Hypocrisie en trots.

Ik heb een paar nare karaktertrekjes. Wie niet?
Een ervan is dat ik vaak tegen wil en dank erg goed in staat ben om de vinger op de zere plek te leggen.
Zo was er een gelouterde beroepsmusicus die zeer bewust ervoor koos om een gratis lunchconcert te spelen. (Dat is een bewuste keuze, die iedereen mag maken, om wat voor reden dan ook). Alleen voelde deze muzikante zich na afloop nogal naar, omdat ze gratis en voor niks had staan spelen. En ze maakte er dan ook een grote heisa van. En vond dat dit soort organisaties geboycot zouden moeten worden.
Dat zijn de momenten dat ik er met gestrekt been inga (ik ga overigens niet lopen schelden of dreigen of andersoortig lomp doen, ik stel wel aan de kaak wat er volgens mij misging). Want hoe hypocriet ben je, als je met al je talent en ervaring in de muziekwereld, met je volle verstand een overeenkomst aangaat voor een gratis lunchconcert, om vervolgens te gaan lopen janken dat het misbruik is, en dat dat soort dingen geboycot moeten worden?
Uiteraard is het misbruik, maar je laat toch zeker ook misbruik van je maken. Ik was een van de weinigen, zo niet de enige die niet in het gejank trapte, en haar domweg zei dat ze het zelf gedaan had. En dat het op zijn zachtst gezegd dom is om dan achteraf te klagen.
Niet handig, want in de muziekwereld lijkt het bon-ton te zijn om dan als een roedel wolven met de Akela mee naar de maan te gaan janken.
Hypocrisie is me een gruwel. Ik ben het zelf ook, en kom daar eerlijk voor uit.

Een ander naar karaktertrekje van me is dat ik ongelooflijk trots ben. En die trots heeft me soms best wel voor onoverkomelijke problemen gesteld. Zo vind ik het onwijs moeilijk om om hulp te vragen. En dat heeft in het verleden nogal eens geleid tot het groter worden van problemen.
Ik ben trots. Trots op wat ik -ondanks mijn opvoeding, verleden en levenshindernissen- toch bereikt heb. Trots op mijn vrouw, kind en huidige leven. Trots op wie ik ben. Ik kan mezelf aankijken, in de volle wetenschap dat ik er als mens nog niet ben, bij lange na niet zelfs, maar ik werk keihard voor mezelf en mijn gezin.
Die trots leidde overigens ook tot bovenstaande meningsverschil. Bovenstaand werd namelijk openbaar gedeeld, en dan ga ik er vanuit dat als iemand in het openbaar zijn/haar verhaal deelt, het niet erg vindt dat er weerwoord op komt.
Diezelfde trots heeft mij in de afgelopen maand 50 euro gekost.
Ik was namelijk ooit lid van een clubje mensen waarbij ik dacht dat ik me op mijn gemak zou voelen. Waar ik verwachtte het gezellig te hebben. En dat klopte.
Tot ik over diverse zaken van mening bleek te verschillen met enkele mensen. Toen ineens was het minder gezellig.
En, omdat ik uitging van een vriendenclub met dezelfde interesses, ging ik er vanuit dat een andere mening kan en mag. Blijkbaar niet. Het kwam me te staan op ernstige reprimandes en nogal wat laatdunkend gedrag.
Oke, prima. En om de sfeer in de groep niet te laten verzieken door het feit dat ik vind dat mijn mening evengoed telt als andermans mening, besloot ik de groep te verlaten. (Soms moet je verder kunnen denken dan alleen maar je eigen ikje, nietwaar?)
Alleen: In die groep had ik samen met iemand (uit privacy overwegingen zal ik hem S. noemen) een uitleescomputer gekocht. Ik legde 50 euro in. Tja, die ben ik kwijt. Want reken maar dat toen ik vertrok, ik niks hoorde van S. Ik ben namelijk te trots om te bidden en smeken of ik dat geld terug mag. Als de eerlijkheid niet vanuit iemand zelf komt, moet diegene zichzelf maar in de spiegel aankijken, zonder te denken: ik ben een oneerlijk hondsvot.
Het zal zo zijn.
Overigens wil ik daar wel aan toevoegen: ik voel mezelf geen slachtoffer van een ander hier.  Ik ben slachtoffer van mijn te makkelijke vertrouwen, en van mijn eigen trots. Het is niet altijd even makkelijk om Marnix te zijn. Maar gelukkig is het wel zo dat degene die daar het meest "last" van heeft, ikzelf ben.

Maar het was niet allemaal ellende in die "vrienden"groep. Want ik heb er 2-3 erg fijne contacten aan overgehouden. En een ervan is zelfs zo goed, dat ik niet alleen vriendschappelijk door een deur kan, maar ook zakelijk gezien er ongezien een auto zou kopen en laten onderhouden, omdat ik weet dat ik die jongen kan vertrouwen als mijn broekzak. Ik heb er niet voor niks een auto gekocht, en hij is een van de weinigen die ik eraan laat sleutelen. Ken is dan ook een topper.
En dan heeft die groep toch nog iets goeds opgeleverd.
En gelukkig: ik ben ook al jarenlang lid van een vriendengroep waarin ik juist wel geaccepteerd word, omdat ik nu eenmaal ik ben, en wat afwijkend ben. Waarin meningsverschillen geen reden voor laatdunkendheid en achterbaksheid zijn, maar met een drankje en een sigaretje in de hand eens stevig besproken en be-lachen worden. Eigenlijk net zoals dat bij mijn collega-vriendjes van de kapel en de bus gaat.

Een ander (weer wat meer maatschappelijk) pijnpunt.
Religie. Ik ben niet bijster religieus. Echt niet. Ik vind dat eenieder die in god gelooft (of allah, of boeddha of het neerstortende spaghettimonster) dat lekker moet doen. Ik geloof (no pun intended) dat die mensen daar een hoop kracht, troost en vertrouwen uithalen, en dat is mooi.
Ik moet wel zeggen dat ik het vanuit de ultrarechtse kring opvallend stil vind aangaande religie.
Want daar waar vanuit de ultrarechtse "kerk" (pun intended) moslims stelselmatig aangevallen worden op hun profeet die ettelijke duizenden jaren geleden getrouwd schijnt geweest te zijn met een meisje van 9 (dit is niet meer controleerbaar) zijn diezelfde mensen doodstil als het volgende kindermisbruik-partijtje uit de katholieke kerk naar buiten komt (en dit is absoluut wél controleerbaar).
Die balk in de eigen ogen is zó hypocriet, daar kan ik erg weinig mee.
Maar inmiddels heb ik geleerd deze discussies niet meer aan te gaan. Er kan namelijk niks goeds van komen.

De drukke maand is begonnen. En gelukkig heb ik op mijn beide werkplekken enorm veel lol. En tot mijn uitzinnige trots (pun zeer zeker intended hier) is mijn idee om een BBQ te organiseren voor alle chauffeurs van mijn werkgever, overgenomen door de recruiter en gaan wij over een paar weken gezellig genieten van een overheerlijke hoeveelheid geroosterd vleesch.
Ook bij de kapel heb ik het weer ongelooflijk gezellig met mijn vriendjes.
Hoewel ik wel moet waken voor al te veel drukte. Want ik merk in de afgelopen weken dat ik erg enthousiast ben met het inplannen van mijn werk.
Zó zeer dat Ilse soms loopt te mopperen dat ze me toch wel wat vaker wil zien dan alleen maar met mijn oogleden op half zeven, omdat ik vroeger mijn bed uit moet dan sociaal-maatschappelijk verantwoord is.
Jente is nog niet helemaal uit de fase waarin Ilse en ik soms (oke, wat vaker dan soms) tot wanhoop gedreven worden, maar het lijkt erop dat ze wel aan het opkrabbelen is.
Dat gaat ons niet rap genoeg, maar het is fijn te merken dat het wel echt maar een fase is...


[Edit: mogelijkerwijs naar aanleiding van deze blog, heb ik toch alsnog een deel van de "kosten" van de eerder genoemde "vrienden"groep mogen wijzigen. Mogelijkerwijs naar aanleiding van deze blog besloot iemand alsnog in het reine te komen. Dat vind ik netjes en fatsoenlijk, en dus heb ik ook deze blog een beetje aangepast.]