zaterdag 10 oktober 2020

Auto's en pindakaas.


Een paar weken terug werd de behoorlijk luxe en mooie auto van zuslief door een trucker met Oost- Europees kenteken aan puin gereden.
Ondergetekende kon wel juichen. Niet zozeer vanwege dat droevige feit, maar wel omdat ik haar dan in een nog mooiere auto kon hijsen.
Omdat ik qua zoeken en vinden van auto's net iets (maar niet veel) onderlegder ben, maar er zeker weten veel meer plezier in heb om mijn bescheiden netwerkje in te schakelen, leek me dat een mooi plan.
Ik kwam uiteindelijk met de deal dat zuslief voor een net bedrag mijn auto zou overnemen, en ik snel op zoek zou gaan naar een ander voor mezelf. Zuslief in een Citroën, ik een andere Citroën, iedereen blij.
Behalve Ilse, want die vond het een onzalig plan.
Mijn enige voorwaarde was wel: mijn auto krijgt dan eerst een beurt en een nieuwe APK, dan weet je zeker dat het goed zit.
Zuslief kocht echter een Toyota Yaris. En je bent een volslagen grafdebiel als je daar minder dan neutraal tegenover staat. Een Toyota Yaris is gewoon een goede en betrouwbare auto. Maar qua uiterlijk is het natuurlijk huilen met de pet op. Je zou er erectiestoornissen van krijgen als je daar te vaak naar moet kijken.

Inmiddels was het hoe dan ook tijd voor een beurt aan mijn eigenste Citroën. Ze zat bijna aan haar kilometers, de APK zou ook bijna mogen, en na het vervangen van een wiellager rechts, was nu links aan de beurt, want dat gaf ze middels een enorme bak herrie tijdens het rijden aan.
Kortom: op naar vriendje Ken met het ding. Ten slotte komt ze uit zijn stal, hij heeft haar afgeleverd en de vorige wiellager vervangen en dat heeft hij prima gedaan allemaal.
Dus afgelopen week toog ik naar de Klomp om mijn auto in te leveren.
En al gauw kwam er een telefoontje dat me niet bijzonder goed uitkomt. Niet alleen was het wiellager dood, ook de schokbrekers aan de achterzijde waren niet best, samen met de remmen achter. (Dat is nog normaal, zij het misschien wat achterstallig onderhoud van de vorige eigenaar). Maar het ergste was dat er rammels uit de versnellingsbak kwamen. Dat gaat de komende kilometers nog wel goed, maar er komt een moment dat je bak naar zijn grootje gaat. En dan wordt het onprettig duur. Te duur.
En dan moet je toch ook de kosten van het grote onderhoud en vervangen van te lang meegegane delen meerekenen. Alsof je een emmer leegschudt.
Op dit moment van mijn leven, een paar weken later, zit ik daar echt niet op te wachten. Nog steeds onzeker wat mijn buschauffeurs-bestaan betreft, en zo nog wat meer kopzorgen, was ik eigenlijk helemaal niet bezig met een andere auto, of zelfs maar hele hoge kosten aan welke auto dan ook.
Vriendje Ken zou vriendje Ken niet zijn als hij niet meedacht. En niet om me ergens heen te duwen. Maar gewoon meedenken. Hij weet ook wel dat we niet de klanten zijn die om de 4 jaar een nieuwe auto kunnen kopen. Ons budget is altijd erg strak. Hij voelde zich toch wat vervelend, omdat die auto uit zijn stal kwam. Tja, maar ja. Ook hij, als begenadigd monteur kan nu eenmaal niet door staal en ijzer heen kijken.
Een jaartje of zo terug vertelde hij trots over zijn omzet. Hele nette cijfers. En dit jaar, op dit moment, met mij als klant, liet hij zien waardoor dat komt. Hij handelt niet alleen om winst te maken, maar ook naar de menselijke maat. Eerlijk. Niet voor de snelle euro's, maar ook voor kleine klanten, zoals er zoveel zijn. Hij laat je niet barsten, hij helpt je daadwerkelijk verder. Zoals ik loyaliteit naar hem voel, doet hij dat andersom ook. Ten minste zo voelt dat. En dat is onbetaalbaar. En zo kom je dus aan een omzet om trots op te zijn. Ik moet hem maar eens gaan pushen om hier in Almere een zaak te openen.
Dus ging ik nagenoeg blind in op zijn voorstel om het allemaal wat behapbaarder te maken. Qua kosten, maar ook als Citrofiel. Hij bood me een inruil aan, met een C5. Een oudere, weliswaar. En met wat meer kilometers, maar omdat het zijn oude auto is, ook goed onderhouden en bijgehouden. En met leuke gimmicks zoals een dimmende binnenspiegel (miste ik toch wel een beetje), veerbollen (miste ik heel erg. Hoe goed de C4 ook reed, hier in Almere is elke auto zonder veelbollen een stuiterbak, een hobbelpaard) en een elektrisch verstelbaar, wit leren interieur. In een zwarte auto is dat pure porno. Bijna net zo mooi als rood leer in een rode auto (sorry Ken). 

Goed, dus volgende week maar even een andere auto halen. Terug op het nest van de C5' en. Mijn vierde c5. De 3e met de 2.0 liter motor, de 2e sedan en de eerste zwarte auto. Ik noem haar "Black Beauty".
Intimi zeiden dat ik haar origineel moet houden, en er niet teveel aan moet tweaken. Dat beloof ik niet. Kan niet.

Vandaag mocht ik een vroege dienst rijden op het platform, en dat ging allemaal dikke prima. Het valt wel echt op dat als een vliegtuig propvol mensen aankomt, die veel sneller leegloopt dan wanneer er maar een paar mensen inzitten. 30 mensen doen er naar verhouding veel langer over om uit een vliegtuig te komen dan 90.
En met het afnemen van de aantallen passagiers, lijkt het wel alsof de hoeveelheid handbagage toeneemt. Ik zie soms reizigers letterlijk amper vooruit komen door alle tassen die ze om en aan zich hebben hangen.
Of struikelen over een losgeraakte riem of tas.
Bij thuiskomst besloot ik dat ik zelf pindakaas ging maken. Dit naar aanleiding van een filmpje dat ik keek tijdens een van mijn stand-by momenten op het platform. Een hele blije jongeman stond daar voor te doen hoe dat in zijn werk ging, en omdat de blije jongeman heel blij was en aanstekelijk liet zien hoe het moest, besloot ik dat ik dit bij thuiskomst ook ging proberen.
Zij het met wat voorbehoudens, ten slotte is de zelf gemaakte bramensap ook een teleurstelling van 1,5 liter geworden.
Ik kocht een halve kilo doppinda's en wat cashews en wat walnoten, en begon opgewekt te pellen.
Mijn opgewektheid werd snel minder want een halve kilo pinda's pellen is gewoon een ongelooflijke tyfusklus.
Hoe dan ook: uiteindelijk had ik een hoeveelheid gepelde noten waar een aap van zou watertanden (mijn eigen dochter ook, trouwens) die ik zonder al te veel plichtplegingen in de keukenmachine kwakte. Dit samen met een gulle kwak honing, een snuf zout, wat zonnebloemolie om het nog smeuiïger te maken en op het einde besloten om er een flinke snuf speculaaskruiden door te doen.
En verdomd als het niet waar is: het is gewoon belachelijk lekker. Dat is de betere pindakaas. Nog lekker warmachtig van het blenderen, kon ik het niet laten om er een witte boterham stevig mee te besmeren. Wat was dat smullen.
En daar heb ik nog een hele bak van staan. Volgende keer ga ik een beetje experimenteren met sambal of met kokos.

Morgen mag ik weer een paar ommetjes maken over het platform, dus echt weekend heb ik niet. Ik pak maar gewoon alles wat ze me geven kunnen, in de hoop dat het toch allemaal niet zo erg wordt als dat ze zeggen dat het wordt. Gelukkig zijn de diensten wel lekker vroeg, zodat ik nog wat aan mijn dag heb. Dat is fijn want ons kleine draakje heeft vakantie, en dan maak ik daar ook nog wat van mee.

Genoeg geschreven nu, ik wens eenieder een mooi weekend toe.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...