Het komt af en toe voor dat mijn lief, mijn Ilse, mijn betere helft toch niet echt te spreken is over de keuzes die ik maak. Dan kom ik er niet mee weg om te zeggen:"Tuurlijk schatje, je hebt helemaal gelijk", want ondanks dat dat is wat de gemiddelde getrouwde vrouw van haar vent wil horen, wordt ze daar om de een of andere reden alleen maar bozer van.
Met name mijn keuzes in het verkeer (die heus niet erg veel afwijken van haar keuzes in dezelfde omstandigheden) kunnen soms op afkeur rekenen.
En ergens kan ik het me nog wel voorstellen ook. Want toegegeven: als Ilse rechts inhaalt omdat er een lamzakkige lamlul nodeloos links rijdt, laat ze er altijd een baan extra tussen. Want dat is veiliger.
Ik doe dat niet. Als ik al rechts meen in te moeten halen, ga ik niet nog de moeite doen om een baan naar rechts op te schuiven.
Gelukkig is me dit de afgelopen maanden, of misschien wel jaren al niet meer overkomen.
Het leidt (als Ilse ook aan boord is) wel altijd tot discussie. Dat is vrouw-eigen.
Maar vandaag overkwam me iets bizars. Echt zo ongelooflijk onnozel, asociaal, onbehouwen en lomp dat ik vanaf het moment dat het me overkwam, tot ik uitstapte, mezelf oprecht af heb zitten kafferen.
Maar goed dat Jente of Ilse niet aan boord zaten, want de laatste had er afgrijselijk liederlijke taal opgedaan, die dan net wél ook in de klas en met de juf gedeeld moet worden. Kinderen zijn net papegaaien.
En Ilse had me óók zitten afkafferen. Ik weet het zeker.
Dat zat zo: We hadden een kleine opname met kerstmuziek. En eigenlijk was dat weer heel gezellig. Trix tegenover me die haar lachen niet in kon houden. Maalvink die zijn solistenbrevet haalde, en jawel: op een moment supreme liet mijn trompet het afweten, en kwam ik wederom lekker lullig op de plaat. Gelukkig hadden we nog wat takes tegoed.
Na deze opnames ging ik ras naar vriendje Ken terug met Bonny. Want ondanks dat ik aan Bonny de beste c5 ooit heb, soms laten bij oudere auto's onderdelen het afweten. met inmiddels 260.000 kilometer is dat voorwaar geen schande. Het bleek te gaan om het ruitenvloeistofpompje (3 maal 3 maal de woordwaarde in het random-board van wordfeud) die weigerde om mijn ruiten schoon te sproeien.
Goed, van Apeldoorn naar de Klomp, ik kan de weg erheen dromen. Figuurlijk, want letterlijk bleek dat toch een heel ander verhaal te zijn.
A1-------> A30.
Dat ging goed. Geen centje pijn.
A30-----> N242 (?) Ja. Dat was dus het punt dat ik toch letterlijk aan het dromen was, want pas op het allerlaatste moment realiseerde ik me dat ik met sneltreinvaart bezig was een vrachtwagen in te halen, en daarmee mijn afslag voorbij te zeilen.
Ik heb Bonny op haar staart getrapt, en ongelooflijk lomp en onnozel op het allerlaatste moment, nog geen millimeter voor het puntstuk de afrit opgedonderd.
Ik schrok mezelf de apentinnef. En die vrachtwagenchauffeur ook, mijn excuses. Ik was er niet bij, het dromen moet maar figuurlijk blijven.
Vanaf de afrit tot eindpunt heb ik mezelf oprecht af zitten blaffen en mijn eigen huid vol zitten schelden. Dit is niet zoals ik wens te rijden. Zo wil je mensen geen stuipen op het lijf jagen. Is geen porem.
Goed, de reparatie ging gesmeerd, en ik kon eerder dan verwacht weer naar huis.
Die rit ging eigenlijk dikke prima, tot er vanaf een oprit een kerel met zeer veel haast zichzelf naar links hoekte, en vervolgens nog geen 5 centimeter voor mijn bumper op de meest linkerbaan belandde. Waar ik al reed om hem de ruimte te geven om in te voegen. Doet-ie dat...
In reflex gaf ik een hengst aan mijn grootlicht stengel, en de audimeneer schoof bij de eerste de beste mogelijkheid gelijk weer naar rechts.
Ik wilde meteen beginnen met mopperen, schelden en tieren op dat audi-tuig, tot ik mezelf er fijntjes aan herinnerde dat die vrachtwagenchauffeur van eerder vandaag, ook zo zijn wenkbrauwen zal hebben gefronst om mijn nogal lompe actie.
Grijnzend om mezelf koerste ik door, langs de audi, die mij aankeek, en zijn handje omhoogstak. Sorry gebaar. Ik glimlachte terug. Hij had in de gaten dat zijn actie niet heel slim was, en dus vond ik geen noodzaak om verder te schelden.
Mijn werk op Schiphol is nogal een rollercoaster, met dank aan covid. En nu hebben ze me dus ingedeeld op de parkeerpendels. Die moeten namelijk ook door, en op het platform is het karig, maar ze willen wel iedereen zoveel mogelijk binnenhouden. Mij ook. Dus ga ik buiten het platform mezelf nuttig maken op de parkeerritten.
Leuk, ook omdat die nachtdiensten kennen.
Dus ik had aangegeven dat ik die p-ritten wel wilde (leuk werk is leuk, ook naast het platform) en ook geen bezwaar had tegen nachtritten.
Dat heb ik geweten. Krijg er meteen 3 na mijn instructie.
More then I bargained for.
Mooi, maakt niet uit. Heb er toch wel zin in.
Hoe dan ook begint mijn weekend, en omdat ik maandag om 0010 moet beginnen, eindigt die zondag als ik extreem vroeg naar bed ga.
Ik wens eenieder dan ook een goed weekend toe, en in het speciaal Benjamin, die zich zorgen maakte over de stilte op mijn tijdlijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten