Ontstemd.

 Ook ik heb mijn burgerplicht weer gedaan. Ik ben maar weer eens gaan stemmen. Ik was tot het allerlaatst zwevend, want ik behoor tot de klaarblijkelijke minderheid die geen enkel vertrouwen heeft in die regenten, die ver boven ons gepeupel hun ding zitten te doen, zonder enige kennis van en over dat wat er bij het gepeupel leeft.
Een grote groep mensen zoekt zijn heil bij allemaal populistisch bazelende griezels. Een andere grote groep gooit het op links of rechts. Of via het centrum.
Ik vind het allemaal griezelige lieden. Linksom, door het midden of rechtsom, ik vertrouw ze geen van allen. En ja, dat is cynisch. Maar zo liggen de kaarten bij mij.
Mijn allerliefste is wat minder cynisch, en heeft haar keuze gemaakt. Eigenlijk bij de vorige poppenkast al.
En eigenlijk kwam ik er ook alleen maar aan toe omdat we toevallig een voortgangsgesprek hadden op school, alwaar het stemlokaal ook was. Ik was er toch, zullen we maar zeggen. Anders had ik zeer waarschijnlijk de moeite niet genomen, geen van die regenten verdient mijn stem.
En op het moment dat ik met een intens valse tegenzin dat lokaal wilde betreden, werd de deur open gesmeten en in een vlaag van chaos en moeilijkdoenerij, werd er een plank over de drempel gedrapeerd. Er moest namelijk iemand in een rolstoel naar buiten gerold worden.
De voorzitster van het stembureau zelf legde de plank (nogal onhandig en knullig) op de drempel, met de tekst: "dat ding flikkert van ellende uit elkaar!"
Waarop ik mezelf niet kon inhouden, en antwoordde dat dat perfect bij de huidige en toekomstige politiek paste.
Dat leverde me een blik op, waarvan ik zeker weet dat als die kon doden, ik het nieuws van 20:00 uur gehaald had. Wat was dat een zure blik. Maagzuur was er niks bij.
Ik moet zeggen: die Verzuurde Vanessa van het stembureau maakte wel dat ik wat haastig mijn "keuze" maakte. Ik heb een vakje rood gekladderd. Ik denk zelfs nog te weten welk vakje. En ik hoop dat de betreffende persoon zijn reputatie ook waar kan maken, als hij in een kabinet komt. En zo niet... Ook best. Tegen de tijd dat Nederland echt eens geregeerd wordt door mensen die daadwerkelijk hart voor het land hebben, ben ik al lang een breed met pensioen, denk ik.

Inmiddels is de verkiezingsuitslag binnen, en met een vreemd gevoel voor timing stuurde mijn lichaam mij kokhalzend, misselijk en spuitpoepend naar huis.
Ik denk overigens niet serieus dat de kracht van de overwinning van Wilders dusdanig sterk was, dat het me fysiek raakte, maar dat ik iets heb opgepikt van Ilse en Jente die al dagenlang aan het kwakkelen zijn of van mijn collega's waar er ook een paar van aan het tobben waren. Of een passagier die wat te dichtbij mijn cabine hun ziektekiemen aan het rondstrooien waren. Hoe dan ook is de timing ietwat vreemd. Griezelige populist wint verkiezingen, en mijn gestel gaat in protest-modus.
Vooral de afschuw, schrik, en verbazing bij de vorige coalitiepartijen zijn voor mij hét bewijs dat de politiek nooit aan Regeren heeft gedaan, maar aan Negeren. Een klein lettertje verschil, maar met verstrekkende gevolgen.
Het stelselmatig willen ontkennen dat er een volk is, dat zich gepasseerd voelt, niet gezien. Binnenlandse blunders (ik hoef ze echt niet nogmaals op te noemen) die miljoenen mensen geraakt hebben.
En als je zo ver van de bevolking gaat staan als de politiek de afgelopen 20-30 jaar gedaan heeft, dan snapt zelfs een kleuter dat je uiteindelijk een afstraffing krijgt. Het was hoog tijd dat die regenten eens opdonderden. En met dát feit op zich, kan ik zeer goed leven. Ze hebben genoeg kapot gemaakt.
Maar ja.
Dan krijg je dus dit. Een Wilders. Het zal mij benieuwen.
Ik verwacht wel dat de zorgkosten dus serieus omlaag gaan. Hij heeft nog een dikke maand om dat te regelen. Dat "de gewone man" (en die uitspraak op zich vind ik al walgelijk kleinerend, van meneer Wilders) betaalbare zorg krijgt. Ik wens hem succes.
Belastingverlagingen. Per 2024, moet te doen zijn. Dus niet teveel tijd besteden aan die formatie. Hophop meteen de accijnzen, de BTW etc omlaag, Geertje. En rap wat. Dat beloofde je en kun je meteen al doorvoeren.
En niet gaan samenwerken met die walgelijke van der Plas, want dan komt er nooit genoeg grond vrij om huizen op te bouwen.
Hoe hij alle moslims het land uit gaat krijgen, vind ik al een stukje griezeliger. Voor mij hoeft dat niet. Maar ik vrees dat hij wél haast gaat maken met het bedrijfsklaar maken van de kampen Vught, Amersfoort en Westerbork. Er zullen bij de buren vast nog wel wat voorraadjes ZyclonB liggen. Of ben ik nu gedreven door opspelende darmen en rillerig van koortsigheid overdreven cynisch?
Aan de andere kant: hij zal wel met een coalitie moeten komen, en dus zijn er hopelijk mensen die hem zullen temmen.
Socialer zal het niet worden. Want dat wil Nederland niet. Nederland wil mensen uitsluiten. Of ze nu een andere huidskleur hebben, of anders denken. Of anders zijn. Dat mag niet meer.
We gaan terug naar oeroud calvinisme. Waar alles dat geen spruitjes-kruimige-piepers-slavink is, er niet mag zijn. We gaan terug naar kleinburgerlijke angstige mores, met een vleugje haat naar alles dat boven of naast het maaiveld staat.
En dat is triest. En dat reken ik niet zozeer Nederland aan, maar wel de VVD, CDA, D66, PVDA en al die andere waardeloze regenten die ons al die jaren zo ontzettend genegeerd hebben.
Bedankt lui, lekker gewerkt.

Maar goed, stemmen dus op de dag dat we een voortgangsgesprek hadden over Jente. En hoe gaat dat dan, met zo'n Jente.
Nou, ik maakte me nogal zorgen over Jente's soms praktisch onleesbare hanenpoten. Ik kreeg een schriftje van haar onder ogen, waar gewoon heel netjes in geschreven was. Leesbaar. Ik heb serieus 2 keer gekeken of het wel echt Jente's schriftje was, maar ze kan dus behoorlijk netjes en leesbaar schrijven.
Zit hier dus met een generatiekloofje. Toen ik leerde schrijven, ging dat op de kenmerkende manier van straffen als het niet goed was.
Wij moesten met een zogeheten richting-kaart werken. Een kartonnen kaart met schuine lijnen, die je onder de bladzijde in je schriftje moest leggen, en dan de letters langs die schuine lijnen van die richting-kaart schrijven. En dat met vulpen.
Nu was netjes schrijven voor een linkspoot die puur per toeval tot linkspoot gebombardeerd was, al een hele opgave. Netjes schrijven met een vulpen, is voor een linkspoot al helemaal onmogelijk.
Ik kreeg dus nooit eens een compliment dat ik zo netjes werkte. Hooguit mild sarcastisch gezemel over dat ik maar huisarts moest worden, want dat handschrift had ik al.
Jente doet dat dus beter of beter gezegd: Jente krijgt wat dat betreft betere kansen. En Jente doet het op school sowieso goed. De juf is tevreden met haar. En ik geloof dat Jente ook wel baat heeft bij een wat striktere juf.
Waar ik moeite mee heb om me een weg in te vinden, is het feit dat Jente het krijgen van complimenten moeilijk vindt. Ze weet zich dan geen houding te geven. Als ik haar vertel hoe trots ik op haar ben, of dat ze iets goed doet, is haar beste reactie een roloog of het compleet negeren van het compliment. Ik mag een compliment wel schriftelijk doen, maar dat vind ik dan weer raar.
Trotse ouders dus.

Dit geschreven hebbende, begint mijn weekend. Ik hoop dat ik het villeroy & boch knuffelen een beetje achter me kan laten, want mijn relatie met de toiletpot begint iets intenser te worden dan ik zou willen.
Ik wens eenieder een goed weekend toe.

Ik word oud.

 Na maanden van onduidbare, doch beslist aanwezige scherpe pijn in mijn lies, is er van de week eindelijk een diagnose uit gerold.
Dat ging niet zonder slag of stoot, ik moest serieus schuimbekkend van woede (ten slotte heb ik weinig geduld, en al helemaal niet als zorgverleners geen zorg verlenen, aan mij, mijn vrouw of kind) mijn huisarts sommeren om een oplossing te verzinnen, nadat de dik betaalde fysiotherapie-afdeling van Zorggroep Almere op grandioze wijze elke afspraak wist te verkloten, en dat niet in mijn voordeel.
Kom maar op met die pillen.
En dat deed ze.
Op zondagavond kreeg ik de doorverwijzing voor een orthopeed, die mij maandag al wist in te plannen.
Gesprek-foto-gesprek.
De uitslag was voor mij ontluisterend: mijn heup is aan het verslijten, en daar komt de pijn vandaan. Wacht even, ik ben 42, en mijn heup in aan het verslijten?!
Ik ben PAS 42. Hoe de fuck is mijn heup al aan het slijten? En waarom?
Die pillen heb ik gekregen, en ik hoop dat ze helpen. Sowieso heb ik meer met pillen dan met andere geneeswijzen. Hoewel ik dan niet moet vergeten om ze in te nemen.
Ik kan wel janken. Waarom vindt mijn lichaam het nodig om sneller te slijten dan mijn geest? Wat is dat voor bespottelijke onzin?
Maar dat soort filosofisch zelfmedelijden, daar was de orthopeed niet voor. Hij kon mij vertellen dat ik tussen wal en schip viel. Ja-ja.
Want de slijtage is nog niet zo erg dat ik een nieuwe heup moet. Eerst moet je dan nog meer pijn hebben, en het liefst in een rolstoel belanden. De fysio zou wat kunnen helpen, maar hij moest goed hebben opgelet toen ik vertelde hoezeer en waarom ik geen vertrouwen had in een fysio, dus schakelde hij al snel over naar een andere methode: die van een cortisonen-injectie, die toch ook niet echt heel erg jofel zou zijn. En ook die was eigenlijk alleen voor mensen die anders dood gaan van de pijn, en dat doe ik niet. (Ook een beetje uit principe, ik wil op zijn minst nog meemaken hoe mijn dochter uit huis gaat).
Dus de enige mogelijkheid was paracetamol en een ander pilletje dat ontstekingen remt, pijn stilt en dus mijn leven wat aangenamer maakt. Op hoop van zege, zeg maar.
Mijn altijd optimistische en blije echtgenote, wist haar ongeloof nogal lomp te verwoorden:"Hoe kan jij aan het verslijten zijn, je beweegt nooit".
En, waarschijnlijk vanwege datzelfde talent voor ongepaste vrolijkheid:"Ha! Jij bent gewoon oud"
De arts haakte daar droogjes op in door te zeggen dat in elk geval mijn heup oud was, de rest kon/wilde/durfde hij niet echt een oordeel over te geven.
Oh ja, als grappig weetje cq. bijvangst van dit consult: mijn linkerbeen is langer dan mijn rechter. Niet heel relevant, maar links neem ik dus grotere stappen dan rechts, dus als ik rechtdoor loop, maak ik uiteindelijk een grote, rechtsdraaiende cirkel. Maar dat geheel terzijde.
Godsammekrake. Op een gewone maandag even te horen krijgen dat je veel te jong al aan het verslijten bent. Ik doe niet eens fysiek heel zwaar werk, en Ilse heeft op zich wel gelijk: ik gebruik het enorme potentieel van mijn lichaam voor nog geen 10%. Dus slijtage is dan serieus wel een enorme middelvinger van mijn lijf aan mezelf.
De klootzak.
De pillen die ik heb gekregen, dat is een heel nieuw level van kokhalzen.
Het zijn simpele paracetamollen, maar dan in een hogere dosering. En dat betekent dus dik 2 keer zo groot. De andere is een soort van ontstekingsremmer. Die is net zo groot. En beiden zijn droog en bitter, zeker als je ze niet in één keer doorgeslikt krijgt. Zelfs met spa lukt dat niet altijd meteen.
Kim Holland zou nog moeite hebben om deze medicinale boomstammen soepel achter haar huig te laten glijden. En dan moet ik ze dus wél helemaal doorslikken. Want als ze niet helemaal wegglijden, dan brokkelen ze af in je mond en wordt de bitterheid iets waarvan je smaakpapillen afsterven. Dan zit ik dus soms met tranende ogen te kokhalzen (dat dan weer wél als Kim Holland) omdat die bittere (letterlijk en figuurlijk) en grote pil niet helemaal soepel mijn huig wil passeren.

Een en ander kan niet helemaal voorkomen dat ik desondanks best pogingen doe tot sport. Op mijn werk vind ik een spelletje tafelvoetbal op zijn tijd vaak meer dan enig. Vooral ook omdat ik er best goed in ben.
Ik ben ook best fanatiek.
Mijn collega's horen mijn scheldpartijen soms met enig misnoegen aan, en als het vest uit gaat, weten ze wat er komen gaat: een (verbaal) woest potje tafelvoetbal. Als ik verlies, zijn de krachttermen wat heftiger, maar als ik win, spauw ik ze ook. Maar na afloop altijd een high-five met de inmiddels niet meer door mijn verbale krachtpatserij geïntimideerde collega. We blijven wel sportief.
Afgelopen zondag deed ik weer een sluitdienst, en het nadeel daaraan is dat de ov-bussen naar de parkeerplaats op zondag spectaculair onbetrouwbaar en weinig rijden. Heeft iets te maken met een tekort aan chauffeurs.
Dus als je het geluk hebt dat je een bus aan ziet komen, moet je serieus even stevig de pas erin zetten, want als je hem mist, kun je lang staan wachten.
Ik liep over plaza, en zag de bus staan. Ik was lang in dubio, want het was serieus nog een beste tippel naar de bus, en rennen (naar een bus waarvan je op je klompen aan kan voelen dat je hem gaat missen), is niet zo mijn ding. Maar die bus bleef maar staan, en ik kwam langzaam maar zeker dichterbij. Dusdanig dat ik uiteindelijk besloot dat een sprintje trekken wel eens kansrijk zou kunnen zijn.
Mijn collega's moedigden me lachend aan, en aldus trok ik dat waarschijnlijk koddig uitziende sprintje.
Precies op het moment dat ik de laatste sprong wilde wagen, klonk het geluid van de sluitende deur.
Met een brul sprong ik de bus in, helemaal triomfantelijk dat ik het gehaald had.
De rest van de passagiers waren op zijn zachtst gezegd nogal ontdaan van mijn dierlijke gedrag. De dame sprak mij vermanend toe dat ze zich kapot was geschrokken, vooral ook omdat mijn woeste sprong mij bijna op haar schoot had doen belanden.
En, geloof het of niet, het rijden van een bus is best een fysieke aangelegenheid, en op het platform, maak je toch heel wat stappen, omdat je vaak achter je stuur vandaan komt.
Bij een specifieke bus die we hebben, is het sturen zelf, althans voor mij ook behoorlijk fysiek. Want ondanks dat die dingen uit China komen, zitten er sturen op alsof de vikingen er op moeten rijden. Die krengen zijn haast zo groot als de wielen van de grootste pushback-truck. Ik heb niet bijster lange armen, dus ik moet mijn hele lijf inzetten om een draai te maken. Gelukkig draaien die sturen dan weer redelijk licht, maar de uitzwaai die mijn armen moeten maken, daarmee kan ik een heel gezin omarmen. Ik vraag me af hoe een Aziaat (die gemiddeld toch wat minder groot zijn, en minder lange armen hebben als een Europeaan) dat doet, als hij zo'n kreng door de steden moet gooien.
Al met al ben ik dus best lichamelijk bezig, vind ik zelf. Maar toch niet zozeer dat het een vroegtijdige slijtage zou verklaren.

Goed, dit geschreven hebbende, is mijn weekend begonnen. Ik ga er hoe dan ook van genieten, plus een extra dagje. En dan maar weer een 2 weken vroege diensten.
Ik wens eenieder een beste toe. Ik ga mijn auto maar weer eens door de wasstraat flikkeren, want ondanks dat het herfst is, en ik dus verwachtte dat alle schijtlijsters naar het zuiden zijn opgekrast, was er toch een exemplaar met diaree die mijn auto beschouwde als het perfecte toilet.

Een paar kruidige gedachten.

Het is een redelijk stille week. Er gebeurde vrij weinig opzienbarends. Ik ga naar mijn werk, en ook daar is het een wat tamme aaneenschakeling van vluchten. 
Het enige dat er bovenuit stak was het feit dat ik bij de nacontrole van een vertrekkende vlucht witte klodders op de vloer zag liggen.
Het zag eruit alsof er een pornoscene was opgenomen, of dat Pietertje Potloodventer zijn kans greep om wilde dingen te doen tijdens de rit.
En op zich heb ik geen morele bezwaren tegen het opnemen van een pornoscene, ook niet in mijn bus, maar dan stel ik daar wel twee dingen tegenover: 1) ik wil het zien gebeuren, en 2) ik wil een exemplaar van de dvd.
Toen ik weer uitstapte, zag ik een gezin met een erg jong kind de trap op strompelen, babystoel, diverse tassen en zakken, baby zelf en los in de hand een grote fles witte drab.
Aha... Van die lieden die hun baby nog snel de fles geven in de hoop dat die in slaap valt tijdens de vlucht en zo niet tot krijsen over gaat.
Jammer dat ze dat dan zo morsig doen, en de rotzooi voor de eerlijke vinder achter laten. Mensen willen als varkens vervoerd worden, denk ik wel eens.
Dat is dan wel het spreekwoordelijk rokende pistool dat mijn vermoeden bevestigt, of er zat echt een potloodventer in mijn bus die zijn genen over de bodem wist te kledderen.
Hoe dan ook: er gebeurde dus niet denderend veel.

Als ik thuis ben, hou ik me bezig met mijn gezin en mijn derde poging tot het kweken van knoflook. Ik ben dol op die heerlijke witte teentjes die elk gerecht tot iets waanzinnigs maken. Ik kan ook goed leven met de meur van de "morning after" uit mijn bek, het houdt al te opdringerige zielen een beetje uit mijn aura. Een avondmaaltje zonder minimaal 5 dikke tenen knoflook, is naar mijn smaak maar een laffe bedoening.
De eerste poging die ik ooit deed, leverde 12 bollen op. Toch een opbrengst van dik over de 50%.
Die hebben het niet al te lang uitgehouden, ze waren te lekker om langer dan strikt noodzakelijk te laten liggen.
De tweede poging, zette ik veel grootser op: niet 20 teentjes de grond in, maar gelijk 30. BAM jonguh!!! Knoflook vreten zullen we!
Die tweede poging faalde grandioos: van de 30 tenen die ik plantte, kwamen er precies 0 op. Er ontsproot wel wat, maar dat was op geen enkele wijze herkenbaar als, of zelfs maar eetbaar.
U kunt zich voorstellen dat mijn teleurstelling omgekeerd evenredig groot was.
De tijd vorderde, en omdat ik bij vlagen heerlijk in de tuin bezig kan zijn, kocht ik wat fruitstruiken om de gaten op te vullen die die mislukte oogst had achtergelaten in onze tuin (en in mijn ziel).
Daar, in dat Almeerplant, zoals onze hofleverancier voor de tuin heet, viel Ilses oog op een zak met knoflook. Ilse moedigde me aan om het nog eens te proberen. We hadden ten slotte nog wat bloembakken over, en voor zo weinig geld (grote zak in de "sale") kon het geen kwaad om het mee te nemen.
Ik sputterde voor de vorm wat tegen, maar omdat alle vaste plaatsen een indeling hadden gekregen met permanent wortelend en eetbaar struikgewas, ging ik akkoord.
Thuis gekomen, plantte ik de planten en vulde ik 3 bakken met verse "moestuin-aarde" en met veel liefde demonteerde ik de bollen knoflook om elk teentje, voorzien van zacht koerende en bemoedigende teksten te begraven. Aan mijn liefde zal het niet liggen.
Ik kon er in totaal een kleine 25 kwijt in die potten.
En telkens als ik buiten een saffie ging doen, keek ik hoopvol in die potten. Ik fluitsterde lieve woordjes richting de begraven teentjes. Ik moedigde ze aan om maar goed te wortelen. En lekker te ontspruiten.
Na goed anderhalve week van lief lispelen, flemend fluisteren en klef koeren ontdekte ik de eerste sprietjes. Jubelend deed ik Ilse verslag van de opkomst van niet 12, niet 17, maar wel 23 opkomende sprieten.
23 uit 25. Zo'n hoog rendement had ik nog niet. En ik had nog wat bolletjes knoflook achter de hand gehouden. En nog wat potten over...
Als een jekko ben ik nog snel wat "moestuin-aarde" gaan halen, om die andere potten te vullen met de achter de hand gehouden tenen.
Die inmiddels ook opkomen. Inmiddels van de 37 geplante tenen 34 opkomertjes.
Ik kraai natuurlijk victorie, ver voor dat het oogsttijd is. Want dat ligt wel echt nog een paar maanden in het verschiet. De winter moet erover. En dan, als het loof bruin wordt en knakt, kan ik ze opgraven.
En dan pas kan ik echt zien wat de uiteindelijke opbrengst gaat zijn.
Tot dat moment kakel ik ze gezond en wel de grond uit, in de hoop dat het stevige, volle bollen worden.

Maar ja.... Wat moet 1 huishouden in vredesnaam met 34 bollen knoflook? Ik eet het veel, maar zelfs ik heb wat dat betreft grenzen.
Mijn ervaring met "verse (biologische) knoflook" van de Albert Heijn is behoorlijk teleurstellend. Dat gaat schimmelen nog voor ik hem afgerekend heb. Gedroogde knoflook gaat langer mee.
Gelukkig heb ik collega's die absoluut interesse hebben in een bolletje, als de oogst goed is, dus die kan ik verblijden met een bolletje eigen kweek (en daar doe ik dan een paar takken verse rozemarijn bij en thijm, want die planten doen het sowieso bezopen goed).
Omdat ik wat meer kennis niet erg vind, besloot ik op het gezichtenboek maar eens te zoeken naar specifieke groepen over knoflook. Het prettige van facebook is namelijk dat ik geen apart account op een forum nodig heb, om aan informatie te komen, die vaak best correct is. Als je een beetje goed bent in het kaf van de koren scheiden.
Dus ik ga naar het zoekscherm, type in "knoflook" als zoekterm voor groepen, en krijg vervolgens een hele lijst aan mogelijke groepen te zien. Een greep uit de opties:
"Fanfare- en Harmonieorkesten".
"Koren in Groningen"
"Figuranten"
"Saxofonisten.NL"
"Second Love"
"Actie 112"
"Orgelclub"
"Toegepaste Psychologie"
Ehhhh... en wát heeft dat precies met knoflook te maken? Geen flauw benul.
Maar mijn fantasie slaat op hol: ik hoop dat die koren in Groningen zich niet al te zeer te buiten gaan aan knoflook, want met al dat gezang, gaat zo'n concertzaal best wel meuren. Tenzij je je publiek dood wil zingen, natuurlijk. Of zouden ze er recepten delen over welke mis het beste klinkt met een bolletje knoflook achter je huig?
Second Love, kan ik me al iets meer bij voorstellen. Het schijnt dat een overdaad aan knoflook de smaak van de liefdesorganen en -sappen niet per se appetijtelijk maakt. Als je partner dan te veel meurt naar enthousiast geconsumeerde knoflook, snap ik dat je op zoek gaat naar een iets frissere wip.
Je zou kunnen argumenteren dat iemand die zó gek is op knoflook best wel eens behoefte zou kunnen hebben aan een "toegepaste psycholoog", maar die zou ik dan weer niet zo snel op facebook zoeken, moet ik bekennen. En ook daar geldt: er is niet genoeg tandpasta voor handen om de knoflookgeur te maskeren.
Vreemd. Heel vreemd. Dus ofwel: ik doe iets niet goed in mijn zoektocht naar een groep over knoflook. Ofwel het bestaat nog niet.
Gelukkig wist een van mijn whatsapp-vriendinnetjes mij te leiden naar een pagina van uitgerekend de Libelle, waarin een erg goeie tip stond voor het drogen en bewaren van knoflook.

Dit weekend is het weer st. Maarten. Vorig jaar liep ik mee. Niet per se om mezelf te verrijken en verdikken met allemaal zoetigheden waar mijn tandglazuur walgend de kuierlatten bij neemt, zodra ik het zie, maar omdat het donker is, en ik het op deze leeftijd toch wat griezelig vind om Jente (en al haar vriendjes) zonder enige supervisie door het donker te laten struinen en huizen te terroriseren op zoek naar snoep.
Er waren meerdere vaders en moeders die mee op strooptocht gingen, en ik vroeg me soms toch een beetje vermaakt af of de mensen gul gaven vanwege het innemende gekrakeel van die kinders, of omdat ze een beetje geintimideerd waren door alle ouders die er ter bewaking en beveiliging bij waren.
Dit jaar moet ik een sluitdienst doen op het platform, en ik denk dat ik de traditie meeneem. U mag best mee, maar u dient mij wel een snoepje te betalen voor de rit. Dat idee. Eens kijken hoeveel kilo ik aan ga komen.

Dit alles maar weer geschreven hebbende, wens ik eenieder een fabelachtig weekend.

Hete en pijnlijke nattigheden.

 Met mijn soort gedachten en handelen, wil het nog wel eens gebeuren dat er dingen mis gaan, die absoluut niet mis hoeven te gaan. In heden en verleden werkt(e) dit soms dusdanig op mijn gemoed dat ik nagenoeg alle heiligen van ziekten voorzie, dat zelfs onze zwarte kater bleek wegtrekt van ellende.
Soms ook niet. Dan accepteer ik gelaten dat ik ben wat ik ben, dat ik doe hoe ik doe.
Bij het bereiden van voedsel, krijg ik van mijn eega nogal eens het verwijt dat ik het te heet doe. Na al die jaren ben ik nog steeds niet gewend aan het elektrisch koken. Gaspitten snap ik. Maar dat inductiekoken.... Ik heb er grote moeite mee. Misschien omdat ik het vlammetje niet zie of zo.
Laatst ging het echter met de magnetron ook mis. Ja, ik kan dingen in de magnetron volstrekt laten verbranden.
Ik ging namelijk naar een wasstraat en bij het aanmelden kreeg ik van de wasstraatmeneer een pak stroopwafels kado. Omdat ik nieuwe klant was of zo. Prima, stroopwafels zijn ernstig lekker, dus ik zeg geen nee.
En laat het steeds kouder worden, en daarmee dus ook de warme dranken dus steeds aantrekkelijker worden. Ik vond het die middag tijd voor een lekkere kop koffie met warme stroopwafels.
Ergens in mijn brein ontstond het idee om 2 van die zoete koekjes in de magnetron op te warmen. Het leek me een briljant plan.
En dat was het.
Alleen die uitvoering.... Ja, dáár schortte wel een en ander aan.
De magnetron en ik hebben een haat-liefde verhouding. En laat ik gewend zijn aan de volstrekt waardeloze kut-magnetrons op mijn werk. Die met 20 minuten nog geen avondprakje op hebben gewarmd, óf met 10 seconden je avondprakje al verder ver-ast hebben dan een crematorium met een vers lichaam zou kunnen doen.
Maar goed, thuis is alles anders, dus 2 minuten leek me een mooie tijd voor die stroopwafels om lekker warm te worden. Voor een bakje havermout heb ik namelijk 1,5 minuut nodig, en dat is geen vast voedsel, dus voor een redelijk vaste koek, leek 2 minuten me prima.
Waarom dit fout was, weet ik niet. De ochtend erna bleek namelijk 1,5 minuut voor mijn bak havermout nog niet voldoende om hem lauw te krijgen. Maar die stroopwafels verbrandden alsof ik ze op gloeiende kolen had gelegd.
Er kwam een zure, branderige geur uit de magnetron, en toen ik het deurtje opende, kreeg ik eerst een rookwolk in mijn snufferd, waar voorgenoemd crematorium jaloers op zou zijn
Op het schoteltje zag ik, na het optrekken van de rook 2 (onder verbrande en versmolten stroop), weggezakte "wafeltjes" die het nog net niet uitgilden van de pijn en ellende.
Mijn vrouw was niet eens verbaasd. Ze mompelde iets over "passend bij mijn aangebrande karakter", maar dat ging verloren in mijn eigen verbijsterde gemopper. Ik wil hieraan toevoegen: het bleef bij gemopper. Ik heb niet extatisch staan schelden en vloeken. Het was meer berustend gemopper. De katten waren veilig. Poging 2 verliep een stuk aangenamer, hoewel die krengen nog steeds gloeiend heet waren, en ik mijn tandvlees en tong verbrandde aan die walmende heerlijkheid.
En van dat verbrande tandvlees heb ik tot op de dag van plaatsen van deze blog nog last.

Ik nam in 2021 definitief afscheid van Defensie. Mijn spullen diende ik in te leveren, met uitzondering van een paar zaken die ze niet terug hoefden. Waaronder mijn schoenen. (Logisch, want de geur die zich daarin genesteld had, was serieus dodelijker dan een M16, en die schoenen waren inmiddels zozeer naar mijn voeten gaan staan dat een ander die ze zou dragen bij de eerste stap al een dodelijke val tegen de vlakte zou maken). 
Ik had een haat-liefde verhouding met schoenen van defensie.
De Meindls die we kregen, (wandelschoenen ter waarde van bijna 300 euro) waren hun (belasting)geld dubbel en dwars waard. Goddelijk lekkere schoenen, die mijn staanders lekker comfortabel warm hielden. En waarmee ik door hun gewicht behoorlijk standvastig op de grond bleef staan.
Dat gewicht is ook prettig als je een arrestant (kmar) of een vervelende reiziger (schiphol, GRAPJE!!!!) een enorme rotschop wil geven om je standpunt nóg duidelijker te maken.
We hadden ook een paar "dagelijks tenue" schoenen, oftewel: dt-schoenen. Gewoon zielloos zwarte schoenen die per definitie niet gemaakt waren met draagcomfort in het achterhoofd.
Ze werden wel comfortabel, maar pas nadat je buitenste tenen, huid, botten, zenuwen en bloedvaten in je voeten allemaal aan gort waren, doordat ze veel te strak zaten, en totaal onflexibel waren.
In elk geval om die bezopen vormgegeven voeten van mij. En als ze dan eindelijk comfortabel waren, dan waren ze zó afgeleefd en afgesleten, dat je aan nieuwe exemplaren toe was, want dan scheurden de zolen, het leer werd craquelé en begon gaten te vertonen, die je alleen kon repareren door je witte uitstekende tenen zwart te kwasten.
Die "dt-schoenen" leidden daarom dus ook tot een stevige ruzie tussen mij en mijn leidinggevende, want we moesten die krengen verplicht dragen bij het dagelijks tenue, en het paar dat ik droeg, was al een behoorlijke tijd aan het overlijden. Ik had inmiddels al ruim een half jaar een nieuw paar in de bestelling staan, maar om de een of andere reden konden die hun weg naar mij niet vinden. Het paar dat ik droeg, zag er aldus niet al te florissant uit. Tussen schijndood en dood in, zeg maar. Mijn leidinggevende wilde mij op rapport slingeren, omdat mijn schoenen er niet uit zagen, terwijl ik ze niet nieuw geleverd krijg, en zij dat wisten. Die twee feiten maakten dat ik wat minder gedetailleerd reageerde.
Uiteraard was het mijn eigenwijsheid dat ik het verrekte om moeite te doen voor schoenen waarvan ikzelf inmiddels ook wel vond dat ze vervangen moesten worden, en ik wanhopig aan het wachten was op nieuwe exemplaren.
Maakt niet uit, na die ruzie, barstte corona los, en kreeg ik uiteraard vlak voordat ik ontslag nam, een nieuw paar DT schoenen.
Die belandden ergens ver weg. En in dit geval: uit het oog, uit het hart, want mijn Meindls waren toch veel beter.
Mijn Meindls gebruik ik tot op heden in de wintermaanden op het platform. Het zijn heerlijke schoenen, lekker warme voeten, waterdicht. Top dus.
Top, tot ik ontdekte dat de zool van de schoen toch wel erg dun begon te worden. Omdat ik geen zin heb om bijna 300 euro stuk te slaan op schoenen, terwijl alleen de zool aan het verslijten is, toog ik naar de plaatselijke schoenspecialist. Die wilde best wel mijn geliefde Meindl's verzolen. En dat deed hij prima. Alleen, zijnde de lompe boer die ik ben, ik trek mijn schoenen niet uit, ik trap ze uit. De één met de ander. En dat vinden zolen niet zo fijn. Dus die begonnen los te laten. Terug naar de schoenenspecialist en met het schaamrood op de kaken bekennen dat de zolen door mijn eigen schuld weer los aan het laten waren.
Hij kon het oplossen, gelukkig, maar niet gelijk.
Aangezien de herfst inmiddels Nederland ook bereikt heeft, was ik een beetje in de piepzak. Mijn zomerschoenen voor op het platform zijn op zich wel aardig waterdicht, maar niet geschikt.
En toen vond ik ze: de DT-schoenen. Ik was enigszins opgelucht, want op zich zijn die dingen wel waterdicht en redelijk warm.
Toen ik ze de volgende ochtend aantrok, ging dat moeizamer, en ongemakkelijker dan ik me kon herinneren. Maar goed, ik ging er van uit dat dat wel weg zou trekken, ze waren ten slotte "NOS", zoals ze in autoland plegen te zeggen als ze onderdelen voor oldtimers aan de man brengen. New Old Stock...
En dat wegtrekken van alle stugheid, en krapheid, gebeurde dus niet.
De hele dag heb ik rondgelopen als iemand die ongewild en op grove wijze iets anaal in geramd had gekregen. Wat een duivelse pijn.
Mijn voeten protesteerden tegen elke stap die ik zette. Mijn grote tenen werden naar buiten gedrukt, de rest naar binnen. En omlaag. En omhoog. En dubbel en dat allemaal tegelijk en bij voortduring.....
Dit specifieke paar is gemaakt door sadistische dronken duivels in de krochten van de schoenen hel, speciaal voor ondeugende onderofficieren die hun schoenen niet vaak genoeg poetsen. Martelwerktuigen voor de 21e eeuw, zeg maar. Ongelooflijk dat ze die arme militairen (in opleiding) in die helse marteltuigen rond laten lopen.
Toen ik ze eindelijk uit mocht trekken, was het alsof mijn voeten tegelijkertijd van pure opluchting en vreugde klaar kwamen. Ik bevrijdde ze van een tranentrekkende pijn die dieper ging en langer duurde dan ik ooit in mijn leven heb mee mogen maken. Aan mijn voeten, that is. 
Ik had natuurlijk op voorhand beter moeten weten. Of in elk geval beter en dieper in mijn geheugen moeten graven. Maar ik kwam bij die specifieke schoenen niet veel verder dan de herinnering dat ik op mijn flikker kreeg omdat het vorige paar (dat na maanden van martelen wél lekker liep) niet meer helemaal jofel was.
De dag erop koos ik toch maar voor eventueel nattere en koudere voeten, en trok ik mijn sneakers maar weer aan. Gelukkig bleef het qua hemelwater rustig, dus kon ik met droge voeten mijn werkdag door.
Ik ben wel van zins om deze DT-martelmuiltjes door dezelfde schoenenspecialist te laten terugmartelen en ze wat te laten oprekken, waarbij hij de uitdrukkelijke toestemming krijgt om ze finaal kapot te scheuren als ze niet willen rekken. Mijn blinde haat kent geen grenzen wat deze schoenen betreft. Dat zal duidelijk zijn.

Ik had al even melding gemaakt over hoe trots ik ben op mijn dochter. Het diploma op zich doet me weinig. Het is een brevet voor het zelfstandig zwemmen.
Jente vindt zwemmen hartstikke leuk. Maar net als met veel dingen: ze zoekt het zelf uit, wil zelf doen, en haar boeit het weinig wat de theorie erachter is, of dat het techniekje wel 100% klopt.
Om die reden, was het boulderen (klimmen) ook niet echt een spektaculair idee, want ze moest dan wel oefeningen doen en regels volgen, terwijl madam gewoon lekker wil klauteren. Om die reden zie ik dus muziekles ook niet zo zitten. Daar moet je voor oefenen, anders vind ik het zonde van het geld.
Maar goed, terug naar het zwembad. Wij vonden een goede basis voor het zwemmen heel belangrijk.
En dan loop je in Almere tegen een schaarste aan zwemscholen aan. Er zijn er geloof ik maar 2 die de diploma's van de zwembond aanhouden, de rest doet het op een andere wijze.
Dat levert wachtlijsten op.
Die allemaal overwonnen bij van Rheenen, blijkt dat je als ouder gewoon een makkelijke cashcow bent.
De communicatie was volkomen afwezig. Redenen waarom er zo lang over dat c diploma gedaan moest worden: het klikte niet met de eerste docent. Die was niet in staat om Jente op een goede manier te benaderen. Dat kan ook aan Jente liggen, maar het maakte het nagenoeg onmogelijk om een gemotiveerd kind mee naar dat sakkerse zwembad te nemen.
Toen ging ze naar een andere dag, en zou het binnen 2 maanden toch wel moeten gebeuren.
Never happened. Want die docent, ging weg, deed geen overdracht en de nieuwe docent dacht dat ze pas net begonnen was voor haar c diploma, in plaats van al een half jaar. En de communicatie bleef 0. De communicatie bleef 0, de afschrijvingen voor de zwemlessen bleef onverminderd hoog.
Ja, dan kun je zeggen: ga ergens anders heen, maar zo werkt dat toch niet. Overal zijn wachtlijsten.
Wij moesten dus telkens een tegenstribbelende en huilende Jente motiveren. En uiteindelijk heeft dat geresulteerd in een kind dat knokte, tegen haar weerstand. Tegen de zwemschool. Bam... Dat vind ik groots. Turfje hoog heeft gewoon gewonnen. Fuck You van FuckingRheenen!!!
Ze zou Jente niet zijn als ze dat niet een beetje op geheel eigen wijze deed, door op het muziekje van de Macarena te dansen vlak voor ze te water ging om allemaal onnavolgbare oefeningen te doen.
Dus trots als een baviaan met 7 lullen gingen we naar huis. Een pracht van een ervaring over doorzetten en het wél kunnen mee naar huis nemend. Die vind ik belangrijker dan dat papiertje.
Het heeft ook een nadeel: we hadden haar een Jentedag beloofd als ze dat vermaledijde papiertje haalt, waarin we zoveel mogelijk dingen doen die zij leuk vindt. Ik bereid me vast voor op het onvermijdelijke: dat ik een dag compleet opgemaakt door Jente op het platform voor lul moet rijden. Maar dat is het waard.

En dit alles maar weer geschreven hebbende, begint voor mij het weekend pas dinsdag, maar ik zou ik niet zijn als ik u allen geen beste toewens. Bij deze.