Ik ben bepoept, beplast en bekotst... En dat vind ik niet erg...

Domme daden van verse vaders.

Het is niet alles, om vanuit het ziekenhuis gelijk maar naar huis te gaan met een vermoeide vrouw en een kersvers kind. Vele ervaren vaders zullen dit al dan niet herkennen, en misschien zijn er ook wel vaders voor wie het allemaal zo vanzelfsprekend was, dat ze geen seconde onzeker zijn over hun functie en functioneren.
Tot die laatste groep hoor ik zeer zeker niet. Om eerlijk te zijn: de eerste nacht vond ik gewoon doodeng. En, in weerwil tot de wijze woorden van de kraamzorg, ik kon het beslist niet zien als "een prachtige tijd".
Niks lukte vlekkeloos, en dat leverde uiteraard vele en langdurige brulpartijen op van onze dochter. Om wanhopig van te worden. En dan voelde ik me niet alleen schuldig naar onze dochter, maar ook naar de buren, waarvan ik verwachtte dat ze de volgende ochtend boos aan de deur zouden staan.

Dat laatste gebeurde uiteraard niet.

Onze dochter is net een supersport wagen. Van 0 tot brullen in minder dan 4 seconden. Ik heb het getimed. Het is dus geen comfortabele reiswagen, die ongemerkt naar een fijne cruisesnelheid gaat, nee, als ze honger heeft, dan zie je aan haar betrekkende gezichtje dat je precies 4 seconden hebt om een flesje of borst aan te bieden, of je gehoorbescherming in te doen. Want na 4 seconde zet ze een keel op, waar menig opera-zangeres een diepe buiging voor zou maken.

De eerste nacht, alleen was voor ons beiden toch echt afzien. We herkenden nog lang niet alle geluidjes, en als we het geluid niet goed interpreteerden werden we op een vreselijk dissonant brulconcert gefaiteerd. Drinken is nog een beetje problematisch (heeft met de leeftijd te maken) en dus liepen we soms wat radeloos met Jente op ons arm door het huis. Die met haar graaiende armpjes ook haar statement wilde maken.
Bij een van die gebeurtenissen wisten haar graaiende armpjes mijn bril vast te grijpen. En niet meer los te laten. Dus liep ik rond, bijna letterlijk als een kip zonder kop, nauwelijks te zien waar ik liep, met een brullende Jente in mijn arm, die met mijn bril zat te zwaaien. Leuk voor 'Lachen om homevideos', niet als je op dat moment de vader bent.

Luierpret. 
Jente poept wat af. Het is bijna genant. Als ik haar in mijn armen heb, komt het vaak voor dat ik het hoor en voel. Scheten laten heeft ze ook niet van een vreemde. Gelukkig zit er een luier tussen, maar de eerste keren dat je een luier omdoet, is lijkt mij, even wennen.
Vooral de nuttige tips van ervaringsdeskundigen doen het hier goed, als je ze niet vergeet. Ik had dus net de volle luier in de prullenbak gedaan, en was onhandig aan het hannesen met het uitvouwen van een nieuwe luier, en tegelijk aan het proberen om een billendoekje te pakken. Ondertussen spoot de poep uit mijn dochter, over het verschoningskussen. Jammer, dit... Kon ze nou niet een paar seconden wachten?
Als ik de oude luier eronder had gehouden (zoals mij was aanbevolen) was er niet zoveel aan de hand geweest. Nu moesten we wat improviseren met andere doeken...
Bij het schoonboenen van de billetjes (voor de tweede keer dus) had ik het poetslapje niet precies goed om mijn handen en vingers gewikkeld, waardoor ik die kleverige (bijna op spinazie lijkende) blerf eens even goed in mijn handen masseerde. Ook jammer... Stinken doet het niet echt, moet ik zeggen, maar het idee dat je letterlijk aan het kleien bent met de uitwerpselen van je dochter is toch een beetje apart.
Ik ben in de ochtend niet vaak op mijn best. Daarbij moet ik wel aangeven dat sinds Jente er is, ik toch veel kwieker uit bed spring dan zeg maar een goeie week geleden. Zal ook wel iets met het volume van het geschreeuw te maken hebben.
Toch was ik nog niet wakker genoeg. Want bezig met de zoveelste luier, viel het me toch niet meteen op dat dochterlief een plas deed. En daar kwam ik in no-time achter, toen mijn hand nat en warm werd... Goeiemorgen.... Van ieder ander zou ik niet geaccepteerd hebben dat ik bezeikt werd, maar van Jente wel. Uiteraard is het zo dat ik nu wel heel blij ben met een meisje, want jongetjes komen een heel stuk verder, maar het is wel weer een heel aparte dimensie aan het vaderschap.

De meeste mensen zullen hun kind over een lapje laten boeren. Zo ook ik. Alleen het is wel een kwestie van even goed mikken met dat kind. Dus lapje klaar, kind met haar mondje erbij, en kloppen maar, tot er een boer komt. Al dan niet met inhoud.
Ik had het lapje ten opzichte van het kind niet helemaal goed, want de boer kwam (een prachtige, diepe, borrelende) en inhoud ook. Ruim naast het lapje. Heel ruim. Net op het moment dat ik een schoon, vers overhemd met korte mouwen (het is maart!!!) aanhad.
Bekotst en bezeken, en toch niet minder van mijn dochter houden.
Hoe mooi is het...

Ik ga mijn trouwe bloglezers uiteraard niet tot vervelens toe lastig vallen met blogs over mijn wolk van een dochter. Maar als het voorbijkomt, een paar hilarische missers (toch altijd papa's schuld) zal ik niet kunnen vermijden.
Ter leering ende vermaeck...