Belastingkriebels

Het is maandag. Sowieso al de meest beroerde dag van de week. Het is grauwig en mistig buiten. Maar het is wel lente. Er dienen zich onderbuikse tintelingen aan, niet van het leuke soort, de lentekriebels, je weet wel: er loopt een mooie meid voorbij met een leuk, fris rokje, gecompleteerd met een topje die de fraaie boezem goed doet uitkomen.
Nee, deze onderbuikse tintelingen gaan over dorre, droge kost. Over papierwerk, over administratie, over geldzaken. Dingen die mijn nekharen doen rijzen. Doemscenario's van water, brood en 3 m2 ergens in de Bijlmer dringen zich aan. Want als het op dit soort zaken aankomt, lijd ik aan een absurde faalangst. Zou ik niet. Heb ik niet. Ojee. En wat blasfemische termen rollen over mijn lippen. Grommend tegen niks of niemand kruip ik door de papieren heen die zich verzameld hebben op mijn buro, op de grond, in nog onuitgepakte dozen. Een verloren gegane perforator wekt bijkans totale agressie in mij op. (Ik heb dat ding bij de verhuizing waarschijnlijk laten liggen, en pas om 1300 uur gaan de winkels open). Ik heb ten opzichte van het vorige jaar wel geleerd hoe het moet. Want het gaat steeds sneller. Maar dan denk ik weer dat ik het allemaal niet goed doe, want vorig jaar duurde het veel langer. Wat doe ik verkeerd? Misschien niks. Misschien alles.
Als ik mijn haren niet millimeterde, zou ik er bijkans kaal en grijs van worden.
Vanmiddag alle ellende naar mijn accountant sturen. Deze lieve vrouw verzorgt tegen betaling de aangifte. En mocht ik fouten maken, dan is zij degene die me wijst op deze fouten. Dat is een geruststelling. Maar niet helemaal. Wat zou het toch prettig zijn als de overheid ons gewoon wat zakgeld geeft. Niks geen inkomsten, je werkt, en je verdient, maar de overheid doet eerst een graai in het zakje, en de overblijfselen mag je zonder enig voorbehoud houden. Dat scheelt de maatschappij een hoop stress. Maar zo zit ik vol van ideeen die schijnbaar niet goed zouden werken.

Straks ga ik de zinnen verzetten met de trompet in mijn hand. Dat is leuk. Maar eerst moet ik alle zaken goed verpakken en versturen. Dan zie ik het vanzelf wel. Mijn eerste plicht is gedaan.

Ik had ooit een vacature voor een duizendpoot. En nog niemand heeft gereageerd. Ik herhaal hem even.

Gezocht: een duizendpoot die goed is in administratie, en masseren. Betaling in overleg.