zaterdag 26 december 2020

Rattenstreken.

 In de Chinese horoscoop staat het jaar 2020 te boek als het jaar van de Rat.
Naar Westerse maatstaven klopt dit verdraaid goed, want in de Westerse cultuur staat de rat niet bijzonder positief bekend. Het is een aasdier. Een ranzig beest dat allemaal soorten ziektekiemen bevat en verspreidt. Een snuffelaar die langs dijken de boel vernielt, een onderkruipsel dat in gore riolen huist.
En dan is daar 2020. Een jaar dat in de boeken gaat als een jaar waarvan we met ons allen kunnen stellen dat we dat niet heel graag over zouden willen doen.
Een jaar waarin we als Nederland ons van onze slechtste kant hebben laten zien. Ik benoem niemand persoonlijk, want los van een enkeling die ik mijn leven uit heb getieft, moet ik zeggen dat ik alleen maar warmer gevoelens heb gekregen voor mijn collega's/vrienden binnen Defensie, en zeer zeker voor mijn collega's/vrienden op het platform.
Maar toch een jaar waarin bepaalde lieden zichzelf compleet belachelijk maken. En hun complot theorietjes als waarheid zien, en verkondigen. Maar net zo grof, stupide en onbeschaamd werd er door de andere kant terug gereageerd. Kortom: sociaal gezien kunnen we stellen dat de (Nederlandse) mensheid zichzelf ernstig heeft laten kennen door een SARS-virus. Als dit een sociaal experiment is geweest, durf ik te stellen dat Nederland volslagen door het ijs is gezakt.
En voor ik het stempel hypocriet op mijn voorhoofd geramd krijg: deze uitspraak is ook op mezelf van toepassing, ik ben in geen geval beter dan het landelijk gemiddelde. 

Maar hoe gek het ook klinkt: ik ben een van die mensen die wel degelijk veel baat heeft gehad bij Covid en alle maatregelen. Ik ben er beter, sterker uitgekomen dan ik erin ging. Dat heb ik niet alleen gekund, maar zonder Covid en maatregelen was het voor mij veel moeilijker, zo niet onmogelijk geweest om mijn depressie te overkomen. Om mijn ADHD een heel klein beetje te accepteren en te leren sturen. Om vrede te krijgen met mijn verleden, en vrede te krijgen met alle gekke quircks die ik in mijn karakter heb. En verdomd, ik had het eerder moeten zien: maar het is dus ook zo dat mensen mij makkelijker accepteren voor wat ik ben, als ik dat zelf ook doe.

In dat kader hebben Ilse en ik het best lastig. Want 2 ADHD'ers in 1 huishouden, samen met een niet al te kalm kind, leidt ertoe dat we onze avondmaaltijden hebben uitbesteedt aan een derde partij. Dit omdat ik vaak wisselende roosters heb, en het avondeten dus bij Ilse belandt, die daar eigenlijk geen energie voor heeft. Dus voor ons zijn die meerkosten het wel waard, want het levert Ilse iets meer rust en ruimte op.
Tot zover helemaal dikke prima.
Helemaal dikke prima, ware het niet dat we dit nu al een hele poos doen, en mijn maag oprecht een psychologische maagband heeft aangetrokken, want bij het zien van de zoveelste net iets te fancy avondmaaltijd, welke bestaat uit hippe ingredienten zoals halloumi, zoete aardappel en bulgur, vergaat mij de eetlust spontaan. Ik hoor mijn darmen brullen om zoiets simpels als een spruit, een boon, een kruimige pieper en een speklap. Gewoon, simpele Hollandse kost. Dat is iets dat bij onze cateraar niet op het programma lijkt te staan. Kan ook niet, want als er voor die extra kosten een simpele snijboon op het menu staat, neem ik aan dat de grachtengordel gaat protesteren. En dat is, gezien de ingredientkeuze neem ik aan de hoofddoelgroep van onze cateraar.
Ik heb dit al eens aangekaart bij mijn betere helft, maar zij blijft (en dat snap ik heel goed) erbij dat de voordelen voor haar opwegen tegen de nadelen voor mij.
Het bij-effect is zowel positief als negatief. Positief in de zin dat ik de zoveelste zoete-aardappel-stamppot-met-rucola-onrijpe-tomaten-zeldzame-geplette-noten-en-halloumi dan weliswaar uit noodzaak op mijn bord kwak, maar zelden meer dan de absolute minimale hoeveelheid om niet dood te gaan.
Het nadeel is dat Jente ziet dat ik mijn bord niet leeggevreten krijg, en het dus nagenoeg onmogelijk is om dat van haar wel te verlangen. Wat dan vaak weer leidt tot behoorlijk wat hysterie, want bord-niet-leeg=geen-toetje.
Nee, wat mij betreft is dat hele hello Fresh niet meer dan treurigheid gelardeerd met bijelkaar gezochte smaken op je bord.
En dan vind ik dat er voor die prijs onacceptabel vaak iets mis gaat. Rotte uien, rotte knoflook. Vergeten ingredienten. Goed, krijg je korting om, maar het maakt een bordje met treurnis voor die avond alleen maar droeviger.
En dan geef ik mezelf toch maar weer een schouderklopje. Als bon-vivant mezelf hieraan blootstellen betekent dat ik qua kilo's toch wel inlever, en ik koester mezelf met de gedachte dat ik best wel vrij veel voor mijn betere helft over heb.
Hoe ironisch was het dan ook dat we bij mijn schoonouders gingen eten tijdens de eerste kerstdag, en ons menu bestond uit (zeer vakkundig) in elkaar gezette en uitgebreide maaltijden van vernoemde cateraar. En dat was gewoon erg lekker en erg feestelijk.

Mijn lieve nichtje uit het zuiden des lands werkt bij een zeer luxe Schots Specialiteiten restaurant, en als zodanig krijgt zij nogal eens spullen die ze simpelweg niet wenst te dragen of te gebruiken.
Dit jaar een paar vrolijke sokken, een zeer fijne rugzak met de tekst "Happy Maker" erop (zeer toepasselijk op mij, althans zo wens ik te geloven) en een werkelijk intens geniale gele trui, met witte spikkels erop. Witte spikkels in de vorm van sesamzaadjes, welke ook op de broodjes zitten die men bij het Schotse Specialiteiten restaurant "de Gouden Bogen" pleegt te bestellen. Dus als ik die trui draag, zie ik eruit als een wandelende Big Mac of Big Tasty. En lekker warm dat die is.
Ik maak me al jaren niet meer druk over de mode, dus voor mij zijn dergelijke sokken en truien helemaal te gek. En die rugzak voelt behoorlijk solide aan. Ik heb de tekst dan ook goed zichtbaar in mijn bus hangen, en dat leidt dan weer tot een glimlach bij zelfs de meest zenuwachtige vliegtuigpassagier.

Het fijnste nieuws voor wat betreft deze feestdagen was toch wel dat mijn contract op Schiphol verlengd is tot april. Ik mag dus nog steeds lekker gepassioneerd over het asfalt scheuren. Het leven als uitzendkracht is namelijk niet een leven van veel zekerheid. En met alle respect: ik hoor veel mensen uit de cultuursector alleen maar over hun werk en of gebrek eraan, zeuren. Welkom bij de club. Toen ik werd ontslagen, en de ww in moest, was dat geen vetpot. En in tegenstelling tot veel mensen uit de cultuursector, rij ik niet in dikke Audi's etc. Maar gewoon een normale Citroen, van 16 jaar oud. Ik gun iedereen zijn luxe. Maar hoe slecht heeft een sector het als mensen meer dan 1000 euro per maand uitgeven aan het leasen van een auto. Of een hele dikke auto gewoon maar kunnen kopen.
Dan heb je er uiteraard hard voor gewerkt. Maar dan snap ik die fuss niet zo. Maar dat ligt aan mij.
Hoe dan ook, mag ik tussen oud en nieuw nog ff blij aan het stuur hengelen tussen gate en vliegtuig.

Ik wens alles en iedereen een tijd toe van bezinning. Dat men (mezelf incluis) een pas op de plaats maakt, en eens in de spiegel kijkt, of alles nog wel goed gaat. Of het uiten van een mening op de meest lompe manier, wel de weg is. Of je daar zelf heel blij van wordt.
Ik wens ieder toe dat 2021 een beter jaar mag worden. Met meer verstand, vriendelijkheid en nuancering. (Waarmee ik mezelf uiteraard hetzelfde toewens ;) ).

Ik gok erop dat de volgende blog pas in 2021 komt, dus ieder een fijne jaarwisseling!.


zaterdag 19 december 2020

Een unieke blog

Dit is een unicum.
Het is nu zaterdagavond, en deze blogpagina staat al vanaf vanmorgen open.
Totaal geen inspiratie, een writersblock, wellicht? Alsof mijn normaal zo uitgesproken mening via mijn vingers niet meer op het witte vel willen komen.
Ik realiseer me dat ik dit jaar reeds 52 blogs heb geschreven, en gemiddeld zou dat neer kunnen komen op 1 per week.
Mijn brein blijft leeg. Er komt niks zinnigs op papier. Bekijk het maar, de wereld heeft genoeg van Marnix gelezen, poppetje gezien, paginaatje blank. Dat idee. En wat extra demotiverend is: ik gebruik mijn (in steeds verder staat van ontbinding verkerende) laptop puur en alleen nog maar voor het tikken van blogs, voor de rest doe ik nagenoeg alles op de telefoon. Dat betekent dus ook dat het witte vlak waar ik naar aan het staren ben, vele malen groter is, als wanneer ik mijn blogs ook op de telefoon zou tikken. Maar dat vind ik werkelijk waar 3x niks. Heb dat 1 keer gedaan (destijds op de vermaledijde motorola) en was er langer mee bezig om alle misgetikte woorden te herstellen, dan het verzinnen van het verhaal.
Een klein wit vlak als je nauwelijks inspiratie hebt, is al een gotspe, een groot wit vlak, voelt als een kansloze faalhazen aangelegenheid.

Er is deze week werkelijk niks opzienbarends gebeurd in mijn persoonlijke omgeving. Het was een zeer alledaagse week, zonder bijzonderheden.
Ja, of het moest de jaarlijkse sporttest zijn van Defensie. Die ging niet door. Bijzonder jammer, want ik had me er dit jaar zeer op verheugd. Hele jaar naartoe geleefd, gaat het niet door, puur omdat de maatregelen en adviezen dit voorschrijven. Zit ik daar op donderdag, helemaal opgepompt voor niks.
Volgend jaar rond deze tijd nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Die maatregelen betreffen ook de kappers. En volgens mijn betere helft was het vandaag precies een jaar geleden dat zij een kappersbezoek aflegde, dus werd het wel weer eens tijd.
Maar dat kon dus niet. Gelukkig heeft ze een behoorlijk handige en inventieve moeder, die met behulp van een laser-waterpas de lokken van mijn eega kortwiekte. Met als gevolg dat de haren van mijn liefste rechter hangen dan zij lopen kan. Maar toch hou ik nog even veel van haar.
De maatregelen betreffen ook de scholen, die dicht moeten. En voor die paar dagen het thuisonderwijs maar weer eens invoeren.
En dus zitten wij met een zeer energieke Jente thuis. Die er steeds vaker opmerkingen uitgooit, waar mijn oren van gaan klapperen. En niet zozeer omdat het scheldwoorden zijn, maar ze zegt vaak dingen die helemaal niet bij een kind van 5 horen, naar mijn idee. Leuk is dat wel. Het maakt dat het soms pittig is om niet in de lach te schieten als ze dan wel eens brutaal is. En lachend je kind een standje geven, werkt eigenlijk niet zo best.
Wat wél opzienbarend is: dit jaar is het voor het eerst sinds dat ik op het platform aan het werk ging, dat ook de uitzendkrachten een kerstpakket krijgen van Arriva.
En dat vind ik toch leuk. Het is een blijk van waardering dat je krijgt. En ik vind het openmaken van een pakket toch een stuk sfeervoller dan een bon (waar ik overigens ook heel blij mee ben, maar dat terzijde). Extra leuk vond ik dat er niet alleen aan mij gedacht was (lekkere lekkernijen), maar ook aan de vrouw (drop, en groene thee limonade en chocolade) en aan de kinderen (een 200 spellendoos).
Los daarvan is me beloofd dat ik me geen zorgen hoef te maken over volgend jaar, dus dat ik nog wel even aan het werk blijf.
En ook dat voelt als een soort van blijk van waardering, in een tijd dat je als uitzendkracht je baan niet zeker bent.

Waar ik wel mee bezig ben: een tafel te bedenken voor onze lego-hobby, zodat we ons Harry Potter lego wat semi-permanenter uit kunnen stallen. En meer: we zijn al bezig met een soort van kijken wat onze vakantiebestemming wordt komende zomer.
Voor mij hoeft het niet per se een naturistische camping te wezen. Ik heb eerlijk gezegd niet heel veel op met die blote-billen-parade. Nu viel het op de camping waar we stonden wel mee, maar als het echt een verplichting wordt om met mijn zwaaiende zwans daar rond te hopsen, denk ik dat ik pas.
Dat er 2 mensen in mijn huishouden dat erg prettig vinden (niet zozeer dat ik in mijn blote toges rondren, als wel dat zij lekker in hun nakies rond mogen dartelen), maakt dat ik overweeg om toch wel weer voor zo'n camping te kiezen, als het maar geen verplichting is. Als het mag, is het mooi want dan hoef ik het niet. Dat idee.

Aan het einde van een jaar, is het vaak een goed gebruik om terug te blikken. Ik ga er niet aan beginnen. Hoewel covid erg goed voor me is geweest, en ik het gevoel heb dat mijn huwelijk er niet slechter van geworden is, is 2020 denk ik voor iedereen een tyfusjaar geweest. Een die we niet echt snel over hoeven doen. Bovendien: iedereen weet het toch beter dan ik, dus hoef ik ook niemand lastig te vallen met een terugblik waar niemand het mee eens is. Het scheelt me typen. En het scheelt me een boel energie om dan toch maar weer (on)genuanceerde woorden te zoeken om mensen mee te kietelen (lees: mee om de oren te rossen). Dus terugblikken doe ik niet.

En al typende kom ik erachter dat ik toch best weer een paginaatje vol heb weten te tikken. Iets met optimistisch doorreutelen.
Er was in de fanfare vroeger een meneer die hoofdzakelijk in het bestuur zat, want spelen kon hij niet. Hij kon wel goed besturen. Een bestuurder pur sang. Hij kletste iedereen met kalme en sonore stem totaal murw, zodat goede besluiten makkelijker genomen konden worden. Er kon toch nooit iemand tussenkomen als hij eenmaal aan het woord was.
Zo voelt het met deze blog ook.

Ik wil wel iedereen ondanks alles een goede kerst toewensen. En mogelijk al een beter 2021. Of het dat gaat worden, weet ik niet, maar het toewensen kan altijd. Ik blijf positief.
En dat hoop ik voor anderen ook. Blijf positief, blijf gezond en blijf je gezonde verstand gebruiken.
Dit alles geschreven hebbende, wens ik eenieder een goed weekend.


zaterdag 12 december 2020

Wekelijkse besognes

Er is een project mislukt.
De eerste Almeerse kerstboom die we hadden, heeft het wel weer gered om uit de tuin te gaan, maar in een vlaag van verstandsverbijstering flikkerde ik die in de korf die de Gemeente Almere in al zijn wijsheid toch weer aan het einde van de straat heeft geplaatst.
Die heeft er nog geen halve dag in gestaan, en toen is iemand er al mee aan de haal gegaan. Dus staat onze 'deense' dennenboom bij iemand thuis te pronken.
En terecht.
Dat betekende dat ik naar een verkoper moest om een ander te kopen, en aldus toog ik maandag naar de praxis.
Ik zag er een boom die aan mijn persoonlijkheid deed denken. Prikkelig en dik. En met name dat laatste kwam pas thuis tot uiting, toen we het netje dat voor een ordentelijk transport (gewoon naast me op de voorstoel, hij mocht meekwaken met Q-music kersthits) door de medewerker erom was gedraaid eraf sneden.
Dit is geen dikke boom meer, dit is gewoon een dennenboom in de vorm van een enorme bal.
Het is dat het ding in een emmer staat, en een spriet heeft die er aan een kant uitsteekt, anders hadden we niet geweten wat boven en onder is.
Los van had dikke Diederik de dennenboom enorm is, stond hij scheef in zijn pot. Het kostte Ilse nauwelijks denkwerk, en nog geen minuut later stond hij recht. Niet heel stevig. Maar recht.
Samen met de kleine draak hebben we van dikke Diederik een heuse en mooie kerstboom gemaakt.
En het is dan ook wel weer intens leuk om Jente bezig te zien met die kerstboom. Hoe ze denkt, waarom ze frutseltje 1 wel en 2 niet op een bepaalde plek wil.
En heb niet het lef om er tegenin te gaan, want bepaald dierlijk protest is je deel.
Maar goed, laat haar lekker, denk ik dan maar.

Leidt automatisch tot project 2: Al een paar jaar kijk ik tegen een van de meest armetierige kleine kut kerststalletjes aan die ik ooit zag.
Zijn niet mijn deel van onze gemeenschap van goederen, en tot op heden heb ik het altijd maar gewoon geaccepteerd. Ik ben al lang blij dat met de intrede van Ilse er op meer momenten dan alleen met kerst gezelligheid in huis is, maar het stalletje dat we nu hebben, zou zelfs niet afdoende zijn geweest voor ons aller bescheiden Jezus. Kortom: ik vind het schandelijk te kort schieten.
Ik heb laatst met mijn schoonvader ruimte gemaakt in de schuur om al mijn hout te drogen, en u raadt het al: ik ga mijn klauwen maar weer eens verwonden met het maken van een kerststal die onze lieve heer waard is. Vooral eigenlijk omdat ik mijn huis rond kerst wel wil opfluffen met een stal die de naam stal waard is.
Dus ik ga van hout een heuse trog maken waarin dat kind kan liggen tukken, en een mooi afdakje van echt hout, en echt mos.
Uiteraard moet een en ander wel ergens opgeborgen worden, ik heb namelijk de ervaring dat als je muizen hebt (hebben we niet want we hebben Colette) dat die door het jaar heen erg veel baat hebben bij een kerststalletje, en er gewoon Jesusje, Jozefje en Mariaatje in gaan spelen.
Ik heb er nu al zin in. Want de schuur is nu dusdanig opgeruimd dat ik ook gewoon mijn billen kan draaien en er een mooi werkstukje kan maken.
Ik ga een stal maken waar Jozef als bouwvakker nog een dikke punt aan had kunnen zuigen. Zeg maar.

Ik was al bezig met een paar kleine dingetjes. De auto van Ilse is nog niet 100% naar mijn zin, maar technisch beter dan de saxo.
Een van die dingen was een hoedenplank. Die ontbrak, en was via de sloop voor een paar ekkies snel in huis.
Toen zag ik dat er in de auto een nokje ontbrak, en die zou ik met behulp van mijn dremel wel even maken van een bout.
Tot de dremel het begaf. Het hoereding. Alweer een dremel naar de verdommenis. Best snel, maar voor garantie moet je een bonnetje hebben, en dat is een bureaucratisch soort ongein waar ik maar weinig aan kan wennen. Die bonnetjes zijn bij mij geen lang leven beschoren. Net zoals een dremel.
Uiteindelijk is het me, met wat doorzettingsvermogen ook wel gelukt zonder dremel, en heeft Ilse een volledig functionele hoedenplank, maar mijn razende frustratie over falende apparatuur kende weer eens geen grenzen.

En omdat ik het druk heb met chauffeuren (ik hou van de planner van Arriva, die dame denkt ten minste een beetje me), besloot ik dat we behoefte hebben aan een plankje in huis.
Ja, we hebben behoefte aan een plankje, want we zijn weer begonnen met het opbouwen van onze gezamenlijke hobby: Harry Potter Lego. En ik vind (en Ilse is dat schoorvoetend met me eens) dat we dat ook mooi moeten tentoonstellen.
Daartoe wil ik een soort van tijdelijke en dus makkelijk weer af te breken tafelplank maken, waarop we deze sfeervolle parafernalia kunnen neerzetten.
Is het wel fijn dat ik inmiddels beschik over een flinke werkruimte, waar ik mijn ei kwijt kan.
Ik ben behoorlijk druk met het rijden op Schiphol, en hoewel de nachtdiensten me bijzonder goed bevallen, merk ik ook wel dat het een soort van aanslag is op je gewone doen.
Gelukkig mag ik ook nog een paar diensten doen op het platform, en even bijkletsen met collegas.

En afgelopen week mocht ik zowaar weer eens wat muzikaals doen. Ook die collega's heb ik best wel gemist. En mooi dat de opname meneer een paar memorabele foute noten van mij wist te vangen met zijn microfoons. Ik hoop dat ik die nog eens gemaild krijg, want een betere beltoon of wekker zou er eigenlijk niet zijn. Zo lomp als dat ik foute noten kan spelen, zo hoor je ze maar zelden.
En dat brengt me op een ander muzikaal grapje.
Toen ik van het voorjaar werkloos raakte, was een van de voorwaarden voor de WW, dat je gaat solliciteren. Dus dat deed ik braaf. 1 per week.
Waaronder op een vacature als trompetsolist bij een van de Nederlandse symphonie orkesten.
Verder niet meer over nagedacht. Het was een verplicht nummer, en aangezien er verder geen reactie kwam (zoals wel vaker als je als werkzoekende solliciteert) ging ik gewoon verder met mijn leven.
Tot ik van de week een mail kreeg waarin stond dat ik werd uitgenodigd voor deze auditie.
Ik schoot onbedaarlijk in de lach. Vooral toen ik keek naar alles wat er van mij geëist werd. Een lijst, langer dan het verlanglijstje van Jente voor Sinterklaas.
En dan nog een paar solo stukken en wat kamermuziek.
Een soort van "how-to-kill-a-trumpet-player-in-less-then-1-hour".
Ik snap dat ze tijdens zo'n auditie wel iets eisen en iets verwachten. En ik snap dat ze ook mensen willen ontmoedigen om te komen, als ze niet echt wat in hun mars hebben, maar dit is echt bezopen.
En werpt bij mij de vraag op, of ze überhaupt wel iemand aan willen nemen.
En zo ja: of ze niet een externe commissie moeten inhuren, die wél in staat is om met een paar dingen te horen of iemand in een orkest past. Want als je al dat soort heavy muzikale meuk nodig hebt om te horen of iemand bij je bandje past, schort het misschien niet aan de kandidaat, maar aan de commissie.
Hoe dan ook: ik heb per kerende mail laten weten dat ik geen interesse meer heb, omdat ik ander werk heb. En derhalve geen tijd om dat allemaal voor te bereiden. Overigens is dit specifieke orkest daarin geen uitzondering. Ook andere beroepsorkesten hanteren het credo: Als we de kandidaat kapot krijgen, is dat een mooie bijvangst van een auditie waarbij we toch niemand aannemen.
Bizar vind ik dat.

Maar goed. Deert mij verder vrij weinig. Voorlopig zit ik goed bij mijn eigen bandje en achter het stuur van mijn bus.

En omdat ik vanochtend van 020 uur tot 0500 mocht werken, is mijn weekend wat later begonnen.
Ik wens u allen een goed weekend. Blijf veilig, blijf gezond.

vrijdag 4 december 2020

Mijn avonturen van deze week.

 De tong.
Ik kan waarschijnlijk een heel epistel schrijven over de/mijn tong. Wat het ding is, en waar het toe kan dienen. Met name als trompettist heb je veel met je tong te maken, eigenlijk op de zelfde wijze als wanneer je praat. Je articuleert ermee.
Vrij vaak heb ik te horen gekregen dat ik dat niet zo goed doe. Ik schijn onduidelijk te praten, en ik betrap me er bij het trompetspelen ook wel eens op dat het allemaal wat beter gearticuleerd kan worden.
Maar dat is niet waarom ik over dit oh zo belangrijke stukje spier wil praten.
Ik heb een wat wankele verstandhouding met mijn tong.
Begrijp me niet verkeerd: het is een onmisbaar ding, zonder dat zou ik niet kunnen praten (en ik vind het extreem belangrijk dat ik mijn mening gewenst, en (maar) vooral ook ongewenst kan spuien).
Van de week zaten Ilse en ik gezamenlijk op de bank. Iets te kijken of luisteren. Jente was naar bed en wij uitgeteld. Ik knaagde aan een stukje koek, en Ilse was voornemens om een grapefruit soldaat te maken.
Tot zover niks geks, ware het niet dat het niet helemaal verliep zoals het zou moeten. En uit ongeduld (ja, ook Ilse) bracht zij de nog beschilde grapefruit naar haar waffel, om met haar tanden die schil kapot te bijten, om zo een beginnetje voor het pellen te maken.
Nu ben ik beslist niet vies van een zuurtje in mijn mond. Een citroen of een limoen drink ik zo weg. Een mandarijn kan me niet zuur genoeg zijn, en appels die niet zuur zijn, bevallen mij maar matig. Maar de schil van een citrusfruit is gewoon té bitter. Ik zag haar het doen, begon te protesteren, maar mijn tong kromp gewoon in elkaar bij het zien van de mishandeling van de hare. Instant complete droogte. Rimpelde in elkaar tot tegen mijn verhemelte om daar van pure ellende te blijven plakken.
Op zich een bekende sensatie. Mijn CPAP heeft tot gevolg dat ik in de ochtend een tong heb die zo droog is, dat de Sahara er een oceaan bij lijkt. Ik heb voor de grap wel eens gevoeld, met mijn vingers aan mijn tong na een nachtje CPAP. Van mijn vingerafdruk bleef weinig over. Effect van een schuurmachine op een zacht houten plankje. Praten is een onmogelijkheid, laat staan articuleren.
Spa rood drinken is dan de enige optie. De koolzuur maakt mijn tong dan net even wat sneller weer vochtig. Ik heb me eigenlijk nooit echt afgevraagd of dat nu zo gezond is. Elke ochtend wakker worden met een sponzige schuurlap in mijn mond. Zo'n ding dient volgens mij vochtig te wezen, al was het maar omdat je je voedsel ook niet in een droge schuur wil vermalen.
Maar soit. Zo verbaas je je nog eens over je echtgenote. Wie bijt er nu vrijwillig in de bittere buitenkant van een toch al bitter-zure vrucht?

Mijn karma punten voor deze week heb ik ook weer binnen geharkt.
Tijdens de laatste rit van mijn  nachtdienst werd ik op een gegeven moment aangesproken door een mooie, jongedame die mij verdwaasd vroeg hoe of dat ze bij P4 (parkeerplaats 4, voor langparkeren) moest komen. En of ik daar ook heenging.
Neen, want bij mijn beste weten is P4 vanwege covid dicht en gaan er dus geen pendelbussen meer naartoe.
Echter in al haar wijsheid heeft Schiphol besloten om er dan maar een XL teststraat neer te zetten voor vakantiegangers en zakenreizigers. Dat was waar de jongedame naartoe moest. Want zij zou er als werkstudente (ze studeerde aan hbo-v) tests gaan afnemen. Maar haar werkgever had verzuimd haar te laten weten hoe of dat ze er zou moeten komen.
Ze besloot zelf om dan maar met me mee te rijden tot P3, en dan van daar te gaan lopen of een über te bestellen.
Prima.
Aangekomen bij het eindpunt (P3 dus) sprak ik mijn aflos collega aan, of die wist hoe lang het lopen was. Die begon te lachen, en zei dat dat wel een half uur zou duren. Een ritje met de auto van nog geen 5 minuten, maar lopend langs een slingerend fietspad is net even anders.
Het meisje in kwestie was druk bezig een über te regelen. Maar dat bleek voor de app van über te moeilijk. En lopen een half uur, zag ze niet helemaal zitten.
Dat was het moment dat ik me realiseerde dat ik mijn diepe respect voor verpleegkundigen en zorgpersoneel om kon zetten in wat hulpvaardigheid. Ik bood het meisje een lift aan, omdat ik het in de mottig regenende kou toch niet heel erg verantwoord vond om een meisje alleen te laten wandelen. Zeker daar, waar er op zich nog wel veel verkeer is, maar verder helemaal niks.
Gelukkig accepteerde ze na enige (terechte, want vreemde vent) twijfel mijn lift, en heb ik haar 7 minuten later bij haar werk af kunnen zetten.

In een duister verleden, toen ik nog in Tiel woonde, had ik een babyblauwe Citroën C3. Een diesel.
Die maakte haar kilometers tussen Tiel en Limburg. Afmattende, strontvervelende, nare kilometers, want ik wilde niet in Limburg zijn. Maar dat is een ander verhaal.
Die auto was een van de beste auto's die ik had. Voordelig, comfortabel en met die babyblauwe kleur toen al een verfrissing op de weg, tussen het toen al grijzige leaseblik dat het beeld van vaderlands snelwegen tot een deprimerende sliert maken.
Weggedaan, BMW gekocht, vrouw gekregen, hobby gekregen, kind gekregen en ettelijke malen verhuisd. Toch heeft die auto altijd een heel speciaal plekje gehad. Omdat ze zo betrouwbaar de kilometers maakte. Omdat ik er nagenoeg in woonde. En voor een man alleen was het groot zat.
Goed, inmiddels toegetreden tot het gilde der citrogestoorden, een boel Citroëns gekocht, in de prak gereden, miskopen, etc in bezit gehad, was er nooit een moment dat er een C3 weer ter sprake kwam. Terwijl het juist die auto was, waar ik zo fijn mee heb gereden.
Fast forward naar vandaag.
Ilse durfde het toch niet meer aan. Nog meer geld steken in de saxo, die ik zo ongelooflijk charmant vind. Er moet gewoon nog teveel aan, en ik kom er niet toe. Ik kom toe aan mijn eigen auto. Maar daarmee is eigenlijk mijn laatste vrije tijd die ik heb, zonder dat ik mijn gezin verwaarloos, op. En dus moest er een andere auto komen. Liefst iets dat betrouwbaar was. Maatje meer geen bezwaar, liefst wat meer opties en wederom niet al te duur. Ten slotte is het ook niet zo dat we bulken van het geld, daarvoor verdient een armetierige chauffeur te weinig.
Mijn oog viel zomaar ineens op een Citroën C3. Die Ilse ook wel beviel. En dat ding staat gewoon in Almere te koop. En zit nog eens dik in de opties ook.
Goed, mijn insteek was, dat omdat het niet voor mezelf was, en ik er dus ook geen tijd voor heb, dat er maar een klein Japannertje moest komen. Voor mezelf vind ik het niet zo bezwaarlijk als er eens een ANWB aan te pas moet komen (is me dus ook nog nooit gebeurd, en nu zit ik dus keihard op de tafel de beuken). Maar voor Ilse (en Jente) vind ik dat dus wel. Niet dat ik er problemen mee heb als de ANWB komt om haar weer op weg te helpen, maar net als bij de verpleegster van het vorige onderwerp vind ik het voornamelijk vervelend dat ze dan in haar eentje, mogelijk in het donker, moet wachten op de wegenwacht. Niet iedereen is een brave huisvader die een ander goedbedoelend verder wil helpen, en dat leed wil ik Ilse toch besparen.
Maar die Japanner die we probeerden, werd door Ilse afgeserveerd, de C3 die ik voorbij zag komen werd ook geprobeerd, en die voelde goed. Dus dat maar gedaan.
En de trip down memory-lane was compleet: het is namelijk een C3 in exact dezelfde kleur als die ik 10 jaar geleden kocht. Exact dezelfde auto. Nou, bijna. Want dit is natuurlijk geen diesel. En is wat meer luxe. Maar toch. Staat er toch weer een guitige snuit naast haar grote zus.
Ik ben grote blij. Ilse ook, en wederom klop ik als een lijpe lotje op tafel, dat dit maar lang zo mag blijven.

Sinterklaas is in aantocht, en ik vraag me oprecht nogmaals af: is dít dan wat je ervoor terugkrijgt? Een kind waar totaal geen land mee te bezeilen is. Janken en krijsen om de meest onbenullige dingen. Dramalama-gedrag waar je koud van wordt, allemaal in afwachting van wat die Sint al dan niet komt brengen. En net als je denkt dat je de boel gesust hebt, flikkert ze van de bank, landt op haar kop en begint het hele circus weer opnieuw.
Ze is lief, echt, heus. Maar de laatste paar weken bijna uitsluitend als ze slaapt, of net wakker is. Want van pure spanning, kan ze weinig meer hebben.
Ergens vind ik het ook wel sneu voor haar.
Het zal goed komen. Volgend jaar. Na de feestdagen.

Dit geschreven hebbende, wens ik u allen een prettig weekend.

vrijdag 27 november 2020

Stinkende katers en pijnlijke klussen

Het rijden van de nachtdienst rond Schiphol gaat me eigenlijk best goed af. Mijn lijf heeft een zekere voorkeur, want de dienst die tot 0600 uur duurt, heeft tot gevolg dat ik moet vechten om wakker te blijven, terwijl de dienst die tot 0740 uur duurt, geen centje pijn oplevert.
In de nacht is het heerlijk rijden. Lekker rustig op de weg, alle tijd om je rondjes te rijden, en lekker de foute muziek van Q in mijn oren.
Zo af en toe neem je een passagier mee. Dat kan een vroege vogel zijn die ergens een nachtvlucht moet hebben. Dat kan ook een dakloze zijn die de warmte van mijn bus opzoekt, maar die ik er toch uit moet bonjouren. Dat doe ik overigens vrij vriendelijk. Het heeft geen zin om op onchristelijke tijden onchristelijk kabaal te veroorzaken. Als je vriendelijk zegt dat het tijd is om op te krassen, krijg je meestal een wat benevelde blik, en vertrekken ze, zwalkend naar god mag weten waar. Liever dat dan dat ze me te lijf gaan omdat ik onaardig was.
Ondanks het donker, leer je ook de koppies wel een beetje kennen rondom Schiphol een bepaalde taak hebben. Beveiligers, brandweer, ambulance, marechaussees. Maar ook diverse konijnen die op de ettelijke grasvelden spelen, en zich als een haas (haha, het zijn echt konijnen) uit de voeten maken als ik aan kom denderen met mijn bus.
En op flink wat punten verkeersregelaars. Respect voor die gasten, die in de kou, weer en wind staan te staan om het nauwelijks aanwezige verkeer te regelen. En vaak zelfs dat niet, want voor mij is hun taak erg schimmig. Maar goed, ik hoef, kan en wil ook niet alles weten of overzien. Ik moet gewoon mijn rondjes rijden.
Meestal geef ik de verkeersregelaar ff een handje omhoog. Een duimpje. Een groet van herkenning. Heel vriendschappelijk. Heel collegiaal allemaal. En in 99% van de gevallen krijg ik een groet terug.
Zo sluipen gewoontes erin, want de volgende keer dat ik langs reed, kreeg ik ook een groet. Ik groette vrolijk terug, en denderde door. Het was ten slotte bijna tijd voor pauze.
Een 20 minuten later klonk er over de intercom dat het wel de bedoeling is dat je de aanwijzingen van de verkeersregelaars opvolgt... Bleek dat de brave borst deze keer dus geen groet bracht, maar mij wilde laten wachten, omdat er een vrachtwagen moeilijk aan het doen was. Dat viel me wel op, maar ik slaagde er zonder veel moeite in om dat allemaal te ontwijken.

En dan, als ik mijn laatste rondje gereden heb, mijn bus overgedragen aan mijn aflos, start ik Bonny om met vliegende vaart naar huis te gaan. Mijn bed roept me niet, mijn bed krijst om me.
Ik kom thuis, rook een peuk, en als ik geluk heb, zijn mijn beide dames al uit bed, en dan kan ik in een nog lekker warm nest duiken.
Dat ging vanmorgen prima. Ik had bij thuiskomst nog net even de tijd om met Jente te knuffelen, voor Ilse haar naar school zou brengen.
Dus Jente uitgeknuffeld en -gezwaaid. Hop naar boven.
Claus lag mijn dekbed warm te houden, dus die moest ik met enige aandrang plaats laten maken.
Mokkend vertrok hij. Niet ver weg. Ik trok mijn apneu masker over mijn hoofd, en viel plat neer. Nog geen 10 tellen later, net op het moment dat ik in slaap zou zakken, merkte ik waar Claus was. Vlak naast mijn ademapparaat. Alwaar hij een hele stille wind had gelaten. Die rechtstreeks door mijn ademapparaat, zo huppekee mijn longen in werd gepompt.
Ja...
Ik ben niet gauw onder de indruk van vieze geuren, maar dit leidde vrijwel direct tot kokhalzen met een meeslependheid waar de uittocht van prominenten bij de FvD bij in het niet valt. Wat een intens ranzige putlucht. Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat Claus al vele jaren in staat van ontbinding verkeert.
Het is dat Claus een dier is, dat van technologie niks weet, en van apneu-hulpmiddelen al helemaal niet, anders zou ik gaan geloven dat hij het erom deed. Precies daar gaan liggen, en ruften, waar mijn slaapmasker de lucht hapt om naar mijn longen te pompen. Ik blijf -enigszins naïef- hopen op toeval.
Ik hoop maar dat mijn longen er niks aan overhouden.

Mijn lijf is echter hoe dan ook in de protest-modus gegaan.
Dat zat zo: ik ging een collega een dagje helpen met het leggen van een laminaatvloer. Gezellig klusteam, en we maakten al gauw flink meters. Meten, zagen, leggen en vastkloppen. En dat keer een stuk of wat vierkante meter.
Het leek allemaal behoorlijk goed te gaan, tot ik mij letterlijk versloeg.
Ik wilde een plank in de ander slaan, middels een slagblokje dat daar speciaal toe ontworpen is.
Helaas had een heel klein velletje op de muis van mijn hand zich precies om dat slagblok heen gevouwen, daar waar ik met de hamer een flinke dreun gaf om de plank stevig en definitief op zijn plek te meppen.
Ik kan u vertellen: een klap met een hamer op een geniepig klein velletje (waaronder zich een paar spieren en pezen, en erger: zenuwen schuilhouden) doet gewoon gruwelijk veel pijn. Zo'n pijn die je de eerste twee seconden niet voelt, maar daarna in alle scherpe hevigheid opkomt. Zo'n pijn die woorden uit je strot trekt waarvan je het bestaan niet wist. Woorden die zó liederlijk zijn, dat zelfs de meest geharde bootwerkers er het schaamrood van op de kaken krijgen. Niet dat dat de pijn deed afnemen. Het luchtte zelfs niet op. Een paar minuten onder koud stromend water deed dat slechts een heel klein beetje.
Inmiddels zit er niet één, maar twee bloedblaren op die plek. En daar aan vast een rooie streep, waardoor het lijkt alsof ik miniatuur-genitaliën op de muis van mijn hand getimmerd heb. En daar weer wat groter en vager omheen een soort blauwig-groene vlek.
Die nu, na 4 dagen nog steeds schrijnt.
De rest van mijn lichaam heeft het er ook nog steeds moeilijk mee. Vooral mijn linkerbeen is het ernstig oneens met wat er afgelopen dinsdag gebeurde. Heel de tijd bukken, hurken, op de knietjes en weer omhoog komen, leidde ertoe dat ik nog steeds spierpijn heb op plaatsen in dat been, waarvan ik niet had kunnen vermoeden dat er überhaupt spieren zouden kunnen zitten. Ik loop er een stuk minder prettig door.
Kortom: ik weet wie ik ga vragen om bij mij laminaat te komen leggen.

Wat klussen betreft: van de week kochten vrouwlief en ik nieuwe plafondlampen. De oude waren naar mijn idee sowieso tijdelijk en niet supermooi of dat wat we wilden. Maar goed, zoals bij ons past: dat verschoof steeds verder.
Tot we eventjes de tijd hadden om naar de praxis te rijden voor een lamp in de gang. Die fitting was gewoon dood gegaan, en tijdelijk hadden we er iets op gehangen. Iets dat we niet wilden, ernstig lelijk was, en voornamelijk dienst moest doen tot we wat mooiers gevonden hadden.
Wat mij betreft, voor in de gang, was een simpele plafonniere voldoende. Gewoon, zo'n ding van 2 tientjes max.
Maar eenmaal in die praxis zagen we een enorm leuke tros van lampen die echt bij ons pasten. Voor in de woonkamer. Leuk, want we konden de kapjes zelf uitzoeken.
Uitgezocht, afgerekend, en proberen te installeren.
Dat lukte wonderwel, ware het niet dat een van de draadjes die uit het plafond komt, te kort is om een fatsoenlijke koppeling te maken met de lamp. Dat duurde langer, en kostte veel getier.
Daags erna, gingen we terug, want we konden de oude eettafellamp ook wel pimpen met dezelfde serie.
Hoppa, op naar de praxis, dat gekocht wat we leuk vonden en aan de klus maar weer. Lekker boven onze macht.
Intussen kan ik maar matig wennen aan de opstelling van de lampjes in de woonkamer, want deze hangen iets lager, en dus loop ik continu als ik naar buiten ga, tegen de lamp.
Dat leidde ertoe dat bij de 10e of 20e keer 'bonk, met mijn kop tegen de lamp' dat vermaledijde kutdraadje losschoot, en ik de hele santekraam weer los kon halen om het al vloekend en tierend weer vast te zetten.
Dit al balancerend op een gammel krukje, terwijl mijn linkerbeen nog steeds heftig protesteerde. 
Nu willen we, om de vrolijk ingetogen sfeer te verlengen naar de keuken, nog zo'n lamp halen.

Goed, dit alles maar weer getikt hebbende, wens ik u een fijn weekend.






vrijdag 20 november 2020

Zomaar uit de losse pols op de vroege morgen

 Na maanden van ploeteren, hard werken, proberen, falen, nog eens proberen en mogelijk wat slapeloze nachten, begint het erop te lijken dat de wetenschappers erin geslaagd zijn om een vaccin te ontwikkelen tegen dat vermaledijde corona virus.
Joechei, zou je zeggen. Maar de volstrekt van de pot gerukte viruswaanzinnigen lopen alweer te raaskallen dat het allemaal niet kan. Dat het niet veilig is (huh? waren zij betrokken bij de ontwikkeling? Ik hoop van niet). Dat het allemaal bizarre bijwerkingen moet hebben, en dat er micro- en/of nanochips bevat die de overheid complete controle geeft over je ziel, gedachten en handelen.

Ik zie er wel wat in. De overheid kan jou dus injecteren, en meteen een aantal misdadigers te grazen nemen. Iemand die van plan is om een kind te verkrachten, krijgt een schokje van die nanochip, en gedraagt zich ineens keurig. Dit moet haast wel spek voor de bek zijn voor die virusmalloten. (Die zich vaak ook ontpoppen als aanklager tegen de overheid, die ze ervan beschuldigen het grootste pedofielennetwerk ter wereld te runnen). 
Die chip registreert dat je met je zatte hersens achter het stuur wil plaatsnemen, zorgt voor kortsluiting en je rijdt pas weer als de alcohol uit je bloed is. Top, zeg ik.
Die chip registreert dat je van plan bent om fraude te plegen, en maakt dat ineens onmogelijk. Scheelt de maatschappij weer klappen met geld. Beter!!!!
Oh, en dan meteen die chip massaal inspuiten bij die ranzige boeven van de belastingdienst, en we hoeven geen angst meer te hebben dat je onterecht van fraude wordt beschuldigt.

En dan als bonus ben je beschermd tegen covid. Wat wil je nog meer?

Er komt geen vaccinatieplicht. En dat is natuurlijk goed. Waarom zou je mensen willen redden die dat zelf niet willen? Laat ze lekker creperen.
Men had het wel over een indirecte plicht, en daar ben ik helemaal voor.
Geen vaccinatie? Prima meneertje. U wist het allemaal beter, maar als u dan toch ziek wordt: lekker thuis blijven. Geen zorg voor u. De enige die hulp krijgen zijn uw minderjarige kinderen, die kunnen er ten slotte ook niks aan doen, dat ze worden grootgebracht door een stel eigenwijze uienzakken.
Geen vaccinatie? Prima mevrouwtje. Maar shoppen zit er voor u niet in. Café en restaurantbezoek met uw net zo dom kakelende vriendinnetjes, helaas. Doe dat maar lekker thuis.
Geen vaccinatie? Sorry, maar die kinderopvang is er alleen voor ouders die daadwerkelijk het beste met hun kind voor hebben.
En dan zie ik ineens nog een voordeel aan zo'n (verzonnen) nanochip in die vaccinatie: het is met een scan makkelijk te zien of die regels overtreden worden. De overtreder wordt linea recta naar het hol van Willem Engel gebracht.
Ga daar maar de complete hansworst uithangen.

Uiteraard chargeer ik. Maar het lijkt me erg naar als wetenschapper met een mooie staat van dienst, en een periode lang en onder hoge druk te moeten presteren om iets te vinden tegen covid, dat je werk wordt weggezet met de gebruikelijke debiele onderbuikerige complottheorietjes.
Aan de andere kant denk ik dat (en dat gaat neem ik aan gebeuren) het een goed idee is om scherp te monitoren wat er voor bijwerkingen zijn. Wat een vaccin op lange termijn doet etc...

Ga ik even door naar mijn eigen gezondheid.
Die is prima. Ruim een jaar geleden meldde ik me bij de dokter met depressie, en en passant werd er ADHD geconstateerd.
Afgelopen maandag kreeg ik van de zielenknijper de vraag hoe het met de depressie ging.
Afhankelijk van wiens standpunt je inneemt: goed of slecht.
Goed, want IK heb eigenlijk al een poos geen klachten meer. Slecht, want de depressie heeft het af moeten leggen tegen mij. Ik moet daarbij erkennen dat ik hulp heb gehad van wat chemisch geluk en de corona-crisis die het leven deels stil legde. Maar wat het ook is, die depressie heeft mij er niet onder gekregen.
Ik heb ontdekt wat ik belangrijk vind in mijn leven. Waar mijn passies liggen.
Dan blijft er het stukje ADHD over. Dat zal wel komen omdat ik als kind mijn inentingen gekregen heb. Maar ook daar zijn pillen voor. En die krijg ik niet.
Want er is iets niet helemaal jofel met mijn bloedwaarden. En dat moet ik eerst maar eens oplossen, en dan mag ik weer "op het net verschijnen" om verder te kijken.
Ja, en laat dat met ADHD nu net iets zijn waar ik al mijn hele leven mee worstel. Iets met kip en ei op deze manier. En dan ben ik heel erg geneigd om mijn oude patroon van zorg mijden maar weer op te pakken.
Als je toch geen zorg krijgt die je nodig hebt, als je toch niet begeleid wordt in dat waar je moeite mee hebt, heeft het ook geen zin om zorg te vragen.
Zo'n psychiater spreek je maar 1 keer. En dat is dan voldoende om te zeggen dat een depressie komt van slechte bloedwaarden. En niet door de vastgestelde, onbehandelde ADHD. Ja, sorry. Maar dan neem je de zaken in zoverre serieus dat je jezelf prima indekt, maar totaal niet aan het belang van de patient denkt. En door ervaring wijs geworden, weet ik dat het helemaal geen zin heeft om tegen dat soort figuren de handschoen op te nemen. Ten slotte zit je tegenover een paar officieren, en ben jij maar de onnozele onderofficier. Tot zover die zelfverklaard fantastische gezondheidszorg van defensie.
Dus laat maar. Ik ben 39 geworden met ADHD, ik zal er mijn pensioen ook wel mee halen.
Ook hier chargeer ik weer (een ieniemienieheelkleinbeetje). Maar zo komt het op mij over.
En ik weet toevallig dat een burger verzekering niet veel beter is. Dat is een kwestie van heeeeeeel erg veel betalen, en vervolgens nergens een vergoeding voor krijgen.
Wat dat betreft is het een mooi ding als het ziekenfonds weer terug komt.
En stiekem heb ik de hoop dat er een partij is die dat hele verdomde marktprincipe eens overboord durft te kegelen.
Hoe dan ook: ik durf te stellen dat het prima met me gaat.

De afgelopen bijna 3 jaar heb ik op het platform van Schiphol nagenoeg alle diensten gedaan. Behalve de vroege pendeldienst. Dat is een dienst die begint voor 0500 uur, en is bedoeld om de eerste schoonmakers naar hun werk te brengen.
Die heb ik nog nooit gereden. Ik weet niet waarom niet, maar die is me nog nooit in mijn mik gedouwd.
Tot gisteren. En logisch ook wel, want als je een nachtdienst om 0300 kan beginnen, moet een ochtend dienst van 1,5 uur later ook geen probleem, toch?
Dat klopt wel, ware het niet dat je op die tijd, om op het platform te komen, een andere ingang moet hebben. Een ingang die ik van binnen naar buiten wel ken, maar van buiten naar binnen niet.
Exact dezelfde route, dus je zou zeggen: appeltje eitje.
Appeltje eitje, tenzij je Marnix bent en het richtingsgevoel hebt van een dooie mus.
Ik slaagde er dan ook met vlag en wimpel in om te verdwalen. Vraag me niet HOE DAN??!??! Het is al beschamend genoeg dat het gebeurde.
Uiteindelijk wist ik bij de opgestelde bussen te komen, en mijn dienst (alsnog ruim op tijd) aan te vangen. Maar op de een of andere manier moet ik toch eens zien dat er een soort van tomtom komt speciaal op mijn gebrek aan richtingsgevoel.

Dan wil ik tot slot de mensen in de culturele sector gratis en voor niks mijn mening geven.
Het is voorbij. Het is klaar. Dit kan niet meer.
Al maanden lees ik verongelijkt geneuzel over hoe andere sectoren wél centjes krijgen, en de cultuur niet. Maanden lang calimero-achtig navelstaren. Maandenlange afgunst.
Stop ermee. Al die social media status-updates: niemand leest ze, en zal er iets mee doen. Alle loze petities die aangeven hoezeer het water aan de lippen staat: ze worden ter kennisgeving aangenomen, en belanden waar ze horen: in een lade ergens in de ambtelijke molen.
U kunt 2 dingen doen:
1) een andere baan zoeken, om inkomsten te genereren. In de avond muziek maken, uithuilen en doorgaan.
2) samen met collega's en vrienden naar het malieveld gaan om die halfbakken minister van cultuur middels oorverdovend lawaai te laten horen dat ze haar functie niet waard is.
Ben je dirigent: schop je dorpsharmonie naar het malieveld. Ben je aanvoerder in een symfonie orkest: schop je collega's er ook heen. Ben je regisseur van een theaterclubje: duw je acteurs in een bus naar het malieveld. Die idioten van viruswaanzin kwamen er mee weg (en ik neem aan dat brave musici geen hooligans nodig hebben, maar mocht de ME komen: niet in discussie gaan, maar wegwezen). BLM kwam er in Amsterdam mee weg, dus een paar cultuurmakers moeten dit toch tot een succesvol einde kunnen brengen.
Kortom: wees eens daadkrachtig. Ga niet achterover leunen, en af en toe een zeikpost op social media plaatsen. Gas erop: DOE IETS.
Er is al een flinke som geld onderweg, en dat kan en moet meer wezen. Cultuur is belangrijk. Maar dat feit kan alleen maar onderstreept worden door een goeie, grote actie. Nee, ik bedoel niet dat u net als die idioten van FDF maar politieagenten te paard moet aanrijden, of provinciehuizen moet slopen, maar een grote, mooie actie ergens met een paar duizend kunstenaars moet te doen zijn.(In het licht van de huidige maatschappelijke onrust doe ik een voorstel: Alle Menschen Werden Bruder). En lijkt me vele malen effectiever dan een calimero-opmerking die ergens in de krochten van het internet verdwijnt.
ACTIE dus. Succes!

Dit geschreven hebbende, begint mijn weekend.
Ik wens ieder een goede toe.


zaterdag 14 november 2020

De feestdagen zijn in aantocht.


Het is alweer een poosje dat we dood gegooid worden met speelgoed reclame. Ten slotte is het bijna Sinterklaas, en ook kerst komt eraan. Dus die kinderen moeten zoveel mogelijk hebbedingetjes en speeltjes op hun netvlies krijgen, om vervolgens met hun mooie kijkers papa en mama om hun vingers te winden.
Pardon: Sinterklaas en de Kerstman.
Zo ook Jente. Die sinds een goede anderhalve week praktisch elke folder en catalogus heeft uitgespeld, en alles wat ze hebben wilde heeft omcirkeld. En dit heeft ze heel ruimhartig gedaan. Er is praktisch geen blaadje zonder omcirkeld speeltje. Leeftijdscategorie maakte niet uit: babyprullaria en hypermoderne spelcomputers die zelfs ik niet snap, werden aangekruist als zijnde potentieel interessant cadeaumateriaal.
Ik probeerde haar nog een beetje te gidsen.
"Maar liefje, dit is babyspeelgoed, daar ben je toch echt wat te oud voor".
Waarop Ilse nogal snibbig zei dat ze dat zelf moest weten.
En Jente eroverheen:" Ja, papa. Het zijn mijn kadootjes, ik mag het zelf weten".
Okee, mij een biet. Krijgen doet ze het meeste niet.
Vanmiddag keken we de intocht van Sinterklaas, en nu de goede man in Nederland is, is "the shit" ineens heel erg "real" geworden voor ons kleine roodharige monstertje.
De spanning druipt er vanaf. Onhandelbaar als een diva. Slapen ho maar, en ze luistert zo goed als een dove hond. Het ontbreekt er nog maar aan dat ze van pure spanning en zenuwen de hele bovenverdieping onder kotst.
Want....
Krijgt ze wel een kadootje in haar schoen?
Maak als goed meespelende vader dus niet de fout om "nee" te zeggen. Want dan ben je het volgende half uur bezig met troosten en sussen.
Maak als goed meespelende vader dus niet de fout om "ik weet het niet" te zeggen. Want dan ben je het volgende half uur bezig met troosten en sussen.
Maak als goed meespelende vader dus niet de fout om "ja" te zeggen. Want dan ben je het volgende half uur bezig om je kind weer naar boven te schoppen, omdat ze wil kijken of er al iets in haar schoentje zit.
Negeer de vraag vooral niet, want.... Je blijft bezig, met zo'n kind.
Het schoentje is dus gezet, en er zit een tekening bij voor de Sint, met een kleine mededeling:" bit (vertaald: dit) ma9 (vertaald: mag) 3iturkla3 (vertaald: sinterklaas) meeneemun (vertaald: meenemen)". Einde citaat.
En een kiwi (een zachte, want papa vindt de harde lekkerder) voor Piet of Peerd.
Met de nachtelijke levendigheid van onze dochter, moeten we dus niet al te vroeg die brief wegsodemieteren en de kiwi tegen heug en meug nu nog opvreten, want anders is het wel heel opvallend dat papa en mama beneden zitten, en niet in de gaten haddden dat... En als we het vergeten, hebben we morgen om 5:15 een brullende Jente aan ons bed, dat haar schoentje onaangeroerd is gebleven...
Ik vind het een hoop gedoe. Dat hele Sinterklaas met zo'n kind. Gewoon wat marsepein erin en een prulletje eraan is er niet bij.

Over de feestdagen gesproken: we gaan iets gruwelijk illegaals doen: we gaan een boom kappen.
Onze eerste kerst kochten wij een (inmiddels vaker besproken) kerstboom bij de Deen. Met kluit.
Na de kerst plantte ik het ding in de voortuin, eigenlijk om er vanaf te wezen, want we waren uiteraard te laat voor de inzameling. Ik ging er niet van uit dat het ding lang zou overleven, maar inmiddels is hij toch behoorlijk in de lengte geschoten.
En groeiende bomen, hebben 1 nadeel: je weet maar nooit wanneer ze ophouden met groeien. Straks groeien die wortels door ons vers aangelegde riool heen. Of zo. Of zo hoog dat we geen dag en of zonlicht meer hebben in onze keuken.
Dus gaan we de kerstboom omzagen, en gelijk heb ik voor die plek al een leuk ander dingetje: ik ga er een zelf gemaakt vogelhuisje neerzetten.
Want ik ben door mijn klussen heen. Dat wil zeggen: er is nog genoeg te doen, maar ik heb zin om weer eens iets van hout te construeren. En een vogelhuisje (ik verwacht elk jaar toch weer half en half een ellendige winter met veel sneeuw en kou) is een leuke aanwinst in de (nu nog) rommelige voortuin.
Die kan ik dan gelijk een beetje fatsoeneren. Wil er stiekum ook een vijvertje in, maar dat is niet zo handig in combinatie met de aanhanger, die ik liever niet eerst door een vijver heen de tuin uit wil rollen.
Leuk, een vijvertje, met vissen en een watervalletje. En dat er dan allemaal lokale salamanders en kikkers op af komen. Hoewel ik daar wel een nadeel in zie: dat Colette en Claus om de dag met een half aangevreten kikker naar binnen komen.
Goed, veel om nog even wat dieper over na te denken. Maar dat vogelhuisje komt er. Op een mooie dikke tak. Misschien wel op de stronk van de kerstboom, omdat die toch al goed geworteld is, en ik me dus om eventuele rukwinden geen zorgen hoef te maken.
Het laatste wat je wil, is bij de buren te informeren hoe erg de schade was die ze leden omdat een felle storm met ons vogelhuisje drie tuinen, twee ruiten en een deur wist te verwoesten. Dan krijg je ook zo'n naam in de buurt.

Dit alles geschreven hebbende, wens ik eenieder een goed weekend.


vrijdag 6 november 2020

Politiek, werken en ontspannen.

 Je hebt van die momenten dat je denkt dat je alle zotten in de wereld wel zo'n beetje kent. Dat je alle zottigheden van die zotten ook wel zo'n beetje kent.
En toch krijg je dan ineens weer iets binnen van zo'n zot, en vraag je je af waarom het Pieter Baan Centrum zich beperkt tot Nederland.
Of zich überhaupt beperkt, ik hoor dat L(b)ange Frans en Willem Engel ook nog steeds vrij rondlopen, en dat zijn ook van die schertsfiguren die maar beter lange tijd gedwongen opgenomen moeten worden.

Maar dat was mijn verbazing niet.
Mijn verbazing geldt de Verenigde Staten. In eerste instantie dacht ik dat ze hun lesje wel geleerd hebben. 4 jaar Trump, en het is de hele wereld duidelijk dat ook dat een clown is met een grote bek, maar qua intelligentie en "werk- en denkniveau" niet gek ver van dat van mijn dochter af ligt. Maar mijn dochter heeft een excuus: die is 5. En als die eenmaal in de 70 is, en zich nog zo beschamend over het wereldtoneel verplaatst, kom ik hoogstpersoonlijk terug uit de hel (of hemel) om bij haar te spoken.
Amerikanen niet: dusdanig massaal stemden ze nogmaals op deze (letterlijk en figuurlijk) wereldvreemde gek. Gelukkig niet dusdanig dat het een uitgemaakte zaak is.
Want meneer Biden (die het onmogelijk veel slechter kan doen als Trump) heeft best nog een kans om de nieuwe president te worden.
Hoewel: niet als het aan Trump en zijn gebroed ligt. Volgens dat gebroed moet er maar een oorlog komen, om paps aan de macht te houden, en het land niet in een ondemocratisch apenland te laten veranderen. Iets van die strekking.
De ironie ervan is om te smullen. De familie Trump zet alles op alles om dat laatste restje democratie wat er nog is in Amerika om zeep te helpen, en roept tegelijkertijd dat ze zo democratisch zijn.
Als ik op Trump had gestemd, en ik zou die walgelijk kinderachtige reacties zien van meneer Trump en zijn gebroed, zou ik me doodschamen, en ogenblikkelijk mijn stem in willen trekken, op wat voor manier dan ook.
Als die idioot weer voor 4 jaar aan de macht komt, gun ik Amerika ook dat die idioot die termijn uitzit en niet halverwege ergens dood neerploft. Maar dat hij met zijn 2e termijn dat hele land kapot maakt. Dat verdienen ze dan ook. Dat een volk massaal op zo'n slechte verliezer stemt, en NOGMAALS stemt, vind ik schokkend.
Dus in dat geval krijgt Trump van mij 1 opdracht: blijf die 4 jaar in leven, ga vooral niet dood. Laat je volk nog maar eens 4 jaar zien wat voor onbenul je bent. Misschien dat het na 8 jaar wel doordringt.

Ga ik even opgewekt en rap door naar politiek Nederland.
Ik ben over het algemeen even a-politiek als dat de paus katholiek is. Bij elke partij kan ik wel gaten schieten over zaken waar ik het niet mee eens ben.
Er zijn ook zaken bij veel partijen waar ik het wel mee eens ben, maar dan ligt de rest weer heel ver van me af. Een Denk, of een PVV. Ik kan er niks mee. FvD ook niet, al was het maar omdat meneer Beaudet gewoon een halve gare is, die met veel moeilijke woorden totaal niks zegt, of alleen maar gekke populistische taal of complot-theorietjes uitbraakt.
Maar per toeval, omdat ik de stemmenstrijd in Amerika volg, landde ik bij een NOS artikeltje over de plannen van de VVD. En ik moest serieus kijken of mijn ogen mij niet bedrogen, want het zag er allemaal bijzonder goed uit. Zo goed, dat ik me afvroeg of Mark Rutte misschien een beetje te intiem is geweest met de kamervoorzitster (die van de PvdA is, ten overvloede).
Wat een mooi doordachte en empathische plannen allemaal. En wat mij helemaal uit mijn chauffeursstoel deed flikkeren van verbazing, was dat zelfs de VVD erachter komt dat hun heilige stokpaardje "de Marktwerking" toch enigszins is doorgeschoten. Men wil weer een sterke overheid.
Mijn zegen hebben ze.
Want als ze zich dus echt richten op de midden-inkomens (*steekt hand op*) en de marktwerking terugdringen, en en passant even de crimineel slechte gang van zaken bij de belastingdienst, het CBR etc, even goed op orde brengen, dan ga ik nog overwegen om lid te worden van die rechtse ballenclub.

Nu speel ik redelijk met vuur, want mijn vrouw is van de PvdD of zo'n soort linksige blije geitenwollen partij, en die vindt mij al behoorlijk rechts (ik ben in het verleden wel eens voor Geert uitgemaakt, en dat doet echt zeer, want iedereen die mij kent, zal meteen kunnen beamen dat ik allerminst een stem zou uitbrengen op deze gemangelde ziel). Laat staan dat ik lid zou worden van die partij. Ik denk dat ik dan minimaal anderhalve nacht op de bank slaap, maar daar zoek ik dan wel een nacht voor uit dat ik een nachtdienst heb.
Maar toch, het leidde er bij mij toe dat ik wel eens een heel partijprogramma wil lezen van deze rechtse rakkers. Want het sluit wel aan bij wat ik belangrijk vind.

Goed. Ik ben dus nog steeds niet ontslagen, of op andere manieren weg van Schiphol.
Ik ben er nog steeds wél bang voor dat dat gaat gebeuren.
Enerzijds is het wel weer leuk dat collega's blij zijn om me te zien. Want ze hadden alweer gehoord dat ik weg zou zijn.
En nog eens.
En nog eens.
Ik krijg verdorie niet eens de kans om zelf te vertellen dat ik weg moet vanwege corona-bezuinigingen, want als ik dat doe, gelooft niemand me meer, na alle keren dat er nogal stompzinnige praatjes worden rondgestrooid.
Ik ben er dus nog steeds, en heb het nog steeds naar mijn zin. Het kunstje op het platform gaat me nog steeds goed af, en om mijn inzetbaarheid te verbreden, heb ik een tweede plekje aangeleerd: de ritten van de parkeerplaats naar de vertrekhallen, via plaza weer terug naar de parkeerplaats.
Dat is toch een partij leuk. Ik had het van te voren niet verwacht, maar het is bijna net zo leuk als tussen de vliegtuigen rondcrossen. Zeker de nachtdiensten. Heel erg relaxed met nieuwe bussen op standje "cruise" rij ik al dan niet met wat reizigers over compleet verlaten wegen naar de vertrekhallen, of juist weer naar hun auto toe.
Het was uiteraard wel wennen om nachtdiensten te gaan doen. De eerste nacht had ik na afloop het gevoel dat ik mijn oogleden wel open kon houden met een lucifer, maar dat mijn ogen dan alsnog naar boven rolden om maar geen licht of donker meer te zien.
De tweede nacht ging het net zo, maar de derde nacht was gewoon superlekker en gewend.
Ook moest ik wennen aan rijden op de openbare weg. Met 12 meter ben ik gewend aan een limiet van 30 kilometer per uur, nu kwam me die gewenning in het begin te staan op ongeduldige overige verkeersdeelnemers achter me en een board-systeem dat compleet in paniek raakte, omdat ik wel erg achter mijn officiele tijd aan reed.
Kwam allemaal goed, en het feit dat er een aantal collega's van het platform mee waren gekomen om die P3 ritten (zoals ze heten) mee te doen, maakte het tot een gezellige aangelegenheid, ondanks dat je niet continu bij elkaar bent, en je (zeker in de nacht) gewoon in je eentje je noodlesoep naar binnen aan het slurpen bent.
En omdat ik het zo leuk vind, mocht ik vandaag gewoon weer even een dienstje op het platform knallen. Ook weer tof.

Goed, en had ik dus ook nog tijd voor andere dingen? Nee, dat doen we morgen. Want voor het eerst in best wel heel erg lange tijd heb ik het weekend vrij. Gewoon een zaterdag en een zondag vrij.
Dat is best jofel.
Daar ga ik van genieten. Het is bijna tijd om een kerstboom in huis te halen, en omdat ik toch wel wat plannen heb voor de voortuin (zijn me even ontschoten, maar zodra ik er mee bezig ben, krijgt het vorm) ga ik de kerstboom uit de voortuin omzagen. Dat is de boom die we kochten voor onze eerste kerst in ons huis hier, en die mag nu zijn laatste kerst nog binnen staan, zodat ik in de voortuin een soortement van vijver kan maken.
Wel dusdanig dat de aanhanger er nog langs kan.
Anders.....

Hoe dan ook: dit geschreven hebbende, wens ik u allen een prettig weekend toe.



vrijdag 30 oktober 2020

Uw wekelijkse dosis geraaskal.

 Het komt af en toe voor dat mijn lief, mijn Ilse, mijn betere helft toch niet echt te spreken is over de keuzes die ik maak. Dan kom ik er niet mee weg om te zeggen:"Tuurlijk schatje, je hebt helemaal gelijk", want ondanks dat dat is wat de gemiddelde getrouwde vrouw van haar vent wil horen, wordt ze daar om de een of andere reden alleen maar bozer van.
Met name mijn keuzes in het verkeer (die heus niet erg veel afwijken van haar keuzes in dezelfde omstandigheden) kunnen soms op afkeur rekenen.
En ergens kan ik het me nog wel voorstellen ook. Want toegegeven: als Ilse rechts inhaalt omdat er een lamzakkige lamlul nodeloos links rijdt, laat ze er altijd een baan extra tussen. Want dat is veiliger.
Ik doe dat niet. Als ik al rechts meen in te moeten halen, ga ik niet nog de moeite doen om een baan naar rechts op te schuiven.
Gelukkig is me dit de afgelopen maanden, of misschien wel jaren al niet meer overkomen.
Het leidt (als Ilse ook aan boord is) wel altijd tot discussie. Dat is vrouw-eigen.

Maar vandaag overkwam me iets bizars. Echt zo ongelooflijk onnozel, asociaal, onbehouwen en lomp dat ik vanaf het moment dat het me overkwam, tot ik uitstapte, mezelf oprecht af heb zitten kafferen.
Maar goed dat Jente of Ilse niet aan boord zaten, want de laatste had er afgrijselijk liederlijke taal opgedaan, die dan net wél ook in de klas en met de juf gedeeld moet worden. Kinderen zijn net papegaaien.
En Ilse had me óók zitten afkafferen. Ik weet het zeker.
Dat zat zo: We hadden een kleine opname met kerstmuziek. En eigenlijk was dat weer heel gezellig. Trix tegenover me die haar lachen niet in kon houden. Maalvink die zijn solistenbrevet haalde, en jawel: op een moment supreme liet mijn trompet het afweten, en kwam ik wederom lekker lullig op de plaat. Gelukkig hadden we nog wat takes tegoed.
Na deze opnames ging ik ras naar vriendje Ken terug met Bonny. Want ondanks dat ik aan Bonny de beste c5 ooit heb, soms laten bij oudere auto's onderdelen het afweten. met inmiddels 260.000 kilometer is dat voorwaar geen schande. Het bleek te gaan om het ruitenvloeistofpompje (3 maal 3 maal de woordwaarde in het random-board van wordfeud) die weigerde om mijn ruiten schoon te sproeien.
Goed, van Apeldoorn naar de Klomp, ik kan de weg erheen dromen. Figuurlijk, want letterlijk bleek dat toch een heel ander verhaal te zijn. 

A1-------> A30.
Dat ging goed. Geen centje pijn.
A30-----> N242 (?) Ja. Dat was dus het punt dat ik toch letterlijk aan het dromen was, want pas op het allerlaatste moment realiseerde ik me dat ik met sneltreinvaart bezig was een vrachtwagen in te halen, en daarmee mijn afslag voorbij te zeilen.
Ik heb Bonny op haar staart getrapt, en ongelooflijk lomp en onnozel op het allerlaatste moment, nog geen millimeter voor het puntstuk de afrit opgedonderd.
Ik schrok mezelf de apentinnef. En die vrachtwagenchauffeur ook, mijn excuses. Ik was er niet bij, het dromen moet maar figuurlijk blijven.
Vanaf de afrit tot eindpunt heb ik mezelf oprecht af zitten blaffen en mijn eigen huid vol zitten schelden. Dit is niet zoals ik wens te rijden. Zo wil je mensen geen stuipen op het lijf jagen. Is geen porem.
Goed, de reparatie ging gesmeerd, en ik kon eerder dan verwacht weer naar huis.
Die rit ging eigenlijk dikke prima, tot er vanaf een oprit een kerel met zeer veel haast zichzelf naar links hoekte, en vervolgens nog geen 5 centimeter voor mijn bumper op de meest linkerbaan belandde. Waar ik al reed om hem de ruimte te geven om in te voegen. Doet-ie dat...
In reflex gaf ik een hengst aan mijn grootlicht stengel, en de audimeneer schoof bij de eerste de beste mogelijkheid gelijk weer naar rechts.
Ik wilde meteen beginnen met mopperen, schelden en tieren op dat audi-tuig, tot ik mezelf er fijntjes aan herinnerde dat die vrachtwagenchauffeur van eerder vandaag, ook zo zijn wenkbrauwen zal hebben gefronst om mijn nogal lompe actie.
Grijnzend om mezelf koerste ik door, langs de audi, die mij aankeek, en zijn handje omhoogstak. Sorry gebaar. Ik glimlachte terug. Hij had in de gaten dat zijn actie niet heel slim was, en dus vond ik geen noodzaak om verder te schelden.

Mijn werk op Schiphol is nogal een rollercoaster, met dank aan covid. En nu hebben ze me dus ingedeeld op de parkeerpendels. Die moeten namelijk ook door, en op het platform is het karig, maar ze willen wel iedereen zoveel mogelijk binnenhouden. Mij ook. Dus ga ik buiten het platform mezelf nuttig maken op de parkeerritten.
Leuk, ook omdat die nachtdiensten kennen.
Dus ik had aangegeven dat ik die p-ritten wel wilde (leuk werk is leuk, ook naast het platform) en ook geen bezwaar had tegen nachtritten.
Dat heb ik geweten. Krijg er meteen 3 na mijn instructie.
More then I bargained for.
Mooi, maakt niet uit. Heb er toch wel zin in.

Hoe dan ook begint mijn weekend, en omdat ik maandag om 0010 moet beginnen, eindigt die zondag als ik extreem vroeg naar bed ga.

Ik wens eenieder dan ook een goed weekend toe, en in het speciaal Benjamin, die zich zorgen maakte over de stilte op mijn tijdlijn.

zondag 25 oktober 2020

The Shit-sandwich named Covid

 Vervelend, dit alles...
Nadat ik negatief getest was op corona (hoe positief) las ik een berichtje over mensen in de evenementen-branche (is dat niet gewoon een aan de cultuur hangende tak van sport?) die failliet gaan, werkloos raken en dat Byoncé straks haar eigen lichten mag ophangen en opruimen.
En wederom wordt KLM er aan de haren bijgesleept om aan te geven hoezeer KLM een kwaaie pier is, en geheel in de stijl van Calimero aangewezen wordt: "Hullie wel, en wij niet!!!!!Sniksniksnik".
Geloof me: de mensen die inmiddels door KLM op straat zijn beland, en het ook maar moeten zien te rooien, geloven u meteen. Of niet.
Want dat wordt continu over het hoofd gezien: in ruil voor die ondersteuning (laten we de tozo voor het gemak even vergeten) zijn er talloze uitzendkrachten en vaste krachten van de KLM op straat gezet.
En de talloze toeleveranciers van de KLM hebben ook fors moeten inkrimpen, met een boel werkloosheid tot gevolg. Al die mensen, hebben nu even geen geld om naar een evenement te gaan. Dus als Byoncé slim is, hangt ze die lichten dusdanig op dat ze de lege zaal niet ziet.
Kortom: it's a hughe shit-sandwich, and we all gonna have to take a bite.

Wat mij echter verbaast is dat ik een (heel) aantal collega's zie die in de meest luxe en dure auto's rondrijden, en in de avond terugkomen in een huis op een plek die voor de gemiddelde TLO'er van KLM niet te betalen zijn. Dan heb ik het over luxe Audi's Volkswagens, BMW's en Volvo's. Nieuwe Renaults en noem maar op.
Ik zal de laatste zijn die het ze zal misgunnen. Ze hebben er keihard voor gewerkt. Maar persoonlijk vind ik dat je in plaats van de duurste, meest luxe auto te kopen of te leasen, beter ervoor had gezorgd dat je een buffer had voor een jaar als 2020 waarvan we allemaal hopen dat die snel voorbij gaat. Of geldt dat alleen voor grote bedrijven, en horeca?
Ik vind het zelf nogal lastig te rijmen dat mensen met dikke luxe auto's lopen te roeptoeteren dat ze failliet gaan en dat het allemaal zo erg is. En als eerste naar het gemeenteloket scheuren voor het aanvragen van de tozo, en boos worden dat het inkomen van partners meegeteld gaat worden.
Ja, wiedes, dat geldt voor elke uitkering. Die is (net als de WW) niet bedoeld om rijk van te worden, of een (lease)auto op de baan te houden, die is ervoor bedoeld om niet volslagen ten onder te gaan.

En dan lees ik ook van een collega, die door die vermaledijde corona niet meer aan muziekmaken toekomt. En om haar gezin draaiende te houden, een baantje heeft genomen bij de GGD. Alles om maar rond te komen.
Ik ben daverend trots op die meid. Die gaat niet bij de pakken neerzitten, maar pakt alles aan. En als die vermaledijde corona weer weg is, heeft ze passie en talent genoeg om als musicus weer aan de bak te gaan. Overigens: zo ken ik meer collega's. Collega's die weigeren om zich te laten kisten. Alles aanpakken. Die denken niet of het allemaal wel zo prettig is. Of het wel is wat ze wilden. Nee, die zetten door. Dat is een stukje mentaliteit die komt bovenop hun toch al sterke mentaliteit om musicus te willen zijn met alles wat erbij komt kijken. Voor Sabine en al de mensen die dat ook zo doen, geef ik mijn daverendste applaus. Neem ik mijn pet een keer extra af.
Dat geldt voor de evenementenbranche ook. Failliet gaan is kleaute. Maar niet gezegd dat dat niet weer opstaat als Nederland weer opstaat. Dus pak gewoon een ander baantje. Als Byoncé weer komt, kun je zo weer inspringen.
En zo niet: kun je jezelf afvragen of je echt zo gepassioneerd was over je werk.

Los van dit alles ben ik ervoor om een petitie te starten om de minister van Cultuur uit haar ambt te ontzetten. Deze figuur is van een kansloosheid waar je kromme tenen van krijgt. Die had al in april stampij moeten maken bij Mark Rutte om meer geld voor de cultuursector. Want los van corona is het wel hoogste tijd geweest dat we nu eindelijk eens de daad bij het populistisch rechts voegen: alle gejammer over onze cultuur moet maar eens omgezet worden in extra geld om die cultuur te behouden, en inmiddels helaas, weer eens op te bouwen. En dan niet via een "raad voor cultuur" maar gewoon een basisinkomen voor hen die cultuur maken en levend houden.
(En om alle jaloezie voor te zijn: vitale beroepen, zoals onderwijs en zorg zouden dat ook moeten krijgen).

En omdat ik toch mijn mening (want bovenstaande is puur mening en geen feit) aan het spuien ben:
In Breda is het mis gegaan.
De complotdenkertjes, de viruswaanzinnigen, de egoisten, de volstrekt achterlijken hebben een teststraat beklad. En vonden het nodig om medewerkers van de GGD te intimideren.
Ik vind daar wat van.
Ik vind als eerste dat mensen die dat doen lik op stuk mogen krijgen. Ik stel voor om er bewakers neer te zetten met gummiknuppels en valse, hongerige honden. En bij de minste provocatie die honden erop los te laten, en pas weer aan te lijnen als dat tuig keurig netjes opgevreten is.
Ik heb op zich geen problemen met het bestaan van mensen die er nogal bizarre complottheorietjes op nahouden. Vooral doen. Ik smul ervan, zeker als Arjan Lubach het even 'exposed'.
Jammer alleen dat ze dit dus zelf geloven. Nog jammerder is dat mensen die sociaal en qua IQ behoorlijk achterlopen, dan vervolgens een minister president gaan uitschelden en proberen te intimideren. Of die GGD-medewerkers gaan intimideren en uitschelden.
Ik denk dat de BOA's om deze mensen aan te pakken erg praktisch zijn. Maar wat mij betreft moeten ze dan wel uitgerust worden met wat meer dodelijke wapens.

Bovenstaande is ook maar een mening. Ik snap ook wel dat je een Willem Engel en zijn tuig niet allemaal kan laten opvreten door een paar hongerige honden. Daarvoor zijn er te weinig honden, en ergens is het ook wel een beetje dierenmishandeling om zoveel honden zó veel honger te laten lijden.
De strekking van mijn betoog zal echter klip en klaar zijn.

Ondanks mijn eerdere angst en onzekerheid is het voor mij op mijn werkplekje achter het stuur nog steeds niet helemaal droog gevallen.
Ik mag nog steeds af en toe sturen. En ik heb me aangemeld voor nachtdiensten op schiphol. Lijkt me feestelijk. Met 12 meter in de nacht sturen. Het is dan relatief nog rustig, en ik waan me dan heel even heer en meester van de weg. Dus met heeeeeeeel erg veel goeie wil, zit dat in de pijplijn. Maar alles is onzeker, dus misschien ook wel niet.
Wakker liggen doe ik niet. Want ik heb mijn nachtrust hoe dan ook nodig. Zeker omdat ik gezegend ben met een knappe dochter die zo haar eigen idee heeft bij de benodigde nachtrust van zowel haarzelf als haar ouders.
Ik probeer ook om Ilse aan het werk te zetten. Dit is inmiddels al best gelukt.
Ik ben sinds kort lid van een zeer exclusief kattenclubje op whatsapp. 6 vrouwen en 1 man die allemaal gek zijn van (hun) kat(ten).
En laat Ilse nu heel erg gave mondkapjes kunnen maken. En een flinke lap stof met kattenprint. Ik telde een paar zaken bij elkaar op, en verkocht 3 kattenmondkapjes. Die Ilse moest maken.
3 meiden blij. Ik blij Ilse blij.

En zo komen we de tijd door. Mijmerend, filosoferend. Grappend. En liefdevol.

Mijn weekend is min of meer begonnen, en dit geschreven hebbende ga ik met Jente even lol maken op het grote bed.

Stay safe en vooral: WIJS.






woensdag 21 oktober 2020

Cheers Corona

 Dit vergeet ik in elk geval nooit meer.

Mijn lijf heeft al heel wat truckjes uitgehaald om me dingen mede te delen. Sommigen waren zeer terecht. Anderen waren rap opgelost.
De meest duidelijke is hoofdpijn. Dat krijg ik enerzijds van stress, anderzijds als mijn bril niet meer goed is.
Intense vermoeidheid om dingen aan te geven, en een lekkende neus en kriebelende keel als ik verkouden ben, alles om die bacillen, virussen of andersoortige niet-lichaamseigen troep af te voeren.

Een heel aantal jaren geleden alweer merkte ik een zekere vorm van gehoorverlies op.
Omdat ik verder nergens last van had, ging ik langs de huisarts, die me doorverwees naar de KNO arts.
Die zou wel eventjes in mijn neus kijken wat er precies aan het handje was met mijn oren.
Dat leek mij raar, maar soit, het is haar vak.
Dat was het moment dat we er achter kwamen dat mijn neusholte, zelfs in leeg gesnoten toestand nauwelijks begaanbaar is voor standaard medisch wapentuig. Ze kwam er niet doorheen.
Ik hoestte van de pijn, en een beetje hoestsel kwam op haar bovenlip terecht. (Dit was nog in de tijd voor corona, toen kon alles nog). Ik stelde voor dat ik een mondkapje droeg, zodat zij in alle rust en zonder dat ze ongewild door mij besproeid werd verder kon met haar martelende onderzoek.
Ze was blij met een patient die daadwerkelijk intelligent meedacht.
Maar ook met mondkap op, kwam ze niet verder in mijn neusholte, waarop ze haar supervisor ging halen.
Die kwam, deed veel minder beschaafd en liefdevol met mijn neus, en toen mijn gevloek van de pijn hem te zeer tegen zijn onsympathieke borst stuitte, blafte hij me toe dat ik op mijn taalgebruik moest letten.
Het feit dat de oorzaak van dat taalgebruik aan zijn eigen hardhandige geprik lag, kwam niet in hem op.
Maar hij kwam, zag en overwon, want hij ontdekte wel dat mijn neusholte bezopen klein was, en mijn neusamandelen bezopen groot. Zo groot dat ze mijn gehoorgangen blokkeerden.
Dus die moesten weg. En zo geschiedde.

Fast Forward naar 2020.
De afgelopen paar dagen ben ik door Jente aangestoken. Of door Ilse. Hoe dan ook: de afgelopen dagen lekte er snot, en hoesten was ook weer iets waarmee ik in een straal van 150 meter iedereen achter de bosjes deed springen van ellende.
Verkouden. Of erger.
Ilse wist mij te melden dat neusverkoudheid een heel erg goede reden is om een afspraak te maken met de ggd voor een coronatest.
En omdat ik in sommige opzichten een erg brave inborst heb, en vooral ook wil weten dat als ik het heb, ik niemand ga besmetten, maakte ik al snuffend en puffend een afspraak.
Het meisje aan de telefoon was bijzonder vriendelijk en loodste me door de bureaucratische rompslomp heen. En de afspraak was gemaakt.
Met meteen de mededeling dat we (Ilse moest gisteren al een test ondergaan) vanaf dat moment in quarantaine moesten. Niet meer naar buiten, Jente thuis houden. 

Oh crud. Ergens wel logisch natuurlijk, maar daar had ik even niet op gerekend. Braaf mijn werkgevers gebeld (die me niet meer willen zien, tot ik een negatieve uitslag krijg, en terecht). En dat is dan dat.

Dus vanmorgen was het zover. Ik mocht met de auto naar de teststraat.
Dat is hier in Almere heel netjes geregeld. Naast het politiebureau, dus iedereen met een openstaande schuld in welke vorm dan ook, en ziek is, kan meteen door naar de politie om een en ander, af te handelen.
Een lief meisje wachtte me op, vroeg of ik alles wat ik nodig had, bij me had en zou me doorverwijzen als ik door kon rijden.
Dat deed ze en in de werkelijk waar enorme partytent kon je met je auto, zo naast de balie. Alwaar ik mezelf kon aanmelden.
Iedereen was even lief en aardig, en na de formaliteiten mocht ik doorrijden naar de tweede balie (het was bijna net zo als bij de McDrive.
En toen herinnerde ik me dus bovenstaande verhaal, en begon ik er al een stuk minder zin in te hebben.
De verpleegkundige die zijn stokjes en staafjes in me zou steken, legde vriendelijk uit wat hij zou gaan doen, en toen mocht ik beginnen met het wattenstaafje.
Dat ging in mijn keel. Dat ging behoorlijk zachtzinnig, maar toch net even dieper dan ik prettig vond.
Mijn lijf vond het nodig om groots en meeslepend te kokhalzen. Maar echt.
Met de tranen in mijn ogen van die ongewenste anti-peristaltische reactie bood ik mijn verontschuldigingen aan, waarop een der verpleegkundigen reageerde dat het vrij normaal was.
En toen kwam het ergste nog. Die stok in mijn neus.
Ik zweer het: die ging zó enorm diep dat ik hem aan mijn hersenstam voelde kietelen. En hoe absurd klein mijn neusholte ook is, dit staafje was zó smal en klein dat die er iets makkelijker doorheen schoof. Echter niet zonder mijn neusholte-haren eens stevig op te schudden. Ik heb nu nog kriebel in mijn neus van alle haren die zich onder protest weer in hun natuurlijke kapsel bewegen.
Ik had eigenlijk verwacht dat ik een spuitende bloedneus zou krijgen en dus de rest van de dag bezig zou zijn om de bloederige resten van mijn mooie creme-witte leren interieur te poetsen, maar gelukkig is dat niet aan de orde.

En nu dus thuis in afwachting van de uitslag zitten te zitten.
Stiekem vind ik dat ook wel spannend. Want stel ik heb covid. Dan ben ik toch wel de vleesgeworden HOAX. Dan heb ik iets waarvan velen beweren dat het niet bestaat. Dat er niks aan het handje is.
Granted: misschien heb ik er geen last van. Misschien alleen maar mild. Maar toch: je hebt een virus in je lijf dat in potentie behoorlijk heftig kan zijn (understatement).
Mocht ik nog mensen kennen die niet in covid geloven: als het zo is dat ik positief test op covid, dan zijn jullie allen van harte uitgenodigd om eens lekker met mij te komen tongen.
Want als het dan toch niks is, moet dat kunnen.
Eens zien hoeveel van die mensen mij daadwerkelijk komen tongen.
Oh, en als die toch komen, neem even wat levensmiddelen mee, want gedurende die tijd blijf ik uiteraard thuis zodat ik geen onschuldigen kan besmetten

Dit geschreven hebbende: oh well. Het is nog geen weekend.

vrijdag 16 oktober 2020

Een week om wel of niet te vergeten

 Het was een gekke week zo.
Ik had noodgedwongen de beschikking over een leuke leenauto, met een automaat. Dat resulteerde erin dat ik de eerste dagen mezelf erop betrapte dat ik regelmatig met mijn linkervoet op zoek was naar het koppelingspedaal. Totaal onnodig, want zeker vroeg in de ochtend, merkte ik dan tot mijn verbijstering dat dat die auto zelf wel reed.
Na het afleveren van Bonny (mijn nieuwe veerbollen 'ride') had ik last van het omgekeerde fenomeen. Mezelf bijna wanhopig afvragen waarom die auto zoveel toeren maakte, en maar niet harder wilde. Oh ja... Schakelen. Moet ik nu weer zelf doen.
Mijn nieuwe auto, terug bij de veerbollen dus, voelt als thuiskomen. Ze was niet helemaal gepland, want ik had in mijn hoofd dat ik nog even door zou gaan met de c4, maar dat bleek om meerdere redenen niet verstandig. Goed, bekend verhaal.
Maar de stoelen (elektrisch te verstellen, én van wit leer) zitten als gegoten. Het zachte veercomfort is niet alleen in Almere met alle (door de duivel zelf ontworpen en nog beroerder aangelegde) drempels heerlijk, maar ook op de snelweg een waar genot. En wat ik een leuke bonus vind: de deuren zijn geisoleerd. En dat betekent dat als je ze dicht doet, je geen blikkerige "klapok" hoort, maar een zeer voorname "doep".
Oke. Grrrrooooote blij dus.
Ik heb vriendje Ken plechtig moeten beloven om deze auto zo origineel mogelijk te laten. Ik heb blijkbaar de naam dat ik elke auto ombouw naar mijn smaak... Deze auto is echter van zichzelf al zo mooi dat ik nu erg weinig behoefte heb om haar te gaan pimpen. Hoewel....
De hoes rondom de versnellingspook is door vorige eigenaren dusdanig aangevreten dat die afbreuk doet aan het beeld. Dus ik ga Ilse eens lief aankijken, in de hoop dat zij voor mij van leer weer een nette pookhoes maakt. En de batterij van de afstandbediening was in dermate deplorabele staat dat ik die ook maar heb vervangen door een nieuw exemplaar. Nu doet die het ten minste en klappen de spiegels weer in als ik de auto op slot gooi.
Maar voor de rest: puike auto om te zien, en zeker met de velgen die ik heb, staat er echt een kloeke, mooie auto. Geen reden dus om haar te verfraaiien. Hoewel ik wel zit te denken aan wat vrolijke stickers... Als Ken niet kijkt. Of zo...
Nee. Heus nog niet.

Het gekke is dat als ik op de bus rij, ik geen enkele last heb van wisselen van schakel naar automaat. Blijkbaar (en dat is maar goed ook) is zo'n bus zó anders, dat ik daar meteen weet dat ik een automaat heb, en dus maar twee pedalen tot mijn beschikking.

Gesproken over die bus: Er gebeurt erg weinig op Schiphol. Dat kan ook haast niet anders. Dus heb je leuke gesprekken met collega's. Om de verveling tegen te gaan. En merk ik ook een bepaald soort saamhorigheid. Niks klefs, maar toch even dat ene stapje extra zetten voor elkaar. Toch even net dat extra vriendelijke woordje.
We moeten er samen doorheen, en dat proberen we dan ook. Ook de werkgever, die ook wel in de gaten heeft wat en hoe, probeert er het beste van te maken. Ten minste, dat is mijn idee.
En dat betekent wel dat ik net even wat minder bezorgd over het platform rij. Bezorgd over mijn toekomst daar. Etcetera.
Zo kon het gebeuren dat ik van de week bijna, maar zeer ongewenst, een passagier voor zijn bakkes mepte. (Nota Bene: het was mis, ik heb de beste man niet, herhaal: NIET geraakt).
Er is namelijk een afhandelaar met wie ik het prima kan vinden. Een kerel die ik verder bij naam niet ken, en verder niks van weet. Anders dan dat ik hem sinds 2018 al regelmatig tegenkom bij het in en of uitstappen van de passagiers. En al sinds het begin is er die collegiale klik. Even snel een gebbetje tussendoor. Even snel elkaar bijpraten. Even snel informeren naar de stand van zaken bij elkaars werk.
En vooral lekker geinen.
Ik kwam hem dus bij het uitstappen bij het vliegtuig tegen, en meteen weer even kletsen. Even grappen en grollen.
Ik was de laatste bus, en mijn taak was dan ook om middels een wijds armgebaar de stewardess duidelijk te maken dat alle passagiers afgeleverd zijn.
Ik had tijdens het geinen al in de gaten dat de allerlaatste passagier nog even stond te treuzelen, en beslist geen haast had om naar boven te klimmen.
Maar goed de man zette zich blijkbaar in beweging, ik keek omhoog, de stewardess keek naar mij, en ik maakte mijn weidse armgebaar naar boven.
Waarbij ik dus nooit kon vermoeden dat de laatste passagier zó dicht langs me zou stiefelen dat ik hem op nog geen millimeter zou raken met mijn grootse gebaar.
Hij kon de wind van mijn beweging door zijn haar voelen gaan, en het had niet veel gescheeld of ik had zijn mondmasker ongewild afgerukt.
Gelukkig is net mis niet raak. Dus geen gewonden, en het bijna-slachtoffer kon er (net als de stewardess en de afhandelaar) smakelijk om lachen.

Ik ga toch weer even in op het fenomeen "mening".
Ik denk inmiddels dat iedereen wel weet dat een mening hebben en geven een recht is. Maar nog niet iedereen begrijpt dat daaraan ook plichten zitten. Sterker nog: men lijkt het geven van een mening als plicht te zien, en de ontvanger van de mening heeft volgens hen de plicht om die mening klakkeloos en als feit aan te nemen. En dan het liefst in katzwijm te vallen van bewondering.
En o wee als je het niet eens bent met de gegeven mening. Dan krijg je nogal wat te verduren. En nog O Wee'er als je met een mening en argumenten komt om de opponent ongelijk te geven. Dan krijg je te horen dat jij de opponent zijn mening niet gunt. Want blijkbaar mag de opponent wél zijn mening geven, maar als jij hem ongelijk geeft, gun jij de ander zijn mening niet. Raar.
Degene onder mijn lezers die mijn fb pagina volgen, hebben misschien wel gezien dat ik van de week even gigantisch in de over-drive ging.
En wat mij eigenlijk het meeste tegenstaat in de meningen van dat "viruswaanzin-volk" is, dat als de discussie scherper wordt en ik steeds minder meega in de naar mijn mening volstrekt waanzinnige stellingen die er door hun geponeerd worden, er ineens gezegd wordt hoe lief zij wel niet zijn. (Zijn ze niet). Hoe goed zij het bedoelen allemaal (doen ze niet) en hoe respectvol zij wel niet blijven in de discussie (blijven ze niet).
Prima. Ik heb een dikke huid, en kan heel wat hebben. Ik deel het namelijk ook uit. Maar dat er dan vervolgens op zo'n zalvend toontje wordt gezegd dat iedereen die het oneens is met "viruswaanzin" een ander zijn mening niet gunt, en per definitie geen respect heeft voor een andere mening, en een andere mening niet kan accepteren, stuit me tegen de borst. Het is namelijk schijnheilig, hypocriet en laf.
Ook dit is maar mijn mening.


zaterdag 10 oktober 2020

Auto's en pindakaas.


Een paar weken terug werd de behoorlijk luxe en mooie auto van zuslief door een trucker met Oost- Europees kenteken aan puin gereden.
Ondergetekende kon wel juichen. Niet zozeer vanwege dat droevige feit, maar wel omdat ik haar dan in een nog mooiere auto kon hijsen.
Omdat ik qua zoeken en vinden van auto's net iets (maar niet veel) onderlegder ben, maar er zeker weten veel meer plezier in heb om mijn bescheiden netwerkje in te schakelen, leek me dat een mooi plan.
Ik kwam uiteindelijk met de deal dat zuslief voor een net bedrag mijn auto zou overnemen, en ik snel op zoek zou gaan naar een ander voor mezelf. Zuslief in een Citroën, ik een andere Citroën, iedereen blij.
Behalve Ilse, want die vond het een onzalig plan.
Mijn enige voorwaarde was wel: mijn auto krijgt dan eerst een beurt en een nieuwe APK, dan weet je zeker dat het goed zit.
Zuslief kocht echter een Toyota Yaris. En je bent een volslagen grafdebiel als je daar minder dan neutraal tegenover staat. Een Toyota Yaris is gewoon een goede en betrouwbare auto. Maar qua uiterlijk is het natuurlijk huilen met de pet op. Je zou er erectiestoornissen van krijgen als je daar te vaak naar moet kijken.

Inmiddels was het hoe dan ook tijd voor een beurt aan mijn eigenste Citroën. Ze zat bijna aan haar kilometers, de APK zou ook bijna mogen, en na het vervangen van een wiellager rechts, was nu links aan de beurt, want dat gaf ze middels een enorme bak herrie tijdens het rijden aan.
Kortom: op naar vriendje Ken met het ding. Ten slotte komt ze uit zijn stal, hij heeft haar afgeleverd en de vorige wiellager vervangen en dat heeft hij prima gedaan allemaal.
Dus afgelopen week toog ik naar de Klomp om mijn auto in te leveren.
En al gauw kwam er een telefoontje dat me niet bijzonder goed uitkomt. Niet alleen was het wiellager dood, ook de schokbrekers aan de achterzijde waren niet best, samen met de remmen achter. (Dat is nog normaal, zij het misschien wat achterstallig onderhoud van de vorige eigenaar). Maar het ergste was dat er rammels uit de versnellingsbak kwamen. Dat gaat de komende kilometers nog wel goed, maar er komt een moment dat je bak naar zijn grootje gaat. En dan wordt het onprettig duur. Te duur.
En dan moet je toch ook de kosten van het grote onderhoud en vervangen van te lang meegegane delen meerekenen. Alsof je een emmer leegschudt.
Op dit moment van mijn leven, een paar weken later, zit ik daar echt niet op te wachten. Nog steeds onzeker wat mijn buschauffeurs-bestaan betreft, en zo nog wat meer kopzorgen, was ik eigenlijk helemaal niet bezig met een andere auto, of zelfs maar hele hoge kosten aan welke auto dan ook.
Vriendje Ken zou vriendje Ken niet zijn als hij niet meedacht. En niet om me ergens heen te duwen. Maar gewoon meedenken. Hij weet ook wel dat we niet de klanten zijn die om de 4 jaar een nieuwe auto kunnen kopen. Ons budget is altijd erg strak. Hij voelde zich toch wat vervelend, omdat die auto uit zijn stal kwam. Tja, maar ja. Ook hij, als begenadigd monteur kan nu eenmaal niet door staal en ijzer heen kijken.
Een jaartje of zo terug vertelde hij trots over zijn omzet. Hele nette cijfers. En dit jaar, op dit moment, met mij als klant, liet hij zien waardoor dat komt. Hij handelt niet alleen om winst te maken, maar ook naar de menselijke maat. Eerlijk. Niet voor de snelle euro's, maar ook voor kleine klanten, zoals er zoveel zijn. Hij laat je niet barsten, hij helpt je daadwerkelijk verder. Zoals ik loyaliteit naar hem voel, doet hij dat andersom ook. Ten minste zo voelt dat. En dat is onbetaalbaar. En zo kom je dus aan een omzet om trots op te zijn. Ik moet hem maar eens gaan pushen om hier in Almere een zaak te openen.
Dus ging ik nagenoeg blind in op zijn voorstel om het allemaal wat behapbaarder te maken. Qua kosten, maar ook als Citrofiel. Hij bood me een inruil aan, met een C5. Een oudere, weliswaar. En met wat meer kilometers, maar omdat het zijn oude auto is, ook goed onderhouden en bijgehouden. En met leuke gimmicks zoals een dimmende binnenspiegel (miste ik toch wel een beetje), veerbollen (miste ik heel erg. Hoe goed de C4 ook reed, hier in Almere is elke auto zonder veelbollen een stuiterbak, een hobbelpaard) en een elektrisch verstelbaar, wit leren interieur. In een zwarte auto is dat pure porno. Bijna net zo mooi als rood leer in een rode auto (sorry Ken). 

Goed, dus volgende week maar even een andere auto halen. Terug op het nest van de C5' en. Mijn vierde c5. De 3e met de 2.0 liter motor, de 2e sedan en de eerste zwarte auto. Ik noem haar "Black Beauty".
Intimi zeiden dat ik haar origineel moet houden, en er niet teveel aan moet tweaken. Dat beloof ik niet. Kan niet.

Vandaag mocht ik een vroege dienst rijden op het platform, en dat ging allemaal dikke prima. Het valt wel echt op dat als een vliegtuig propvol mensen aankomt, die veel sneller leegloopt dan wanneer er maar een paar mensen inzitten. 30 mensen doen er naar verhouding veel langer over om uit een vliegtuig te komen dan 90.
En met het afnemen van de aantallen passagiers, lijkt het wel alsof de hoeveelheid handbagage toeneemt. Ik zie soms reizigers letterlijk amper vooruit komen door alle tassen die ze om en aan zich hebben hangen.
Of struikelen over een losgeraakte riem of tas.
Bij thuiskomst besloot ik dat ik zelf pindakaas ging maken. Dit naar aanleiding van een filmpje dat ik keek tijdens een van mijn stand-by momenten op het platform. Een hele blije jongeman stond daar voor te doen hoe dat in zijn werk ging, en omdat de blije jongeman heel blij was en aanstekelijk liet zien hoe het moest, besloot ik dat ik dit bij thuiskomst ook ging proberen.
Zij het met wat voorbehoudens, ten slotte is de zelf gemaakte bramensap ook een teleurstelling van 1,5 liter geworden.
Ik kocht een halve kilo doppinda's en wat cashews en wat walnoten, en begon opgewekt te pellen.
Mijn opgewektheid werd snel minder want een halve kilo pinda's pellen is gewoon een ongelooflijke tyfusklus.
Hoe dan ook: uiteindelijk had ik een hoeveelheid gepelde noten waar een aap van zou watertanden (mijn eigen dochter ook, trouwens) die ik zonder al te veel plichtplegingen in de keukenmachine kwakte. Dit samen met een gulle kwak honing, een snuf zout, wat zonnebloemolie om het nog smeuiïger te maken en op het einde besloten om er een flinke snuf speculaaskruiden door te doen.
En verdomd als het niet waar is: het is gewoon belachelijk lekker. Dat is de betere pindakaas. Nog lekker warmachtig van het blenderen, kon ik het niet laten om er een witte boterham stevig mee te besmeren. Wat was dat smullen.
En daar heb ik nog een hele bak van staan. Volgende keer ga ik een beetje experimenteren met sambal of met kokos.

Morgen mag ik weer een paar ommetjes maken over het platform, dus echt weekend heb ik niet. Ik pak maar gewoon alles wat ze me geven kunnen, in de hoop dat het toch allemaal niet zo erg wordt als dat ze zeggen dat het wordt. Gelukkig zijn de diensten wel lekker vroeg, zodat ik nog wat aan mijn dag heb. Dat is fijn want ons kleine draakje heeft vakantie, en dan maak ik daar ook nog wat van mee.

Genoeg geschreven nu, ik wens eenieder een mooi weekend toe.

zaterdag 3 oktober 2020

Hersenspinsels

 

 

 

 

 Het is dierendag vandaag. Joechei. Vandaag verwen ik onze kleine veestapel met een extra lekkertje, een iets vriendelijker achter de huig gepropte pil, en probeer ik de lompe en drammerige knuffelwens van Colette iets vriendelijker af te slaan. (Figuurlijk in dit geval dus).
Het is dierendag vandaag, en ik heb de roompaté extra lekker op mijn boterham gesmeerd, met een beetje zout, peper en uienpoeder. En vanavond ga ik uit respect mijn steak tartar extra lekker kruiden en met veel respect rosé bakken. Zodat ik er extra van geniet. Ook op mijn bord zal ik het niet nalaten om extra lief te zijn voor "mijn dier".
Ik wens dat eenieder eens goed gaat zijn voor dieren. Zowel levend, als op het bord. Laat uw dier niet overmatig lang in de pan liggen, tenzij u er een stoofschotel van maakt. Niets zo zonde als een biefstuk die volstrekt droog ligt te bakken. En een zwarte laag aan de schnitzel is werkelijk niet te hachelen. Op dierendag verdient ook uw eetbare dier consideratie.

Gisteren had ik een bijzonder leuke start van de dag. Via "gezichtenboek" meldde ik me namelijk aan voor een testrit in een hele nieuwe auto. Voor alle mensen die zich aanmeldden zou er een schaalmodel van de betreffende auto klaar staan, en naar keuze een drankje en een koekje. En natuurlijk de testrit.
Ik meldde mij aan (het gaat natuurlijk om Citroën), want ik verzamel de miniaturen, omdat ik simpelweg geen geld of ruimte heb om alle modellen in het groot te kopen of te stallen.
De ochtend was werkelijk heel erg leuk georganiseerd. Bij binnenkomst werd ik vriendelijk te woord gestaan, en kreeg meteen de sleutel mee. Omdat het niet om aankoop ging, mocht ik gelijk zelfstandig de weg op en zelf lekker alles uitvogelen. Dus ik heb de auto lekker even laten werken, en het bleek dus ook echt een heel erg dikke prima auto te wezen. Maatje kleiner dan ik nu heb, maar met het gevoel dat je een maatje groter rijdt.
Na afloop van deze rit was ik in zoverre verkocht: als ik ooit rijk ben, staat deze wel erg hoog op de verlanglijst.
Er volgde een heel erg leuk en gezellig gesprek met de verkoper waarbij we het over het wel en wee van het merk hadden en nog veel meer zaken. En samen met het beloofde schaalmodel (toevallig een replica van exact die kleur die ik bereden had) keerde ik huiswaarts.

Ik keerde huiswaarts, want we zouden als gezin gezamenlijk warm lunchen, omdat ik een sluitdienst had op Schiphol. Dat betekent dat je tot 2400 uur aanwezig bent. Na 2130 vertrekken er geen vluchten meer, ze komen niet meer aan. En dat betekent dat je tot 2400 uur calamiteiten zit af te wachten. Die zijn er gelukkig zeer zelden. De laatste kist die binnenkomt, komt om 2345 aan (gepland) en als die geland is, mogen we weg. Voor ongeplande landingen zijn er andere ploegen. En omdat we die sluitdienst met 3 man doen, hadden we de tijd om lekker te kletsen, te lachen en goeie en leuke discussies. 

 Een van de discussies ging over vrijheden. De collega met wie ik de discussie voerde, (een prima kerel verder) is van mening dat een mening hebben en mogen verkondigen een groot goed is. Een van de belangrijkste verworvenheden van de vrije wereld.
Sterker nog: hij vind dat die vrijheid zover moet gaan als het in de Amerikaanse grondwet is vastgelegd: "Freedom of Speech".
Dat betekent volgens hem letterlijk dat er geen belemmering zou moeten zijn om alles eruit te gooien.
Je raadt het al: ik ben het daarmee vreselijk oneens.
Dat wil zeggen: ik heb niks tegen de vrijheid van het hebben van een mening. Ik heb wel iets tegen het feit dat iedereen, zonder filter die vrijheid misbruikt om onfatsoenlijk te zijn, om mensen bewust en opzettelijk te kwetsen, en om onwaarheden als feiten te presenteren.
Ik vind, kortom, dat er aan het recht van die vrijheid de plicht zit om na te denken over hoe je die mening verkondigt, en dat er ook een zekere argumentatie aan ten grondslag ligt. En, een hele grote dosis fatsoen.

Dit is denk ik niet nieuw, ik heb vaker verkondigd dat ik een aantal voorbehouden heb op die zogenaamde vrijheid van meningsuiting.

Die ongelimiteerde "freedom of speech" heeft een paar hele nare gevolgen gehad in de geschiedenis.
En ook nu nog zie ik een aantal heel erg griezelige zaken ontstaan.

Ik durf het bijna niet te benoemen: maar Willem Engel, die een telefoonnummer van een verzorgingshuis online zet. Met daarbij de opmerking dat ze tóch weer dat doen, dat volgens hem niet goed is. Namelijk de bezoektijden even on hold zetten, vanwege Covid.
En, je raadt het al: er zijn "Engeltjes" die dan met bedreigingen en doodsverwensingen naar dat verzorgingshuis bellen.
Lijkt me echt "the way to go". Nu kunnen bezoekers er even niet heen vanwege gezondheidsredenen, straks kunnen bezoekers er niet heen, omdat de beveiliging eerst moet controleren of er geen idioten met kapmessen tussen zitten die het verplegend personeel aan mootjes willen hakken.
Is meneer Engel verantwoordelijk voor deze walgelijke ongein? Ik ben juridisch niet goed genoeg onderlegd om daar een antwoord op te geven. Moreel: ja, zeker. Meneer Engel weet verdomd goed dat  een groot deel van zijn volgelingen wat primitiever in elkaar steekt en dus heel primitief zal reageren. Sterker nog: dat is exact wat hij wil, anders had hij dat telefoonnummer niet openbaar aan zijn "Engeltjes" gedeeld.
En dan heb ik het niet over de doodsbedreigingen en intimidaties bij de GGD en ander zorgpersoneel.
Dat is namelijk ook die eerder genoemde "freedom of speech".
En dan heb ik het nog niet over de fysieke mishandelingen die zorgpersoneel te verwerken krijgt, bespuwingen of klappen.
Die hele Willem Engel klopt van geen kant. En gelukkig lijkt het erop dat meer mensen dat in gaan zien. Dat je om de een of andere reden tegen de maatregelen bent: prima. Maar sta de maatschappij en de (wereld)bevolking niet in de weg bij het bestrijden en overwinnen van een pandemie.
Als je na het lezen van deze link Klikje. nog steeds achter meneer Engel en zijn methoden staat, gaat er mijns inziens toch iets niet goed in de samenleving. Dan keur je dit dus goed.
Dit is namelijk geen strijden voor de waarheid of voor vrijheid. Dit is simpelweg terreur zaaien om je mening of wensen door te drukken. En dan hoeft er voor mijn toekomst en vrijheid en die van mijn dochter niet gevochten te worden. Want dat is niet het soort toekomst of "vrijheid" die ik mijn dochter of mezelf gun.
Oh, het is natuurlijk allemaal niet waar, want mainstream media. Tja. Dat zal zo zijn, maar ook daar trap ik niet in. De geschiedenis wijst namelijk uit dat bepaalde griezelige groeperingen ook hun eigen mediakanalen gebruikten en gebruiken om de "waarheid" te verspreiden, en we weten allemaal wat voor types dat dat zijn.

Dus ja, ik maak me wel zorgen. Niet per sé om covid, wel wat het met de maatschappij doet.

Een en ander kan niet voorkomen dat ik straks mijn vrije zondag lekker ga gebruiken om een kinderstoeltje van Jente af te lakken, en lekker te gaan relaxen. Jente is uit logeren bij opa en oma, dus ik kan wel een paar kleine klusjes aanpakken, of gewoon lekker niks doen.

Ik wens u allen een goed weekend, en veel wijsheid.

Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...