zaterdag 25 februari 2012

Prins en roerhoutjes

Friso ligt in het ziekenhuis. En de hele parade van 'Royalty journalisten' is dus in Oostenrijk. Om het verdriet nog eens goed vast te leggen voor het nageslacht. Liefst vergezeld door wat impertinente vragen, al dan niet richting de (minderjarige) kinderen. Voor wie is dit soort nieuws? Voor story, prive, en dat soort onverkwikkelijke pulpbladen. Kortom voor de telegraaf.
Wat ik me nu afvraag. Het is natuurlijk diepdroevig. Maar stel je voor, de zoon van zo'n pulpfotograaf overkomt dit. Is het evengoed droevig uiteraard. Maar die zou een beetje privacy toch ook op prijs stellen? Zou die pulpfotograaf niet witheet van woede worden als ik zijn kleinkind allemaal bezopen vragen toekrijs? "Hoe vind je het dat papa dood ligt te gaan in het ziekenhuis?" Dat soort niveau. Hoger komen dit soort journalisten in de regel niet.
Waar het me eigenlijk om gaat, is dat de koninklijke familie echt per definitie moet vragen om privacy, en dan expliciet de kinderen erbij moet vernoemen. Hebben die journalisten dan echt totaal geen greintje medeleven of fatsoen in hun donder, dat ze daar zelf niet aan kunnen denken?
Dat ze onder een vergrootglas leven, is tot daar aan toe, maar dit vind ik toch wat te ver gaan. Laat die mensen toch gewoon hun wonden likken. Het is al erg genoeg. Maar dan moeten er ook nog van die likkebaardende persgieren om je verdriet heen gaan cirkelen.
Ik wil daarom hier vanuit mijn nederige stoel als buschauffeur, militair musicus maar bovenal, mens, de koninklijke familie sterkte wensen. En ook een pluimpje geven, want ik had, als mens dat journalistenplebs allang op hardhandige wijze wat levenslessen toegediend.

Ik bijt sinds gisteren op een houtje. Letterlijk. Ook een beetje figuurlijk, maar daar komt nu eindelijk wat verandering in.
Het letterlijke. Na de wake-up call van donderdag, waar ik echt van was geschrokken, moest ik me vrijdag melden in Doorn. Op het militair revalidatie centrum. Nee, niet voor mezelf, met mij gaat alles naar verwachting. Er was daar een commando overdracht. De ceremonie duurde heerlijk kort. Korte toespraken. Prettige lui, die landmacht officieren. Gesproken over die pakjes. Er waren luchtmacht mensen, marinemensen, en landmacht mensen.Die allemaal op de een of andere manier in hun functie iets medisch deden. Maar geen marechaussee mensen. Ja, wij. Als orkest. Totaal niet medisch. Waren toch alle krijgsmacht onderdelen vertegenwoordigd.
Op mijn weg naar Doorn vonden zowel mijn auto, als mijn maag dat enige vorm van brandstof een noodzakelijkheid werd, dus bij een pompstation stopte ik om beide tanks te vullen.
Voor 40 euro diesel, voor 4 euro een broodje en chocomel. En omdat ik bijna vergat dat ik gestopt was met roken, deed ik bij de koffiemachine een gulle graai in het roerhoutjes bakje. Een hele handvol van die roerhouten trok ik eruit. Dit tot verbijstering van de klant die naast me stond. Dus ik legde uit dat ik als ex-roker het prettig vond om iets in mijn mond te hebben om op te zuigen, en te knabbelen. Als sigaretvervanger dus. Hij begreep me maar al te goed. Zelf ook ex-roker, kwamen we in gesprek over de prins, de toekomst, literatuur, defensie, koetjes en kalfjes. Na ongeveer tien minuten namen we afscheid als ouwe jongens krentenbrood. Leuk zijn dat soort gesprekken.
Die roerhouten zijn ongeveer 13 centimeter lang, dus als ik ze doormidden breek, heb ik voor de komende 3 maanden voldoende om elke dag 3 van die dingen op te knabbelen. Ze raken uiteraard na een uurtje of 2 helemaal doorweekt met speeksel, en dan gaan ze scheuren. Oppassen dus dat ik niet mijn tong open haal aan scherpe randjes. Maar goed. Beter een houtje om op te bijten dan een sigaret. Denk ik. Het voelt allemaal nog best onwennig. Komt goed!

donderdag 23 februari 2012

titel

Ik kom inspiratie tekort voor titels. Meestal weet ik wel wat onzinnige woorden te combineren, zodat het lijkt alsof ze over de inhoud van mijn blogs gaan. Maar ik heb nu zo ontzettend veel blogs geschreven (eerst op hyves, later op de vorige, en nu op deze) dat ik echt gewoon niet meer weet wat voor titels ik eraan moet geven. Een een beetje blog schijnt een titel te moeten hebben.
Dus als er mensen zijn die een betere titel weten voor mijn blogjes, roept u maar.

Ik kan waanzinnig genieten van een zuur harinkje. Lekker uit het potje vissen, en in kleine mootjes naar binnen schuiven. Heerlijk. Niet iets wat ik iedere week zou kopen, want dan gaat het zure me tegen staan. Maar zo eens in de 3 maanden, koop ik zo'n potje. Met dat potje deed ik tot mijn verbijstering 3 dagen.Ik heb serieus met mijn vork zitten priegelen tussen alle troep die ook in zo'n potje zit; uien, korrels en andersoortige zut, maar ik kan niet verder dan 3 haringen. Redelijk grote pot, passen makkelijk vier of vijf van die jongens in. Maar nee. 3 haringen maar. Het potje voorzichtig uit laten lekken, maar helaas, ook dat hielp niet om de rest van de vis tevoorschijn te krijgen. Er zitten dus maar 3 vissen in zo'n pot.
Het leven wordt duurder. Zelfs de zure haring.

Afgelopen weken ben ik veel bezig geweest met de routes leren die ik binnenkort zelfstandig moet gaan rijden. Dat gaat met veel vallen en opstaan, en de mentorchauffeur moet grijze haren van me krijgen. Niet dat ik slecht rij, integendeel. Maar wel dat ik soms nog erg eigenwijs linksaf wil, waar ik rechtsaf had gemoeten. Dat soort grappen. Maar het gaat beter. Gister kreeg ik de vraag of ik zondag een lijn wilde rijden. Ik denk in verband met ziekte van een collega. De mentorchauffeur, kon niet mee. Want die moet ook aan zijn vrije dagen komen. Even slikken. Het gaat om 1 lijn in die dienst. Een lijn die ik wel goed kan rijden. Nogmaals slikken. ...Jump... Ik doe het. Moet het uiteindelijk toch zelf doen, dus waarom niet vast de proef op de som nemen. Als het misgaat, kan ik altijd de passagiers vragen of ze me met woorden en niet met knuppels of messen willen waarschuwen als ik per ongeluk toch een beetje verkeerd rij.
Gaaf, dacht ik. En redelijk makkelijk. Maar vandaag een telefoontje. Een verandering in de dienst. Er komt een lijn bij. Die ik nog niet zo goed ken. Ja, op papier en met uitleg. Prima. Ik doe het maar gewoon. Het is zondag. Dus ik hoop rustig. Met een beetje goeie wil heel wat avonturen te vertellen.

Het stoppen met roken gaat voorspoedig. Vandaag was ik op de rookpoli, en ik vertelde de mevrouw over de effecten die de pillen op me hadden. Volgens haar waren dat waarschijnlijk gewoon afkickverschijnselen. Ik grinnikte, en wilde zeggen dat ik geen verslaafde junk ben. Nee dat klopt, ik ben een afkickende verslaafde junk. Hmm, zo had ik het nog niet bekeken. Ik vertelde ook dat ik wat gesmokkeld had. En nadat ik dat deed, toch maar weer de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid snoepjes tot me nam. Dat leek haar een goed plan.
Maar er is meer. Ik moest een blaastest doen. Kijken hoe goed mijn longen functioneren. Ik had van mezelf verwacht dat die wel in orde zou zijn. Maar het bleek dat ik bij de eerste 3 pogingen maar tot de helft van de vereiste hoeveelheid lucht kwam. En het woordje COPD viel. Te vroeg om dat te constateren. Ik heb ook een forse verkoudheid achter de rug. En bij poging nummer 4 haalde ik dus wel de vereiste hoeveelheid.
Over een kleine maand weer een longfunctie test doen. Als die weer zo slecht uitpakt, dan is nader onderzoek vereist.
Nu zit ik dus thuis. Te bedenken wat dat allemaal inhoudt. COPD. Of eigenlijk. Wat de consequenties ervan zouden zijn. Niet veel goeds. De motivatie tot stoppen is in elk geval gegroeid, in nog geen 5 minuten tijd van 100% naar 200%.
Geef toe dat er een mooie lijn inzit. Moeders rookt, krijgt longkanker en gaat dood. Ik rook, krijg COPD en... Hier moet ik stoppen. Want de diagnose is nog niet gesteld. First things first. Lekker aan het werk. Morgen, en volgende week.
Maar schrikken was het wel.
 En toen gaf het lieve mens me nog bemoedigend mee: "Ik vind ook dat je er niet goed uitziet". Nog geen uur later stond ik bij Willy thuis. Die me opgewekt begroette, en zei: "je ziet er goed uit, met al dat haar, en een paar kilo minder!!!".

Willy heeft mijn trompet keurig gerepareerd. Alleen in haar enthousiasme, heeft ze het bewijs dat ik mijn trompet ook wel eens schoonmaak, weggeveegd. Ik was namelijk niet zo heel erg secuur met het verwijderen van de resten zilverpoets. Dus die zaten er nog op. Extra handig: ik kon bewijzen dat ik mijn trompet poetste. Want de vegen zaten er nog op. Nu dus niet meer. En moet iedereen maar aannemen dat ik dat doe. Maar ik ben al lang en breed blij dat die lelijke deuk eruit is. En: petje af, want op de plek waar die deuk zat, is het niet heel eenvoudig om hem er uit te krijgen.
Weer even bij gekletst over het leven, en het wereldje van de (militaire) muziek.

zaterdag 18 februari 2012

Carnaval.

 Ik, als nooit echt limburgs geworden westerling, heb er nooit echt veel van begrepen. Dat is ook iets dat de gemiddelde zuiderling niet kan nalaten om me in te wrijven. "Jullie Hollanders snappen dat niet".  Dit klopt. En zolang de zuiderlingen het niet uit kunnen (willen) leggen, zal dat zo blijven.
Ik snap het niet. Maar ik observeer: veel alcohol drinkende mensen, dweilorkestjes (hey, dat snap ik wel, en dat klinkt vaak nog best aardig ook. Respect zelfs voor mensen die met meer bier dan bloed in hun aderen nog zo kunnen spelen!) en nog meer drinkende mensen. Maar daar gaat niet niet om, wordt me dan medegedeeld. Ok. Het gaat dus niet om drinken, maar dat is dan het enige zichtbare. Ach laat ook maar. Ik snap het niet. Ow, en wat ik ook zie: kleurrijk verklede mensen. Prachtige praalwagens. (Wel zuur voor de bestuurder van die dingen, want die moeten nuchter zijn, terwijl zijn vriendjes laveloos over straat paraderen). Mensen die helemaal blij zichzelf voor gek zetten. Ik kan daar om meerdere redenen heel vrolijk van worden.
Ieder zijn meug. En ik gun het iedereen van harte. Veel noorderlingen die, ondanks hun onbegrip, toch naar het zuiden afzakken om een beetje mee te genieten. En terecht.

De oorsprong van carnaval, is gewoon een heidens midwinterfeest, en omdat het de Kerk makkelijker leek om heidense feesten een Christelijk tintje te geven, dan ze simpelweg te verbieden, ontstond het katholieke Carnaval. Iets met feesten voor het vasten. Dat feesten gaat altijd wel goed. Het vasten gebeurt niet echt meer, geloof ik.
Of je het nu wel of niet leuk vindt, feesten kost klauwen met geld. Geef in een volle kroeg eens een rondje. Doe dat nog eens, en nog eens, en aan het einde van de avond ben je 100 euro lichter. Dit los van de fysiek bijna verplichte gang langs de shoarmatent, want al dat bier maakt hongerig. Vroeger duurde het feest 3 dagen. Inmiddels 6. Wat ik er zo van meekrijg. Dan zit je toch al ruim op 600 euro. En daar hoort natuurlijk nog het verkleden bij. Nou zal dat qua prijs nog wel meevallen.

Wat me net opviel was dat er iemand begon te mekkeren over de prijs van een buskaartje. Om thuis te komen. (Juist van die persoon valt het me gruwelijk tegen, want los van carnaval had ik altijd het idee dat het om een hele aardige gozer ging). Dat kaartje kostte wel 5 (VIJF!!!!!) hele euro's. Om veilig thuis te komen. En daar struikelde deze jongeman over. Of het busbedrijf maar failliet wilde gaan.
Wacht ff. Je geeft gedurende carnaval klauwen met geld uit aan drank en parafernalia, maar 5 (VIJF!!!!) euro voor een veilige rit naar huis, is iets om over te vallen? Dat vind ik eerlijk gezegd schandalig. Dat mensen na een avond veel stappen en geld uitgeven, daarover gaan zeiken. Die bus moet schoongemaakt worden. De carnavalskots moet eruit. Die chauffeur moet betaalt worden, en die zou ook liever carnaval vieren, dus terecht dat hij meer krijgt betaalt. (Zeker als hij moet luisteren naar het gekanker over de prijs). De brandstof, de afschrijving van de bus, andere ellende dan kots moet eruit, en schades moeten betaalt worden. Hoezo is 5 euro teveel.... Ga je schamen, of lopen. Maar val anderen niet lastig met gezeik om niks.

Nogmaals: ik snap niet veel van carnaval, en dat zal zo blijven. Iedereen zijn feestje en ik gun het anderen van harte. Maar als zoiets het einde is van een avondje carnaval, dan geloof ik nooit dat de carnavalvierders het zelf allemaal wel zo goed snappen...

donderdag 16 februari 2012

Van alles een beetje

Stoppen met roken. Het gaat voorspoedig, al zeg ik het zelf. Hoewel... Ik heb een keer gezondigd. Schiet mijn kop eraf. Breek mijn polsen. Trap me in mijn kloten. Volgens de bijsluiter was een keer wel roken, geen reden om meteen depressief te stoppen met stoppen. Dus dat doe ik dan ook maar niet. En gezien mijn grootverbruik, is één sigaret op één dag, hetzelfde als niet roken. Ik moet er alleen geen gewoonte van maken. Ow. Wacht, daar ben ik dus nu zo hard mee bezig.
Dus had ik vandaag een repetitie, en ging ik uit gewoonte buiten staan. Om wat precies te doen? Niet om te roken. Dus ging ik maar weer binnen staan. Me met mijn handen geen raad te weten. Iemand slaan schijnt geen oplossing te zijn, maar gelukkig, Anta-flu maakt van die lekkere keelsnoepjes. De kilo vreet ik ze op. Ja, kut, daar gaat mijn lijn.
Dit is trouwens niet helemaal waar. Ik vreet die dingen helemaal niet per kilo. Maar per zak van 250 gram verdeeld over 4 dagen.
Die pillen die ik had, daar heb ik mezelf van ontslagen. 2 keer per dag zo'n knoest in mijn keel, en alles kwam in opstand. Met dat ik dat op half rantsoen heb gezet, voel ik mezelf alweer een beetje mens worden. Geen ochtendmisselijkheid meer, geen nachtelijke zweetpartijen meer, geen gekke dromen, kortom; ik voel me weer mens, in plaats van een vrouw in de overgang.

Inmiddels zit ik in de opleiding. Tot streekdienst chauffeur. Sommige lijnen zijn echt lastig. Zitten pittige dingen in. Maar gelukkig, de hoeveelheid vergissingen vallen mee. Blijkbaar let ik goed op. Hoewel sommige uitdagingen toch wel erg groot zijn. Zoals op een zeer smal dijkje, waar een bus alle ruimte opeist, proberen langs een volgeladen trailer te komen, die met alle hoeken en punten in een flauwe bocht staat. Uiteraard zonder schade te maken, want anders moet ik op bosse bollen trakteren. Nadat ik geslaagd was voor dit niet geplande examen, moest ik toch even het zweet van mijn klamme handen afwapperen. Overigens is dat een standaard route. Maar de routes die we rijden zijn echt wel gaaf. Hele mooie dijkwegen, polderweggetjes, en open vlaktes. Heel anders dan de veluwe, maar toch ook prachtig. Daarvoor hoef ik dus blijkbaar niet naar het buitenland. Dat is iets dat me steeds weer opvalt. Nederland heeft de mooiste plekjes, die we met ons allen nog nooit gezien hebben. Noordeloos. Ooit iemand wat van gehoord, anders dan het dagelijkse gejengel over file's in die buurt? Nou, dat is dus een leuk durpke. Goudriaan. Nooit eerder van gehoord. En toch bestaat t. En het is er best leuk. Nu mezelf nog even goed voorhouden dat ik die routes heus allemaal wel goed ga doen, en het is prima.

Bij de repetitie van vandaag, had ik nogal haast om weg te komen. Ten slotte, de kantine blijft niet eeuwig open. Rats-rats-rats. Alles ingepakt, opstaan, rennen naar de auto. Ik had dus verdorie nog an toe, iets rustiger moeten doen. Normaal gesproken ben ik echt heel secuur met het dichtdoen van trompetkoffers. Iets dat ik door schade en schande (beide 100% aanwezig) heb geleerd. Ik stond op, pakte mijn koffertje, en jawel: RINKEL. Trompet tegen de vlakte. Goddank stond ik deze keer wel op tijd stil, en kreeg mijn trompet geen onverdiende trap na. Ik kon wel janken. Dat deed ik niet. De schade viel mee. Een nauwelijks zichtbaar deukje. Maar hell, nog an toe. Dat soort grappen haalde ik 5, 7 jaar geleden voor het laatst uit. Was ik statistisch gezien gewoon weer aan de beurt? Mooi, dan hebben we de pech ook wel weer gehad voor de komende 5 jaar. En omdat we de vorige keer in Vught heel lekker eten kregen, was de teleurstelling nogal groot dat we in plaats van Chili con Carne, genoegen moesten nemen met een kroket. Ach. Dan maar een kroket. Wat wel schattig was. In de eetzaal zaten allemaal van die groene mannetjes, die nogal zuur en angstig opkeken toen er een hele kudde blauwe mannetjes bezit nam van de eetzaal. En ze wisten niet hoe snel ze moesten maken dat ze wegkwamen. Sommige kinderlijke vooroordelen zullen nooit verdwijnen. En dat is best komisch...

zondag 12 februari 2012

Stoppen met roken. De eerste 24 and counting.

Ik ben dus verkouden. Dit bespaarde me een rit naar Limburg. Toen ik dit meldde, kreeg ik bijna een verwijt over me heen. Alsof ik er voor kies om verkouden te worden. Maar beter dus om niet te gaan. Een bronchitis overleven is meer dan zat. Gisteren was het hoogtepunt. Denk ik. Duizelig, pijn bij hoesten, pijn bij niezen, moe, koortsig. Dus toen ik mezelf op bed vleide, dacht ik een lekker lange nacht te maken. Helaas, ook dat bleek ijdele hoop. Ondanks dat Claus vlak naast of op me lag, bleef ik maar woelen, wakker worden, woelen en woelen. Claus, normaal gesproken in de nacht, zeer geduldig, werd er toch wat narrig van en vertrok. Daar ging mijn kleine, levende warmte bronnetje. Advil 400 bij het ontbijt werkt gedurende een paar uur best aardig.

Ik had verwacht meer last te hebben van mijn toch nog wat abrupte rookstop. Ik was van 48 sigaretten naar 24 gegaan. En gisteren (nu 24 uur geleden, give or take a few minutes) was dan de grote dag. Gisteren rookte ik de laatste paar sigaretten uit mijn pakje. Op zich taal ik niet echt naar sigaretten. Dat zal de werking van die champix wel zijn. Ik ben ook niet humeurig. Correctie, ik ben wel humeurig, maar dat is vanwege de verkoudheid, niet vanwege het feit dat mijn lijf om nicotine schreeuwt. Wellicht heb ik ook niet veel behoefte aan roken, omdat mijn strot een rauwe ellende is. Hoe dan ook, ik kan in elk geval niet zeggen dat ik nu ineens meer lucht over heb.
Als vervanger in mijn mond heb ik een vulpen vulling. Zodat ik toch iets heb om op te knabbelen. Maar niet te hard (doe je bij sigaretten ook niet) want vulpen inkt in je mond is waarschijnlijk nog smeriger dan tabaksrook. Ik drink ook meer thee. Die troep heb ik enerzijds voor gasten in huis, anderzijds een restant van mijn laatste relatie. En omdat voor mij koffie en een peuk redelijk onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, leek het me een goed idee om thee te drinken. Ook omdat dat wat lekkerder glijdt over een verkouden strot. Maar, thee en Marnix... Niet een bijster goeie combinatie. Ik weet niet wat dat is, maar zo'n sloot lauw-warm water met een smaakje. En dan moet je er nog vaker van naar het toilet dan van koffie. Het zal wel. Snel maar weer aan de koffie.
En nu moet ik toch heel even eerlijk zijn. Vroeger zei ik altijd dat ik niet zo'n stivoro-figuur wilde worden, die het roken in zijn eigen huis zou verbieden. Voorlopig doe ik dit dus wel. Niet omdat ik ineens de schurft zou hebben aan roken of rook, maar puur om mezelf te beschermen. Over een poos, als ik echt gewend ben aan het niet meer roken, mag men bij mij best binnen roken. Bij deze dus vast mijn verontschuldigingen voor dit onvriendelijke gedrag. Ik hoop dat mijn rokende vrienden me dit kunnen vergeven.

Morgen ga ik de opleiding bij Arriva in. Dit pakken ze dus ontzettend serieus aan. Hoezo, zelf lijnen verkennen. Een leermeester krijg ik mee. Die mij alle lijnen gaat instampen. Blij om weer aan het werk te kunnen. Nieuwe uitdagingen, nieuwe collega's, nieuwe mensen.
Ik heb er wel zin in. En de leermeester ook. Een proefrit maken. Ik dacht dat ze even wilden zien hoe ik reed, wat ze in huis haalden. Duurde meteen 5 uur. 5 leerzame, prettige uren. En wat is nu het leuke daar? Mijn oude rijinstructeur werkt ook op die vestiging. Die kwam meteen aan met hamburgers.Want we zouden wel hongerig zijn... Ach ja.

Inmiddels ben ik bevorderd tot wachtmeester der eerste klasse. Een halve streep erbij. Ongeveer 5 euro per maand. Ach. Het gaat om het idee van waardering, niet waar?

donderdag 2 februari 2012

Update. Rijden, kou en roken.

Hartverwarmend, alle succeswensen voor mijn sollicitatie. En blijkbaar heeft al dat geduim gewerkt, want ik mag een rijtest doen. En als die positief uitpakt, mag ik de opleiding in. Vaak krijg ik dan de vraag: Maar je hebt dat rijbewijs toch al???". Ja, dat klopt, maar elke vervoerder is anders, elke regio is anders, en dan moet je telkens weer nieuwe lijnen leren kennen. Dus bij deze.
Dan is het dus zaak dat ik die rijtest een beetje goed doe. Zou leuk zijn als ik toch weer eens wat meer aan het werk ben dan parttime.

Vannacht was het koud. Bitter koud. Overdag ook trouwens, niet te harden. Alsof je tegen een ijzige muur aanbotst als je in de ochtend je deur uitgaat. De auto, normaal gesproken onverstoorbaar, wordt mokkend wakker. Heel de nacht in die kou, ik hoor aan de eerste omwentelingen dat hij er moeite mee heeft. Maar goed, ik had mezelf in mijn bed gelegd, en uiteraard, zinvol besparend mens dat ik ben, zette ik de verwarming op standje we-vriezen-vannacht-nog-net-niet-dood. Dit zeer tegen de zin van Claus. Want dan wordt het ineens wel heel erg koud. Dus net toen ik mijn ogen definitief sloot voor de nacht, PLOF. Naast me. En spinnen dat het een lieve lust is. Nou heb ik op zich geen bezwaren tegen een kat op mijn slaapkamer, en zelfs niet tegen een kat op mijn bed. Want als ik er wel bezwaren tegen had, dan zou dat toch niks uitmaken. Die kat doet toch wel wat hij wil. Wél ben ik bang dat ik me in mijn slaap omdraai, en dat ik de volgende dag een platte kat uit mijn bed moet schrapen. Nog even los van de brakenswaardige taferelen die dat met zich meebrengt, ik heb geen zin om een nieuw dekbed, matras en beddengoed te moeten kopen.
Ook ben ik niet zo gecharmeerd van het feit dat Claus, (en alle katten) uit pure tevredenheid en behaagzucht zijn nagels meent te moeten scherpen in mijn dekbed en mijn lakens. Het feit dat de kat naast me lag, negeerde ik dus maar stoicijns in mijn slaap. En wat doet een mens soms? Juist! Woelen. Ook dit was niet naar de zin van Claus. Dat onrustige gedraai van mij, hij werd er bekant tureluurs van. Zijn strategie: PLOF, op mijn buik gaan liggen. Zodat ik me, grote dierenvriend, zo weinig mogelijk zou bewegen, teneinde hem zijn slaap te gunnen. Ik heb dus de halve nacht liggen dubben. Wel eraf, niet eraf... Zal IK dan maar beneden gaan slapen?

Vanmorgen begonnen met de champix. Dat zijn de pillen die mij gaan helpen met stoppen. 11 februari is de definitieve stopdatum. Mooi spul is dat. Het werkt op de receptoren. Dus de behoefte om een peuk op te steken wordt daardoor kleiner. De komende dagen mag ik nog doorroken, en wordt de hoeveelheid pillen die ik slik groter. Terwijl ik dus de sigaretten afbouw.
Ik merk nu al, dat de behoefte tot roken kleiner wordt. Das mooi. Ik merkte vanochtend ook, dat je behoorlijk misselijk kan worden van die pillen. Daarvoor was ik gewaarschuwd. Maar er zijn meer mogelijke bijwerkingen.
Een kleine bloemlezing.
Hoofdpijn, Slaapproblemen, Abnormale dromen, misselijkheid, meer eetlust, droge mond, slaperigheid, duizeligheid, braken, verstopping, diarree,opgeblazen gevoel, winderigheid, luchtwegontsteking,loopneus, snurken, paniekgevoelens, moeite met denken, concentratiestoornissen, hartritmestoornissen,waterige ogen, verminderd gezichtsvermogen, oorsuizen, bloed in braaksel, abnormale ontlasting, schimmelinfecties verhoogde urine productie, verandering in libido, hartaanval, hallucinaties, depressie, zelfmoordgedachten, huiduitslag rondom de genitalien... En dat zijn ze nog niet allemaal.
En ik maar denken dat stoppen met roken beter zou zijn voor de mens. Je zou het je afvragen. Het is wel een paardenmiddel. Wat is de volgende stap? Dat ze mensen die met dit middel falen, gewoon doodschieten? Lijkt me nog niet eens zo inhumaan eigenlijk, als je ziet wat de mogelijke bijwerkingen zijn.
Laten we dan maar hopen dat het bij misselijkheid blijft.

Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...