Van alles een beetje

Stoppen met roken. Het gaat voorspoedig, al zeg ik het zelf. Hoewel... Ik heb een keer gezondigd. Schiet mijn kop eraf. Breek mijn polsen. Trap me in mijn kloten. Volgens de bijsluiter was een keer wel roken, geen reden om meteen depressief te stoppen met stoppen. Dus dat doe ik dan ook maar niet. En gezien mijn grootverbruik, is één sigaret op één dag, hetzelfde als niet roken. Ik moet er alleen geen gewoonte van maken. Ow. Wacht, daar ben ik dus nu zo hard mee bezig.
Dus had ik vandaag een repetitie, en ging ik uit gewoonte buiten staan. Om wat precies te doen? Niet om te roken. Dus ging ik maar weer binnen staan. Me met mijn handen geen raad te weten. Iemand slaan schijnt geen oplossing te zijn, maar gelukkig, Anta-flu maakt van die lekkere keelsnoepjes. De kilo vreet ik ze op. Ja, kut, daar gaat mijn lijn.
Dit is trouwens niet helemaal waar. Ik vreet die dingen helemaal niet per kilo. Maar per zak van 250 gram verdeeld over 4 dagen.
Die pillen die ik had, daar heb ik mezelf van ontslagen. 2 keer per dag zo'n knoest in mijn keel, en alles kwam in opstand. Met dat ik dat op half rantsoen heb gezet, voel ik mezelf alweer een beetje mens worden. Geen ochtendmisselijkheid meer, geen nachtelijke zweetpartijen meer, geen gekke dromen, kortom; ik voel me weer mens, in plaats van een vrouw in de overgang.

Inmiddels zit ik in de opleiding. Tot streekdienst chauffeur. Sommige lijnen zijn echt lastig. Zitten pittige dingen in. Maar gelukkig, de hoeveelheid vergissingen vallen mee. Blijkbaar let ik goed op. Hoewel sommige uitdagingen toch wel erg groot zijn. Zoals op een zeer smal dijkje, waar een bus alle ruimte opeist, proberen langs een volgeladen trailer te komen, die met alle hoeken en punten in een flauwe bocht staat. Uiteraard zonder schade te maken, want anders moet ik op bosse bollen trakteren. Nadat ik geslaagd was voor dit niet geplande examen, moest ik toch even het zweet van mijn klamme handen afwapperen. Overigens is dat een standaard route. Maar de routes die we rijden zijn echt wel gaaf. Hele mooie dijkwegen, polderweggetjes, en open vlaktes. Heel anders dan de veluwe, maar toch ook prachtig. Daarvoor hoef ik dus blijkbaar niet naar het buitenland. Dat is iets dat me steeds weer opvalt. Nederland heeft de mooiste plekjes, die we met ons allen nog nooit gezien hebben. Noordeloos. Ooit iemand wat van gehoord, anders dan het dagelijkse gejengel over file's in die buurt? Nou, dat is dus een leuk durpke. Goudriaan. Nooit eerder van gehoord. En toch bestaat t. En het is er best leuk. Nu mezelf nog even goed voorhouden dat ik die routes heus allemaal wel goed ga doen, en het is prima.

Bij de repetitie van vandaag, had ik nogal haast om weg te komen. Ten slotte, de kantine blijft niet eeuwig open. Rats-rats-rats. Alles ingepakt, opstaan, rennen naar de auto. Ik had dus verdorie nog an toe, iets rustiger moeten doen. Normaal gesproken ben ik echt heel secuur met het dichtdoen van trompetkoffers. Iets dat ik door schade en schande (beide 100% aanwezig) heb geleerd. Ik stond op, pakte mijn koffertje, en jawel: RINKEL. Trompet tegen de vlakte. Goddank stond ik deze keer wel op tijd stil, en kreeg mijn trompet geen onverdiende trap na. Ik kon wel janken. Dat deed ik niet. De schade viel mee. Een nauwelijks zichtbaar deukje. Maar hell, nog an toe. Dat soort grappen haalde ik 5, 7 jaar geleden voor het laatst uit. Was ik statistisch gezien gewoon weer aan de beurt? Mooi, dan hebben we de pech ook wel weer gehad voor de komende 5 jaar. En omdat we de vorige keer in Vught heel lekker eten kregen, was de teleurstelling nogal groot dat we in plaats van Chili con Carne, genoegen moesten nemen met een kroket. Ach. Dan maar een kroket. Wat wel schattig was. In de eetzaal zaten allemaal van die groene mannetjes, die nogal zuur en angstig opkeken toen er een hele kudde blauwe mannetjes bezit nam van de eetzaal. En ze wisten niet hoe snel ze moesten maken dat ze wegkwamen. Sommige kinderlijke vooroordelen zullen nooit verdwijnen. En dat is best komisch...