zondag 21 april 2013

De burgerlijkheid ten top!

Terwijl Nederland op wat voor manier vanwege het onvolprezen Koningschlied op de achterste benen stond, reden Ilse en ik door de omgeving, op zoek naar een caravan.
EEN WAT!?!?!
Een caravan, ja.
Jarenlang heb ik me lopen verbijten als er voor me een trage volvo station met caravan reed, die bij elke boomstam zijn gaspedaal losliet omdat er een muisje door de berm dartelde. Griezelend van schrik scheurde ik langs auto-caravan combinaties die vergeten waren dat ze een caravan hadden, meer dan 130 reden, waarbij de caravan als een pingpongbal op en neer stuiterde.
Ilse, die mensen vaak glashard uitlachte vanwege het bezit van een caravan, want dat was toch geen kamperen...
Direct na de aanschaf, vloog een zeker schaamtegevoel door mijn hele lijf. In minder dan een jaar tijd ben ik de burgerlijkheid zelf geworden. Ik kreeg een meisje, ik ging samenwonen, waardoor ik niet alleen een meisje kreeg, maar ook een hond, er wordt over huizen kopen nagedacht en we kopen een caravan. Alle mensen en vooral leeftijdgenoten die samen gingen wonen en huisje boompje beestje wilden, lachte ik een beetje uit. (Lief uitlachen, dat dan wel). Maar voor mezelf maak ik het nog erger: ik koop er gelijk een caravan bij. Ik kan alle mensen die ik vriendelijk uitlachten, nu horen bulderen van het lachen in mijn richting. En gelijk hebben ze.

Nu is het natuurlijk wel zo dat ik niet zo gek veel kampeer ervaring heb, maar het wel heel leuk vind om te doen. Daarom ben ik ook meegeweest met DSWO. Het beste van twee werelden. Kamperen, en muziekmaken.
En omdat ik het vakantietechnisch gezien ook geen probleem vind om buiten DSWO om te gaan kamperen, is dit een prima investering.

De caravan zelf luistert naar de welluidende naam 'WILK', en is 30 jaar oud. En dat is te zien. Vooral aan de binnenkant, die veel weg heeft van een traditioneel bruincafe. Er zouden eigenlijk nog wat oude blaasinstrumenten tegen het plafond gespijkerd moeten worden, maar er gaan zoveel cornetten, bugels en klarinetten mee, dat dat geen probleem hoeft te zijn. En uiteraard een bierpomp.
De raampjes worden bedekt door typisch jaren '80 oranje (volgens Ilse roestbruine) gordijntjes en uitermate truttige vitrages. De begonia's of sanseferia's ontbraken gelukkig, anders was ik daar spontaan en ter plekke in braken uitgebarsten. De kussens van de banken (en bedden) zijn vaal bordeauxrood aan de achterkant en wit met geborduurde bloemen in rood en groen.
Maar er is wel plaats voor 1 tweepersoonsbed, een eethoek cq. een anderhalfpersoons kinderbed en een klein keukentje. Precies wat we nodig hebben. Toilet ontbreekt, want ik kan wel tegen een boom, of tegen de tent van de buurman en Ilse heeft een plastuit.
Qua maat ook precies wat we wilden, en qua prijs ook. Minder dan 1000 euro. Geschikt voor de beginner.
Dus na aanschaf bij de vrolijke baas van het bedrijf, zijn we meteen begonnen met het strippen van het ding. Alles dat ook maar een beetje stof was, werd meegenomen om een stevige bleek- en wasbeurt te krijgen, en binnenkort wordt het hele ding grondig met naar citroen geurende schoonmaak middelen uitgeboend.
Eigenlijk zou het hele ding opgeleukt kunnen worden met een kwastje verf, maar tot mijn eigen verbazing, moet ik toegeven dat ik dat retro uiterlijk juist wel heel erg charmant vind.

Met hemelvaart gaan we de caravan eens uitproberen. Dat is te zeggen: vorig jaar viel mij al op dat mijn auto de verlichting (die toch in het donker zeer bijzonder verplicht is, en door medeweggebruikers ook bijzonder gewaardeerd wordt) niet doorgegeven wordt aan de aanhanger. Dit hebben we met de vouwwagen proberen op te lossen door er een plaatje met andere verlichting aan te hangen, maar dat bleek niet te helpen. Hier kwam ik achter nadat ik in het donker aankwam in Frankrijk op de camping. Goddank geen ongelukken gebeurd, en goddank geen ziendende gendarmes achter me aangekregen toen. Nu moet ik dus bij de kwikfit eventjes een nieuw kabeltje laten trekken, zodat ik dit jaar wel veilig de weg op kan.

En dan gaan we: Ilse, Ozzy en ik. Als burgerlijk stelletje met de stationcar en de retro caravan op vakantie. De slippertjes staan al klaar.
Leuk heh :D



zaterdag 20 april 2013

Het Koningslied....

Het Koningslied.
Verguisd en beschimpt. Er is zelfs een petitie tegen gestart.
Ik moet meteen denken aan Beatrix. Die met een glimlach door allemaal burgerlijke durpkes wandelt, dingen moet doen die haar totaal niks kunnen schelen, om de lokale bonzen en boeren tevreden te houden.
Plaatselijke gebruiken als kloothappen en koekschieten dienen met (geveinsd) enthousiasme te worden omarmd. En dan heb ik medelijden.
Haar zoon en schoondochter worden echter bij aantreden al getrakteerd op iets veel ergers: een koningslied. Dit lied, ontsproten aan de breinen van voornoemde bonzen en boeren, moet ons nieuwe koningspaar een hart onder de riem steken.

De mensen die zo hard lopen te ageren tegen dit lied, missen denk ik iets fundamenteels. Dit past in de huidige samenleving. Echt waar!!!
Er wordt geld met dit liedje verdiend. De artiesten krijgen wellicht niet zoveel, want de opbrengst gaat naar het Oranjefonds, maar er wordt geld mee verdient.
Maar ja, topmannen van omvallende banken krijgen ook bonussen waar een paard de hik van krijgt.
Politici die schaamteloos dingen durven blaten, en Nederland op welke manier dan ook, toch telkens verder de afgrond indouwen, verdienen heus niet slecht. Dus waarom dan al die verbijsterde commotie om een liedje? Omdat de publiciteit vooraf al zoveel poeha en zelfoverschatting uitstraalde, dat mislukking gegarandeerd was? Wellicht.

Op facebook werden een aantal leuke en een aantal minder leuke dingen gezegd, en wat mij tegenvalt is dat de blijkbaar (ik weet dit niet zeker) cultuurgerichte Nederlander, of misschien zelfs wel collega's zijn die het lied keihard afkraken (alsof dat nodig zou zijn, iedereen zelfs zonder muzikaal inzicht hoort wel dat dit niet best is) maar meteen erbij zetten: dit is niet urgent, ik kan dit beter, maar ik doe het niet. En dat vind ik flauw. Ik had gehoopt dat al die mensen die dan blijkbaar als musicus beter in elkaar steken, dan juist wel iets beters neer zetten. Daar doe je in elk geval een onschuldige nieuwe koning waarschijnlijk een groot plezier mee. Maar meteen jezelf weer buiten spel zetten door er vervolgens niks mee te willen, en er alleen maar op willen kankeren, vind ik eigenlijk even sneu.
Zeker bang dat er dan van hun ook verwacht wordt dat ze (een deel van) de opbrengst afstaan aan een goed doel of zo...

Ik heb het lied dus zelf even beluisterd. Pas nadat alle kritiek op kwam. Om de een of andere reden heb ik de release gemist, en ben ik gisteren niet in staat geweest om de radio aan te zetten.
En inderdaad. Het lied mist toch echt wel heel wat kwaliteiten. Melodietje is op zijn best aardig te noemen. Een beetje Idols niveau. Zeker niet meer. De tekst is inderdaad bedroevend. Het taalniveau van de gemiddelde 'wannabee-gangsta' is niet veel slechter. Maar misschien is dat ook wel meer de doelgroep.
Maar om daar nu zo vreselijk tegen tekeer te gaan? Toen dat grietje met die indianenmuts naar het songfestival trok, met een liedje van vader Abraham, werden er geen petities gestart. Terwijl dat mokkeltje ons land muzikaal moest gaan verdedigen in een internationale competitie, nota bene.
Elke keer weer wordt Nederland daar finaal tot moes gezongen, omdat we van gekkigheid niet weten wat voor zonderlinge mongool we erheen moeten sturen, maar voor een binnenlands akkefietje voor onze nieuwe vorst, moet een petitie gestart worden...
Ergens is dat natuurlijk een beetje onzin.

Update:
Zojuist gehoord dat het Koningslied is teruggetrokken door de componist John Ewbank. Hij kon de kritiek niet meer aan. Wat een belediging naar alle medewerkers eraan.
En wederom: wat een zelfoverschatting. De pr vooraf getuigde hier al van, en bleek achteraf de kunstmatig hoog opgeblazen verwachtingen op geen enkele manier waar te kunnen maken.
Echte grote componisten, kregen in hun tijd vaak hoon en spot over zich heen, en pas jaren later gingen mensen hun muziek waarderen. En dit blijken in veel gevallen blijvende pareltjes te zijn. Wie is deze John Ewbank precies, dat hij meent zich te kunnen meten met de echt groten?
Nog even los van de klap in het gezicht van iedereen die eraan meewerkten, hiermee geeft hij dus wel aan, dat hij het met zijn criticasters eens is. Anders had hij de storm gewoon laten betijen en het lied de kans gegeven om door het volk meegezongen te worden. De ergste criticasters zouden nog wat napruttelen, en daarmee was de kous af, en was het wellicht gewoon een voortijdige carnavalskraker geworden.
Nu heeft niemand er wat aan. Tot zover de verbroedering. Een nieuw lied dat eventueel in een samenwerking met Giel Beelen, Sylvia Witteman en Johan Vlemmix geschreven gaat worden, kan alleen nog maar erger worden.
Ook een goeie les voor alle stichtingen en fondsen die hun bestaan willen opleuken: pak het grondig en kwalitatief aan. Laat niet zomaar jan en alleman wat in elkaar flansen, want dit is dus het resultaat.






maandag 15 april 2013

Parijs en Claus

Het was even proppen, maar toen zat ik er ook echt in.
En met dit zinnetje sloot ik een weekendje Parijs in gedachten af.
Omdat Ilse vond dat we toe waren aan een leuk weekendje weg, besloten we om afgelopen weekend dus naar Parijs te gaan. Het toeval wil dat zij daar een vriendin heeft zitten, en ik nog in real life moest worden voorgesteld. Plus dat er in Parijs natuurlijk van alles te zien/shoppen/doen is.

We zouden met de goedkoopste auto gaan, en dat is de saxo van Ilse. En omdat ik wat meer gewend ben aan lange ritten rijden, en in een iets betere conditie verkeerde, zou ik rijden.

Hier merk ik dus dat ik gewend ben aan een auto met ruimte. Niks tegen het gebakje van Ilse hoor, maar in mijn auto, kan ik het stuur dusdanig afstellen dat mijn benen niet afgeklemd worden. En de stoel kan omlaag en naar achteren, zodat ik niet met mijn benen in mijn nek zit gas te geven, schakelen of remmen.
Ergo: het paste maar net, mijn volronde postuur in een klein autootje.
 Overigens: verder niks dan goeds over dit autootje. Heel jammer was dan ook de stenenregen die het over zich heen kreeg tijdens de wegwerkzaamheden op de terugreis. Putjes in de ramen, en putjes in de verder onberispelijke lak van dit goudgele rakkertje. En daar baal ik ontzettend van. 

Tussen de heen en terugreis was het een heerlijk weekendje even weg zijn. Paar mooie stukjes Parijs gezien. Waaronder dat eiland in de Seine. De Seine zelf, die ene brug, waar verliefde stelletjes een slot aanhangen.
Toen Ilse en ik pas iets hadden, leek het erop dat ik de romantische was van ons twee. Maar Ilse kwam op het lumineuze idee om ook een slot aan die brug te verankeren. Juist. Dus een slot werd gevonden, betekend met verliefde kriebels, en aan de brug vast geklikt. (Wat mij dus opviel: er waren ook mensen die een cijferslot eraan hingen, die kunnen nog terug, kwestie van de code indraaien, en je bent weer vrijgezel...). Vervolgens was het zaak om de sleuteltjes in de Seine te flikkeren. (Ik zag al voor me hoe een van die sleuteltjes door het panoramadak van een rondvaartboot rinkelde, de kapitein precies in zijn ogen raakte, waardoor die boot een lelijke slinger maakte, tegen de brugpijler en zonk, waardoor wij hals over kop Parijs uit moesten vluchten). Dat ging bijna helemaal goed. Mijn sleuteltje zeilde naar omlaag, en zonk naar de bodem. Ilses sleuteltje kwam niet verder dan de uiterste rand van de brug. Daar was een paraplu voor nodig om hem te water doen te gaan. Verder hebben we heerlijk gegeten, heerlijk geshopt, een beetje genoten van het weer, en heerlijk tot rust gekomen.

Toen we gisteren thuis kwamen, na een mooie omweg door Noord-Franse wegen, in een heerlijk zinderend zonnetje, was Claus maar al te blij.
Liefdevol liet hij zich knuffelen en aanhalen, waarbij ik wat korsten in zijn oor zag. En aan zijn snuit.
Vandaag hebben wij deze aanhaligheid (die Claus normaal niet echt heeft) vreselijk bestraft, door hem mee te nemen naar de dierenarts.
Toch even kijken waarom hij zich tot bloedens toe krabt. Dus moest het arme beest in zijn reiskooi (twee ferme strepen van zijn nagels, bedankt!!!). Gelukkig wist de dierenarts ook niet zeker waar het van kwam, maar een prik tegen de jeuk (in zijn nek) en een antibioticum (in zijn bil) die leidden tot zeer heftige protesten. Grommend, blazend en mauwend vanuit mijn oksel, probeerde hij duidelijk te maken dat hij het met de gang van zaken totaal niet eens was.
En dan ben ik toch echt een zacht eitje. Mijn hart breekt als mijn poes iets naars heeft. Ik vind dat zo erg. Ik kan dan ook niet echt rustig doen. Want evenals Claus, wil ik zo snel mogelijk weer buiten zijn, naar huis, naar onze comfort-zone. En dan die verwijtende, ja zelfs boze blik... Dus bij thuiskomst hem maar een paar lekkertjes gegeven.
Nog steeds is hij niet echt blij met me...

maandag 8 april 2013

Een debacle en een weekend.

Een kleine stommiteit mijnerzijds leidde vorige week tot een debacle.
Ik wilde namelijk naar de sportschool, en omdat ik mijn aangeboren luiheid niet af kan leggen, ga ik met de auto. Tot zover niks nieuws, niks verrassends.
Dat kwam toen ik de auto wilde afsluiten. De afstandsbediening deed het niet. En na herhaaldelijk en steeds geirriteerder dat knopje indrukken, bleef de auto gewoon open. De pest is, dat mijn sleutel, NIET op de deur past. Ik kan de auto ermee starten, maar daarmee is de kous af.
Goed, ik was wat kregelig, drukte het knopje omlaag, waarmee alle portieren in het slot vallen, mepte de deur dicht en dacht alleen nog maar aan de 40 minuten die ik achter elkaar wilde gaan hobbelen.

Waar was ik in vredesnaam mee bezig? Als die afstandbediening nu niet werkt, dan gaat hij ook niet werken als je weer weg wil...
En daar kwam ik dus achter toen ik moe maar voldaan in de auto wilde stappen. Die dus niet open ging. Kut.
Gelukkig, mijn Turkse vrienden van de garage zitten tegenover de sportschool, dus alleen het straatje oversteken en ik kon met het schaamrood op mijn kaken mijn verhaal vertellen.
Lachend liepen ze mee, vertelden dat ze me thuis gingen afzetten, en zij zouden de rest doen.
En dat thuis afzetten is een extra service, want dit ging met een luxe jaguar. Kan een slechtere taxi treffen...
Rond de middag werd ik gebeld. Het zou wel eens een dure operatie kunnen worden. Ze schatten in dat ik zo rond de 250 euro wel kwijt zou zijn. Slik. Hoera.
Uiteindelijk bleek de rekening 145 te zijn. Over lachwekkende facturen gesproken. En niet te beroerd om wat extra uitleg te geven.
Het enige dat ze zeiden: het viel mee, deze keer.
Top, deze jongens. Zou er de volgende keer gewoon weer een auto kopen. De laatste keer dat ik dat deed was voor het gebakje van Ilse...

Dus ik kon mijn kilometers naar Zutphen rijden. Daar hadden we concert met tkkmar. Speciaal voor alle officieren die iets met ons orkest te maken hebben. En natuurlijk voor de fans.
Dit concert was gepland op een zaterdagmiddag, en best nog een uitdaging, om dit vol te houden.
Onder het motto:"Het is maar vlees", sloegen we er ons aardig doorheen.
En dat moest, want 3/5e van de trompetsectie moest na afloop als de sodemieter door naar hele andere landsdelen. Twee collega's moesten naar Delft, en ik moest naar Breda, om er een galafeest van allemaal juridisch gespuis op te luisteren.
Ik had uiteraard niet goed gegeten, en mijn mail niet goed gelezen, want op de terugweg van Zutphen, werd bij Arnhem de honger me te erg, waardoor ik de Mac aan moest doen.
Eenmaal in Breda, bleek dat ik daar nog werd getrakteerd op een luxe avondmaal.
Carpaccio als voorgerecht, en twee hompen varkensvlees als hoofdgerecht. Prima. Ware het niet dat twee avondmalen voor mijn maag toch wel erg veel waren.
Heel erg veel. Set 1 was spannend, want ik speel niet vaak met deze band. Set 2 begon mijn maag te protesteren, en voor set 3 begon had ik door mijn toiletbezoek bijna een vertraging op mijn geweten.
Hoe dan ook: na veel lol belandde ik om een uur of 4 moe, heel erg moe en voldaan in mijn bed.
Tot een uur of half 11. De pastoors in Tiel (op loop afstand twee grote kerken) hielden een wedstrijdje lang-beieren. Ik denk dat ze beiden zoveel mogelijk mensen naar binnen wilden harken. Maar twee kerken die tegelijkertijd ruim een half uur lang hun klokken laten luiden, zijn een aanslag op je gehoor en op je nachtrust. En je humeur.
Ik had een 'nachtdienst' en ik vraag me oprecht af hoe dat dan zit met mensen in de zorg, die nachtdiensten doen. Worden die niet volslagen krankjorum van dat lawaai?
En dan zijn er mensen die durven zeuren over een moskee die vrijdag oproept tot gebed? Kom eens in Tiel wonen, tussen twee kerken in die een wedstrijdje houden. Dan piep je wel anders.

Op naar de komende week. 


dinsdag 2 april 2013

Een lachwekkende factuur

In mijn woede over het falen van de klantenservice van grote bedrijven, is T-Mobile tot nu toe altijd gespaard gebleven.
Vele bedrijven hebben van mij middels deze weg een veeg uit de pan gekregen, omdat ze hun klanten-gebrek-aan-service maar niet op service niveau weten te krijgen.
Het zal vorig jaar zijn geweest dat ik een briefje kreeg van T-mobile over de boete die ik krijg, elke maand, voor het ontvangen van een papieren factuur. Die is er gewoon langs geglipt.
Ik moest zo rond die tijd ook de administratie van 2 huishoudens runnen, dus de kans is groot dat ik de brief zag, als reclame beoordeelde, en zonder meer wegflikkerde. Paperassen had ik al meer aan mijn hoofd dan goed voor me was.
Zelfs de erop volgende facturen bekeek ik die tijd niet bijster goed. Ik betaalde ze, en voor meer was domweg geen energie, en geen tijd.
Tot ik op een gegeven moment inderdaad wél ging kijken, en tot mijn stomme verbazing dus inderdaad een bedrag van 2,10 euro kwijt was voor een papieren factuur.
Een vel papier kost bij de Makro 0,0072 cent. De drukinkt zal iets duurder zijn voor een factuur, een envelopje kost bij de makro ook zoiets, en het verzenden kost 50 cent bij de tnt.
Dikke winst voor T-Mobile dus. Uiteraard is het mijn stomme fout dat ik niet meteen bij deze contractbreuk actie ondernam. Ik had moeten protesteren. Want mijn contract bestond eruit dat ik voor een papieren factuur niet hoefde te betalen.
Goed, ik ben geneigd om T-Mobile wel het een en ander te vergeven. Klantenservice werkt prima en sinds ik voor een appel en een ei (bijna letterlijk) een iPhone mocht meenemen, kunnen ze al helemaal niet meer stuk. En in dit contract werd wél gelijk melding gemaakt dat ik voor een papieren factuur moest betalen.

Mijn contract verlenging ging pas afgelopen maand in (lang leve het op vier maanden vooraf je contract verlengen met een nieuw toestel erbij!!!) en omdat ik koos voor een bijpassend abonnement, kreeg ik dus de eerste 6 maanden een fikse korting. Zozeer zelfs dat mijn kosten minder hoog zijn dan die van de papieren factuur. En om die bezopen realiteit moest ik lachen. Blijkbaar is het goedkoper om iemand 6 maanden lang tot wel 100% korting op van allerlei zut te geven, maar een gratis factuur op papier kan er niet af. Is er toevallig iemand van T-Mobile die meeleest? Die dit uit kan leggen, zonder in de lach te schieten? Of zonder het schaamrood op zijn kaken te krijgen?

 KPN doet dit ook (en ik kan nog steeds stomende oren krijgen als ik aan KPN denk, in combinatie met het opzeggen van abonnementen bij overlijdens).

De rabobank deed dit ook, kwam ik tot mijn grote schrik achter. Mijn schrik was groot omdat ik (een paar dagen te laat) mijn ellende voor de accountant aan het regelen was. En ik kon mijn jaaroverzicht niet vinden. Huis 20 keer doorgespit, de hond sidderend van angst onder de bank, de kat krijsend van verontwaardiging in de gordijnen, en Ilse van de kook.
Tot ik mijn T-Mobile factuur ging betalen. (Lachend, zij het als een boer met kiespijn, dat dan weer wel). Ik keek eens grondig op mijn banksite, en jawel: mijn jaaroverzicht. Ergens weggemoffeld. Met als triomfantelijke tekst: "Voor uw gemak staat uw jaaroverzicht op uw bankpagina." Nou... Het was gemakkelijker geweest, als ze dit van tevoren aangekondigd hadden. Met meteen erna een belerende opmerking:"als u per se een papieren afschrift wil, dan kunt u dit aangeven, en dit is niet gratis". Alsof de bank niet rijk genoeg is en wordt...

Maar in wezen kan dit natuurlijk niet. Want het is pure verlakkerij. Bonussen voor de topmannen komen dus uit dit soort onzin. Een papieren factuurtje voor meer dan 20 keer de kostprijs.
Maar ik ben toch klant. Service is meer dan alleen maar mooie babbels op reclamespotjes. Service is ook dat mensen gewoon een papieren factuur krijgen, tenzij ze aangeven dat ze het ook wel online willen inzien tegen een korting. In plaats van bestraft worden omdat ze het handiger vinden.
"Ja maar meneer, dat is handiger voor u, want dan heeft u alles online op uw eigen beveiligde inlogpagina".
Ja, flikker op. Mag ik bepalen of ik dat handig vind? En beveiligd? Dat staat nog te bezien, en ik geloof dat niet. Bovendien is het niet zozeer handig voor mij, het is goedkoper voor het bedrijf, maar ik zie dat niet terug. Want de prijs van een papieren factuur, komt bovenop de prijs die ik toch al voor de diensten betaal. Het is niet zo dat als ik een digitale factuur neem, de prijs van de dienst met datzelfde bedrag omlaag gaat. Zo'n feest is het nu ook weer niet.

Maar ach: over het algemeen ben ik verder dik tevreden met mijn mobiele provider. En ook de bank doet het allemaal best aardig.

Ooit zal ik er wel aan wennen. Het grote mensen leven.

Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...