vrijdag 27 januari 2012

Stoppen met roken... Het hoe en het wat van poging 11

Gisteren, voor ik naar Stadskanaal vertrok een uitgebreid gesprek gehad met de verpleegkundige die me gaat helpen. Wie dacht dat ik per gisteren niet meer rookte, komt bedrogen uit. Ikzelf ook.
Opgewekt meldde ik me aan, en mijn insteek was: Kom maar op met die pillen, dan ben ik er vanaf!
Maar zo werkt het dus niet.
Eerst werd uitgebreid mijn motivatie besproken, en toen hoe ik precies met die medicijnen om moet gaan.
Stap 1) Eerst afbouwen. Ik rook te veel om het medicijn echt nuttig in te kunnen zetten. Dus tot aankomende woensdag krijg ik de tijd om te proberen te minderen. Halveren wellicht.
Stap 2) Aankomende woensdag heb ik een afspraak. Dan krijg ik die pillen, en mag ik doorroken. Die pillen werken net als nicotine op je receptoren. Alleen dan iets sterker. Eerst begin ik met een begindosering, en in de week erop, moet ik een stopdatum bepalen.
Stap 3) Tot aan de stopdatum mag ik door roken, maar moet wel minderen. Samen met die pillen en eventueel toch pleisters (dit weer gezien mijn huidige grootverbruik) moet dat lukken.
Stap 4) de stopdatum: ik stop en vreet alleen nog die pillen. Wellicht ben ik zeer humeurig.

Zo zal het dus in zijn werk gaan.
En nu maar hopen...

woensdag 25 januari 2012

Muziek, TV en stoppen met roken....

 Deze week ben ik veel bezig met muziek. Trompetspelen. Bij een collega-orkest van defensie. Landmacht, in Assen. We spelen in Stadskanaal, ter ere van een of ander gedichten festival. Dat betekende dinsdag en woensdag om 0500 uur op, om op tijd in Assen te kunnen zijn voor de repetitie. Ik vertrek dan om 0600 uur. Dus ik heb een uur de tijd om me te douchen, en wakker te worden. De eerste dag van mijn repetitie werd ik ondanks mijn militaire politiepak vriendelijk onthaald. Ik kreeg mijn muziek voor mijn snufferd, en 3 uurtjes en ettelijke verrassingen later kon ik weer naar huis. Er werd verteld dat ik ook in burger mocht komen, dat deden de andere invallers ook. Aldus geschiedde. Het steekt namelijk wel erg blauw af, tussen al dat groen. Gelukkig zijn de concerttenues ongeveer hetzelfde.
De mensen in Assen zijn erg aardig. En kunnen heel mooi spelen. Het is heel erg tof om weer eens in een harmonieorkest te spelen. Dat ik daarvoor dan om 0500 uur op moet, heb ik er graag voor over. Maar ik kom wel gebroken thuis. Want twee uur rijden, 3 uur werken en 2 uur rijden is toch best wel weer pittig.
Dus in de avond een beetje glazig tv kijken...

De zender: RTL 4
Het programma: bouwval gezocht.
De hoofdrolspelers: een meisje, Lucina en een vent, Jer.
Deze twee mensen hebben ergens in Rotterdam een compleet krot gekocht, om samen te gaan wonen met hun 3 jaar oude dochtertje. Bij aanschaf hadden ze beiden zeer duidelijke ideeen over de indeling van het huis, nadat het is opgeknapt. En gedurende het programma bleek dat die ideeen totaal niet overeenkwamen met elkaar. Uiteraard smullen voor de programma makers.
Vanwege het temperament van beiden, werd er uiteindelijk ingegrepen, omdat het stel anders het huis nooit zouden kunnen bewonen. Het plan van het meisje werd door de beide 'experts' er min of meer doorgedrukt als beste idee. (Nog beter idee was geweest om dat krot niet te kopen, maar daar was het inmiddels wat te laat voor). De vent ging schoorvoetend accoord. Totdat de trap besteld moest worden, en hij alsnog bij die bestelling zijn idee doordrukte. Heel slim gespeeld van die knul. En hoe doortrapt ook. Eerst accoord gaan met het plan van je vriendin, om vervolgens, in stilte je eigen zin door te drijven.
Uiteraard was het toen reclame.
Ik schoot vreselijk in de lach toen een dame van RTL4 een nieuw programma aankondigde. Het programma heet Echt Scheiden. Waarbij RTL4 serieus en integer (vooral om het integere moest ik lachen. Ik geloof best dat ze hun best doen, maar het blijft commerciele televisie, dus integer voor zover de kijkcijfers het toelaten) hulp biedt bij echtscheidingen.
Ik heb zo het vermoeden dat we de twee van het eerste programma, straks in het tweede programma terugvinden. Het meisje, die toch wat te temperamentvol was, kon niet meer omgaan met de doortraptheid van het jongetje. Zo kun je als entertainment bedrijf je eigen deelnemers recyclen.
Ik moet zeggen dat ik een beetje medelijden heb met dat meisje. Ze werkt als verpleegkundige in een ziekenhuis. En dan doe je mee aan dat programma. Mensen zien hoe je moet leven, hoe je vent met je omgaat, en wat hij je flikt. Hoe lekker zou het zijn om dan naar je werk te moeten gaan. En dat je patienten dan zien waar je woont, en hoe je woont. Ik zou niet meer naar mijn werk durven.
Die man is zelfstandig ondernemer. Hij bouwt keukens en badkamers in. Hoeveel klandizie zou hij overhouden na zijn onbetrouwbare geintje tegenover de vrouw waarvan hij zegt te houden, en waar hij een kind mee heeft. Als hij zijn vriendin al zo'n loer draait, hoe gaat dat dan bij klanten?
Smullen maar.

Het volgende programma heet "Help! Mijn kind is te dik".
Een joch van 10 jaar oud, die 80 kilo weegt. Dat is een klein beetje te veel. Dietisten, sportcoaches, en presentatrice worden uit de kast getoverd om dit jong in een maand tijd 8 kilo af te laten vallen. Hij slaagt wonderwel, want het lukt om 9,5 kilo kwijt te raken.
Uiteraard worden die programma's mogelijk gemaakt door.... En verdomd als het niet waar is, dit programma wordt mede mogelijk gemaakt door Tefal Actifryer. Dat schijnt een soort mini oventje te zijn. Jaja. Maar de reclame laat wel duidelijk zien hoe er een scheut olie en frieten ingaan. Dan zal het best zo zijn dat het 'gezonde frieten' zijn, desalniettemin is het natuurlijk een raar soort combinatie. Een programma over te dikke kinderen laten financieren door een mini-oven/frietenpan.

 Vandaag is het zover. Ik ga stoppen met roken. Niet alleen, die poging heb ik 10 keer ondernomen, en dat is 10 keer mislukt. Nu ga ik het met wat hulp doen. De huisartsenpost heeft een zogenaamde rookpoli, waar mensen rondlopen die je kunnen ondersteunen, maar ook pillen voorschrijven om het makkelijker te maken.
Motivatie nummer 1: Ik merk dat ik qua conditie, ondanks mijn tot nu toe succesvolle gang naar de sportschool, niet zo snel ontwikkelt als ik wil. Ik denk dat ik beter zou presteren als ik niet rook.
Motivatie nummer 2: longkanker is niet bepaald iets om je op te verheugen. Ik weet wel dat het niet per definitie zo is dat je longkanker krijgt, maar eerlijk gezegd: ik wil het risico niet meer lopen.
Motivatie nummer 3: Een ruwe berekening leert me dat ik ongeveer 4000 (vierduizend!!!) euro per jaar zou overhouden als ik stop met roken.

En toch zie ik er best wel tegenop. Het is een jarenlange verslaving geweest. Iets met je handen kunnen doen. Gezellig met de rokers buiten staan kleumen. Die eerste kop koffie met een peuk, als je wakker bent. Het tikken van deze blogs, waarbij de askegels voortdurend tussen de e en de r toets vallen. "De stress wegroken".
Hoe dan ook, ik wil stoppen. De drie redenen die ik hierboven noemde, wegen zwaarder. Dus vanmiddag maar eens een babbeltje maken over het hoe en het wat. Laat het zwak van me zijn dat ik het niet alleen kan. Laat het zwak van me zijn dat ik hulp nodig heb. Uiteindelijk is het het resultaat dat telt.
De komende dagen ben ik misschien niet te genieten. Excuses...

donderdag 19 januari 2012

Opvallende nieuwtjes.

Een Australische politicus rent van de noord naar de zuidpool. Voor een goed doel. Onderweg moest hij oppassen voor milities, verdwaalde hij in woestijnen en rende hij door sneeuwstormen. Ook werd hij bijna aangereden door een vrachtwagen. (Bron: Nu.nl). Dat lijkt me zo zuur, dan heb je schietgrage gekken overleefd, je hebt je leven gewaagd in woestijnen, waar je de weg kwijt raakte, en je bent bijna in een ijslollie verandert voor het goeie doel. Allemaal heroische aangelegenheden. Om dan bijna door een vrachtwagen doodgereden te worden, lijkt me bijna een belediging voor moeder natuur en bendes milities.

In India worden zware betonnen ballen boven de rails gehangen. Dit om het zogeheten treinsurfen te voorkomen. De letterlijke tekst: De in potentie dodelijke ballen, moeten het treinverkeer veiliger maken. Jaja. Dus ik ben een verwoede treinsurfer (er zal vast ruimte gebrek zijn, anders zou je voor geen goud op het dak van een trein gaan zitten) en dan moet ik me wapenen tegen betonnen ballen die ervoor zorgen dat ik van het dak word geschraapt. Wel mooi, dan krijg je dus van die waanzinnige dansers op het dak van zo'n trein. Om die ballen te ontwijken. So you think you can dance? Try this....

Een broeder die een donorhart liet vallen, is mikpunt geworden van spot. Het is ook bijzonder onhandig om met een dergelijk kostbaar ding te gaan lopen gooien. Ergens in Mexico, ging er iemand dood, en diens hart, dat niet meer klopte, werd enkele honderden kilometers over wegen en door de lucht vervoerd, naar een gozer die dat hart hard nodig had. Al die kilometers verliepen vlekkeloos. De wagen kreeg geen ongeluk, de helicopter en het vliegtuig stortten niet neer. Maar vlak voor de ingang van het ziekenhuis kreeg de broeder in kwestie blijkbaar kramp in zijn been, waardoor hij struikelde, en daarmee het hart open en bloot op straat kwam te liggen. Het is allemaal goed gekomen, maar uiteraard moet er weer een persfotograaf bij zijn die op dat moment met zijn fototoestel gaat lopen knippen.

Een of andere gozer in Amerika (only in America) klaagt de makers van de film Donny Darko aan.
Het leven van de geestelijk niet zo heel erg sterke Donny Darko lijkt teveel op dat van hem. De klager noemt dit schending van zijn privacy. Als mijn leven op dat van Donny Darko zou lijken, dan zou ik mijn muil houden. En hulp gaan zoeken. Ik zou vooral niet in de openbaarheid brengen dat het zo is. Ook de X-Files moesten het bij deze man ontgelden. Hij kon exact aangeven wat de overeenkomsten waren tussen zijn leven, en de respectievelijke films. Hij had het idee dat de makers zijn telefoon hadden afgetapt. Dus los van alle reeds bestaande ellende, kunnen we paranoia ook aan het lijstje toevoegen. Als ik een rechter was, zou ik die man absoluut in het gelijk stellen, en stiekem een busje met witte jassen laten komen.

En als laatste: er is een nieuwe fossiel ontdekt. Een soort kreeft, uit het krijt. En die is vernoemd naar Michael Jackson. De enige overeenkomst tussen die twee wezens was het gebrek aan een neus. Oja, en beiden zijn ontegenzeggelijk dood.
Deze fossiel werd ontdekt op de sterfdag van Michael Jackson. Ik vind het toch een raar soort verering. Wie wordt er nu precies vereerd. Die kreeft? Michael? Ik denk dat er in de hemel nu verhitte discussies zijn tussen die kreeft en Michael.

maandag 16 januari 2012

Random geleuter

De huishouding. Met frisse tegenzin onfrisse en ongewenste attributen uit de kamers verwijderen.
De stofzuiger. Voor Claus een gruwel, voor mij ook. Lawaaierig achtervolgt het kreng me waar ik ook ga. ZIjn wieltjes zijn een beetje op leeftijd, dus het achtervolgen gaat gepaard met zwenkingen waar een gemiddelde drinkebroer jaloers op zou worden. Voordeel: mijn woonkamer is zo klein, dat ik de stofzuiger alle hoeken van de kamer kan laten zien, zonder dat ik moet stoppen om een ander stopcontact te zoeken. De keuken is het minst rommelig, dus ik werk mijn weg van de keuken, via de computer (as, en troep) naar de bank. En op die bank zit Claus. Woest te kijken naar dat angstaanjagende monster dat zijn rust zo loopt te verstoren. Dikke staart en de oren plat. En oh, gruwel, het komt dichterbij... En, ja. Dan moet ik toch heel even met de stofzuiger zijn plekje schoonzuigen. Diep beledigd rent hij weg. Wat mij dan de kans geeft om de overtollige haren (ik zou er een trui van kunnen breien, en overhouden voor een bijpassende broek) te verwijderen.
Dan keert de rust weder. Nuffig kwekkend komt Claus weer uit zijn schuilplaats.
De volgende taak is het schoonmaken van de kattenbak. Dat een proper dier als een kat, toch zoveel stinkende ellende achter kan laten, verbaas ik me steeds weer over. Zo groot is die kat namelijk helemaal niet.
Tijd over, het toilet schoonmaken. Nog meer tijd over.
Ik heb een trompet. Sterker nog: ik heb er 6. Of 7.
Maar mijn werkpaard (met de naam Hades, altviolisten onder ons, zullen dit kunnen beamen, maar hij heet echt zo) moet echt eens schoon gemaakt worden. Driftig ga ik in de weer met zilverpoets (naar luchtje) een oude theedoek en een emmer sop. Na een uurtje noeste arbeid kom ik tot de verrassende conclusie dat die zilveren schittering, niet toevallig was. Mijn instrument blijkt echt verzilverd te zijn. Als die laag zwart-bruine troep er eenmaal af is, wel te verstaan.

Dan moet ik nog een was draaien. Mijn wasmachine, die bijna mijn dood werd tijdens de verhuizing, heeft een nieuwe hobby. Behalve draaien, loopt hij ook best door. Dat soort zelf toegestane vrijheden moet ik nog even de kop indrukken, ik denk dat mijn huis nu zover verzakt is, dat hij niet helemaal meer waterpas staat.

Goed zo, dat zit erop, de afwas is gedaan. Ik kan naar Limburg afzakken. De bronchitis is over. De longkanker niet. Mijn moeder voelt zich 'beter'. Nou ja, tot ze besefte dat ze kanker heeft, en dus toch doodgaat. 4 maanden geleden had ze nog 3 maanden te gaan, waarover ze 100 jaar mocht doen. Ik had mijn vriendjes al eens verteld dat ze nog maar 3 maanden te leven had. Maar dood is ze nog steeds niet.
Op de vraag hoe het met mijn moeder is. Wat kan ik zeggen? Goed, ze is nog niet dood? Of: slecht, ze is nog niet dood.

Dan terug, naar de sportschool. Nieuwe oefeningen gekregen. En tot de conclusie komen dat ik, ondanks dat dat niet bijzonder zichtbaar is (mijn habitus blijft pycnisch) toch ben afgevallen. Een blij momentje, zo op de vroege maandagmorgen. En de conditie is beter, de kracht is beter. Of zou ik gewoon last hebben van loshangend vel. Dan moet de schaar er maar in. Vrijdag in alle godsvroegte een afspraak met de dokter. Want ik wil dus dit jaar stoppen met roken. Daar heb ik dus nog een slordige 11 maanden de tijd voor, maar goed, een koe is er om bij de hoorns te vatten. Na 10 (!!) pogingen op eigen houtje, mag nu de dokter maar eens met me bezig. Juist nu ik lekker op pad ben met mijn conditie, mogen mijn longen er ook van meeprofiteren.

Ik doe hier geen vaste uitspraken. Ik wil wel de slag om de arm houden, maar het zou toch mooi zijn als ik de zomer slanker en rookloos in zou kunnen gaan?

zondag 8 januari 2012

Roken, rijden en muziek

Ik zat achter het stuur van mijn auto. Bijna 200 kilometer voor de boeg, dus gas op de plank, radio bulderend hard aan, lekker comfortabel onderuit gezakt. Ik ben zo iemand die weinig scrupules heeft, dus ik rook gewoon in de auto. Raampje een klein beetje open zodat ik niet hoef te wapperen tegen de rook. Bij de de volgende hijs, *plop* valt er een askegel in mijn schoot. En dit gebeurde me steeds vaker. Hoogst irritant.
Ik zit achter het scherm van mijn pc. Te kijken hoe de letters zich vormen op het scherm. *Flop*. Een askegel op mijn toetsenbord. Ik denk dat ik nu weet waarom mijn 'e'-toets zo hapert.
De reden van dit alles. Zelfdovende sigaretten. Alles voor de veiligheid, dus sigaretten moeten zelf dovend zijn. Voor die enkele Amerikaanse mongool die niet wakker kan blijven met een peuk in zijn knuisten.
De hufter die dit verzonnen heeft, mogen ze wat mij betreft opknopen. Als je te lamlendig bent om je ogen open te houden tijdens het roken, dan rook je maar niet. Of je gaat eens vroeg naar bed. Nu rook ik, krijg ik misschien wel longkanker, en in elk geval een berg irritatie als mijn auto (toch al niet de schoonste van het land) mijn kleding of mijn toetsenbord weer eens onder de as komen. En dan vraag ik me meteen af hoe dat zelfdovende tot stand komt. Welke chemicalieen voegen ze nog meer toe?
Lucky Strike. Die smeerlappen. Wel halleluja-kaartjes in de pakjes over hoe geweldig het is om Lucky Strike te roken, en hoe lekker het wel is. Maar niet even mededelen op diezelfde kaartjes dat er een kleine verandering heeft plaats gevonden. Want de wet stelt dat sigaretten zichzelf moeten doven. Onzin wet.
Ik kies ervoor om te roken. Maar niet om telkens onder de as te zitten, waar dat totaal onnodig is.
Dus mijn stopmotivatie wordt groter.

Mijn auto. Mijn trouwe blauwe gebakje. Van 80000 bij aanschaf, nu bijna 2 jaar geleden, naar 187000 per heden. In die 2 jaar heb ik zelf een keer de olie moeten bijvullen. En hij doet het altijd. Winter, zomer, sneeuw, regen, stormwinden. Van Den Helder naar Zuid Limburg. Van Groningen naar Normandie. De Betuwe, de Veluwe. Volgeladen, leeg. 140 of stapvoets. Niks is hem te gek. Maar in die twee jaar ga je je auto ook echt kennen. Zo is me opgevallen dat Fransen soms toch niet helemaal logisch in elkaar zitten. De knopjes voor de electrische ramen. Die zitten niet in de deur. Dat zou logisch zijn. Nee, als ik mijn raam open wil maken, moet ik naast de versnellingspook graaien. Daar, aan de onderzijde, zitten twee minuscule knopjes. Dus ik moet nog best diep graaien ook. Sterker nog, mijn armen zijn iets te kort (bouwfoutje) dus ik moet mijn hele lijf schuin naar rechts onder bewegen.
Als ik mijn auto in zijn achteruit zet, en ik ga achteruitrijden, dan gaat bij wijze van service de achterruitenwisser aan. Leuk als het regent. Totaal nutteloos als het een zonnige dag is. Sommige mensen zeggen dat dat normaal is. Dat dat hoort. Ja, dat zal wel wezen, als het regent. Maar niet als het kurkdroog is, bij 24 graden.
De vloermat. Die leidt zijn eigen hinderlijke leven. Als ik niet oppas, dan schuift dat ding naar voren, en komt over de koppelingspedaal heen. Vele fabrikanten gebruiken daar klemmetjes voor. Citroen niet. Die laat de bestuurder acrobatische toeren uithalen om die mat weer in het gareel te krijgen. Ernstige uitdaging als je aan het opschakelen bent, omdat je op een snelweg in wil voegen.
Ondanks alles, gaat de auto er niet uit. Het is een prettige auto. De stoelen zijn comfortabel. Hij heeft me nooit laten staan. En ik koester mooie herinneringen aan het ding.
Silly, sentimental me.

Einde van de maand komt eraan. Dan ga ik spelen bij een groot militair orkest. Op uitleenbasis. Want er mogen geen externen meer ingehuurd worden, dus als een orkest mensen tekort komt, gaan ze bij anderen kijken of er collega's zijn die kunnen inspringen. Dat houdt in, dat ik er niet voor betaalt krijg. Jawel, in vrije dagen. En ik krijg uiteraard mijn reiskosten (en die zullen er niet om liegen, van Tiel naar Assen, twee keer, en van Tiel naar Stadskanaal) vergoed. Maar wat ik er leuk aan vind: ik ga voor het eerst in jaren weer eens met een harmonie orkest spelen. Tijdens de dag of nacht van het gedicht.
Los van het feit dat dit een leuke snabbel zal zijn, is het ook een goeie voorbereiding op mijn vakantie naar Frankrijk, aankomende zomer. Want ook dat is een harmonie orkest.

dinsdag 3 januari 2012

2012 poging 3

In eerste instantie dacht ik de in de eerste minuten van 2012: "mooi, 2011 gaan we helemaal vergeten".
Maar dat kán helemaal niet. En dat ga ik dus ook maar niet doen. Want als ik dat wel zou doen, zou ik veel mensen, en mezelf tekort doen.
Want ik heb natuurlijk best mooie momenten gekend in 2011.
Een hele mooie relatie, waar ik een kater aan heb over gehouden. Letterlijk. Die neem ik mee naar 2012. Kan dat beest moeilijk 'vergeten', en als ik al vergeetachtig dreig te raken, dan herinnert de vent mij er ogenblikkelijk aan. En die kater op zich herinnert mij aan die mooie momenten. Het verdriet erom is inmiddels wel gezakt. Dankzij de steun van vele lieve vrienden die me op weergaloze wijze staande hielden. Ik betrap me er steeds vaker op dat ik glimlachend aan die periode terugdenk. In plaats van met pijn.
Ik heb mijn busrijbewijs gehaald in 2011. Ook niet iets om te vergeten. Hoewel ik wel straks ermee aan het werk moet, anders vergeet ik hoe dat moet, en zijn de gevolgen niet te overzien. Maar ik heb het wel zomaar gedaan.
De feestdagen. Die vergeet ik wel, en met groots genoegen. De afgelopen twee jaar, waren niet om te onthouden. Ik heb al weinig met die dagen, maar zoals ze de laatste keren verliepen, zou ik ze mijn ergste vijand niet gunnen. De stress, de zorgen, het verdriet. Nee, dat hoef ik ook allemaal niet meer.

Wat staat er voor 2012 allemaal op de planning.
Goeie voornemens doe ik niet aan. Maar plannen heb ik wel.
Mijn moeder is nog steeds niet dood. Vaak vraag ik me af, hoe dubbel een mens in elkaar kan zitten. Ik wens haar dood. Want dit is geen leven. Al dit lijden. Dat levert me meer dan een volslagen zwartgallig kuthumeur op. Maar haar doodwensen, is ook weer reden om niet al te vrolijk te zijn. Dus lach ik. Zoveel ik kan. Waar ik kan. En dat wil ik blijven doen.
Hieraan gerelateerd: ik moet stoppen met roken. Niet per 1 januari, want dat is te laat, maar dit jaar wel. Ik zie hoe mijn moeder ligt te creperen, dat ga ik zelf niet doen. No friggin' way! En aangezien ik in de sportschool mijn metertjes maak, hoop ik dit te realiseren zonder al te veel aan te komen. De dcp, die wil ik halen. Wellicht is einde van deze maand te vroeg. Of ben ik te laat begonnen met trainen. Maar ik ga hem halen. Dit jaar.
Ook op de rol staat een nieuwe studie. SPH. Waar weet ik nog niet. Daar waar de opleiding het beste is, en in deeltijd kan.
En op de rol staat een vakantie. Ik ga weer naar Frankrijk. Niet naar een plek waar ik al geweest was, maar een ander. Uiteraard. Met een orkest.
Les nemen. Wellicht? Trompetles. Gewoon om te kijken of ik weer wat lol in trompetspelen kan vinden. Want ooit was dat belangrijk voor me. En misschien komt dat terug.

Rest mij niets anders dan iedereen het beste te wensen voor dit jaar. En veel langer. En bedanken voor het lezen, de steun enzo.
Welkom in 2012, het jaar dat de wereld voor de zoveelste keer zal vergaan.
Op naar de kapper!

Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...