Cheers Corona

 Dit vergeet ik in elk geval nooit meer.

Mijn lijf heeft al heel wat truckjes uitgehaald om me dingen mede te delen. Sommigen waren zeer terecht. Anderen waren rap opgelost.
De meest duidelijke is hoofdpijn. Dat krijg ik enerzijds van stress, anderzijds als mijn bril niet meer goed is.
Intense vermoeidheid om dingen aan te geven, en een lekkende neus en kriebelende keel als ik verkouden ben, alles om die bacillen, virussen of andersoortige niet-lichaamseigen troep af te voeren.

Een heel aantal jaren geleden alweer merkte ik een zekere vorm van gehoorverlies op.
Omdat ik verder nergens last van had, ging ik langs de huisarts, die me doorverwees naar de KNO arts.
Die zou wel eventjes in mijn neus kijken wat er precies aan het handje was met mijn oren.
Dat leek mij raar, maar soit, het is haar vak.
Dat was het moment dat we er achter kwamen dat mijn neusholte, zelfs in leeg gesnoten toestand nauwelijks begaanbaar is voor standaard medisch wapentuig. Ze kwam er niet doorheen.
Ik hoestte van de pijn, en een beetje hoestsel kwam op haar bovenlip terecht. (Dit was nog in de tijd voor corona, toen kon alles nog). Ik stelde voor dat ik een mondkapje droeg, zodat zij in alle rust en zonder dat ze ongewild door mij besproeid werd verder kon met haar martelende onderzoek.
Ze was blij met een patient die daadwerkelijk intelligent meedacht.
Maar ook met mondkap op, kwam ze niet verder in mijn neusholte, waarop ze haar supervisor ging halen.
Die kwam, deed veel minder beschaafd en liefdevol met mijn neus, en toen mijn gevloek van de pijn hem te zeer tegen zijn onsympathieke borst stuitte, blafte hij me toe dat ik op mijn taalgebruik moest letten.
Het feit dat de oorzaak van dat taalgebruik aan zijn eigen hardhandige geprik lag, kwam niet in hem op.
Maar hij kwam, zag en overwon, want hij ontdekte wel dat mijn neusholte bezopen klein was, en mijn neusamandelen bezopen groot. Zo groot dat ze mijn gehoorgangen blokkeerden.
Dus die moesten weg. En zo geschiedde.

Fast Forward naar 2020.
De afgelopen paar dagen ben ik door Jente aangestoken. Of door Ilse. Hoe dan ook: de afgelopen dagen lekte er snot, en hoesten was ook weer iets waarmee ik in een straal van 150 meter iedereen achter de bosjes deed springen van ellende.
Verkouden. Of erger.
Ilse wist mij te melden dat neusverkoudheid een heel erg goede reden is om een afspraak te maken met de ggd voor een coronatest.
En omdat ik in sommige opzichten een erg brave inborst heb, en vooral ook wil weten dat als ik het heb, ik niemand ga besmetten, maakte ik al snuffend en puffend een afspraak.
Het meisje aan de telefoon was bijzonder vriendelijk en loodste me door de bureaucratische rompslomp heen. En de afspraak was gemaakt.
Met meteen de mededeling dat we (Ilse moest gisteren al een test ondergaan) vanaf dat moment in quarantaine moesten. Niet meer naar buiten, Jente thuis houden. 

Oh crud. Ergens wel logisch natuurlijk, maar daar had ik even niet op gerekend. Braaf mijn werkgevers gebeld (die me niet meer willen zien, tot ik een negatieve uitslag krijg, en terecht). En dat is dan dat.

Dus vanmorgen was het zover. Ik mocht met de auto naar de teststraat.
Dat is hier in Almere heel netjes geregeld. Naast het politiebureau, dus iedereen met een openstaande schuld in welke vorm dan ook, en ziek is, kan meteen door naar de politie om een en ander, af te handelen.
Een lief meisje wachtte me op, vroeg of ik alles wat ik nodig had, bij me had en zou me doorverwijzen als ik door kon rijden.
Dat deed ze en in de werkelijk waar enorme partytent kon je met je auto, zo naast de balie. Alwaar ik mezelf kon aanmelden.
Iedereen was even lief en aardig, en na de formaliteiten mocht ik doorrijden naar de tweede balie (het was bijna net zo als bij de McDrive.
En toen herinnerde ik me dus bovenstaande verhaal, en begon ik er al een stuk minder zin in te hebben.
De verpleegkundige die zijn stokjes en staafjes in me zou steken, legde vriendelijk uit wat hij zou gaan doen, en toen mocht ik beginnen met het wattenstaafje.
Dat ging in mijn keel. Dat ging behoorlijk zachtzinnig, maar toch net even dieper dan ik prettig vond.
Mijn lijf vond het nodig om groots en meeslepend te kokhalzen. Maar echt.
Met de tranen in mijn ogen van die ongewenste anti-peristaltische reactie bood ik mijn verontschuldigingen aan, waarop een der verpleegkundigen reageerde dat het vrij normaal was.
En toen kwam het ergste nog. Die stok in mijn neus.
Ik zweer het: die ging zó enorm diep dat ik hem aan mijn hersenstam voelde kietelen. En hoe absurd klein mijn neusholte ook is, dit staafje was zó smal en klein dat die er iets makkelijker doorheen schoof. Echter niet zonder mijn neusholte-haren eens stevig op te schudden. Ik heb nu nog kriebel in mijn neus van alle haren die zich onder protest weer in hun natuurlijke kapsel bewegen.
Ik had eigenlijk verwacht dat ik een spuitende bloedneus zou krijgen en dus de rest van de dag bezig zou zijn om de bloederige resten van mijn mooie creme-witte leren interieur te poetsen, maar gelukkig is dat niet aan de orde.

En nu dus thuis in afwachting van de uitslag zitten te zitten.
Stiekem vind ik dat ook wel spannend. Want stel ik heb covid. Dan ben ik toch wel de vleesgeworden HOAX. Dan heb ik iets waarvan velen beweren dat het niet bestaat. Dat er niks aan het handje is.
Granted: misschien heb ik er geen last van. Misschien alleen maar mild. Maar toch: je hebt een virus in je lijf dat in potentie behoorlijk heftig kan zijn (understatement).
Mocht ik nog mensen kennen die niet in covid geloven: als het zo is dat ik positief test op covid, dan zijn jullie allen van harte uitgenodigd om eens lekker met mij te komen tongen.
Want als het dan toch niks is, moet dat kunnen.
Eens zien hoeveel van die mensen mij daadwerkelijk komen tongen.
Oh, en als die toch komen, neem even wat levensmiddelen mee, want gedurende die tijd blijf ik uiteraard thuis zodat ik geen onschuldigen kan besmetten

Dit geschreven hebbende: oh well. Het is nog geen weekend.