Parijs en Claus

Het was even proppen, maar toen zat ik er ook echt in.
En met dit zinnetje sloot ik een weekendje Parijs in gedachten af.
Omdat Ilse vond dat we toe waren aan een leuk weekendje weg, besloten we om afgelopen weekend dus naar Parijs te gaan. Het toeval wil dat zij daar een vriendin heeft zitten, en ik nog in real life moest worden voorgesteld. Plus dat er in Parijs natuurlijk van alles te zien/shoppen/doen is.

We zouden met de goedkoopste auto gaan, en dat is de saxo van Ilse. En omdat ik wat meer gewend ben aan lange ritten rijden, en in een iets betere conditie verkeerde, zou ik rijden.

Hier merk ik dus dat ik gewend ben aan een auto met ruimte. Niks tegen het gebakje van Ilse hoor, maar in mijn auto, kan ik het stuur dusdanig afstellen dat mijn benen niet afgeklemd worden. En de stoel kan omlaag en naar achteren, zodat ik niet met mijn benen in mijn nek zit gas te geven, schakelen of remmen.
Ergo: het paste maar net, mijn volronde postuur in een klein autootje.
 Overigens: verder niks dan goeds over dit autootje. Heel jammer was dan ook de stenenregen die het over zich heen kreeg tijdens de wegwerkzaamheden op de terugreis. Putjes in de ramen, en putjes in de verder onberispelijke lak van dit goudgele rakkertje. En daar baal ik ontzettend van. 

Tussen de heen en terugreis was het een heerlijk weekendje even weg zijn. Paar mooie stukjes Parijs gezien. Waaronder dat eiland in de Seine. De Seine zelf, die ene brug, waar verliefde stelletjes een slot aanhangen.
Toen Ilse en ik pas iets hadden, leek het erop dat ik de romantische was van ons twee. Maar Ilse kwam op het lumineuze idee om ook een slot aan die brug te verankeren. Juist. Dus een slot werd gevonden, betekend met verliefde kriebels, en aan de brug vast geklikt. (Wat mij dus opviel: er waren ook mensen die een cijferslot eraan hingen, die kunnen nog terug, kwestie van de code indraaien, en je bent weer vrijgezel...). Vervolgens was het zaak om de sleuteltjes in de Seine te flikkeren. (Ik zag al voor me hoe een van die sleuteltjes door het panoramadak van een rondvaartboot rinkelde, de kapitein precies in zijn ogen raakte, waardoor die boot een lelijke slinger maakte, tegen de brugpijler en zonk, waardoor wij hals over kop Parijs uit moesten vluchten). Dat ging bijna helemaal goed. Mijn sleuteltje zeilde naar omlaag, en zonk naar de bodem. Ilses sleuteltje kwam niet verder dan de uiterste rand van de brug. Daar was een paraplu voor nodig om hem te water doen te gaan. Verder hebben we heerlijk gegeten, heerlijk geshopt, een beetje genoten van het weer, en heerlijk tot rust gekomen.

Toen we gisteren thuis kwamen, na een mooie omweg door Noord-Franse wegen, in een heerlijk zinderend zonnetje, was Claus maar al te blij.
Liefdevol liet hij zich knuffelen en aanhalen, waarbij ik wat korsten in zijn oor zag. En aan zijn snuit.
Vandaag hebben wij deze aanhaligheid (die Claus normaal niet echt heeft) vreselijk bestraft, door hem mee te nemen naar de dierenarts.
Toch even kijken waarom hij zich tot bloedens toe krabt. Dus moest het arme beest in zijn reiskooi (twee ferme strepen van zijn nagels, bedankt!!!). Gelukkig wist de dierenarts ook niet zeker waar het van kwam, maar een prik tegen de jeuk (in zijn nek) en een antibioticum (in zijn bil) die leidden tot zeer heftige protesten. Grommend, blazend en mauwend vanuit mijn oksel, probeerde hij duidelijk te maken dat hij het met de gang van zaken totaal niet eens was.
En dan ben ik toch echt een zacht eitje. Mijn hart breekt als mijn poes iets naars heeft. Ik vind dat zo erg. Ik kan dan ook niet echt rustig doen. Want evenals Claus, wil ik zo snel mogelijk weer buiten zijn, naar huis, naar onze comfort-zone. En dan die verwijtende, ja zelfs boze blik... Dus bij thuiskomst hem maar een paar lekkertjes gegeven.
Nog steeds is hij niet echt blij met me...