woensdag 20 juli 2011

Titel? Gewoon wat random geklets...

KPN maakt er dus nog steeds een pestbende van. Vanmorgen vroeg, vlak voor ik lijn 18 van het ene naar het andere station moest slingeren, werd ik wederom gebeld. Wat mijn probleem was... KPN! gooide ik eruit. Dat antwoord werd natuurlijk niet in goede aarde ontvangen. Het bleek dat de afspraak met de monteur niet goed was doorgekomen. Ik bedoel maar. Mijn cynisme werd echt niet op prijs gesteld, en met klachten kon ik dan weer naar een duur betaald 0900 nummer bellen. Nou, als alles goed is, komt er morgen een monteur. En zoniet dan knal ik de hele flikkerse bende van interactieve tv naar de kpn winkel waar ik het gekocht heb. Zoveel als die mensen afspraken niet nakomen, loze beloftes doen, en lopen te schutteren met communicatie, is echt ongehoord. Ze zijn nota bene gespecialiseerd in communicatie. Als er ooit iemand belt van KPN over mijn tevredenheid als klant, zal ik naar alle hartelust ontzettend gaan lopen mekkeren. Heel hard, heel venijnig, en heel erg eerlijk.

Vlak voordat ik naar Limburg afzakte, gaf de boiler in huis de geest. Nu had ik aan het begin van mijn woontijd hier al problemen met de boiler, dus ik weet al wat koude douches betekenen. Kou lijden onder de douche. Heel fijn, zeker zo in de morgen. ODOL-killer. Sta je op, met je slaperige hersens, denk je lekker onder de douche te gaan staan, en in één enkele seconde ben je klaarwakkerder dan je ooit had kunnen worden. Kippenvel op plekken waar je dit allerminst zou verwachten.

Mijn meisje gaat een dezer dagen uit een vliegtuig springen. Omdat dat kan. Ze gaat haar wings halen, en haar hoogtevrees overwinnen. Om zichzelf in de stemming te brengen stuurde ze een filmpje van een parachutist die bij het neerkomen, een militair orkest om ploegt. De arme sousafoonspeler houdt aan dit akkefietje een flinke kater over, en de sousafoon is verleden tijd. Uiteraard was dit een ongelukje, maar ik zorg toch mooi dat ik geen trompet bij me heb als Syl gaat springen. Ze mag best bovenop me landen (daar heb ik inmiddels wat ervaring mee) maar mijn trompet moet het toch maar even overleven.

Vandaag liep ik een collega tegen het lijf, die ook niet van Apeldoorn is. Hij komt uit Limburg (dat geeft al meteen een band) en hij speelde drums. (De band wordt al minder). Maar hij wilde eens rond kijken of hij niet een leuk coverbandje samen kon stellen.(De band kan niet meer stuk) Ik was uiteraard meteen te porren. Zeker sinds mijn avontuur eerder in Eesveen. Dus als dat te fiksen is, vind ik dat helemaal geen probleem. Bijzonder, zoals je op de meest onverwachte plekken de meest gekke mensen tegenkomt die allemaal een gelijksoortig doel hebben in het leven.

zondag 10 juli 2011

Kamperen en Eesveen

Het autootje van Syl, was vrijdag klaar bij de garage. Het was dus echt alleen het dopje van de radiateur, en het uitspoelen van de radiateur. En dat laatste was het duurste, want het ding was zo gruwelijk verstopt, dat ze daar het langste mee bezig zijn geweest. En dus, toen ik vrijdag thuis kwam, zat er een mooie vrouw in mijn huis op mij te wachten... Dat is fijn thuiskomen. Ik kwam thuis nadat ik mijn laatste les in Hillegom op de muziekschool heb gegeven. Met gemengde gevoelens kijk ik erop terug. Het waren leuke leerlingen. Maar als ik per maand 40 euro overhou door er niet te werken, dan is de beslissing toch snel genomen. De laatste leerling had als afscheidspresentje (vond ik overigens heel lief) een pakje sigaretten voor me meegenomen. Een pakje sigaretten van mijn merk nog wel. Ik hoop dat ze allemaal goed terecht komen.

De zomervakantie komt eraan, ook dit jaar weer. En we hebben besloten om er één week tussenuit te gaan. Een week de boel de boel te laten, en helemaal tot rust te komen. Syl zit in het midden van een zware opleiding, ik zit tussen twee banen, een vreselijke ziekte, we hebben beiden even een korte pitstop verdient. Het werd Normandie. Niet ver weg, het is maar een week. Ik ga het grootste deel van de zomer verder werken, en Syl ook. En omdat we beiden niet vies zijn van wat spartaans leven, werd het een camping. Voor een in het hoogseizoen bijzonder schappelijke prijs. Maar goed, dan moet er nog een tent komen. Dus vol goede moed trokken we zaterdag naar Winterswijk. Daar ligt een soort kampeer IKEA, waar je alle soorten tenten kan kopen. Ik wist oprecht niet, dat er zo gruwelijk veel tenten waren. In letterlijk alle soorten en maten. Van tipi tot een soort van buitenproportionele slaapzak. Van plastic tot katoen. Kookstelletjes. Ook al in zoveel verschillende varianten. Duitsers, die- onee, die liepen er alleen maar in de weg.
Ruim twee uur verder, en 250 euro lichter, konden we huiswaarts keren. Met een tent, (ik vind sta ruimte in een tent toch wel een pré, Syl vond vooral katoen een pré, en dat bleek verrassend goed te combineren) een gasbrander (ik vond stabiliteit een hele grote pré, je wil niet dat zo'n brandertje al pruttelend omvalt, en derhalve in no-time je tent in de as legt, en je vervolgens voor vele miljoenen euro's aan schade veroorzaakt aan camping, sterfgevallen, en brandwondjes). Een koelbox, om je kropje sla en je pak melk min of meer koud te houden, een setje aluminium pannen (mijn braadslee op dat brandertje geeft geheid ellende) een lamp, voor als we in het donker het toilet willen vinden, en niet over onze eigen scheerlijnen willen struikelen, een diepe teil, met handvat, zodat we de afwas kunnen doen, zonder dat er al te veel borden en mokken aan gruzelementen vallen, en nog wat diverse kleine zut, waar we volgens Syl gemak van zullen hebben, tijdens onze vakantie.

Toen we terug in Ede waren, werd ik toegesproken door het buurmeisje:" jou moet ik hebben". Meestal krijg je dan de wind van voren, maar in dit geval bleek het om haar verjaardag te gaan. Dat ze waarschijnlijk tot laat aan het feesten zouden zijn. Dus als ik overlast zou hebben, dat ik dan maar even moest kloppen. Haar angst was ongegrond, ik was zelf bezig overlast te veroorzaken in een dorpje op steenworp afstand van Steenwijk. Eesveen. Ik ben in mijn muzikale leven in heel wat plaatsen geweest, maar Eesveen was nieuw voor me. Ik kon het eerst niet zo goed vinden, en terwijl ik zoekend om me heen keek, was ik Eesveen alweer uit. Volgens de locale bobo die dat feest (het jaarlijkse dorpsfeest) organiseerde, wonen er 700 mensen in Eesveen. En volgens mij waren die allemaal in die tent. ( Die tent was overigens vrijdag, de dag voor ons optreden, geheel in stijl met het FC Twente stadion, ingestort, met 1 bewusteloze vrouw tot gevolg, het soort nieuws dat je niet wil horen, vlak voor je lekker stampende muziek gaat maken). Het begon met een soundcheck van ongeveer 2 minuten, en daarna een portie lekkere frietjes met een frikandel. ( Jurgen, als je dit leest: dit waren by far de lekkerste frietjes van Nederland, een bak bami, haalt het hier never nooit bij). Toen moesten we wachten tot de lokale komieken uitgereuteld waren op het podium, en kon het feest losbarsten. Dit soort snabbeltjes zijn zeldzaam. Lekker knallen op het podium (sommige partijen waren ernstig verrassend) en gewoon pretentieloos spelen, terwijl het publiek (na de eerste set) lekker uit zijn dak stond te gaan. Heerlijk. Het enige jammere eraan waren die boeren daar, die tegen onze (niet mijne) auto's aan meenden te moeten zeiken. Dat leverde nogal wat onvriendelijke uitspraken op, over en weer, met name van degenen tegen wiens auto werd aangezeken. Low-life zul je overal wel aantreffen. Over het algemeen wel het soort snabbel waartegen ik niet snel nee zal zeggen. Ik was pas om 340 thuis, en kon een speld bij de buren horen vallen. Ze lagen allemaal al braaf op 2 oren.

zondag 3 juli 2011

Een auto, en wat KPN ellende (KPN=ellende)

"Schat, ik moet je wat vertellen"...
Meestal als dit soort zinnetjes uitgesproken worden, volgt er een bloedstollende mededeling, dus mijn hart zakte in mijn schoenen. Maar in dit geval werd het zinnetje gevolgd door:" Ik heb een autootje gezien en gereserveerd". Mijn hart steeg weer naar de plaats waar hij hoort. Of ik maar even op marktplaats wilde kijken. Ik keek, en mijn hart zakte weer een paar decimeter naar beneden. Het ging om de duurste Seat Marbella op marktplaats. Met 1000 euro nog niet veel geld, en het ging hier om de cabriolet versie ervan. Voor de mensen die niet meteen weten wat een Seat Marbella is: dit is een Fiat Panda, maar dan uit Spanje. Van het emotionele auto merk uit de VAG groep. Nu is een Fiat Panda uit de jaren 90 van de vorige eeuw al best wel lelijk, dit apparaat is zo gruwelijk lelijk, dat het er spontaan mooi van wordt, en dit meen ik letterlijk. Om het ding te halen, moesten we naar Hilvarenbeek. Dat ligt ergens na Den Bosch, na Vught, bij Tilburg in de buurt. Een klere eind rijden dus. We kwamen aan bij een gezellige Brabantse buschauffeur (geeft al meteen een band) en na een proefritje besloten om apart van elkaar naar Ede te kachelen. De koop was beklonken. Het zag er al met al best netjes uit. Met uitzondering van een gammele radiatordop, en wat roestplekjes. Maar goed, wat kun je verwachten voor 1000 euro. Op de terugweg reed Syl achter mij aan, en voor mijn gevoel reed ze wel heel erg langzaam. Voor haar gevoel, reed ik heel erg langzaam, dus de hele route hebben we om en nabij de 80 kilometer gereden. Terwijl ik dacht dat het ding dus serieus niet sneller kon, zat zij zich af te vragen waarom ik zo treuzelde. Je kunt maar goeie afspraken maken, nietwaar? Puntjes die snel aangepakt moeten worden, zijn dus een kapotte radiator dop. Want het autootje raakt wel heel snel oververhit. En de radiator mag zelf ook wel eens uitgespoeld worden. Dit volgens de wegenwacht monteur die het autootje afsleepte naar een garage. Niks ernstigs, maar zonde om de motor in de soep te rijden, voor iets dat voor een paar tientjes gewoon te verhelpen is.
Zaterdag hebben we benut om boodschappen te doen, en 2 auto's te poetsen. Jaja, ook ik ontkwam er niet aan. Ein-de-lijk, na mijn auto toch ruim een jaar in mijn bezit te hebben gehad, heb ik de moeite genomen om de stofzuiger er doorheen te gooien. En de ramen aan de binnenkant eens goed af te soppen. (Onvoorstelbaar, wat een helder zicht. Voorheen vond ik het toch veel rustiger op de weg). Alle ontbijtresten, asresten, zandresten, en andere kleine troep is er nu uit, en alle verpakkingen van tankstationvoedsel liggen in een vuilniszak in de container. Het voelt bijna alsof ik in een nieuwe auto zit.

Verder heeft KPN besloten dat ze nog steeds mijn probleem niet opgelost hebben. Ik hoor geen internet verbinding te hebben, want gedoe met mijn IP adres. TJa, maar ik heb wel internet. Ik hoor geen interactieve tv te hebben. En dit klopt. Want dat heb ik niet. Maar ik betaal er wel voor. Incapabel als ze zijn, lukt het ze niet om mijn huisnummer correct in te voeren. Incapabel als ze zijn, lukt het ze niet om terugbelafspraken na te komen. Incapabel als ze zijn, lukt het ze niet om de monteur op de afgesproken dag, op de afgesproken tijd te laten verschijnen. Je zou er haast een erectiestoornis van krijgen. Vervolgens krijg ik van die opwekkende smsjes, dat het nog steeds niet gelukt is, om mijn probleem te verhelpen. Het mag ten slotte wat kosten.
Ik ben niet boos op KPN, ik erger me er ook helemaaaaaaal niet aan. Ik verbaas me slechts. Ik verbaas me in hoge mate. Als ik zo met klanten/passagiers/collega's om zou gaan, zou ik binnen no-time op straat staan. Zou ik geen werk meer hebben. Maar de hoge baas van KPN heeft met mij als klein klantje natuurlijk niks te maken. Wedden dat hij klant is bij Ziggo of zo?

Vrijdag moesten we op Schiphol spelen met TKKMAR. Dat is altijd hoogst komisch. Je speelt voor reizigers, die, haastig langsstormen om op vakantie te gaan. En omdat wij er live spelen, blijven staan, en vervolgens hun vlucht missen. Zouden ze dat claimen bij hun reisagent? Maar soms kom je ook mensen tegen die je al heel lang niet gezien hebt. Zoals Nicolas. Nicolas komt uit Canada, en studeerde samen met mij in Amsterdam. Hij is verder gegaan met barok, ik ben verder gegaan met van alles en nogwat, behalve barok. Maar wel altijd leuk contact gehad tijdens de studie. En daar stond hij ineens. Even gezellig bijgekletst. Was toch wel heel tof.

Morgen reis ik af naar Limburg. Dat is ook lang niet gebeurd.

Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...