maandag 30 maart 2015

Angry Birds

Telkens als Geert Wilders een verbale ruft laat, gaan mijn vrienden op social media als een soort van weggekatapulteerde Angry Birds er tegenin. Of laatst, toen mijnheer Gerrit Zalm (uitgesproken op zijn Wassenaars, met een bloedverziekend hete aardappel achter tegen het verhemelte) zijn toch al niet kinderachtige salaris wenste te verhogen. De gewenste salarisverhoging ging zelfs bij het voetvolk van de ABN AMRO er niet in. Het leidde tot zoveel commotie dat mijnheer Gerrit Zalm (uitgesproken op zijn Wassenaars, met een bloedverziekend hete aardappel achter tegen het verhemelte) toch maar schoorvoetend afzag van zijn voorgenomen gegraai.
Mooi, jammer dat de man uit zichzelf niet de trots en het fatsoen heeft om een dergelijke bonus te weigeren, maar goed dan maar zo. Als hij maar met zijn fikken van dat geld afblijft.
Triodos bank schijnt te groeien naar aanleiding van deze stunt, en ook wij zijn van plan om voor onze spruit ons te wenden tot deze bank, en niet meer tot de uit hun krachten gegroeide instituten, die ons letterlijk en figuurlijk leegzuigen.

Gesproken over Angry Birds. U weet vast nog wel wat dat is, en zo niet: dat is een spelletje waarbij een stel lelijke groene varkens eieren gestolen hebben, en de boze vogels willen die eieren terug. De varkens hebben deze eieren verstopt in diverse stellages, en door middel van een katapult dien je de boze vogels op de stellages af te schieten, teneinde zoveel mogelijk schade aan te richten, en alle zichtbare varkens dood te maken.
Dat dus. (Ik zie hier een leuke overeenkomst: ziet u Mark Rutte voor zich, lelijk grijnzend en
in het groen, die onze eieren (lees spaargeld) jat, en wij gaan dit, uit een katapult geschoten, terughalen).
Maandag is de dag van beginners. Ik geef dan alleen maar de beginnende leerlingen les, en eens per twee weken geef ik groepsles.
Tot zover niks raars aan.
Een van mijn leerlingen is een jong kereltje, dat na 3 lessen door mij op de bariton is gezet. De club heeft namelijk een bariton nodig, en navraag leerde dat het jong op zich wel oren had naar een dergelijk grote spuit. Het gaat hier om een marching bariton, dus geen normaal beultje, maar een die vooruit wijst.
Vandaag pakte hij zijn instrument uit, en goed gemutst begon hij aan zijn oefening. Dat klonk toch wat apart. Een beetje een "FwoepFwoep" geluid kwam eruit. Dat was zelfs naar zijn beginners smaak toch wat ontoereikend, dus nog maar eens, en wat luider. "FWOEP FWWWWOEP". Hij zette zijn instrument omlaag, en voor hij kon melden dat het niet klonk, viel er iets uit de beker. Een knuffel, in de vorm van een Angry Birds vogeltje.
Ik moest hard lachen. Volgens de leerling was het zijn zusje die ermee gespeeld had, en het beest in zijn toeter had gestopt.
Los van alle hilariteit over deze rare en agressieve verstekeling die het spelen onmogelijk maakte, heb ik wel even uitgelegd dat een instrument een kostbaarheid is, en dat hij toch op de een of andere manier moet zorgen dat zijn kleine broer of zus niet aan zijn instrument kan komen.

Over een tijdje wordt het verkeer een stuk minder overzichtelijk. Want er komt wéér een verkeersbord bij: namelijk een bord dat aangeeft dat een bord dat aangeeft dat een weggedeelte is afgesloten, ook écht écht, ja ECHT afgesloten is.
Toen ik dat bericht las, dacht ik dat Nederland massaal de weg kwijt is (pun intended). Hoe ter wereld kan iemand (meestal of altijd in een Audi) toch denken dat een bepaald verbod niet voor hen geldig is? En dan als smoes: jamaaar er gebeurt niks... Jamaaaar ik heb een Audi, haast en ik betaal meer dus mag ik meer.
Overigens ik zie ook vaak Skoda's aan die ellende meedoen, en BMW's ook. En van die afgetrapte Golfjes en Ibizaatjes met de obligate pet en Sjonnie achter het stuur.
Ik snap niet dat iemand zichzelf zo kan overschatten dat hij dat mag doen. Dan rijdt er weer een hufter op een wegwerker.
Ik zou een dergelijk bord dus niet plaatsen. Een rood kruis is duidelijk zat. En als de overtreder betrapt wordt, gewoon auto en rijbewijs inleveren, en tegen betaling van een forse boete 3 jaar later weer ophalen nadat er succesvol een herexamen bij het CBR is afgelegd, uiteraard op eigen kosten.
En geen gezeik over boeven vangen en dat soort shit, want als je een dergelijke overtreding begaat, neem je willens en wetens het risico dat je iemand voor zijn flikker rijdt die er ook allemaal niks aan kan doen. Dus ben je gewoon een boef, en verdien je een forse straf. 

Ik reageer op dit soort dingen dus ook als een weggeschoten Angry Bird. Die dikke zwarte, die ontploft. Want ik kan er heel slecht tegen dat bepaald tuig (meestal rijdend in Audi BMW of andersoortig hetzij leaseblik hetzij opgesnolde petjes-wrakken) een loopje neemt met andermans leven.

Een heel epistel over Angry Birds. Met dank aan een leerling die tegen wil en dank een knuffel meenam.





dinsdag 24 maart 2015

Nieuwtjes.

Ik kreeg gisteren een nogal dubieus compliment: ik schijn in mijn blogs het leven als een VVD'er te beschrijven. Mijn zus, die ook een blog heeft, schijnt de zaken dan weer meer als een SP'er te beschrijven.
Juist.
Een beetje zuur aan deze complimenten is dat we allemaal weten dat de VVD verre van een smetteloze partij is. Een declaraatietje teveel hier, wat gegraaid klein(en groot)geld daar, en zo af en toe een kwinkslag met een ballon, door een lid van de VVDJOSTI afdeling.
En ik moet daar dit jaar pijnlijk voor dokken, want de naheffing van de inkomstenbelasting is 2500 euro. En dat gaat dan naar het opknappen van een kasteeltje, of weer een paar cocktailfeestjes of wat schimmige reiskosten voor de VVD. Ik voel me dus zeker geen VVD'er op dit moment.

Uit het nieuws:
http://nos.nl/artikel/2026472-veelgebruikte-injectienaalden-onveilig.html
De kop vind ik wat verwarrend. Want iedereen weet toch dat je een naald slechts één keer moet gebruiken. Maar het ging niet om hoe vaak je één naald gebruikt, het ging om het meest gebruikte merk.
Deze naald laat lijm los en dat kan tot allemaal gruwelijkheden leiden. Pijnlijk voor de slachtoffers, pijnlijk voor de makers, vooral vanwege het feit dat die liever hadden gewild dat dit nieuwtje niet openbaar werd. Die laatsten zeggen dat de lijm inderdaad loslaat, maar allemaal binnen de toegestane marges. Ja, dat staat er echt.
Binnen.
De.
Toegestane.
Marges.
Dus er is iemand die bepaald heeft dat die lijm weliswaar slecht voor je is, maar dat een beetje ervan moet kunnen. Wie heeft dat bepaald?
En wie heeft die marges bepaald? Is dat diezelfde VVD-hansworst die een ballonnetje verorberde? Dan is Nederlands straks echt in de penarie, want dan blijven er te weinig loonslaven over die belasting betalen om de VVD van voldoende kasteeltjes en ballonnetjes te voorzien...

Ook zo'n briljant staaltje van gebrekkig regeren:
http://nos.nl/artikel/2026541-mantelzorgers-melden-zich-vaker-ziek-op-het-werk.html
Like DUHUHHHHHH...
Mantelzorg, helemaal hip, want lekker goedkoop! Mensen kunnen lang thuis creperenblijven en de naaste familie kan dan de zorg opknappen. Scheelt geld! Heus!
Nu worden dus die mantelzorgers en masse ziek. Geen wonder, want ook een mantelzorger heeft (toegegeven, dat is een gebrek) maar 24 uur per etmaal. Dus nu kost het alsnog geld, want een zieke mantelzorger kost een bedrijf ook geld. Naja, wie het ook ophoesten moet, ziek zijn kost geld. En ik ging er vanuit dat we daarvoor premies enzo moesten betalen.

Het was natuurlijk leuker geweest als de belastingdienst ons ook een cadeautje had gegeven bij de geboorte van Jente. Maar goed, het kan geen feest blijven. Volgend jaar gewoon maar weer wat trompetjes kopen, en een nieuwe laptop, en dat soort zaken, zodat ik weer wat beroepskosten terug kan vorderen.
Wat wel heel erg leuk is: enkele leerlingen van mij kwamen aan met diverse kleinigheidjes. Omdat ze meeleefden. Omdat ze het leuk vinden dat hun meester papa is geworden. Zie dan maar streng te blijven als ze dan niet geoefend hebben. Dat lukt bijna niet.

En over leerlingen gesproken: twee van mijn leerlingen gingen op concours. Ze moesten uit het repertorium een werk spelen, mét piano.
Wekenlang ben ik met die meiden bezig geweest om hun solo in te studeren, bij te schaven, op te schuren en glad te poetsen. Helaas kon ik door andere werkzaamheden niet in persoon bij het optreden zelf zijn. Dit moet volgend jaar anders. Ik geloof namelijk dat ik op de dag zelf nerveuzer was dan "mijn" twee meiden bij elkaar. Maar ze schitterden. Ze speelden de sterren van de hemel, en kregen van de jury complimenten over hun klank, en techniek. Toen ik de juryrapportjes las, kon ik het niet helpen: ik glom van trots.



zaterdag 14 maart 2015

Wennen

Het is wennen allemaal.
Ik heb me wel eens afgevraagd of ik de enige verse vader was, die op sommige momenten gewoon het even niet meer wist. Onzeker, en zelfs wanhopig kon worden omdat ik nog niet de verschillende kreetjes, krijsjes herkende.
Gelukkig hebben we kraamzorg in huis. Een geweldig mens, die weet van de hoed en de rand, die de klok hoorde luiden, en meteen wist hoe de klepel in de steel zat.
Kraamzorg krijg je omdat je (in ons geval) als nieuw-bakken ouders gewoon nog veel moet leren. Leren voeden, leren schoonmaken (dat gaat nog steeds soms niet helemaal vlekkeloos, figuurlijk gesproken, maar helaas ook letterlijk) en wat dies meer zij.
Bijvoorbeeld een badje nemen. Inmiddels ben ik een week vader, en hoe raar dat ook moge klinken: ik heb nog nooit eerder een baby in bad gedaan. Moest dat mee onder de douche? Wel lekker warm. Of moest ik het babybadje vullen met lekker heet water, zoals ik dat zelf graag heb. Even skinny-dippen, met een lekkere ruwe handdoek droogboenen en klaar is Jente. Maar zo is het gelukkig allemaal niet.
Inmiddels heb ik geleerd wat het stappenplan is met betrekking tot het badderen van het kind. En dat kon heus geen kwaad, want al mijn manieren werden een voor een vakkundig afgeschoten.
En daarnaast is de kraamzorg er ook voor om ons in die eerste week wat werk uit handen te nemen. Ook dat kan geen kwaad, want we zijn beiden toch wel zo vermoeid dat ik blij ben dat ik praktisch heel de week toch maar vrij heb gehouden. Dus een lunch maken, wat schoonmaken, wat stofzuigen gewoon wat huishoudelijke klusjes, waar we echt zelf nog niet aan toe zouden komen.

En daar zit hem voor mij toch wel een beetje een kneep. Want is die vrouw (we hebben het geluk dat we serieus een topper in huis hebben) bezig met opruimen, heb ik het gevoel van: kan ik ook wel doen. Of erger: om dan eens lekker ontspannen op het toilet te gaan re-laxeren is dan ook wel een beetje een raar gevoel. Tuurlijk, we hebben een spray die de ergste verdorvenheid uit de lucht spuit, maar ja, meestal richt ik die spuit toch weer verkeerd, en dan ruikt niet het toilet, maar ik naar die kunstmatige 'bloemenfris'. En om dat dan in te houden.... Gaat ook weer wat ver.

Inmiddels ben ik ook weer begonnen met werken, dat wil zeggen: vanavond heb ik een heus concert te spelen. Dat is niet raar, want dat is mijn beroep. Dat heuse concert speelt in Ede, en alles bij elkaar moet ik voor exact 5 minuten spelen, ruim een uur rijden. Gelukkig voor de pauze, ben ik snel weer thuis.
 Maar toch... Het liefste zou ik de rest van mijn leven vrij nemen om voor Jente te kunnen zorgen. Ze zouden gillend gek worden, van mij. Hier, thuis. En voor de financieen zou het ook al geen kwaad kunnen dat ik wel zo af en toe werk.
Dus ging ik naar een repetitie, werd gefeliciteerd, en kon ik spelen. Is toch altijd wel fijn. Muziekmaken.

Bijzondere bijkomstigheid:
Claus en Colette mogen sinds een maandje buitenspelen. Na maanden gezeur, hebben we dus het kattenluikje geinstalleerd, en meteen gingen beide op onderzoek uit. Colette is wat aanhankelijker. Die gaat niet zo ver, en meldt zich regelmatig even. Claus is veel onafhankelijker, en maakt enorme rondes, om pas in de avond zich genoeglijk op bank, bed of baas te vleien. Maar sinds Jente er is, zijn beide dieren veel meer thuis. We zorgen er goed voor dat we ze soms een extra aai geven, een beetje extra aandacht. Zelfs Claus gaat veel minder ver, en lag een paar keer onder het raam in het zonnetje. Pas als het gebrul van Jente hem te barbaars in de oren klinkt, maakt hij zich uit de voeten.
Maar alsof ze aanvoelen dat er iets bijzonders in huis is, waar ze deel van uit (willen en mogen) maken, zijn ze (tijdelijk, denk ik) even wat honkvaster.
Dat moet overigens wel altijd bekeken worden, want laatst werd Colette erop betrapt dat ze door de spijlen van de box met Jentes tenen wilde gaan spelen, en zelf heb ik haar een aantal keer brommend toe moeten spreken, als ze aanstalten maakte om in haar bedje te springen. Niet om kwaad te doen, maar uit nieuwsgierigheid, en wellicht voor wat levensgevaarlijke warmte overdracht.

Volgende week dus weer volop aan het werk. Nieuwe kansen gekregen bij een filmmuziekprojectachtig orkest, waar ik heel veel zin in heb, en weer gewoon mijn lieve leerlingen hun lesje leren.
Het voelde wel raar aan, om zomaar huis te verlaten, want er is nog zo'n hulpeloos hummeltje. Maar goed. Dat zal ook wel wennen.


donderdag 12 maart 2015

Ik ben bepoept, beplast en bekotst... En dat vind ik niet erg...

Domme daden van verse vaders.

Het is niet alles, om vanuit het ziekenhuis gelijk maar naar huis te gaan met een vermoeide vrouw en een kersvers kind. Vele ervaren vaders zullen dit al dan niet herkennen, en misschien zijn er ook wel vaders voor wie het allemaal zo vanzelfsprekend was, dat ze geen seconde onzeker zijn over hun functie en functioneren.
Tot die laatste groep hoor ik zeer zeker niet. Om eerlijk te zijn: de eerste nacht vond ik gewoon doodeng. En, in weerwil tot de wijze woorden van de kraamzorg, ik kon het beslist niet zien als "een prachtige tijd".
Niks lukte vlekkeloos, en dat leverde uiteraard vele en langdurige brulpartijen op van onze dochter. Om wanhopig van te worden. En dan voelde ik me niet alleen schuldig naar onze dochter, maar ook naar de buren, waarvan ik verwachtte dat ze de volgende ochtend boos aan de deur zouden staan.

Dat laatste gebeurde uiteraard niet.

Onze dochter is net een supersport wagen. Van 0 tot brullen in minder dan 4 seconden. Ik heb het getimed. Het is dus geen comfortabele reiswagen, die ongemerkt naar een fijne cruisesnelheid gaat, nee, als ze honger heeft, dan zie je aan haar betrekkende gezichtje dat je precies 4 seconden hebt om een flesje of borst aan te bieden, of je gehoorbescherming in te doen. Want na 4 seconde zet ze een keel op, waar menig opera-zangeres een diepe buiging voor zou maken.

De eerste nacht, alleen was voor ons beiden toch echt afzien. We herkenden nog lang niet alle geluidjes, en als we het geluid niet goed interpreteerden werden we op een vreselijk dissonant brulconcert gefaiteerd. Drinken is nog een beetje problematisch (heeft met de leeftijd te maken) en dus liepen we soms wat radeloos met Jente op ons arm door het huis. Die met haar graaiende armpjes ook haar statement wilde maken.
Bij een van die gebeurtenissen wisten haar graaiende armpjes mijn bril vast te grijpen. En niet meer los te laten. Dus liep ik rond, bijna letterlijk als een kip zonder kop, nauwelijks te zien waar ik liep, met een brullende Jente in mijn arm, die met mijn bril zat te zwaaien. Leuk voor 'Lachen om homevideos', niet als je op dat moment de vader bent.

Luierpret. 
Jente poept wat af. Het is bijna genant. Als ik haar in mijn armen heb, komt het vaak voor dat ik het hoor en voel. Scheten laten heeft ze ook niet van een vreemde. Gelukkig zit er een luier tussen, maar de eerste keren dat je een luier omdoet, is lijkt mij, even wennen.
Vooral de nuttige tips van ervaringsdeskundigen doen het hier goed, als je ze niet vergeet. Ik had dus net de volle luier in de prullenbak gedaan, en was onhandig aan het hannesen met het uitvouwen van een nieuwe luier, en tegelijk aan het proberen om een billendoekje te pakken. Ondertussen spoot de poep uit mijn dochter, over het verschoningskussen. Jammer, dit... Kon ze nou niet een paar seconden wachten?
Als ik de oude luier eronder had gehouden (zoals mij was aanbevolen) was er niet zoveel aan de hand geweest. Nu moesten we wat improviseren met andere doeken...
Bij het schoonboenen van de billetjes (voor de tweede keer dus) had ik het poetslapje niet precies goed om mijn handen en vingers gewikkeld, waardoor ik die kleverige (bijna op spinazie lijkende) blerf eens even goed in mijn handen masseerde. Ook jammer... Stinken doet het niet echt, moet ik zeggen, maar het idee dat je letterlijk aan het kleien bent met de uitwerpselen van je dochter is toch een beetje apart.
Ik ben in de ochtend niet vaak op mijn best. Daarbij moet ik wel aangeven dat sinds Jente er is, ik toch veel kwieker uit bed spring dan zeg maar een goeie week geleden. Zal ook wel iets met het volume van het geschreeuw te maken hebben.
Toch was ik nog niet wakker genoeg. Want bezig met de zoveelste luier, viel het me toch niet meteen op dat dochterlief een plas deed. En daar kwam ik in no-time achter, toen mijn hand nat en warm werd... Goeiemorgen.... Van ieder ander zou ik niet geaccepteerd hebben dat ik bezeikt werd, maar van Jente wel. Uiteraard is het zo dat ik nu wel heel blij ben met een meisje, want jongetjes komen een heel stuk verder, maar het is wel weer een heel aparte dimensie aan het vaderschap.

De meeste mensen zullen hun kind over een lapje laten boeren. Zo ook ik. Alleen het is wel een kwestie van even goed mikken met dat kind. Dus lapje klaar, kind met haar mondje erbij, en kloppen maar, tot er een boer komt. Al dan niet met inhoud.
Ik had het lapje ten opzichte van het kind niet helemaal goed, want de boer kwam (een prachtige, diepe, borrelende) en inhoud ook. Ruim naast het lapje. Heel ruim. Net op het moment dat ik een schoon, vers overhemd met korte mouwen (het is maart!!!) aanhad.
Bekotst en bezeken, en toch niet minder van mijn dochter houden.
Hoe mooi is het...

Ik ga mijn trouwe bloglezers uiteraard niet tot vervelens toe lastig vallen met blogs over mijn wolk van een dochter. Maar als het voorbijkomt, een paar hilarische missers (toch altijd papa's schuld) zal ik niet kunnen vermijden.
Ter leering ende vermaeck...



zaterdag 7 maart 2015

Dankbaarheid.

Een blog schrijven over de geboorte van je kind.
Dat is potdrie nog niet makkelijk. Normaal kom ik geen woorden tekort, maar nu heb ik er denk ik teveel...
Trek dat blik clichés maar open, ze kloppen. Ook al een nieuwe ervaring moet ik zeggen. Voldoen aan clichés.
Das trouwens niet helemaal waar: ik ben niet omgevallen voor, tijdens of na de bevalling.

Het begon allemaal op een goeie morgen (een donderdag morgen). We moesten in alle onmeunige vroegte in het ziekenhuis zijn. Want Ilse zou worden ingeleid. Tot dat moment geen probleem. Ilse was mobiel, en samen konden we nog best een rondje rond het ziekenhuis wandelen. Veel gebeurde er niet, dus het was een rustig dagje. Saai zelfs, moet ik bekennen. Er werden pillen in geduwd, en dat was dan het hoogtepunt gedurende 4 uur.
Omdat Jente zich vooralsnog niet wenste aan te dienen, en ik niet vond dat ik met goed fatsoen naar huis kon, bleef ik slapen. (En hier moet ik dan ook meteen het enige minpuntje van het ziekenhuis geven: het bed, bedoeld voor vaders om op te slapen, is een verschrikking. Echt, serieus een totale opstapeling van ontwerpfouten aan alle kanten. Slapen doe je er niet comfortabel op, want het is een soort van rubberen dojo mat, en als je hem ingeklapt houdt, als stoel zit je er niet lekker op, want je zakt erin weg alsof die stoel plannen heeft om je op te vreten. Maar verder kan ik geen enkel minpunt ontdekken).
Midden in de nacht begon er het een en ander te borrelen, pijn te doen en te ontsluiten. Mooi. Dit proces is bezig geweest, tot in de ochtend. Het is inmiddels vrijdagochtend, en zowel Ilse als ik zijn gaar. Ilse van een nacht met slechte slaap, vanwege het aankomende kind, ik vanwege een beroerd bed.
Maaaaar hoop gloorde, want rond 11 uur begonnen de weeen toch wel ernstige vormen aan te nemen. Zo ernstig, dat er sprake kon zijn van een geboorte.
Uiteindelijk, ruim een uur later, zonder dat er een schreeuwend resultaatje te bewonderen was, besloot de arts dat de natuur nogmaals een handje geholpen moest worden. Er werd een soort van vacuum rubbertje gebruikt, en toen was het wel daar. Jente kwam ter wereld.
Heel erg veel tijd om daar over na te denken, kreeg ik echter niet. Vanwege dit hulpstuk was er een bloeduitstorting ontstaan, en moest Jente als de wiedeweerga naar de afdeling neonatologie, om daar onderzocht te worden, in de gaten gehouden, en wat extra lucht, en extra vocht en spul ter ondersteuning te krijgen. Eerlijk gezegd: toen ik onze Jente daar zag liggen, hulpeloos met allemaal kabels en draden in, om en aan haar kleine lijfje, stond het huilen me toch wel heel erg veel nader dan het lachen. Ilse verloor zoveel bloed, dat zij als de weerlicht naar de operatiekamer gebracht werd. Ik mocht even mee naar de neonatologie, maar daar waren ze druk met Jente bezig, en inmiddels waren mijn toch al naar nicotine hunkerende zenuwen zo erg aan het zeuren, dat ik maar eventjes een paar peuken ben gaan roken.
Dit, samen met de telefoontjes die daarbij horen. Kersverse grootouders, kersverse ooms en tantes en een paar vrienden. Blijdschap, trots en bezorgdheid, heel veel bezorgdheid vanwege de moeilijke start, streden in mijn hoofd om voorrang, en dat in combinatie met een flinke dosis vermoeidheid, moet haast wel geleid hebben tot het vormen van totaal onverstaanbare, zo niet waanzinnige zinnen.
Wel grappig was dat de verpleegkundigen en artsen die nog over waren gebleven zich heel bezorgd om mij toonden. Ze waren blijkbaar allemaal bang dat ik om zou vallen. Nu ben ik niet zo van vallende dingen. Ik hou er niet van als de zwaartekracht het wint van objecten (hoewel een vallend mens, soms echt wel een kadootje is, zo smakelijk kan het eruit zien), en al helemaal niet van mij. Als ik een gek vergelijk maak: fysiek gezien is prinsjesdag zwaarder dan een bevalling. Want bij prinsjesdag sta ik maar een beetje te staan, voor me uit te staren. Een bevalling echter is van een heel ander kaliber. Ik kreeg dus een bekertje met een zoetig spulletje om mijn suiker aan te vullen. Ik kan dus binnenkort naar de tandarts voor een nieuwe glazuurlaag op mijn tanden...
[Op dit punt onderbreek ik mijn relaas heel even om even heel serieus mede te delen dat de verloskundigen, de verpleegkundigen en de artsen van de verloskunde afdeling in het ziekenhuis hele bekwame, maar vooral hele aardige en lieve mensen zijn. Geen moeite te veel, er wordt tijd genomen voor je vragen, je opmerkingen, je onzekerheden. Ilse (en ik) zijn er geen nummer, maar mensen.]

Uiteindelijk kwamen de ouders van Ilse even kijken en ons wat morele ondersteuning geven, kwam Ilse weer terug op de kamer, en konden we heel eventjes kijken naar en genieten van onze kersverse offspring. 
Niet heel lang daarna ben ik op van vermoeidheid naar huis gereden. Even slapen in een echt bed.

Om de volgende ochtend jarig en wel wakker te worden. Dat was dus vanmorgen.
Volgens de artsen en verpleegkundigen was Ilse er weer beter aan toe, en Jente deed het ook goed, en gaat vooruit. Jente blijkt een pittige tante te zijn, die heel duidelijk aangeeft wat ze wel, en wat ze niet blieft. Als voorbeeld: een of andere speen van een heel duur en goed merk blieft ze niet (fuck... daar hebben we er nogal wat van). Zelfs niet met een paar druppels suikerwater. Ze lust hem niet. Ze heeft verrekte goed in de gaten dat het niet 'the real deal' is en spuwt het ding boos huilend uit. De speen die een slimme verpleegkundige maakte, doet het wat langer goed, maar als ze hongerig is dan wenst ze eten, en daar wenst ze niet lang op te wachten. Vandaag na wat onduidelijkheid over mijn rechten en plichten als vader, een uurtje of wat met haar op schoot gezeten.(Ze heeft rust nodig, veel rust, en dus is het van belang dat we haar niet om de haverklap storen. Dus op schoot is echt een uurtje of wat op schoot. Dat is wat aparts. Je eigen dochter in een dekentje op schoot, op een comfortabele stoel en dan zelf wegsoezen. En me verwonderen over dat moois wat ik in mijn armen heb... (Zoals ik al zei: veel van de clichés kloppen. En ik schaam me er niet in het minst voor).
Windjes laten kan ze ook als de beste. Ik dacht door die luier heen te voelen dat er gepoept werd, maar bij latere controle bleken dat dus windjes te zijn. Dat moet ze haast wel van mij hebben. Maar ze moet wel nog leren dat als ze dat doet, dat ze haar gezicht in de plooi houdt. Want nu kan ik aan haar gezicht zien dat er een windje aankomt. Maar dat leer ik haar nog wel. Komt goed.

Nu het met Ilse en Jente een beetje beter gaat, sta ik mezelf toe om een beetje stom voor me uit te grijnzen. Ik ben mateloos trots op Ilse. Hoe het het allemaal gedaan heeft. En wat een mooi kind ze gebakken heeft. En op Jente (waarvan ik pas sinds vandaag weet dat het in het Noors 'meisje' betekent) die ondanks een moeizame start hard vecht om vooruit te komen. En daar beetje bij beetje in slaagt. Steeds minder hulpmiddelen zijn er nodig, en misschien mag ze over een week al naar huis.

Dit is dus voor de tweede keer dat ik mijn verjaardag in het ziekenhuis vier (ik moet hierbij toegeven dat ik me de eerste keer niet kan herinneren, en dat was strikt genomen ook geen verjaardag, want het was mijn eerste dag op deze aardkloot), maar wat voor een. Een plaatje van een dochter.

Omdat ik thuis nog wel het een en ander wilde opruimen, en het met Ilse en Jente de goeie kant op gaat, slaap ik vannacht ook weer lekker in mijn eigen bed. Maar ziekenhuis eten (is niet heel erg slecht) is toch niet echt een verjaardagsmaal. Dus trakteerde ik mezelf maar op een lekkere pizza van de New York Pizza. (Okee, okee, ook geen verjaardagsmaal, maar diner is om 1700 in een ziekenhuis, en dan ben je om 2200 gewoon weer hongerig). En zit ik deze blog te tikken. Mijn eerste blog als vader.

Iedereen bedankt voor de felicitaties (en voor de dubbele felicitaties).
Voor dat de vermoeidheid ervoor zorgt dat de spellingscontrole in 'blogger.com' helemaal gek wordt van mijn getype, ga ik maar eens lekker op de bank hangen. En nagenieten.


dinsdag 3 maart 2015

Ondankbaar

Een ondankbare klus...

Sinds medio december is ons huishouden een heuse laminaatvloer rijker. Omdat onze beurs niet bijzonder groot was, en ook niet echt berekend op een wel heel plotselinge (maar gelukkige) verhuizing, mocht het niet al te duur zijn. Mooi aan dit laminaat is, dat ik nu vol trots kan beweren dat mijn huis vol ligt met slätten. Van de Ikea. Door mij al eens betiteld als Zweedse boevenbende.
Deze slätten zijn mooi licht van kleur, en dat geeft zo'n mooi contrast met onze uit veilingkratten opgetrokken boekenkast, de roodachtig donker-houten hony-tonk-piano van Ilse, die inmiddels in huis staat, ons medium donkere, uitschuifbare houten eettafel, ons donkerblauwe bankstel, de donker houten schommelstoel, een antiek donker houten rolkastje van mijn oma en ons donkergroene marinekist-tv-meubel. Snapt u waarom wij wel taalden naar een lichte vloer?
Laminaat in een lichte kleur is prachtig. Maar by Jove, wat een nare kleur. Wat een verschrikking.
Alle stofvlokjes, alle individueel uitgevallen katten- of mensenharen, elk (door poes of kater) mee naar binnen gesmokkeld zandkorreltje, elk drupje gemorste koffie is zichtbaar. Al stofzuig ik 3 keer per dag, al dweil ik om het uur, die vloer blijft niet langer dan 10 minuten schoon.  Als ik te lang wacht met stofzuigen, dan zie je letterlijk hoe het stof zich opstapelt. Toen Colette eens met een sneetje in haar teen binnenkwam, lag heel de vloer erbij alsof er in de kamer ernaast een moord was gepleegd. Op zich heeft laminaat de gunstige eigenschap dat vloeistoffen er makkelijk af te krijgen zijn, maar het zou fijn zijn als het iets minder besmettelijk was.

Het zijn van politicus is ook een ondankbare klus.

Marjolein Faber. Die PVV'er die alles en iedereen afmaakte, die ook maar een heel klein beetje blijk gaf van spelen met de integriteitsnormen en fatsoensregels waar je je als politicus aan moet houden, blijkt zelf niet vies te zijn van een stevige portie vriendjespolitiek. En omdat dat soort regels wel voor andere partijen lijken te gelden, maar zéker niet voor de PVV, wenst mevrouw Faber niet op te stappen. Als Geert slim is, schopt hij haar de straat op. Weg met dat mens.
Ineens komt er een heel ranzig vergelijk in mij op... Adolf Hitler verloor alles, zeker op het laatst toen hij zich omringde met middelmatige, lafhartige ja-knikkers. Sterke personen om hem heen, die zijn beslissingen in twijfel trokken, hadden wellicht ervoor kunnen zorgen dat de tweede wereldoorlog heel anders was geeindigd.
Pim Fortuyn, omringde zich ook met halve zolen. En toen Pim werd afgemaakt, stortte zijn partij in, want de restanten van zijn partij rolden vechtend om de macht, maar vooral niet bij machte om iets te doen, over straat. En bleek in de helft van de gevallen te crimineel en te dom om fatsoenlijk te regeren.
Bij de blonde grootmufti (dank aan Marc Schaftenaar voor de betiteling van Geert Wilders) uit Limburg is het al niet anders. Hij omringt zich ook met onfrisse figuren, en mensen met ongezonde denkbeelden en ongezonde geestelijke vermogens, die alleen maar ja en amen mogen knikken, maar vooral geen blijk mogen en/of kunnen geven van een portie gezond verstand.
 Een groot aantal is wegens verzwegen bijbaantjes of verzwegen half-criminele verledens al opgestapt, en ik denk dat als Geert het loodje legt, dat niemand van zijn clubje in staat zal zijn om dat stinkende karkas dat PVV heet, te redden. Overigens wil ik niemand die positief tegenover Fortuyn of Wilders stond/staat aanpraten dat deze twee even ellendig zijn als Hitler. Maar het idee van een overeenkomst tussen dezen qua macht en de erfenissen daarvan in verleden en heden, is frappant...

Ondankbaar...

Omdat ik wat verkouden was, afgelopen tijd, en ik veel zogenaamd vers fruit gewoon niet te haggelen vind, neem ik mijn vitaminen vooral in via groente. Ik hou namelijk best wel van groente. Lof, broccoli, bloemkool, bietjes, kolen, spruiten, sommige boontjes (als het maar geen heilige zijn) en huts-en stamppotten, ik eet het met plezier.  Om dat aan te vullen, had mijn betere helft nieuwe vitamine pillen meegenomen.
Ik ben daar op zich geen fan van. Want de "smakelozen" hebben wel degelijk smaak: een hele ranzige, alsof je aan een dood muisje knaagt. De "smaakvollen" daarentegen zijn ook niet dat je zegt: haute cuisine.
Een potje multivitaminen van davitamon (de voedselgekkies moeten maar even niet lezen, in elk geval er niet over lopen mauwen) met de op zich lekker lijkende bosvruchtensmaak, kwam in huis. Kauwtabletten. Ik weet niet precies wat het procédé is achter het extraheren van smaak uit bosvruchten, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er geen enkele vorm van bosfruit in de buurt was toen Davitamon deze smaak in hun tabletje stopte. En ik denk dat de smaakpapillen van degene die dit aan een smaaktest onderwierp, alvorens dit op de markt te zetten,  al vanaf zijn/haar geboorte gebrekkig functioneren.
Maar goed,  laat ik niet al te ondankbaar klinken: het werkt wel. Want ik knap zienderogen op. Die toch wel forse tablet, kauw ik een beetje, voor de vorm, en klok ik met een grooooooot glas water verder weg. En dat ik opknap is geen heel erg overbodige luxe, want het gaat niet heel lang meer duren of ik word vader. En het zou voor het wurm toch wel een beetje sneu zijn als papa zijn welkomstboodschap bestaat uit een lekkere natte nies...





zondag 1 maart 2015

Update.

"Spannend heh?"
Nee hoor, ik weet al wat t wordt: een meisje.
"Koop wikkelrompertjes, dat is makkelijk aankleden".
Ik rol haar wel op in een paardenharen deken, lekker warm.

 Met veel humor een draagzak omslingeren, al oefenend met een pop. Want beter dat die pop tegen de vlakte slaat dan, later een levend kind van vlees en bloed.
Ik heb me laten vertellen dat een kind zo'n val ook prima overleeft, maar een erg prettig gevoel is het niet. Voor kind en ouders. Lijkt me.

Ik hou het allemaal een beetje af, merk ik. Alle drukte, en alle aandacht. Begrijp me niet verkeerd, het lijkt me prachtig om vader te zijn, maar iedereen doet er zo hooggespannen over. Alsof het een bijzonder natuurfenomeen is, dat eens in 365 jaar voorkomt. Maar dagelijks scheuren vrouwen open (en soms door) teneinde er een kind uit te persen waar ze in elk geval de komende 18 jaar verantwoordelijk voor zijn. En als al die vrouwen het kunnen, kan Ilse het ook. En als al die mensen een kind kunnen groot brengen, kunnen wij het ook. Hell: zelfs de ouders van Geert Wilders hebben hem blijkbaar ooit geprobeerd op te voeden. Nou, dan weet ik zeker dat wij het kunnen. En niet per definitie veel slechter.

Iets dat overgewaaid is uit Amerika: de zogenaamde babyshower. Mijn eerste associatie was er een die ik niet uit mijn toetsenbord geklopt krijg, maar het is dus een soort van verwendag voor de moeder in spé. En Ilse heeft gelukkig vriendinnen, die het leuk vinden om zulks voor haar te organiseren. Er worden dan kadootjes gegeven aan de moeder-in-ontwikkeling, en blijkbaar ook veel gegeten. Zoete taart en ik kreeg een foto waarop Ilse verlekkerd naar een bord met allemaal kwakkies in alle kleuren keek. Ik ga er vanuit dat dat diverse smaken Olvarit zijn. (Overigens: ik denk dat het voor de smaak van een kind absoluut beter is om Olvarit te vermijden en zelf maaltijden te stomen voor het kind. Gezond verstand heet dat).

Dat leverde wel een lekker vrije dag op. Beetje mannendingen doen hier in huis. Zoals een piano hierheen halen. Schoonouders wilden graag een extraatje doen voor de aanstaande moeder, en het leek hun een mooi idee om die vermaledijde piano uit de Almeerse berging te halen, en hier in Rotterdam te zetten. Een van de wensen van Ilse.
Ik had er uiteraard niet heel veel oren naar, want klein huis + grote piano= klein huis x 2, maar goed... Gelukkig hoefde ik het niet alleen te doen, en was er een schoonvader, en een fijne vriend die dat klusje klaarde.
Toen Ilse werd opgehaald (schiet op! moven, ik moet hier wat doen), kon ik dus de bank gaan verplaatsen, de salontafel opofferen, en de schoenenkast wegzetten. Want die piano kon niet pontificaal midden in de woonkamer staan. (We hebben het geprobeerd, maar dat leverde wel heel erg veel donkere hoekjes op in huis, waar een kind al snel de Boeman verwacht). Het verslepen van de piano leverde best nog wat spierpijn op, gok ik zo, maar missie geslaagd, en toen Ilse thuiskwam, waren de orgastische kreten van blijdschap over die piano niet van de lucht.

Ik hou nog steeds goede hoop dat ik op mijn eigen verjaardag vader word. Heel cliché, maar dat is het mooiste verjaardagscadeau dat er is. Een blakend gezonde dochter op je verjaardag in je armen gepropt krijgen. Dat is toch goud. 
En wat ik me dan voorstel: als het wurm nog jong is: overdag kinderfeestje, en 's avonds hengstenbal voor papa. En als het wurm een jaar of 15 is, gewoon samen een groot feest geven in de kroeg, met bier, bitterballen, goeie muziek en samen laveloos (ik dan, wurm krijgt ranja) de taxi nemen. Of zo.

Al een poosje ben ik bezig met het maken van simpele opnames. Niks fancies, maar gewoon simpele dingen, kleine speelstukjes, zodat leerlingen een idee meekrijgen van hoe een stukje kan klinken. Dat ze een voorbeeld hebben.
Mijn eerste pogingen, met een simpele Iphone, waren niet denderend geslaagd. Zelfs in een grote ruimte, waren de microfoontjes van de Iphone niet bijzonder onder de indruk van mijn spelen, of juist wel, 't is maar net hoe je het interpreteert.
Bottomline: Werkt niet. Dus de vraag uitgezet, en gelijk maar een bestelling willen plaatsen voor een heel leep apparaatje: de ZOOM iq7. Een setje microfoons die op een Iphone aan te sluiten zijn.
Inmiddels ben ik dus bijna jarig, en heeft de liefste voor mij dat ding in huis gehaald.  Dus binnenkort daar maar eens wat mee gaan klooien.







Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...