maandag 28 februari 2011

Belastingkriebels

Het is maandag. Sowieso al de meest beroerde dag van de week. Het is grauwig en mistig buiten. Maar het is wel lente. Er dienen zich onderbuikse tintelingen aan, niet van het leuke soort, de lentekriebels, je weet wel: er loopt een mooie meid voorbij met een leuk, fris rokje, gecompleteerd met een topje die de fraaie boezem goed doet uitkomen.
Nee, deze onderbuikse tintelingen gaan over dorre, droge kost. Over papierwerk, over administratie, over geldzaken. Dingen die mijn nekharen doen rijzen. Doemscenario's van water, brood en 3 m2 ergens in de Bijlmer dringen zich aan. Want als het op dit soort zaken aankomt, lijd ik aan een absurde faalangst. Zou ik niet. Heb ik niet. Ojee. En wat blasfemische termen rollen over mijn lippen. Grommend tegen niks of niemand kruip ik door de papieren heen die zich verzameld hebben op mijn buro, op de grond, in nog onuitgepakte dozen. Een verloren gegane perforator wekt bijkans totale agressie in mij op. (Ik heb dat ding bij de verhuizing waarschijnlijk laten liggen, en pas om 1300 uur gaan de winkels open). Ik heb ten opzichte van het vorige jaar wel geleerd hoe het moet. Want het gaat steeds sneller. Maar dan denk ik weer dat ik het allemaal niet goed doe, want vorig jaar duurde het veel langer. Wat doe ik verkeerd? Misschien niks. Misschien alles.
Als ik mijn haren niet millimeterde, zou ik er bijkans kaal en grijs van worden.
Vanmiddag alle ellende naar mijn accountant sturen. Deze lieve vrouw verzorgt tegen betaling de aangifte. En mocht ik fouten maken, dan is zij degene die me wijst op deze fouten. Dat is een geruststelling. Maar niet helemaal. Wat zou het toch prettig zijn als de overheid ons gewoon wat zakgeld geeft. Niks geen inkomsten, je werkt, en je verdient, maar de overheid doet eerst een graai in het zakje, en de overblijfselen mag je zonder enig voorbehoud houden. Dat scheelt de maatschappij een hoop stress. Maar zo zit ik vol van ideeen die schijnbaar niet goed zouden werken.

Straks ga ik de zinnen verzetten met de trompet in mijn hand. Dat is leuk. Maar eerst moet ik alle zaken goed verpakken en versturen. Dan zie ik het vanzelf wel. Mijn eerste plicht is gedaan.

Ik had ooit een vacature voor een duizendpoot. En nog niemand heeft gereageerd. Ik herhaal hem even.

Gezocht: een duizendpoot die goed is in administratie, en masseren. Betaling in overleg.

donderdag 24 februari 2011

Fettest, dcp

Vandaag was de fettest. Tegenwoordig de DCP, de Defensie Conditie Proef.
Juist, dus in alle godsvroegte op, om om 10 uur met mijn pycnische habitus door een sportzaal te hobbelen. De vorige keer, (was twee weken geleden) deed ik het best aardig. Van de 20 verplichte push-ups deed ik er 21, van de 30 verplichte sit-ups deed ik er 31. (Reken mee dat er bij het sit ups maken toch een en ander in de weg zit, bij het omhoogkomen, en ik was best trots op mezelf). Toen moesten we de piepjestest doen. Dan gaan er piepjes en voor het piepje klinkt, of gelijktijdig, moet je aan de overkant van de zaal zijn. En elke 2 of 3 piepjes is dan 1 trap. En we moesten tot trap 8. (Plus dan het feit dat die piepjes steeds sneller elkaar opvolgen, en het recept voor complete mensonterende uitputting is compleet). Ik kwam tot trap 4. De middelbare-school-redenering toepassende, vond ik van mezelf dat ik het gehaald had. 10 +10+5= 7. Dus voldoende. Maar nee. De sportinstructeurs (bij wie wij musici een abjecte naam hebben vanwege de totale lamballerigheid die er heerst) beslisten anders. Eindoordeel was: niet gehaald. Dat was dus twee weken geleden. Twee weken de tijd om verbetering aan te brengen, en mijn sportschoenen (die toch ondanks hun leeftijd (2 jaar oud zijn ze) er als nieuw uitzien) eens wat uit te wonen.
Poging twee was al evenmin een succes. Bij de push-ups kreeg ik te maken met een streber die niet kon tellen. Telkens als ik naar zijn mening niet diep genoeg doorzakte, telde hij die niet mee. Dus bij zijn 15 (en mijn 21) stond ik op. Had er geen zin meer in. Ik lig daar in een mensonwaardige houding vreselijk mijn best te doen, en hij kan niet tellen. Ja, je moeder. Dus omdat ik toen al wist dat ik het wederom niet zou halen, besloot ik ter plekke dat het geen enkel doel had om mezelf dan voor de rest in het zweet te gaan lopen sjokken. Raar soort ontmoedigingsbeleid.
Maar een en ander heeft natuurlijk wel een keerzijde. Ooit moet ik deze test halen. Ooit moet ik een betere conditie krijgen, en mijn picnische habitus veranderen in dat van een jonge god die ik in de geest uiteraard wel ben. En dus zal ik het trainingsprogramma in moeten. Samen met een aantal andere collega's die het ook niet haalden. En als ik dat nu eens combineer met de zoveelste poging tot stoppen met roken? Dan word ik niet dikker, en ik val af. Oja, en ik stop met roken. En mijn conditie wordt beter. Een heleboel vliegen in 1 klap.
Dus heel erg vind ik het nu ook weer niet.

woensdag 23 februari 2011

mooi liedje...

ik heb een nieuwe blog.

Ik moet natuurlijk eerst even alle lezers van de vorige blog bedanken voor hun bijdragen, hun reacties, en vooral ook de reactie dat ik door moest gaan. Ze doen goed.

De afgelopen tijd heb ik natuurlijk erg veel aan mijn kop gehad. Ziekte van mijn ma, verhuizing naar Ede, busopleiding, en natuurlijk de bezuinigingen die de Nederlandse cultuur in totale armoede laat vervallen.
Daarnaast was er een veel praktischere reden om niet te bloggen: door de verhuizing was ik tijdelijk even internet-loos. Maar dankzij Roel van de Kabath, KPN, en een heel vriendelijke defensie monteur kan ik vandaag weer zonder restricties genieten van alle moois en alle lelijks van het wereldwijde web. Me erover verbazen, verheugen, verwonderen.

Ik begrijp nog niet helemaal hoe de entertoets in deze blog werkt, en dat levert me nu al irritatie op.

Echt heel veel te melden heb ik niet. Anders dan dat ik wat aan de brakke kant ben. Wellicht volgen er later weer leuke stukjes, of droevige stukjes. Maar nu even alleen de aankondiging dat ik weer een blog heb. Spread the word...

Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...