Dankbaarheid.

Een blog schrijven over de geboorte van je kind.
Dat is potdrie nog niet makkelijk. Normaal kom ik geen woorden tekort, maar nu heb ik er denk ik teveel...
Trek dat blik clichés maar open, ze kloppen. Ook al een nieuwe ervaring moet ik zeggen. Voldoen aan clichés.
Das trouwens niet helemaal waar: ik ben niet omgevallen voor, tijdens of na de bevalling.

Het begon allemaal op een goeie morgen (een donderdag morgen). We moesten in alle onmeunige vroegte in het ziekenhuis zijn. Want Ilse zou worden ingeleid. Tot dat moment geen probleem. Ilse was mobiel, en samen konden we nog best een rondje rond het ziekenhuis wandelen. Veel gebeurde er niet, dus het was een rustig dagje. Saai zelfs, moet ik bekennen. Er werden pillen in geduwd, en dat was dan het hoogtepunt gedurende 4 uur.
Omdat Jente zich vooralsnog niet wenste aan te dienen, en ik niet vond dat ik met goed fatsoen naar huis kon, bleef ik slapen. (En hier moet ik dan ook meteen het enige minpuntje van het ziekenhuis geven: het bed, bedoeld voor vaders om op te slapen, is een verschrikking. Echt, serieus een totale opstapeling van ontwerpfouten aan alle kanten. Slapen doe je er niet comfortabel op, want het is een soort van rubberen dojo mat, en als je hem ingeklapt houdt, als stoel zit je er niet lekker op, want je zakt erin weg alsof die stoel plannen heeft om je op te vreten. Maar verder kan ik geen enkel minpunt ontdekken).
Midden in de nacht begon er het een en ander te borrelen, pijn te doen en te ontsluiten. Mooi. Dit proces is bezig geweest, tot in de ochtend. Het is inmiddels vrijdagochtend, en zowel Ilse als ik zijn gaar. Ilse van een nacht met slechte slaap, vanwege het aankomende kind, ik vanwege een beroerd bed.
Maaaaar hoop gloorde, want rond 11 uur begonnen de weeen toch wel ernstige vormen aan te nemen. Zo ernstig, dat er sprake kon zijn van een geboorte.
Uiteindelijk, ruim een uur later, zonder dat er een schreeuwend resultaatje te bewonderen was, besloot de arts dat de natuur nogmaals een handje geholpen moest worden. Er werd een soort van vacuum rubbertje gebruikt, en toen was het wel daar. Jente kwam ter wereld.
Heel erg veel tijd om daar over na te denken, kreeg ik echter niet. Vanwege dit hulpstuk was er een bloeduitstorting ontstaan, en moest Jente als de wiedeweerga naar de afdeling neonatologie, om daar onderzocht te worden, in de gaten gehouden, en wat extra lucht, en extra vocht en spul ter ondersteuning te krijgen. Eerlijk gezegd: toen ik onze Jente daar zag liggen, hulpeloos met allemaal kabels en draden in, om en aan haar kleine lijfje, stond het huilen me toch wel heel erg veel nader dan het lachen. Ilse verloor zoveel bloed, dat zij als de weerlicht naar de operatiekamer gebracht werd. Ik mocht even mee naar de neonatologie, maar daar waren ze druk met Jente bezig, en inmiddels waren mijn toch al naar nicotine hunkerende zenuwen zo erg aan het zeuren, dat ik maar eventjes een paar peuken ben gaan roken.
Dit, samen met de telefoontjes die daarbij horen. Kersverse grootouders, kersverse ooms en tantes en een paar vrienden. Blijdschap, trots en bezorgdheid, heel veel bezorgdheid vanwege de moeilijke start, streden in mijn hoofd om voorrang, en dat in combinatie met een flinke dosis vermoeidheid, moet haast wel geleid hebben tot het vormen van totaal onverstaanbare, zo niet waanzinnige zinnen.
Wel grappig was dat de verpleegkundigen en artsen die nog over waren gebleven zich heel bezorgd om mij toonden. Ze waren blijkbaar allemaal bang dat ik om zou vallen. Nu ben ik niet zo van vallende dingen. Ik hou er niet van als de zwaartekracht het wint van objecten (hoewel een vallend mens, soms echt wel een kadootje is, zo smakelijk kan het eruit zien), en al helemaal niet van mij. Als ik een gek vergelijk maak: fysiek gezien is prinsjesdag zwaarder dan een bevalling. Want bij prinsjesdag sta ik maar een beetje te staan, voor me uit te staren. Een bevalling echter is van een heel ander kaliber. Ik kreeg dus een bekertje met een zoetig spulletje om mijn suiker aan te vullen. Ik kan dus binnenkort naar de tandarts voor een nieuwe glazuurlaag op mijn tanden...
[Op dit punt onderbreek ik mijn relaas heel even om even heel serieus mede te delen dat de verloskundigen, de verpleegkundigen en de artsen van de verloskunde afdeling in het ziekenhuis hele bekwame, maar vooral hele aardige en lieve mensen zijn. Geen moeite te veel, er wordt tijd genomen voor je vragen, je opmerkingen, je onzekerheden. Ilse (en ik) zijn er geen nummer, maar mensen.]

Uiteindelijk kwamen de ouders van Ilse even kijken en ons wat morele ondersteuning geven, kwam Ilse weer terug op de kamer, en konden we heel eventjes kijken naar en genieten van onze kersverse offspring. 
Niet heel lang daarna ben ik op van vermoeidheid naar huis gereden. Even slapen in een echt bed.

Om de volgende ochtend jarig en wel wakker te worden. Dat was dus vanmorgen.
Volgens de artsen en verpleegkundigen was Ilse er weer beter aan toe, en Jente deed het ook goed, en gaat vooruit. Jente blijkt een pittige tante te zijn, die heel duidelijk aangeeft wat ze wel, en wat ze niet blieft. Als voorbeeld: een of andere speen van een heel duur en goed merk blieft ze niet (fuck... daar hebben we er nogal wat van). Zelfs niet met een paar druppels suikerwater. Ze lust hem niet. Ze heeft verrekte goed in de gaten dat het niet 'the real deal' is en spuwt het ding boos huilend uit. De speen die een slimme verpleegkundige maakte, doet het wat langer goed, maar als ze hongerig is dan wenst ze eten, en daar wenst ze niet lang op te wachten. Vandaag na wat onduidelijkheid over mijn rechten en plichten als vader, een uurtje of wat met haar op schoot gezeten.(Ze heeft rust nodig, veel rust, en dus is het van belang dat we haar niet om de haverklap storen. Dus op schoot is echt een uurtje of wat op schoot. Dat is wat aparts. Je eigen dochter in een dekentje op schoot, op een comfortabele stoel en dan zelf wegsoezen. En me verwonderen over dat moois wat ik in mijn armen heb... (Zoals ik al zei: veel van de clichés kloppen. En ik schaam me er niet in het minst voor).
Windjes laten kan ze ook als de beste. Ik dacht door die luier heen te voelen dat er gepoept werd, maar bij latere controle bleken dat dus windjes te zijn. Dat moet ze haast wel van mij hebben. Maar ze moet wel nog leren dat als ze dat doet, dat ze haar gezicht in de plooi houdt. Want nu kan ik aan haar gezicht zien dat er een windje aankomt. Maar dat leer ik haar nog wel. Komt goed.

Nu het met Ilse en Jente een beetje beter gaat, sta ik mezelf toe om een beetje stom voor me uit te grijnzen. Ik ben mateloos trots op Ilse. Hoe het het allemaal gedaan heeft. En wat een mooi kind ze gebakken heeft. En op Jente (waarvan ik pas sinds vandaag weet dat het in het Noors 'meisje' betekent) die ondanks een moeizame start hard vecht om vooruit te komen. En daar beetje bij beetje in slaagt. Steeds minder hulpmiddelen zijn er nodig, en misschien mag ze over een week al naar huis.

Dit is dus voor de tweede keer dat ik mijn verjaardag in het ziekenhuis vier (ik moet hierbij toegeven dat ik me de eerste keer niet kan herinneren, en dat was strikt genomen ook geen verjaardag, want het was mijn eerste dag op deze aardkloot), maar wat voor een. Een plaatje van een dochter.

Omdat ik thuis nog wel het een en ander wilde opruimen, en het met Ilse en Jente de goeie kant op gaat, slaap ik vannacht ook weer lekker in mijn eigen bed. Maar ziekenhuis eten (is niet heel erg slecht) is toch niet echt een verjaardagsmaal. Dus trakteerde ik mezelf maar op een lekkere pizza van de New York Pizza. (Okee, okee, ook geen verjaardagsmaal, maar diner is om 1700 in een ziekenhuis, en dan ben je om 2200 gewoon weer hongerig). En zit ik deze blog te tikken. Mijn eerste blog als vader.

Iedereen bedankt voor de felicitaties (en voor de dubbele felicitaties).
Voor dat de vermoeidheid ervoor zorgt dat de spellingscontrole in 'blogger.com' helemaal gek wordt van mijn getype, ga ik maar eens lekker op de bank hangen. En nagenieten.