Een debacle en een weekend.

Een kleine stommiteit mijnerzijds leidde vorige week tot een debacle.
Ik wilde namelijk naar de sportschool, en omdat ik mijn aangeboren luiheid niet af kan leggen, ga ik met de auto. Tot zover niks nieuws, niks verrassends.
Dat kwam toen ik de auto wilde afsluiten. De afstandsbediening deed het niet. En na herhaaldelijk en steeds geirriteerder dat knopje indrukken, bleef de auto gewoon open. De pest is, dat mijn sleutel, NIET op de deur past. Ik kan de auto ermee starten, maar daarmee is de kous af.
Goed, ik was wat kregelig, drukte het knopje omlaag, waarmee alle portieren in het slot vallen, mepte de deur dicht en dacht alleen nog maar aan de 40 minuten die ik achter elkaar wilde gaan hobbelen.

Waar was ik in vredesnaam mee bezig? Als die afstandbediening nu niet werkt, dan gaat hij ook niet werken als je weer weg wil...
En daar kwam ik dus achter toen ik moe maar voldaan in de auto wilde stappen. Die dus niet open ging. Kut.
Gelukkig, mijn Turkse vrienden van de garage zitten tegenover de sportschool, dus alleen het straatje oversteken en ik kon met het schaamrood op mijn kaken mijn verhaal vertellen.
Lachend liepen ze mee, vertelden dat ze me thuis gingen afzetten, en zij zouden de rest doen.
En dat thuis afzetten is een extra service, want dit ging met een luxe jaguar. Kan een slechtere taxi treffen...
Rond de middag werd ik gebeld. Het zou wel eens een dure operatie kunnen worden. Ze schatten in dat ik zo rond de 250 euro wel kwijt zou zijn. Slik. Hoera.
Uiteindelijk bleek de rekening 145 te zijn. Over lachwekkende facturen gesproken. En niet te beroerd om wat extra uitleg te geven.
Het enige dat ze zeiden: het viel mee, deze keer.
Top, deze jongens. Zou er de volgende keer gewoon weer een auto kopen. De laatste keer dat ik dat deed was voor het gebakje van Ilse...

Dus ik kon mijn kilometers naar Zutphen rijden. Daar hadden we concert met tkkmar. Speciaal voor alle officieren die iets met ons orkest te maken hebben. En natuurlijk voor de fans.
Dit concert was gepland op een zaterdagmiddag, en best nog een uitdaging, om dit vol te houden.
Onder het motto:"Het is maar vlees", sloegen we er ons aardig doorheen.
En dat moest, want 3/5e van de trompetsectie moest na afloop als de sodemieter door naar hele andere landsdelen. Twee collega's moesten naar Delft, en ik moest naar Breda, om er een galafeest van allemaal juridisch gespuis op te luisteren.
Ik had uiteraard niet goed gegeten, en mijn mail niet goed gelezen, want op de terugweg van Zutphen, werd bij Arnhem de honger me te erg, waardoor ik de Mac aan moest doen.
Eenmaal in Breda, bleek dat ik daar nog werd getrakteerd op een luxe avondmaal.
Carpaccio als voorgerecht, en twee hompen varkensvlees als hoofdgerecht. Prima. Ware het niet dat twee avondmalen voor mijn maag toch wel erg veel waren.
Heel erg veel. Set 1 was spannend, want ik speel niet vaak met deze band. Set 2 begon mijn maag te protesteren, en voor set 3 begon had ik door mijn toiletbezoek bijna een vertraging op mijn geweten.
Hoe dan ook: na veel lol belandde ik om een uur of 4 moe, heel erg moe en voldaan in mijn bed.
Tot een uur of half 11. De pastoors in Tiel (op loop afstand twee grote kerken) hielden een wedstrijdje lang-beieren. Ik denk dat ze beiden zoveel mogelijk mensen naar binnen wilden harken. Maar twee kerken die tegelijkertijd ruim een half uur lang hun klokken laten luiden, zijn een aanslag op je gehoor en op je nachtrust. En je humeur.
Ik had een 'nachtdienst' en ik vraag me oprecht af hoe dat dan zit met mensen in de zorg, die nachtdiensten doen. Worden die niet volslagen krankjorum van dat lawaai?
En dan zijn er mensen die durven zeuren over een moskee die vrijdag oproept tot gebed? Kom eens in Tiel wonen, tussen twee kerken in die een wedstrijdje houden. Dan piep je wel anders.

Op naar de komende week.