik snurkgeluiden maakte, krijste ze nog even:"Slaap je nog?" en:"Je moet wel slapen hoor".
Toen ik zag dat ze de trap weer afliep, riep ze nogmaals dat ik moest slapen. Om daar aan toe te voegen:"Je moet altijd slapen, je mag nooit meer wakker worden".
Okee....
Wellicht toch een carriere als lijkschouwer overwegen voor dat kind.

Ons kleine boefje is sowieso wat directief in bepaalde zaken.
Het spelen van verstoppertje is een kunst op zich bij haar.
Want verstoppertje spelen vindt madammeke erg leuk. Jammer voor haar (en misschien wel prettig voor ons) heeft ze nog niet helemaal in de gaten hoe dat precies werkt. Ze kondigt namelijk erg precies aan waar ik moet gaan staan tellen, en waar zij zich gaat verstoppen. Meestal, doe ik alsof ik dat niet hoor, en ga ik als een lijpe lotje de benedenverdieping door om haar te zoeken. Dan giert ze het uit, omdat ik haar niet kan vinden.
En dus vind ik haar.
Maar ook als ik me moet verstoppen, staat eigenlijk bij voorbaat al vast waar. Ik ben er nog niet uit of ze echt niet in de gaten heeft, dat verstoppertje te maken heeft met moeite doen om te zoeken, of dat het gewoon een villein soort luiigheid is, die maakt dat ze wel wil zoeken, maar daar ook weer geen overdreven hoeveelheid energie in wil steken.
Meestal verstop ik me dus, geheel tegen haar zeer duidelijk uitgesproken wens, ergens anders.
Het is dan wél zaak dat ik haar stemgeluid goed blijf interpreteren, want owee als ze me dan niet vindt, gaat dat 2 minuten goed, maar dan slaat de door boosheid aangewakkerde paniek toe, en om in een onstuitbare huilpartij, waarvoor ik me met alle liefde nog eens zou verstoppen.

Maar verder is ze echt heel lief hoor.


vrijdag 21 september 2018

Update.

Had ik al eens gemeld dat ik mijn werk als chauffeur op het platform van Schiphol echt te gek vind? Ja, vast wel. Het past goed bij me. Ik heb er ongelooflijk veel lol in.
Maar ik herken een valkuil als ik hem zie, dus ook daar moet ik waken voor al te veel nonchalance. Nee, geen zorgen, ik heb nog geen mensen van hun sokken gereden, of vliegtuigen definitief aan puin gebotst (dat zou dan ook wel in het nieuws zijn geweest). Maar een zekere lossigheid is inmiddels wel in mijn werken gekomen. En dat is goed, want het betekent ook dat ik me prettig voel op mijn werkplek.
Te prettig misschien wel.
Want soms doe je dan dingen die dan weer niet helemaal volgens de regels zijn, en dat niet zozeer uit garstigheid om die regels te willen overtreden, maar gewoon, uit nonchalance.
Dat zit zo:
Afgelopen week was het bij Q-music week van de top 500 van de 2000's. Allemaal muziek uit mijn vroege 20'er jaren. Geweldig vind ik dat. Het is dat adolescentie-sentiment niet bestaat, maar dat was het een beetje. Woon-werkverkeer zou mogelijk last kunnen hebben gehad van mijn toch wat ver opengedraaide boxen als er een liedje langskwam met wat vrolijke basdrum erin.
En ook in de bus kan ik er heerlijk van genieten. Uiteraard is het zo dat als er passagiers in de bus zitten, ik mijn radio uit zet. Want de reiziger zou er theoretisch last van kunnen hebben, dus geen muziek. Bovendien, als ik al muziek aan heb staan, is het zacht, want ik moet wel alle porto-berichten kunnen horen, en als er een afhandelingsstop is dan moet ik ook dat auditief en visueel opmerken, en dat gaat gewoon lastiger als Q uit de boxen schalt.
Goed, ik moest een vlucht afhandelen, en die was iets later dan in mijn scherm stond. Geen reden tot paniek, wel reden om mijn bus eventjes te verplaatsen, aangezien er op de plek waar ik aan het wachten was met mijn bus, een ander vliegtuig zou komen. En dus kon ik nog wat langer genieten van de jaren 2000. Ook fijn. Rondje rijden, en mijn kist kwam binnen. Hoppa. Bus erbij, deuren open, vriendelijk wuiven naar de stewardess ten teken dat ik er klaar voor was, en de mensen konden uit- en instijgen. Na nummer 50 zette ik de passagiersstroom stop, en stapte achter de laatste aan, mijn bus in. Om meteen geconfronteerd te worden met mijn eigen nonchalance. Want uit de boxen schalde -in alle opzichten weinig subtiel- het welbekende "Fuck You" van Lilly Allen.
Een beetje raar is het wel. Zeker gezien het feit dat je toch wel een soort van karakteronderscheid kan maken tussen vluchten. En dit was het soort vlucht dat zeker niet echt aansluiting zou vinden bij een liedje waarbij "Fuck You" vaker klinkt dan moreel gewenst is. En juist daarom schoot ik dus in de lach. Ik weet niet of mensen er echt aanstoot aan hebben genomen, maar het drukt mij wel weer met de neus op de feiten. Ik moet dus echt mijn nonchalance wat beteugelen.

Het gewraakte liedje.

Verder was het natuurlijk een vreselijk droevige week. De gebeurtenissen in Oss zijn te afgrijselijk om over na te denken.
Maar nadenken erover doe je toch. Ik zou van mezelf altijd beweerd hebben dat ik dat niet zou doen, omdat ik daar toch wat te nuchter voor ben, maar mijn eigen karakter slaat me dan toch met een zekere wispelturigheid om de oren.
Het zal je kind maar zijn. Wat een een pijn, wat een botte ellende. Alle betrokkenen zullen dit nooit meer kunnen vergeten. Ik kreeg er een brok van in mijn strot. En moest denken aan Jente. Jente, die ook vaak in zo'n Stint wordt vervoerd, en waarvan haar kdv beweert dat ze er veilig mee overweg kunnen. Het zal zo zijn.
Wat mij echter toch enige wrevel bezorgt is dat er direct na die rampzalige reis allemaal mensen opduiken die hun verhalen en ervaringen met die Stint delen. Als "getuigen". Die dan ineens allemaal gaan roepen dat ook zij onveilige ervaringen hadden met het ding. Als die mensen dat meteen na hun ervaring geroepen hadden, en ook zo openbaar, dan was dit mogelijk niet gebeurd, of wel soms? Waarom dan pas na zo'n gruwelijk ongeval? Om ook eventjes publieke aandacht te krijgen?
En wat mijn gevoel van walging echt doet toenemen waren de onderstaande mispunten: (En helaas, hun namen zijn deels weggestreept).

Deze zogenaamde mensen hebben duidelijk geen seconde nagedacht voor ze hun walgelijke hersendiarree openbaar maakten. Voorop gesteld dat het maar helemaal de vraag is of dit soort net-niet-menselijke-verschijningsvormen überhaupt beschikken over het vermogen tot nadenken. En het blijkt maar weer dat mijn eerdere pleidooi voor psychologische keuringen voorafgaand aan het verkrijgen van een social-media-account, echt geen overbodige luxe is.
En het erge is: dit soort ranzige varkens in mensengedaante heeft stemrecht. En -veel griezeliger- het mag zich voortplanten. Hoewel, als je zulke gedachten openbaar maakt, lijkt het mij (en ik hoop het van harte) dat dat voldoende anticonceptie is. Welke vrouw zou zich nu willen laten bevruchten door iemand met de empathische vermogens van een door en door verrotte avocado?

En dan is het inmiddels vrijdag. Er wordt door een of andere bekende columniste een column voorgelezen. Ik hou het nog wel droog. Ik moet ook wel, want ik ben aan het rijden, en rijden met natte, lekkende ogen is nu eenmaal geen heel erg goed idee. En dan doet Q-music er nog ff een schepje bovenop. Dochters van Marco Borsato. En ondanks dat ik geen overdreven fan van Marco Borsato ben en mezelf nog steeds als redelijk nuchtere, gezonde Hollandse jongen beschouw, hakt die er wel in.
Omdat ik me besef dat dat gevoel van weemoed en die trots op je kinderen nu juist iets is dat je met je kinderen wel wil meemaken.

En de ouders in Oss......




zaterdag 15 september 2018

Hypocrisie en trots.

Ik heb een paar nare karaktertrekjes. Wie niet?
Een ervan is dat ik vaak tegen wil en dank erg goed in staat ben om de vinger op de zere plek te leggen.
Zo was er een gelouterde beroepsmusicus die zeer bewust ervoor koos om een gratis lunchconcert te spelen. (Dat is een bewuste keuze, die iedereen mag maken, om wat voor reden dan ook). Alleen voelde deze muzikante zich na afloop nogal naar, omdat ze gratis en voor niks had staan spelen. En ze maakte er dan ook een grote heisa van. En vond dat dit soort organisaties geboycot zouden moeten worden.
Dat zijn de momenten dat ik er met gestrekt been inga (ik ga overigens niet lopen schelden of dreigen of andersoortig lomp doen, ik stel wel aan de kaak wat er volgens mij misging). Want hoe hypocriet ben je, als je met al je talent en ervaring in de muziekwereld, met je volle verstand een overeenkomst aangaat voor een gratis lunchconcert, om vervolgens te gaan lopen janken dat het misbruik is, en dat dat soort dingen geboycot moeten worden?
Uiteraard is het misbruik, maar je laat toch zeker ook misbruik van je maken. Ik was een van de weinigen, zo niet de enige die niet in het gejank trapte, en haar domweg zei dat ze het zelf gedaan had. En dat het op zijn zachtst gezegd dom is om dan achteraf te klagen.
Niet handig, want in de muziekwereld lijkt het bon-ton te zijn om dan als een roedel wolven met de Akela mee naar de maan te gaan janken.
Hypocrisie is me een gruwel. Ik ben het zelf ook, en kom daar eerlijk voor uit.

Een ander naar karaktertrekje van me is dat ik ongelooflijk trots ben. En die trots heeft me soms best wel voor onoverkomelijke problemen gesteld. Zo vind ik het onwijs moeilijk om om hulp te vragen. En dat heeft in het verleden nogal eens geleid tot het groter worden van problemen.
Ik ben trots. Trots op wat ik -ondanks mijn opvoeding, verleden en levenshindernissen- toch bereikt heb. Trots op mijn vrouw, kind en huidige leven. Trots op wie ik ben. Ik kan mezelf aankijken, in de volle wetenschap dat ik er als mens nog niet ben, bij lange na niet zelfs, maar ik werk keihard voor mezelf en mijn gezin.
Die trots leidde overigens ook tot bovenstaande meningsverschil. Bovenstaand werd namelijk openbaar gedeeld, en dan ga ik er vanuit dat als iemand in het openbaar zijn/haar verhaal deelt, het niet erg vindt dat er weerwoord op komt.
Diezelfde trots heeft mij in de afgelopen maand 50 euro gekost.
Ik was namelijk ooit lid van een clubje mensen waarbij ik dacht dat ik me op mijn gemak zou voelen. Waar ik verwachtte het gezellig te hebben. En dat klopte.
Tot ik over diverse zaken van mening bleek te verschillen met enkele mensen. Toen ineens was het minder gezellig.
En, omdat ik uitging van een vriendenclub met dezelfde interesses, ging ik er vanuit dat een andere mening kan en mag. Blijkbaar niet. Het kwam me te staan op ernstige reprimandes en nogal wat laatdunkend gedrag.
Oke, prima. En om de sfeer in de groep niet te laten verzieken door het feit dat ik vind dat mijn mening evengoed telt als andermans mening, besloot ik de groep te verlaten. (Soms moet je verder kunnen denken dan alleen maar je eigen ikje, nietwaar?)
Alleen: In die groep had ik samen met iemand (uit privacy overwegingen zal ik hem S. noemen) een uitleescomputer gekocht. Ik legde 50 euro in. Tja, die ben ik kwijt. Want reken maar dat toen ik vertrok, ik niks hoorde van S. Ik ben namelijk te trots om te bidden en smeken of ik dat geld terug mag. Als de eerlijkheid niet vanuit iemand zelf komt, moet diegene zichzelf maar in de spiegel aankijken, zonder te denken: ik ben een oneerlijk hondsvot.
Het zal zo zijn.
Overigens wil ik daar wel aan toevoegen: ik voel mezelf geen slachtoffer van een ander hier.  Ik ben slachtoffer van mijn te makkelijke vertrouwen, en van mijn eigen trots. Het is niet altijd even makkelijk om Marnix te zijn. Maar gelukkig is het wel zo dat degene die daar het meest "last" van heeft, ikzelf ben.

Maar het was niet allemaal ellende in die "vrienden"groep. Want ik heb er 2-3 erg fijne contacten aan overgehouden. En een ervan is zelfs zo goed, dat ik niet alleen vriendschappelijk door een deur kan, maar ook zakelijk gezien er ongezien een auto zou kopen en laten onderhouden, omdat ik weet dat ik die jongen kan vertrouwen als mijn broekzak. Ik heb er niet voor niks een auto gekocht, en hij is een van de weinigen die ik eraan laat sleutelen. Ken is dan ook een topper.
En dan heeft die groep toch nog iets goeds opgeleverd.
En gelukkig: ik ben ook al jarenlang lid van een vriendengroep waarin ik juist wel geaccepteerd word, omdat ik nu eenmaal ik ben, en wat afwijkend ben. Waarin meningsverschillen geen reden voor laatdunkendheid en achterbaksheid zijn, maar met een drankje en een sigaretje in de hand eens stevig besproken en be-lachen worden. Eigenlijk net zoals dat bij mijn collega-vriendjes van de kapel en de bus gaat.

Een ander (weer wat meer maatschappelijk) pijnpunt.
Religie. Ik ben niet bijster religieus. Echt niet. Ik vind dat eenieder die in god gelooft (of allah, of boeddha of het neerstortende spaghettimonster) dat lekker moet doen. Ik geloof (no pun intended) dat die mensen daar een hoop kracht, troost en vertrouwen uithalen, en dat is mooi.
Ik moet wel zeggen dat ik het vanuit de ultrarechtse kring opvallend stil vind aangaande religie.
Want daar waar vanuit de ultrarechtse "kerk" (pun intended) moslims stelselmatig aangevallen worden op hun profeet die ettelijke duizenden jaren geleden getrouwd schijnt geweest te zijn met een meisje van 9 (dit is niet meer controleerbaar) zijn diezelfde mensen doodstil als het volgende kindermisbruik-partijtje uit de katholieke kerk naar buiten komt (en dit is absoluut wél controleerbaar).
Die balk in de eigen ogen is zó hypocriet, daar kan ik erg weinig mee.
Maar inmiddels heb ik geleerd deze discussies niet meer aan te gaan. Er kan namelijk niks goeds van komen.

De drukke maand is begonnen. En gelukkig heb ik op mijn beide werkplekken enorm veel lol. En tot mijn uitzinnige trots (pun zeer zeker intended hier) is mijn idee om een BBQ te organiseren voor alle chauffeurs van mijn werkgever, overgenomen door de recruiter en gaan wij over een paar weken gezellig genieten van een overheerlijke hoeveelheid geroosterd vleesch.
Ook bij de kapel heb ik het weer ongelooflijk gezellig met mijn vriendjes.
Hoewel ik wel moet waken voor al te veel drukte. Want ik merk in de afgelopen weken dat ik erg enthousiast ben met het inplannen van mijn werk.
Zó zeer dat Ilse soms loopt te mopperen dat ze me toch wel wat vaker wil zien dan alleen maar met mijn oogleden op half zeven, omdat ik vroeger mijn bed uit moet dan sociaal-maatschappelijk verantwoord is.
Jente is nog niet helemaal uit de fase waarin Ilse en ik soms (oke, wat vaker dan soms) tot wanhoop gedreven worden, maar het lijkt erop dat ze wel aan het opkrabbelen is.
Dat gaat ons niet rap genoeg, maar het is fijn te merken dat het wel echt maar een fase is...


[Edit: mogelijkerwijs naar aanleiding van deze blog, heb ik toch alsnog een deel van de "kosten" van de eerder genoemde "vrienden"groep mogen wijzigen. Mogelijkerwijs naar aanleiding van deze blog besloot iemand alsnog in het reine te komen. Dat vind ik netjes en fatsoenlijk, en dus heb ik ook deze blog een beetje aangepast.]


donderdag 6 september 2018

herinneringen deel weet-ik-niet-meer

In 2004 of 2005 werd ik meegevraagd op een concertreis naar Slowakije.
De eerste van een hele reeks reizen die ik met het Vu-orkest zou maken. Een hele reeks concertprogramma's en mooie locaties.
Maar vooral ook mooie herinneringen aan leuke mensen, meisjes en ontelbare liters bier en gekkigheid dat vaak op, maar net zo vaak over het randje ging.
Dit alles geregisseerd door een bestuur, en gedirigeerd door Daan Admiraal, die als geen ander wist hoe hij plezier, vriendschap en op hoog niveau muziekmaken wist te combineren.
Inmiddels ben ik al net zoveel jaar geen lid als wel lid van dit illustere orkest, maar toch "volg" ik dit orkest nog steeds een beetje. Misschien juist wel om wat ik hierboven schreef, en ook omdat ikzelf gedurende 1 seizoen mijn stempeltje op dit orkest mocht drukken als bestuurslid.

Van de zomer overleed Daan Admiraal. Daarover is al meer dan voldoende geschreven, beter dan ik het ooit zou kunnen. Iedereen die ooit onder zijn leiding heeft mogen spelen, koestert zijn eigen herinneringen aan deze man, en die van mij zijn louter positief.

Het huidige bestuur van "mijn clubje" had het fenomenale idee (het had er een van mij kunnen zijn) om in plaats van de gebruikelijke woensdagavond repetitie, een bijeenkomst te organiseren om herinneringen aan Daan op te halen, bij te kletsen. En dit voor zowel oud-leden als huidige leden.
Ik besloot te gaan.
En dat was een van de betere beslissingen die ik de afgelopen week genomen heb.
Want ondanks dat er mensen rondliepen waarvan ik me oprecht afvroeg of zij wel zo laat met alcohol in hun handen mochten rondlopen van hun ouders, waren er ook een heleboel oude bekenden. Met wie het enorm gezellig bijkletsen was. Als vanouds lachen om grappen die net aan over het randje gingen. Bijkletsen over werk, hobby en muziek. En met mijn generatie genoten tot de conclusie komen dat we toch echt oud waren, en de huidige leden echt jong. En verbazend om te horen dat er van die generatie toch nog maar erg weinig mensen, veel spelen. Heel verbazend, je zou er bijna iets van gaan denken, ten aanzien van degene waarover de herdenking ging.
En ons te verbazen over het feit dat er een kerel rondliep, met exact hetzelfde kapsel als Daan, in dezelfde kleur. Om vervolgens nog maar eens een klap van verbazing te krijgen toen er een dame binnen kwam met een (groene) vouwfiets. We hadden al bijna die man, met de vouwfiets van de dame in kunsthars gegoten als standbeeld voor Daan.
Daar dronk ik dan maar een biertje op.
Gehaald door ook weer zo'n vu-veteraan. Ik vermoed dat ik ooit iets lelijks tegen of over hem gezegd had, want hij kwam aan met een vers gebroken glas, waar de scherven net niet uitvielen. Ik bedoel: je geeft iemand nu eenmaal geen kapot glas, want een pijnlijke dood is dan nog wel de minste van je problemen.
Maar omdat ik nu eenmaal niet helemaal van gisteren ben, dronk ik 3 slokken, en ging voor een nieuw glas.
Ten slotte moet je sommige situaties ook een beetje uitbuiten, nietwaar?

Het was mooi herinneringen ophalen.

We maken ze ook.
Hier, thuis. Waarschijnlijk lachen we er later om, maar op dit moment hangen onze beide oogleden op half zeven, en is de enige die echt leven uitstraalt, Jente.
En dat leven gaat gepaard met ongelooflijk veel drama, schreeuwen, huilen. Echt ongelooflijk welk een volume er uit het strotje van mijn dochter kan komen als iets niet mag, of niet helemaal naar haar zinnetje gaat, of als ze iets niet mag.
Het begon met:"Ik ben twee en ik zeg nee". Dat loopt naadloos over in:"Ik ben drie, en ik doe het nie", en ik vrees voor:"Ik ben vier en ik ben een klier", "Ik ben vijf en gedraag me het liefst als een rotwijf" en:"Ik ben zes en ik bezorg mijn ouders graag heel veel stress".
Als voorbeeld:
Madammeke wilde dolgraag iets tekenen. Maar madammeke mocht even ervoor niet met de rijst spelen, dus had ze 100 puzzelstukjes op de grond gesmeten. Van mij mocht ze best tekenen, maar nadat ze de puzzelstukjes had opgeruimd. Dat was niet hoe zij het voor zich zag. En luid brullend stortte ze op de grond. Nadat ik bromde dat het ook wel wat minder mocht, stond ze op en zei nog nasnuffend en snikkend:"dan ga ik wel naar boven"...

Ander voorbeeld:
Madammeke wilde eigenlijk al niet naar bed, maar als het dan per se moest, dan met warme melk met honing. Dat vonden wij niet zo nodig, en dat hebben we geweten.
Varkens die gillend een slachthuis in worden geknuppeld, zijn stille koorknaapjes vergeleken bij waar Jente ons op trakteerde. Krijsen, gillen, brullen, schreeuwen, janken, trappen als een volslagen gek.
En dan moeten we nog echt opletten of er niet nog nuttige informatie zit, tussen al het gekrijs en gebrul, want het kan je zomaar ontgaan dat ze al krijsend de mededeling doet dat ze moet plassen.
Gelukkig, dat kregen we mee, dus maar even op het potje. Nog steeds krijsend. Ik verwacht serieus een dezer dagen de kinderbescherming op de stoep. De nieuwe buren moeten haast denken dat we een foute priester op Jente laten passen of zo. Het is gewoon ronduit beschamend.
Toen ze eenmaal klaar was, en wij haar van het potje weer naar haar bed wilden takelen, begon het trappelen, ook weer met als gevolg dat de opbrengst de hele slaapkamer door vloog.

Het is een fase
Het is een fase
Het is een fase
Het is gewoon een draak van een kind.

Het is niet alleen maar ellende, begrijp me goed. Als ze slaapt, is ze ongelooflijk zoet, vertederend en lief. En het is maar een fase, dus over 15 jaar hoop ik dat Ilse en ik het glas kunnen heffen omdat we zo'n leuk mens op de maatschappij loslaten.
Maar van wie ze dat (slecht getimede) gevoel voor drama vandaan heeft, is me een volslagen raadsel.

Het seizoen is weer begonnen, en de agenda als trompettist is los van de kapel leeg. Leeg omdat ik veel tijd vrijhou om lekker met mijn hobby's bezig te gaan: bus knorren (suizen, want het is hoofdzakelijk elektrisch) en mijn hobbyclubje van de auto's.
Dus weer een leuke periode waarin ik ook weer mooie herinneringen hoop te maken.






Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...