Verkocht!!!

 Koninginnedag. Koningsdag. Een dag van vaak vrij zijn, ook in mijn geval.
En de dagen dat ik vrij was, was ik vrij vaak te vinden op de vele vrijmarkten in mijn respectieve woonplaatsen.
Ik struinde dan zo´n markt af, op zoek naar andermans rotzooi, die pas het jaar erop in theorie, wederom het daglicht zou zien in mijn eigen kraam.
Maar zo´n kraam had ik nooit en elk jaar verwonderde ik mij over het feit dat veel mensen het `rommel´ in de term rommelmarkt zo intens letterlijk nemen.
In een enkel geval slaagde ik er in om iets daadwerkelijk nuttigs te kopen.
Zoals in Zaandam. Waar een voorbij stormend talent met haar blokfluit stond te worstelen.
Het was werkelijk geen gehoor, en ik weet zeker dat de (ter beveiliging aanwezige) vader haar hoedje hoogstpersoonlijk vol had gesmeten met klein geld.
Arme student die ik zelf was, rook ik mijn kans. Het kind stond namelijk van een prachtige (en dure) K&M lessenaar te spelen. En die had ik nodig. Nodiger dan zij. Vond ik.
Ik liep op het kind af, en zei haar dat ik haar 10 euro zou geven voor haar lessenaar. Pa wist van weinig, het kind zag ineens een briefje van 10 voor haar neus wapperen, en nog geen 10 seconden later, waren alle betrokken partijen het er over eens dat het voor alle betrokken partijen beter was, als het voorbij stormende talent haar lessenaar voor een prikkie aan mij zou verpatsen. (Die lessenaars kosten toen gewoon 5 x meer).
Later, heel veel later, toen Jente zelf al kon lopen en een mijns inziens belachelijke hang heeft naar plastic zooi, werd het struinen over dergelijke rommelmarkten nagenoeg onmogelijk gemaakt doordat we bij elke "kraam" alle plastic griebuszooi van binnen en buiten moesten bevoelen. En de één werd verbijsterend genoeg nog mooier gevonden dan de ander, maar ze moesten wél allemaal mee, op straffe van geperforeerde trommelvliezen als we niet akkoord gingen.
En weer een jaar later....
Kreeg ik ineens het ""verzoek"" om mee te gaan naar een rommelmarkt. En nee, niet om er te struinen, maar om er allerhande zooi die ik eigenlijk al in de container had willen flikkeren te gaan verkopen.
Ik rook even mijn kans: alle plastic zooi eruit. Er zijn vast genoeg kindjes die het voor een paar ekkies van me over willen nemen.
Tot mijn spijt waren het (complete) puzzels en boeken. Heel veel boeken. En wat kleren.
Als voorwaarde stelde ik wel dat Jente zelf haar zooi maar moest verkopen. Ik had er weinig zin in.
En uiteraard stond ik dus met een oranje sjerp om Jente te steunen, en als ze zelf aan het struinen was, haar zaken waar te nemen.
Dat ging vrij makkelijk. Alles was 50 cent. Geprijsd om te verkopen, zeg maar.
Een vrouw wilde alsnog een "dealtje" maken. Tuurlijk joh, boeken die nieuw dikke doekoe kosten, op de rommelmarkt 50 cent en dan nog om een "dealtje" vragen? Flauw. Maar goed.
Ik zag dat ze 6 boeken had, en omdat hoofdrekenen oprecht mijn sterkste punt niet is en ik ook met andere dingen bezig was, zei ik afwezig dat ze ze voor 3,50 mee mocht nemen.
Haar ogen begonnen te glanzen en ze drukte me snel het geld in handen.
Mijn onverbeterlijk oprechte eega schoot in de lach, en ik moest serieus 3 keer tellen voor ik in de gaten had dat de blije "dealtje" dame niet zozeer een dealtje voor mij maakte, zeer zeker niet voor zichzelf, maar mijn dochter was er erg content mee.
Mijn dochter, die overigens van nagenoeg iedereen die het geluk had om bij haar te mogen kopen, de dubbele prijs kreeg dan die ze vroeg. Dat dan weer wel. Ze heeft haar charmante looks goddank van haar moeder...

En bijzonder ook hoe je als mens een verandering doormaakt als je eenmaal kinderen hebt.
Voor ik vader werd, genoot ik met volle teugen van rommelmarkten, brocante's en braderieën. Ik vind het heerlijk om me te verbazen over hoe andermans rommel een pareltje kan zijn voor een argeloze bezoeker, die misschien zelf niet eens wist, dat hij precies dat nodig had, wat bij sjakie van de zolder is komen vallen.
Ik vind het heerlijk om op dergelijke markten te struinen naar dingen die in mijn ogen voor mij (en zeer tegen wil en dank van Ilse,  voor mijn gezin en huis) een toegevoegde waarde hebben.
Of te kijken of ik op een Franse brocante een mooi nieuw handgegraveerd opinel mes kan vinden of nieuwe vitrine-vulling voor mijn kasten.
Maar er zelf gaan zitten met onze (in mijn ogen) genante zooi, zou ik nooit doen. Echt niet. No way.
HAHAHAHAHA dus... Maar ik heb inmiddels een kind, dus of ik het nooit zou doen, is totaal irrelevant. Ik heb een kind, dus doe je dat.
En volgens Ilse deed ik het best goed.
(En dat ergert me dan matelozer dan ik zou willen. Ik heb dus een talent voor trompetspelen. En ik heb er de schurft aan. Ik heb talent voor het verkopen van zooi op een markt. En ik vind het helemaal niks. Waarom heb ik geen talent voor iets dat ik daadwerkelijk leuk vind? Zoals klooien met hout. Mijn auto. Oke, goed: wat busrijden betreft: ik kan dat best goed en vind het serieus leuk. Maar dat is mijn werk. Dus ja....)
Ik had totaal ongepaste conversaties met mensen, die dan van pure schrik en ellende, om maar van me af te zijn, een handjevol zut kochten. En hoppa, weer 50 cent in de pot van Jente.
Jente, die intens tevreden was met een opbrengst van 8,5 euro. Voor 7 uur werken. Zitten in de bittere ochtendkou, na een te korte nacht slaap. Ik probeerde haar nog in alle redelijkheid duidelijk te maken dat het wel zo eerlijk zou zijn als we eerste de kosten van de benzine eraf zouden trekken. En dat de 3,5 die ik de dealtjesmadam had afgetroggeld toch echt in mijn zak hoorden, omdat ik die deal uiteindelijk rond had gebreid, terwijl zij aan het struinen was.
Maar dat was tegen dovevrouws-oren.
Ik heb aan het einde van de dag heel ferm gesteld dat dit éénmalig was.
Maar ik denk dat we allemaal wel weten dat ik volgend jaar (als ik niet moet werken) gewoon op een rommelmarkt zit, om Jente haar zooi voor te weinig geld te verkopen aan argeloze snuffelaars die waarschijnlijk nog niet weten dat onze zooi, hun pareltje is. Dealtjes te maken voor mensen die ongemerkt gewoon keihard opgelicht worden, ook al zijn de prijzen alsnog om van te juichen. Voorlopig hou ik mezelf voor dat dat niet gaat gebeuren. Gewoon om in elk geval tijdelijk het idee te hebben dat ik een keuze heb.

En zo komt mijn bus-vrije vakantieweek tot een einde. Ik heb nog 4 dagen vrij, en voor het eerst sinds corona ga ik weer eens naar een hobbybeurs. Een groots opgezette Citroën bijeenkomst. En ik ga niet alleen, want ik heb het vermoeden dat ik er wat vriendjes tegen het lijf ga lopen.
En ik ga niet alleen, want ik heb mijn onvolprezen eega bereid gevonden mij die dag te vergezellen. Voor de gezelligheid. Om te voorkomen dat ik volstrekt onverantwoorde uitgaven ga doen. En voor de gezelligheid.
Ook een beetje om te pronken met haar. Want er lopen nu eenmaal heel veel mannen rond, en hoe mooi is het dat ik daar dan een heel klein beetje frisse vrolijkheid kan gaan staan showen. Oke, Ilse is dan weliswaar geen auto, maar het effect zal hetzelfde zijn.

Dit geschreven hebbende, wens ik eenieder een fijn weekend toe.

Kuh-rrisis op een houtvlot.

Op het gevaar af dat mensen me gaan zien als complotgekkie, wap of anderzins incapabel: ik ben er wel een beetje klaar mee.
Ik ben klaar met oorlog, pandemie, crisis hier, crisis daar, crisis zus en crisis zo.
Je kunt het nieuws niet openslaan of je wordt bedreigd met de ondergang van de mensheid, aarde of heelal.
Het valt me op dat nieuws alleen nog maar nieuws is, als het om een crisis gaat. Of een moordpartij. Of een burgeroorlog in een of ander Afrikaans land. Iets leuks mag het nieuws blijkbaar niet meer halen. Waar zijn ze bang voor? Dat je een grijns van oprechte vreugde krijgt bij het lezen van de krant? Dat je even oprecht kan glimlachen omdat iemand iets moois heeft bijgedragen aan de maatschappij?
Maar nee.... Nederland moet blijkbaar murw gebeukt worden met alleen maar slecht nieuws, nog slechter nieuws en nog maar eens een crisisje.
Ik ben een beetje crisis-moe. Sterker nog: ik ben crisis-dood-moe.
Nu die Rob Jetten weer.
Om de wereldwijde klimaat-crisis helemaal op te lossen, moet benzine in Nederland onbetaalbaar worden, zo kakelde Rob Jetten. Want dát lost aaaaaaalles op.
Hartstikke mooi. Maar Rob Jetten vergeet gemakshalve dat de rekening van nagenoeg alle crises op het bordje belanden van Jan Modaal. En Jan Modaal kán bijna niet meer.
Jan Modaal heeft namelijk last van de woningcrisis. En van de OV-Crisis. Van de economische crisis. Jan Modaal is volledig uitgeknepen, en kan de rekening van de klimaat-crisis er echt niet meer bij hebben.
Maar de perverse Rob Jetten gaat vrolijk door met het uitknijpen van Jan Modaal.
Beste Rob, van Jan Modaal rest nu al niets meer dan een lege, rimpelige huls. Er valt niks meer te halen bij Jan. Echt niet. Laat ons met rust. Er is een budget van een paar honderd miljard voor jouw probleempje. Spreek dat aan, maar hou je graai-tengels nu eindelijk eens uit de portemonnee van diegenen die het al het hardst te verduren hebben gehad tijdens alle andere (doorlopende) crises. Jan Modaal kan namelijk geen elektrische auto kopen. Die zijn te duur. Het OV, is onbetrouwbaar en onpraktisch. Daar is namelijk te veel op bezuinigd, dus te weinig mensen willen er werken. Huizen zijn niet te vinden voor een betaalbare prijs en zeker niet dicht bij werk. En bouwprojecten liggen stil, vanwege de klimaatcrisis en nog wat andere crises.
Maar nee, Jan Modaal moet toch maar weer de kosten van Rob Jetten zijn klimaatcrisis ophoesten.
Meneer Jetten begint gewoon maar even een campagne om iedereen die rond modaal zit, uit te sluiten van deelname aan de maatschappij. Daar komt het namelijk op neer, als dit onzalige plan doorgaat. Nee, dat zal hij vast ontkennen, maar dat is wel het gevolg van zijn perverse maatregel. 
Zoals ik al zei: er is een budget van vele miljarden euro's om het klimaat een boost te geven, dus de noodzaak om het maar weer eens bij Jan Modaal te zoeken, is er simpelweg niet.
Rob Jetten laat niet alleen zien hoe pervers hij denkt over het grootste deel van de bevolking, maar ook hoe zeer hij er totaal niks van begrepen heeft.
Mensen willen heus wel hun steentje bijdragen aan een betere wereld. Echt. Ook ik. Maar wel op een manier waarbij je ook nog in vrijheid kan leven. En dat kan. Hoe? Dat mogen ze uitzoeken, ik weet dat niet, want ik heb daar niet voor geleerd.
Maar daarin sta ik niet alleen, want het getuigt van een totaal troosteloze, verarmde ziel en een onthutsend gebrek aan creativiteit om met deze "oplossing" te komen, en dus durf ik te stellen dat Rob Jetten perfect past in deze regering. Dat dan weer wel.
Want deze regering heeft tot nu toe de rekening van ALLE crises neergelegd bij degenen die het het minste konden dragen. .

Goed, ik moet zeggen dat ik niet eens boos was toen ik dit hoorde. Eerder een doffe berusting. En frustratie.
Overigens, dit geheel terzijde: Rob Jetten heeft nogal wat haatberichten en bedreigingen over zich heen gehad, in verleden en heden. En ondanks dat ik steeds meer snap dat mensen hun frustratie daar leggen waar die veroorzaakt wordt, en ik ergens heel goed snap dat mensen het doen, lijkt het me toch weinig charmant om deze man verder omlaag te trappen. Tuurlijk: zijn maatregelen zijn pervers. Zijn schandalig. Maar ik vind dat je nooit zo diep moet zakken als je opponent. Dus laten we vooral op solide argumenten tegen de man vechten. En ons niet verlagen tot het niveau van een stel apen. Daar zijn er al te veel van.

Het komt niet zelden voor dat ik tijdens het tikken van mijn blogs een glimlach of grimlach niet kan onderdrukken, en zo ook nu. Want de ironie wil natuurlijk dat ik met het wegtikken van mijn ongenoegen niet kan ontkennen dat ik nu net als de NOS gewoon een heel somber verhaal over een crisis heb getikt.
En goed voorbeeld doet hopelijk goed volgen, dus had ik beter iets vrolijks kunnen tikken, nietwaar?
Dat heb ik ook.
Ik moet namelijk nog maar 3 dagen werken en dan heb ik vakantie.
Dat is me in mijn hele werkzame leven nog nooit gebeurd. Dat ik gewoon 9 dagen achter elkaar vrij had. Als musicus moest ik rekening houden met scholen, schoolvakanties. Eventueel doorgaan omdat defensie dan weer wat had en de tussendoorse klusjes.
Maar nu had ik wat vakantiedagen tegoed, en het leek me een briljant idee om de schoolvakantie van Jente te gebruiken om ook wat van die dagen in te wisselen.
Dat is het voordeel van een baan hebben in een club waar je niet in je eentje een bepaalde functie uitvoert, of met een zeer beperkte hoeveelheid: tuurlijk hou ik mezelf voor dat ik gemist wordt, maar niet zo heftig als wanneer ik 1 van de 5 was.
En ik heb me toch een partij zin in mijn korte vakantie. Lekker mezelf verplaatsen tussen bank en tuinstoel. Misschien een beetje tuinieren met schoonvaders. Om het weer wat toonbaar te maken.
En op zoek naar een andere auto.
Ons kleine, overgebleven gebakje tikte van de week de 222.222 kilometer aan. En met haar 19 jaar, heeft ze alles gegeven, is ze op. Het is niet lonend meer om haar op de weg te houden. Dus rijdt ze dapper haar laatste kilometers tussen hier en Schiphol, tot we wat anders hebben.
En dan.... Naar de sloop voor 300 ekkies. Of misschien wel een demolitionrace ermee rijden. Lijkt me enig.
En dan komt het moment waarvan je wist dat het zou gaan gebeuren. Het eerste logeerpartijtje. Niet bij opa en oma. Maar er komt een vriendinnetje van Jente logeren. Gelukkig woont het kind hier op loopafstand, dus als het echt niet gaat, kan ze naar huis lopen.
In mijn hoofd zie ik al alle rampen aan ons voorbij trekken, die een extra giebelend kind kan veroorzaken. Jente heeft er in elk geval heel veel zin in. En ach: als ik weer even voor de geest haal hoe blij en opgetogen haar snoetje stond tijdens het zwemmen, hoop ik maar dat haar snoetje net zo blij en opgetogen staat als haar vriendinnetje komt logeren.
De moeder van het vriendinnetje suggereerde al dat we er gewoon een halve liter baco in moesten gooien, dus die staat alvast klaar.

Dit alles geschreven hebbende, ga ik nog een drietal late diensten wegrijden, wens ik alle reizigers een fijne vakantie en al mijn lezers een prettig weekend.

Ik verbaas me maar weer eens over volstrekt normale? zaken.

Ik blijf me verwonderen over het vaderschap. En ik blijf mateloze bewondering hebben voor vaders die als een soort van "natural" met hun kind door het leven banjeren. Persoonlijk vind ik het hard werken, dat vaderschap.
Jente is nu goed 8 jaar, en heeft een heel eigen mening. Op zich iets dat ik wel kan waarderen, want ze steekt hem ook niet bepaald onder stoelen en banken.
Soms grappig, soms ter kennisgeving aan te nemen, soms zó dat ik het bloed onder mijn nagels vandaan zie en voel spuiten gewoon.
Dan schreeuwt ze haar mening richting mij of haar moeder, en dat is dan steevast op een moment dat we eigenlijk geen tijd/zin/energie hebben om ellenlang in discussie te gaan.
En ja, ik kan het niet helpen, maar in 5% of 10% van die gevallen, ben ik het geschreeuw beu. Dan grijp ik mijn dochter bij haar spreekwoordelijke lurven en maak op niet mis te verstane wijze zeer duidelijk dat ik echt op geen enkele manier gediend ben van het feit dat zij haar stem verheft tegen haar moeder, of tegen mij.
Mijn ouwe zus wist me al te melden dat zo tussen het 6e en 9de levensjaar er zo'n periode komt dat je je met enige regelmaat afvraagt of je zo'n kind (achteraf bezien) wel zo'n leuke toevoeging op je leven vindt. En daar heeft ze gelijk in.
Want de tering, wat kan ons mormeltje haar zinnetje door willen drijven.
Nu moet ik daar voor de goede orde wel aan toevoegen dat het beschreven soort uitspattingen zich hoofdzakelijk voordoet als ze overdag erg veel prikkels te verwerken heeft gekregen, en dus zelf ook niet zo goed weet wat ze ermee aan moet.
De keerzijde van die medaille is dus dat ik ook extreem kan genieten van mijn kind, als we iets gaan doen, waarvan we zeker weten dat ze het leuk vindt.
Zo gingen we van de week tijdens mijn vrije dag, en de studiedag van haar juf naar een zwembad. En niet zomaar een zwembad, nee, we gingen naar de Eemhof. Een subtropisch zwembad bij een centerparcs.
Daar konden we als daggasten voor maar liefst 80 hele euro's met ons drietjes (ex brandstof en maagvulling) de hele dag in het water plonzen en plezier hebben.
Zwemles vindt Jente helemaal niks. Ze heeft er de spreekwoordelijke schurft aan. Maar een dagje zwembad.... Dat lustte ze wel.
We zijn wel 100 keer van de wild waterbaan af geweest. Bonkend tegen wanden, en andere kinderen (En dit vooral omdat er een paar puistige, Duitse pubertjes het heel erg noodzakelijk vonden om toch tegen de stroom in omhoog te willen komen. En dan mij tegen komen die met mijn 90 kilo naar beneden gedonderd komt. Best wel kansloos, constateerde ik niet zonder enig genoegen). Een glijbaan waar je bij het einde bijna uit het bad gelanceerd werd. En een golfslagbad, dat niet elk half uur, maar elk uur zorgde voor bijna verdrinkingen omdat Jente zich dan wel erg ferm aan ons vast greep.
Uiteindelijk waren zowel Ilse als ik bijna helemaal verwaterd, maar Jente vermaakte zichzelf opperbest. En dan die ogen. Waar pure pret, gelukzaligheid uit spatte. Wat een plezier. En van dat complete geluk, dat intense plezier, word ik dan weer ongelooflijk blij. Kan ik dagen op teren.

We moeten weer normaal gaan doen, hoor ik veel mensen zeggen als het gaat om zaken die ver buiten hun belevingswereld liggen. Zaken als gender, milieu, enzovoort.
En ieder die er een andere mening over heeft, kan een sneer krijgen.
Zo ook het LAKS. Een commissie die opkomt voor leerlingen in het voortgezet onderwijs. Die had de euvele moet om iets te zeggen over hoe leerlingen aangesproken ZOUDEN KUNNEN worden. Ze zeiden niet dat het ene NIET MEER MAG, ze kwamen met een suggestie.
KNETTERGEK, zo braakte Geert Wilders. En dat op zich is niet iets verbazends, alles wat niet binnen het beperkte brein van Geertje Wilders past, is al snel knettergek. Kun je gevoeglijk negeren. Niet belangrijk, en door.
Maar vanwege de doodsbedreigingen die het LAKS erover ontving, gingen ze niet in op een uitnodiging om te komen praten over bepaalde zaken.
Dus het "normaal doen", staat blijkbaar voor sommige "normale" mensen gelijk aan het doen van doodsbedreigingen.
En dat vind ik niet KNETTERGEK, dat is KNETTERGEK.
Maar waar kennen we dat toch ook al weer van? Ohhh ja, ik weet het weer: ten tijde van de nazi's in Duitsland (en de veroverde gebieden) was je je leven ook niet zeker. En wat meer richting het heden: die volslagen krankzinnige Rus, meneer Poetin, stuurt je zomaar richting de goelag als je iets meldt dat hem niet welgevallig is, en in Noord Korea doet die andere gestoorde gek hetzelfde, met andere meningen.
Zou dat het soort maatschappij zijn waar die anti-woke griezels naar toe willen? Zou dat het normaal zijn, waar zij voor staan?
Ja. Zonder meer. Dat willen zij. Dat is hun "normaal".
Ik heb voor alle zekerheid een nuchter stukje zelfonderzoek gedaan, en nee; ik hoor niet tot de groep van "woke" mensen, noch tot de groep van de inclusiviteitsgoeroe's.
Dat is overigens niet louter zelfonderzoek, mijn echtgenote kan dit, indien gewenst, van harte bevestigen.
Veel zaken boeien me weinig. Liggen ook te ver buiten mijn belevingswereld, moet ik zeggen. En ja, ik maak er ook wel eens grapjes over. Maar om mensen die ergens iets over melden, of mee (willen) praten met de dood te bedreigen? Nee, dat gaat me te ver.
Ik hoor blijkbaar tot een groep mensen die walgt van die extreem bekrompen haat-mormels die alles wat zich buiten hun belevingswereld bevindt maar met de dood willen bedreigen als ware het complete Poetinnetjes of Kim-jong-illetjes. Wat een pleurisvolk.
Dat soort "normaal", waarin je je mening belangrijk maakt door het te larderen met doodsbedreigingen moest maar eens gauw afgelopen zijn, want het maakt de maatschappij geen mooiere plek, en doodsbedreigingen horen simpelweg niet "normaal" te zijn. Dan ben je gewoon af. Moet je maar niet meer mee willen doen met een beschaafd gesprek.
En nee, dit soort dingen zijn niet de schuld van het kabinet, Rutte, Kaag of iemand anders. Dit is gewoon de schuld van onderbuik-reutelend en doodsbang kutvolk die zelf verantwoordelijk zijn voor het uitbraken van hun hersenscheten.
Ik denk dat al die zogenaamde "normaal-menschen" maar heel gauw naar hun vriendje Poetin in Rusland moeten verhuizen. Dat werkt aan twee kanten voordelig. Poetin heeft weer een lekker blik met dienstplichtigen voor zijn oorlog in Oekraïne, en wij kunnen in Nederland weer een beetje veilig met elkaar discussieren over hoe het zou moeten kunnen gaan.

Dit geschreven hebbende, ga ik genieten van een weekendje vrij. Ik wens ieder een mooi en normaal weekend toe.


 

Gekkigheid

Als instructeur op het platform is mijn primaire taak om mensen wegwijs te maken op het platform, de routes te leren, en alles wat er te doen is voor ons. Wij maken ook gebruik van een portofoon voor korte berichten die werk gerelateerd zijn. Zodat we bij eventualiteiten elkaar en de regie op de hoogte kunnen stellen. Voorwaarde is wel dat er een bepaalde discipline in acht wordt genomen. Gebruik alleen als het nodig is, hou de mededelingen kort en zakelijk.
Goed, van de week kreeg ik een nieuwe, aanstormende collega onder mijn hoede, en na ons eerste rondje wilden we even een bakkie doen. Terug op onze locatie, wilde ik mijn bus achteruit het beoogde vak in rijden, maar omdat de eigenaar van de bussen op sommige details enorm veel geld heeft bespaard, hebben we bijvoorbeeld geen ontspiegelde ruiten. Dat levert op dat we in onze spiegels niet altijd dat zien wat we zouden willen.
Los daarvan stond de zon laag, en precies naast mijn linkerbuiten spiegel. Hét ideale recept om weinig in je spiegels te zien.
Ik stond dus maar wat te klootzakken op die plek. En de boel lekker op te houden. Toen het me na een paar pogingen eindelijk lukte om die bus in zijn vak te proppen, wilde ik mij via de porto verontschuldigen naar de wachtende collega´s achter me, en brulde:"Sorry man, ik zie gewoon geen kut!"
Dat was op zich genomen een erg korte mededeling. En werkgerelateerd. Zeker niet strikt noodzakelijk, en allerminst zakelijk.
Het leidde wel tot hilariteit omdat de regie mijn mededeling maar half meekreeg (en helaas uitsluitend de laatste helft) en zich verbolgen afvroeg of dat een mededeling voor hen was, en vooral omdat iedereen (collega's, reizigers en overige aanwezigen) wél meekreeg dat ik nogal aan het stuntelen was.
Tja, ik moet het goede voorbeeld geven, en dit was een goed voorbeeld van een portofoon-actie zoals het nu net niet moet.
Ook ik ben maar een mens...

Ik had een korte stand-by pauze, nadat ik geheel vrijwillig een uurtje van de pendel over had genomen om een afwezige collega te vervangen.
Dus ik mocht ff een bakkie doen, en op dat moment kwam de wekelijkse groenvoorziening langs. Die bezorgt elke keer een paar kratten vol met fruit in diverse stadia van versheid.
Ik koos voor mezelf een appeltje uit die op het eerste gevoel erg knapperig en sappig aandeed. Ik trok hem verder ongezien uit het krat, en begon al kletsend met een collega te happen.
En toen pas zag ik wat voor kanonskogel ze hadden afgeleverd. Het leek qua grootte eerder op een volwassen meloen dan op een appel. Ën ja, laten die stand-by pauzes nu niet altijd erg lang zijn. Dus moest ik in grote haast zien om een appel ter grootte van een meloen soldaat te maken, en ondertussen nog bijkletsen met een collega.
Geen gemakkelijke taak, maar het is me met veel propwerk en een minimum aan kauwen gelukt.
Maar over eten gesproken: ik moest een binnenkomende vlucht afhandelen, en de laatste passagier die mijn bus betrad was iemand met een soort van tas, waarin ik 2 ogen ontwaarde. Twee zeer boos kijkende ogen. Die aan een kat toebehoorden.
En ik merkte een zucht van ellende op in mijn bus. Betreffende passagier en de kat leken niet helemaal tot de populairsten van het vliegtuig te behoren.
Maar goed, ik kon niet meteen in mijn bus stappen, want ik wachtte nog op het teken van de flightcrew dat het toestel daadwerkelijk leeg was. Dat teken werd mij gegeven, dus ik steeg ook mijn bus in, en toen ik de deuren sloot, zag ik in mijn ooghoek dat de passagier met kat vlak achter mij had plaats genomen, en het verder om hen heen behoorlijk leeg was. Met dat ik de deur sloot, rook ik ook gelijk de reden van die verwijdering. Poeslief had blijkbaar tijdens de vlucht groots en meeslepend in zijn of haar reismand zitten kakken, en de grafmeur die er om poes en passagier hing was simpelweg niet zonder kokhalzen te harden.
En behalve dat, vond poeslief het ook nodig om zijn chagrijn ten aanzien van dit alles luidkeels duidelijk te maken.
Ik verzeker u: ik heb stevig doorgereden, maar de maximale snelheid van 30 voelt in die omstandigheden als kruipen en toen mijn bus leeg was, heb ik hem 20 minuten in de lente-kou laten doorluchten. Ik denk dat dit soort poezen tot de chemische oorlogsvoering horen, en een perfect wapen tegen meneer Poetin zouden zijn.

Vorige week berichtte ik opgetogen dat ik dan toch eindelijk mijn rijbewijs kon verlengen, en hoezeer dat een merkwaardig verloop kende, zowel in alle administratieve pesterijen van organisaties als het CBR, alswel mijn eigen faalhazerij omtrent een handtekening.
Vandaag (goede vrijdag, what's in a name) mocht ik mijn nieuwe rijbewijs ophalen. En wat is het een romantisch kaartje geworden.
Ik mocht namelijk (geheel vrijwillig, heus) ervoor kiezen om aan te geven dat ik getrouwd ben, en nee; daar hoefde mijn wettige echtgenote niet eens mee in te stemmen, háár naam staat ook op mijn roze kaartje.
Omdat ik mijn rijbewijs voor slechts 3 jaar krijg (je zal gestraft worden, fucking diabeet, aldus het hysterische, machtsgeile en walgelijke CBR) moet mijn vrouw het dus nog minimaal 3 jaar met me uithouden. Of ik met haar. Anders krijg je dat gelazer weer.
Direct na het ophalen van dat roze kaartje, werd ik aangesproken door een kerel, die hulp nodig had. Heh ja, ik ga paasboodschappen doen en heb eigenlijk geen zin om me financieel uit te laten kleden door de eerste de beste landloper. Zo dacht ik.
Een tweede blik op de beste man, deed me vermoeden dat het in elk geval niet om een klaploper ging, maar om een gesoigneerde man die oprecht moeite had met de (inderdaad bespottelijk slecht werkende) parkeermeters van de gemeente.
Goed, ik vind dat het voor iedereen een goede vrijdag mag zijn dus ik hielp de man door het tergend trage proces van een parkeerkaartje kopen (in de hoop dat het apparaat niet dusdanig traag is, dat de man een boete heeft, voor hij aan zijn verplichting voldaan heeft) en na een vriendelijke uitwisseling van woorden, keerde ik met een hoop karmapunten huiswaarts.

Mijn vrijheid is me veel waard. Daarom ben ik met het indienen van verzoeken van vrij tijd erg secuur. Ik wil best een kerstdag werken, maar ik vind mijn familie en gezin toch wel wat liever dan de gemiddelde reiziger, dus de andere kerstdag is voor mij.
Maar pasen lijkt er om de een of andere reden altijd tussendoor te glippen, dus dit jaar moet ik toch werken.
Ik zit te broeden op een paashaaspak, maar ik vraag me af of dat overkomt bij de vele internationale reizigers van Schiphol.
En natuurlijk is het vragen om lastige vragen van mijn leerling en mogelijk ook van de lieden die rondrijden op het platform met andere functies. Het idee staat me wel aan, moet ik zeggen...

Goed, ik wens eenieder een fijn weekend, en voor zover belijdend een prettige pasen.