maandag 29 oktober 2012

Het leven gaat verder, en ik ga mee...

Ik pakte de aardappelen uit de kast, draaide naar rechts en sloeg met die zak Ilse tegen haar hoofd, omdat zij zich voor mij langs naar het gasfornuis bukte.
De dag erop stuurde ze een aangetekende brief waarin ze de huur van haar huis zou opzeggen, om bij mij in te trekken.
Vreemd eigenlijk. Gelukkig zijn de gewelddadigheden tot die aardappelen beperkt gebleven.

Ik ga dus samenwonen, en het eerste kadootje, een zout en peperstel in de vorm van twee apen op een bootje, is al een feit.(Met dank aan Wim en Carola).
 Het blijft natuurlijk een beetje lastig. Want als ik mijn moeder bel om haar het heuglijke nieuws te melden, blijft de lijn stil. De rest van de familie vindt het leuk. Getuige de 'vindt ik leuks' op facebook. De meeste vrienden ook trouwens. Ik heb nog geen negatief geluid gehoord.

Verder is het natuurlijk een beetje schipperen met onze smaak. Wat ik mooie bankstellen vind, vindt Ilse niet te pruimen. En andersom. Lampen idem. Gelukkig is er een Ikea om doorheen te dwalen. Ideeen opdoen, maar ook elkaars ideeen te veto'en. En dat met even veel plezier, zo niet meer plezier dan het eens zijn...

De herfst is ingetreden. De blaadjes vallen van de boom, dus de NS houdt zijn hart weer vast. Ook de feestdagen komen er weer aan. Feestdagen. Ik ben me gruwelijk bewust van het feit dat de tijd niet stilstaat. Nog geen half jaar eerder besloot ik om de feestdagen ladderzat of werkend door te brengen. Feit is dat het de eerste feestdagen in jaren zal zijn, die ik op een heel andere manier moet gaan doorbrengen. Ik hoef geen kerst te vieren in een ziekenhuis. Etend van een maal, eigenlijk bedoeld voor familie van stervende mensen. Ik hoef geen vrolijk kerstfeest te wensen terwijl mijn eigen kerst een doffe ellende is. Ik hoef ook geen galgenkerstmaal te maken. De afgelopen keer kookte ik. Het bleek de laatste kerst te zijn voor mijn ma.

Niks van dat al. Ik ga iets doen met Ilse. Wat, weet ik nog niet. Maar het zal 100% anders zijn. Ik stel me zo voor, dat ik in driedelig pak ga zitten schranzen van exquise gerechten. Maar een pizza in campingkostuum kan ook. Ach, ik heb het allemaal al eens gedaan. Van oesters en kaviaar op tweede kerstdag tot een snelle hap bij de burger king op Utrecht Centraal (jaja dames en heren, ik ben nog van de tijd dat de treinen op tweede kerstdag gewoon door de sneeuw konden baggeren).

Verder is het natuurlijk een beetje schipperen met onze smaak. Wat ik mooie bankstellen vind, vindt Ilse niet te pruimen. En andersom. Lampen idem. Gelukkig is er een Ikea om doorheen te dwalen. Ideeen opdoen, maar ook elkaars ideeen te veto'en. En dat met even veel plezier, zo niet meer plezier dan het eens zijn...
Samenwonen. Dat betekent ook concessies doen. Vooral voor de beesten. Kat en hond zijn redelijk aan elkaar gewend, en er wordt niet meer zoveel gegromd en geblazen als eerst. Claus kan zelfs ongestraft van Ozzy's waterbak drinken. Er klinkt weliswaar een gedempt gebrom, maar dat heeft verder geen gevolgen. Claus veegt met die waarschuwingen dus gewoon zijn koninklijke kontje af.
Samenwonen. Een piano. Een accordeon. Een paar trompetten en veeeeeeel te weinig kastruimte. 78 paar schoenen, en voor elke dag van de week drie outfits, en voor de zondag vijf.  Twee senseo apparaten, twee koelkasten, twee wasmachines. Veel te veel stoelen, en veel te weinig banken. De gemeente Tiel is bijzonder onhartelijk naar nieuwe inwoners. Hoezo parkeerkaarten. Hoezo een snelle parkeervergunning. Hoezo meedenken meneer? Ik ben ambtenaar, daarvoor wordt ik niet betaald.
Maar als ik dan weer in twee vrolijke blauwe ogen kijk, is het het allemaal waard. Zij is het gewoon. Ze kwam, zag iets in mij en overwon. Ze kwam niet beschaafd door de deur, nee, ze brak meteen de hele voorgevel af, walste mijn leven binnen, en trok me overeind. Gaf me vertrouwen. En staat achter me. Met al mijn gebreken. En mijn positieve punten uiteraard.

Samenwonen. Slechts 1 iemand zei dat ik niet moest overhaasten. Maar er is niks overhaasts aan. Dit hoort gewoon zo.
Het zou wel zuur zijn, dat als we net wonen, we hier weer uit moeten. Maar dat zijn zorgen voor later.

De bus. Ik heb mijn routes herverkend. Ik heb weer wat gereden. En morgenochtend mag ik zelf weer beginnen. Uiteraard op een route die je bij verkenningen niet tegenkomt, maar google does the trick.
Tijdens de herverkenning heb ik bij een collega in de bus gezeten, die een hele nuchtere en rustgevende kijk heeft op haar vak. Alleen al door naar haar te luisteren, heb ik veel geleerd. Waar ik eerst vaak huizenhoog op zag tegen een dienst, (ook en vooral omdat ik met heel veel andere dingen bezig was, maar niet met het rijden van een bus) sta ik er nu rustiger in. Ik zal niet meer gebeld worden met urgente mededelingen. Noch hoef ik dat soort telefoontjes te verwachten. Dus ik kan zelf ook op mijn gemakje leren rijden. Ondanks tijdsdruk.
En als ik thuiskom straks, wacht er een mooie vrouw op me. Hoe het tij toch keren kan....

dinsdag 16 oktober 2012

Raar nieuws.

Only in America...

Een man, die op zijn vrijgezellenfeest een stripclub bezocht, hield daar een gescheurde blaas aan over. En niet omdat de man zijn laatste uurtje als ongetrouwde man vierde met liters bier, maar omdat een stripper met haar volle gewicht op zijn schoot lazerde.
Autsj. Pijnlijk voor beiden.
Die stripper moet zich behoorlijk lullig hebben gevoeld. Je bent professioneel paaldanseres, je verliest de greep en belandt op schoot bij een vent die je normaal gesproken het liefst in je tieten grijpt.
Lullig ook voor de man. Hij had gehoopt op een wat warmer onthaal.

De man hield er zoals gezegd een gescheurde blaas aan over. En moest dus naar het ziekenhuis.
Nu, een poos later wil de man dat de ziekenhuiskosten door de stripclub betaald worden. (Ergens is dit logisch. Bedrijfsongevalletje enzo). Maar hij wil ook dat zijn mentale leed betaald moet worden. Voor een totaal bedrag van 50.000 euro.

En dat laatste daar val ik over. (Woordspeling). Want wat voor goedkope zak hooi ben je als je emotionele leed, opgeteld bij de kosten voor de operatie maar 50.000 euro is? Dan heb je toch ook het gevoelsleven van een garnaal? Als ik zijn vrouw was, zou ik hem nu dumpen. De operatie kostte misschien 20.000 euro. En je mentale leed maar 30.000? Daar had hij veel meer uit moeten halen. Op zijn minst een paar miljoen.
En zo'n mentaal armlastige garnaal moet later de kinderen opvoeden. Nog even los van het feit dat je hoopt dat je kinderen vrienden krijgen die iets beters weten te verzinnen voor een vrijgezellen feest dan naar een stripclub te gaan.

Dus voor een Amerikaan, die toch opgegroeid is in de aanklaag-cultuur, maakt hij toch geen goeie sier.

Na alle blunderende Amerikaanse politici (vrouwen die een mechanisme hebben die zwangerschap na verkrachting voorkomt) deze week ook weer een mooie: een gouverneur die (en dat is voor de verandering voor een Amerikaan toch  best een loffelijk streven) iets goeds wilde doen: hij wilde bekendheid geven aan een informatie nummer over hersenvliesontsteking. Een heel gevaarlijke ziekte. Hulde voor deze gouverneur. Beetje jammer alleen dat hij het verkeerde nummer bekend maakte. Hij gebruikte hiervoor namelijk het nummer van een sekslijn.
Je zou je afvragen hoe het in vredesnaam mogelijk is dat je twee van zulke verschillende lijnen zo vreselijk door elkaar kan halen. Zou hij die ochtend nog rukkend achter zijn buro hebben gezeten toen hij op het idee kwam om wat reclame te maken voor een  medische info-lijn? En toen met rode oortjes het verkeerde nummer op zijn to-do-list hebben gezet?
Of lag de fout bij zijn medewerkers, die door gebrek aan tijd hun vrouw niet meer kunnen zien en dus aangewezen zijn op telefoonseks, waardoor ze zich vergisten.
Op zich, fouten zijn menselijk, maar juist in het o zo puriteinse Amerika is het natuurlijk raar dat zulke fouten ontstaan. Ik denk dat Freud zou staan te juichen.

Over Freud gesproken:
Dan een geintje uit Engeland. Ook alweer een paar dagen oud.
Een bepaalde transseksueel wil na 23 jaar zijn piemel terug. Jaren geleden verruilde deze man... vrouw.... laat maar, zijn mannelijkheid voor een vagina. Typisch gevalletje van ruilen komt huilen.
Nu wil hij dus zijn pielemoos terug. Had je daar dan 23 jaar geleden niet wat beter over na moeten denken? Dat is een beetje dom. En ik vraag me gelijk af: wat als hij/zij  straks weer spijt krijgt? Moet die net zorgvuldig aangenaaide penis er dan maar weer af? En gaat hij/zij zijn inmiddels leeggelopen borsten weer op laten vullen met hormonen?
Dat er transseksuelen zijn, doet me niks, dat ze alle hulp krijgen om als man/vrouw verder te kunnen: HULDE! Maar wat moet je in vredesnaam toch doen met een spijtoptant? Moet je dan als chirurg niet gewoon zeggen: nee beste man/vrouw, we gaan je niet nog eens opereren. Ga eerst maar eens met een therapeut praten.

Een heus schandaal, al een paar weken oud, leverde de stad Las Vegas 23 miljoen euro op. Dus voor 23 miljoen euro, houden de puriteinen hun bek dicht, want geld is geld. Het gaat hier om de naaktfoto's van Prins Harry. Ook prins Harry bleek een man van vlees en bloed. Als er naaktfoto's van mij zouden circuleren, ben ik bang dat niemand er een schandaal van maakt. Nou ja, wellicht mijn vriendin. Want mijn naaktheid behoort haar toe. Goddank ben ik geen prins. Maar toch zou ik wel een deel van die 23 miljoen willen hebben. Tis mijn lijf. Wie zijn die lui in Las Vegas om daar even 23 miljoen euro voor te beuren?
Aan de andere kant: nu hebben die gekke amerikanen wel gezien dat ook een lid van een koninklijk huis gewoon een mens is. Wellicht kunnen ze daar wat mee in de toekomst. Als ze weer eens over zaken gaan praten waar ze geen verstand van hebben.




woensdag 3 oktober 2012

Een liedje, een bus en een plant.


Mijn vriendin heeft een liedje gezongen.

Mijn vriendin, Ilse, zingt wel vaker liedjes, dus dat is geen nieuws. Maar dat liedje waarmee ze mijn hart definitief in stukken brak, en weer lijmde, dat blijft iets speciaals.

Even terug naar dat moment. Omdat het een van de mooiste momenten was, die ik in het afgelopen half jaar meemaakte. We hadden onze eerste repetitie in Frankrijk. En voor dat orkest (DSWO) had ze een lied gearrangeerd. Niks bijzonders dacht ik. Gewoon een liedje waarbij de trompetsectie even rust had. En dat is vervelend, want dan ga ik me vervelen.
Het liedje opende met een vibrafoon solo, gespeeld door Vincent. En toen spitste ik mijn oren; dit is mooi!
Toen zette de rest van het orkest in, en niet veel later Ilse zelf. Zo breekbaar mooi. Zo ontzettend vol van emotie, dat mijn keel dik werd, en mijn ogen het liefste al hun tranen kwijt wilden.
Gelukkig wist ik dat laatste te bedwingen. Ik had net de crematie van mijn ma achter de rug, en wilde vrolijkheid.
Het is heel erg lang geleden, en dan bedoel ik lang geleden als in jaren geleden, dat iemand mij bijna letterlijk tot tranen toe wist te ontroeren met het zingen van een lied. Eigenlijk vraag ik me nu af, of dat uberhaupt wel eens gebeurd is. Dat iemand me zo ontzettend wist te raken.

Ik spoel even verder. Het was uiteraard een supertoffe week met DSWO en het eerste concert naderde. Na de pauze was het de beurt aan de lichte muziek. Wat jazz dingen, wat lichtklassieks, en het lied van Ilse.
Ik zag er stiekem ook wel een beetje tegenop. Mijn fysieke en mentale reactie op dat lied waren zo heftig, dat ik bang was om echt in tranen uit te barsten. Maar er was uiteraard geen ontkomen aan. En jawel. Wederom een dichte strot en dikke ogen. Vriendje Michiel zat naast me, en normaal hebben we altijd veel lol tijdens concerten. Altijd wel even een paar gefluisterde opmerkingen over en weer. Altijd even een gebbetje, zolang het het muziekmaken maar niet in de weg staat.
Maar toen ik voorover boog, om eventuele emotionele uitingen te maskeren, liet hij me met rust. Ik weet niet of hij het aanvoelde, maar hij klopte me even op mijn been of schouder, en liet me heel even weer wegzweven in mijn wereldje.

Het liedje zelf, klinkt als troost. Zo hoort troost te klinken. Het was alsof ze met haar stem mijn herinneringen aan de afgelopen periode even prikkelde, en me vervolgens omarmde.

Nu staat het op soundcloud. Geen flauw benul wat het is, maar ik kon een opname ervan afspelen, hetgeen voor mij toch weer betekent dat ik niet helemaal een volslagen idioot ben met een computer.
En uiteraard moest ik het weer afluisteren. Niet een keer. Niet twee keer. En wederom ervaar ik dat muziek zo intens kan zijn. Zo mooi. En dat zelfs zonder dat er ook maar 1 noot trompet klinkt. Zo gaat er nog eens een wereld voor me open.
Ilse, bedankt! :) Michiel, voor je invoelendheid: bedankt :)

Ik ben mei uit de bus gestapt. Nadat ik op een gegeven moment in de garage brak, stuurde het management me naar huis. Het was niet verstandig om te gaan rijden.
Inmiddels ben ik weer begonnen. Eerst maar de lijnen herverkennen. Een paar collega's kenden mijn gezicht nog, en vonden het leuk dat ik weer terug was. De meeste lijnen kende ik in grote lijnen (woordspeling) nog wel. En vandaag zelf maar weer eens het stuur vastgehouden. Was wel weer heel erg leuk.

Verder staat er sinds kort een potje met planten op mijn vensterbank. Er stonden al eerder planten op mijn vensterbank, maar die zijn een droge dood gestorven. Dit keer zijn het twee vleesetende planten, en een varen. Ik ben benieuwd hoe lang ik ze water ga geven. Tot nu toe komen ze niks te kort. Hoewel ik moet oppassen dat Claus niet al te dichtbij komt. Straks zie ik alleen nog een kattenstaart uit die plant steken. Dus toch maar af en toe de plantenspuit gebruiken, niet alleen om de vleesetende plant water te geven, maar ook om Claus zijn leven te redden.

Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...