Verkocht!!!

 Koninginnedag. Koningsdag. Een dag van vaak vrij zijn, ook in mijn geval.
En de dagen dat ik vrij was, was ik vrij vaak te vinden op de vele vrijmarkten in mijn respectieve woonplaatsen.
Ik struinde dan zo´n markt af, op zoek naar andermans rotzooi, die pas het jaar erop in theorie, wederom het daglicht zou zien in mijn eigen kraam.
Maar zo´n kraam had ik nooit en elk jaar verwonderde ik mij over het feit dat veel mensen het `rommel´ in de term rommelmarkt zo intens letterlijk nemen.
In een enkel geval slaagde ik er in om iets daadwerkelijk nuttigs te kopen.
Zoals in Zaandam. Waar een voorbij stormend talent met haar blokfluit stond te worstelen.
Het was werkelijk geen gehoor, en ik weet zeker dat de (ter beveiliging aanwezige) vader haar hoedje hoogstpersoonlijk vol had gesmeten met klein geld.
Arme student die ik zelf was, rook ik mijn kans. Het kind stond namelijk van een prachtige (en dure) K&M lessenaar te spelen. En die had ik nodig. Nodiger dan zij. Vond ik.
Ik liep op het kind af, en zei haar dat ik haar 10 euro zou geven voor haar lessenaar. Pa wist van weinig, het kind zag ineens een briefje van 10 voor haar neus wapperen, en nog geen 10 seconden later, waren alle betrokken partijen het er over eens dat het voor alle betrokken partijen beter was, als het voorbij stormende talent haar lessenaar voor een prikkie aan mij zou verpatsen. (Die lessenaars kosten toen gewoon 5 x meer).
Later, heel veel later, toen Jente zelf al kon lopen en een mijns inziens belachelijke hang heeft naar plastic zooi, werd het struinen over dergelijke rommelmarkten nagenoeg onmogelijk gemaakt doordat we bij elke "kraam" alle plastic griebuszooi van binnen en buiten moesten bevoelen. En de één werd verbijsterend genoeg nog mooier gevonden dan de ander, maar ze moesten wél allemaal mee, op straffe van geperforeerde trommelvliezen als we niet akkoord gingen.
En weer een jaar later....
Kreeg ik ineens het ""verzoek"" om mee te gaan naar een rommelmarkt. En nee, niet om er te struinen, maar om er allerhande zooi die ik eigenlijk al in de container had willen flikkeren te gaan verkopen.
Ik rook even mijn kans: alle plastic zooi eruit. Er zijn vast genoeg kindjes die het voor een paar ekkies van me over willen nemen.
Tot mijn spijt waren het (complete) puzzels en boeken. Heel veel boeken. En wat kleren.
Als voorwaarde stelde ik wel dat Jente zelf haar zooi maar moest verkopen. Ik had er weinig zin in.
En uiteraard stond ik dus met een oranje sjerp om Jente te steunen, en als ze zelf aan het struinen was, haar zaken waar te nemen.
Dat ging vrij makkelijk. Alles was 50 cent. Geprijsd om te verkopen, zeg maar.
Een vrouw wilde alsnog een "dealtje" maken. Tuurlijk joh, boeken die nieuw dikke doekoe kosten, op de rommelmarkt 50 cent en dan nog om een "dealtje" vragen? Flauw. Maar goed.
Ik zag dat ze 6 boeken had, en omdat hoofdrekenen oprecht mijn sterkste punt niet is en ik ook met andere dingen bezig was, zei ik afwezig dat ze ze voor 3,50 mee mocht nemen.
Haar ogen begonnen te glanzen en ze drukte me snel het geld in handen.
Mijn onverbeterlijk oprechte eega schoot in de lach, en ik moest serieus 3 keer tellen voor ik in de gaten had dat de blije "dealtje" dame niet zozeer een dealtje voor mij maakte, zeer zeker niet voor zichzelf, maar mijn dochter was er erg content mee.
Mijn dochter, die overigens van nagenoeg iedereen die het geluk had om bij haar te mogen kopen, de dubbele prijs kreeg dan die ze vroeg. Dat dan weer wel. Ze heeft haar charmante looks goddank van haar moeder...

En bijzonder ook hoe je als mens een verandering doormaakt als je eenmaal kinderen hebt.
Voor ik vader werd, genoot ik met volle teugen van rommelmarkten, brocante's en braderieën. Ik vind het heerlijk om me te verbazen over hoe andermans rommel een pareltje kan zijn voor een argeloze bezoeker, die misschien zelf niet eens wist, dat hij precies dat nodig had, wat bij sjakie van de zolder is komen vallen.
Ik vind het heerlijk om op dergelijke markten te struinen naar dingen die in mijn ogen voor mij (en zeer tegen wil en dank van Ilse,  voor mijn gezin en huis) een toegevoegde waarde hebben.
Of te kijken of ik op een Franse brocante een mooi nieuw handgegraveerd opinel mes kan vinden of nieuwe vitrine-vulling voor mijn kasten.
Maar er zelf gaan zitten met onze (in mijn ogen) genante zooi, zou ik nooit doen. Echt niet. No way.
HAHAHAHAHA dus... Maar ik heb inmiddels een kind, dus of ik het nooit zou doen, is totaal irrelevant. Ik heb een kind, dus doe je dat.
En volgens Ilse deed ik het best goed.
(En dat ergert me dan matelozer dan ik zou willen. Ik heb dus een talent voor trompetspelen. En ik heb er de schurft aan. Ik heb talent voor het verkopen van zooi op een markt. En ik vind het helemaal niks. Waarom heb ik geen talent voor iets dat ik daadwerkelijk leuk vind? Zoals klooien met hout. Mijn auto. Oke, goed: wat busrijden betreft: ik kan dat best goed en vind het serieus leuk. Maar dat is mijn werk. Dus ja....)
Ik had totaal ongepaste conversaties met mensen, die dan van pure schrik en ellende, om maar van me af te zijn, een handjevol zut kochten. En hoppa, weer 50 cent in de pot van Jente.
Jente, die intens tevreden was met een opbrengst van 8,5 euro. Voor 7 uur werken. Zitten in de bittere ochtendkou, na een te korte nacht slaap. Ik probeerde haar nog in alle redelijkheid duidelijk te maken dat het wel zo eerlijk zou zijn als we eerste de kosten van de benzine eraf zouden trekken. En dat de 3,5 die ik de dealtjesmadam had afgetroggeld toch echt in mijn zak hoorden, omdat ik die deal uiteindelijk rond had gebreid, terwijl zij aan het struinen was.
Maar dat was tegen dovevrouws-oren.
Ik heb aan het einde van de dag heel ferm gesteld dat dit éénmalig was.
Maar ik denk dat we allemaal wel weten dat ik volgend jaar (als ik niet moet werken) gewoon op een rommelmarkt zit, om Jente haar zooi voor te weinig geld te verkopen aan argeloze snuffelaars die waarschijnlijk nog niet weten dat onze zooi, hun pareltje is. Dealtjes te maken voor mensen die ongemerkt gewoon keihard opgelicht worden, ook al zijn de prijzen alsnog om van te juichen. Voorlopig hou ik mezelf voor dat dat niet gaat gebeuren. Gewoon om in elk geval tijdelijk het idee te hebben dat ik een keuze heb.

En zo komt mijn bus-vrije vakantieweek tot een einde. Ik heb nog 4 dagen vrij, en voor het eerst sinds corona ga ik weer eens naar een hobbybeurs. Een groots opgezette Citroën bijeenkomst. En ik ga niet alleen, want ik heb het vermoeden dat ik er wat vriendjes tegen het lijf ga lopen.
En ik ga niet alleen, want ik heb mijn onvolprezen eega bereid gevonden mij die dag te vergezellen. Voor de gezelligheid. Om te voorkomen dat ik volstrekt onverantwoorde uitgaven ga doen. En voor de gezelligheid.
Ook een beetje om te pronken met haar. Want er lopen nu eenmaal heel veel mannen rond, en hoe mooi is het dat ik daar dan een heel klein beetje frisse vrolijkheid kan gaan staan showen. Oke, Ilse is dan weliswaar geen auto, maar het effect zal hetzelfde zijn.

Dit geschreven hebbende, wens ik eenieder een fijn weekend toe.