maandag 26 februari 2018

Update


Mijn hele leven lang heb ik last van een wat gevoelige huid. Zeker met scheren is dat vaak een ding. Want wat ik ook geprobeerd heb: alle scheerbeurten leidden steevast tot uitslag, jeuk, pukkels, rooie vlekken en pijn.
Nat scheren met creme/schuim/noem maar op: hielp niks.
Droog scheren met een apparaat: hel.
Nat scheren met een apparaat: hel en zonde van het geld.
Diverse after-shaves van goedkoop tot achterlijk duur: al die kwijlende verhalen over hoe goed dat is voor je huid, en hoe verkoelend en verzachtend dat het is: gelul. Mijn huid wordt knettergek als er messen langs gaan.  Misschien ergens wel logisch. In het groot: als iemand met een kapmes mijn leven bedreigt, kan ik ook niet meer logisch denken. Denk ik.
En daar kwam bij: als ik geschoren had, en ik moest trompetspelen: dik kans dat het gewoon niet wilde.
Dat heeft bij een betaald concert tot ongelooflijk veel ellende geleid, omdat ik wel goed wilde spelen, en dat ik dus door de irritatie en uitslag heen moest spelen. Het concert ging goed, maar de tranen op mijn gezicht spraken boekdelen.
Wat een ellende.
Toen ik 24 was besloot ik om in elk geval mijn lippen niet meer te scheren, en zo ontstond dat wat in de volksmond een pratende kut genoemd wordt.
Nog steeds moest ik mij (en ja, dit moest, want mijn werkgever vindt dat ik er representatief uit hoor te zien in een KMar uniform) toch op andere plekken van mijn hoofd scheren.
En met name in de hals was dat serieus pure (opgelegde zelf)mishandeling. Want soms droegen we het zogenaamde 'ceremoniële tenue', en die zijn van wol, en worden met een heel erg nasty spulletje gereinigd. Tel daarbij op dat het ongelooflijk stug tegen je hals klemt, en je kunt je voorstellen dat een scheerbeurt voordat je dat tenue aantrekt, leidt tot overmatig veel pijnlijke, jeukende ongerechtigheden in de halsstreek.
Goed. Leer je mee leven.
Tot ik op een gegeven moment een cadeaubon kreeg. Van de baas. Omdat ik wederom een jaar lang braaf mijn dienstjes heb gedaan. En omdat ik in een bepaalde periode van mijn leven de haren op mijn schedel tot een minimum afschoor, koos ik als kadootje voor de tondeuze.
De resultaten van dat ding waren verbluffend. Het laatste standje bleek nagenoeg kaal te zijn.
En in een vlaag van toenemende intelligentie, bedacht ik me dat dat wel eens de oplossing voor mijn gevoelige huidje zou kunnen zijn.
En jawel: het werkte! Joechei! Hoera! Eureka!
Oke, er was wel iets van flexibiliteit nodig qua strikte regelgeving omtrent representatief voorkomen, maar tot op heden ben ik er nog niet van beschuldigd dat ik er bij loop als een overharige baviaan.
Fast Forward naar een week of 3 geleden.
Ik vond het weer tijd voor een scheerbeurt, ten aanzien van mijn baard, en gewapend met de tondeuse en trimmer, begon ik sjabloontjes te maken in mijn baard haar. Met Ilse als extra spiegel heb ik geprobeerd of er iets leuks, en unieks te maken was van mijn zogeheten kleppende kut, maar eigenlijk was alles wat niet gewoon ringbaard (de nette term) was, gewoonweg ultiem fout. Fout als in porno-fout.
Dus dat kreeg geen fiat.
Uiteindelijk resulteerde dat dus weer in een sik. Want nadat ik alles weg had geschoren rond mijn mond, had ik alleen nog maar het plukje vlak onder mijn onderlip over (die kan echt niet weg, angst voor uitslag en trompetspelen, is en blijft aanwezig). En dus een mooi doorlopend streepje naar beneden, langs mijn kin.
De angst dat ik niet lekker zou spelen omdat ik mijn bovenlip geschoren had, bleek ongegrond. Ik speel er prima mee.
Dus het resultaat is een arty-farty sik-baard-achtig ding, dat mij niet misstaat, al zeg ik hetzelf.

Iets waarmee ik als muzikant, maar ook als chauffeur prima mee voor de dag kan komen.
Want geheel tegen alle verwachtingen in: ik lig behoorlijk op schema. CBR leek tot inkeer gekomen te zijn want het medisch onderzoek (nadat een arbo-arts een medisch onderzoek had gedaan) bleek geen 4 weken te hoeven duren, maar slechts 1. De chauffeurskaart kostte niet 2 weken, maar 1. Het rijbewijs ook.
Dus nu ik mijn hele code 95 binnen heb gehengeld, kan ik zo maar eens eerder dan verwacht aan de slag. (Alsnog 2 maanden na de streefdatum, maar het blijft mensenwerk).

Bovenstaand is het resultaat van een foto-shoot van het cjib. Een beetje fotograaf had me een exemplaar in kleur gegeven. En eigenlijk had ik ook wel gehoopt op een plaatje van de voorkant. Want een vriendelijk smoeltje op zijn tijd, kan geen kwaad. Maar aan de andere kant: 39 euro voor een prent van een onwijs lekker kontje dat in mijn bezit is, is ook weer niet iets om van te janken.  Dus ik klaag niet.
Ik klaag niet, maar dit is de tweede in korte tijd. Ik moet dus echt serieus wat vaker om de snelheid denken. Want dit is gewoon geld verspillen, ondanks dat het een aardig prentje oplevert.
En ja: ik doe het zelf, dus van mij geen hersen- en kansloos gekrakeel over die stoute pliesie die maar boefuh moet gaan fanguh. Het is eerder een feit dat ik nogal hersen- en kansloos daar een beetje te snel reed.
Jammer. Dit. Niet meer doen, Coster.

En er moet me iets van het hart.
Afgelopen vrijdag ben ik voor de tweede keer naar de sportschool geweest.
Eigenlijk had ik geen zin. En eigenlijk had ik al besloten om toch maar niet te gaan.
Eigenlijk wilde ik gewoon naar huis.
Maar ja.
Collega R. zou mee gaan, en eigenlijk collega M. ook. Die laatste was wat koortsig en zou die avond naar wintersport rijden, dus die had besloten om toch niet te gaan. Die is sportief zat, dus hoeft ook niet zonodig.
Wél drukte hij me op het hart om toch maar te gaan. "Is goed voor je".
En collega R. ging toch ook. Dus alleen was ik niet.
Dus toch maar gegaan, schoorvoetend. Met lood in mijn schoenen. En daar, in die kleedkamer was ook collega C.
Het is niet mijn hobby. Ik heb er serieus geen lol in. Maar met ons drietjes was het wel gezellig, en was het een uurtje overkomelijke ellende.
En ik heb maar weer mijn best gedaan op die loopband.
Toch ben ik stiekem wel trots. Dat ik mijn tegenzin overwonnen heb, en dat ik een uur lang in beweging ben geweest.
En dit uiteraard met dank aan mijn collega's die me erheen schopten, die meegaan. Fijn dat ik het niet helemaal alleen hoef te doen.

Volgende week wordt Jente 3.
Wat is ze gegroeid. Bijna niet bij te houden. Ze kletst de oren van je hoofd. Kan echt op een verbijsterende manier drama maken om (in mijn ogen, maar dat zegt niet veel) helemaal niks. Begint ook te merken dat fysiek geweld een middel zou kunnen zijn om haar zinnetje te krijgen, maar heeft nog niet door dat ze daarmee het tegendeel bereikt.
Gooit er soms volzinnen uit die helemaal niet bij haar leeftijd of ontwikkeling passen.
En, wat genanter: ze laat scheten die (in navolging van haar vader) tot de bio-chemische oorlogsvoering gerekend mogen worden.
Ze heeft van opa en oma voor haar verjaardag alvast een enorme trampoline gekregen. 305 cm in doorsnede.
Voor zover we nog plannen hadden met de achtertuin, zijn die de komende 10 jaar in elk geval naar de ijskast verbannen, want die trampoline neemt de helft ervan in beslag.
Tjampojine... Daar wil ze vaak op. Soms met haar knuffelkonijn. Soms alleen. Vaak met papa of mama.
Ze is er bijkans niet vanaf te meppen.
Papa durft niet zo goed met Jente op de trampoline. Want ondanks dat er een valnet omheen zit, als ik mijn krappe 100 kilo (en dalend, als het goed is want zie vorige alinea) neerkom, ben ik bang dat Jente het luchtruim kiest, en per ongeluk aangezien wordt voor een Noord-Koreaanse lange-afstandsraket, met alle nare gevolgen van dien. Maar ze is er flink mee in haar sasje.
En: ze is nagenoeg zindelijk. Als er in een week tijd 1 ongelukje gebeurt, is het veel.
Inmiddels heeft ze ook geleerd dat het niet handig is om daar grappen mee uit te halen.
Ik kwam thuis, met Jente, en moest nog avondeten maken. Dus Jente op de bank gezet met een boekje, en ik aan de kook.
Terwijl ik bezig was met de piepers, hoorde ik glimlachend hoe Jente lekker voor zich uit zat te kletsen, tot ze opeens zei dat ze een plas had.
Fuck.
Ik moet bij ons kookstel echt alle aandacht erbij houden, want voor je het weet heb je je maaltijd verkoold. En om nu te moeten koken en een natgezeken bank los te trekken en verschonen, was meer dan mijn hongerige hersens aan konden.
Dus ik riep naar Jente of ze een plas moest, of al gedaan had. Waarop zij stralend meldde dat ze dat al gedaan had.
Dus in een flits stond ik voor de bank, tilde Jente op om te controleren, en barstte ze in tranen uit. Geschrokken van mijn snelheid (ik moest ten slotte niet te lang wegblijven bij de potten en pannen).
En er was niks aan de hand. Broekje droog. Bank droog.
Gezichtje van Jente was nat van de tranen.
Toen heb ik haar toch maar proberen duidelijk te maken dat het niet handig is om grappen te maken als papa aan het koken is.
Het gekke kind.

Heeft ze van haar moeder.







vrijdag 16 februari 2018

Nieuws

Ik ben naar de sp... Spo...
Spor...

Sportsssss*kuch*school geweest.

De dag begon met een beëdiging van allemaal kakelverse marechaussees, en toen die allemaal hun belofte hadden afgelegd, hun diploma hadden gekregen was het even lunchtijd. Paresto had zijn best gedaan om malse spare-ribs te maken, en toen was het tijd om me over mijn gene heen te zetten, en me naar de fitnessruimte te begeven. Gelukkig niet alleen, collega van mij ging met me mee.
Mijn gene wat betreft sportscholen is vanwege mijn ronde vormen bij normale sportscholen al behoorlijk aanwezig.
Laat staan in militaire sportscholen, waar allemaal overmatig afgetrainde en gespierde kerels acrobatische toeren uithalen met hun lijf en de ter beschikking staande apparaten. Kom ik daar aan met mijn vol-ronde lijf.
En zie je hartslag maar eens laag te houden terwijl je een fris tempo wil pakken op die fietsjes die er staan. Dat lukt gewoon niet.
Ik heb het precies 15 minuten volgehouden op die fiets. En toen begon mijn bilpartij te protesteren. Blijkbaar heb ik wel een ronde buik, maar hebben mijn billen gewoon niet genoeg zitvlees om op zo'n fiets enigszins comfortabel de kilometers te maken die nodig zijn om een paar kilootjes kwijt te raken. 
Ik denk dat een en ander ook wel te maken heeft met het feit dat ik niet ervaren genoeg ben om echt dat zadel in een voor mij optimale stand te zetten.
Later vertelde die collega me dat op die toch wel saaie fiets, het heel prettig is om dan gewoon je telefoon met netflix erop voor je neus te zetten, en dan lekker doortrappen, terwijl je kijkt naar zombie-slachtende-mensen, mensen-slachtende-gladiatoren of zuipende tieners op "band-camp".
Dus na 15 minuten mijn billetjes te hebben mishandeld, wandelde ik (ja, echt, alsof ik onvrijwillig ongenadig hard anaal te pakken ben genomen door de vaste clientèle van de fitnessruimte) naar de loopband. En daar begon voor mij de lol pas echt.
In plaats van als een halve gare hard te gaan hollen, begon ik te spelen met de helling-functie van het apparaat. Veel toffer om je tempo te handhaven, terwijl je steeds stijler omhoog gaat. 
Goed, er is zoveel vocht uit me gekomen in dat uurtje, dat ik me afvraag waarom ik er niet bij zit als een extreem verrimpelde krent.
Het uurtje sp...
spor...
Sporten was eigenlijk best lekker. Ik zal het morgen wel voelen.

Wat ik morgen ook zal gaan voelen, is mijn geteisterde huid. Ja, normaal gesproken blesseren mensen hun spieren bij het sporten.
Het leek me een prettig idee om al dat verloren vocht even lekker onder de douche af te spoelen. En in mijn verlangen naar een lekker spetterende douche, draaide ik de kraan vol open.
Ik werd wederom geconfronteerd met het feit dat geduld een schone zaak is, want het warme water is op die kranen gekoppeld aan het openen van de kraan. Hoe verder open, hoe heter de straal.
En daar kwam ik op uiterst hete manier achter.
Godsammekrake, wat was die straal lekker, en wat had ik niet door dat ik op het punt stond om mezelf te frituren.
Vloekend vloog ik achteruit, en ik was ongelooflijk blij dat ik de enige was, anders was ik niet alleen rood van het kokende water, maar ook van schaamte.

Uit het nieuws:
30.000 mensen hebben zich als donor uitgeschreven, omdat ze donor zijn geworden.
Ik herhaal:
30.000 mensen hebben zich als donor uitgeschreven, omdat ze donor zijn geworden.
Dus....
Je schrijft je via de overheid of weet ik veel wat voor pagina in als donor, omdat je bewust de keuze maakt om donor te worden. Op het moment dat de overheid het stelsel omdraait: je kiest ervoor om geen donor te worden, ipv dat je kiest om wél donor te worden, zeg je je donorschap op.
Dan ben je mijns inziens alleen maar aan het protesteren tegen die "stoute" overheid. Die "stoute" overheid die allemaal regeltjes oplegt. En dan ben je stiekem toch niet zo begaan met mensen die mogelijk je organen nodig hebben, als je om de een of andere reden van plan bent te gaan hemelen.
Ik ben het in beginsel ook niet eens met de overheid. Het is een geldverslindend ding, en het bedenkt de meest stupide regels, die het leven in het land vaak alleen maar moeilijker maken.
Maar dit is een goeie regel. In Spanje doen ze het al jaren zo, en werkt het prima.
Maar de zogenaamd "intelligente" Nederlander, die zo lekker zelfstandig is, en altijd álles beter weet, moet het weer totaal verzieken, met die arrogante betweterige houding.
Chapeau!
De meest bizarre vergelijkingen en de meest bizarre complottheorieën komen langszeilen, de een nog lachwekkender dan de ander.
Het is niet de overheid die je organen wil oogsten als aanvulling op uw jaarlijkse aanslagbiljet inkomsten belasting. Heus, ze gaan die lappen vlees echt niet verpatsen op de illegale organenmarkt in China of India.
Het zijn zieke mensen die die organen willen.
Jamaar... Zelfbeschikking, zullen sommigen zeggen. Nieuwsflits: als je (hersen)dood bent, beschik je niet meer. Dan ben je namelijk dood. En je hebt nog steeds (als je in leven bent, en intelligent genoeg om met een pc om te gaan) de mogelijkheid om een keuze te maken. Maar dan moet je wel even de bewuste keuze maken, om jouw perfect functionerende levertjes, niertjes en ander organisch vlees onder de zoden te stoppen of te verkolen in een oven, liever dan dat iemand er nog goed gebruik van kan maken.
Ik kan er nog wel meer woorden aan vuil maken, maar die 30.000 mensen maken wat mij betreft geen kans op de titel: medelevende burger van het jaar.

Morgen weer een dagje code 95. BHV. Met AED. Reanimatie, om te voorkomen dat ze donor worden (gewild of niet).








zondag 11 februari 2018

Mijn auto, mijn rijbewijs en muzikaal geleuter

Ik heb een karaktervolle auto. Het smoelt goed, het rijdt goed. Maar ze heeft soms haar nukken.
Zo wil de mistverlichting nog niet precies doen wat ik vind dat ze doen moet. Komt goed.
Afgelopen donderdag vond ze het nodig om me te laten schrikken met een melding dat er een storing in het remsysteem en het abs-system zat.
Uitgerekend toen ik in Rotterdam zat. Het kreng.
Contact gezocht met mijn vriendjes, en die adviseerden me dat als het rijdt, en remt, ik er gewoon mee naar huis kon rijden.
Het rijdt, het remt, dus ik na mijn repetitie naar huis.
Toch besloten om vrijdag maar met Ilse haar auto naar mijn werk te gaan, en te wachten tot ik de auto kon uitlezen.
Vrijdagmiddag tóch even proberen of het inderdaad zo'n typisch Franse storing was; en jawel... Geen storing te bekennen. Weg. Het kreng.
Nu, ik had al afgesproken om zondag de computer eraan te hangen, en die afspraak wilde ik door laten gaan. Want ze zou toch wel niet voor niks in de stress schieten, leek mij zo.

En vanmorgen ging ik dus naar een maatje toe om de pc eens aan te sluiten op mijn weerbarstige "madame". Er kwamen een paar storingen langs, die wel opgeslagen werden, maar niet zichtbaar waren. En allen konden we ze uitlezen (niks aan de hand, tijdelijke stressfactoren voor een paar onderkoelde sensoren, of zo) en wissen. Behalve de storing van de cd-wisselaar. Whut? CD-wisselaar? Hoe dan? Die heb ik niet!
Dus besloten om te proberen om de cd-wisselaar uit het systeem te deleten. Dat lukte. Dat lukte heel prima.
Blij vertrok ik naar huis, en omdat ik wel graag naar de radio luisterde, maar zag dat ik hem uit had gezet, drukte ik de betreffende knop in. Doodse stilte (wat de radio betreft) was de reactie.
Oeps... Blijkbaar hadden we in ons enthousiasme om de cd-wisselaar te deleten, gemakshalve maar de hele audio eruit geflikkerd. Gelukkig was ik slechts de hoek om, en kon ik nog terug. Een paar muisklikken verder deed de radio het gelukkig weer. De storing die letterlijk: "geen communicatie cd-wisselaar" heet,  is weer terug. Fransen maken prima auto's, maar ik snap wel waarom "we" over Citroen praten alsof het een vrouw is. De logica is vaak ver te zoeken, en de nukkigheid ligt nooit ver op de loer....

Tussendoor moest ik ook naar een dagje code 95 voor mijn bus papieren. Een dagje VCA. Voluit: Veiligheids- Checklist- Aannemers.
Ik moest weten dat als ik op 2,5 meter hoogte ga werken, ik verplicht ben om een valbeveiliging te gebruiken. De cabine van een bus is niet zo hoog, en tegen de tijd dat ik het voor elkaar heb dat een bus spontaan op die hoogte gaat vliegen (het is Schiphol...) denk ik dat ik rijp ben voor een opname in het Pieter Baan centrum.
Ik moest leren over lassen.
Ik moest er leren over sleuven graven.
Ik moest er leren over gevaarlijke stoffen.
Oke, goed. Prima. Lijkt mij allemaal vreselijk overdreven voor een buschauffeur, maar soit: de opdrachtgever stelt het als eis, ik wil die baan, dus vooruit met de geit.
Vooruit met de geit naar het opleidingscentrum, alwaar we met een man (letterlijk geen vrouw te bekennen, behalve een van de examinators) of 25 heel de dag in een net niet goed genoeg geventileerd leslokaal al de bovenstaande info (en meer) tot ons geworpen kregen.
De lunch bij dat opleidingscentrum is werkelijk uit de kunst. Grote schalen lekkere (!!!) macaroni, met lekkere bijgerechten, salade en andere lekkere zut, in meer dan voldoende grote hoeveelheden voorhanden.
Volslagen murw van alle info, was ik dolblij dat er een paar gangmakers in die groep zaten die op gezette tijden, scherpe en komische opmerkingen en reacties gaven. Van die kerels die het hart op twee plekken hebben: op de goeie, en op de tong. Rauwe, droge humor. Daar leefde ik bij op, en ik weet zeker dat het ertoe heeft bijgedragen dat ik het "examen" met een 80% score heb gehaald.
Dat is fijn. Nog 2 van dit soort dagen (zonder examen) en ik kan weer rijden.

Is er dan op muzikaal vlak niets te melden?
Nee, sinds ik mijn lespraktijk stop heb gezet is het ook qua spelen rustig. We zijn bij de kapel in volle vaart een nieuwe show aan het instuderen, waarbij ik moet zeggen dat het erop lijkt dat ik a) beter word in het lopen van een show, of b) deze show op mijn lijf (en (on)kunde) geschreven is, want ik verdwaal weinig. Ik ken de grote lijnen, en zelfs de details beginnen zich in mijn stugge brein te settelen. Het wil nog wel eens voorkomen dat ik te vroeg een 180 graden draai maak, maar dat is sporadisch.
Wel kreeg ik voor het weekend een mail of ik wilde meespelen met een misschien wel, misschien niet betaald project. Een heus symfonie orkest dat uitsluitend John Williams muziek gaat spelen.
John Williams.
Componist van weergaloze filmmuziek. Muziek van ET, Star Wars, Saving Private Ryan, Indiana Jones, en meer van dat soort voor trompettisten uitgeschreven muzikale orgasmes.
John Williams topt Mozart. Topt Beethoven. Topt misschien zelfs wel Bach, maar daar wil ik even vanaf wezen.
Als je dat als trompettist met een beetje deftig symfonie orkest kan spelen, ga je geen nee zeggen. Beter dikke filmmuziek dan een Beethoven symfonie waarvan je maar moet hopen dat je na 60 maten rust die ene noot (waarvoor je maar één kans hebt) op tijd en stemmend in kan zetten.
Dus ja, ook op muzikaal vlak best wel weer leuke dingen in aantocht.

Dan moet mij iets van het hart.
Rapper Sjors. Wie kent hem niet. Dat schlemielerige manneke uit Zuid-Limburg die denkt dat hij rapper is, helemaal idolaat van ene rapper Boef (die hoofdzakelijk in het nieuws komt omdat hij zijn naam eer aandoet, en niet vanwege zijn "muziek") en sinds kort in de porno is gestapt.
Die rapper Sjors.
Een in mijn ogen totaal zielige knul die totaal geen familie of vrienden heeft, die zich om hem bekommeren. Als je als moeder van je zoon houdt, laat je je zoon zichzelf niet op die manier volslagen voor lul zetten. Sterker nog: als je zwakbegaafde zoon zichzelf op die manier wil etaleren, zorg je voor een dwangbuis en medicatie. Echte vrienden zouden Sjors op zijn schouder meppen, zeggen dat hij andere talenten heeft, en een pilsje met hem vatten.
Helaas. Heeft deze jongen niet.
Wel heeft deze jongen "fans".  Totaal kritiekloze mutsen die alles leuk vinden wat hij doet.
Maar veel erger: hij heeft "haterzzzz". Mensen die hem zo lomp mogelijk affakkelen. In zo mogelijk nog slechter Nederlands schelden ze deze sneue BN'ner de huid vol. Wensen hem dood op manieren waar de hond geen brood van lust. En dan heb ik het niet over het trieste Nederlands waarmee ze dat doen.
Hoe leuk zou het zijn als we allemaal deze Sjors gewoon eens negeren? Negatieve aandacht is ook aandacht.
Gewoon negeren, zodat hij misschien tot rust komt, en tijd krijgt om zijn therapie af te maken (of te beginnen, dat kan ook).

Hoe dan ook:
Prettige werkweek allemaal!


zondag 4 februari 2018

Gemeen(te)

 In de categorie klein leed:

De gemeente Almere. Na het woordje "gemeente" kan ik waarschijnlijk al wel weer ophouden met typen. Dan zal het wel logisch zijn dat er een weinig opwekkend relaas volgt. Maar om deze blog toch enig 'cachet' te geven, zal ik mijn onvrede toch maar uittypen.
Gemeentes zijn in bepaalde dingen erg goed: hun werk niet goed doen. Daar blinken ze in uit.
Als je daar vervolgens commentaar op hebt, of klachten, dan krijg je veel beloftes. Maar die komen ze niet na. Ook daar zijn ze goed in. De nukubu (marineterm, google maar) afschepen met loze beloften.
Het begon al begin januari. Onze oud-papier-container werd niet geleegd.
Ik heb daar melding van gemaakt.
"Nou meneertje, geen probleem. We laten deze week nog een klachten-rit rijden. Die komt uw container wel uit uw tuin halen en legen".
Je raadt het al: never happened.
Eind januari was het weer bal. Dit keer de duo-bak. Een bak die even groot is als een standaard container, maar waarin je je gft en je restafval moet gooien. En om de een of andere zotte reden heeft er een of andere kloot van een ambtenaar bedacht dat juist die bak slechts 1 keer per 2 weken geleegd mag worden. Dat is al bezopen krap. En, je raadt het niet: als die niet geleegd wordt, dan gaat het gewoon niet passen.
Maar weer met de gemeente gebeld.
"Meneertje geen probleem, we komen deze week nog langs om uw bak te legen". En prompt stonden er zelfs twee ambtenaren aan de deur om die belofte nogmaals uit te spreken.
Je raadt het al: never happened. In elk geval niet deze week, in 2018.
Dat zijn dus 4 keren dat de bak niet is geleegd. Terwijl we er wel recht op hebben, terwijl dat wél beloofd was.
Nu ga ik even de bakker naspelen.
Als ik bij de bakker 2 broden en 1 krentenbrood bestel, en hij kan die laatste niet leveren: dan betaal ik er niet voor. Ik denk dat ik dus ook maar besluit om 4 keer afval ophalen ga aftrekken van de rekening van de gemeentebelasting.
Tenslotte is dat een dienst waarvoor je betaalt, maar niet geleverd krijgt. Waarschijnlijk gaan die onbenullige ambtenaren daar niet mee akkoord. Maar dat zal me jeuken. Op dit moment ben ik gewoon een boze burger....

Ander klein leed...

Als kleine zelfstandige in het muziekleven, hark je soms wat opdrachtgevers binnen, en soms vallen er opdrachtgevers af. Dat hoort bij de cyclus van het (muziek)leven.
Daar heb ik geen moeite mee. Ik heb het druk. Of er zijn andere redenen om niet meer te willen.
In de regel doe ik mijn werk goed, dus als opdrachtgevers bij mij niet terugkomen, zal het ongetwijfeld aan mijn karakter liggen. Of omdat ik te vaak nee moet verkopen, omdat ik andere dingen aan het doen ben.
Nogmaals: dat hoort erbij.
Een jaar of wat geleden speelde ik bij een opdrachtgever waar ik het naar mijn zin had, en omdat ik het naar mijn zin had, deed ik nog meer mijn best. Ik kon het goed vinden met collega's, en het liep allemaal lekker.
Blijkbaar is er een enorm aanbod aan trompettisten bij dat orkest, want na een jaar van behoorlijk veel projecten spelen, was ik *poeffff* uit de gratie.
En werd ik niet meer gevraagd.
Ongetwijfeld toch dat rot-karakter van me. Of iets anders. Aangezien ik niet omkom van de honger, was er bij mij geen behoefte om dat eens goed te analyseren. Ik heb wel wat beters te doen.
Life goes on, andere opdrachtgevers kwamen en iedereen leefde lang en gelukkig.
Hoewel...
Blijkbaar stond ik toch ergens bij die lui op een lijst.
Want vanuit dat orkest, kreeg ik mails met aanwijzingen voor de altviool. (Een naamgenoot van me speelt er altviool). Daar een paar keer een reactie met wat kwinkslagen op gegeven.
En onnoemelijk veel mails met concertaankondigingen. Waar ik niet mee zou spelen, maar wel kaartjes voor mocht kopen.
En onnoemelijk veel mails met crowdfunding-acties voor joost-mag-weten-wat.
Daar kriebelt het dan bij mij.
Als ik niet meer nodig ben, prima. Geen problemen mee. Maar val me dan ook niet lastig met allemaal zaken, waar ik part noch deel aan heb. Mijn inbox loopt vol met mails die wél belangrijk zijn, en spam van orkesten die mij niet meer willen/kunnen inzetten, is nu eenmaal onbelangrijk en vervelend.
Dus ik heb daar op een voor mij onkarakteristieke manier heel vriendelijk een opmerking over gemaakt. En toen kreeg ik als antwoord dat het niet mogelijk was om aanvragen en reclame maillijsten te scheiden. Gelul van de bovenste plank, want toen ik nog wel aanvragen van dit orkest kreeg, waren die ook aan mij, en niet naar iedereen. Jammer dat er dan op zo'n manier tegen je gejokkebrokt moet worden.
Tja...

In de categorie leuk en niet zozeer leed als wel heel erg vermoeiend:
Een cursus lading zekeren.
Die cursus moet ik doen om aan het uren-criterium voor mijn code 95 te komen. En omdat de wetgever wél naar uren, maar niet naar de praktische invulling of het nut van die uren kijkt, en ik vlot aan de slag wil als buschauffeur op schiphol,  kwam deze cursus als eerste aan de orde.
In de regel is het zo dat mijn lading zichzelf zekert, en als ze dat niet doen, is het niet mijn probleem. Sterker nog: in de meeste ov-bussen zit niet eens een gordel, dus als je met 80 km/u op een file rost, hebben 50 zittende en 20 staande passagiers een gruwelijke uitdaging.
Maar goed.
Ik ging dus naar die cursus, en die was onverwacht erg gezellig. In een bedompt klaslokaal van 0800 tot 1600 (en ja, daar wordt op gecontroleerd) luisteren naar hoe je lading dient te zekeren. Allemaal ouwe rotten in het vak, en een paar jonge honden.
Op zich was het interessant allemaal, en de foto's en filmpjes waren op zich wel even een reality-check.
Want heel duidelijk werd gemaakt hoezeer een slecht vast gemaakte lading tot ellende kan leiden.
Maar ook kregen we wat rekensommetjes voorgeschoteld over hoe de lading de remweg beinvloedt, en hoeveel ruimte een zwaar geladen vrachtwagen nodig heeft om veilig tot stilstand te komen.
En als je dat weet, weet je als automobilist ook dat je niet moet gaan stunten voor een vrachtwagen.
Want je weet niet of de chauffeur of de verlader zijn werk goed gedaan heeft.
Daar zou je vanuit moeten kunnen gaan.
Maar los daarvan: lading van een paar ton, is gewoon een moordwapen, als je er voor gaat stunten. Want zoveel ton aan goederen en auto gaat dwars door je auto en jou heen.
De lunch was echt enorm goed geregeld, en we hebben als klasje echt wel wat van elkaar op gestoken. Of in elk geval: we hebben er een gezellige dag aan gehad.

Komende week mag ik praktijk gaan doen, en nog een paar daagjes theorie. En dan mag ik als het goed is over een kleine 2 weekjes eens gaan rijden.





Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...