donderdag 29 augustus 2013

Rumsfeld, een slappe rechter en mijn vakantie.

Donald Rumsfeld. Hij was onder leiding van dat andere leeghoofd, George Bush jr. minister van defensie van Amerika.
Deze man was de 'architect' van de oorlogen in Afghanistan en Irak.
En met name die laatste wil ik er even uitpikken.
Goeie ouwe Saddam zou volgens deze Rumsfeld beschikken over massavernietigingswapens. Mooi woord voor scrabble of wordfeud trouwens. Massavernietigingswapens. Goed voor een paar honderd punten. Maar dat terzijde.
Dus een oorlog werd gestart om Saddam van zijn massavernietigingswapens (3x woordwaarde) te ontdoen. Jammer alleen dat er later bleek dat die er dus niet waren. Maar hey, niet getreurd, een dictator die overal aan schuldig was, behalve aan het bezit van massavernietigingswapens (2x én 3x woordwaarde) is afgezet en inmiddels zo dood als een pier.
Irak blij, de wereld blij.

Nu is het hommeles in Syrie. Beide oorlog voerende partijen beschuldigen elkaar van het gebruik van chemische wapens. En zoals uit onderzoek blijkt: die zijn gebruikt. Met een nog niet helemaal met zekerheid vast te stellen slachtofferaantal van 350. Lijkt me toch een redelijk massavernietigingswapen (zonder s, dus minder waarde helaas).
Obama en Cameron laten hun sabels al kletteren. China en Rusland, die ook wapens leveren aan Syrie snauwen dat de wereld toch vooral diplomatie moet betrachten.
Maar een interventie lijkt onafwendbaar.

Nu is het dus deze Donald Rumsfeld degene die zijn bakkes opentrekt en dingen debiteert waar ik als het niet zo sneu was, luid om moet lachen.
De belangen van Amerika zijn niet gebaat bij ingrijpen.
Kijk, en daar geeft de lieve man toe, dat het ingrijpen in Irak dus blijkbaar wél in het belang van Amerika was.
Wat dat belang dan was, dat blijft gissen. Maar blijkbaar zijn niet ontdekte massavernietigingswapens (2x woordwaarde + 3 keer letterwaarde op de v en de w) wel in het belang van de VS en wél ontdekte chemische wapens niet.

Om dat met droge ogen te kunnen roepen, heb je A) een kilo boter op je hoofd, B) totaal gebrek aan eerlijkheid en C) totaal gebrek aan humaniteit in je lijf.

Terug naar Nederland.

De helden die een paar maanden geleden met een groepje inhakten en trapten op een eenzame jongen, komen weg met een paar maanden jeugddetentie.
Wat een pracht van een signaal gaf deze rechter af aan stukjes tuig die te laf zijn om alleen over straat te lopen. Die te laf zijn om 1 op 1 eens iets op te lossen.
De motivatie erachter is ook weer typisch voor een PVDA'er. De daders waren al gestraft door alle commotie die ontstond nadat justitie het filmpje losliet op de social media.
Ze waren bedreigd, ze verloren werk, en opleiding.
Tja, dat is het risico van lafbek zijn, en met zijn allen op 1 inhakken. Dat kan je betrapt worden. En nee, de meeste deftige werkgevers of opleiders zitten niet te wachten op lafbekjes die met zijn allen op 1 trappen, slaan en beuken.
Als deze lafbekjes niet zoveel gezopen/gesnoven/gespoten of geslikt hadden, hadden ze dat van te voren kunnen zien aankomen.
Ik hoop dat de officier van Justitie bij de volgende rechter wel in staat zal zijn om een passende strafmaat te krijgen voor deze lafbekjes.

Uiteraard ben ik ook op vakantie geweest. Naar Frankrijk, met een caravan en een orkest. (Nee, dat orkest sliep niet in zijn geheel in onze caravan, dat zou iets té krap zijn geworden). En toen, nadat ik uit Zweden terugkwam, nog even een klein weekje naar Engeland.
Isle of Wight om precies te zijn.
We hebben er:
- Een knoflookboerderij bezocht. Daarvandaan worden de knofloken naar Spanje en Frankrijk geexporteerd. Heerlijke dingen gekocht, en meegenomen, en bij voorbaat bied ik alvast mijn excuses aan voor de afgrijselijke meuren die ik via mijn mond zal gaan verspreiden.
- Een uil vastgehouden. Die uiteindelijk een hond in de smiezen kreeg, daar hongerig van werd (die dingen eten zelfs schapen, wist de eigenaar van de uil te vertellen), en dus ineens een stuk minder aantrekkelijk werd als huisdier.
- Een ruine bezocht. Dat was best leuk.
- Een paar musea bezocht. Ook interessant.
- Fish & Chips gegeten. Je kan niet in Engeland zijn zonder dat te doen.
- Een echt Engels ontbijt eten. Zie boven.
- En genoten van de rust en uitzichten. Isle of Wight is voor de mensen die van wandelen houden een must. Ikzelf heb daar weinig mee, maar als je daarvan houdt, is het helemaal te gek.

Verder ben ik dus blijkbaar besmet met nog wat andere onhebbelijkheden. Ik schijn (en dat heb ik dus echt alleen maar van horen zeggen) nogal eens te mopperen op medeweggebruikers. Ik kom nogal vaak totale onbenullen tegen in het verkeer. Mensen die gewoon geen verkeersinzicht hebben, gewoon bang zijn, of totaal asociaal. En daar wil ik wel eens op schelden. SCHIJNT.
Mijn vader doet dat dus wel. Mopperen, schelden, brommen. Als ik dat dus ook doe, is het een erfelijke afwijking.

Tot zover de gedachten en de avonturen.

zondag 18 augustus 2013

Een onvergetelijke reis.

Volgens mijn collegae was het een toffe reis naar Zweden. Ik geloof ze van harte, en als ik de verhalen over de hotelrekening moet geloven, klopt het ook wel.
Mijn ervaring was helaas anders. En dit lag niet aan de collegae of organisatie deze keer, het lag aan mijn lijf die me een loer draaide.

Het begon allemaal goed genoeg. Vertrek naar Zweden, samen met de Franse Luchtmacht, naar het vliegveld van Malmo. Toen nog een korte busrit naar Ystad om onze show weer op te frissen. Ten slotte waren er wat weekjes overheen gegaan sinds de laatste keer dat we de show repeteerden.
Avondmaal, terug naar Malmo, waar ook ons hotel was, en een lekker biertje drinken.
Vroeg te bed, want om 0400 uur (ja, dat is diep in de nacht) ontbijt om de eerste lange dag te maken.
Die eerste lange dag verliep aardigjes. Veel reden, dus de geplande finale-repetitie viel letterlijk in het water, het geplande marsoptreden ook.
Maar dat heb ik eigenlijk al niet meer meegekregen. Ergens in mijn darmen begon het te kronkelen, te borrelen, te krampen en uiteindelijk vierde de misselijkheid en buikpijn hoogtij.
Tijdens het wachten meldde ik dit aan onze roadie, die zei dat ik maar even naar de kleedkamer moest lopen, en even tot rust moest komen. Uiteindelijk heb ik de kleedkamer niet meer gevonden.
Die avond heb ik de show wél, maar de finale niet meer gelopen. Ik was letterlijk en figuurlijk uitgepoept.
De donderdag was de eerste volwaardige taptoe dag. Bestaande uit een marsoptreden ergens in een dorpje in de omgeving, en in de avond de taptoe zelf. Bij het opstaan leek het wat beter te gaan, dus vol goede moed ging ik mee naar de streetparade. In Trelleborg. Een dorpje met het allure van zeg maar: Valkenburg aan de Geul. Merkte al snel dat het niet superjofel ging. Omdat ik geen risico meer wilde lopen, had ik niet meer dan een paar knakkebroodjes op, met een beetje boter. Na de streetparade toch maar wat gelunched. Een paar boterhammen en vier mini gehaktballetjes. Busreis terug naar Ystad, om daar nog wat te relaxen en avondeten. En daar ging het definitief mis. Ik stapte het restaurant in, rook de eetgeur, en moest maken dat ik buiten kwam om te zorgen dat ik niet ieders eetlust zou bederven met geluiden en beelden van een kotsende wachtmeester.
Terug in de taptoe-arena met de roadie gebabbeld. Bijna jankend van frustratie en vernedering, vroeg ik hem in vredesnaam om een dokter te bellen, want zo ging het echt niet. Op deze manier kan ik geen taptoeshow lopen. Een dokter was niet voorhanden, wel twee hele struise dames van het Zweedse rode kruis, maar die konden ook niet veel. Dus ik moest maar naar het ziekenhuis. Mijn vraag of ik dan de show nog mee kon lopen werd beantwoord met een vriendelijk, doch beslist "neen".
Per auto werden Paul en ik naar het ziekenhuis afgevoerd. Ik kon wel janken. Deels van de pijn, deels van de vernedering.
Dat ziekenhuis was een belevenis op zich. Zie maar eens in het Engels, tegen een niet Engelsman uit te leggen wat er scheelt. Mijn medische kennis van het Engels is zeg maar, onder de maat. De eerste die ik daar sprak, was een verpleegkundige, die me meenam naar een kamertje. Na uitgelegd te hebben wat me mankeerde, moest ik er een paar druppels urine uitpersen. Toen dat lukte, lukte het ook bijna te goed. En ze wilde bloed afnemen. De eerste poging in mijn linker arm mislukte.
"There he comes... 1...2..." AUWWWW. Misgeprikt. Ik heb moeilijke aders, en was aan het wachten op de 3. Het (verder overigens hele lieve meisje) verontschuldigde zich, en ging een collega zoeken die dit beter kon.
Die collega van haar had er in de rechterarm minder moeilijk mee:"There he goes.... 123" AUWWWWFUCK!!!!. Maar raak, en gelijk 6 buizen vol, en een infuusnaald erin.
Omdat ze niet precies wisten wat het was, werd ik meegenomen naar een isoleercel-achtige kamer. achter twee kluisdeuren werd ik in mijn eentje neergelegd, in afwachting van de dokter.
Die dokter (een erg jonge kerel) kwam na een uurtje wachten, vertellen dat er in mijn bloed en urine geen virussen of bacterien gevonden waren. Dus dat was het niet. Hij voelde en luisterde naar mijn buik, en kon ook zo snel niks vinden. Wel vond hij mijn bloeddruk te hoog, en vond hij me uitgedroogd. Wat ik er verder van begreep was dat ik een infuus met vocht kreeg, een geel drankje om de boel tot rust te krijgen, en ik zou pillen meekrijgen. Die maagzuur tot rust zou brengen.
Dat gele drankje was behoorlijk ranzig. Kreeg het niet weg zonder te kokhalzen. Dat infuus was volgens de verpleegkundige in 20 minuten klaar. Ze was te optimistisch, wat 20 minuten werd ruim een uur. Waarvan ze me verlosten nadat het bloed in de slag al bijna terug het zakje in dreef.
Gedurende het wachten had ik alle tijd om eens goed om me heen te kijken. Het kamertje waarin ik lag, bood ook onderdak aan een mug (die ik met mijn schoen probeerde dood te meppen) en een spin (die blijkbaar meer aan zijn hoofd had dan muggen vangen). Nadat ik het thuisfront op de hoogte had gebracht, vroeg ik de verpleegkundige of ze Paul naar de kamer wilden laten komen. Ten slotte zaten we allebei te wachten, en ik vond het prettiger om wat door te kunnen spreken en uberhaupt wat aanspraak te hebben in het Nederlands.
Uiteindelijk wisten ze echt niet wat het was, konden ze me niet in het ziekenhuis houden, en werd ik met een handvol pillen naar huis gestuurd.

De dagen erop werd ik in overleg op "lichte dienst" gezet. Ik heb de verdere streetparades niet meegelopen, en alleen de taptoes en de finales meegedaan. Ik wilde zelf het risico niet lopen dat ik weer zou moeten opgeven.
Uiteraard was er een boel schaamte. Ik hou niet van opgeven. Misschien is het ook wel een beetje misplaatst. Want mijn collega's zijn allemaal mensen met jaren ervaring met shows lopen. Dus tuurlijk kunnen ze het zonder mij. Mijn vernedering is echt mijn probleem. Ik wil gewoon niet hoeven opgeven. We zijn er samen, dus we klaren de klus samen.
Maar goed. Het liep nu eenmaal anders.

Was het allemaal kommer en kwel?
Neen, zeker niet!
Ik heb met vriendje Kobus een lang en te denken gevend gesprek gevoerd, waar zeker vervolg op komt, met collega Erik, die zichzelf in de finale onsterfelijk maakte door zijn voorspel-solo iets uit te breiden, heb ik gezellig zitten praten en en passant de wereld verbeterd.
Het schaap dat als mascotte diende voor de Franse band, zorgde voor veel hilariteit toen hij Louis op zijn hoorns nam, en de organisatie was (ook wat eten betreft) uitmuntend. Een aardige liaison officier die alles in de gaten had, en snel handelde. En ook onze roadie die met me meeging naar het ziekenhuis verdient een pluim. Ondanks dat hij vindt dat het zijn werk is.
De rijstijl in Zweden is ook wel vermeldenswaardig: een buschauffeur die verkeer van rechts niet ziet, en daardoor zo hard in de remmen moet dat het hele orkest bijna zijn neus brak, valt bij mij niet onder het kopje: veilig verkeer. Ook had deze man geen kaas gegeten van een automaatbak, en bij rotondes aarzelde hij lang genoeg, om er pas op te rijden als het nét niet meer kan.
Rare man...
Deze buitenlandse trip vergeet ik niet snel meer. Ik heb alle toiletten van binnen gezien, terwijl ik liever alle bezienswaardigheden had gezien.
Volgende keer maar beter.


zaterdag 10 augustus 2013

Seksualiteit in de media.

Volgens Stephen Fry doet Poetin hetzelfde met homo's als Hitler deed met de Joden.
Ik ging meteen op de kaart kijken waar er een stukje land over is, waar we over 6 jaar een homokolonie kunnen stichten.
En uiteraard ga ik zoeken naar nieuwsberichten waarin staat dat er 6 miljoen homo's in concentratiekampen worden vergast en gecremeerd.
Als dat zo is, ga ik meteen deze blog wegpoetsen.
Tot dat moment vind ik het persoonlijk nogal ridicuul om Poetin met Hitler te vergelijken.

Is Poetin een griezel? jazeker, met een hoofdletter G. Moeten we om die reden dan maar afzien van deelname aan de olympische spelen? Welnee. Daarmee is niemand geholpen.En zeker de homo's in Rusland niet.

Deze hele rellerij over je geaardheid. Ik heb makkelijk praten, maar ik zie oprecht het probleem niet.
Wat is dat met die kast? Ik ben hetero. Ben nooit uit de kast hoeven komen. Ik ken talloze mensen die geen hetero zijn. En die hadden wat mij betreft ook niet uit de kast hoeven komen. Ze hadden er niet eens in moeten zitten.
De ene mens is neger, de andere is blank. Lekker belangrijk. Als je er gezellig mee kan kletsen, goed mee kan werken, lekker mee kan tafelen. Wat kan het mij schelen of iemand homo is. Je geaardheid is niet iets om trots op te zijn. Daar heb je niks voor hoeven doen.
Maar blijkbaar werkt het toch niet helemaal zo.
En dat vind ik raar.
Sommige mensen (en ik denk gelijk in de richting van het wat meer extreme geloof) vinden het zondig. Tja... Ik vind het niet enten van kinderen en bewust het risico nemen dat je kinderen ziek worden en gaan lijden vele malen zondiger. Ik vind het zondig dat de katholieke kerk nog steeds abortus en voorbehoedsmiddelen verbiedt in Afrika. Want blijkbaar heeft hun God meer met doodzieke, hongerende aidswezen dan met gezond verstand.
Sommige mensen vinden het vies.
Ik heb filmpjes die vele malen viezer zijn. Geloof me.
Of tegennatuurlijk. Ik ken zaken die vele malen tegennatuurlijker zijn.
Als nu eens iedereen eens wat minder overspannen over geaardheid gaat doen, zou de wereld er stukken relaxter voor staan. Dus niks uit de kast komen. Waarom zou je? Kruip er om te beginnen niet in. Veel makkelijker.
En geen religieus gezeur meer. Gewoon we zijn mensen. Dat idee.

Iets heel anders.

Er bestaat een facebookpagina getiteld: "Leipe shit ouwe".
En daarop is een filmpje te zien waarin een zekere Herman een vermeende pedo aan stukken mept.
Deze Herman is een typisch gevalletje van werkloos en met zijn gezin wonend bij het leger des heils.
Herman vertrekt echter weer, want het leger biedt ook onderdak aan een vermeende pedo. En dat is de brave hardwerkende Herman te gortig. Hij moet instaan voor zijn kinderen, laadt zijn dikke auto vol (huh??? Wonend bij het leger des heils met een dikke auto???????) en vertrekt. Maar niet voordat hij de vermeende pedo tegen de vlakte trapt.

Tot zover het filmpje. De reacties erop zijn tenenkrommend. Het is heus niet zo dat mijn grammaticale vaardigheden van topniveau zijn, maar dit slaat alles.
Interpunctie lijkt bij het dit volk totaal vergeten te zijn, en zaken als bezittelijke voornaamwoorden zijn hogere wiskunde. (Wellicht is het een idee om facebook uit te rusten met een spelling-controle die niet uitkan).
En al die mensen maar bazelen over hoe zij het ook hadden gedaan. Niemand die het opvalt dat de brave Herman geen geld heeft voor een huis, maar wel voor een auto. Niemand die het opvalt dat de bewijsvoering louter en alleen bestaat uit de uitspraken van Herman, die er op zijn zachtst gezegd uitziet als een onbetrouwbaar sujet, waar je niet alleen in het donker, maar ook bij vol daglicht een blokje voor omloopt.
Ik mis in dit filmpje de 100% zekerheid dat Herman zijn slachtoffer ook daadwerkelijk een veroordeelde pedofiel is. Ik mis ook in dit filmpje dat de slachtoffers van deze pedofiel de kinderen van Herman zijn.
En dat is waar ik het gevaar zie: een of ander harig stuk tuig uit een beschuldiging en begint te meppen. Maar bewijs van schuld zie ik nergens. Dus als mijn kop Herman niet aanstaat, ben ik een pedo.
En al die mensen maar wauwelen. Letterlijk, want een fatsoenlijke zin in correct Nederlands heb ik nog niet gezien. 

Laat ik eerlijk zijn: als ik ooit kinderen heb, die in handen van een pedo vallen, sta ik niet in voor de gevolgen.
De realist in mij ziet hier gelijk het nadeel aan: dubbel getraumatiseerd kind, want misbruikt, en als kers op de taart pa de gevangenis in, in plaats van dat pa thuis is om te steunen.
Maar je kunt niet vooraf iemand neerslaan. Want dan kan ik (net als Herman) heel de wereld wel meppen die een scheve blik op mijn kroost werpt.

Tot zover.

Voor mensen die zich storen aan de combinatie van 2 onderwerpen: no harm intended. Het viel toevallig zo samen.



 


Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...